[ Fic Bleach ] หัวใจที่ถูกแช่แข็งของเจ้า ข้าจะละลายมันเอง..

ลำดับตอนที่ #12 : Charpter XI : Visitor the not invited

หลังจากตอนนั้นเวลาผ่านมา รองหัวหน้าหน้าใส โมโมะ ฮินาโมริ ก็พาร่างของตัวเองกลับมาที่หน่วย พรางบิดขี้เกียจและหาวออกมาคล้ายกับพึ่งตื่นนอน

และขณะที่เธอกำลังสาวเท้าเดินผ่านห้องของหัวหน้าหน่วยที่ตอนนี้เป็นเพียงตำแหน่งที่ว่างนั้น จู่ๆก็รู้เหมือนแรงดันวิญญาณอันคุ้นเคยเพียงอ่อนๆ

'ปั้ง!'

เธอรีบเปิดประตูเข้าไปดูทันทีอย่างตื่นตระหนก แต่กลับพบเพียงความว่างเปล่า นี่เธอคิดไปเองอย่างนั้นหรอ นั่นสิคงจะเพ้อเจ้อไปจริงๆสินะ..

'ตึ้ง!'

"เอ๊ะ!.."

แต่ในขณะที่เธอจะหันหลังเดินออกไปประตูมันกลับปิดเองอย่างรุนแรง

มือบางพยายามบิดลูกบิดเพื่อจะออกไปจากห้องนี้แต่มันกลับเหมือนถูกล็อกเอาไว้

"ช่วยด้ว- อุ๊บ"

ในขณะที่เสียงหวานกำลังตะโกนร้องขอความช่วยเหลือจากลูกหน่วยด้านนอก ฝ่ามือใหญ่ของใครบางคนก็ปิดปากของเธอเอาไว้

"อื้อ อ่อยอ๊ะ(ปล่อยนะ)"

มือบางพยายามเอาฝ่ามือใหญ่ออกจากปากของเธอ แต่เหมือนจะสู้แรงไม่ไหวแม้แต่น้อย แถมแขนแกร่งของอีกคนอย่างรวบรัดเธอไว้เพื่อไม่ให้หนีจากด้านหลัง

"ทำไม ไม่ได้เจอข้ามาตั้งนานไม่คิดถึงกันบ้างหรอ ฮินาโมริคุง.."

เสียงทุ้มนุ่มแฝงไปด้วยความคุ้นเคยกระซิบที่ใบหูร่างบางพร้อมกับรู้สึกถึงลมหายใจร้อนที่ปะทะกับใบหูให้ชวนขนลุก

"หะ..หัวหน้าไอเซ็น"



อีกด้านนึง

ณ ที่ทำการหน่วยที่2

"ว่าไงนะ มีผู้บุกรุกงั้นหรอ.."

ซุยฟงถามลูกหน่วยของตนด้วยสีหน้าที่ตกใจไม่น้อย แต่ก็พยายามคงความเยือกเย็นเอาไว้

"ครับ จากประตูทางเข้าหลักของโซลโซไซตี้ ตอนนี้ทุกหน่วยกระจายกำลังกันกวาดหาอยู่ครับ.."

ลำดับสามไซตะกล่าวรายงานให้แกผู้เป็นหัวหน้าหน่วยด้วยสีหน้าที่เคร่งเครียด

'ฟุบ'

"ซุยฟง อ่านนี่.."

โยรุอิจิผู้ที่พึ่งมาเยือนโยนม้วนกระดาษบางอย่างให้แก่ซุยฟง เธออ้ำอึ้งไปเล็กน้อย แต่คงไม่ใช่เวลามาเขินอายตอนนี้งานต้องมาก่อนเสมอ

เธอคิดพรางคลี่กระดาษออก

"นี่มัน..ข้อมูลของเจ้าพวกนั้นนี่ อย่าบอกนะว่า หน่วยลับพิเศษเคลื่อนไหวแล้วหรอคะท่านโยรุอิจิ"

"อ่า..แต่ก็คาดไม่ถึงว่าจะมาบุกเร็วขนาดนี้ล่ะนะ.."


