คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #49 : Stardusk & Shadow : Part 15
โอเคมาต่อกันเถอะ กลินรู้สึกว่า เรื่องมันจะดราม่าเกินไปไหมว่ะ ? จริงๆ คนแคระเป็นเผ่าพันธุ์ที่น่ารักออก ?
เหอะๆ กลับมาหาพี่โดรอนบ้างดีกว่า ^^//
~!~!~!~!~!~
พรายหนุ่มผิวสองสีในชุดสีดำ ซึ่งได้ออกจากห้องทำงานของนายน้อย เขาครุ่นคิดในใจอยู่ไม่หาย...
นายน้อยก็คือ มายกลิน...แค่แวบตาปราดเดียวก็รู้ได้ทันทีว่าอีกฝ่ายคิดอ่านเช่นไร...
“ รอนลูกพ่อ ” ท่านซาร์นได้เรียกบุตรชายคนโต ทำให้เขาสะดุ้งเล็กน้อย
โดรอนจึงหันไปยังผู้เป็นบิดา ก็พบว่าร่างสูงนั้นกำลังยืนกอดอกของตนแน่น
“ พ่อมีเรื่องจะคุยกับเจ้า ”
ผู้อ่อนวัยกว่าก็พยักหน้า และเดินไปยังห้องพักของพวกเขา เพราะทางเดินในเหมืองไม่ใช่ที่ควรสนทนา
โดรอนยืนนิ่งอยู่หน้าประตูของห้องพัก ฝ่ายท่านพ่อของตนก็กลับไปยังมุมวางสัมภาระ
“ อดา หลังจากที่ข้าไปโดริอัธแล้ว ท่านมาที่นี้บ่อยไหม ? ”
ผู้รับใช้ของลอร์ดเอโอลก็ส่ายหน้าไปมา “ ไม่ค่อยเท่าไร นายท่านสั่งให้พ่อดูแลโรงเหล็กในบ้านมากกว่า
ท่านกับนายน้อยจะมาที่นี้เป็นระยะๆ เดือนละครั้งหรือ สองเดือน ส่วนใหญ่ นายท่านชอบมาคนเดียว
ส่วนพ่อ ถ้าได้รับคำสั่งก็จะมา แต่นายน้อยดูจะเป็นที่ชื่นชอบของท่านเทลคาร์มาก
เขาเป็นเด็กที่ฉลาดและเรียนรู้เร็วนัก บุตรแห่งเอโอลคนนี้ ”
โดรอนก็พึมพำ “ และก็งดงามนัก ความงามมักจะเป็นภัยต่อตัวเจ้าของ ข้าถึงต้องการ...”
ท่านซาร์นจึงตวาดลั่น “ เจ้าคิดอะไรอยู่กันแน่ ซาร์นิออน! ”
“ โธ่ ! อดา ข้าจะทำอะไรได้เล่า ก็นอกจากตามท่านลอร์ดเอโอลมา ข้าก็ไม่ได้อยากมาที่นี้นักหรอก ”
นัยน์ตาสีหมอกเข้มของผู้เป็นพ่อจึงเปล่งประกาย...ประกายแห่งอาการโกรธ...
“ นายท่านสั่งอะไรเจ้า เจ้าถึงได้มองแต่ทิเทน – ฮีร์ นายน้อยของเรา ”
โดรอนเมินหน้าหนีไปทางอื่น “ นายท่านเอโอลไม่วางใจเขา อดา ข้าจึงได้รับคำสั่งให้
คอยเฝ้าติดตาม กลัวว่านายหญิงอาเรเดลจะพานายน้อยของเราไปพบปะพวกโนลดอร์ในแดนฮิมลัด
หรือไม่ก็ไกลกว่านั้น...”
ซาร์นจึงเคาะกำแพงหินหนึ่งที สายตาสีหมอกมองยังใบหน้าที่คล้ายคลึงกับตน หากยังไม่สูงเท่า
“ พ่อไม่ต้องการให้เจ้าสอดแนมพวกเขา ไม่อย่างนั้นล่ะก็ เจ้าจะเสียใจภายหลัง
และทางที่ดี เมื่อเสร็จจากงานของที่นี้แล้ว พ่อต้องการให้เจ้ากลับไปฝึกค่ายทหารต่อเถอะ ”
พรายหนุ่มจึงตอบโต้ “ ข้าไม่เสียใจหรอก ท่านพ่อ ข้าอยากปกป้องเขาให้พ้นจากอันตรายทั้งปวง
นายน้อย...นายน้อย...เป็นคนที่โดรอน ลูกชายของท่านคนนี้อยากปกป้องครับ ”
ท่านซาร์นก็เห็นแววเศร้าในดวงตาสีหมอกของบุตรชาย เขาจึงใจเย็นลงมากกว่าเมื่อครู่
“ รอน เจ้าหลงรักนายน้อยใช่ไหม ? ”
โดรอนแทบไม่เชื่อหูของตนเอง “ อดา ท่าน...”
