คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #60 : The Black Magic Sword : Part 9
ในโรงตีเหล็กอันมัวหมอง แต่ก็ยังแสงจากตะเกียงและเปลวไฟฉายแสงให้กระจ่างต่อการมองเห็น
ลอร์ดเอโอลเงยหน้าขึ้นจากการตีเหล็กอันเป็นกิจวัตร เมื่อได้ยินเสียงเปิดประตู และเสียงเรียกว่า
“ ท่านพ่อ ข้ามาแล้วครับ ”
พรายหนุ่มผิวคล้ำวางมือจากทั่งตีเหล็ก ร่างสูงหนา ช่วงแขนและไหล่เต็มไปด้วยมัดกล้าม
หยาดเหงื่อประดับพราวเป็นหยดน้ำ ลมหายใจพ่นออกมาเป็นไอจางๆ
“ เจ้าตรงต่อเวลาดีมาก เอ้อ ! เจ้าตุ่นก็มากด้วยเหรอ ? ”
โนลปาขยับตัวออกมาจากด้านหลังของเด็กหนุ่ม ดวงตากลมใหญ่หวาดระแวง
“ ใช่ครับ นายท่าน ”
“ งั้นเจ้าก็อยู่เฉยๆ คอยข้าและมายกลินหลอมเหล็กให้เสร็จแล้วกัน ”
โนลปาพยักหน้ารับ ก่อนจะปีนขึ้นไปนั่งบนโต๊ะไม้ แล้วกัมหน้างุด
“ อดา ข้ามีเรื่องอยากถามท่าน ท่านตอบคำถามข้าได้ไหมครับ ? ”
“ เรื่องอะไรเล่า มีเรื่องไหนที่เจ้ายังไม่ได้ยินจากปากของพ่อ เพราะว่าพ่อเล่าให้เจ้าฟังมากมาย
หรือว่า...เจ้าชอบเรื่องครอบครัวของแม่เจ้ามากกว่า...”
“ ไม่ใช่อย่างนั้น ลูกแค่ต้องการทราบความจริงว่า ท่านมีเรื่องวทุกข์ใจอะไรถึงต้องออกจากโดริอัธ ? ”
มือแกร่งของเอโอลก็ตีดาบพลาดไป น้อยครั้งจริงๆ ที่เขาจะทำพลาดเช่นนี้
ร่างแกร่งจึงหันกลับมายังบุตรชาย ใบหน้าหมดจดงดงามกว่าของผู้เป็นพ่อกำลังรอคำตอบ
“ เจ้าอยากรู้งั้นเหรอ ? น่าประหลาดนะ ตั้งแต่เจ้ากลับมาจากโนกร็อดคราวนี้ เจ้าดูมีความคิดเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมาก
และก็เริ่มสงสัยพ่อด้วยใช่ไหม ? ”
“ เปล่า แต่...มายกลินคนนี้ไม่ได้สงสัยท่าน แค่อยากทราบก็ได้เท่านั้น ”
แสงไฟจากเตาหลอมเพิ่มอุณหภูมิร้อนให้โรงตีเหล็กมากขึ้น พรายหนุ่มน้อยรู้สึกว่าหยาดเหงื่อของตนเอง
กำลังไหลรินลงจากหน้าผาก มือเรียวจึงรีบเช็ดให้พ้นความรำคาญ
ลอร์ดดาร์กเอลฟ์สาวฝีเท้าเดินไปรอบร่างสูงที่น้อยกว่าตน ใช้สายตาคาดคะเนถึงข้างในจิตใจของอีกฝ่าย
เจ้าลูกคนนี้...กำลังหาทางทำอะไรกันแน่...อาเรเดลเสี้ยมสอนเรื่องโนลดอร์ให้เขาใช่ไหม ?...
“ มายกลิน ถึงเวลาที่พ่อจะให้เจ้าได้เห็นของสำคัญอย่างหนึ่งของพ่อ ” เอโอลกล่าวเสียงขรึม
พรายหนุ่มน้อยก็ตีหน้าสงสัย “ ของสำคัญที่ท่านเก็บไว้งั้นเหรอ ? ”
เจ้าตุ่นสีดำก็ลุกขึ้นยืน และส่ายหน้าไปมา “ ข้าไม่เคยได้ยินเลย ”
“ แล้วพวกเจ้าก็ได้เห็น ”
ลอร์ดเอโอลพาบุตรชายไปที่ด้านหลังของประตูเหล็กสูงระดับเอวที่อยู่มุมท้ายสุดของห้อง
ผู้เป็นพ่อคุกเข่าลง แล้วใช้มือแกร่งจับลูกบิดของมัน
แต่มายกลินจับตามองว่าท่านพ่อไม่ได้บิดลูกประตูให้ออก หากกลับพึมพำศัพท์บางอย่างที่เขาไม่เข้าใจ
มันเป็นภาษาอวารินที่เอโอลมักชอบใช้เวลาอยู่ตามลำพังหรือ ?
