คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #68 : Farewell Nan - Elmoth : Part 7
ขณะที่อะไรที่เลวร้ายเกิดขึ้นในบ้านของตน นั้นเอโอลก็ไปถึงเหมืองของเนากริมแล้ว
พรายหนุ่มก็เอนกายเพื่อพักผ่อนจากการเดินทางลงบนเตียงไม้
เมื่อเห็นหมอนอีกใบหนึ่ง เขาก็จำได้ว่าเป็นของมายกลิน...ลูกรักของข้า...
มือหนาก็คว้าหมอนนั้นมากอดแล้วประทับจูบลง และซบมันด้วยความระลึกถึง
“ อ๊ะ อือ... ” ทารกน้อยในวัยขวบเดียวกำลังหัดเดินเตาะแตะไปมา
มือเล็กสีนวลที่กุมหัตถ์ในถุงมือสีดำ เอโอลนั้นพอว่างจากงานช่างของตน
เขาก็ประคองร่างน้อยขึ้นจากพิ้น “ อิออน งั้นมากับพ่อซิ ”
หลังจากนั้น พรายหนุ่มก็พาร่างเล็กบางไปตรงสนามหน้าคฤหาสน์สีดำ
ลูกชายตัวน้อย ผมสีดำกำลังก้าวเดินบนพิ้นหญ้าสีเขียว นั้นทำให้ดาร์กเอลฟ์หนุ่มอมยิ้ม
เหมือนได้เห็นเทวดาองค์น้อยจากแดนสวรรค์อยู่ตรงหน้า รอยยิ้มแสนหวานของลูก...
“ อ๊ะ อะ ดา อะ ดา ”
“ พ่อมาแล้วลูก ” เอโอลจับมือนิ่มเพื่อพยุงเดินให้
“ นะ นานา นานา ”
ดาร์กเอลฟ์หนุ่มลูบปอยผมสีดำที่ยังสั้นของบุตรชาย “ แม่เจ้างอนพ่ออีกแล้ว นางเลยหนีไป...”
“ หนี ...หนี...” คำสั้นจากริมฝีปากสวยเช่นนี้ ทำให้บิดาโอบกอดสายเลือดเดียวไว้แน่น
“ อิออน ลูกรัก อย่าไปไหนนะ..ได้โปรด...”
อย่าทิ้งพ่อไป...พ่อเสียคนที่พ่อรักไปแล้ว...อย่าทิ้งพ่อ...
แล้วร่างน้อยในอ้อมแขนก็ผละจากดาร์กเอลฟ์หนุ่ม เมื่อได้เห็นแสงสว่างจากสตรีในชุดสีขาว
นางยืนตรงแน่นิ่ง สง่างามดุจราชินีแห่งแดนไพรอันมืดมิด
“ เขาเป็นลูกของข้าคนเดียว ท่านพี่เอโอล มอเรเดล ดาร์กเอลฟ์ผู้อาภัพ ”
“ เจ้ากล้าว่าสามีได้หรือ อาเรเดล ”
“ ท่านไม่เหมาะที่จะเป็นบิดาของเขาอีกต่อไป...”
ทันใดนั้น แสงสีขาวก็เจิดจ้าขึ้น จนพรายหนุ่มแสบตา เขาหวีดร้อง แล้วทุกอย่างก็มืดสนิท...
“ ข้า...ข้าฝันร้ายเหรอเนี่ย ? ” เอโอลยกมือแกร่งขึ้นลูบหน้าผากสูงของตน
แล้วพบว่าเหงื่อไหลโทรมกายอย่างที่ไม่เคยเป็นมานาน...
...ข้าคงคิดถึงลูกมาก...ลูกผู้งดงามและน่ารักที่สุดในสายตาของข้า...มายกลิน
พรายหนุ่มแห่งพนานันเอลม็อธจึงได้ผลัดเสื้อผ้า และก้าวออกจากห้องพักของตน
~*~*~*~*~*~
“ อุตส่าห์เป็นงานฉลองขึ้นปีใหม่ของชาวคนแคระอย่างเรา น่าเสียดายจริง ที่เจ้าไม่พามายกลินและ
เจ้าตุ่นดำมาซะได้ องค์ธอรินก็จะเรียกข้าให้ไปเข้าเฝ้าแล้ว ”
นี้คือคำกล่าวที่ลอร์ดเอโอลได้รับจากเทลคาร์ ยอดฝีมือแห่งนครโนกร็อด ขณะที่พวกเขา
กำลังอยู่ในวิหารของเทพมาฮัล อัญมณีชนิดต่างๆ ได้รับการเจียระไนมาเป็นอย่างดี
เอโอลก็นั่งลงบนพิ้นพรมสีแดงเข้ม พลางถอนหายใจเบาๆ แม้ว่ากลิ่นหอมของกำยาน
และสมุนไพรที่อบอวลอยู่ในวิหาร ช่วยให้จิตใจผ่อนคลาย แต่มันก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย !
“ ข้าเองก็อายุมากแล้ว แต่ว่าเออร์นิล เอโอล ท่านยังมีชีวิตอยู่ไปอีกนานแสนนาน...”
เอโอลสบตาสีน้ำตาลเข้มของพ่อคนแคระผู้เป็นสหาย
“ ท่านเคยมีปัญหาในครอบครัวบ้างไหม เทลคาร์ ? ”
“ ปัญหาเหรอ ? ก็มีบ้างแหละ อย่างพี่สาวข้าที่ตามหนีคนแคระเถื่อนไป ตอนนั้น
พ่อแม่ข้าโกรธชนิดหูดับตับไหม้ พอพวกเขาอุ้มหลานมาขอขมา พวกเขาก็หายโกรธนาง ฮ่าๆ
แล้ว เจ้าทะเลาะอะไรกับลูกเมียงั้นซิท่า หน้าตาเจ้าถึงเศร้าหมองเช่นนี้ ”
ลอร์ดเทลคาร์กำลังชื่นชมกล่องไม้ที่สลักเสลามาเป็นอย่างดีเพื่อนำไปถวายราชาคนแคระ
“ พวกเขาโกหกข้า โดยเฉพาะอาเรเดล นางสอนมายกลินเรื่องพวกโนลดอร์ ข้าจึง..
ข้าจึง โอ้ย ! ข้าพลั้งมือดึงไขลานออกจากเจ้าตุ่นไปเสีย...”
ทันใดนั้น เสียงทุ้มขรึมดังขึ้น “ ท่านลอร์ดเอโอล ไฉนท่านจึงใจร้ายกับบุตรชายได้ ! ”
“ ฝ่าบาท ! ” คนแคระผู้ชรารีบคำนับให้กับกษัตริย์หนุ่มร่างสันทัดในชุดทูนิครัดกุม
พรายหนุ่มผิวคล้ำจัดก้มหน้านิ่ง ด้วยความรู้สึกผิด
“ ท่านเป็นพ่อที่ประหลาดดีแท้ ท่านรักลูก แต่ท่านสังหารเพื่อนของลูกได้หรือ ?
เสด็จพ่อของข้า ยังไม่เคยทำแบบนี้ให้กับข้าหรือน้องๆ คนไหนเลย ”
เทลคาร์จึงกราบทูลแทน “ ฝ่าบาท เจ้าตุ่นตัวนั้นเป็นตุ๊กตาที่เอโอลได้ใช้เวทมนตร์เสกมันขึ้นมา
ข้าคิดว่า เขาจะชุบชีวิตมันใหม่ได้ ”
“ ไม่จำเป็นหรอกท่าน ! ” ดาร์กเอลฟ์หนุ่มตวาด “ เจ้าตุ่นทรยศไม่สมควรเป็นของมายกลินอีกต่อไป
ที่สำคัญ เวทชุบชีวิตให้ตุ๊กตามันก็เป็นเวทที่ใช้ได้กับคนเดียวและครั้งเดียวเท่านั้น
ข้าไม่อาจให้มันเคลื่อนไหวหรือพูดได้อีก ”
คนเดียว...ครั้งเดียว...ประเดี๋ยว...งั้นหมายความว่า ข้าก็ให้มายกลินชุบเจ้าตุ่นได้...
ถึงกระนั้น...ข้าก็ควรจะประดิษฐ์สิ่งใหม่ให้เขาจะดีกว่า...
“ ข้ารู้ว่าเขายังเยาว์นัก แต่ก็คงกล้าหาญพอ ข้าอยากให้ท่านไปคืนดีกับลูกนะ”
ลอร์ดเทลคาร์จึงกล่าวว่า “ ฝ่าบาท เออร์นิล มาดูสิ่งนี้เถิด ”
เขาตระหนักดี เพราะคนแคระนั้นช่างสังเกตมากเพียงพอ และไม่ปรารถนายุ่มย่ามเรื่องส่วนตัว
องค์ธอรินก็ได้รับกล่องมาไว้ในอุ้งหัตถ์แล้วก็พบว่า มันเป็นมีดสั้นสีขาว ทำจากเหล็กน้ำดีชั้นเลิศ
“ สวยมาก เทลคาร์ สวยและปราดเปรียวแท้ๆ ” เอโอลกล่าวชม
“ ข้าจะนำมีดสั้นเล่มเก่งไปขายให้กับเจ้าชายโนลดอร์ผมดำองค์หนึ่งที่พำนักไม่ไกลจากบ้านเจ้าเท่าไร..”