“ เจ้าหลงรักนายน้อยใช่ไหมลูก...”
พรายหนุ่มน้อยซึ่งอายุย่างเข้าปีที่หนึ่งร้อยแล้วก็ตอบว่า “ ใช่ครับ ใช่ ข้ารักนายน้อย ข้ารักเขาท่านพ่อ
ข้ารักเขามาตั้งแต่เด็กๆ แล้ว ข้าต้องการอยู่กับเขา เหมือนท่านพ่อรักนานาข้าอยาก..อยาก...”
โดรอนซบใบหน้าของตนให้กับกำแพงหิน จนเขารู้สึกเจ็บเมื่อคมหินมาบาดเรียวจมูกของตน
“ ข้ารู้ว่ามันผิดท่านพ่อ ข้ากับนายน้อยก็ต่างเป็นผู้ชาย เพศเดียวกัน ข้าเองก็อยากมีลูก ใช่ ! มีหลานให้ท่าน
แต่...อดา ข้ารักนายน้อย หากเขาดูจะไม่มีใจให้ข้าเลย ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย ! ทำไมกัน !”
ท่านซาร์นจึงแตะหลังของลูกชายเบาๆ “ เจ้ายังเยาว์นัก ยังเยาว์เกินกว่าจะเข้าใจอะไรพวกนี้ ”
“ อดา รอนของท่านควรทำเช่นไรดี ข้าสับสนไปหมดแล้ว ฮือ... ”
ลูกชายผู้ร่ำไห้อนกายมาซบไหล่แกร่งของท่านซาร์น ผู้เป็นพ่อซึ่งได้แต่อ้ำอึ้ง...ถึงกระนั้น...
…ซาร์นรักลูกของเขามากนัก เวลาลูกต้องเสียใจ เขานั้นยิ่งเสียใจมากกว่า...
...เขาก็ไม่อยากจะขัดขวางความรักของลูกเลยแม้แต่นิดเดียว...
ริมฝีปากเข้มจึงกล่าวประโยคซึ่งสร้างกำลังใจให้กับโดรอนมากขึ้น
“ ถ้าเจ้ารักนายน้อย พ่อคนนี้ไม่ถือเจ้าหรอก แต่ว่านายน้อยจะยอมไหมก็อีกเรื่องหนึ่ง เจ้ากล้าบอกไหม ? ”
พรายหนุ่มผู้เป็นลูกชายจึงใช้หลังมือเช็ดน้ำตาของตน “ ข้าจะลองดู อดา ข้ากล้าพอครับ ”
“ ถ้าเขาปฏิเสธ เจ้าก็ต้องยอมรับให้ได้ เพราะว่า นายน้อยของเราไม่มีใจให้เรา พ่อเป็นผู้ใหญ่กว่าเจ้า
พ่อมองว่า บุตรแห่งเอโอล ไม่มีทางที่จะอยู่กับเราได้นานหรอก ลูกเอ๋ย ”
“ ถ้าเขารักข้า เขาก็จะไม่ไปไหนแน่นอน อดา ! ”
ซาร์นถอนหายใจ พลางระอาในความดื้อดึงของลูกชายคนโต...การไปอยู่โดริอัธ ทำให้เด็กคนนี้หัวแข็งนักหรือไง...
หัวหน้าผู้รับใช้ของลอร์ดเอโอลก็ลั่นดาลประตูออกจากห้องพักไป ปล่อยให้ลูกชายยืนพิงกำแพง
...นายน้อยมายกลิน ท่านจะรับรักพี่โดรอนคนนี้ของท่านได้ไหมครับ ?...
~*~*~*~*~*~
ร่างเพรียวในชุดสีดำก็รู้สึกเหนื่อยล้าจากการหลอมอาวุธ และตีเหล็กกล้าจนรู้สึกเมื่อยล้าจึงเอนหลังพิงเสาหิน
โนลปาถอนหายใจ และกลับมานั่งข้างนายของตน
“ เฮ่อ ข้าอยากกลับบ้านแล้วอ่ะ ”
นัยน์ตาสีนิลกลมโตมองยังเจ้าตุ่น และเขาก็ถอดผ้าคาดหัวออก “ ข้าก็คิดถึงนานา และข้าก็ไม่อยากให้เจ้า
สองคนนั้นมาเกาะแกะข้า ข้าไม่อยากมาที่นี้แล้ว...”
