พิ

 

 

พ่อบอกแล้วไงว่าตัวเล็กไม่แต่ง…ไม่แต่งนะพ่อ ร่างเล็กยกมือไหว้ลนลาน พยายามสะบัดให้พ้นจากมือ ลูกสมุนของพ่อที่จับตัวเขาเอาไว้

 

“ตัวเล็กเป็นคนนะ ตัวเล็กมีความรู้สึกมีหัวใจพ่อจะทำแบบนี้กับตัวเล็กไม่ได้นะ”

 

เพียะ…

 

เสียงมือกระทบกับใบหน้าหวาน จนหันไปอีกข้าง ตัวเล็กทรุดลงนั่งกับพื้น น้ำตาไหลพราก

 

“หัวใจมันเป็นของแก…แต่เลือดเนื้อในตัวแกมันเป็นของฉัน แกเป็นสิริพานิช ไม่มีสิทธิ์คิดต่อต้านฉัน แล้วถ้าแกกล้าคิดจะหนีอีกละก็ ฉันจะส่งคนไปจัดการกับมัน แกคงจะรู้นะว่าฉันจะทำอย่างไง”

 

“อย่านะพ่อ… อย่าทำกัน”

 

 

ปั้ง!

เสียงประตูถูกปิดกระแทกอย่างแรงพร้อมกับแสงสว่างที่รางเลือนหายไป ตัวเล็กทรุดตัวนั่งกอดเข่าตัวเองร้องไห้อยู่ในห้องมืดทึบ ชีวิตสวยหรู ของคุณหนูอย่างเขา คนที่มีเงินมากมายก่ายกอง แต่ทำไมถึงไม่มีความสุข เหมือนกับนกที่อยู่ในกรงทอง ถึงกรงมันจะสวยแค่ไหน แต่หัวใจกับโบยบินไปอยู่กับใครอีกคน

 

 

คนที่มีรอยยิ้มอ่อนละมุน

คนที่คอยโอบกอดยามที่หนาวเหน็บ

ใครคนนั้นที่อยู่เคียงข้างยามเขาเหงา และหว่าเหว่ใจ

 

แกร๊ก !

 

ตัวเล็ก! เสียงเรียกเบาหวิวของใครอีกคน ทำให้ตัวเล็กเงยหน้าขึ้นมามอง

 

“กัน” โผลกอดร่างหนาโดยไม่รู้ตัว แม้จะมืดแค่ไหน แต่เขากับจำสัมผัสของคนรักได้ดี

 

“ตัวเล็กไปอยู่กับกันนะ” ร่างคมกอดคนตัวเล็กแน่น รู้ว่าตัวเองกำลังทำร้ายตัวเล็ก รู้ว่าคนๆนี้ไม่คู่ควรกับร่างบอบบางนี้

 

มือนี้ไม่มีสิทธิ์คว้า ดาวที่อยู่บนฟ้า

“กันรักตัวเล็ก” มีแค่นี้จริงๆกันมีแค่นี้ หัวใจของผู้ชายคนนึงที่ไม่สามารถปล่อยมืออกไปจากดาวดวงนี้ได้

 

มือเรียวละบนใบหน้าคนรัก พยักหน้าทั้งน้ำตา

 

เขาทำได้เพียงจูบซับน้ำตาให้คนรัก

 

“อย่าทิ้งตัวเล็กนะกัน”

 

“ผมจะไม่มีวันทิ้งคุณ…ผมสัญญา” จับมือตัวเล็ก กำมันไว้จนแน่น

 

สัญญาด้วยทั้งหมดที่มีตัวเล็ก แม้จะเพียงน้อยนิดแต่ก็ขอให้เชื่อกัน

 

“ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ผมจะอยู่ข้างๆคุณตลอดไป”

 

……………………………………………………………………

 

ภายในบ้านปิดไฟจนมืดสนิท กันรับร่างบางที่ปืนลงมาทางหน้าต่าง จับมือเรียวเล็กนั้นค่อยๆก้าวไปด้วยกัน

 

แปลกทำไมไม่มีบอดีการ์ดอยู่เลยนะ

 

“ระวังนะตัวเล็ก”

 

“อือ”

 

พรึบ สนามหน้าบ้านสว่างสไว แสงสีขาวจากสปอต์ไลต์โฟกัสมาที่เขากับกัน บอดีการ์ดของพ่อนับสิบคนเล็งปืนมาที่เขา แต่กันกับจับตัวเล็กให้อยู่ข้างหลังตน ปกป้องคนรักให้ถึงที่สุด

 

 

“พ่อ…”

 

ประมุขของบ้านเข้ามาหาเขา สายตาเย็นชามองมาที่ลูกชายคนเล็ก

 

“ขอร้อง ปล่อยตัวเล็กไปเถอะนะพ่อ ตัวเล็กไม่อยากแต่งงานตัวเล็กไม่ได้รักพี่รุจ ตัวเล็กรักกัน”

 

“ใฝ่ต่ำที่สุด”

 

เพียะ!

