คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #70 : To The Hidden City : Part 1
นันเอลม็อธ...กำลังห่างจากตัวข้าและท่านแม่ไปแล้ว...
เงามืดที่เขาเกิดมาและเติบโตมาจนเข้าสู่วัยหนุ่ม กำลังเล็กลงเรื่อยๆ
แล้วแสงสว่างจากแสงตะวันก็มาสาดส่องเขา
เขาเป็นอิสระแล้ว อิสระจากท่านพ่อ อิสระจากโดรอน และอนธกาลที่ครอบงำชีวิต...
แล้วนั้น ! นานาอาเรเดล อาร์เฟย์นีเอล กำลังหัวเราะเสียงกังวานใส นางแทบไม่เคยหัวเราะ
แบบนี้เลย ท่านแม่ ข้าดีใจที่ทำให้ท่านมีความสุข ท่านคือยอดดวงใจของข้า...
“ ฮ่าๆ แม่กำลังจะได้กลับบ้านแล้ว มายกลิน ลูกรัก ”
เขาก็หัวเราะเสียงใส “ นานา ความฝันของลูกก็ด้วย ความฝันที่จะได้ไปอยู่กอนโดลิน
ไชโย ! ไชโย ! นานา ข้ารักท่านที่สุดเล้ยยยย ~!! ”
อาเรเดลได้เห็นรอยยิ้มบนใบหน้าเรียวคมของโอรสแล้ว นางก็รู้สึกว่า นางน่าจะพาเขา
ออกมาได้ตั้งนานแล้ว...หลังจากนั้น ทั้งสองก็ไม่ได้เห็นทิวยอดไม้ของนันเอลม็อธอีก !...
“ ขอให้ลูกใช้ สายตาเฉียบคม ให้เป็นประโยชน์แล้วกันจ๊ะ แต่เดี๋ยวก่อน...”
“ อะไรเหรอ ? ”
“ แม่ควรจะพาสองม้าของเราไปพักผ่อนเสียก่อน เราต้องเดินทางอีกไกลนะ
เราจะไปพบเคเลกอร์มและคูรูฟิน คนดีของแม่ ”
มายกลินก็ตอบรับ แล้วมือเรียวก็ปัดแสงสีทองแสนอบอุ่นยามต้องเข้านัยน์ตาของเขา
“ ไปหาพวกเขากัน นานา...”
~*~*~*~*~
ยามแสงดาวสะท้อนพิ้นแผ่นดินฮิมลัด สองแม่ลูกได้มาถึงเรือนประทับของบุตรแห่งเฟอานอร์
อาเรเดลก็ลั่นเสียงกระดิ่งหน้าประตู จนผู้รับใช้คนหนึ่งมาต้อนรับ
“ ห๊าาาา ?...ท่าน...ท่าน...เจ้าหญิงอิริสเซ...”
“ จำข้าไม่ได้เหรอ ข้าเคยพักที่นี้ ตอนที่พวกเขาไม่ได้อยู่ที่นี้...”
มายกลินก็รู้สึกประหลาดใจ ...นานาเคยอยู่ที่นี้เหรอ ?...
คนรับใช้ผู้นั้นก็รีบวิ่งเข้าไปในเรือนไม้ใหญ่ก่อน
ท่านหญิงขาวก็หัวเราะร่า เมื่อเห็นว่าพรายหนุ่มกำลังจะไปหลบหลังเสาด้วยความตื่นเต้น
ที่จะได้พบญาติของท่านแม่เป็นครั้งแรก
“ ไม่ต้องกลัวไปลูกรัก พี่เคเลกอร์มกับคูรูฟิน เขาไม่ใช่พวกผีร้ายหรือออร์คซะหน่อย
แม่ต้องให้พวกเขาได้เห็นว่าแม่เลี้ยงเจ้าดีแค่ไหน ?...”
สุรเสียงเข้มดังก้องเป็นภาษาเควนยา ซึ่งเป็นเสียงของบุรุษดังขึ้น
“ นั้นเจ้าใช่ไหม ? อิริสเซ ”
พรายหนุ่มร่างสูงสง่าในชุดล่าสัตว์ เรือนผมสุกสว่าง เกล้าขึ้นเหนือศีรษะ
แขนเรียวแกร่งคู่นั้นกอดอก เขากำลังใช้สายตาเพ่งพิศร่างระหงตรงหน้า
“ พี่เทลโค เคเลกอร์ม ข้าดีใจจริงๆ ที่ข้าได้เจอท่าน ”
แล้วมายกลินก็ได้เห็นว่าพรายผู้นั้นงามสง่าเหลือเกิน ผมเป็นสีทอง แต่มันก็ไม่ได้ฉายให้สะดุดตานัก
...คนนี้นะเหรอ...คือรักแรกของนานา...
