คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #67 : Farewell Nan - Elmoth : Part 6
นายซาร์นซึ่งตอนนี้ ตื่นแต่เช้าพร้อมกับเลนเวนผู้เป็นภรรยา
“ ข้ารู้สึกไม่ดีเลย สามี ” นางพรายผิวคล้ำกล่าว “ โดรอนยังไม่กลับมาอีกเหรอ ? ”
“ ยังเลย ” เขาตอบ แล้วลุกขึ้นจากเตียง
“ นายท่านนะนายท่าน ลงโทษนายน้อยแบบนั้นแถมเรายังช่วยแก้ไขอะไรไม่ได้ ”
ซาร์นก็นิ่งไปครู่ใหญ่ ก่อนที่จะสาวเท้าออกมาจากห้อง และพบว่าลูกสาวคนเล็ก
คาเลนยังไม่ได้เปลี่ยนชุดนอนและนอนซบลงบนไหล่หน้าห้อง ผู้เป็นพ่อจึงปลุกนาง
“ เลนน้อย เลนน้อย ”
เด็กสาวจึงสางผมสีเงินอมน้ำตาลไปมา “ อดา...หนูฝันไม่ดีเลย...”
“ ฝันว่าอะไรจ๊ะ ฝันร้ายจะกลายเป็นดีนะ ”
คาเลนก็ซบลงกับเรียวไหล่ของพรายหนุ่มผู้เป็นพ่อ “ ฝันว่า...ถึงตอนเด็กๆ หนูวิ่งเล่นกับนายน้อย
พี่รอนด้วย แล้วจู่ๆ พวกเขาก็วิ่งหนีแล้วหายไป...ดีเหรอค่ะ? ”
ซาร์นสะดุ้งแต่เขาก็ไม่พูดอะไรต่อ นอกจากให้คาเลนไปช่วยมารดาทำตามหน้าที่
เขาเริ่มสังหรณ์ใจบางอย่างที่เกี่ยวกับลูกชาย...ลูกที่หลงรักนายน้อยเกินไป...
ในที่สุดมันก็เป็นจริง !
ร่างสูงระหงของท่านหญิงขาวอยู่ในชุดเดินทาง และนางก็ยืนตรงหน้าเขากับเลนเวนในห้องโถงใหญ่
“ ท่านมีอะไรหรือครับ นายหญิง ? ”
“ เตรียมอาชาให้ข้า ฟรายเรียลของข้า และเจ้ามอริออนน้อยของมายกลิน ” นางกล่าว
ดวงหน้ามนของเลนเวนก็แดงจัด “ ท่านจะไปไหนกันอีกเจ้าค่ะ อีกไม่กี่วัน นายท่านก็มาแล้ว...”
ซาร์นก็เริ่มขุ่นเคือง “ ข้าเสียใจ เพราะว่านายท่านกำชับให้ข้าดูแลท่านและนายน้อยจนกว่า..”
แล้วดวงตาเรียวของพรายผู้ดูแลบ้านก็เห็นร่างสูงโปร่งในชุดสีดำ
เรือนผมมัดรวบยิ่งขับใบหน้าให้เด่นขึ้น แววตาเป็นประกายเย็นชา
“ เขาพูดเหรอ อาซาร์น ? ” บุตรแห่งดาร์กเอลฟ์กล่าวขรึม และบางอย่างในดวงตาทำให้
เขาก็ก้าวถอยหลัง เสียงหนึ่งที่เขาได้ยิน....
นั้นมัน เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้ นั้นมัน อังกุยเรล ดาบคู่กายของนายท่าน !
“ ตอนนี้ข้าเป็นผู้ปกครองแห่งพนานันเอลม็อธ จนกว่าท่านพ่อจะกลับ และเราสองคนจะไปหา
เหล่าโอรสแห่งเจ้าชายเฟอานอร์ ญาติของนาง ”
พรายหนุ่มผมสีเงินผู้รับใช้ก็ขุ่นเคืองอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
“ นายน้อยมายกลิน ท่านเติบโตขึ้นมาก ไม่ใช่เด็กชายที่วิ่งเล่นอีกต่อไปอีกแล้วใช่ไหมขอรับ ?
ท่านมีแววตาและน้ำเสียงที่เหมือนกับของนายท่าน ข้าก็จะขอเตือนท่านและนายหญิงว่า
ไม่ควรไปไหนทั้งสิ้น ข้าต้องทำตามคำสั่งผู้เป็นนาย ”
เลนเวนก็เกาะแขนผู้เป็นสามีไว้แน่น เมื่อเขาจะดึงดาบข้างกายออกมา
“ ซาร์น ไม่เอา ”
พรายหนุ่มผู้มีอายุมากกว่ากระชากดาบของตนเอง ใบหน้าเรียวที่เคยเรียบเฉยแสดงถึงความโกรธกริ้ว
“ อาซาร์น ข้าขอสั่งให้ท่านหลีกข้าและท่านแม่ เพราะข้าตัดสินใจแล้ว ข้าจะไป ”
“ งั้นท่านก็ต้องผ่านอาซาร์นของท่านไปให้ได้ก่อน ! ”
ซาร์นตวัดเรียวดาบของตนสู้กับดาบสีดำของนายน้อย และนั้นก็ทำให้มายกลินต้องต่อสู้ด้วย
สัญชาตญาณ แม้ว่าอาซาร์นจะสู้อาวุธได้บ้าง แต่ว่าก็เทียบเขาไม่ได้เหรอก
เพราะว่าวิชาอาวุธแบบโนลดอร์ เขาได้เรียนมาจากท่านแม่แล้ว แค่ตวัดแค่สามครั้ง
และด้วยความปรารถนาแรงกล้าที่อยากไปจากบ้านหลังนี้
แต่ว่าเมื่อเห็นใบหน้าของอาซาร์น ดวงตาสีหมอก...ดวงตาที่คล้ายกับของพี่รอน...
