คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Sweet Child Of Twilight : Part 4
อือม มาเขียนเรื่องมายกลิน ตอนเด็กๆ ก็ยังไม่ค่อยคุ้นแฮะ เพราะตัวเองถนัดแต่เรื่องของเอลฟ์ขาวๆสวยๆ
ในเมืองน่ะ ไม่ใช่เอลฟ์มืดในป่า >__< ~~ คราวนี้มาถึงบทของท่านพ่อแล้วล่ะ
~!~!~!~!~!~
ห้าวันต่อมา
ลอร์ดเอโอล และซาร์น ผู้ช่วยของเขาก็ได้เดินทางกลับมาถึงบ้านป่าตามปกติ
ทั้งซาร์นและเลนเวน ผู้เป็นภรรยานั้นต่างเป็นพรายซินดาร์ที่มาจากนครโดริอัธ ซึ่งมาทำงานกับลอร์ดเอโอล
มาตั้งแต่สมัยแรกๆ ประมาณสองร้อยปีมาแล้ว เช่นเดียวกับเอโอล ซึ่งก็ออกมาจากแดนในม่านเวทแห่งนั้น
นั้นก็เพราะในใจส่วนลึกของเขา รักแต่ท้องฟ้ายามรัตติกาล หาใช่แสงสว่างของดวงตะวันไม่ !
“ ท่านพ่อ ” โลมีออนน้อยได้เดินไปหาผู้เป็นบิดา ซึ่งกำลังตอกไม้อยู่ในโรงตีเหล็ก
ในเวลาทำงานนั้น เอโอลไม่ค่อยให้ซาร์นหรือว่าพรายหนุ่มผู้รับใช้คนอื่นๆ มารบกวน
เพราะว่า ความเงียบจะสร้างสมาธิที่ดีสุดให้แก่เขามากกว่าสิ่งใด
“ อิออน มีอะไรเหรอ ? พ่อเจ้ากำลังซ่อมเก้าอี้ตัวนี้อยู่นะ ”
พรายหนุ่มผิวคล้ำจัดกำลังตอกตะปูใส่แผ่นไม้สีน้ำตาลเข้มอย่างระมัดระวัง
เด็กชายผมสีดำก็ย่อตัวลงกับพิ้น ใช้สายตาเฝ้ามองการทำงานของบิดาด้วยความสนใจ
“ ท่านพ่อชอบไปเมืองคนแคระมากเลยเหรอครับ ? ส่วนใหญ่ท่านกับอาซาร์นถึงไม่ค่อยได้อยู่บ้าน ”
เอโอลก็ได้เสยผมสีเงินที่ปรกหน้าของตนออก และหันมามองเด็กชายร่างบาง
“ ใช่ซิ ! ชาวเนากริม หรือคนแคระนั้นน่ะ คือผู้ที่สร้างสรรค์สิ่งอัศจรรย์มากมายในแก่พิ้นดินแห่งนี้
ความฉลาดของพวกเขา ปัญญาของการประดิษฐ์งานอันสร้างสรรค์ทั้งหมด เราต่างก็ได้เรียนรู้มา
ตั้งแต่โบราณกาลแล้วนะ รู้ไหมลูก ? ”
โลมีออนก็พยักหน้ารับ แล้วร่างเล็กก็ได้มองเห็นเสี้ยวหน้าคมสันของบิดา ก็พบว่า มันมีรอยแผลเป็นทางยาว
ตรงโหนกแก้มซูบ จึงอดสงสัยไม่ได้ “ อดา ตรงหน้าของท่าน ไปโดนอะไรบาดมาครับ ? ”
คำถามนี้...ทำให้พรายหนุ่มซินดาร์หยุดชะงักไปครู่หนึ่ง และห้วงความหลังก็เกิดขึ้น
“ ปล่อยหนูเดี๋ยวนี้นะ ! ”
ปีศาจออร์คหน้าตาอัปลักษณ์ก็ใช้มีดยาวของตนฟาดที่ใบหน้าของเด็กชาย “ หุบปาก เจ้าเอลฟ์จ้อยเอ้ย ! ”
“ อ๊าาากก !! ”
แต่แล้วเขาก็หันมามองลูกชายของตน ซึ่งกำลังสายตาไร้เดียงสามาที่ตนเอง
“ พ่อโดนคมดาบนี้บาดมาเมื่อครั้งยังเป็นเด็ก แต่ก็ไม่ได้เป็นอะไรมากหรอก ”
“ อ๋อ ! ” โลมีออนอุทาน ขณะที่ตัวเองก็มองออกไปยังนอกหน้าต่างสีเทา ก็ได้แต่เห็นแสงดาวสุกสกาว
