คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Sweet Child Of Twilight : Part 3
ช่วงเวลาที่ลอร์ดเอโอลและท่านซาร์นได้ออกจากบ้านไปนั้น ก็คือเวลาที่เด็กน้อยทั้งสามคนมีเวลา
แห่งความสุขใจยิ่งนัก เพราะว่า จะได้วิ่งเล่นและนอนในห้องเดียวกัน
หมายถึง ห้องนอนของโดรอนและคาเลน จะได้กลายมาเป็นห้องนอนของนายน้อยด้วยอีกคน
“ เย้ๆ นายน้อย ๆ รับหมอนไป !!! ” สาวน้อยได้โยนหมอนนุ่มสีขาวของตัวเองมาใส่เด็กชายผมดำ
โลมีออนก็คว้ารับหมอนไว้แล้วก็หัวเราะเสียงใสในกิริยาของคาเลน
โดรอนซึ่งเพิ่งเปลี่ยนชุดนอนของตนเองเสร็จก็ร้องว่า “อย่าเล่นแรงซิ คาเลน ! นายน้อยเพิ่ง
หายจากการหกล้มนะ ไม่งั้นพี่จะฟ้องนานา ! ”
คาเลนก็แลบลิ้นใส่พี่ชายของตน แล้วก็กระโดดขึ้นไปมาบนเตียงกว้างของตนเอง
“ ไม่กลัว ! ไม่กลัว ! ฟ้องท่านแม่ก็ฟ้องเลยซิ ”
“ หรือจะให้ฟ้องท่านหญิงขาว เพราะเจ้าจะทำร้ายลูกชายของนาง ! ”
ได้ผลจริง ...คาเลนถึงกลับย่อตัวลงบนเตียงทันที....” ก็ได้ หนูไม่แกล้งนายน้อยแล้ว ”
บุตรแห่งอาเรเดลก็ขยับกายไปนั่งบนเตียงด้วย “ เจ้าก็ไม่ได้ทำให้เราเจ็บนะ ”
พรายสาวน้อยในชุดสีเทาอ่อนก็เลยหัวเราะใส่หน้าพี่ชายของตน
“ เห็นไหมล่ะ พี่รอน นายน้อยไม่โกรธหนู ฮ่าๆ ”
โดรอนก็ถอนหายใจดังเฮือกหนึ่งที “ ก็ได้ๆ แล้วเราก็ควร...นอน...กันเถอะ...”
โลมีออนน้อยก็เอ่ยขึ้นว่า “ ข้ายังไม่ง่วงนะ พี่รอน ”
แล้วเด็กชายผมสีดำก็ขยับตัวไปกระซิบอะไรบางอย่างให้คาเลนฟัง และนั้นทำให้นางหัวเราะตาม
“ อะไรกันเหรอ ? ” ดวงตาสีหมอกของโดรอนแสดงถึงความสงสัยยิ่ง
ทันใดนั้น ร่างสูงกว่าพรายน้อยทั้งสองคนก็ถูกดึงลงมาบนเตียงนุ่ม และก็ได้ฤกษ์ การจักกะจี๊
ที่เอวทั้งสองข้างของโดรอน จนเขาต้องส่งเสียงร้องว่า
“ ไม่เอานะ ! นายน้อย ! ไม่เอา ! ยัยคาเลน ไม่ ! ฮ่าๆ ”
แล้วเด็กชายผิวคล้ำก็ได้ที่คืนบ้าง เขาจึงจักกะจี้เอวของคาเลน จนนางก็ต้องระเบิดเสียงหัวเราะออกมา
“ อ๊าาาา พี่ชาย พี่รอน หนูจะขำแล้วล่ะ พี่จ๋า ฮ่าๆๆ ”
โลมีออนก็ได้แอบหนีไปหลังตู้ พร้อมกับแล้วก็แอบหัวเราะคิกๆ “ พี่รอน จักจี้หนูไม่ได้หรอก ”
“ นายน้อย ทิเทน ' ฮีร์ อย่าหนีนะ ! ”
ฝีเท้าของโดรอนก็ได้ก้าวถึงพร้อมกับคว้าร่างบางของเด็กชายผมดำมาจักกะจี้ตรงเอวอีกคน
“ ฮ่าๆ พี่รอน ฮ่าๆ ”
นายน้อยแห่งป่านันเอลม็อธก็สนองตอบไปด้วย และร่างบางของเด็กชายสองคนก็ตกลงพิ้นไม้
โดยเด็กชายผู้โตกว่าอยู่ด้านล่างแทน “โอ้ย ! พี่รอน เป็นไรไหม ? ”
เมื่อดวงตาสีหมอกของโดรอนมาสบกับสีดำขลับประกายของโลมีออนอีกครั้ง
พร้อมทั้งมองพวงแก้มสีชมพูจางๆ ก็ดูหวานราวกับกลีบดอกไม้ที่ท่านแม่เคยตัดมาให้เขาชม
นิ้วเรียวของเด็กชายก็อดไม่ได้ที่จะเคลียที่แก้มขวาของโลมีออน
...แก้มของนายน้อย..อุ่นและนุ่มจัง...ทำให้เอลฟ์ผิวขาวถึงดีแบบนี้นะเนี่ย..
