คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #52 : The Black Magic Sword : Part 2
หากว่า เจ้าคนแคระฟิลีกับคิลี รู้สึกเสียหน้ามากถึงมากที่สุด เพราะไม่ได้เกี้ยวพาราสีเอลฟ์หนุ่มน้อย
ให้สมใจอยากแล้วยังโดนท่านเทลคาร์ตบหน้า และให้มาทำความสะอาดเหมืองอีก
คนแคระสองแสบก็ได้หนีออกมาแล้วมารับอากาศเย็นสบายนอกเมือง เพราะว่าเมืองอยู่ในอุโมงค์ลึก
“ พี่คิลี ข้าอยากกระทืบๆ เจ้าตุ่นอ้วนนั้นจริงๆ ” นายฟิลีเคราบลอนด์ก็ย่ำเท้าไปมา
ผู้เป็นพี่ชายก็ยกถ้วยเบียร์ดื่มดังลั่น จนของเหลวไหลออกมาจากปากและเครายาวสีน้ำตาลเข้มหนา
“ ข้าเองก็ไม่ได้...” นิ้วสองข้างประกบกัน “ ทำไมกัน ดอกไม้สีขาวแห่งแดนไพร ต้องปลิวหนีข้า”
“ เหอะๆ ข้าว่าพี่เลิกสนเจ้าเด็กตัวสูงแห้งนั้นเหอะ เค้าจะถีบพี่ให้ตับแตกก็ได้นะ ”
คิลีจึงตวาดใส่ “ เอ้อว่ะ ! ข้าจะเลิกสนมัน เพราะว่าพ่อมันท่าทางจะเอาเรื่องข้าแหงซะ ”
แต่ว่าเสียงแตรดังก้องได้มาถึง พร้อมกับขบวนแห่อะไรสักอย่างหนึ่งอันเป็นอัตลักษณ์
ดวงตาของทั้งคู่จึงหันไปเห็น คณะคนแคระผู้สูงศักดิ์จากอาณาจักรเบเลกอสต์ !
~*~*~*~*~*~
ลอร์ดเอโอลซึ่งทำงานซ่อมอาวุธพวกดาบต่อไปนั้น ก็ได้ยินเสียงเรียกของซาร์น
“ นายท่านครับ ”
พรายหนุ่มผู้เป็นนายก็ถอนหายใจเบาๆ “ ข้าพอได้ยินแล้ว ชาวเบเลกรอสต์มาที่นี้ เด็กๆของเรา ไปไหน ? ”
ซาร์นกำลังพะว้าพะวังเรื่องความรู้สึกของบุตรชายที่มีต่อนายน้อย “ ลูกข้าอยู่ห้องพักครับ ”
“ ข้าจะไปตามพวกเขาให้มาโดยด่วน ”
มายกลินก็กำลังวิ่งผ่านถนนในคูหาของนครโนกร็อดเพื่อไปหาท่านพ่อด้วยความเร่งรีบ
พบว่า เอโอล และซาร์นเดินมา หากว่าพี่โดรอนล่ะ ?
“ อดา ! อาซาร์น ! ”
ดาร์กเอลฟ์หนุ่มร่างสูงคล้ำเอ่ยเสียงขรึม “ มาเร็วเถอะ อิออน เจ้าตุ่น เรื่องนี้สำคัญต่อโนกร็อด”
เวลาต่อมา คณะของชาวเบเลกอสต์ก็มายังห้องโถงใหญ่แห่งอาณาจักรโนกร็อด หรือทูมูนซาฮาร์
พรายหนุ่มน้อย บุตรแห่งเอโอลไม่ได้ไปที่นั้นมาตั้งนานแล้ว ครั้งล่าสุดก็ประมาณสามสิบปี..
ท่านพ่อบอกว่าชาวเนากริมของที่นั้นตีสนิทกับชาวโนลดอร์มากจนน่าเกียจในสายตาของเขา
...ท่านเทลคงไม่ได้เล่าเรื่องที่เขาสร้างอาวุธให้ท่านลุงคูรูฟินหรอกมั้ง ?...
คณะคนแคระที่เป็นอาคันตุกะได้เดินทางมาด้วยเท้าอย่างเข้มแข็งและองอาจราวหกสิบตน
พวกเขาต่างสวมชุดเกราะเหล็กประดับวงแหวนและประดับด้วยอัญมณีแพรวพราวมากกว่าชาวโนกร็อด
“ ว้าว ! พวกเขามากันเยอะมาก ไม่รู้เรื่องสำคัญอะไร ”
มายกลินก็ลูบหลังของเจ้าตุ่นเบาๆ “ เอาน่า เดี๋ยวเราจะได้กลับบ้านแล้วนี่ ”
พรายหนุ่มน้อยยืนข้างผู้เป็นบิดา ซึ่งตีหน้าเคร่งขรึมเช่นเคย มายกลินก็ทำหน้านิ่งตามเขา...
