ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เจ้าชายที่ถูกเนรเทศ
ผมกำลังจะบ้าอยู่แล้ว ไม่ให้บ้าไงไหว พ่อกับแม่ไล่ผมออกจากวังเพราะไปแสดงกิริยาไม่สุภาพกับราชารัฐอื่นโดยจะไม่ส่งเสียแม้แต่น้อย..
ตอนนี้ผมเป็นเพียงเด็กที่ถูกไล่ออกจากบ้าน งานอื่นๆก็ไม่รับผมเลย...อายุน้อยไปหอพักและโรงเรียนหาได้แล้ว แต่งานสิวะไม่มีเลย หางาน.... เท้าเจ้ากรรมพาเดินมาหยุดอยู่ตรงร้านหนึ่งที่ห่างจากโรงเรียนไม่มากนัก...ตอนนี้เริ่มมืดแล้วหากพรุ่งนี้ยังไม่มีเงินไปจ่ายผมซวยแน่..
คงต้องทำแล้วล่ะ..."บาร์ ยากูซ่าศูนย์รวม"นักเลงหัวไม้ เอาสิวะ! ผมผลักประตูไปอย่างกล้าหาญ.. ที่ส่วนบาร์เทนเดอร์มีหญิงอายุมากในกิโมโนอยู่... "เอาอะไรล่ะจ๊ะพ่อหนุ่ม"ผมพูดออกไปให้เสียงเบาที่สุด"ของานทำได้ไมครับ ป้า" เธอมองผมตั้งแต่หัวจดเท้าใบหน้ายิ้มแย้มเมื่อกี้หายไป....
"อ่อนแอ .... ไม่ไหวหรอกแกน่ะ! ไม่รับ!" ผมทำเสียงอ่อน"โถ่...รับหน่อยได้ไหมครับ" เธอตะลึงมองหน้าผมซักพักแล้วพูดเสียงยิ้มๆ"เป็นผู้ชายไม่รับเพราะมันเยอะแล้ว แต่ถ้าในฐานะผู้หญิงล่ะก็ยินดี.." ผมสะดุ้ง"หาาาาาาาาาาาา ไม่ๆๆๆๆ ต่อให้ตกต่ำยังไง มันก็..." ยังไม่ทันพูดตอบโทรศัพก็ดังขึ้น.เมื่อรับสาย"ค่าหอน่ะ!!! ถ้าวันนี้แกยังไม่จ่ายแกโดนถีบออกไปแน่! ไอ้เวร" ผมวางสายใจมัน... ศักดิ์ศรี ข้าว หอพัก โรงเรียน....แถมเสียงท้องร้องจากการไม่ได้กินข้าวมาทั้งวันก็ยังมาดังขึ้นอีก... ผมตัดสินใจเดินไปใกล้ป้าอย่างขึงขัง"ป้า!สรุปผมทำนะป้า แต่ขอเงินล่วงหน้าวันนี้ได้ไหม..." ป้าแก่ยิ้มแล้วยื่นซองให้ผม ผม....ทำมันไปแล้ว ป้ายิ้มในขณะที่ผมรีบเก็บซอง"พรุ่งนี้มาทำงานละกัน ชั้นชื่อว่า นามากะแล้วพ่อหนุมล่ะ" ผมยิ้มจืดๆ จะให้บอกว่าไงดี เจ้าชาย คาโอรุ "คาริโอะ ครับ" ป้าตอบ"ต่อจากนี้จงมาทำงานในชื่อ ฮิเมะ รับได้ไหมล่ะฮิเมะจัง"เธอพูดอย่างยิ้มในขณะที่ผมต้องกัดฟัน
ผมกำซองไว้ในมือที่เตียงนอนในห้องของผม ในที่สุดผมก็มีเงินมาจ่ายค่าหอพัก ผมในชุดครุมอาบน้ำนั่งมองชุดนักเรียน... ใจก็นึกถึงเรื่องที่ยัยป้าตอบผมก่อนออกจากร้าน ผมถามเธอก่อนออกจากร้าน"ป้าทำไมถ้าต้องการผู้หญิงทำไมไม่จ้างผู้หญิงล่ะ" นามากะตอบได้น่ากลัวมาก"เพราะผู้หญิงไม่เคยรอดไอ้พวกนี้เลยน่ะสิ"เธอกวาดตามองลูกค้าหัวไม้ของเธอ"ผู้หญิงเลยไม่ทำกัน..."ผมตอบอย่างภาคภูมิ"ผูชายก็รอดสินะครับนับว่าฉลาด" เธอยิ้มและตอบพลางเอามือมาจับหน้าของผม"แกก็เถอะเป็นชาย แต่สวยขนาดนี้ก็ใช่ว่าจะรอดน้า..." ทิ้งผมไว้ให้ใจเสีย...
ไม่เห็นเข้าใจเลย อะไรรอด อะไรไม่รอด... ที่รู้น่ๆ ไอ้ร้านเวรนี่ท่าจะไม่ธรรมดาแน่ๆ!เชื่อผมสิ!