“ พี่รอน หน้าของข้ามีอะไรติดเหรอ ? ”
โดรอนจึงส่ายหน้าไปมา “ เปล่า เปล่า นายน้อย ข้าก็แค่...”
“ แปร้ๆ นายน้อยค่ะ อยู่บนพี่รอนได้คนเดียว ข้าไม่ยอมนะค่ะ ”
คาเลนยังคงแลบลิ้นใส่สองหนุ่มน้อยที่อายุมากกว่าตนอยู่ดี
โลมีออนก็ได้สติขึ้นมา จึงลุกขึ้นมาพร้อมกับดึงแขนของเด็กชายผู้โตกว่ามาด้วย
“ ไม่รู้ล่ะ เราอยากนอนแล้วนะ ”
แล้วพรายน้อยผมดำก็ได้ล้มตัวลงนอนบนเตียง ฝ่ายคาเลนก็แย่งผ้าห่มไว้คนเดียว
“ คาเลน !!! ”
“ โธ่..ก็ได้พี่จ๋าาา ” มือเรียวเล็กก็สางผมสีเงินปนน้ำตาลอ่อนของตัวเอง แล้วจึงคลี่ผ้าห่มให้โลมีออนน้อยได้ใช้บ้าง
บุตรแห่งอาเรเดลจึงตอบว่า “ ขอบใจนะ คาเลน ”
“ คร้าาาา ~!! ทิเทน – ฮีร์ เอ้า ! พี่จ๋า ดับไฟให้ด้วยนะ ”
พรายน้อยที่อายุมากที่สุดก็ถอนหายใจ แล้วก็ลุกขึ้นไปดับไฟในห้องของตนทันที
ก่อนที่จะกลับมาเอนร่างบางที่เริ่มมีเค้าว่าใกล้จะเข้าสู่วัยรุ่นแล้วมานอนบนเตียง
“ พี่รอน ! ” เด็กหญิงตัวน้อยที่อยู่ตรงข้างขวาของเขาร้องขึ้น
“ อะไรอีกล่ะ น้องเรา ? ”
“ พี่ยังไม่ได้จูบราตรีสวัสดิ์หนูนะค่ะ ”
เด็กชายผมสีเงินก็พยักหน้าตามประสา และหอมแก้มนางหนึ่งที พลางลูบผมของนางเบาๆ
“ ฝันดีนะ ยัยคาเลนจอมซน ! ”
เด็กหญิงก็ยังหัวเราะอีกครั้ง ก่อนที่จะเข้าสู่ภวังค์นิทราไป..
โลมีออนน้อยก็มองยังผู้เปรียบเสมือนพี่ชายของตน พลางดึงเรียวแขนของอีกฝ่าย
“ พี่โดรอน พี่อย่าถือโทษคาเลนเลย นางยังอ่อนกว่าข้าตั้งปีหนึ่งแน่ะ ”
“ ข้าไม่ถืออยู่แล้วครับ นายน้อย ก็นางเป็นน้องสาวคนเดียวของข้านี่นา ”
ริมฝีปากสีแดงเรื่อของเด็กชายเจ้าของผมสลวยสีรัตติกาลก็มอบลักยิ้มให้โดรอนอีกครั้ง
“ ข้าเองก็อยากมีน้องแบบพี่บ้างจังเลย...ฮาว...ฝันดีนะจ๊ะ พี่ชาย...”
แล้วนายน้อยแห่งนันเอลม็อธก็ได้เผลอหลับไป เด็กชายผู้โตกว่านั้นยังคงมองใบหน้ามน
สีขาวนวล และส่องแสงกระจ่างอยู่ในความมืดอีกครั้งหนึ่ง
...นายน้อยช่างดูอ่อนหวานและอ่อนโยน....และก็น่ารักมาก...ราวกับดอกไม้น้อยๆที่เพิ่งผลิใบอ่อน...
นิ้วเรียวซ้ายของเขาก็ลูบที่เรือนผมสีดำขลับประต้นคอของบุตรชายแห่งอาเรเดล
“ ฝันดีนะครับ นายน้อย เอโอลิออน ”
โดรอนกล่าวจบแล้ว ก็ลูบพวงแก้มสีชมพูเรื่อ ก่อนที่จะวางจูบราตรีสวัสดิ์เหมือนที่เขาทำกับน้องสาว
แต่ว่า ริมฝีปากของเขายังคงอ้อยอิ่งอยู่บนพวงแก้มน้อย เพื่อรับกลิ่นอ่อน ๆ หอมชื่นใจจากผิวขาวอย่างละมุนละไมนั้น
“ อือ...นานา...เหรอ ? ”
เด็กชายผมสีเงินหม่นก็เม้มริมฝีปากของตัวเอง แล้วตัดสินใจล้มใบหน้าเรียวลงบนหมอนจนหลับโดยไม่คิดอะไรอีกแล้ว...
~!~!~!~!~
น่ารักจริงๆ ว่าไหมครับ ? ^__^
ความคิดเห็น