หากว่าดวงตาสีนิลกลมใหญ่ก็ได้สังเกตเห็นว่ามีคนแคระคนหนึ่งมีรูปร่างสูงใหญ่ผิดจากคนแคระคนอื่นๆ
เขาอยู่ในชุดขนสัตว์สีน้ำเงิน เรือนผมสีดำและเคราถักเป็นเปียเรียบร้อย หน้าตาคมเข้มแลสง่ายิ่ง
บ่งบอกได้ว่าเขาต้องเป็นผู้สูงศักดิ์ของชาวเบเลกอสต์ ทว่ามายกลินไม่รู้จักหรือจำไม่ได้กันแน่...
ที่แน่ๆ เจ้าคนแคระคนนี้ยืนนิ่งผึ่งผาย และมองไปรอบๆทั่วห้องโถง เขามองท่านพ่อเอโอลครู่หนึ่ง
และก็หันมองยังพรายหนุ่มน้อยผิวขาวสะอาดตาในชุดทูนิคสีทึบผิดจากชาวเนากริมทั้งปวง
มายกลินก็เห็นเขามองมายังตนเองพลางยิ้มให้ หนุ่มน้อยจึงเผลอยิ้มตอบให้อย่างสุภาพ
ลอร์ดเทลคาร์ก็ได้ลุกขึ้นจากเก้าอี้นั่ง และอ้าแขนออกกว้าง
“ เจ้าชายธอริน เนากลาดัวร์ โอรสแห่งท้าวอซากาล ขอต้อนรับสู่โนกร็อดพระเจ้าข้า ”
ชาวเนากริมผู้นั้นก็หัวเราะลั่น พลางอ้าแขนโอบกอดท่านเทลคาร์ราวกับสหายคุ้นเคยมานาน
“ ข้าก็เช่นกัน ท่านลอร์ดผู้ปกครองทูมูนซาฮาร์ ”
...เขาคนนี้เป็นถึงเจ้าชายของชาวเบเลกอสต์เหรอเนี่ย ? ทำไมถึงมาที่นี้ล่ะ ?...
เจ้าชายธอรินผู้นั้นก็คลายจากอ้อมแขนของท่านเทลคาร์ และพยักหน้ารับ
ให้เหล่าคณะเดินทางนำเครื่องบรรณาการอันได้แก่ หีบใส่อัญมณีต่างๆ ซึ่งดูมากเป็นสิบชุดเลยนั้น !
“ ข้าได้รับคำสั่งจากท่านพ่อถึงเรื่องสำคัญประการหนึ่ง ท่านเข้าใจแล้วใช่ไหม ? ”
เทลคาร์ไม่ได้ตอบว่ากระไร นอกจากได้ทำสัญญาณโดยการยกแขนเรียวแกร่งขึ้นลงสองที
แล้วคนแคระทุกคนก็พากันคุกเข่าลงกับพิ้นราบในห้องโถง
แล้วมายกลินก็ถูกดึงลงยังพิ้น พร้อมกับท่านพ่อ “ อดา ทำไมถึง ? ”
“ ทำความเคารพเขาซิลูกพ่อ ”
“ เอ้ะ ??? ” บุตรแห่งเอโอลและเจ้าตุ่นทำหน้าสับสน
ลอร์ดผู้เฒ่าแห่งโนกร็อดก็ป่าวประกาศ “ นี้คือฤกษ์ยามงามดีแห่งชาวคาซาด เราขอต้อนรับว่าที่ราชาคนแคระ
องค์ใหม่ และผู้ที่เหมาะสมที่สุด จากการลงมติของพวกเราทุกคนก็คือท่าน เจ้าชายธอริน เนากลาดัวร์ ! ”
เจ้าชายธอรินพยักหน้ารับการทำความเคารพของทุกคนด้วยการพยักหน้ารับ
“ ลุกขึ้นเถอะ ท่านทั้งหลาย ”
“ พระเจ้าค่ะ ”
ธอรินจึงเดินนำมายังตำแหน่งที่ลอร์ดเอโอลยืนขึ้น จึงได้ทักทาย
“ เออร์นิล เอโอล ข้าเกือบลืมท่านไปแล้วซินะ ท่านดูสง่าขึ้นทีเดียว ”
มายกลินต้องตะลึงอีกครั้ง เมื่อท่านพ่อได้คุกเข่าลงกับพิ้น และยกมือแกร่งของธอรินขึ้นจุมพิตบนแหวน
“ หามิได้ องค์ชายแห่งเบเลกอสต์ กระหม่อมเข้าใจดีว่าพระองค์ชอบท่องเที่ยวไปทั่วเบเลริอันด์ ”
เจ้าชายธอรินก็หัวเราะ “ ข้าไม่ชอบอยู่นิ่ง เพราะศัตรูมืดของจอมมารปรากฏให้ข้าต้องต่อสู้มากมาย ”
หากว่าดวงตาสีเทาหม่นคู่นั้นก็ได้มาสบตาของพรายหนุ่มน้อยอีกครั้ง
...มายกลินก็รู้สึกได้ทันทีว่า สายตาแบบนี้คล้ายคลึงที่พี่รอนมองเรา...สายตาน่ารำคาญ...
