คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #75 : To The Hidden City : Part 5
มายกลินได้เข้าเฝ้าองค์ทัวร์กอนผู้เป็นลุงจอมเคร่ง รวมถึงพบพี่หญิง...ตอนนี้แหล่ะ...
~*~*~*~*~
ในที่สุดข้าก็มาถึงกอนโดลิน เมืองของท่านแม่และก็ความฝันในวัยเด็กของข้า...
ข้าจูงมือมากับนาง และนางก็ยังห่วงว่าข้าเป็นเด็กเล็กๆ ที่อาจจะหกล้มได้ทุกเมื่อ
พรายจำนวนมากมองเรา...พวกเขามองข้ามากกว่าที่จะมองท่านแม่
และนี้ทำให้ข้านึกถึงเมื่อไปยังโนกร็อดครั้งแรกกับท่านพ่อ...
“ เจ้าหญิงอาเรเดล อิริสเซ อาร์เฟย์นีเอล เสด็จกลับมาแล้ว ”
เสียงประกาศของคนที่ชื่อว่าเอคเธลิออนประกาศดังลั่น แล้วประตูใหญ่ของวังหลวงก็เปิดออก
ข้าและนานาเดินไปยังห้องใหญ่ ที่เรียกว่าท้องพระโรง มันช่างอลังการอะไรปานนี้ !
เสาหินที่สลักราบล้อมห้อง และหน้าต่างเปิดออกรับสายลมจากแดนเหนือ
เหล่าพรายที่หน้าตางดงามทั้งชายและหญิงอยู่เข้าแถวอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย
ข้าก็ก้าวเดินไป แต่ยังไม่ละสายตาไปจากสถาปัตยกรรมของชาวโนลดอร์
ข้าต้องเก่งขึ้นให้ได้ !
“ เจ้า ! ยัยอิริสเซ เจ้ากลับมาแล้วเหรอ ??? ”
เสียงทุ้มกังวานแสนไพเราะเรียก ข้ารู้ดีว่ามันเป็นเสียงของบุรุษคนหนึ่ง
แล้วท่านแม่ก็วิ่งเข้าไปโอบกอดชายผู้นั้นทันที “ พี่ทัวร์กอน !”
ทัวร์กอน จอมราชาผู้ปกครองกอนโดลินในนิทาน...เสด็จลุง
“ เจ้าหายไปไหนมาตั้งนานปี ยัยบ้าเนี่ย ! ”
อาเรเดลก็ตอบว่า “ ข้าไปเที่ยวมางั้ย พี่ชายคนดี และก็มีของฝากที่ไม่อาจห่อมาให้ได้
เพราะว่าเขาโตแล้ว...”
ข้าถูกท่านแม่ยกเรียวแขนขึ้น และนางก็ประกาศให้พวกเขาได้ยินว่า ข้าคือลูกของนาง...
และข้าก็ได้สบพระเนตรของกษัตริย์โนลดอร์...ข้าทำตัวไม่ถูก...
ทัวร์กอนรูปงามยิ่งนัก เรือนผมสีดำขลับเหยียดตรงปนหยักศกยาวสลวย
บนศีรษะประดับด้วยมงกุฎเพชรน้ำเอก และก็ดวงหน้าก็คล้ายคลึงกับของท่านแม่
แต่ยังความหล่อเหลายิ่ง โดยเฉพาะดวงตาสีเทาอมครามที่แสดงถึงความล้ำลึกของปัญญา
เขาช่างดีกว่าอดาเหลือเกิน...ท่านพ่อในฝันของข้าต้องเป็นแบบนี้...
และข้าก็รู้ดีว่า เขามองข้าด้วยว่าข้าเป็นหลานชายของเขา นั้นซิ ข้าไม่ได้เป็นดาร์กเอลฟ์
ข้าได้เป็นคาลาเควนดิ เอลฟ์แห่งแสงสว่าง และกำลังได้รับตำแหน่งสำคัญ
“ ข้ายินดีที่สุดที่อาร์เฟย์นีเอลกลับคืนมายังกอนโดลิน นครของข้าจะกลับงดงามขึ้นอีก
ยิ่งกว่าที่ข้านึกว่าจะเสียนางไปแล้ว ส่วนมายกลินจะได้รับเกียรติยศสูงสุดในอาณาจักรข้า
นั้นคือ เจ้าชายลำดับที่หนึ่งแห่งกอนโดลิน ”
เจ้าชาย...ข้าได้เป็นเจ้าชายแห่งโนลดอร์ โอ้ ! ฝันที่เป็นจริง !
ข้ารีบคำนับลงต่ำ และยกมือแกร่งจุมพิตบนแหวนทับทิมที่ส่องประกายตามที่ท่านแม่บอก
และมือแกร่งก็วางลูบผมของข้าด้วยความรู้สึกอบอุ่นใจ
“ น่ารักจริงๆ ด้วยนะ อิริสเซ...ที่นี้ใครเป็นพ่อเขา...”
