ตะวัน

ในกรุงเทพมหานคร อันสับสนวุ่นวาย การใช่ชีวิตเเละลมหายใจเล้กๆด้วยนการเเข็งขัน มันเหมือนเราถูกดูกกลืนพลังงาน เข้าไปทุกวัน ทุกวัน จนหัวใจทรุดโทรมท้อเเท้ ผาลเอาทำให้รู้รู้สึกไร้หัวใจ ไร้ตัวตน กลายเป็นมนุษย์หุ่นยนต์เข้าไปทุกที

 

 

 

บนซอกหลึบเล็กๆของกรุงเทพมหานคร หลังจากที่ทำงานกันมาเต็มๆหลายเดือน วันนี้วันดี ท่านเเม่ของลูกพาไปเปิดหูเบิกตา

 

ใจกลางท้องน้ำในมหาสมุทร ใจกลางนคร

 

 

รถออกบ่ายสองเช้าเนืองจากเราต้องทำกิจวัตรประจำวันอย่างอื่น(ตื่นสาย)วัท้าเตะธรรมดา นนี้ภาระกิจอันใหญ่หลวงของเราคือไปหม้ำอาหารทะเลสดๆใหม่ๆ โดยใช่รถกระป๋องประจำตัวคู่ใจ

 

 

รถคันเล็กเปิดโอเพนส์เเอร์ มีล้อเหมือนคันอื่น วิ่งลับล้มจากถนนเส้นทางพระรามสองไปสู่จุดหมายปลายทาง

 

 

จุดชมวิวทะเลกรุงเทพ

 

เเปลกที่วันนี้ไม่จำเป็นต้องเเต่งตัวให้ดูดี รองเท้าเตะเก่าๆใบหน้าไร้เครื่องสำอางค์(ปกติไม่เเต่งอยู่เเล้ว) ไร้การติดต่อสื่อสาร กองโทรศัพท์ เฟสบุ๊ค ทวิตเตอร์ไว้ที่บ้าน เเล้วใช่ตากับหัวใจสัมผัส

 

 

 

นานเเค่ไหนเเล้วที่มัวอยู่กับสิ่งลวงตาบนโลกที่เสมือนจริง

 

 

บรื้น ปรื้น เสียงเรือยนต์พร้อมกับหยดน้ำเเตกกระเซ็นเป็นฟอง สองข้างทางเต็มไปด้วยป่าโกงกาง เเละบันดาอิหอยทั้งหลาย หอยที่ว่ามีทั้งหอยเเครง หอยเเมลงภู่ หอยนางรมณ์ที่่นอนอาบโคลนชั้นดีอยู่ใต้ป่าโกงกาง ปลาตรีนอวดโฉม ตีนใหญ่ตีนโต ตามมาด้วย ปูเนื้อดี โลละหลายร้อยที่เห็นเเล้วอยากโดดไปจับ  นั่งเรือมาสักพัก นกกายางฝูงโต กับอีกาตัวดำๆนักล่าผู้โหดร้ายกำลังขย้ำเหยื่อ เหมือนเรากำลังนั่งดูสารคดี ที่มองได้ด้วยตาเปล่าไม่ได้ผ่านจอสี่เหลี่ยมจากสัญญาณดาวเทียม

 

นั่งมาสักพักก็พบกับบ้านไม้หลังนึง มีต้นลำพูอยู่ข้างบ้าน คิดว่าน่าจะใช่ เห็นเเล้วอยากเป็นอังสุมาริน