คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #62 : Farewell Nan - Elmoth : Part 1
สาวน้อยคาเลนกำลังละเลงแป้งเพื่อทำพายบลูเบอร์รี่ต้นตำรับที่นางได้เรียนรู้มาจากวังเมเนกร็อธ
ขณะเดียวกัน นางก็ร้องเพลงไปด้วยความเพลิดเพลินใจ
ผู้เป็นพี่ชายก็เข้าทัก “ คาเลน ทำไรอยู่เหรอ ? ”
“ เห็นแบบนี้ คงซักผ้าอยู่มั้ง ” สาวน้อยทำปากเบี้ยวใส่
โดรอนก็เลยดุนาง “ เจ้าเนี่ย เริ่มทำตัวแก่นแก้วอีกแล้วนะ พี่ไม่อยากพูดเล่นเพราะพี่รำคาญใจจริงๆ ”
“ พี่รำคาญใจที่พูดคุยกับนายน้อยงั้นซิ พี่รอน พี่เป็นองครักษ์ของนายน้อย
แต่พี่ก็หวงแหนเขามากเกินไป จนนายน้อยมายกลินก็ยังรำคาญพี่เลยนะ ”
โดรอนเมินหน้าหนี ขณะที่น้องสาวคนเดียวกวนแป้ง,นมสดและไข่เข้ากันในชาม
แถมหน้าตาของนางก็ยังดูน่ารักสดใสตามปกติ
“ พี่เคยบอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าพี่จะปกป้องและดูแลนายน้อยมายกลินอย่างสุดความสามารถ
และพี่จะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายเขาได้ทั้งนั้น ”
“ ตุ่นน้อยดำนั้นก็ไม่ชอบพี่ด้วย ” คาเลนกล่าว “ พี่รอน...”
“ อะไรอีกล่ะ ? ” โดรอนจับน้ำเสียงที่เริ่มแปลกไปของนาง
คาเลนเด็ดลูกเบอร์รี่ีมาใส่ส่วนประกอบในชาม “ พี่รักนายน้อยมากใช่ไหม ”
เมื่อดวงตาสีหมอกเข้มและสีอำพันที่ได้รับมาจากพ่อแม่ของทั้งสองคนสบกันแล้ว
พรายหนุ่มผมสีเงินก็หลับตาแน่น และเผยความในใจออกมา
“ ใช่ คาเลน พี่หลงรักนายน้อยของเรา...พี่รักเขามาตั้งแต่เรายังเด็กๆแล้ว ”
คราวนี้คาเลนก็เป็นฝ่ายที่หัวใจเต้นสั่นระริกแทน เพราะนางเองก็ชอบนายน้อย
แต่ว่านางเองก็พอเข้าใจความรู้สึกของพี่ชาย พี่ชายรักนายน้อยข้างเดียว...
พรายสาวจึงเทส่วนผสมทั้งหมดลงแป้นพิมพ์ ก่อนที่จะนำเข้าเตาอบ
“ พี่รอน เอ่อ...น้องแนะนำว่า พี่ควรจะบอกนายน้อยไปตรงๆ ดีกว่า
เลนน้อยเชื่อว่านายน้อยคงพอเข้าใจ...”
“ พี่ยังไม่กล้าหรอก นายน้อยมีนายหญิงที่เอาแต่สอนให้เขาไปจากพวกเรา
หากนายท่านทราบเข้า ท่านคงเอาเรื่องพี่ตาย ! ”
“ เสียดายจริงๆ พี่รอน พี่อุตส่าห์ไปเรียนวิชาทหารมา กลับเป็นเอลฟ์ขี้กลัวไปได้ ! ”
“ งั้นเจ้าก็ต้องช่วยพี่ซิ ช่วยกันนายน้อยของเราออกจากความเป็นชาวโนลดอร์ให้ได้
นายน้อยจะได้อยู่กับพวกเรา และก็...”
มือแกร่งของโดรอนกุมมือเล็กของนาง “ คาเลน เนลลัส น้องสัญญาได้ไหมว่าจะ
ช่วยให้พี่กับนายน้อยได้ครองรักกัน ”
คราวนี้นางก็ได้แต่หน้าแดงจัด...นางต้องเป็นแม่สื่อให้พี่ชายกับเจ้านายเหรอ ??