ทางด้านโซระ

'ตู้ม!'

"อ๊ากก!!"

อีกาเพลิงของโซระพุ่งแผดเผาผู้ที่เข้ามามารุกรานภายในโซลโซไซตี้ แต่ก็เป็นเพียงลูกกระจ๊อกเพียงเท่านั้น ไม่มีน้ำยาพอจะให้ฆ่าเลยจริงๆ

'ฉึก..'

"อั่ก.."

ผู้ที่ลอบเข้าจะสังหารโซระจากด้านหลัง แต่ต้องหยุดเพราะคมดาบหันแทงเข้าใส่ร่างโดยที่เธอไม่ต้องหันไปมอง

"อ่อนหัด คิดจะลอบฆ่าข้ายังเร็วไปร้อยปี ไอเซ็นไม่ได้สอนไว้รึไง.."

ร่างชายชุดขาวที่คิดจะลอบสังหารเมื่อครู่ทรุดล้มลงไป ก่อนเธอจะหันกลับแล้วเดินออกไปเพื่อค้นหาผู้บุกรุกต่อ

"จงตัดให้ขาดสะบั้น คาเสะฮิเมะ.."

'ฟิ้ว!'

ใครบางคนปลดปล่อยชิไคปรากฎร่างของเจ้าหญิงที่เต็มไปด้วยลมรอบๆร่างกาย

ก่อนลมจากร่างเจ้าหญิงนั้นจะพวยพุ่งเข้าใส่โซระอย่างไม่ทันตั้งตัว

'เคร้ง ๆ ๆ ๆ!'

ลมที่มีอนุภาคแรงดั่งคมมีดและไร้ซึ่งรูปร่างไม่สามารถมองด้วยตาเปล่าออก แต่โซระใช้เพียงสัมผัสเท่านั้นถึงสามารถปัดป้องมันได้

"สมกับเป็นพี่สาวของข้า มายุมิคิดถึงใจจะขาดอยู่แล้ว~ "

เสียงหวานใสเอ่ยขึ้น พร้อมกับร่างหญิงสาวที่ปรากฎขึ้นแสนคุ้นเคยจากผู้เป็นน้องสาวที่แสนเจ้ามารยาของโซระนั่นเอง

"รออยู่เลยมายุมิ.."

ดวงตากลมม่วงมองหญิงสาวที่มาเยือนใหม่อย่างเรียบเย็น พร้อมกับอีกาเพลิงบนบ่าที่กระพือปีกตอบสนองต่อความมุ่งร้ายที่พุ่งเข้าใส่ผู้เป็นนายของอีกคน

"ใจเย็นๆฮารุซาเมะ..ข้ารู้ว่าเจ้าก็อยากสู้แล้วเหมือนกัน"

และผู้เป็นนายของฮารุซาเมะก็เหมือนจะรู้ใจดาบฟันวิญญาณของตัวเองอยู่ไม่น้อย ก็นิสัยเดียวกันนี่นะ

"แหมๆ ช่างเป็นดาบฟันวิญญาณที่น่ารำคาญจังนะคะพี่โซระจัง~ ทั้งที่เคยแพ้มายุมิคนนี้ไปแล้วแท้ๆ อยากปากกล้าไม่หายอีกหรือไงคะ.."

ที่มายุมิกล่าวก็ไม่ใช่เรื่องโกหก ใช่แล้วโซระเคยแพ้เธอเมื่อนานมาแล้ว แต่เพราะในตอนนั้นเธออ่อนแอ ให้ความคั่งแค้นเข้าครอบงำจิตใจจนประมาทและแพ้ยัยตัวอันตรายนี่ไปในที่สุด แต่ในครั้งนี้เธอตัดสินใจแล้วว่า จะสู้เพื่อปกป้องโซลโซไซตี้ มิใช่เหตุผลส่วนตัวเหมือนเมื่อนานมาแล้ว

"ครั้งนี้ ข้าจะไม่แพ้แน่ มายุมิ.."