แล้วในที่สุดประตูนั้นก็เปิดออก แล้วพรายหนุ่มก็เห็นว่ามันเป็นห้องโถงขนาดสิบคนยืนอยู่ด้วยกันได้
หีบไม้ยาวนั้นวางบนพิ้น พร้อมกับหยากไย่เกาะ แต่ก็ไม่มากจนได้ชื่อว่าสกปรกแต่อยากใด
“ เอาล่ะลูกรัก เจ้าลองเข้ามาซิ ” เอโอลก้มลงเข้าห้องนั้น บุตรชายก็ทำตาม
ด้านบนของห้องนี้มีช่องลม พอที่จะเห็นแสงจันทร์สาดส่องเข้ามา หนุ่มน้อยจึงเงยหน้าขึ้นแล้วกระพริบตาปริบๆ
“ นี้คือห้องที่พ่อใช้เป็นที่เก็บรักษาสิ่งหนึ่งไว้ และพ่อก็คิดว่าถึงเวลาที่ให้เจ้าได้ชม ”
เอโอลปัดหยากไย่ออกจากหีบไม้นั้นแล้ว ก็ได้ยกสิ่งหนึ่งขึ้นมา
“ ดาบ ! ดาบสีดำ ! ” โนลปาอุทานลั่น
มายกลินก็ตะลึงงัน เขาไม่เคยเห็นดาบเล่มไหนที่ดูงดงามเท่าดาบเล่มนี้ แต่ว่าโลหะนั้นแทนที่จะเป็นสีเงินสุกใส
กลับเป็นสีดำขลับเป็นมันเงาสะดุดตา และมันก็น่าหลงใหลมากทีเดียว
“ อาวุธนีี้คือสมบัติสำคัญของท่านเหรอ ? อดา ”
เอโอลเผยอริมฝีปากสีเข้ม “ อ่า...ใช่ นามนี้คือ “ อังกุยเรล ” มันเป็นผลงานชิ้นเอกของพ่อ
พ่อสร้างมันไว้ เมื่อครั้งอยู่นครโดริอัธตอนนั้น พ่อท่องป่าเล่นเพลินๆ แล้วก็เจอกับสะเก็ดดาวตกสีดำ
แล้วพ่อก็นำมาสร้างเป็นโลหะที่ใช้ตีดาบ เจ้าลองดูซิ ” มือแกร่งยื่นมันมาวางไว้ในมือเรียวบาง
พรายหนุ่มรับไว้ด้วยมือทั้งสองข้างและค้อมศีรษะลง
“ งดงามมาก อดา ข้าเชื่อว่าท่านตั้งใจประดิษฐ์ดาบเล่มนี้มาก ดาบดำเล่มเดียวในป่าของเรา”
มายกลินก็มองเจ้าสะท้อนของตนเอง มันเป็นสีดำดังรัตติกาลก็จริง แต่ก็ใสแวววาวดุจกระจก
พรายหนุ่มจึงมองใบหน้าของตนเอง แล้วก็กลอกตาเล่นไปมา จนโนลปาแอบขำ
“ ไม่ใช่หรอก ดาบเล่มนี้ไม่ได้มีเล่มเดียว มันมี...พี่แฝดของมัน มีชื่อว่า อังกลาเคล ”
“ พี่แฝดเหรอ ? แล้วอีกเล่มไปอยู่ไหนล่ะ อดา ”
มือแกร่งของบิดาก็โอบไหล่บาง “ พ่อทิ้งไว้ให้กับคนที่พ่อเคยรักและนับถือ คนที่เคยอบรมสั่งสอนพ่อ
และให้พ่อเป็นเจ้าชายชาวซินดาร์แห่งโดริอัธ....” แล้วเสียงกระซิบก็เข้ามาใกล้หูเรียวของมายกลิน
“ จอมราชาธิงโกล ”
พรายหนุ่มน้อยก็อ้าปากค้าง “ งั้นเหรอ ! แต่...แต่...อดา ทำไมท่านถึงออกมาจากที่นั้น ”
“ ฝ่าพระบาททรงเปิดรับแสงตะวันให้เข้ามายังโดริอัธ และชาวโกโลธมายังแผ่นดินของเรา
ลูกรู้ไหม พวกนั้นคือสาเหตุของเรื่องร้ายที่พ่อไม่ต้องการให้เจ้าพบกันมัน พวกนั้นนำจอมมารร้าย
และเพิ่มจำนวนออร์ค และสิ่งมีชีวิตอัปลักษณ์ให้กับแผ่นดินของเรา ”
โกโลธ...อดาชิงชังโกโลธซึึ่งก็คือชาวโนลดอร์ แล้วทำไมเขาถึงได้เลือกท่านแม่...
