คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #65 : Farewell Nan - Elmoth : Part 4
...โนลปาตายแล้ว...โนลปาตายแล้ว....ข้าจำได้ว่าเจ้าตุ่นตัวนั้นมาเรียกข้า
นาย...นายน้อย...นายน้อย...อุ้งมือเล็กของเขาแตะมือของข้า ดวงตากลมโตสีดำ
ที่มีแสงสว่างสีทองอยู่ภายในรูม่านตาทั้งสองข้าง ตอนนี้ข้าไม่มีโอกาสได้เห็นมันอีกแล้ว...
พ่อฆ่าโนล พ่อฆ่าเพื่อนรักของข้า ข้าเกลียดพ่อ ข้าเกลียดเค้า !
“ โลมีออน ” นางกำลังเรียกบุตรชายของตนเองให้ตื่นขึ้นจากภวังค์
พรายหนุ่มน้อยลืมตาขึ้น ใบหน้างดงามเหนือกว่าสตรีนางทุกคนในป่ามืดแห่งนี้กำลังมองเขา
ดวงตาของนางมีน้ำตาซึมคลอเบ้า “ โลมิน้อยของแม่ เกิดอะไรขึ้น ? ”
ร่างเพรียวบางในชุดนอนยับเหยิงค่อยๆ ขยับกายขึ้น แล้วกล่าวเสียงเบาว่า
“ นานา โนลปา เพื่อนของข้า น้องของข้า ตายแล้ว...”
ท่านหญิงเอลฟ์ประคองใบหน้าของบุตรชาย “ พ่อเจ้าใช่ไหม เขาทำอะไรลูก ? ”
“ ไม่...ไม่...ข้าไม่ต้องการอีกแล้ว ไม่...ฮือ...”
หลังจากนั้น มายกลินก็เอนศีรษะลงซบทรวงอกของนาง แล้วร้องไห้เหมือนครั้งยังเป็นเด็ก
ท่านหญิงขาวโนลดอร์จึงทำได้แต่โอบกอดหนุ่มน้อยผู้นี้ไว้ และปลอบประโลมด้วยความอ่อนโยน
~*~*~*~*~*~*~
เช้าวันนั้น ลอร์ดเอโอลก็ตัดสินใจไปงานเฉลิมฉลองของเหล่าคนแคระตามประเพณีของ
นครโนกร็อด เพราะเจ้าชายธอริน เนากลาดัวร์ก้ได้ครองราชย์เป็นพระราชาแล้ว
ร่างสูงค่อมสวมชุดนายช่างสีดำงามประณีต และมีฮู้ดไว้เบื้องหลัง รองเท้าบู้ตยังมีเสียงดังยามก้าวเดิน
เมื่อพรายหนุ่มผิวคล้ำจัดมาถึงคอกม้า ขณะนั้นซาร์นก็ยังยืนเพื่อรอฟังคำสั่งของเขา
“ เจ้าดูแลพวกลูกเมียข้าเถอะ พอเสร็จงานแล้ว ข้าก็กลับ ”
“ นายท่านขอรับ นายท่านจะไม่บอกลานายหญิงกับนายน้อยเลยหรือครับ ? ”
ดวงตาสีนิลคู่นั้นจับจ้องไปยังหน้าต่างของห้องนอนที่อยู่บนสุดของบ้าน
“ ไม่จำเป็นหรอก ข้าทิ้งจดหมายให้มายกลินอ่านแล้ว เดี๋ยวข้าก็กลับ ฝากดูแลด้วย ”
ดาร์กเอลฟ์แห่งพงไพรก็ขึ้นม้า แล้วจากไปยังถนนที่นำพาเขาไปสู่นครแห่งชาวเนากริม
ขณะที่ร่างสูงโปร่งในชุดขาวยังเพ่งพิศเขาไปจนสุดสายตา...
~*~*~*~*~
มายกลินเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าสีครามใส นี้เป็นครั้งที่ห้าแล้วที่เขาได้ขึ้นต้นไม้ที่สูงสุด
เมื่อครั้งอาเรเดลพาเขามาให้ชมแสงตะวันเป็นครั้งแรก พรายหนุ่มผมดำถอนหายใจ
หัวเข่าทั้งสองข้างประชิดแผ่นอกบาง ดวงตากระพริบไปมาอย่างเหม่อลอย
อย่างน้อยแก่นไม้นี้ก็รองรับเขาไว้ให้นั่งได้สบายโดยไม่ต้องพะวงว่าจะตกไหม
...พ่อรักเจ้า มายกลิน....พ่อรักเจ้า...เสียงทุ้มหนักที่แสดงถึงความเสียใจยิ่งของบิดา
ดังสะท้อนในแก้วหูของเขา...มือเรียวทั้งสองข้างปิดมัน...ข้าไม่อยากได้ยิน...