"โอ้โห ข้าขอดูความอวดดีของพี่สาวหน่อยซิ!"

'ฟิ้ว!'

'ฟ้าว!'

ร่างบางเบี่ยงตัวหลบใบมีดล่องหนจากลมอย่างเฉียดฉิว แต่การโจมตีเริ่มเฉียบคมขึ้นผิดกับการทักทายเมื่อครู่

"ฮารุซาเมะ.."

'พรึ่บ!'

'ตู้ม!'

ทันทีที่โซระเอ่ยชื่อดาบฟันวิญญาณ อีกาเพลิงก็บินเข้าปล่อยเปลวเพลิงขนาดใหญ่เผาใบมีดลมนั้นหายไปทันที..

"ก็ได้แค่นี้แหละ!"

มายุมิสบทขึ้นอย่างหัวเสียเล็กน้อย ก่อนจะพุ่งเข้าฟาดดาบใส่โซระ

'เคร้ง ๆ ๆ ๆ!'

เสียงดาบปะทะกันกึกก้องไปทั่วบริเวณ พร้อมกับอีกาเพลิงที่ปะทะกับเจ้าหญิงแห่งลมไปพร้อมๆกัน

ทั้งคู่ผลัดกันลุกรับสูสีอย่างไม่ยอมกัน

"คิดว่าข้าทำได้แค่นี้รึไงกัน พี่โซระ~"

และขณะที่มายุมิตั้งรับดาบของโซระอยู่นั้น ก็ว่าขึ้นพรางผุดยิ้มเจ้าเล่ห์

"คาเสะฮิเมะวายุคลั่ง.."

สิ้นเสียงมายุมิเจ้าหญิงแห่งลมที่ต่อสู้กับอีกาเพลิงอยู่ก็กลายเป็นลมขนาดใหญ่ พรางพุ่งเข้ามาหาร่างโซระอย่างรวดเร็วจนอีกาเพลิงบินตามมาไม่ทัน

'ฉั่วะ ๆ ๆ'

"อึก!.."

สายลมที่พัดมาอยู่รุนแรงฟาดฟันร่างของหญิงสาวราวกับคมดาบนับร้อยเล่มรวมกันเป็นสายลม

โลหิตสดๆจากบาดแผลไหลรินพร้อมกับกิโมโนที่ขาดวิ่นไปไม่น้อย

ร่างกายเริ่มหนักอึ้งขึ้น แต่หญิงสาวก็พยายามทรงตัวให้ยืนอยู่..และไม่ทันระวัง

'ฉึก..'

คมดาบจากหญิงสาวด้านหน้าของตนที่แสนจะอันตรายนี่ใช้จังหวะที่โซระสติหลุดแทงเข้าที่กลางลำตัวทันที

"ก็พี่โซระจังอวดดีเองนี่น่า มันก็ต้องมีจุดจบแบบนี้ล่ะนะ ฮ่าๆๆ.."

มายุมิหัวเราะออกมาด้วยสีหน้าสะใจอย่างที่สุด เพราะการเหยียบย่ำผู้เป็นพี่สาวที่เธอแสนเกลียดคือความสุขที่หาจากที่ไหนไม่ได้แล้ว แต่ทว่า..

โซระกลับผุดยิ้มขึ้นมาด้วยรอยยิ้มที่เปอะเปื้อนโลหิตที่มุมปากจากผลกระทบกระทบจากคมดาบที่แทงเข้าในร่างกาย ก่อนจะจับข้อมือเจ้าของร่างศัตรูที่แสนอันตรายข้างหน้า

"นะ..นี่แกจะทำอะไร!"