 

แยกมันออกจากกัน

 

อย่านะ ทั้งเขาทั้งกันถูกแยกออกจากกัน มือทั้งสองยังจับกันแน่น ชายฉกรรณ์นับสิบกระฉากเขาให้หลุดออกมาจากกัน สู้แรงคนพวกนั้นไม่ได้เลยสักนิด แต่พยายามจะไม่ปล่อยมือจากกัน

 

 

ฮึก…ก…กัน ปรายนิ้วเย็น หลุดออกจากกัน ตัวเล็ก เซไปตามแรงกระชาก

 

จับคุณหนูไว้แล้วจัดการมันซะ

 

พ่ออย่า ฮึกอย่า อย่าทำกัน ยอมแล้ว ตัวเล็กยอมแล้ว ภาพข้างหน้าทำให้น้ำตาไหลไม่หยุด ตัวเล็กร้องไห้เหมือนคนกำลังจะตาย กันถูกพวกนั้นรุมกระทืบอย่างป่าเถื่อน

 

พ่อ พอแล้ว พ่อยอมแล้ว ยอมแล้ว กอดขาคนที่ทำให้ตัวเองเกิด ยกมือไว้ อ้อนวอนขอร้อง

 

เห็นพ่อพยักเพยิดให้ลูกน้องของพ่อจัดการกัน

 

ปรายกระบอกปืนจ่อคนนอนหงายชุ่มไปด้วยเลือดที่กระอักออกมาจากปาก

 

อย่า จับมือกันไว้ แต่กับถูกกระชากออกมาอย่างไม่ใยดี

 

 

อย่าทำกัน…ฆ่าตัวเล็กก็ได้แต่อย่าทำกันเลย อย่าทำกันเลยนะพ่อ

 

จะยืนนิ่งอยู่ทำไมจัดการมันสิ

 

อย่า ตัวเล็กสะบัดตัวให้หลุดจากบอร์ดี้การด์ เอาตัวเข้าไปกอดกันไว้

 

“ออกไปตัวเล็ก ถ้าคุณจะยิงคุณก็ยิงผมแต่อย่าทำตัวเล็ก ตัวเล็กเป็นลูกเป็นลูกชายคุณนะ”ร่างหนาพยายามผลักคนรักให้พ้นวิถีปืน

 

“กันบอกให้ออกไปไง” ตวาดสุดเสียงเป็นห่วงคนรัก

 

“ไม่เอาไม่ไป บอกแล้วไงว่าไม่ไป” คว้ากันมากอด หลับตาสนิท

 

“ถ้าไม่มีกันตัวเล็กอยู่ไม่ได้หรอกนะได้ยินมั้ย ตัวเล็กมีชีวิตอยู่ต่อไปไม่ได้”

“อย่าทำแบบนี้เลยตัวเล็ก” ถ้ารักษาหัวใจตัวเองไม่ได้กันเองก็อยู่ไม่ได้เหมือนกันนะ

 

“ได้โปรด อย่าทำตัวเล็ก” ยกมือไหว้อ้อนวอน พ่อของคนรัก

ปืนจ่อมาที่หัวเขาแต่ตัวเล็กกับเอาตัวบังเอาไว้

 

“ทำบ้าอะไรตัวเล็ก”

ตัวเล็กกระชากปืนมาจากบอร์ดี้การด์ จ่อลงบนหัวตัวเอง

 

‘จะทำอะไรตัวเล็ก” พ่อตวาดลั่น ตัวเล็กสั่นไปทั้งตัว ร้องไห้ออกมาไม่หยุด ได้แค่มองคนๆนั้น คนที่ตัวเล็กรัก

 

 

“ปล่อยกันไปนะพ่อ ปล่อยกันไป ถ้าพ่อไม่ปล่อยตัวเล็กจะฆ่าตัวตาย”

 

“แกคิดว่าฉันกลัวคำขู่ของแกหรือไงตัวเล็ก แกไม่กล้าหรอกตัวเล็ก”

 

กล้าสิทำไมจะไม่กล้า ถ้าแลกกับลมหายใจของคนๆนั้น

 ตาคู่สวยหลับลง กดไกลปืนจนมันดังแกร๊ก ก่อนที่จะเหนี่ยวไก

 

ตัวเล็กอย่า กันใช้แรงที่มีเข้าไปกระชากปืนไว้ตอนที่คนตัวเล็กเหนี่ยวไก ปืนลอยวืดไปไกล ร่างเล็กทรุดลงกับพื้นพร้อมกับร่างหนาที่ประคองกอดคนรักที่เปื้อนไปด้วยเลือด

 

“อย่าทำแบบนี้ อย่าทำแบบนี้ตัวเล็ก” ดวงตาคู่คมร้องไห้อย่างไม่อาย

 

กระสุนเฉียดคนตัวเล็กไปแค่หางคิ้ว เกือบไปแล้ว เกือบไปเสียหัวใจไปทั้งดวง

 

“กัน” ตัวเล็กกอดร่างหนากับ ร้องไห้โหออกมาไม่แพ้กัน

 

 

“ออกไปจากบ้านฉันทั้งสองคน ต่อไปนี้ฉันกับแกตัดขาดกันตัวเล็ก”

 

 

……………………………………………………………………………………..

 สี่ตอนจบฮะ