คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #29 : ตอนที่ 26 โดนเล่นงานโดยไม่รู้ตัว กับความประมาทของผมเอง
ตอนที่ 26 โดนเล่นงานโดยไม่รู้ตัว กับความประมาทของผมเอง
เวลาในภพอสูรไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน รู้แต่เพียงว่าตอนนี้ผม เนฟิราชและพวกอสูรทั้งหลายต่างอยู่ในอาการเหนื่อยหอบ สภาพแต่ละคนมอมแมมไม่มีชิ้นดี เนื่องจากทุ่มเทพลังทั้งหมด และทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อสร้างอาวุธประจำตังของผม อีกอย่าง สภาพของภพอสูรตอนนี้เรียกได้ว่า ไม่เหลือชิ้นดีสักเท่าไร เพราะภพทั้งภพเกิดรอยร้าวของมิติมาหมาย บางส่วนก็เริ่มสลายหายไป แต่พวกผมกลับมีใบหน้าที่ประดับไปด้วยรอยยิ้มแห่งความสุขทั้งนั้น เพราะเราได้ทุ่มเทสร้างอาวุธ 6 ชิ้นขึ้นมาและเดิมพันกับทุกสิ่งทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็น แร่ธาตุทั้งหมด พลังทั้งหมด แม้กระทั่งแกนกลางของภพเราก็อัดลงไปด้วย เพื่ออาวุธ 6 ชิ้น
เมื่อพวกเราสร้างอาวุธเสร็จ ผมรู้สึกเลยว่าร่างกายมันหนัก แต่ทว่าพลังกลับอัดแน่นอย่างมาก คงจะพัฒนาไปพร้อมๆกับทำอาวุธนั่นแหละ ก็เล่นทุ่มพลังทั้งหมด และใช้พลังของพวกอสูรหล่อเลี้ยงเรื่อยๆนี่ ผมทำการดูดพลังอย่างมหาศาลมาใช้ในการตีแต่ละครั้ง ไม่รู้ว่าใช้ไปเยอะขนาดไหน รู้แต่ว่าตีลงครั้งหนึ่งก็สะเทือนไปทั้งภพ และเกิดการปริแตกของรอยแยกก็แล้วกัน
ก่อนตีอาวุธผมได้ถามความเห็นถึงผลกระทบกับพวกอสูรแล้ว แต่เขากลับให้ความร่วมมือแบบเกินคาด เพราะอสูรทั้งหมดกำลังจะไปจุติที่ภพใหม่ จึงขอให้ผมใช้ทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ในภพนี้สร้างอาวุธ รวมถึงพลังของพวกเขาด้วย ผลก็อย่างที่เห็นแหละครับ ตอนนี้ภพอสูร …..กำลังจะล่มสลาย
เวลาผ่านไปสักพักเมื่อพวกผมเริ่มดีขึ้นแล้ว หมายถึงอาการดีขึ้นอะนะ ผมก็เอ่ยขอบคุณพวกเขาทันที
“ขอบคุณทุกท่านมากเลยนะครับ ที่ทุ่มเททุกอย่างร่วมอุดมการณ์การสร้างอาวุธของผม ถ้าไม่มีพวกท่าน ผมก็คงสร้างอาวุธที่ดีแบบนี้ได้หรอกครับ ขอบคุณจริงๆ”ผมทำสีหน้าจริงจัง เพื่อให้รู้ว่าทุกคำพูด ผมเอ่ยออกมาจากใจจริง
“ไม่เป็นไรหรอกขอรับ เพราะนี่อาจเป็นสิ่งสุดท้ายที่พวกเราจะสามารถให้ท่านได้ พวกเราล้วนเต็มใจทำทั้งสิ้น”ราชากล่าวด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นและจริงใจ
“ท่านราชันย์”ราชาเมฟิราชกล่าว