“ เจ้ามาแล้วเหรอ อิริสเซ เจ้าหนีออกมาจากกอนโดลินหรือไง ? ”
พรายหนุ่มอีกคน มีผมสีดำเกล้าสูงเหมือนเคเลกอร์ม ใบหน้าของเขางามหมดจด
แน่นิ่งราวกับว่าสลักมาจากศิลา แล้วเสียงหัวเราะใสก็ตามมา
“ อตาร์ อาหญิงอิริสเซกลับมาได้ซะที ข้าไม่ได้เห็นนางตั้งหลายปี ”
“ เจ้าอยู่แต่กับบ้านนี่นา เทลเปเอ๊ยยย ”
พรายหนุ่มที่คล้ายคลึงกับผู้เป็นพ่อกล่าวเสริม
ดวงตาคู่นั้นฉายแสงสว่างที่โดดเด่นอย่างไม่น่าเชื่อ...พวกโนลดอร์สง่างามจริงๆ...
“ ข้ากำลังจะกลับบ้านแล้ว ญาติๆ ที่รัก ”
แล้วพรายหนุ่มผมสีทองก็ทักขึ้น ดวงตาสีเทาหวาดหวั่น “ อิริสเซ...เด็กคนนี้ใคร ?..”
มายกลินรู้ตัวดีว่าหมายถึงตัวเขาเอง แต่เขาก็ยังหลบมุมกับเสา
ท่านหญิงขาวก็รั้งมือบางของเขาให้มาตรงหน้า
“ ไม่ต้องอายไปลูกรัก กล้าๆ หน่อย ”
หนุ่มน้อยรู้สึกว่าถ้าตัวเองเป็นตุ่นเหมือนโนลปาก็ดี จะได้มุดลงดินหนีไป....
พรายโนลดอร์ทั้งสามก็อดตะลึงไม่ได้ อาเรเดลกำลังโอบไหล่ของเด็กหนุ่ม
ร่างสูงเพรียว ดูบอบบางเมื่อเทียบกับส่วนสูง แต่ก็มีกล้ามเนื้อขึ้นบนเรียวไหล่บ้างแล้ว
แถมยังมีเรือนผมสีดำที่เหมือนกับนาง ไม่ซิ รูปโฉมก็ถอดแบบมาจากอาเรเดลซะด้วย !
“ หนุ่มๆ เฟอานอเรียน นี่คือ ลูกชายของข้าเอง คูรูฟิน ข้าไม่น้อยหน้าเจ้าแล้ว...”
ลอร์ดคูรูฟินก็พยักหน้ารับ ขณะที่บุตรชายก็ทำหน้าค้าง
ฝ่ายลอร์ดหนุ่มผมสีทองก็ถามย้ำ “ เขาเป็นลูกใคร ? ”
“ ลูกของข้าเอง ก็บอกแล้วไง เลิกเซ้าซี้น่า พี่เทลโค ”
เคเลกอร์มเม้มริมฝีปากไว้แน่น และหนุ่มน้อยก็สังเกตว่าดวงตาสีเทาเข้มจับจ้องเขา
ตั้งแต่ศีรษะจรดรองเท้าบู๊ต เขาไม่ชอบแบบนี้เลยให้ตายซิ !
“ ข้าให้พักแค่คืนเดียวเท่านั้น พักผ่อนที่ห้องรับรอง ”
อาเรเดลก็ตวาดลั่น “ ท่านพี่เทลโค ! ข้าไม่ได้เจอท่านตั้งนาน ท่านกล้าพูดแบบนี้กับข้าเหรอ ”
“ เจ้าก็ควรรีบกลับไปหาพี่ชายเจ้า ก่อนที่พ่อของเด็กคนนี้จะมาแล้วกันเถอะ ยัยหนูขาว ! ”
~*~*~*~*~*~
มายกลินกำลังนอนบนพิ้นเรียบที่ปูด้วยฟูกสีนวล ซึ่งพรายหนุ่มผู้แสนใจดีที่มีนามว่า
เทลเป บุตรแห่งคูรูฟินนำมาให้ ใบหน้างามสง่าส่งรอยยิ้มแสนใจดีให้
“ เจ้าชื่อมายกลินใช่ไหม บุตรแห่งอิริสเซ ”
“ ใช่ครับ ท่าน...”
“ ข้ามีนามเต็มว่า เทลเปรินควา หรือในซินดารินเรียกว่า เคเลบริมบอร์
อย่าถือสาท่านพ่อและท่านลุงของข้าเลย พวกอารมณ์เสียง่าย แต่หายเร็ว...”
พรายหนุ่มผมดำก็พยักหน้ารับ
“ เจ้ากับอาหญิงควรจะออกเดินทางแต่เช้า อย่างน้อยพอตะวันขึ้น เพราะว่าช่วงนี้ฝนตกหนัก
แถมเป็นพายุฤดูร้อนด้วย เชื่อข้านะ น้องชาย...”
น้องชาย...เขาผู้นี้รับข้าเป็นน้องแล้วเหรอ ?...
