ศรีเรือนจอมเวทย์mpreg[สืบสวน บรรยากาศจอมขมังเวทย์]

บนโลกนี้ไม่มีใครที่กระผมเห็นว่างามควรแก่การเคารพมากกว่าอาจารย์ของกระผม และไม่มีใครที่กระผมจะอยากนำเข่าไปปะยอดหน้าเท่าบุตรชายของอาจารย์อีกแล้ว อาจจะเป็นสำนวน"เกลียดอะไรมักได้อย่างนั้น" คู่สัญญาของกระผมคือภูตินิสัยเสียบุตรชายคนนั้นของอาจารย์ไม่พอ คู่ชีวิตของกระผมยังเป็นชายคนนั้นอีกด้วยแม้แต่บุตรของกระผมก็ยังจะเป็นบุตรของชายคนนั้น แต่เมื่อเวลาผ่านไปกระผมก็ตื่นมาตอนเช้าเเละพบว่า พ่อหนุ่มนิสัยเสียในคราบสตรีชื่อ จำปานั้น ช่างงดงามเสียจริง...

"เจ้ามันงี่เง่าไม่มีอะไรดีในตัวเจ้าเลย ไอเจ้ามนุษย์เพราะเจ้าแท้ๆข้าถึงเป็นเช่นนี้!ถ้าบิดาข้ารู้ว่าข้าเป็นแบบนี้ล่ะก็นะ!"เสียงชวนปวดศรีษะดังมาจากภูติหนุ่มที่ด่า7วันไม่ซ้ำตนโปรดของกระผมอีกครั้ง

"ด้วยความเคารพนายท่าน คืนนั้นกระผมมิใช่ผู้เดียวที่รู้เห็นเป็นใจ..."ตามจริงมันยากที่จะรับมือตั้งแต่"เขา"ยังเป็นนายท่านภูติอัญเชิญ ยิ่งได้มาเป็นศรีเรือนเช่นนี้ยิ่งยุ่งยากหนักกว่าเก่าเสียอีก

"หุบปากไม่เช่นนั้น อย่าคิดว่าข้าจะไม่โยนเจ้าลงจากดอยนี่!"

"ท่าทางเช่นนี้ท่าทางจะตั้งใจจับท่าน ฤทธิ์ ทำสามีแต่ต้นเเล้วกระมัง แม่จำปาอะไรนั่น" แม่ผู้หญิงหมู่บ้านนี้ช่างกระซิบกระซาบได้ระยะเผาขนเหลือคณา

หันไปมองทางเจ้าฤทธิ์ผู้ไม่ได้ยินสิ่งใดเนื่องจากกระทำตนเป็นมิตรกับสตรีไปทั่วอย่างสนุกสนาน เอาข้ามาลำบากลำบนกับบรรยากาศกลางป่าเขายังพอว่า ยังต้องมาหนักใจกับแม่สามี คู่หมั้น บรรยากาศสะใภ้เศรษฐีเสียอีก ไอเจ้ามนุษย์หากยังโปรยเสน่ย์ให้ข้าลำบากเพิ่มอีก อย่าคิดว่าข้าจะไว้หน้าลูกไปตลอดนะ เจ้ามนุษย์!

"กระผมมิได้ชอบแกงป่าขอรับท่านภูติ เกรงว่าต้มข่าไก่จะเป็นที่ชอบพอมากกว่านะขอรับ"มันสนุกที่จะได้เห็นท่านภูติโมโหเพราะแกงป่า1ถ้วยเสียจริง ต้มข่าไก่ที่บ้านแม่มะลิในความทรงจำส่งผลให้สีหน้าภูติที่แข็งแกร่งดูโมโหหนักกว่าที่คิดไว้มาก รังสีอำมหิตแห่งการจู่โจมแผ่ไปทั่วบริเวณ ท่าไม่ดีเสียเเล้วกระผมลืมไปสนิทว่ามันนี้บ้านเเม่มะลิทำต้มข่าไก่!

"ถ้าเช่นนั้นก็เชิญคุณพี่ไปหากับข้าวที่อยากกินนอกเรือนเสีย หากชักช้าจะช่วยสงเคราะห์ให้บินลงทางหน้าต่างเสียเลย!"

กระผมหยุดชะงักกับประโยคที่ได้ยิน"เมื่อครู่ นายท่านเรียกข้าว่าคุณพี่หรือขอรับ"

แล้วข้าก็หมดสติไปจากระลอกพลังที่ควบคุมไม่ได้ของนายท่าน ช่างเป็นการ"เขิน"ที่ทรงอำนาจยิ่งนัก

"คงดีหากเกิดเป็นมนุษย์ข้าจะได้วางใจให้เขาอยู่กับเจ้าได้ ฤทธิ์"

"แล้วหากเกิดเป็นทั้งคู่เล่า"

"ข้ากับเจ้าอยู่ด้วยกันไม่ได้ เจ้าก็รู้ข้าไม่ใช่ภูติธรรมดา"

"ร่องรอยนี่มันพลังอสูร"

"ขึ้นบ้านไปแม่จำปา!"

"ข้ารู้สึกว่าเจ้าจะต้องการความช่วยเหลือจากข้าเเล้วล่ะ เจ้ามนุษย์"แม้สวมใส่เครื่องแต่งกายสตรีแต่แค่แววตานั้นเองที่ยังคงหน้าหวาดกลัวเช่นเดิม!