“ครับ มีอะไรเหรอครับ”
“ถึงเวลาที่เราจะต้องทิ้งภพนี้ให้ล่มสลายและเดินทางไปสู่ภพอื่นแล้วขอรับ ขอท่านโปรดรับของขวัญชิ้นสุดท้ายของพวกเราไว้ด้วยเถิด”ราชาพูดออกมาด้วยน้ำเสียง และสายตาที่จริงจัง
จะให้ทำยังไงได้ล่ะครับ หากผมปฏิเสธจะจะทำให้พวกเขาหมองทันที ผมจึงตอบไปด้วยความเต็มใจและสายตาที่จริงใจอีกครั้ง
“หากพวกท่านต้องการจะให้ผม ผมก็จะรับไว้ด้วยความเต็มใจครับ”
เมื่อราชาได้ยินดังนั้นก็เดินมาคุกเข่าตรงหน้าผม และพวกอสูรทั้งหมดก็มาล้อมผมไว้สุดลูกหูลูกตา
สักพักราชาเมฟิราชก็เอาหัวแตะกับพื้น แล้ววงเวทย์นับล้านก็ปรากฏรอบตัวผม รอบตัวของอสูรทั้งหมด รวมไปถึงภพทั้งภพ จากนั้นเมฟิราชก็พูดออกมาประโยคหนึ่ง
พวกข้าขอมอบสิ่งสุดท้ายที่เหลือนี้ให้แด่ท่านราชันย์เพียงผู้เดียว
จากนั้นก็มีแสงหลากสีพุ่งเข้ามาในตัวของผมโดยที่ผมไม่ได้ตั้งตัว ผ่านไปไม่รู้นานเท่าไหร่ ตอนนี้ผมเห็นแต่ความมืด ความวางเปล่า และได้ยินเสียงหนึ่งดังขึ้น
“ท่านราชันย์ พวกเราได้มอบพลังทั้งหมดของพวกเราให้กับท่าน หากโชคชะตามีจริงขอให้พวกเราได้เจอกันอีก
ลาก่อน ท่านราชันย์ที่ข้ารัก”แล้วเสียงนี้ก็ค่อยๆเลือนรางหายไปเหลือแต่ความว่างเปล่า
ผมค่อยๆหลับตาลง นึกถึงความดีที่เหล่าอสูรได้ทำ และพูดออกมาเบาๆว่า
“ขอบคุณพวกท่านมาก พลังที่พวกท่านได้มอบให้ผมนี้ จะทำประโยชน์อันสูงส่งได้อย่างมากมาย โดยเฉพาะภารกิจนั้น ลาก่อนเหล่าอสูรที่รัก” จากนั้นผมค่อยๆหลับตาลง แล้วเปิดประตูเชื่อมมิติกลับไปยังที่เดิม
ณ ถ้ำที่พวกผมใช้เป็นที่ออฟไลน์ ได้มีประตูบานหนึ่งเปิดออกมา แล้วมีชายหนุ่มคนหนึ่งค่อยๆก้าวเท้าออกมาจากประตูนั้นด้วยแววตาที่เหม่อลอย
บุคคลนั้นคือผมเอง ผมค่อยๆก้าวเท้าออกมา เมื่อพ้นจากประตูแล้ว ก็รู้สึกว่าเกิดสิ่งผิดปรกติขึ้น
กึง!!!
มหาผนึกนิจอนันตกาลขั้นสูงสูด
เสียงประสานหลายเสียงดังขึ้นโดยที่ผมไม่ทันได้ตั้งตัว
วิชาพิสดาร ตรึงวิญญาณ!!!
วิชาพิสดาร หลอมกายหยาบ รูปลักษณ์อนันต์!!!
“อึก!!!” ผมรู้สึกว่ามีสิ่งหนึ่งกำลังหลอมรวมกับร่างของผม ตรงหลัง ใช่แล้วสิ่งนั้นก็คือร่างกายของผมเอง เป็นร่างกายในโลกจริงที่พุ่งผ่านประตูมิติที่เปิดขึ้น พวกนั้นทำได้อย่างไร ผมยังไม่หายตกใจก็มีเสียงประสานดังขึ้นมาอีก
ผนึกอนันตนิรันต์กาล ผนึก!!!
ครืน!!!!
เกิดเส้นสายสีดำพุ่งเข้ารัดตัวของผม ผมไม่รอช้ารวบรวมพลังทั้งหมดตะโกนออกไปทันที
มะ ขะ กะ จะ ยะ กัมปถานะ
ครืน!!! ครืน!!