“ เออ...ข้าจะลองดูแล้วกัน พี่ชาย ”
แล้วผู้เป็นมารดาก็เข้ามาในห้องครัว นางก็เห็นสองพี่น้องยืนเถียงกัน
“ ลูกๆ พูดอะไรกัน เสียงดังไปถึงข้างนอกจนนางหญิงได้ยินเลยรู้ไหม ? ”
พรายหนุ่มจึงส่ายหน้า “ ข้าคุยกับเลนน้อยตามประสานะ นานา ”
“ ก็ดีจ๊ะ เลนน้อย เดี๋ยวนำขนมไปให้นายหญิงและนายน้อยด้วยล่ะ ”
เด็กสาวก็พยักหน้ารับ ขณะที่โดรอนก็ยืนพิงกำแพงในห้องครัว...
นายน้อย...ข้าก็ต้องการหัวใจของท่าน...แต่ก็ยังดี คาเลนไม่เป็นอุปสรรคให้ข้าแล้ว...
แต่ว่าเขาเองก็ได้รับคำสั่งมาจากนายท่าน...
ต้องขจัดเรื่องราวของชาวโนลดอร์ออกจากใจของมายกลิน...
~*~*~*~*~*~
ร่างโปร่งของมายกลินได้แต่นั่งพิงเก้าอี้ แขนเรียวกอดอกตัวเองไว้ ขณะที่สายตากำลังเหม่อมองไปยัง
ทิวทัศน์นอกหน้าต่าง และได้แต่คิดว่ากอนโดลินจะเป็นเช่นไร ญาติๆ ชาวโนลดอร์ของท่าแม่
เป็นคนอย่างไรบ้างนะ ข้าอยากไปพบพวกเขาจริงๆ ดวงตาสีดำมองรูปวาดกอนโดลินแล้วยิ้ม
ให้กับรูปพี่หญิงอิดริลในจินตนาการของตนเอง รวมถึงเด็กชายตัวจ้อยผมสีทอง
เมื่อมองบาดแผลบนฝ่ามือของตนเองแล้ว ก็ยิ่งเจ็บใจนัก...อดา...
ก๊อกๆ เสียงประตูเรียกก็ดังขึ้น พรายหนุ่มจึงลุกออกจากเก้าอี้ พบว่าพรายสาวมายืนตรงหน้า
ดวงตาสีอำพันของนางยังคงฉายแววเป็นประกาย
“ นายน้อยค่ะ ท่านว่างอยู่หรือเปล่าค่ะ ”
“ ว่าง คาเลน เอ๊ย เนลลัส ข้าว่างทั้งวัน เจ้ามีอะไรเหรอ ? ”
พรายสาวก็ยิ้มแป้น “ พอดี ข้าทำขนมอบเสร็จแล้ว นายน้อย ลงไปทานที่ห้องโถงกันนะ ”
“ ได้ เจ้าตุ่นน้อยก็หลับอยู่ ข้าลงไปนะ ”
มายกลินลงข้างล่างพร้อมกับเด็กสาว และบนโต๊ะนั้น เขาก็ได้เห็นท่านแม่ เลนเวน
กำลังทานขนมอบฝีมือของคาเลนกันอย่างเพลิดเพลิน
“ ลูกรัก มาทานซิ แม่หนูเลนทำขนมอร่อยดีจัง ”
“ นายหญิง ลูกสาวของข้าฝีมือดีกว่าตอนเด็กๆ มาก ถ้าอยู่เมเนกร็อธต่อไป นางก็ได้เป็นแม่ครัว
มือหนึ่งแน่ๆ เมื่อไรที่นางออกเรือน สามีของนางได้พุงกางทีเดียว” เลนเวนกล่าว
“ โธ่ ! นานา ข้ายังไม่ได้คิดจะมีคนรักเลยนะ ข้ายังอยากเป็นพรายสาวผู้รักอิสระ ”
หนุ่มน้อยผมดำก็อมยิ้ม แล้วนั่งข้างท่านหญิงขาว มือเรียวก็ล้างมือในอ่างแล้ว
ก็คว้าขนมมาทาน “ อือม อร่อย แต่ก็แอบเปรี้ยวเหมือนกันนะ เนลลัส ”
อาเรเดลก็ขมวดคิ้วเรียวของนาง “ เนลลัส อีกชื่อหนึ่งของเจ้าเหรอ หนูเลน ”
“ เจ้าค่ะ นายหญิง เป็นชื่อใหม่ของข้าเอง ”
ฝ่ายโดรอนก็ลงมาจากบันได พลางส่งยิ้มให้กับมารดา “ นานา ข้าลงมากินขนมด้วยคนซิ ”
แถมรินน้ำชาให้กับท่านหญิงขาวและนายน้อยของตน
