คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #47 : Stardusk & Shadow : Part 13
ในคืนต่อมา พวกเขาก็ต้องขับม้ากันผ่านทุ่งโล่งกว้าง ท่ามกลางราตีอันประดับด้วยแสงดาราสุกสกาว
ชื่อและสถานที่ต่างๆก็ผ่านเข้ามาในจิตใจของมายกลิน นี้คือ ดินแดนของลอร์ดเคเลกอร์ม
ญาติผู้พี่ของนานา...รักแรกของนานา...หากพวกเขาแต่งงานกันไม่ได้...
ลอร์ดเอโอลเร่งม้าดำของตนอย่างรวดเร็วไปยังเส้นทางแห่งเอเร็ดลูอิน
ซาร์นและบุตรชายก็เร่งควบม้าตามไปอย่างต่อเนื่อง หากหนุ่มน้อยที่สุดของกลุ่ม
รู้สึกใจเต้นระริก เมื่อสายลมพัดผ่านเรือนผมซึ่งมัดรวบไว้และผ้าคลุมสีดำสะบัดไปรอบๆ
“ อดา นั้นพวกไลเควนดิเหรอ ? ” มายกลินได้ชี้นิ้วไปยังกลุ่มพรายซึ่งตั้งค่ายอยูริมทางเดิน หากเขาได้ยิน
ภาษาที่ไม่คุ้นหู และเสียงหัวเราะที่ฟังแล้วคลุมเครือ ดาร์กเอลฟ์ผู้เป็นบิดาจึงส่ายศีรษะ
“ ไม่ลูก ไลเควนดิหรือพรายเขียวจะไม่ก่อไฟ เพราะพวกเขารักหมู่ไม้มากกว่าความอบอุ่น นั้นเป็นอวารี ”
ชาวอวารี...เอโอลไม่ได้เอ่ยอะไรต่อให้มากความ...ขณะที่แสงดาวมาจับใบหน้าของตน...
ตอนจะถึงโนกร็อด พวกเขาก็พักหน้าประตูของโนกร็อด พรายหนุ่มน้อยและเจ้าตุ่นก็ได้นอนลงอีกครั้ง
ขณะที่หลับตา...มายกลินก็รู้สึกว่าได้เห็นแสงเทียนสุกสว่างได้จุดขึ้นไปมา...
ถึงกระนั้น เขาก็ถูกปลุกอีกครั้งโดยท่านพ่อ “ ไปเถอะ อิออน พวกเขามาตามเราแล้ว ”
“ นายน้อยครับ...”
บุตรแห่งเอโอลก็ขานรับ “ รู้แล้ว กลินตื่นอยู่นะ ”
~*~*~*~*~*~
ภายในห้องโถงใหญ่แห่งโนกร็อด
นายช่างใหญ่หรือลอร์ดเทลคาร์ก็ได้ให้การต้อนรับพรายทั้งสี่ พร้อมกับเจ้าตุ่นดำ
“ เออร์นิล เอโอล ! นั้นใครนะ ? ” นายช่างคนแคระที่เริ่มหูตาฝ้าฟาง หนวดเคราสีน้ำตาลเข้ม
เริ่มผลัดสีเป็นสีขาวก็ประหลาดใจเมื่อได้เห็นพรายหนุ่มร่างสูง ผมเงินปนสีน้ำตาลอ่อนหยักศก
แลดูคล้ายคลึงกับคนรับใช้ของเอโอล หากว่าหน้าตาดูอ่อนเยาว์แลคมสันมากกว่า
“ ท่านจำข้าไม่ได้เสียแล้ว ท่านลอร์ด ” โดรอนค้อมศีรษะลง และผายมือให้โดยกว้าง
เทลคาร์ทำหน้าพินิจมองอยู่ครู่หนึ่ง นิ้วแกร่งก็ดีดนิ้วดังเปาะ “ อ้อ ! ลูกชายของซาร์นนี่เอง
ข้าไม่ได้พบเจ้ามาหลายปี เจ้าเป็นหนุ่ม และก็ดูดีมากเลยนะ ”
โดรอนก็เอ่ยว่า “ ข้าไปฝึกทหารที่โดริอัธมานะขอรับ ไม่เหมือนกับนายน้อย...”