“ อดา ถ้าท่านไม่ชอบพวกเขาแล้ว ท่านถึงแต่งงานกับนานาล่ะ ? ”
“ เพราะพ่อรักนางมาก ”
“ ทั้งๆ ที่นานาเป็นเจ้าหญิงชาวโนลดอร์นะเหรอ เพราะอย่างนี้ซินะ ท่านถึงปิดกั้นนางไม่ให้กลับบ้าน
บังคับนางให้อยู่กับท่าน ! ”
“ แล้วเจ้าจำเป็นต้องใส่ใจด้วยเหรอ ? อิออน ” ลอร์ดดาร์กเอลฟ์เริ่มทำเสียงฉุน “ เจ้าไม่พอใจใช่ไหม ? ”
“ มันไม่ถูกต้องต่างหาก อดา ท่านสอนให้ข้าเรียนรู้สิ่งต่างๆ และให้เข้าใจมันอย่างถ่องแท้
แต่ว่าท่านกลับไม่ยอมรับว่านานาเป็นโนลดอร์ และไม่ให้นางไม่พบกับญาติๆ ที่อยู่ฝั่งตรงข้ามของแม่น้ำเกลอน
ที่อยู่ไม่ไกลจากบ้านของเราเลย ทำไมกัน อดา ท่านต้องกีดกันเราสองคน ”
เจ้าตุ่นก็ดึงรีบปีนมาเกาะแขนของมายกลิน “ ไม่เอานะ นายน้อย ”
“ ออกไปก่อนซิ ” สายตาสีนิลส่งประกายน่าสะพรึง ทำให้โนลปาตัวสั่น แล้ววิ่งออกจากห้อง
สายตาของเอโอลที่หันกลับมาก็เข้มขึ้น ริมฝีปากเม้มเป็นเส้นตรง “ แล้วเจ้าต้องการอะไร เอโอลิออน ”
“ ลูกก็แค่อยากพบญาติๆของตนเอง พวกเขา...ลอร์ดเคเลกอร์มและคูรูฟิน สหายของท่านแม่
พวกเขามีศักดิ์เป็นลุงของลูกแล้ว..ลูกอยากสนทนาเรื่องราวต่างๆ...นี้คือความจริงของลูกที่จะ...”
มือแกร่งกร้านก็บิดผ้าผูกคอสีน้ำตาลของลูกชายไว้แน่น...มันเป็นการกระทำที่โง่เขลานักหนาใช่ไหม
หรือความโกรธกันแน่...แต่ว่ามีบางอย่างที่มายกลินมองไปยังดวงตาของบิดา...
เขาเห็นปีศาจร้ายทำร้ายเด็กชายผิวคล้ำด้วยการนำดาบฟันบนใบหน้า และเด็กคนนั้นก็อยู่ในอ้อมกอดของร่างสูงสง่า
เขาเห็นกลุ่มดาว และต้นไม้สูงใหญ่เห็นใบหน้าเรียวคมของพรายหนุ่มผมสีเงิน ใบหน้ามีแผลเป็นน่าชังติดไว้
เสียงทุ้มของบุรุษหนุ่มร่างสูงที่โอบกอดพ่อ แสง...เสาหินอ่อนที่ประดับด้วยใบไม้ เสียงหัวเราะ ดนตรี
พรายที่กำลังเต้นรำ แต่ว่ามีร่างหนึ่งที่อยู่นิ่ง ปลีกตัวออกมาด้วยความเกลียดชัง...
บ้านหลังใหญ่สีดำ และก็ร่างสูงระหงในชุดขาวที่กำลังขี่ม้าท่ามกลางความมืดมิด...นานา...
เขาได้เห็นความจริงแล้ว เอโอลต้องการให้เขาเป็นเหมือนตัวเขาเอง ดาร์กเอลฟ์มอริเควนดิ....
เขาต้องรับแสงสว่างจากเปลวไฟ หาใช่แสงอาทิตย์อบอุ่น และชิงชังความเป็นโนลดอร์ !...
