ความจำสั้นแต่รักฉันยาว

คุณเคยถามตัวเองบ้างหรือเปล่า ว่าอีก 20 - 30 ปีข้างหน้าจะมีใครคอยอยู่ คอยดูแลกัน

คอยเป็นห่วง เป็นใย ยามเจ็บป่วยไม่สบาย......

ลองอ่านเรื่องนี้ดูนะ..... แล้วคุณจะรู้ว่าควรบอกรักคนที่คุณรัก...อย่ารอให้สายเกินไป.....

มี ตายายคู่หนึ่งอยู่กินกันมาหลายปี...คุณตาเป็นคนอารมณ์ดี ส่วนคุณยายขี้งอนนิดๆ แต่ก็ได้คุณตาคอยง้อคอยตามใจตลอด....

คุณตาคุณ ยายอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข ทุกเช้าคุณตาจะไปตลาดเพื่อซื้อข้าวของมาประกอบอาหาร ส่วนคุณยายก็มีหน้าที่ปรุงอาหารรสเลิศ ถ้ามีเวลาคุณยายก็จะทำขนมขาย

เช้า วันหนึ่งคุณตาคุณยายกำลังเตรียมตัวไปขายขนมกันที่ตลาดใกล้บ้าน วันนี้คุณตาอารมณ์ดีเป็นพิเศษ เพราะเป็นวันครบรอบแต่งงานของทั้งคู่ คุณตาถามคุณยายว่า

" ยายจำได้ไหมว่าวันนี้วันอะไร" คุณยายตอบว่า "วัน เสาร์ไงตา วันนี้เราต้องไปขายขนม"

คุณ ตาโกรธคุณยายมาก บอกว่ายายทำไมจำไม่ได้.....แล้วคุณตาก็ก้มหน้าก้มตาดืมกาแฟที่คุณยายเตรียม ไว้ให้ แต่ทว่ารสชาดกาแฟมันเปลี่ยไปไม่เหมือนกาแฟที่ดื่มมากว่า 10 ปี

คุณ ตากลับมาด้วยความน้อยใจคุณยาย ขึ้นไปบนห้องนอน คุณตากลับพบกล่องหนึ่ง

ใน กล่องเต็มไปด้วยแว่นตาของคุณยาย ที่คุณยายบอกว่าหาไม่เจอ
แล้วคุณตาได้พบ กับเงินเพียงไม่กี่ร้อยบาท แล้วเขียนว่า " เงินไว้ซื้อที่ใส่ตาให้คุณตา"....

คุณ ตามองไปที่ประตูห้อง มีเสียงเรียกหนึ่งบอกคุณตาว่า "ตาเอ้ยไปกินข้าวได้แล้ว"

คุณตายิ้มอย่างมีความสุข อย่างน้อยภาวะสมองเสื่อมของคุณยายก็ไม่ได้ทำให้ความรักที่คุณยายมีต่อคุณตา น้อยลงไปกว่าเดิมเลย....