เกิดการสั่นสะเทือนของโลกอินฟินิตี้ทั้งโลก สร้างความตกใจให้ผู้คน และพวกปริศนาทันที
“แย่แล้ว รีบส่งมันไปก่อนจะพูดประโยคถัดไปเร็วเข้า ก่อนผนึกจะสิ้นฤทธิ์ ใช้พลังทั้งหมดของพวกเราซะ ห้ามกั๊กเด็ดขาด เร็ว!!!!”เสียงอันกังวานของบุรุษปริศนาดังขึ้น
เสียงผสานของทั้งหมดดังขึ้นอีกครั้ง
มิติอสงขัยโลกธาตุ เปิด!!!
เกิดช่องมิติสีดำขนาดย่อมขึ้น โลกอินฟินิตี้สั่นสะเทือนอีกครั้ง เมื่อผมเห็นอย่างนั้นก็พยายามเร่งพลังให้หลุดจากผนึก แต่ว่า
“ช้าไป!!!” ตู้ม!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
การสั่นสะเทือนเกิดขึ้นอีกครั้งหนึ่ง พร้อมกับทุกอย่างดับมืดไปหมด มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่
……………………………………………………………………………………………………………………………………………
พรวด!!! อึก!!!
“สะ สำ เร็จ จนได้ แฮกๆๆ”เสียงบุรุษปริศนาดังขึ้น
“ถึงแม้จะ แลกกับ พลังทั้งหมดก็คุ้ม อึก!! แฮกๆๆ”อีกคนกล่าวแล้วกระอักเลือดออกมา
เวลาผ่านไปครู่ใหญ่
ก็มีลูกน้องปริศนาของบุรุษนั้นกล่าวขึ้น
“ท่าน ทำไมต้องหลอมร่างจริงของมันด้วย ส่งวิญญาณไปไม่ดีกว่าหรือ แล้วทำไมต้องทำให้มันเป็นอัมตะด้วย”
“เจ้ายังอ่อนนัก สาเหตุที่หลอมร่างจริง สาเหตุที่ต้องหลอมรวมร่างจริงของมันกับร่างที่ใช้ในโลกนี้ ก็เพื่อกันไว้ไม่ให้มันเชื่อมทางมาง่ายๆไงล่ะ แล้วที่ต้องทำให้มันเป็นอัมตะ ไม่ใช่สิ เรียกว่ามีอายุที่ยืนยาวมากๆและเกิดใหม่ได้เรื่อยๆ ก็เพราะเวลามันหมดอายุขัยวิญญาณมันจะถูกดึงมาภพมันทันทีนะสิ ทำแบบนี้ก็เพื่อยื้อเวลารู้ไหม” บุรุษปริศนาตอบ
“เราผนึกพลังมันแล้วนี่ท่าน” เขายังถามต่อ
“ผนึกหนะ อยู่ได้ร้อยกว่าปี แต่มันดันแก้ได้นี่สิ ตอนนี้เลยเหลือประมาณสองปี แต่ก็คุ้มค่า เพราะเป้าหมายคือผนึกแค่ตอนส่งมันไปอีกจักรวาลเท่านั้นเพื่อไม่ให้มันหาทางเชื่อมเจอง่ายๆ”
“แสดงว่ามันโดนผนึกพลังทั้งหมดสินะท่าน”
“ใช่ ผนึกพลังทั้งหมด เพราะข้าได้ใช้ดวงผนึกทับซ้อนที่พิเศษและพิสดารขนาดที่ฝังลึกซ้อนร่างจิตมันเลยล่ะ แต่อยู่ได้แค่เจ็ดวันผนึกส่วนแรกจะคลาย แต่พลังมันก็จะต่ำเตี้ยติดดินแหละนะ หึหึหึ เอ ว่าแต่ผนึกที่ข้าใส่ไปเมื่อกี้ทำไมมันคุ้นๆนักหวังว่าคงจะไม่หยิบมาผิดอันหรอกนะ แต่ช่างเถอะ”
“เราส่งมันไปที่ไหนเหรอท่าน” มันถามต่อ
“ไม่รู้ รู้อย่างเดียว ตอนนี้มันอยู่จักรวาลที่ไกลมากๆก็แล้วกัน และเจ้า อย่าถามอีก!!”