“ นาย ” เจ้าตุ่นเรียกเขา บุตรแห่งดาร์กเอลฟ์จึงคุกเข่าลง และจุมพิต ' อากาศเหนือแหวน 'นั้นจะดีกว่า !
องค์ชายธอรินจึงถามว่า “ คนนี้คือลูกชายของท่านเหรอ ? ”
“ ใช่ขอรับ ข้าได้ตั้งชื่อให้เขาว่า มายกลิน เขาเป็นทายาทคนเดียวของข้า ”
เจ้าชายชาวเนากริมก็เอ่ยด้วยน้ำเสียงละมุนอย่างที่ทุกคนนึกไม่ถึงว่า
“ นามของพวกพรายช่างไพเราะเสียจริง ไพเราะเหมือนเสียงพิณเลย ”
ถ้ามายกลินไม่เกรงใจอดาแล้วล่ะก็ เขาอยากจะ “ แหวะ ” ให้ดังๆ เลย คอยดู !
ธอรินทำหน้าตาเหมือนจะหัวเราะกับท่าทางของหนุ่มน้อย แต่เขาก็ทักทายท่านซาร์น
“ ขอถวายบังคมท่าน ว่าที่องค์ราชา ”
จังหวะนั้นเอง โดรอนก็วิ่งมาพอดี “ ท่านพ่อ ข้าขออภัยที่ท่าน...”
เจ้าชายธอรินก็มองยังพรายหนุ่มผิวคล้ำร่างเพรียวผู้นั้นอย่างสงสัย แต่ว่า...
“ เจ้าเป็นใคร ทำไมถึงมาสาย ข้าไม่ชอบคนมาสายนะ ”
บุตรแห่งซาร์นก็รู้สึกเคืองใจ จึงโต้กลับ “ ท่านเป็นใคร ถึงกล้ามาว่าข้า ได้”
“ อย่าเสียมารยาทต่อเบื้องพักตร์แห่งกษัตริย์เนากริมนะลูก ! ”
โดรอนก็หน้าซีด เมื่อได้ยินคำว่ากษัตริย์เต็มสองรูหู จิตสำนึกสั่ง...จึงรีบคุกเข่าลงทันที
“ ประทานอภัยให้กับข้าด้วย ฝ่าบาท ข้าใจร้อนนัก ขอรับ”
เจ้าชายธอรินก็เมินหน้าไปทางขวา พลางโบกมือแบบไม่ใส่ใจนัก ก่อนที่จะเดินไปหาลอร์ดเทลคาร์
พลางพูดคุยกันเป็นภาษาคุซดุล นายช่างใหญ่แห่งโนกร็อดก็คำนับลง และเอ่ยว่า
“ คืนนี้ เราจะจัดการฉลองให้กับองค์ชายธอริน โอรสแห่งอซากาล ! ”
คนแคระหนุ่มผู้นั้นก็มองยังพรายหนุ่มน้อยผิวขาวและตุ่นสีดำด้วยความสนใจ และก็แอบสังเกตว่า
เจ้าเอลฟ์ที่ชื่อโดรอน นั้นกำลังขบฟันดังกรอด ! น่าขำจังเลยพวกเอลฟ์ตัวสูงพวกนี้ !
~*~*~*~*~*~*~
โอเคๆ เกิดวงการใหม่ เอลฟ์/คนแคระ จร้าาาา ! เพราะกลินคุงชอบพี่ธอรินในเรื่อง ฮอบบิท แล้วล่ะ
ช่างเป็น Very Handsome Dwarf อะไรปานนี้ ( ? )
ความคิดเห็น