[ Fic Bleach ] หัวใจที่ถูกแช่แข็งของเจ้า ข้าจะละลายมันเอง..

ลำดับตอนที่ #21 : Charpter XVIII : The return of Rayna

หญิงสาวได้แต่นอนนิ่งแข็งทื่อเหมือนโลกหยุดเคลื่อนไหวสติไม่เหลือแล้ว..

ใบหน้าสวยแดงระรื่อจนคนด้านต้องยิ้มชอบใจกับใบหน้าของคนใต้ร่าง

"หยะ..อย่าแกล้งกันสิคะพี่จูชิโร่.."

เสียงหวานกระอึกกระอักพร้อมกับหัวใจที่เต้นสั่นรัวจนแทบระเบิดออกมาจากอก ก่อนจะนำมือบางเลื่อนมาปิดบังหน้าอย่างเขินอาย

เนื่องจากโดนร่างสูงจ้องแบบนั้น ยิ่งแทบสงบใจไว้ไม่อยู่

"จะปิดหน้าแบบนั้นไม่ได้นะ นี่มันแค่เริ่มต้น.."

เสียงนุ่มทุ้มเอ่ยพรางค่อยๆแกะมือบางที่ปิดใบหน้าของตนออกก่อนจะลูบไล้อย่างนุ่มนวลและหลงไหล ด้วยใบหน้าที่ยังยิ้มไม่จาง

ร่างสูงลงมือถอดเสื้อคลุมหัวหน้าหน่วย พรางโยนออกไปอย่างไม่ใยดี แล้วกลับมาสนใจคนใต้ร่างแทน ซึ่งเจ้าตัวก็ยังทำสีหน้าเหวอๆอยู่

"พะ..พี่จูชิโร่"

"อย่าได้กลัวไป..นิดเดียวเองน่า"

ชายหนุ่มว่าพรางค่อยโน้มใบหน้าลงซุกไซร้ที่ซอกคอขาวเนียนละหงษ์ พรางขบแม้มจนเกิดรอยตีตรา มือที่ว่างค่อยๆปลดโอบิสีขาวของเธอออกแล้วเลื่อนเข้าไปลูบไล้หน้าท้องภายใต้กิโมโนของเธอ

"อ้ะ..พะ..พี่จูชิโร่"

แต่ทว่าระหว่างนั้นเอง

'ก๊อกๆ ๆ ๆ'

"ขออนุญาติครับท่านอุคิทาเกะ.."

ทั้งคู่ต้องหยุดการกระทำทันที ก่อนร่างสูงจะถอนหายใจออกมาด้วยสีหน้าขัดใจสุดๆ ดันมาขัดจังหวะอะไรเอาตอนนี้

"มีอะไรงั้นหรอ.."

เขาเอ่ยตอบกลับไป

"ท่านเคียวราคุมาขอพบครับ..และกำลังจะขึ้นมาที่ห้อง จะให้เข้ามาเลยมั้ยครับ.."

!!!

"พะ..พี่จูชิโร่ ออกไปก่อนเร็ว!"

หญิงสาวที่ได้ยินดังนั้นรีบดันอกอีกคนออกไป เพราะถ้าเคียวราคุมาเห็นมีหวังแซวยันลูกบวชแน่ๆ

"อะ..อ่า"

อุคิทาเกะจึงรีบทำตามอย่างว่าง่าย พรางหยิบเสื้อคลุมที่พึ่งโยนมาจากพื้นแล้วนำมาใส่เช่นเดิม ส่วนร่างบางก็รีบผูกที่คาดโอบิที่เอวพรางจัดเสื้อให้เรียบร้อย

"อุคิทาเกะ ข้าเข้าไปนะ.."

แต่เหมือนจะไม่ทันให้ร่างบางจัดเสื้อผ้า ชายหนุ่มจากด้านนอกก็กำลังจะเข้ามา ทั้งคู่หันมองที่ประตูอย่าละเลิกละลัก

"ยะ..แย่แล้วทำไงดี"

ร่างบางเอ่ยเบาๆอย่างวิตก ก่อนอุคิทาเกะจะชี้ไปที่ตู้เสื้อผ้าของเขา

"งั้นเจ้าไปแอบในนี้ก่อนแล้วกัน.."

โซระพยักหน้ารับคำทันที ก่อนจะรีบเข้าไปซ่อนตัวในตู้เสื้อผ้าทันที เพื่อจัดเสื้อผ้าของตนให้เรียบร้อย

'แกร๊ก..'

