คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #58 : The Black Magic Sword : Part 7
ครั้นแล้ว ลอร์ดเอโอลก็สั่งให้บุตรชาย และผู้รับใช้กลับบ้าน...พนานันเอลม็อธ
หากระหว่างขากลับนั้น ก็ต่างจากขาไปเสียเหลือเกิน...
มายกลินไม่ได้พูดอะไรกับดาร์กเอลฟ์ผู้นายแห่งพนานันเอลม็อธ
ขณะที่ซาร์นเองก็ไม่ได้กล่าวอะไรกับโดรอน แม้เขาเองก็ได้แต่เมินหน้าหนี...
พรายหนุ่มน้อยผมดำผวาเจ็บร้าวตรงแผลที่เกิดจากลูกศร แต่เขาก็สบายใจตรงที่
โนลปาหลับสนิทอยู่ในกระเป๋าเดินทางโดยไม่รู้เรื่องอะไรเลย...
แต่มายกลินเองก็ทราบดีว่าสายตาของท่านพ่อและพี่โดรอนก็ยังจับตามองเขาอยู่เช่นนั้น...
~*~*~*~*~*~
“ ลูกแม่ ! ลูกแม่ ! เจ้ากลับมาแล้วเหรอ ? ”
ท่านหญิงขาวโนลดอร์หรือนายหญิงแห่งป่ามืดไร้แสงตะวันอ้าแขนเรียวงามมาโอบกอดบุตรชายไว้
รอยยิ้มแสนงามผุดขึ้นจากริมฝีปากอิ่มสีแดงระเรื่อ พรายหนุ่มก็โอบกอดมารดาตอบ
“ นานา ท่านคิดถึงท่านมากเลย ”
อาเรเดลก็ขยี้เรือนผมสีดำเรียบลื่นไปมาด้วยอารมณ์หยอกล้อ “ แม่ก็คิดถึงเจ้ามาก ”
เมื่อนางได้เห็นสายตาคมกริบของสามี ซึ่งลงจากม้ามาแล้ว พร้อมกับคำถามเสียงขรึม
“ ข้าไม่ปล่อยให้มายกลินเป็นอะไรกลับมาหรอก อาเรเดล ”
ร่างสูงระหงของท่านหญิงขาวก็ผละออกจากมายกลิน แล้วโค้งลงต่อลอร์ดเอลฟ์มืด
“ ข้าก็ยินดีที่กลับมาเช่นเคย...สวามี ”
ลอร์ดเอโอลยิ้มกริบเล็กน้อย มือแกร่งตรงมาจับมือบางของภรรยา พลางกระซิบประโยคหนึ่ง
และมายกลินจึงได้เห็นว่าใบหน้าเรียวของท่านแม่เป็นสีแดงระเรื่อ...
“ เอาล่ะ ซาร์น โดรอน พวกเจ้าก็กลับไปหาครอบครัวของเจ้าซะซิ ” เอโอลกล่าว
หากเขาก็ยังเดินเข้ามาโอบไหล่ของบุตรชาย “ ส่วนเจ้า...อิออน ลูกพ่อ เจ้ายังต้องฝึกตีดาบต่อ ”
มายกลินถอนหายใจเบาๆ “ ก็ได้ขอรับ อดา ”
นายท่านแห่งป่านันเอลม็อธดูเหมือนจะพอใจ มือหยาบคล้ำจึงขยี้ผมของบุตรชาย
“ ดีมาก ไปอยู่กับแม่เจ้าก่อนเถอะ ” แล้วร่างสูงแกร่งก็หายเข้าไปในโรงตีเหล็กอันหม่นมัว
ท่านหญิงขาวจึงกลับมายืนข้างโอรสของนาง “ ยอดรักของแม่ ทำไมหน้าตาเจ้าดูตึงตังนัก ”
มือบางสีนวลก็แตะแขนของพรายหนุ่ม และนางก็พบว่ามีผ้าพันแผลปรากฏ
“ เจ้าไปถูกอะไรมา ? โลมีออน ”
“ ไม่เป็นไรหรอก มันเป็นอุบัติเหตุ ลูกปวดแขนตอนที่ลูกตีเหล็กในเหมืองเท่านั้น ”
หากดวงตาสีเทาของนางแสดงถึงความไม่เชื่อเป็นอย่างยิ่ง
“ ไม่ต้องมาโกหกแม่ ! เจ้าคงถูกคมอาวุธบาดมากกว่า ”
พรายหนุ่มกลืนน้ำลาย เพราะเกือบลืมไปเลยว่า ท่านแม่เป็นยอดนายพรานหญิงจากดินแดนนิรันดร์
แต่เขาไม่ต้องการจะบอกว่านี้เป็นแผลที่อุตส่าห์ปกปิดจากลูกศรของพี่โดรอน
ถึงมันจะเหลือรอยทิ้งไว้ แต่ว่าความเจ็บปวดมันก็คงอยู่นั้นเอง
ไม่อย่างนั้น นานาต้องเอาเรื่องจากท่านพ่อ แล้วพวกเขาก็จะต้องทะเลาะกันอีก !