“ แต่ว่า มายกลินเก่งที่สุดอยู่แล้ว ” โนลปาได้ลงมาทักทายท่านเนากริมผู้นี้
เทลคาร์จึงได้พยักหน้ารับและเขกหัวของเจ้าตุ่นดำด้วยความเอ็นดู “ ช่วยมายกลินทำงานซิ ”
พรายหนุ่มน้อยก็ย่อเข่าของตนเองลงมาคำนับลอร์ดเทลคาร์
“ ท่านอาจารย์ ข้าต้องการฝึกวิชาสินแร่ให้จบขอรับ ”
คนแคระผู้ย่างเข้าวัยชราก็มองยังดวงตาสีนิลที่แสดงถึงความมุ่งมั่นของมายกลิน เขาก็ยกมือแตะดวงหน้าเบาๆ
“ ตั้งใจเสียจริงนะ หนุ่มน้อย ข้ายังจำวันแรกที่เจ้ามาได้ เจ้ายังดูน่ารักและไร้เดียงสามาก ”
ลอร์ดเอโอลก็ขัดขึ้น “ เพราะเขาเป็นหนุ่มแล้วซิท่าน และเขาก็พร้อมเป็นนายช่างโดนสมบูรณ์ ”
“ อือม...ก็ดี ”
มายกลินจึงได้ลุกขึ้น และตุ่นน้อยเองก็มาอยู่บนไหล่ของเขา “ น้อมรับคำสอนของท่านครับ ”
~*~*~*~*~*~
บุตรแห่งท่านหญิงขาวก็ได้แยกตัวจากบิดาเพื่อไปยังห้องโถงเปิดโล่งมุมหนึ่งซึ่งเป็นที่ซ้อมวิชาช่างของเขา
พรายหนุ่มโดรอนก็ได้แต่ยืนเฝ้า ขณะที่นายน้อยของตนตีเหล็กกล้าให้เป็นอาวุธเสียงดังก้อง
“ พี่รอนก็น่าจะไปเดินเล่นในเหมืองก็ได้นะ ข้าไม่เป็นไรหรอก ”
แต่ว่าพรายหนุ่มเจ้าของผิวสองสีก็รู้สึกไม่พึงใจที่อยากจะละนายน้อยไป เพราะว่า
ตอนที่เขาเดินมา เขาก็แอบสังเกตว่ามีคนแคระบางคนได้ส่งสายตาชวนละเลี่ยนมายัง
“ นายน้อย ” ซึ่งนั้น เขาไม่ชอบเอาเสียเลย...พวกเนากริมนั้น เป็นโรคขาดความงามหรือยังไง?
กระทั่งพวกผู้หญิงเองก็ยังทำตัวเป็นผู้ชาย ทั้งไว้เครา เสียงขรึมแข็ง จนใครๆก็นึกว่า
เผ่าพันธุ์นี้เกิดมาจากก้อนหิน ! ไร้ซึ่งสตรีผู้งดงามดังเหล่าพราย และนายน้อยเองก็...งามชวนมองจริงๆ...
“ รอน เจ้าไปเดินชมทูมูนซาฮาร์เถอะ ข้าอยู่เป็นเพื่อนมายกลินได้ ”
โนลปากอดอก และทำเสียงเคร่งขรึมอย่างหนักแน่น
ผู้รับใช้หนุ่มเม้มริมฝีปากบางของตนแน่น ก่อนที่จะโน้มศีรษะลง “ ขอรับ ”
“ นายก็ไม่ชอบเขาใช่ไหม มายกลิน ” โนลปาถาม เมื่อตัวเองนั่งบนโขดหินหยาบ
พรายหนุ่มผมดำสลวยก็ได้แต่นิ่งเงียบครู่หนึ่ง ก่อนที่จะเอ่ยเป็นภาษาเควนยาซึ่งเป็นภาษาลับของพวกเขา
“ เราเคยสนิทกับพี่รอน แต่ตอนนี้เขากลายเป็นสายลับของท่านพ่อไปแล้ว
เขาจะคอยดักฟังข้าอีก ตอนนี้ข้าภาวนาให้เขาเลิกยุ่งกับข้าและกลับไปโดริอัธเสียที ”
เจ้าตุ่นน้อยส่ายหน้าไปมาอย่างระอาใจ “ แต่ว่า...มายกลิน เขารักเจ้านะ ”
พรายหนุ่มผมดำก็ตอกเหล็กให้แรงขึ้น “ รักเหรอ ? ”
“ ใช่ซิ โดรอนเค้ารักนายมาก เขารักนายมาตั้งนาน ก่อนที่เขาจะไปโดริอัธอีกนะ ”
มายกลินก็ส่ายหน้าปฏิเสธไปมา “ ถ้าพี่เขารักข้าก็ไม่ควรไปเข้าข้างท่านพ่อเลย ”
“ นาย...”