และชายหนุ่มผู้มาเยือนใหม่ก็เปิดประตูเข้ามาพรางมองซ้ายมองขวาเหมือนจะหาอะไรบางอย่าง

"เมื่อกี้ข้าได้ยินเสียงผู้หญิงนี่ เอ่..หรือข้าหูฝาดไป"

เขาว่าพรางทำท่าครุ่นคิดอย่างสงสัย พรางหันไปมองอุคิทาเกะที่ยืนเหงื่อตกยิ้มเจื่อนๆ

"ผะ..ผู้หญิงอะไรเคียวราคุ คิดว่าข้าเป็นคนแบบไหนกันเจ้าเนี่ยนะ"

อุคิทาเกะเกาหัวแก๊กๆแก้เก้อพรางล้มตัวนั่งลงบนเตียงพยายามทำตัวให้ไม่เป็นที่สงสัย ยิ่งกับพ่อหนุ่มเจ้าสำราญที่แสนรู้(?)อย่างเคียวราคุแล้วต้องยิ่งระวัง

"นั่นสินะ คิดไปเองจริงๆด้วย เพราะเจ้าไม่มีทางนอกใจโซระอยู่แล้วนี่นะ.."

คำพูดของเคียวราคุทำเอาหญิงสาวที่หลบอยู่ในตู้เสื้อผ้าถึงกลับยิ้มแก้มปริขึ้นมาทันที และเหมือนผู้ที่ถูกชมจะหน้าขึ้นสีอย่างเขินๆขึ้นมาเล็กน้อย

"แล้วเจ้าเป็นเหมือนเดิมแล้วรึไง คิดว่าจะกลายเป็นหัวหน้าคุจิกิสองไปซะแล้ว ไม่ไหวๆ~.."

"กะ..ก็ช่วยไม่ได้นี่ การไม่เป็นตัวของตัวเองแบบนั้นข้าอึดอัดจะตายไป"

ชายหนุ่มว่าพรางยิ้มเจื่อนๆ เพราะเหตุผลจริงๆคือเขาใจอ่อนกับโซระนั่นเอง

"อ่องั้นหรอ.."

"ว่าแต่เจ้ามาหาข้าถึงที่นี่มีธุระอะไรหรอ"

"เจ้าจำ..เรนะจังได้รึเปล่า.."

!!!

ชื่อนั้นทำเอาอุคิทาเกะ และหญิงสาวที่ฟังอยู่ในตู้เสื้อผ้าถึงกลับสะดุ้งทันที

"หยะ..อย่าบอกนะว่าเธอ.."

"ใช่..เธอกลับมาแล้ว"

เคียวราคุ เรนะ น้องสาวของเคียวราคุ เป็นบุตรสาวคนรองของตระกูลเคียวราคุแห่ง4ตระกูลขุนนางใหญ่ และยังเคยเป็นเพื่อนที่สนิทชิดเชื้อกับมายุมิ ที่ตอนนี้เป็นกบทและถูกขังอยู่ที่คุกใต้ดินอีกด้วย ทั้งยังมีนิสัยพอๆกัน

"คิดว่าเธอคงจะหดหู่ใจน่าดูเลยสินะ.."

อุคิทาเกะว่าพรางทำสีหน้ากังวลเล็กน้อย เพราะเรนะกับมายุมินั้นสนิทกันจนถึงเข้าขั้นเพื่อนรักเลยก็ว่าได้ ถ้าได้รู้ว่ามายุมิก่อกบทแบบนี้คงจะเสียใจและเศร้าใจไม่น้อย

แต่แตกต่างกับโซระที่นั่งฟังอยู่ภายในตู้เสื้อผ่า เธอมีสีหน้าเย็นชาขึ้นทันที เพราะตนก็รู้นิสัยเพื่อนที่แสนรักของมายุมิไม่แพ้กัน ซึ่งมันก็ไม่ต่างกับมายุมิเหมือนสืบสายเลือดกันมายังไงอย่างนั้น แต่ยังไงเธอก็ไม่ยอมให้ทำอะไรแบบมายุมิเป็นครั้งที่สองแน่


หลังจากนั้นทั้งคู่ก็คุยกันอยู่นานจนเคียวราคุได้กลับบ้านไป ร่างบางที่หลบอยู่ในตู้เป็นเวลานานด้วยความร้อนจึงรีบเปิดออกมา ด้วยสภาพที่เหงื่อโชกไม่น้อย

"ขอโทษทีนะโซระจังที่ต้องให้หลบในนั้นอยู่ตั้งนาน.."

