ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    ~Little Lord Of Nan-Elmoth~ ( ลอร์ดน้อยแห่งพนานันเอลม็อธ )

    ลำดับตอนที่ #68 : Farewell Nan - Elmoth : Part 7

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 53
      0
      22 ส.ค. 56


    ขณะที่อะไรที่เลวร้ายเกิดขึ้นในบ้านของตน นั้นเอโอลก็ไปถึงเหมืองของเนากริมแล้ว

     

    พรายหนุ่มก็เอนกายเพื่อพักผ่อนจากการเดินทางลงบนเตียงไม้

     

    เมื่อเห็นหมอนอีกใบหนึ่ง เขาก็จำได้ว่าเป็นของมายกลิน...ลูกรักของข้า...

     

    มือหนาก็คว้าหมอนนั้นมากอดแล้วประทับจูบลง และซบมันด้วยความระลึกถึง

     

    อ๊ะ อือ... ” ทารกน้อยในวัยขวบเดียวกำลังหัดเดินเตาะแตะไปมา

     

    มือเล็กสีนวลที่กุมหัตถ์ในถุงมือสีดำ เอโอลนั้นพอว่างจากงานช่างของตน

     

    เขาก็ประคองร่างน้อยขึ้นจากพิ้น “ อิออน งั้นมากับพ่อซิ ”

     

    หลังจากนั้น พรายหนุ่มก็พาร่างเล็กบางไปตรงสนามหน้าคฤหาสน์สีดำ

     

    ลูกชายตัวน้อย ผมสีดำกำลังก้าวเดินบนพิ้นหญ้าสีเขียว นั้นทำให้ดาร์กเอลฟ์หนุ่มอมยิ้ม

     

    เหมือนได้เห็นเทวดาองค์น้อยจากแดนสวรรค์อยู่ตรงหน้า รอยยิ้มแสนหวานของลูก...

     

    อ๊ะ อะ ดา อะ ดา ”

     

    พ่อมาแล้วลูก ” เอโอลจับมือนิ่มเพื่อพยุงเดินให้

     

    นะ นานา นานา ”

     

    ดาร์กเอลฟ์หนุ่มลูบปอยผมสีดำที่ยังสั้นของบุตรชาย “ แม่เจ้างอนพ่ออีกแล้ว นางเลยหนีไป...”

     

    หนี ...หนี...” คำสั้นจากริมฝีปากสวยเช่นนี้ ทำให้บิดาโอบกอดสายเลือดเดียวไว้แน่น

     

    อิออน ลูกรัก อย่าไปไหนนะ..ได้โปรด...”

     

     

    อย่าทิ้งพ่อไป...พ่อเสียคนที่พ่อรักไปแล้ว...อย่าทิ้งพ่อ...

     

    แล้วร่างน้อยในอ้อมแขนก็ผละจากดาร์กเอลฟ์หนุ่ม เมื่อได้เห็นแสงสว่างจากสตรีในชุดสีขาว

     

     

    นางยืนตรงแน่นิ่ง สง่างามดุจราชินีแห่งแดนไพรอันมืดมิด

     

     

    เขาเป็นลูกของข้าคนเดียว ท่านพี่เอโอล มอเรเดล ดาร์กเอลฟ์ผู้อาภัพ ”

     

     

    เจ้ากล้าว่าสามีได้หรือ อาเรเดล ”

     

     

    ท่านไม่เหมาะที่จะเป็นบิดาของเขาอีกต่อไป...”

     

     

    ทันใดนั้น แสงสีขาวก็เจิดจ้าขึ้น จนพรายหนุ่มแสบตา เขาหวีดร้อง แล้วทุกอย่างก็มืดสนิท...

     

     

    ข้า...ข้าฝันร้ายเหรอเนี่ย ? ” เอโอลยกมือแกร่งขึ้นลูบหน้าผากสูงของตน

     

    แล้วพบว่าเหงื่อไหลโทรมกายอย่างที่ไม่เคยเป็นมานาน...

     

    ...ข้าคงคิดถึงลูกมาก...ลูกผู้งดงามและน่ารักที่สุดในสายตาของข้า...มายกลิน

     

    พรายหนุ่มแห่งพนานันเอลม็อธจึงได้ผลัดเสื้อผ้า และก้าวออกจากห้องพักของตน

     

    ~*~*~*~*~*~

     

    อุตส่าห์เป็นงานฉลองขึ้นปีใหม่ของชาวคนแคระอย่างเรา น่าเสียดายจริง ที่เจ้าไม่พามายกลินและ

     

    เจ้าตุ่นดำมาซะได้ องค์ธอรินก็จะเรียกข้าให้ไปเข้าเฝ้าแล้ว ”

     

    นี้คือคำกล่าวที่ลอร์ดเอโอลได้รับจากเทลคาร์ ยอดฝีมือแห่งนครโนกร็อด ขณะที่พวกเขา

     

    กำลังอยู่ในวิหารของเทพมาฮัล อัญมณีชนิดต่างๆ ได้รับการเจียระไนมาเป็นอย่างดี

     

    เอโอลก็นั่งลงบนพิ้นพรมสีแดงเข้ม พลางถอนหายใจเบาๆ แม้ว่ากลิ่นหอมของกำยาน

     

    และสมุนไพรที่อบอวลอยู่ในวิหาร ช่วยให้จิตใจผ่อนคลาย แต่มันก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย !

     

    ข้าเองก็อายุมากแล้ว แต่ว่าเออร์นิล เอโอล ท่านยังมีชีวิตอยู่ไปอีกนานแสนนาน...”

     

    เอโอลสบตาสีน้ำตาลเข้มของพ่อคนแคระผู้เป็นสหาย

     

    ท่านเคยมีปัญหาในครอบครัวบ้างไหม เทลคาร์ ? ”

     

    ปัญหาเหรอ ? ก็มีบ้างแหละ อย่างพี่สาวข้าที่ตามหนีคนแคระเถื่อนไป ตอนนั้น

     

    พ่อแม่ข้าโกรธชนิดหูดับตับไหม้ พอพวกเขาอุ้มหลานมาขอขมา พวกเขาก็หายโกรธนาง ฮ่าๆ

     

    แล้ว เจ้าทะเลาะอะไรกับลูกเมียงั้นซิท่า หน้าตาเจ้าถึงเศร้าหมองเช่นนี้ ”

     

    ลอร์ดเทลคาร์กำลังชื่นชมกล่องไม้ที่สลักเสลามาเป็นอย่างดีเพื่อนำไปถวายราชาคนแคระ

     

    พวกเขาโกหกข้า โดยเฉพาะอาเรเดล นางสอนมายกลินเรื่องพวกโนลดอร์ ข้าจึง..

     

    ข้าจึง โอ้ย ! ข้าพลั้งมือดึงไขลานออกจากเจ้าตุ่นไปเสีย...”

     

    ทันใดนั้น เสียงทุ้มขรึมดังขึ้น “ ท่านลอร์ดเอโอล ไฉนท่านจึงใจร้ายกับบุตรชายได้ ! ”

     

    ฝ่าบาท ! ” คนแคระผู้ชรารีบคำนับให้กับกษัตริย์หนุ่มร่างสันทัดในชุดทูนิครัดกุม

     

    พรายหนุ่มผิวคล้ำจัดก้มหน้านิ่ง ด้วยความรู้สึกผิด

     

    ท่านเป็นพ่อที่ประหลาดดีแท้ ท่านรักลูก แต่ท่านสังหารเพื่อนของลูกได้หรือ ?

     

    เสด็จพ่อของข้า ยังไม่เคยทำแบบนี้ให้กับข้าหรือน้องๆ คนไหนเลย ”

     

    เทลคาร์จึงกราบทูลแทน “ ฝ่าบาท เจ้าตุ่นตัวนั้นเป็นตุ๊กตาที่เอโอลได้ใช้เวทมนตร์เสกมันขึ้นมา

     

    ข้าคิดว่า เขาจะชุบชีวิตมันใหม่ได้ ”

     

    ไม่จำเป็นหรอกท่าน ! ” ดาร์กเอลฟ์หนุ่มตวาด “ เจ้าตุ่นทรยศไม่สมควรเป็นของมายกลินอีกต่อไป

     

    ที่สำคัญ เวทชุบชีวิตให้ตุ๊กตามันก็เป็นเวทที่ใช้ได้กับคนเดียวและครั้งเดียวเท่านั้น

     

    ข้าไม่อาจให้มันเคลื่อนไหวหรือพูดได้อีก ”

     

     

    คนเดียว...ครั้งเดียว...ประเดี๋ยว...งั้นหมายความว่า ข้าก็ให้มายกลินชุบเจ้าตุ่นได้...

     

    ถึงกระนั้น...ข้าก็ควรจะประดิษฐ์สิ่งใหม่ให้เขาจะดีกว่า...

     

    ข้ารู้ว่าเขายังเยาว์นัก แต่ก็คงกล้าหาญพอ ข้าอยากให้ท่านไปคืนดีกับลูกนะ”

     

    ลอร์ดเทลคาร์จึงกล่าวว่า “ ฝ่าบาท เออร์นิล มาดูสิ่งนี้เถิด ”

     

    เขาตระหนักดี เพราะคนแคระนั้นช่างสังเกตมากเพียงพอ และไม่ปรารถนายุ่มย่ามเรื่องส่วนตัว

     

    องค์ธอรินก็ได้รับกล่องมาไว้ในอุ้งหัตถ์แล้วก็พบว่า มันเป็นมีดสั้นสีขาว ทำจากเหล็กน้ำดีชั้นเลิศ

     

    สวยมาก เทลคาร์ สวยและปราดเปรียวแท้ๆ ” เอโอลกล่าวชม

     

    ข้าจะนำมีดสั้นเล่มเก่งไปขายให้กับเจ้าชายโนลดอร์ผมดำองค์หนึ่งที่พำนักไม่ไกลจากบ้านเจ้าเท่าไร..”