“ พักผ่อนไปเถอะ ลูกชายคนเดียวของอาหญิง ฮ่าๆ ”
มายกลินก็ยิ้มรับให้กับคำบอกว่าฝันดีจากญาติคนใหม่ของตน
~*~*~*~*~*~
ร่างสูงแกร่งในชุดล่าสัตว์ของลอร์ดเคเลกอร์มยืนพิงต้นเสาไม้ และอีกร่างหนึ่งก็อยู่ในชุด
กระโปรงสีขาว ดวงหน้าของนางก็ยังคงความงดงามไม่เคยเปลี่ยนแปลง
รูปร่างเปลี่ยนไปเล็กน้อย จากการให้กำเนิดและเลี้ยงดูบุตรชาย
“ อิริสเซ เจ้าหายไปไหน และมีเด็กคนนี้ได้อย่างไร ”
“ ข้า...ข้าก็ไม่อยากให้มันเป็นเช่นนี้หรอก พี่เทลโค ข้าหลงทางในป่าสนธยา
แล้วดาร์กเอลฟ์ผู้นั้นก็มาหาข้า...”
ลอร์ดเคเลกอร์มหัวเราะเล็กน้อย “ เจ้าเลยยอมมีลูกให้เขางั้นซิ แต่เจ้าก็เลี้ยงเก่งนี่นะ
เจ้าหนูเนี่ย ไม่เห็นมีอะไรเป็นดาร์กเอลฟ์เลย เว้นแต่ดวงตาที่ข้าว่ามันเข้มไปซะหน่อย..”
“ ขอบใจที่ท่านชม ” มือเรียวบางก็แตะบนเสาคู่ฝั่งตรงข้าม
“ พรุ่งนี้ ข้าก็ต้องขับม้าต่อแล้ว ท่านจะไม่ลาน้องและหลานให้มันสมกับที่เป็นเชื้อวงศ์ฟินเว
หน่อยเหรอ ? ”
ลอร์ดเคเลกอร์มเดินมาเคียงข้างพรายสาว ดวงตาสีเทาอมครามเฉดสีคล้ายกันมองยังเรียวหน้า
งามคมของอาเรเดล “ ทำไม เจ้าไม่รอข้า ? เจ้าไปมีลูกกับคนอื่น ใครหน้าไหนที่กล้า
แตะต้องเจ้าหญิงผู้เฉอโฉม ราชธิดาแห่งองค์ฟิงโกลฟินได้ ! ”
“ ข้ารอท่าน รอมาตลอด แต่ว่า...ข้าก็ไม่อยากเจอท่าน เพราะว่าเราเป็นลูกพี่ลูกน้อง
ตามประเพณี ข้ากับท่านแต่งงานกันไม่ได้ อีกอย่าง ข้าเองอยากให้ท่านมีคนรัก
สตรีทั่วเบเลริอันด์มีมากพอให้ท่านได้รักนางนะ ”
“ ข้าเข้าใจ อิริสเซ ” เคเลกอร์มกุมเรียวมือบางไว้ “ ข้าจะบอกทางลัดให้แล้วกัน...”
อาเรเดลก็ยืนนิ่ง
“ เจ้าสองแม่ลูกเข้ายังฟอร์ดอารอส และวกไปทางทิศตะวันตกเลียบแนวของอาณาจักรโดริอัธ
ข้าคิดว่า มันจะสะดวกในการเข้ากอนโดลินของพวกเจ้า...”
นิ้วเรียวแกร่งของเคเลกอร์มก็เชยเรียวคางสวยของอีกฝ่าย เพื่อจะจุมพิต
แต่ว่าท่านหญิงพรายก็หันหน้าหนี “ ข้า...ข้าขอบคุณท่าน พี่เทลโค...
ข้าหวังว่า เราสองคนจะได้เขียนจดหมายติดต่อถึงกันอีกครั้ง เมื่อข้ากลับไปถึงกอนโดลิน ”
“ งั้นก็ได้ ลาก่อนแล้วกัน อิริสเซเอ๊ย...”
ท่านหญิงขาวได้เห็นแผ่นหลังของญาติผู้พี่ของตนหายไปยังมุมหนึ่งของทางเดิน
~*~*~*~*~*~
พรายหนุ่มน้อยก็รู้สึกว่าอ้อมแขนบางมาโอบกอดไว้แนบแน่น
“ นานาเองเหรอ ?...”
“ ใช่จ๊ะ โลมีออนที่รัก ” นางจุมพิตกระหม่อมของบุตรชาย “ คืนนี้ แม่ขอนอนกอดเจ้านะจ๊ะ ”
“ นานา...ท่านช่วยเล่าให้ข้าฟังได้ไหมว่า ทำไม ท่านถึงออกจากที่แห่งนี้
แล้วไปอยู่นันเอลม็อธของท่านพ่อได้..ท่านน่าจะชอบที่นี้มากกว่า...”
อาเรเดลถอนหายใจเบาๆ เมื่อมายกลินยังไม่หันมามองนาง
“ มันเป็นชะตากรรมของแม่มากกว่า มายกลิน โลมีออน...”
~*~*~*~*~
ตอนหน้าเป็นการย้อนความของท่านแม่รอบที่ 2 นะครับ...
ความคิดเห็น