อุคิทาเกะว่าขึ้นอย่างรู้สึกผิด ก่อนจะนำผ้าขนหนูมาบรรจงเช็ดหยาดเหงื่อที่ใบหน้าของเธออย่างนุ่มนวล

"ไม่เป็นไรค่ะ ไม่ต้องคิดมากหรอก.."

โซระว่าพรางยิ้มบางๆขึ้นเพื่อให้ชายหนุ่มสบายใจ และเลื่อนมือไปกอบกุมมือใหญ่ที่กำลังบรรจงใช้ผ้าขนหนูเช็ดใบหน้าเนียนขาวของเธออยู่

"ได้ข่าวว่า เรนะ..กลับมาแล้วงั้นหรอคะ"

เธอปรับสีหน้านิ่งขึ้นทันทีที่พูดถึงบุคคลดังกล่าว ด้วยความไม่ชอบใจอยู่แล้วโดยส่วนตัว แต่เธอก็ไม่คิดจะไปยุ่งอะไรกับหล่อนอยู่แล้วเพียงแต่ต้องคอยระวังเพียงเท่านั้น เพราะนิสัยอย่างหล่อยมันยากที่จะไว้ใจ

ชายหนุ่มทำสีหน้าลำบากใจขึ้นเพราะเขาเองก็รู้ว่าหญิงสาวไม่ชอบเรนะพอๆกับมายุมิ และคิดว่าเมื่อก่อนสองคนนั้นคงจะลุมแกล้งเธอบ่อยโดยเขาไม่เคยรู้แน่ๆ

เขาวางผ้าขนหนูลงที่เตียง พรางเลื่อนมือไปจับบ่าเธอดเพื่อให้หายกังวลใจ

"ไม่เป็นไรหรอก ข้าว่าเรนะจังคงไม่เป็นแบบมายุมิจังหรอกนะ.."

"ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ดี..ถึงอย่างไรข้าก็ไม่ยอมให้มีการกบทเกิดขึ้นครั้งที่สองเป็นแน่.."

ชายหนุ่มที่เห็นหญิงสาวยังทำสีหน้าเคร่งเครียดไม่หาย จึงถอนหายใจออกมาอย่างกังวลไม่แพ้กัน เพราะเขาก็พอจะเข้าใจหัวอกเธอดี ถึงจะไม่ที่สุดก็เถอะ แต่เธอคงจะรู้อะไรเยอะกว่าที่เขารู้สินะ

ฝ่ามือใหญ่เลื่อนขึ้นมาวางที่เรือนผมดำขลับจากบ่าเธอ พรางระบายยิ้มบางๆออกมา

"เจ้าอย่าได้กังวลใจมากไปนักเลยน่า.."

ใบหน้าอันแสนอ่อนโยนและน้ำเสียงที่ทำให้รู้สึกอุ่นใจของชายหนุ่มช่วยให้เธอครายความตรึงเครียดไปเล็กน้อย

"ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ข้าจะอยู่ข้างเจ้าเสมอ.."

ถ้อยคำอันแสนนุ่มนวลและอบอุ่นชวนให้หญิงสาวที่พึ่งทำสีหน้าตรึงเครียดเมื่อครู่ครายลงทันที พรางผุดยิ้มตามออกมาด้วยความรู้สึกดีจากถ้อยคำนั้นอย่างมากมาย

ฝ่ามือใหญ่เลื่อนลงมาประคองใบหน้าเรียวพรางปัดปอยผมที่ปกใบหน้าไว้ให้ทัดกับใบหู

"ขอบคุณนะคะพี่จูชิโร่.."

เมื่อสิ้นเสียงหวาน ร่างสูงก็ยิ้มออกมาอีกครั้งจากใจจริง พรางค่อยๆโน้มตัวเข้าไปประทับริมฝีปากที่หน้าผากของเธออย่างนุ่มนวลและแผ่วเบา สื่อถึงความรู้สึกหลากหลายมากมายจากชายหนุ่มที่มีให้กับหญิงสาวคนนี้ของเขาเพียงผู้เดียว



วันรุ่งขึ้น

ณ คฤหาสต์เคียวราคุ

"พี่จ๋า มาดื่มสาเกกันเร็วว~"