ส่องแสงระยิบระยับ ตัดกับทิวไม้สีดำสนิทที่ทอดยาวไปไกลที่สุดสายตาแห่งพราย
“ อดา รักแต่เวลากลางคืน แปลกจังเลย ทำไมเราต้องอยู่แต่ป่ามืดแบบนี้ ”
มือเรียวแกร่งของเอโอลกำลังขัดไม้ด้วยกระดาษทราย สายตาของเขายังคงแน่วแน่
“ เวลากลางคืนคือสิ่งที่ดีที่สุดของพวกเราชาวพรายซินดาร์แห่งผืนป่า แล้วพ่อเองก็เห็นว่า ยามราตรีคือ
ความสงบสุข ไม่ใช่พวกแสงสว่าง หากเป็นแสงดาราต่างหากที่ทำให้เราอยู่ได้อย่างสันติกับธรรมชาติ ”
บุตรชายของเขาก็ปรบมือให้สองสามที “ อดากล่าวเพราะจัง เหมือนกับของนานาเลย ”
ดาร์กเอลฟ์หนุ่มจึงลุกขึ้นมายกร่างเล็กของเด็กชายมาไว้แนบอก
“ ช่วงที่พ่อไม่อยู่ แม่เจ้าสอนอะไรบ้างล่ะ ? ”
“ ก็...สอนอ่านหนังสือ และก็ขี่ม้าสีขาว...” โลมีออนพยายามเล่าให้ได้น้ำเสียงตามปกติ
แต่ถึงอย่างนั้น ผู้เป็นพ่อก็ยังจับพิรุธได้อยู่ดี “ นางเล่าเรื่องของนางให้เจ้าฟังใช่ไหม ? ”
ดวงตากลมโตก็สบกับสีดำขลับของผู้เป็นบิดา และกล่าวเสียงเบา
“ ท่านแม่ บอกว่า...หนูเป็นเจ้าชายพรายโนลดอร์ และก็มีญาติๆ หลายคนที่มากับนาง...”
อ้อมแขนแกร่งหยาบของเอโอลก็โอบกอดร่างเล็กให้แน่นขึ้น
“ ไม่ ...อิออน ลูกไม่ใช่พวกเขา เจ้าคือ ซินดาร์และเจ้าก็คือลูกของพ่อ ไม่ใช่พวกต้องสาปพวกนั้น ”
ริมฝีปากบางสีคล้ำก็ก้มลงจูบที่กระหม่อมน้อยของบุตรชายด้วยความรัก
“ เจ้าคือทายาทของสกุลเอโอลของพ่อ ดังนั้นเจ้าอย่าได้ใส่ใจกับพวกโนลดอร์เลย มันไม่สร้าง
ประโยชน์หรือสิ่งดีงามกับตัวเจ้าหรอกนะ ”
โลมีออนน้อยได้แต่เม้มริมฝีปากเล็กบางของตน แล้วเงยหน้าขึ้นมองเรียวหน้าคมสันของพรายหนุ่ม
“ ก็ได้...หนูจะไม่ใส่ใจ...แต่หนูอยากทราบอีกเรื่องหนึ่ง...”
เอโอลก็ลูบเรือนผมสีดำขลับที่ยังสั้นประต้นคอของเอลฟ์น้อย “ อะไรลูก ? ”
“ เมื่อไร พ่อจะตั้งชื่อให้หนูล่ะ พี่โดรอนกับคาเลน ก็มีชื่อแล้ว หนูอยากได้...ชื่อ...จากท่าน..”
โลมีออนน้อยเน้นคำนี้ เพราะชื่อของเขาเป็นความลับของเขาและนานาแค่สองคนเท่านั้น !
พรายหนุ่มก็เชยคางของเด็กน้อยเบาๆ “ พ่อกำลังคิดให้ เพราะว่า ชื่อของเจ้่าจะเป็นชื่อเหมาะสมกับตัวเจ้า
เองและไม่ช้าไม่นาน นามนี้อาจจะได้เป็นที่กล่าวขวัญของเหล่าพรายในตำนานของรุ่นต่อไปก็ได้ ”
“ ดีจังเลย อดา หนูไม่อยากได้แค่เป็นนายน้อยของทุกคน หนูรอได้นะ ”
แล้วริมฝีปากคล้ำของเอโอลก็ได้ฉายรอยยิ้มแห่งความภาคภูมิใจ พร้อมกับจูบแก้มของเด็กชายอีกครั้ง
“ ฮานอนเล เอโอลิออน ( ขอบใจมาก บุตรแห่งเอโอล ) ”
~!~!~!~!~!~!~
ความคิดเห็น