“ ไม่รู้ล่ะ โนล ความฝันของข้่าคือการได้พบญาติของท่านแม่ และไปยังกอนโดลินให้ได้ ”
เสียงดังหนักแน่นจนสยบอีกฝ่ายให้ต้องเงียบนิ่ง...
ขณะนั้นเอง ก็มีคนแคระหนุ่มสองพี่น้องในชุดสีน้ำตาลหนาทึบกำลังเดินมายังห้องฝึกงานของบุตรแห่งเอโอล
เสียงขรึมหนึ่งก็ทักว่า “ ฮะแอ่ม ! ดอกไม้งามจากป่านันเอลม็อธ สบายดีไหมครับ ? ”
“ อ่ะใช่ ! หนุ่มน้อยอยู่ตามลำพังเหรอจ๊ะ ? ให้ข้าอยู่เป็นเพื่อนไหม ? ”
อีกคนซึ่งผมและเคราเข้ม พลางใช้สายตาเย้ายวนต่อร่างสูงเพรียวตรงหน้าของตน
“ อ๊า ! ข้าคิดถึ้งคิดถึงเจ้ามากเลยรู้ไหม หัวใจที่หม่นลงก็พลันมาสดใส เมื่อพบกับคนสวย..”
สองคนนี้คือ เนากริมผู้มีชื่อเรื่องการเกี้ยวพาราสีและเฮฮาดังที่สุดในโนกร็อด ต่างมีจมูกยาวและเครารกเรื่อ
ฟิลีไว้เคราสีบลอนด์หนาและมีหน้าตาทะเล้นเฮฮามากกว่าคิลีผู้เป็นพี่ชายของตนเอง
มายกลินเม้มริมฝีปากลงแน่น และหันหลังก็ไปพบพวกใช้วาจาแทะโลมน่าชังใส่เขา
“ ฟิลี ! คิลี ! พวกเจ้าอย่าเพิ่งมากวนข้า ข้ากำลังทำงานอยู่นะ ”
โนลปาก็กระโดดลงจากโขดหิน และเท้าสะเอวใส่ “ พวกแคระเจ้าชู้ ! กลับไปหาภรรเมียเถอะ ”
คนแคระหน้าตาดีหรือน่าตี ? ทั้งสองก็หัวเราะร่าดังฮ่าฮ่า !
“ ข้ายังไม่มีภรรเมียหรอก เจ้าตุ่นดำตัวกะเปี๊ยกกกก ~!!! ”
โนลปาก็ตรงเข้าจะชกหน้าของคิลี หากแต่โดนอ้อมแขนของฟิลีรั้งไว้แน่น ร่างเล็กของตุ่นน้อยก็ดิ้นรนไปมา
...แอ๊กกกก ~!! ….แอ๊กกกก ~!!! ….
“ ปล่อยเพื่อนข้านะ !” แต่ว่ามายกลินกลับถูกดืงแขนให้ต่ำลง
แล้วคนแคระหนุ่มเจ้าของผมสีเข้มก็มารั้งมือเรียวนวลของหนุ่มน้อยมาไว้ในมือแกร่ง
ใบหน้าคมเข้มและหยาบก็ซบลงอย่างออดอ้อนนัก “ นุ่มจังเลย อยากได้มือสวยๆแบบนี้มากอดไว้นานๆ ”
คิลีก็ไม่ทันระวังเลยโดนบุตรชายแห่งดาร์กเอลฟ์ฟาดหน้าให้ !