...พ่อทำลายความฝันของข้า กระดาษคัดตัวอักษรเทงวาร์ รูปวาดกอนโดลิน เด็กคนนั้น...ถูกเผาไป
เขาทำลายมัน และเขาก็สังหารเพื่อนที่ดีที่สุดของข้า...ของขวัญที่ให้ข้าด้วยความรักของพ่อ...
เขากลับ...และเขายังเห็นข้าเป็นตัวแทนของท่านแม่ในการร่วมหลับนอน...ข้าทนเขาไม่ได้อีกแล้ว...
แต่ก็ยังดี...ข้าไม่ได้เสียความบริสุทธิ์ไป...ถ้านางรู้...นางคงหัวใจสลาย...
เอโอล มอริเควนดิ ได้กระทำในสิ่งที่ชั่วช้าเกินไปในสายตาของชาวเอลดาร์แล้ว
ครั้งนี้ พ่อข้าไม่ได้เห็นข้าอีกต่อไป !
“ ลูกรัก ยังจะนั่งอยู่บนนั้นอีกนานไหม ? ” ท่านหญิงขาวเรียก ดวงตาของนางจับจ้องไปยัง
พรายหนุ่มที่ยังคงเช็ดน้ำตาที่อาบแก้มทั้งสองข้าง “ นานา ข้าจะลงไปเดี๋ยวนี้ ”
ตอนนี้มายกลินก็กระโดดลงจากต้นไม้ด้วยความชำนาญยิ่ง
ทั้งสองได้เป็นอิสระจากลอร์ดเอโอลแล้ว จึงได้ขับม้าไปเพื่อหาแสงตะวันตามปกติ
แล้วใจของมายกลินก็ร้อนรนปรารถนาจะไปจากนันเอลม็อธตลอดกาล
“ ยอนโดน้อยของแม่ เรื่องของเจ้าโนลปา ตัดใจเสียเถิด การสูญเสียเป็นธรรมดาของโลก
แม่เองก็เผชิญทุกข์จากการจากคนที่รัก บ้านเกิดของตน...แม่รู้แค่ว่าต้องเข้มแข็งไว้ ”
ฝ่ายลูกชายก็ยังไม่ได้กล่าวอะไร นอกจากมองแสงสีทองอร่ามตา
“ มายกลิน โลมีออน ”
ดังนั้น เขาจึงกล่าวแก่อาเรเดลว่า “ ท่านแม่ เรารีบไปกันเถอะ ขณะที่ยังพอมีเวลา
จะมีความหวังใดในป่าแห่งนี้สำหรับท่านและข้าอีก เราได้แต่ถูกขังอยู่ที่นี่ โดยหาประโยชน์ไม่ได้ ”
“ ในที่สุด เจ้าก็พูดแบบนี้ออกมา ” ท่านหญิงขาวมองใบหน้าคมคายของโอรส
ครั้งนี้นางก็ตะลึงงัน สายตาสีดำขลับเปล่งประกายจรัสยิ่งกว่าครั้งไหนๆ และเสี้ยวหน้าเรียวได้รูป
กำลังแสดงถึงความกล้าหาญ สง่างาม สายเลือดของชาวโนลดอร์ได้ตื่นขึ้น !
“ ข้าได้เรียนรู้สิ่งต่างๆ จากท่านพ่อและจากพวกเนากริมมากแล้ว เราไม่ควรไปกอนโดลินหรือ
คราวนี้ ท่านนำทางไปเถิด และข้าจะคอยคุ้มภัยให้ท่านเอง ”
อาเรเดลจ้องมองบุตรชายด้วยความยินดีผ่านดวงเนตรสีเทาอมครามแสนงาม
เขาเลือกนางจนได้ พร้อมทั้งที่จะจากเอโอล ดาร์กเอลฟ์ไป ความฝันที่นางจะได้กลับ
กอนโดลินได้กลายเป็นความจริงแล้ว !
ความคิดเห็น