“ท่าน”
“เฮ้ย บอกว่าอย่าถาม กลับกันได้แล้ว ต้องไปฟื้นพลังอีกนานกันอยู่ นี่ถ้าข้าไม่เห็นมันเราก็เตรียมการกันไม่ทันหรอก อีกอย่างกว่าจะลบตัวตนจนมันไม่รู้เนี่ยข้าต้องใช้ฤทธิ์เยอะขนาดไหนเจ้ารู้บ้างมั๊ย เฮ้อ ที่แรกข้านึกว่าจะต้องสูญเสียพวกเจ้าบางคนไป แต่ก็ดีแล้วที่เจ้านั่นมันยังไม่ฟื้นพลัง ไม่งั้นก็คงต้องเสี่ยงหลายอย่างล่ะ” เสียงเอ่ยกึกก้องพลันมิติก็เปิดออก พวกเขาก็พากันเข้าไปเพื่อที่จะฟักฟื้นพลัง
………………………………………………………………………………………………………………………..
ปรากฏการณ์ครั้งนี้ได้สั่นสะเทือนไปทั่วทั้งเกม และเกิดการสอบถามมากมาย แต่ระบบก็ให้คำตอบว่า เหตุการณ์นี้เกิดจากอสูรระดับสูงที่ใช้พลังอันรุนแรง และประกาศอัพแพทใหม่
ส่วนพวกมิโกะ และเพื่อนๆของออฟ เมื่อเข้าเกมมาก็ไม่สามารถติดต่อออฟได้ แถมชื่อกิลด์ยังหายไปอีก เขาตามหา ติดต่อ ทั้งในเกมและนอกเกมก็ไม่เจอ จึงได้ไปสอบถามบริษัท แต่ก็ได้ความมาว่า ผู้เล่น อตวสัตถา ทำการลบไอดีออกไปแล้ว พวกนั้นได้ยินก็ตกใจกันใหญ่ แต่สุดท้ายก็ได้แต่คิดว่า เขาคงมีธุระสำคัญ จึงได้แต่ภาวนาให้ได้เจอกันอีก ส่วนเรื่องบุกเบิกทวีปเขาก็จะสานต่อ รวมถึงชื่อกิลด์ด้วย ส่วนมิโกะ ตอนนี้เอาแต่ซึมอย่างเดียว ไม่ยอมเอ่ยปากพูดแม้แต่คำเดียวทั้งๆที่เธอไม่ได้รู้จักออฟมากเท่ากับพวกไอ้ชัยและปูเป้แท้ๆ
ทางด้านท่านโกศา
“เกิดเหตุการณ์แบบนี้อีกครั้งงั้นเหรอ พวกนั้นรู้ได้ยังไงว่าเขาอยู่ที่นั่น แต่ว่า ยังไงก็ขอให้ท่านกลับมาให้ไวที่สุดนะ เพราะภารกิจนี้ต้องการท่านอย่างมาก ท่านออฟ”เกศาพึมพำกับตัวเองแล้วเหม่อมองบนท้องฟ้า ด้วยแววตาที่ไร้จุดหมาย เพราะการขาดคนๆหนึ่งไป จะทำให้ภารกิจล่าช้าอย่างมาก
โดยเฉพาะผู้นำทัพหลัก 1 ใม 3
แล้วออฟ ไปอยู่ไหนแล้วล่ะ!!!!!!!!!!!!
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามนะครับ
ปล.ช่วยไรเตอร์หาคำผิดหน่อยนะครับ
ปล.2 อยากให้มีคอมเมนต์บ้าง อะไรบ้างเพื่อเป็นกำลังใจในการแต่งต่อนะครับ
ปล3.นิยายนี้เป็นนิยายปรัมปรานะครับ หาความสมเหตุสมผลไมได้
ขอบคุณท่าน makalof นะครับ ที่แนะจุดบกพร่องให้ อันนี้ไรเตอร์พิมพ์ผิดจริงๆ เรื่องราคาของน้ำดื่ม และตอนนี้ได้รับการแก้ไขแล้วนะครับ
ขอบคุณท่าน slzyzero ท่าน pgolf0009 ท่าน HostOreO ท่าน PrasitPP และทุกๆท่านที่ติดตามมาโดยตลอดนะครับ
ความคิดเห็น