หญิงสาวเรือนผมเงินยาวรวบมัดไว้ด้านหลังซึ่งมีดอกกุหลาบทัดผมไว้อย่างงดงามในชุดกิโมโนสีม่วงอ่อนตกแต่งด้วยลวดลายดอกไม้เรียบๆ กระโดดเข้าไปกอดคอผู้เป็นพี่ชาย โดยอีกมือนึงถือถ้วยสาเก เอ่ยขึ้นกับผู้เป็นพี่ชายจนรู้สึกถึงกลิ่นแอลกฮอล์ฟุ้งไปทั่ว

ถ้าให้เดาแล้วเธอคงจะดื่มมาแล้งไม่น้อยเลยเหมือนกัน ตั้งแต่ได้กลับมาเยือนที่โซลโซไซตี้แล้วรู้ข่าวเรื่องที่เพื่อนสาวของเธอไดถูกจองจำอยู่ในคุก

"เจ้าดื่มมาตั้งแต่รุ่งเช้าแล้วนะ พอเถอะเรนะจัง.."

เคียวราคุตักเตือนเธอด้วยน้ำเสียงอ่อนๆพรางแกะแขนเรียวของเธอออกจากคอเขาและลากเธอมานั่งที่ห้องรับแขก

"เหตุใดถึงได้ดื่มเยอะแบบนี้ อีกนิดเดียวจะเกินหน้าพี่ชายอย่างข้าไปแล้วนะเรนะจัง.."

นี่เขายังดื่มเยอะกว่าเธออีกเรอะ!

หญิงสาวยู่ปากอย่างขัดใจ พรางล้มตัวนั่งลงที่โซฟาหรู ก่อนจะยกแก้วสาเกในมือขึ้นมาดื่มอย่างไม่ใส่ใจ

"พี่จ๋าขัดใจข้าอีกแล้ว เพราะยัยนั่นใช่มั้ย เพราะยัยโซระงี่เง่านั่นใช่มั้ยที่แย่งพี่จ๋าจากเรนะไป!"

เสียงหวานเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกถึงความไม่พอใจอย่างชัดเจน

ใช่สิ พอมายุมิจากไปยัยนั่นก็ได้หน้าไปเยอะเลยนี่ เจ็บใจนักทำไมมายุมิถึงได้พลาดท่าแบบนั้นกันไม่ได้เรื่องจริงๆยัยเพื่อนบ้าเอ้ย!

"มันจะไปกันใหญ่แล้วนะ เจ้าวางสาเกแล้วตั้งสติฟังพี่ให้ดีๆนะเรนะจัง.."

เคียวราคุย่อตัวลงไปหาน้องสาวของตนในนั่งหน้ามุ้ยคิ้วขมวดให้อยู่ในระดับเดียวกัน พรางเลื่อนไปจับบ่าทั้งสองข้างของเธอด้วยสีหน้าทะเล้นเหมือนเคย

"เจ้าเป็นน้องสาวของข้า ไม่มีใครแย่งข้าไปจากเจ้าได้หรอกนะ เชื่อข้านะ.."

ชายหนุ่มพยายามเกลี้ยกล่อมเธอที่ตอนนี้เหมือนจะไม่ค่อยมีสติเพราะพิษแอลกฮอล์ และที่สำคัญเขากลัวว่าเธอจะจิตตกจนทำอะไรบ้าๆแบบมายุมิอีกด้วย คงต้องเอาใจเธอมากกว่าปกติ แต่สำหรับน้องสาวคนสวยคนนี้ของเขาแล้ว ก็ไม่ใช่เรื่องที่ลำบากนักสำหรับเขาหรอก..

"ถ้าเช่นนั้น ข้าขออะไรพี่จ๋าก็จะให้เรนะใช่มั้ย~"

ใบหน้าสวยยิ้มกริ่มขึ้นมาอย่างเจ้าเล่ห์ซึ่งทำให้ผู้เป็นพี่ชายอย่างเคียวราคุรู้สึกสังหรณ์ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แต่ตอนนี้คงจะขัดใจเธอไม่ได้อยู่ดีล่ะนะ

"ได้..ว่ามาสิ ถือว่าเป็นของขวัญต้อนรับการกลับมาของเจ้าด้วยเป็นยังไง.."

หญิงสาวยิ้มตาปิดอย่างพอใจทันทีที่สิ้นคำพูดผู้เป็นพี่ชาย นัยตาคู่สวยฉายแววเจ้าเล่ห์ขึ้นตามอุปนิสัยของเธอ

"ถ้าเช่นนั้นข้าขอ.."