ไรต์เตอร์เห็นด้วยคะ...
คาริโอะ หรือตัวจริงของฮิเมะ เจ้าชายคาโอรุผู้ถูกเนรเทศ
ตอนนี้ผมเป็นเพียงเด็กที่ถูกไล่ออกจากบ้าน งานอื่นๆก็ไม่รับผมเลย...อายุน้อยไปหอพักและโรงเรียนหาได้แล้ว แต่งานสิวะไม่มีเลย หางาน.... เท้าเจ้ากรรมพาเดินมาหยุดอยู่ตรงร้านหนึ่งที่ห่างจากโรงเรียนไม่มากนัก...ตอนนี้เริ่มมืดแล้วหากพรุ่งนี้ยังไม่มีเงินไปจ่ายผมซวยแน่..
คงต้องทำแล้วล่ะ..."บาร์ ยากูซ่าศูนย์รวม"นักเลงหัวไม้ เอาสิวะ! ผมผลักประตูไปอย่างกล้าหาญ.. ที่ส่วนบาร์เทนเดอร์มีหญิงอายุมากในกิโมโนอยู่... "เอาอะไรล่ะจ๊ะพ่อหนุ่ม"ผมพูดออกไปให้เสียงเบาที่สุด"ของานทำได้ไมครับ ป้า" เธอมองผมตั้งแต่หัวจดเท้าใบหน้ายิ้มแย้มเมื่อกี้หายไป....
"อ่อนแอ .... ไม่ไหวหรอกแกน่ะ! ไม่รับ!" ผมทำเสียงอ่อน"โถ่...รับหน่อยได้ไหมครับ" เธอตะลึงมองหน้าผมซักพักแล้วพูดเสียงยิ้มๆ"เป็นผู้ชายไม่รับเพราะมันเยอะแล้ว แต่ถ้าในฐานะผู้หญิงล่ะก็ยินดี.." ผมสะดุ้ง"หาาาาาาาาาาาา ไม่ๆๆๆๆ ต่อให้ตกต่ำยังไง มันก็..." ยังไม่ทันพูดตอบโทรศัพก็ดังขึ้น.เมื่อรับสาย"ค่าหอน่ะ!!! ถ้าวันนี้แกยังไม่จ่ายแกโดนถีบออกไปแน่! ไอ้เวร" ผมวางสายใจมัน... ศักดิ์ศรี ข้าว หอพัก โรงเรียน....แถมเสียงท้องร้องจากการไม่ได้กินข้าวมาทั้งวันก็ยังมาดังขึ้นอีก... ผมตัดสินใจเดินไปใกล้ป้าอย่างขึงขัง"ป้า!สรุปผมทำนะป้า แต่ขอเงินล่วงหน้าวันนี้ได้ไหม..." ป้าแก่ยิ้มแล้วยื่นซองให้ผม ผม....ทำมันไปแล้ว ป้ายิ้มในขณะที่ผมรีบเก็บซอง"พรุ่งนี้มาทำงานละกัน ชั้นชื่อว่า นามากะแล้วพ่อหนุมล่ะ" ผมยิ้มจืดๆ จะให้บอกว่าไงดี เจ้าชาย คาโอรุ "คาริโอะ ครับ" ป้าตอบ"ต่อจากนี้จงมาทำงานในชื่อ ฮิเมะ รับได้ไหมล่ะฮิเมะจัง"เธอพูดอย่างยิ้มในขณะที่ผมต้องกัดฟัน
ผมกำซองไว้ในมือที่เตียงนอนในห้องของผม ในที่สุดผมก็มีเงินมาจ่ายค่าหอพัก ผมในชุดครุมอาบน้ำนั่งมองชุดนักเรียน... ใจก็นึกถึงเรื่องที่ยัยป้าตอบผมก่อนออกจากร้าน ผมถามเธอก่อนออกจากร้าน"ป้าทำไมถ้าต้องการผู้หญิงทำไมไม่จ้างผู้หญิงล่ะ" นามากะตอบได้น่ากลัวมาก"เพราะผู้หญิงไม่เคยรอดไอ้พวกนี้เลยน่ะสิ"เธอกวาดตามองลูกค้าหัวไม้ของเธอ"ผู้หญิงเลยไม่ทำกัน..."ผมตอบอย่างภาคภูมิ"ผูชายก็รอดสินะครับนับว่าฉลาด" เธอยิ้มและตอบพลางเอามือมาจับหน้าของผม"แกก็เถอะเป็นชาย แต่สวยขนาดนี้ก็ใช่ว่าจะรอดน้า..." ทิ้งผมไว้ให้ใจเสีย...
ไม่เห็นเข้าใจเลย อะไรรอด อะไรไม่รอด... ที่รู้น่ๆ ไอ้ร้านเวรนี่ท่าจะไม่ธรรมดาแน่ๆ!เชื่อผมสิ!
ไรต์เตอร์เห็นด้วยคะ...
คาริโอะ หรือตัวจริงของฮิเมะ เจ้าชายคาโอรุผู้ถูกเนรเทศ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น