“ นั้นซินะ เจ้าเองมันก็ไปคล้ายคลึงกับพวกนั้น เราสองคนไม่ควรจะได้ชื่อว่าเป็นพ่อลูกด้วยซ้ำ ”
นิ้วหยาบกร้านแตะเรียวคางของบุตรชาย แต่มันก็ทำให้มายกลินรู้สึกหนาวสั่นด้วยความกลัว
“ แล้วเจ้าอยากจะได้อะไรจากโลกภายนอกนี้เล่า ความมืดนี้ไม่ใช่สิ่งที่เจ้าคุ้นเคยตั้งแต่เด็กหรือไร ? ”
“ ท่านไม่มีความรักใดให้กับญาติพี่น้องของท่าน และท่านก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะปิดกั้นเราสองคน
ท่านบังคับนางได้ แต่ท่านบังคับลูกคนนี้ไม่ได้หรอก !!!! ”
“ หนอย ! มายกลิน !! ”
ก่อนที่เขาจะพูดอะไรอีก เอโอลก็ตบหน้าเขาอย่างแรงจนล้มลงกับพิ้น หนุ่มน้อยอุทานออกมา
และดาร์กเอลฟ์ก็ฉุดแขนเรียวด้านขวาขึ้น พร้อมกับใช้ดาบสีดำเฉือนฝ่ามือขาวผ่องนั้น
“ ทำไม อดา ! ” พรายหนุ่มกุมมือไว้แน่น เลือดสีแดงไหลรินตัดกับผิวซีดจาง
สายตาเคร่งขรึมน่าสะพรึงนั้น ทำให้มายกลินรู้สึกเสียความแข็งแกร่งจากท่อนขาไปแล้ว ร่างเพรียวจมลงกับพิ้นหิน
เอโอลไม่ได้ละสายตาไปจากใบหน้าของลูก เขากำลังอ่านความคิดที่หลบซ่อนไว้...
“ เจ้าเป็นคนของตระกูลเอโอล มายกลินลูกข้า ” เสียงทุ้มลึกน่าสะพรึงนั้น “ ไม่ใช่พวกโกโลธดริม
และแผ่นดินนี้เป็นของพวกเรา แผ่นดินของเทเลรี และข้าก็ไม่ต้องการให้ตัวเองและเจ้าไปเสวนากับพวกสังหารญาติ
ศัตรูและผู้นำความพินาศมาสู่พวกเรา ”
เขาคว้าข้อมือของมายกลิน นิ้วแกร่งกำไว้แน่นจนทิ้งคราบโลหะจากถุงมือเป็นรอยด่าง
“ ถ้าเจ้าปฏิเสธ พ่อจะจับเจ้ามัดไว้ในห้องนี้ ”
พรายหนุ่มก็ยังถามเสียงสั่น “ ด้วยการเฉือนมือของข้าเหรอ อดา ? ”
ริมขอบตาของมายกลินเริ่มมีน้ำตาเอ่อล้น...เขารักอดา แต่ว่าการกระทำแบบนี้ทำให้เริ่มรู้สึก...ชิงชัง...รังเกียจ
เมื่อเอโอลเห็นหยดเลือดตกลงจากมือเรียวบนพิ้น จึงใจอ่อนลง “ พ่อทำเช่นนี้เพราะว่า ดาบเล่มนี้ได้ดื่มเลือดเจ้า
แล้ว...เจ้าเป็นนายของดาบอังกุยเรลแล้ว เป็นนายต่อจากพ่อ เข้าใจไหม ? ”
“ เข้าใจ อดา ”
“ ดีมาก ” เอโอลยิ้มเล็กน้อย พร้อมกับถอดถุงมือนั้นออก และแตะเรียวแก้มข้างที่ตนชกนั้นของลูกชาย
“ อย่างไงเสีย พ่อก็ขอโทษเจ้าแล้วกัน เรียวหน้าสวยๆของเจ้าคงไม่เสียรูปนักหรอก ”
ริมฝีปากสีเข้มทาบลงตำแหน่งนั้น และมายกลินก็รู้สึกสั่นระริก...มันไม่เหมือนกับตอนที่เขายังเด็ก...
..อดาจะหอมแก้มเขาด้วยความอ่อนโยน แต่ว่า...เขารู้สึกว่าแบบนี้มันมาจากอารมณ์ที่น่าสะพรึง...
“ นำน้ำเย็นมาประคบไว้ แม่เจ้าสอนเจ้าผิดๆ และพ่อก็แค่ชี้แนะสิ่งที่ถูกต้อง ทราบนะ ลูกพ่อ ”
ดาร์กเอลฟ์ประคองร่างเพรียวของมายกลินให้ลุกขึ้น แล้วเก็บดาบอังกุยเรลนั้นลงหีบปิดผนึกไว้แน่นหนา...
กึก ! เสียงหีบนั้นปิดสนิท แต่ว่าพรายหนุ่มก็จดจำภาพของดาบเล่มนี้ไว้
~*~*~*~*~*~
ความคิดเห็น