เสียงหวานเว้นจังหวะขึ้นมาครู่นึงพรางนำแก้วสาเกขึ้นมาดื่ม ด้วยท่าทางที่มีความสุขสุดๆ

"พี่จูชิโร่แล้วกันนะ..พี่จ๋า"

!!!




อีกด้านนึง

ณ ที่ทำการหน่วยที่13

"อะไรนะ!!!"

เสียงหวานตะโกนลั่นห้องหัวหน้าหน่วยจนผู้เป็นหัวหน้าถึงกับปิดหูไปพร้อมๆกับลำดับสาม คุจิกิ ลูเคียที่ยืนอยู่ในห้องด้วย

"ใจเย็นก่อนนะคะท่านมิวะ.."

ลูเคียเอ่ยขึ้นเพื่อเรียกสติมิวะที่เหมือนจะกำลังเดือดดานสุดๆ จากรังสีอำมหิตที่แผ่ออกมา..

"ข้าเห็นด้วยกับลูเคีย เจ้าจะร้อนใจไปทำไมมิวะ- -"

อุคิทาเกะว่าพรางถอนหายใจอย่างระเอือมกับอารมณ์ที่เขาไม่เข้าใจกับผู้เป็นรองหัวหน้า

"ไม่ให้ร้อนใจได้ยังไง!! ถ้าเทียบกับมายุมิแล้ว ยัยนั่นมันร้ายกาจกว่าหล่อนอีก!"

หญิงสาวทิ้งตัวลงที่เก้าอี้พรางนั่งท่าไขว่ห้างตามปกติ ด้วยสีหน้าที่บอกบุญไม่รับสุดๆ

"ไม่หรอกค่ะท่านมิวะ เท่าที่รู้ท่านเรนะเธอมักจะดูเงียบสงบกว่าท่านมายุมิอีกนะคะ ข้าคิดว่าคงไม่คิดร้ายเหมือนกับเธอหรอกค่ะ.."

ลูเคียพูดขึ้นเพื่อครายความคิดมากของรองหัวหน้าอารมณ์ร้อน เพราะจริงๆแล้วเธอก็ไม่ได้รู้จักเรนะเป็นการส่วนตัวอยู่แล้ว เพียงแต่เห็นจากภายนอกเท่านั้น

"ลูเคีย เจ้ารู้จักยัยนั่นน้อยไป ยัยนั่นน่ะ-"

'แกร๊ก!'

"ข้าทำไมหรอคะพี่มิวะคนสวย~"

ในระหว่างที่มิวะกำลังขยายความให้กับลำดับสามลูเคียเข้าใจ ก็มีบุคคลที่มาเยือนใหม่เปิดประตูเข้ามาขัดจังหวะพรางกอดอกยืนจ้องหน้าเธออย่างเอาเรื่อง

มิวะที่เห็นความใจกล้าหน้าด้านของเธอที่ถึงกลับบุกหน่วยของคนอื่นเขาอย่างไม่รู้จักกาละเทศะ ถึงกลับหัวร้อนจนเส้นเลือดปูดขึ้นมาทันที เพียงแต่พยายามกดอารมณ์เอาไว้

"แหมๆ..ข้ายังไม่ได้จุดธูปเชิญเจ้าเลยนะ เรนะ.."

เมื่อสิ้นคำกล่าวทักทายของมิวะ ด้วยใบหน้าที่ยิ้มแสนกวนบาทาของเธอนั้น ไปกระตุกต่อมโทสะผู้ที่ถูกทักขึ้นเล็กน้อย แต่เจ้าตัวยังคงใจเย็น เธอไม่มีทางสะเทือนเพราะประโยคแค่นี้หรอกน่า

"แหมๆ ชอบหยอกเรนะแรงๆอยู่เรื่อยเลยนะคะพี่มิวะล่ะก็ แต่วันนี้เสียใจด้วยนะคะ ข้าไม่ได้มาหาพี่มิวะ..แต่ข้า"

'ฟุบ..'

'สวบ..'

"มาหาพี่จูชิโร่ต่างหาก.."

ร่างบางว่าพรางเข้าไปเกาะแขนพรางถูไถที่แขนชายหนุ่มที่นั่งอยู่ที่เก้าอี้ด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มอย่างไม่สนอะไรใดๆ สร้างความอึ้งให้กับลูเคียที่เห็นไม่น้อย และมันดันยั่วโทสะมิวะไม่น้อยด้วยเช่นกันกับความไร้มารยาทหน้าด้านๆของเธอ

"อะ..เอ่อ เรนะจัง"

อุคิทาเกะประหม่าเล็กน้อย และก็ไม่ค่อยจะรู้สึกดีเท่าไหร่ที่เธอมาทำอะไรแบบนี้เพียงแต่จะทำท่าปฏิเสธมันก็เสียมารยาทต่อเธอ ด้วยนิสัยของเขาแล้วก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากปล่อยไป..

