บันทึกเสี่ยงตายของฮีโร่ฝึกหัด! Yaoi

ชื่อของผมคือ"ไซ"ที่มาจากsciที่ย่อจากวิทยาศาสตร์ ผมมีความสามารถในด้านวิชาการอย่างสูง แต่อ่อนแอระดับท้ายกระดานอย่างน่าใจหาย ความฝันของผมคือการได้เป็น

"สมาชิกองค์กรต่อต้านสิ่งมีชีวิตต่างโลก"ซึ่งดูเเล้วก็ไปไม่สวยนัก ดูยังไงก็ตายหยางเขียดสถานเดียว แต่ผมได้รับแรงบันดาลใจจากเหตุการณ์ถูกโจมตีในครั้งนั้น...

ไม่ต้องเศร้าไม่มีใครตายครับ...แต่คนที่ชอบอ่ะมี

ในขณะที่สิ่งนั้นบุกล้อมโรงเรียนจนรอบผมที่แสนอ่อนแอแน่นอนว่าช่วยใครไม่ได้ แต่ระเบิดประดิษฐ์ฉุกเฉินของผมทำได้ สุดท้ายรู้ตัวอีกทีผมที่ไม่มีเพื่อนสักคนก็ถูกทิ้งติดอยู่บนตึกท่ามกลางระเบิดเพลิงในห้องวิทยาศาสตร์ที่ผมโยนมั่วด้วยความกลัว...แน่นอนว่าไม่มีใครย้อนมาช่วยผมสักคนผมกำลังจะตายเพราะระเบิดตัวเอง  ในวินาทีที่ร้องไห้หาแม่สุดเสียง ฟูมฟายเละเทะ จนน่าอับอาย แต่ทำไงได้คนมันกลัวนี่หว่า ระหว่างโดนย่างด้วยระเบิดเพลิงตายหรือโดนปีศาจกินตายขอไม่เอาทั้งคู่ได้ไหม! 

เรือนผมสีดำของชายในชุดที่คล้ายนักรบโบราณ เหมือนอัศวินเหมือนเจ้าชาย เหมือนเทพเจ้า!ดวงตาโฉบเฉี่ยวสีดำสนิทนิ่งราวกับเจ้าชายในเทพนิยาย 

ในตอนนั้นเป็นวันสุดท้ายที่ผมตามจีบผู้หญิงอ่ะนะ...คุณเคยตกหลุมรักใครไหม ผมรู้ว่ามันโคตรไม่มีกาละเทศะเลยทีมีรักแรกพบกลางศพอสูรกาย แต่รักก็คือรักอ่ะครับ

ปิ๊งในทันที แม้ตอนนั้นพี่ท่านจะกำลังสับอสูรกายแบบบะช่อ เลือดสาดเป็นสปิงเคิลในสวนเกษตร แต่ใครสนล่ะผมไม่ตายเเล้วเห้ย!

ผมได้คุยกับรักแรกพบกับผมเพียงสองคำ

"ทำไมนายนั่งร้องไห้อยู่ล่ะ"

และคำที่สอง

"ถึงไม่อยากจะเชื่อก็เถอะ แต่นายก็ทำได้เหมือนกันนี่ อาจจะเป็นก็ได้นะ "ฮีโร่"น่ะ"และผมก็ถูกเขาวางลงที่หลังรถพยาบาล ด้วยใบหน้ายิ้มเป็นไอบ้า

คนแรก...คนแรกที่บอกว่าผมเป็นฮีโร่ได้ คนเดียวที่ไม่ไล่ผมไปเป็นอย่างอื่นที่ผมไม่ได้อยากเป็น...

ด้วยใบหน้าเย็นชาแบบนั้น"ผมเก่งในสายตาเขา" เขาชมผมด้วยเจ้าชายน้ำแข็งแห่งวงการฮีโร่คนนั้น

"เขาชอบผมใช่ไหม!"