แต่ว่ามายกลินกลับเพลินในการพูดจาแสนน่ารักน่าเอ็นดูของพรายสาวมากกว่าอยู่ดีนั้นเอง
~*~*~*~*~
เมื่อถึงยามพลบค่ำ เด็กสาวก็ชวนนายน้อยรูปงามของตนไปเดินเล่นนอกคฤหาสน์
ทีแรกมายกลินก็อยากปฏิเสธ แต่ว่าคาเลน หรือเนลลัส ขอว่าเป็นค่าตอบแทนของขนมอบบลูเบอร์รี่
ในยามบ่าย พรายหนุ่มจึงไม่อยากขัดใจ อีกอย่างหนึ่งนางก็ดีกว่าพี่โดรอน
บุตรีแห่งซาร์นยังอยู่ในชุดกระโปรงระบายสีน้ำตาลอ่อนแซมสีเขียว
เรือนผมสีเงินอมน้ำตาลหยักศกถักเป็นเปียสองข้างสะบัดตามแรงลม
ส่วนมายกลินนั้นเปลี่ยนมาใส่ชุดนอน แล้วสวมเสื้อคลุมสีครามทับไว้
นางก็ยิ้ม เมื่อพรายหนุ่มถือตะเกียงท่ามกลางความมืดมิดของป่า
“ นายน้อย เราไปที่ทะเลสาบกันนะค่ะ ”
“ เนลลัส เจ้าอยากชมหึ่งห้อยใช่ไหม ? ”
พรายสาวแทบชะงัก เพราะว่านางต้องทำตามแผนของพี่ชาย จึงต้องทำตัวให้ปกติที่สุด
“ ก็ ข้าไม่ได้เห็นฝูงหึ่งห้อยในป่านันเอลม็อธมาตั้งนานนี่เจ้าค่ะ อยากเห็นอีกครั้ง
ก่อนที่จะ...เอ่อ...กลับโดริอัธค่ะ ”
บุตรแห่งลอร์ดเอโอลเดินตามฝีเท้าบางอยู่ก็กล่าวว่า “ กลับเหรอ ตอนไหนล่ะ เนล ? ”
“ ประมาณเดือนหน้า ข้าและพี่รอนก็ต้องกลับเข้าวัง เพราะนี้ก็เข้าหน้าร้อนแล้ว
องค์ราชาทรงมีบัญชาให้ข้าหลวงทุกคนกลับไปรายงานตัวค่ะ ”
...พวกเขากำลังจะกลับไปแล้วซินะ...บางทีหน้าร้อนนี้ ข้าก็ควรทำตามที่ตนเองคาดไว้...
ร่างบางก็เดินถึงริมทะเลสาบ แสงจันทร์ต้องน้ำเป็นประกายระยิบระยับแข่งกับแสงดาวเบื้องบน
“ แปลกจัง หึ่งห้อย หายไปไหนหมด ” พรายหนุ่มพยายามใช้สายตามองหา
คาเลนก็หัวเราะกิ๊ก “ ข้าว่าหึ่งห้อยคงเข้านอนแล้ว ”
นางเดินเข้ามาใกล้ พลางส่งรอยยิ้มให้กับใบหน้าคมคายของบุตรแห่งอาเรเดล
ก่อนที่จะหยิบผ้าสีดำผืนหนึ่งขึ้นมา “ นายน้อย เล่นปิดตากันไหม ”
“ ห๊า ? เนลลัส นี่มันกลางคืนแล้วนะ ข้าไม่ชอบที่จะเล่นแบบนี้...”
เขายิ่งเป็นโรคกลัวความมืดอยู่ด้วย..
“ เอาน่า นายน้อย นึกถึงตอนที่เราเด็กๆ กันงั้ย แล้วก็...ท่านต้องประหลาดใจแน่ๆ ”
พรายหนุ่มน้อยถอนหายใจ แต่ก็ยอมรับข้อตกลง มือเรียวจึงผูกผ้าปิดตาของตน
“ แล้วไงต่อ เนลลัส ” ไม่มีเสียงตอบกลับมา เพราะว่านางแอบไปหลบตามคำสั่งของพี่ชายแล้ว
ทันใดนั้น พรายหนุ่มก็เห็นแสงเรืองๆ สีทองสะท้อนเข้ามาในผ้า แสงสว่างเป็นดวงหลายดวง
สะท้อนเข้าดวงตา สีสันของแสงตะวันในยามรัตติกาล พร้อมทั้งเสียงทุ้มที่คุ้นหู
“ นายน้อย...”
~*~*~*~*~
ตอนนี้ผ่อนคลายลงไปเยอะ คาเลนดูช่างสดใสร่าเริงซะจริง ออกปากเป็นแม่สื่อให้ด้วย
แต่นายน้อยแหละจะรับไหวไหม ?
ความคิดเห็น