“ อย่ายุ่งกับข้านะ และข้าขอสั่งให้ปล่อยโนล ! ”
คิลีก็ยิ่งได้ใจ มือแกร่งลูบหน้า “ เฮอะๆ ดอกไม้งามก็ช่างสงวนตัว ยังกับว่ามีหนามประดับอยู่ ว่าไหม ฟิลี ”
“ แหงอยู่แล้วล่ะ ฮ่าๆ เจ้าตุ่นน้อย ข้าน่ะหมั่นไส้เจ้าจริงๆ อยากจับไปต้มสตูว์จังเลย ”
โนลปาก็แทบจะหายใจไม่ออก เมื่อคนแคระนี้รัดเขาแน่นมากจน ...แฮ่ก...แอ๋ก... >O<
“ ข้าขอสั่ง เพราะข้าไม่อยากมีเรื่องไปฟ้องท่านเทลคาร์ ปล่อยโนลนะ ”
เจ้าคิลีก็ตรงเข้าโอบรอบเอวบาง พรายหนุ่มน้อยในชุดสีดำก็หน้าซีดเผือด
“ คุกเข่าซิ หนุ่มน้อยมายกลินคนสวย...” เขาเอ่ยเสียงหวาน
“ อย่ายอมเขานะ มายกลิน ปล่อยข้าซิ โว้ยยยยย ~!! ” ตุ่นดำดิ้นต่อไปอีก...น่าสงสารจริงๆ...
บุตรแห่งเอโอลก็รู้สึกว่า เขากำลังโดนเจ้านี้ลูบต้นขาเรียว และก็จะ...
“ นั่งลง เพราะข้าจะคุยกับเจ้าแบบบุรุษดีๆ คุยกันนะจ๊ะ ”
พรายหนุ่มน้อยก็ถอนใจ และทรุดลงกับพิ้นหินหยาบ คิลีก็รู้สึกว่าตัวเองกำลังหัวใจพองโต
มือหยาบหนาก็สัมผัสเรือนผมสีดำขลับ พลางเลื่อนมายังโหนกแก้มขาว มายกลินก็สะบัดหน้าหนี
“ นครโนกร็อดแห่งนี้ไม่มีสิ่งใดจะงดงามไปมากกว่าเจ้าแล้วรู้ไหม ? ราวกับอัญมณีล้ำค่า...งามมาก
งามมากกว่าลอร์ดเอโอลด้วยซ้ำ รู้เปล่าล่ะ หึๆ ”
“ ไม่ต้องมายุ่งกับข้า เจ้าคิลี เพราะข้าไม่ได้ชอบเจ้า ”
มือแกร่งของคิลีก็เชยคางเรียวของมายกลิน “ แต่ว่า ข้าและฟิลีชอบเจ้า หน้าตาเจ้าก็ช่างหวานสวยนัก
ถึงพวกข้าจะไม่เคยเห็นพวกพรายสาวๆ แค่เห็นเจ้าเนี่ย...ข้าก็พอใจแล้วนะ..”
พรายหนุ่มผมดำก็เริ่มหน้าแดงระเรื่อ เมื่อคิลีค่อยๆ เลื่อนเคราของตนมาใกล้
เจ้าตุ่นน้อยก็สะบัดตัวออกมาจากฟิลีได้ และรีบมาปัดมือของเจ้าคนแคระผมเข้มนี้
“ อย่ายุ่งกับ...มายกลิน ไม่อย่างนั้น ข้าจะกัดเคราของเจ้าให้ขาดซะ ! ”
หนุ่มคิลีก็หน้าแดงด้วยความโกรธเคือง จึงได้ไปยืนข้างฟิลี ผู้เป็นน้องชาย
“ เชอะ เจ้าตุ่นหน้าแป้น คอยดูซิ ! ”
แล้วเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นมา “ พวกเจ้านั้นแหละ จะได้เจอข้า ! ”
มายกลินก็รู้สึกได้ใจขึ้นทันที คนที่เรียกคือท่านพ่อนี่เอง และก็ลอร์ดเทลคาร์ก็มาด้วย !
~*~*~*~*~*~
เหอะๆ คนแคระก็ยังได้เข้าร่วมวงการนี่แหละ ฟิลีกับคิลี ขอยืมชื่อและลักษณะมาจากเรื่อง ' ฮอบบิท '
ตามในภาพนี้ครับ// เป็นคนแคระที่หน้าตาดีมากกกกก XD
ความคิดเห็น