“ บอกแม่มาซิ โลมีออน เจ้าถูกใครทำร้ายมา พวกคนแคระ หรือว่า...เอโอล ! ” นางว่าเสียงสั่น
“ ไม่ใช่ นานา ลูกบอกแล้วงั้ยขอรับ มันเป็นอุบัติเหตุ อีกอย่างข้าก็ไม่เจ็บแล้วด้วย ”
อาเรเดลจึงปลดแขนของลูกชายลง และสบตาสีนิลกลมโตคู่นั้น
“ กลับไปคุยในห้องดีกว่า อยู่ตรงนี้...” นางกวาตาไปรอบสนามหญ้าหน้าคฤหาสน์ “ มันโล่งเกินไป ”
~*~*~*~*~*~
พรายหนุ่มน้อยผมดำรู้สึกผ่อนคลายขึ้น เมื่อได้เอนกายลงบนเตียงนุ่ม
อาเรเดลซึ่งนั่งบนเก้าอี้ข้างเตียงก็มองอิริยาบถนั้น และถามว่า “ เล่าให้แม่ฟังซิว่าเกิดอะไรขึ้น ”
มายกลินจึงพยายามเอาผ้าห่มปิดหน้าหนี ทำราวกับว่าตัวเองยังเป็นเอลฟ์ตัวน้อย
“ ข้าก็ฝึกงาน ลอร์ดเทลคาร์ก็ชมข้าเหมือนเคยนั้นแหละครับ ”
“ แม่หมายถึงเล่ามาให้ละเอียดได้ไหม ? โลมีออน ” ท่านหญิงขาวย้ำเสียงหนัก
พรายหนุ่มน้อยก็ถอนหายใจดังเฮือก...ทำไมจะต้องลำบากใจด้วยเรา ?
“ นานา...นานา...”
อาเรเดลจึงขยับกายโน้มตัวลงบนเตียง พลางโอบรอบเอวบางของโอรส จนอีกฝ่ายสะดุ้ง
“ ขี้ตกใจนักนะ เจ้าลูกกวางน้อย ” นางหัวเราะ
มายกลินก็ยิ้ม เพราะบางครั้งอาเรเดลก็เปรียบเขาเป็นลูกกวาง นั้นอาจจะเป็นเพราะท่านพ่อ...