ท่านแม่ก็อ้ำอึ้ง และตอบว่า “ เดี๋ยวเล่าให้ฟังเรื่องมันยาวมากเลย เสด็จพี่ ”
ทันใดนั้น ข้าก็ได้ยินเสียงหนึ่งที่หวานใสและไพเราะ...ข้าไม่เคยได้ยินมาก่อน...
“ อาหญิง ท่านมาแล้วเหรอ ? ”
แล้วข้าก็หันไปมองแสงสว่างสีทองราวกับแสงตะวันยามอรุณ สตรีผู้นั้น
ที่คล้ายคลึงกับนางในความฝันของข้า นางสวมชุดกระโปรงยาวสีครามดังสีของ
ท้องนภาในยามเย็น เรือนผมของนางเป็นสีสันที่ข้าชื่นชอบที่สุด สีเหลืองทอง...
รัดเกล้าของนางสะท้อนแสงประกายสีรุ้ง ใบหน้างามผุดผาดและบริสุทธิ์
รอยยิ้มของนางบนริมฝีปากอิ่มสีกุหลาบที่คล้ายกับของท่านแม่...
...นางได้มาสถิตอยู่กลางหัวใจของข้าแล้ว...ตอนนี้ข้าก็เข้าใจถึงความรู้สึกของพี่โดรอน...พี่รอน...
“ อิดริล อาหญิงกลับหาเจ้า เจ้าเลิกกังวลได้แล้วนะ ”
แล้วนางทั้งสองคนก็โอบกอดและหอมแก้มให้กันอย่างสนิทใจ
ท่านแม่ก็พานางมาใกล้ข้า “ ทีนี้ อาหญิงมีของล้ำค่าให้เจ้า เจ้าเคยบอกว่าเป็นลูกคนเดียว
มันเหงาใช่ไหม นี้คือ ลูกมายกลินของอา น้องชายของเจ้างั้ย..ดูแลเขาด้วยนะ”
ข้าตะลึงงันเหมือนถูกฟาดเข้าที่ใบหน้า แผลที่อดาเคยทำร้ายกลับมาเจ็บอีกครั้ง...
...น้องชาย...ข้าต้องเป็นน้องชายของสตรีผู้นี้...ไม่นะ ! ข้าก็ไม่อาจคิด
เกินเลยไปกว่าการเป็นพี่น้องซิ...ทำไมล่ะ ? ทำไม...
แต่ว่าการยลโฉมของนางทุกวันก็เป็นความสุขไม่ใช่เหรอ บางที มันก็ดีที่สุดแล้ว...
“ น้องชายมายกลิน บุตรแห่งอาเรเดล ”
นางยื่นหัตถ์เรียวดังกลีบดอกไม้สีขาว แล้วข้าก็จุมพิตให้นางแผ่วเบา หากนุ่มนวลที่สุด
“ เอาล่ะ ครอบครัวพร้อมหน้าแล้ว ข้าจะจัดงานเลี้ยงรับขวัญพวกเจ้าสองคนแล้วกัน
มายกลินไม่ต้องตื่นเต้นไปนะลูก เดี๋ยวเจ้าก็ชินเอง ”
องค์ทัวร์กอนทรงโอบไหล่ของข้า และข้าก็รู้สึกสายตาของผู้เป็นพ่อมองข้า...
ข้าจะลืมอดาไปเสีย...เสด็จลุง...พี่ชายของแม่รับข้าไว้แล้ว...
หากว่าเสียงลั่นของพรายหนุ่มเรียกขานว่า “ ฝ่าพระบาท ! ”
“ อะไรอีก เอเลมมาคิล ข้าจะให้น้องและหลานข้าไปพักผ่อนล่ะ ”
“ มีผู้บุกรุกพะย่ะค่ะ ทหารของเราบอกเราว่าเขามายังประตูมืด ชื่อเอโอล ”
แล้วท่านแม่ก็หวีดร้องด้วยความตกใจ “ ให้ตายเถอะ ! เขาติดตามเรามาจริงๆด้วย
ตามมาแนบเนียนนัก เราสองคนไม่ได้เห็นเขาและได้ยินเสียงของเขาเลย..”
ท่านพ่อ...อดา...จะมาตามเรากลับไป ไม่ใช่ ! ข้าต้องปฏิเสธ...
“ นานา...ท่านพ่อ...จะ...เขาจะ...”
แล้วท่านแม่ก็รีบมากอดข้าไว้แนบอก “ ไม่ต้องกลัวลูก เจ้าอยู่ที่นี้แล้ว เขาทำร้ายเจ้าไม่ได้...”
หวังว่ามันจะไม่เกิดอะไรที่ร้ายแรงนะ..ท่านแม่...อนาคตสดใสกำลังรอข้าอยู่เบื้องหน้า...
~*~*~*~*~
เอิ๊กๆ หนูกลินพบรักซะแล้ว แต่ว่าพี่หญิงไม่เล่นกับหนูหรอกนะ...
บทสนทนาของลอร์ดเอโอลกับองค์ทัวร์กอนอยู่ที่ลิงค์นี้นะครับ ^^
ย้อนความสำหรับคนที่อ่านมาแล้ว...
http://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=699331&chapter=105
ความคิดเห็น