     

    คราวนี้ ลอร์ดแห่งนันเอลม็อธก็ชะงักงัน ริมฝีปากเม้มสนิท

     

    เจ้าชายผู้นั้น มีชื่อว่า คูรูฟิน ใช่ไหม ? ”

     

    ใช่ เจ้ารู้จักนามนี้มาจาก...”

     

    เขาเป็นญาติ ลูกพี่ลูกน้องคนหนึ่งของภรรยาข้าเอง แต่ข้าก็ไม่ยุ่งเกี่ยวหรอก ”

     

    องค์ราชาทรงวางมีดสั้นกลับลงในกล่อง “ ข้าว่าพวกโนลดอร์ก็นิสัยดีนะ

     

    ถึงจะหัวเราะในรูปลักษณ์ของเราไปหน่อยก็ตาม พวกเขาฉลาดมาก ! ”

     

    ลอร์ดหนุ่มดาร์กเอลฟ์ก็หัวเราะด้วยอาการที่แสดงถึงการประชด

     

    พวกนั้นร่ำรวย เงินทองและทรัพย์สินที่มีค่าจากแดนตะวันตกมากมายมหาศาล

     

    และทำให้ฝ่าบาทสนพระทัยที่จะคบค้าสร้างสะพานมากซิ ”

     

     

    ราชาธอรินก็ตอบ “ ข้าเชื่อสร้างมิตรภาพดีกว่าสร้างอริหรือคู่ต่อสู้นะ เออร์นิล เอโอล ”

     

    ข้าหาชอบพวกโนลดอร์ไม่ ”

     

    แต่เจ้าก็ยังแต่งงานกับสตรีชาวโนลดอร์ไม่ใช่เหรอ ? มายกลินบอกข้าไว้ ”

     

    หึ ! ท่านหญิงขาว ภรรยาของข้าไม่ได้อยากเป็นพวกต้องคำสาปของเหล่าเทพ

     

    และนางก็ไม่มีวันที่จะกลับไปเพื่อรับความขายหน้าที่ต้องอยู่กับข้าแน่ ! ”

     

    ดวงตาสีฟ้าเจือเทาของราชาคนแคระเบิกกว้าง ป่วยการที่จะสนทนากับดาร์กเอลฟ์!

     

    เอโอลก็หันกลับไปหยิบมีดสั้นเล่มนั้นมาดู ก็พบว่ามันยังมีรอยตำหนิ

     

    ข้าจะซ่อมมันให้คม และคมพอที่ตัดเหล็กที่แกร่งที่สุดได้ !”

     

     

    ลอร์ดแห่งนันเอลม็อธก็เข้าไปยังห้องตีเหล็กที่อยู่ใกล้กัน โดยองค์ธอริน และคนแคระชราตามหลังมา

     

    มือแกร่งวางมันลงบนทั่ง พลางหยิบค้อนมาตีใหม่ราวสิบครั้ง

     

    ข้าคิดว่า...เจ้าน่าจะใช้เวทพรายซินดาร์ ”

     

    ข้าใช้มันอยู่แล้ว ” เอโอลพร่ำคาถาภาษาซินดารินที่ได้ร่ำเรียน แต่ว่ามันเริ่มผิดปกติ

     

    มีดสั้น...ไม่ซิ ดาบที่สังหารพ่อแม่ข้า ดาบที่บาดหน้าข้า เศษดาบที่ไม่สามารถแกะออกมาได้...

     

    มีดสั้นเล่มแรกที่ลูกตีให้ข้าชม...มีดสีขาวของอาเรเดลในบ้านข้า ...พวกเขา...พวกเขา...

     

    เอโอล ท่านเป็นอะไร ? ” องค์ธอรินถาม เมื่อเห็นใบหน้าคมเรียวนั้นหมดสีเลือด

     

    และดวงตาสีนิลคู่นั้น เปล่งประกาย สีดำคู่นั้นเปล่งสีโลหิต !...

     

    อ๊ากกก ! ”

     

    เออร์นิล เอโอล ! ”

     

    ลอร์ดเทลคาร์และราชาหนุ่มรีบประคองร่างแกร่งที่ตกลงสู่พิ้น โอ้ พระเป็นเจ้า ! เขาเป็นอะไรไป ?

     

    ร่างสันทัดและล่ำสันทำให้ชาวเนากริมทั้งสองทนต่อน้ำหนักของร่างสูงไว้ได้

     

    เอโอลเอ๋ย...” เทลคาร์เรียก มือใหญ่เช็ดเหงื่อจากหน้าผากของสหาย

     

    ไม่...ไม่...ข้าต้องกลับบ้านแล้ว...เทลคาร์...ธอริน...ข้าต้องกลับเดี่ยวนี้ !!!!! ”

     

     

    ~*~*~*~*~*~

     

    อา....คนแคระช่างใจดี๊ใจดีเหลือเกิน ป๋าเอโอล ป๋ากำลังมีภัยมาเยือนมาเยือนแล้ว....

     

     

     

     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×