มายุมิพยายามสะบัดมือออกอย่างไม่น่าไว้ใจแต่โซระกับจับข้อมือเธอไว้แน่นจนไม่สามารถขยับได้ แรงบ้าอะไรเนี่ยขนาดยังไม่ชักดาบออกจากตัวแท้ๆ โดนไปขนาดนั้นแล้วยังมีแรงเหลือขนาดนี้ได้ยังไง

"เอาเลยฮารุซาเมะ.."

สิ้นเสียงโซระอีกาเพลิงเข้าพุ่งเข้ามาหาเจ้านายของตนพร้อมกับประกายเพลิงขนาดใหญ่ที่ปกคลุมที่ร่างของโซระ..

ก่อนจะประกอบกายเป็นปีกเพลิงไฟกับร่างกายของโซระ พร้อมกับอุณหภูมิในร่างกายที่ร้อนกว่าปกติหลายเท่าตัว

"กรี๊ด!!! ร้อน ปล่อยนะยัยบ้า!!"

ข้อมือที่ร่างบางจับเริ่มแดงเป็นพรืดจากผลกระทบอุณภูมิร่างของผู้ที่จับอยู่ ความร้อนค่อยๆเป็นประกายไฟออกมาเล็กน้อยก่อนจะแรงขึ้นๆ จนเป็นเปลวเพลิงแผดเผาข้อมือนั้นอย่างรุนแรง

"กรี๊ดดดด!!"

มายุมิที่ทนความทรมานไม่ไหวใช่แรงทั้งหมดชักดาบออกมาจากลำตัวของโซระพร้อมกับสะบัดมือและถอยห่างออกมา

แต่ประกายไฟยังคงติดอยู่ที่ข้อมือทำให้ความทรมาณยังคงไม่หายไปพร้อมกับค่อยๆลามไปทั่วร่างกายทีละน้อยๆ

"คาเสะฮิเมะดับไฟ!!"

เจ้าหญิงฮิเมะดาบฟันวิญญาณของเจ้าตัวก็พุ่งเข้าไปพยายามจะดับเปลวไฟที่เริ่มลุกชวนแผดเผาไปทั่วทีละนิด แต่กลับไม่เป็นผลเลยแม้แต่น้อย

"กะ..แก ยัยบ้า! แกทำอะไร!!"

ร่างของมายุมิทรุดลงกับพื้นด้วยความทรมาณ เปลวไฟเริ่มแผดเผาลุกล้ำไปทั่วร่างกายของหญิงสาว

"ข้าก็แค่ส่งใส่อุณภูมิความร้อนไปในร่างกายของเจ้าเท่านั้น แต่น่าเสียดายที่ร่างกายเจ้าไม่สามารถทนความร้อนระดับนั้นได้..มันจบแล้วมายุมิ"

ก่อนจะเกิดสิ่งที่ทำให้มายุมิแถบไม่เชื่อสายตา เมื่อบาดแผลที่เธอไม่ทำเอาไว้ให้กับโซระทั้งหมดค่อยๆปิดลงเพราะอุณภูมิความร้อนนั้น พร้อมกับปีกที่ร่างกายที่กระพรืออย่างช้าๆราวกับเร่งปฏิกิริยาและกระพรือแรงขึ้นจนค่อยๆพาร่างของหญิงสาวโบยบินไปเหนือพื้นด้วยปีกเพลิงที่แผ่นหลัง

"ทะ..ทำได้ขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่"

มายุมิที่ทรมาณกับเปลวไฟภายในร่างกายค่อยๆอ่อนแรงจนนอนลงไปกับพื้นและถามกับโซระด้วยสีหน้าที่เจ็บใจกับการที่คนอย่างเธอเหนือกว่าตนได้ขนาดนี้

"เพราะคำดูถูกหลายๆคำของเจ้ายังไงล่ะมายุมิ ขอบใจมาก..แล้วก็หลับซะเถอะนะ"

มือบางของโซระค่อยๆปรากฎเปลวเพลิงขึ้นทีละน้อยๆราวกับเวทย์มนต์ ก่อนจะกลายเป็นเพลิงลูกใหญ่และจัดการโจมตีใส่มายุมิเป็นการโจมตีสุดท้าย

"กรี๊ดดด!!!"