หลังยิ้มน้อยยิ้มใหญ่จนเกือบพาไปรักษาจิตเวชเพราะต้องสงสัยว่าจะเป็นโรคจิต ที่เกิดจากการเจอเหตุการณ์สะเทือนใจ มือก็คว้ากระดาษเเละปากกาเขียนชื่อสมัครไปเเล้วครับผม

และนี่คือชะตากรรมชีวิตอันแสนระทมของกระผมที่ต้องใช้ชีวิตท่ามกลางเหล่าคน"ไม่ธรรมดา"ทั้งหลาย รวมถึงเสี่ยงตายจนโรคประสาทจะรับประทานตายเอาหลายรอบ

อะไรทำให้เขาคิดว่าควรเอาเด็กหนุ่มมาเสี่ยงตายเเบบนี้กันฟะ!!

รวมถึงกลายสภาพเป็นไอ้ห่วยของรุ่นไปโดยปริยาย จากคะเเนนสอบที่ทำได้แต่ภาคทฤษฎีที่คะแนนน้อยกว่า

"ถ้าแกไม่โดดลงไป ข้าผู้นี้จะถีบลงไปเอง"เพื่อนร่วมรุ่นนรกได้เอ่ยขึ้น ดูยังไงก็มีแต่ตายกับตายโว้ย!ไอพวกบ้านี่มันเกินมนุษย์ไปแล้ว!

"ขอทำใ...อ้ากกกกก"นั่นแหละครับผม

"กลัวอะไรนักวะเนี่ย"ผมที่โดนอุ้มพาดบ่ามัดแขนมัดขาดิ้นอย่างน่าอนาถขณะเข้าไปในตึกร้างรังสัตว์ประหลาด

"นายนี่ดีอยู่เรื่องเดียวนะ แอบเก่งแอบไวจริงๆ"จากการหนีเพื่อนร่วมทีมจากนรกเป็นเวลา1เดือนจนกล้ามขาขึ้นในที่สุด ผมก็รู้ว่าความสามารถของผมคือ"หนี"วิ่งจนขึ้นมาบนหลังคาได้เเล้วครับ

แต่ผลของวิชาการในทีมของผมมันไม่ดีเลย

"ยิงไปที่12นาฬิกา"ผมมั่นใจว่าผมพูดถูกแต่...

"งั้นเหรอ กินข้าวได้เลยสินะ!"

"วางแผนให้หน่อยสิ ไอห่วยแกรู้เรื่องฟิสิกษ์ใช่ไหมล่ะ"

"ถ้านายเพิ่มองศาการเหวี่ยงหอกขึ้นสัก25องศานายจะตีแรงขึ้น ส่วนเธออัดศูนย์รวมประสาทที่ตำแหน่งกลางกระหม่่อม ส่วน..."

พอพยักหน้าเสร็จทุกคนก็มวยวัดๆนัวๆเหมือนเดิมนั่นแหละครับจนกระเด็นปางตายกันหมด...ปวดหัว กลัวตายด้วย พ่อครับแม่ครับ ผมอยากร้องไห้(ร้องแล้ว)

สุดท้ายนี้ผมไม่รู้ว่าผมจะมีชีวิตรอดจนไปเป็นแรงค์Sเคียงข้างคุณได้ไหม แต่ผมจะพยายามไม่ตายมากที่สุดนะครับ 

แถม

"นายนับถือดาบคลั่งเหมือนชั้นเลย ทั้งที่อายุเท่าเราแต่เก่งมากเลยใช่ไหมล่ะ"สาวผู้ใช้เส้นไหมเอ่ยขณะที่เห็นรูปในกระเป๋าของผม

"ผมชอบเขาครับ เขาคือรักแรกพบของผม"

เคร้ง! เคร้ง! ปึ้ก! ทั้งโรงอาหารทำช้อนตกอย่างพร้อมเพรียง แม้แต่อาจารย์ยังตะลึง ทุกคนทำหน้าเหมือน"เอ็งช่างกล้า!" ผมได้ยินเสียงเหมือนมีคนลื่นคะมำไปกับพื้น

"ชั้นรู้ว่านายอวดดีแต่รอบนี้มันมากที่สุดจนเกินคาดเลยค่ะ"

.................................................................................................................................................................................................................

"นายก็ทำได้เหมือนกันนี่ อาจจะเป็นก็ได้นะ"ฮีโร่"น่ะ"

...

.

"ระยะหวังผล112เมตร 45 องศาเหนือพื้นดิน ระยะกระจัดถึงเป้าหมาย34เมตร จากการหักลบแรงลมเหลือ30000 ..."

"บ่นอะไรของแกกัน!"

...

..

"ยิง!!!"