“ แล้วท่านพ่อสั่งอะไรกับท่านเหรอ ? นานา ”
มือเรียวของอาเรเดลก็ลูบใบหน้านวลคมคาย “ ไม่มีอะไรนอกจาก แม่ก็ต้องทำตามหน้าที่ภรรยาของเขา ”
พรายหนุ่มจึงเลื่อนศีรษะมาซบตักนิ่ม “ ท่านแม่ จำเรื่องที่เราเคยคุยกันได้ไหม ? ”
“ เรื่องอะไรบ้างล่ะ โลมีออน เราคุยกันเป็นร้อยเรื่องเลยนะ ”
มายกลินหลับตานึก และบอกว่าแก่มารดา “ เรื่องราวของท่าน เรื่องของญาติ เหล่าโอรสแห่งเฟอนอร์
เรื่องของกอนโดลิน ที่มีเสด็จลุงเป็นพระราชา เรื่องของเหล่าเสนาอัศวินผู้กล้า และก็...พี่หญิงของลูก ”
ท่านหญิงขาวหัวเราะเสียงใสอีกครา “ เจ้าอยากฟังอีกงั้นเหรอ ? ”
“ ท่านแม่...ท่านรักเขามากไหม ? ”
“ รักใครเหรอ ? ”
พรายหนุ่มลุกขึ้นนั่ง มือของตนจับของนางไว้แนบแน่น “ รักท่านพ่อเอโอลไหม ? ”
ท่านหญิงขาวมองดูเขา เขานั้นงามสง่าและเติบโตขึ้นมาก เขามีรูปโฉมที่ได้รับมาจากนางโดยแท้
ความเป็นชาวโนลดอร์อยู่ในตัวเขามากพอที่จะสยบสายเลือดมอริเควนดิที่อยู่ในตัวได้
ถึงกระนั้นโลมีออนก็ยังมีนัยน์ตาสีนิลระยับ...แหลมกล้าเช่นเดียวกับของเอโอล...
“ แม่...แม่ไม่แน่ใจ...โลมีออน แม่อาศัยอยู่กับพ่อเจ้า เพราะมันเป็นหนี้บุญคุณที่เขาเคยช่วยแม่ไว้ ”
“ แล้วทำไม ท่านถึงต้องเป็นภรรยาเขา ยอมอยู่กินกับเขา แล้ว...มีข้าล่ะ ? ”
คราวนี้อาเรเดลเป็นฝ่ายเมินหน้าหนีบ้าง “ แม่ไม่อยากตอบเจ้า เพราะรู้ไปมันก็ไม่เหมาะ ไม่สมควร
ที่มารดาจะเล่าถึงความรู้สึกของตนเกี่ยวกับสามีให้ลูกรับรู้ ”
พรายหนุ่มก็เหมือนจะเริ่มหมดความอดทน มือเรียวกำผ้าห่มสีน้ำเงินเข้มไว้
“ ข้าก็มีเรื่องที่อยากจะบอกท่านแม่ว่า ข้าไม่เคยสับสนอะไรแบบนี้มาก่อนเลย เพราะว่า...เขา...
เพราะพี่โดรอน.. ”
“ บุตรแห่งซาร์น ? เขาทำอะไรเจ้า เจ้าเด็กนั้นคือสาเหตุของแผลเจ้าใช่ไหม ? ”
พรายหนุ่มน้อยจึงเผยริมฝีปากบางของตน ดวงตาแสดงถึงความแน่วแน่ยิ่ง
“ ข้ารู้สึกได้ว่าพี่โดรอน....หลงรักข้า...นานา...”
อาเรเดลก็นิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง “ แล้วลูกล่ะ ? รักเขาไหม ? ”
“ เขาก็เป็นพี่ชายที่ข้าไม่เคยมี แต่...ข้าไม่ได้รู้สึกอะไรไปมากกว่านี้..
เพราะข้ามีความฝันที่สำคัญยิ่งกว่า นานา...บ้านเมืองท่านคือความฝันของข้า ที่ข้าจะทำให้เป็นจริง ”
ท่านหญิงขาวจึงโอบกอดศีรษะ แล้ววางจูบบนกระหม่อมแผ่วเบา “ ดีแล้ว โลมีออนของแม่ ดีแล้วจ๊ะ...”
~*~*~*~*~*~*~
อือม..เริ่มเข้างวดดราม่าแล้วนะ ( ไรเตอร์ก็ไม่ได้เจตนาอ่ะครับ )
ตอนหน้ามาลุ้นหนูกลินดีกว่าว่าจะทำไงกับอดาและพี่โดรอน
จะบอกไงดี ? ฝ่ายท่านแม่เองก็เหมือนยังมีความลับกับลูกอีกน่า....???
ความคิดเห็น