“ มายกลิน โลมีออน อย่าพูดซิ นายท่านจะโกรธเอา ”
“ เรื่องนั้น ข้าทราบดีเสมอ โนล ข้าขอบใจที่เจ้าปกป้องข้าจากพวกคนแคระนั้นมากๆ เลย ”
พรายหนุ่มน้อยได้ยกเจ้าตุ่นมานั่งบนตัก “ โนล เจ้าเกิดมาได้อย่างไร ? บอกข้าได้ไหม ? ”
“ ข้าเกิดมาได้ เพราะว่าฝีมือของท่านเทลคาร์ และก็เวทมนตร์ของนายท่านงั้ยล่ะ โลมีออน ”
โนลปาก็เอียงหัวซบแผ่นอกของมายกลิน จมูกเล็กสีแดงฟุดฟิด “ เหม็นเหงื่อจัง ”
นิ้วเรียวก็ดีดกบาลน้อยของเจ้าตุ่นดังเปาะสองที “ ข้าก็เหม็นขี้ดินของเจ้าแหล่ะโนลเอ๊ย !”
ทั้งพรายหนุ่มและเจ้าตุ่นสีดำก็เลยพากันหัวเราะกันใหญ่ และลงท้ายด้วยคำว่า
“ Hantanyel órenyallo Nolpa Noldare ฮันทันเยล โอเรนยัลโล โนลปา โนลดาเร ”
คำขอบคุณที่มาจากใจของมายกลิน เจ้าตุ่นน้อยจึงนำมือของตนแตะบนโหนกแก้มขาว
“ Mai acáriel Maeglin Lomion มาไอ อาคาเรียล มายกลิน โลมีออน ”
จมูกเล็กสีแดงก็แตะบนริมฝีปากได้รูปสวยของผู้เป็นนายอย่างเคอะเขิน
มายกลินจึงได้วางจูบกับกระหม่อมของเจ้าตุ่นแทน “ ข้ารักเจ้าเหมือนน้องแท้ๆ เลยนะรู้ไหม ”
“ ข้าก็ดีใจที่เจ้ารักข้า รู้สึกดีจัง เหมือนครั้งข้าเคยเป็นอะไรบางอย่างที่ถูกลืมไป ”
“ บางอย่างที่ถูกลืมไปเหรอ ? ”
โนลปาก็ส่ายหน้า “ นานแล้วล่ะ ข้าก็ลืมไปว่า ข้าเคยเป็นอะไรมาก่อนไหม เวทมนตร์ของท่านเทลคาร์
และก็ท่านเอโอลได้ทำข้ามีชีวิตใหม่จากไขลานด้านหลังนี้แหละ เจ้าควรจะปรึกษาพวกเขาดีกว่านะ ”
มายกลินก็ยิ้มเล็กน้อยก่อนที่จะลูบหลังของโนลปาเบาๆ “ ข้าก็จะลองดูนะ เพราะข้าจะเรียนให้จบเร็วๆ งั้ย ”
เสียงฝีเท้าแผ่วเบาค่อยๆขยับมาใกล้ห้องโถง สายตาสีหมอกหม่นยังแอบจับจ้องพวกเขา...
...สายตาที่เปี่ยมความหวัง เริ่มกลายมาเป็นแววแห่งความริษยา...
...พวกเขาคุยกันด้วยภาษาต้องห้ามแห่งแผ่นดินมิดเดิลเอิร์ธ...
...นายน้อยจุมพิตเจ้าตุ่นดำด้วยความรัก...ข้าชิงชังมัน...จับใจจริงๆ...
...ทำไมเจ้าตุ่นตัวนี้ถึงได้ฉลาดเกินกว่าสัตว์เดรัจฉานทั้งหลาย...ทำไมกัน...
มือเรียวแอบจับด้ามของมีดสั้น เจ้าตุ่นตัวกระจ้อยคือตัวขัดขวางความรักของข้าแท้ๆ !
~*~*~*~*~*~*~
ป๊าบบบบ ~!!! โนลปาเคยเป็นอะไรมาก่อน ช่างเป็นเรื่องลี้ลับน่าขบคิดจังเลยนะ
ตอนนี้เป็นตุ่นน่าโมเอะไปก่อนแล้วกันเด้อออ ! ^O^//
ความคิดเห็น