เขาไม่สนใจอีกแล้ว...
“ อ๊าาาากกกก !!! ” คนรับใช้หนุ่มใหญ่ทรุดลงกับพิ้น เลือดไหลออกมาเต็มช่วงแขน
“ สามีข้าาาาา ! ท่านพ่ออออ ! ”
เลนเวนและคาเลนก็ได้รีบมาประคองเขาอย่างเร่งด่วน
ขณะที่อาเรเดลดูเหมือนนางจะดีใจอย่างยิ่งที่มายกลินเอาชนะคนรับใช้ผู้นี้ได้
แต่ว่าพรายหนุ่มก็ตกใจยิ่ง และความรู้สึกสำนึกผิดก็ทำให้เขามองครอบครัวที่ตนเอง
สนิทสนมมาตั้งแต่จำความได้...เขาเองก็รักพวกเขาเหมือนเครือญาติไม่ใช่เหรอ ?...
“ ทำไม นายน้อย ทำไมท่านถึงจะจากพวกเราไป...ทั้งที่ๆ ลูกรอนของข้ารักท่านมากนะครับ”
อาซาร์น...ข้าเสียใจ...
แล้วอาเรเดลก็จับมือเรียวให้มายกลินได้สติ “ ไปกันเถอะลูกแม่ ”
พรายสูงศักดิ์ทั้งสองออกจากห้องโถง ฝ่ายคาเลนก็ไม่ยอม นางตามฝีเท้าของสองแม่ลูกไปจนถึงคอกม้า
“ นายหญิง นายน้อย ได้โปรด อย่าจากเราไปเลย ”
สาวน้อยคุกเข่าซบลงกับพิ้น มายกลินก็ชะงัก ถ้าเป็นปกติ เขาจะพยุงนางขึ้นมาและลูบผม
อย่างที่พี่ชายแสนดีทำกับน้องสาว แต่ว่า อีกไม่นาน เขาและนางก็จะไม่ได้พบกันอีกแล้ว
“ นายน้อย...นายน้อยมายกลิน...”
ท่านหญิงขาวถอนหายใจให้กับภาพที่เห็น “ ร่ำลานางเถอะลูกรัก ”
“ นานา..”
“ อำลาให้เรียบร้อย เด็กคนนี้ก็เป็นเพื่อนเจ้าไม่ใช่เหรอ ? ”
พรายหนุ่มเม้มริมฝีปาก แล้วหันกลับมาประคองร่างเล็กบางขึ้นจากพิ้น
ดวงตาสีอำพันใสมีน้ำตาเอ่อล้นทั้งสองเบ้าตา “ นายน้อยได้โปรด ข้ารู้ว่าท่านไม่ได้ไปแค่
หาเหล่าบุตรของเฟอานอร์ แต่ท่านกำลังจะไปให้ไกลกว่านั้น ใช่ไหม ?
พี่รอนเขายังไม่ได้กลับบ้าน ถึง...ถึง...ท่านจะไปแล้ว ข้าก็อยากให้ท่านลาเขาก่อนได้ไหมค่ะ..”
“ เนลลัส ข้าเสียใจจริงๆ เพราะว่าข้ากับท่านแม่...เราสองคนจะไปแล้ว...”
เด็กสาวผมสีเงินหยักศกส่ายหน้าไปมา “ ข้ากลัวว่าท่านจะไม่กลับมาอีก นายน้อยค่ะ
ท่านก็เหมือนพี่ชายอีกคนของข้า ท่านเองก็มีหลายๆอย่างที่ดีกว่าพี่ชายของข้าอีก
ส่วนเรื่องเจ้าตุ่นน่ารักตัวนั้น ข้าเสียใจด้วย...”
“ เจ้ารู้แล้วซินะ ว่าโนลจากไปแล้ว ”
สาวน้อยพยักหน้ารับ มายกลินก็ลูบศีรษะของนางเบาๆ แล้วก็หยิบเข็มกลัดสองชิ้นจากกระเป๋าพกพา
“ นี้เป็นเข็มกลัดรูปใบไม้สีเขียวของต้นโอ๊ก ข้าตั้งใจให้เจ้าและพี่รอน เพราะว่า
มันเป็นความหมายของเจ้าสองพี่น้อง เพื่อนรักวัยเยาว์ของข้า ”
มือเรียวบางก็ได้รับการวางของเล็กๆของสิ่งที่เป็นประกาย
“ ฝากบอกพี่รอนด้วยว่า ข้ารักเขาเป็นพี่ ไม่ใช่อย่างอื่น ข้าหวังว่าเขาจะยอมรับได้...”
แล้วพรายหนุ่มก็เอ่ยอำลา ซึ่งนางก็จดจำไปตลอดชีวิต “ นามาริเอ คาเลน เนลลัส ซาร์นิเอล ”
มายกลินกระโดดขึ้นหลังเจ้ามอริออน พร้อมกับอาเรเดลผู้เป็นมารดาไปจากบ้าน
บ้านเกิด...บ้านที่เคยใช้ชีวิตวัยเยาว์มาตลอดแปดสิบปี..ตอนนี้มันก็จะกลายเป็นเพียงความทรงจำ !
~*~*~*~*~*~
อือม...ไปจนได้ซิเนี่ย...
ความคิดเห็น