มายุมิร้องลั่นออกมาอย่างเจ็บปวด ก่อนจะหมดสติลงไปในที่สุด

"เสร็จไปหนึ่งราย เล่นเอาเหนื่อยเลย.."

ถึงพลังของโซระจะน่ากลัวขนาดไหนแต่ก็มีผลต่อร่างกายเธอไม่ใช่น้อยๆ โซระค่อยๆเริ่มครายความร้อนภายในร่างกายอย่างช้าๆ ก่อนจะกลับไปอยู่ในอุณภูมิปกติ เหลือเพียงปีกเพลิงที่แผ่นหลังของเธอ พรางค่อยๆกระพือปีกบินขึ้นไปบนฟ้าเพื่อสอดส่องดูสถานการณ์ตอนนี้

เธอค่อยๆขยับปีกเพื่อจะบินต่อไปข้างหน้า แต่ทว่าตอนนั้นเอง..

'ฟิ้วว!'

'ขวับ!'

เธอเบี่ยงหลบคมดาบยาวปริศนาที่หวังจะพุ่งแทงเข้าที่ร่างได้อย่างหวุดหวิด

"นี่เจ้า.."

ชายผู้ที่ปรากฎยืนอยู่ที่ด้านร่างภายในดวงตากลมม่วง ยืนยิ้มตาปิด ด้วยรอยยิ้มที่ฉาบไปด้วยความเหี้ยมโหด

"สวยจังเลยนะ เจ้ากับปีกของเจ้าน่ะเข้าคู่กันมากเลย ถ้าไม่ติดว่าเป็นปีกเพลิงคงจะคิดว่าเป็นนางฟ้าไปแล้วนะเนี่ยโซระ.."

เสียงทุ้มกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงยียวนแลเจ้าเล่ห์พิกล ด้วยใบหน้าที่ขบขัน

"เหอะ คำชมคงเจ้าไม่ได้ช่วยให้รู้สึกดีเหมือนเดิมเลยนะ อิชิมารุ งิน.."

ก็เขามักจะชมเธอด้วยใบหน้ายิ้มกวนประสาทแบบนั้นใครมันจะไปรู้สึกดีฟ้ะ! ไม่รู้ว่าเพราะตาตี่เลยขี้เกียจลืมตากันแน่ก็ไม่รู้ แต่ที่สำคัญคือ..ทำไมต้องยิ้มแบบนี้ตลอดด้วยฟ้ะ!

"โห มยุมิเสร็จไปแล้วหรอเนี่ย..ทั้งที่ลมของยัยนี่น่ากลัวมากๆแท้ๆ แต่กลับถูกเจ้าโค่นลงได้ สมแล้วล่ะนะ.."

ชายหนุ่มเหลือบมองร่างหญิงสาวที่นอนไร้สติอยู่ราวกับกำลังครุ่นคิดวิเคราะห์ ก่อนจะยกยิ้มออกมาอย่างชอบใจ

ก็บอกว่าอย่ายิ้มแบบนั้นไงฟ้ะ ขนลุกเฟ้ย!

"ข้าถึงได้บอกว่า เจ้าน่าสนใจตั้งแต่ตอนนั้นแล้วไง โซระ.."

====================

Writer talk

กรี๊ดในที่สุดยัยนางร้ายจอมมารยานั่นก็โดนโค่นไปซักที แม่ล่ะอยากให้ฆ่าให้ตายเลยจริงๆ แต่เพราะความใจอ่อนคงโซระนางเอกของเรานี่สิไม่ไหวจริงๆ(ใจอ่อนหรอฟ้ะ!..)