คราวนี้ ลอร์ดแห่งนันเอลม็อธก็ชะงักงัน ริมฝีปากเม้มสนิท
“ เจ้าชายผู้นั้น มีชื่อว่า คูรูฟิน ใช่ไหม ? ”
“ ใช่ เจ้ารู้จักนามนี้มาจาก...”
“ เขาเป็นญาติ ลูกพี่ลูกน้องคนหนึ่งของภรรยาข้าเอง แต่ข้าก็ไม่ยุ่งเกี่ยวหรอก ”
องค์ราชาทรงวางมีดสั้นกลับลงในกล่อง “ ข้าว่าพวกโนลดอร์ก็นิสัยดีนะ
ถึงจะหัวเราะในรูปลักษณ์ของเราไปหน่อยก็ตาม พวกเขาฉลาดมาก ! ”
ลอร์ดหนุ่มดาร์กเอลฟ์ก็หัวเราะด้วยอาการที่แสดงถึงการประชด
“ พวกนั้นร่ำรวย เงินทองและทรัพย์สินที่มีค่าจากแดนตะวันตกมากมายมหาศาล
และทำให้ฝ่าบาทสนพระทัยที่จะคบค้าสร้างสะพานมากซิ ”
ราชาธอรินก็ตอบ “ ข้าเชื่อสร้างมิตรภาพดีกว่าสร้างอริหรือคู่ต่อสู้นะ เออร์นิล เอโอล ”
“ ข้าหาชอบพวกโนลดอร์ไม่ ”
“ แต่เจ้าก็ยังแต่งงานกับสตรีชาวโนลดอร์ไม่ใช่เหรอ ? มายกลินบอกข้าไว้ ”
“ หึ ! ท่านหญิงขาว ภรรยาของข้าไม่ได้อยากเป็นพวกต้องคำสาปของเหล่าเทพ
และนางก็ไม่มีวันที่จะกลับไปเพื่อรับความขายหน้าที่ต้องอยู่กับข้าแน่ ! ”
ดวงตาสีฟ้าเจือเทาของราชาคนแคระเบิกกว้าง ป่วยการที่จะสนทนากับดาร์กเอลฟ์!
เอโอลก็หันกลับไปหยิบมีดสั้นเล่มนั้นมาดู ก็พบว่ามันยังมีรอยตำหนิ
“ ข้าจะซ่อมมันให้คม และคมพอที่ตัดเหล็กที่แกร่งที่สุดได้ !”
ลอร์ดแห่งนันเอลม็อธก็เข้าไปยังห้องตีเหล็กที่อยู่ใกล้กัน โดยองค์ธอริน และคนแคระชราตามหลังมา
มือแกร่งวางมันลงบนทั่ง พลางหยิบค้อนมาตีใหม่ราวสิบครั้ง
“ ข้าคิดว่า...เจ้าน่าจะใช้เวทพรายซินดาร์ ”
“ ข้าใช้มันอยู่แล้ว ” เอโอลพร่ำคาถาภาษาซินดารินที่ได้ร่ำเรียน แต่ว่ามันเริ่มผิดปกติ
มีดสั้น...ไม่ซิ ดาบที่สังหารพ่อแม่ข้า ดาบที่บาดหน้าข้า เศษดาบที่ไม่สามารถแกะออกมาได้...
มีดสั้นเล่มแรกที่ลูกตีให้ข้าชม...มีดสีขาวของอาเรเดลในบ้านข้า ...พวกเขา...พวกเขา...
“ เอโอล ท่านเป็นอะไร ? ” องค์ธอรินถาม เมื่อเห็นใบหน้าคมเรียวนั้นหมดสีเลือด
และดวงตาสีนิลคู่นั้น เปล่งประกาย สีดำคู่นั้นเปล่งสีโลหิต !...
“ อ๊ากกก ! ”
“ เออร์นิล เอโอล ! ”
ลอร์ดเทลคาร์และราชาหนุ่มรีบประคองร่างแกร่งที่ตกลงสู่พิ้น โอ้ พระเป็นเจ้า ! เขาเป็นอะไรไป ?
ร่างสันทัดและล่ำสันทำให้ชาวเนากริมทั้งสองทนต่อน้ำหนักของร่างสูงไว้ได้
“ เอโอลเอ๋ย...” เทลคาร์เรียก มือใหญ่เช็ดเหงื่อจากหน้าผากของสหาย
“ ไม่...ไม่...ข้าต้องกลับบ้านแล้ว...เทลคาร์...ธอริน...ข้าต้องกลับเดี่ยวนี้ !!!!! ”
~*~*~*~*~*~
อา....คนแคระช่างใจดี๊ใจดีเหลือเกิน ป๋าเอโอล ป๋ากำลังมีภัยมาเยือนมาเยือนแล้ว....
ความคิดเห็น