"คิดถึงที่สุดเลยพี่จูชิโร่.."

เธอว่าพรางหยื่นใบหน้าเข้าไปใกล้ๆชายหนุ่มด้วยสายตาหวานเยิ้มซึ่งทำให้เจ้าตัวถอยหน้าหนีทันที ถึงจะไม่ชอบก็เถอะแต่เรนะเองก็มีใบหน้าที่สวยไม่ใช่น้อย เข้ามาใกล้ๆแบบนั้นเป็นใครก็อดที่จะเขินไม่ได้

"เอ่อ..ใกล้ไปแล้วเรนะจัง"

อุคิทาเกะว่าพรางพยายามเบือนหลบใบหน้าที่เข้ามาใกล้ๆเขา

"นี่จะมากไปแล้วนะเรนะ! นี่มันห้องทำงานของหัวหน้าข้า ไม่ใช่ที่ที่เธอจะใช้อ่อยหัวหน้าข้า!.."

มิวะที่ทนเห็นภาพนั้นไม่ไหวกับความไร้ยางอายของเธอ จึงกล่าวขึ้นอย่างไม่พอใจ

"เห..ก็ข้าคิดถึงพี่จูชิโร่นี่น่า ทำไมจะทำไม่ได้ล่ะ เจ้าไม่เข้าใจหรอก..ว่าความรู้สึกคิดถึงใจจะขาดมันเป็นยังไง~"

'หมับ!'

'ผลั่ก!'

"ว้าย!"

'โครม!!'

หญิงสาวผู้ที่โผล่มาทางหน้าต่างจากด้านหลังห้องพุ่งเข้ามากระชากตัวร่างบางออกจากชายหนุ่มพรางใช้แรงเหวี่ยงกระเด็นไปชนข้าวของกระจัดกระจาย

"ออ..ถ้าเช่นนั้นก็ขาดใจตายไปซะ หรือถ้ายังไม่ตายจะไปอยู่เป็นเพื่อนมายุมิที่คุกใต้ดินก็ได้นเรนะ..ข้าจะไปเปิดห้องให้.."

มิวะที่เห็นภาพนั้นปิดปากขำออกมาอย่างสะใจพรางหันไปยกนิ้วโป้งให้กับผู้เป็นน้องสาวอย่างปราบปลื้ม(?)

นัยน์ตาสีม่วงอ่อนเหลือบมองหญิงสาวที่ตนเหวี่ยงออกไปด้วยแววตาเย็นระเยือกราวกับพร้อมจะเปิดศึกได้เสมอ ที่นางกล้ามาแตะต้องชายคนรักของเธออย่างหน้าไม่อาย..

เธอมิใช่หญิงสาวที่แสนจะอ่อนแอพ่ายแพ้ให้หล่อนพร้อมกับน้องสาวแสนร้ายหรือเพื่อนรักของหล่อนไปอย่างเมื่อก่อนเป็นแน่..

ร่างบางที่ล้มกองอยู่กับพื้นค่อยๆลุกขึ้นยืนพรางมองไปยังหญิงสาวที่มาใหม่ด้วยสีหน้าที่แฝงไปด้วยความริษยาเหมือนอย่างที่เคย แต่มันก็ไม่ทำให้เธอสะทกสะท้านใดๆ

"โซระ..เจ้ากล้ามากนะ.."

====================

Writer talk

ดุเดือดมาก~ นางร้ายคนใหม่ปรากฎตัวจนได้ รับรองมันส์แน่ๆ จะเป็นยังไงต่อไปก็ฝากติดตามและคอมเม้นทืให้กำลังใจด้วยนะคะ ♡

New Caractor

Kyouraku Rayna

องค์หญิงของตระกูลเคียวราคุ ซึ่งเป็นน้องสาวแท้ๆของเคียวราคุ ชุนซุย มีนิสัยเจ้าเล่ห์ และไม่ชอบมิวะเป็นพิเศษ แต่สิ่งที่เธอเกลียดยิ่งกว่ามิวะนั่นก็คือ โซระ ที่ไม่ชอบหน้าตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ เพราะรู้ว่าเธอคือศัตรูหัวใจที่น่ากลัวที่จะแย่งอุคิทาเกะ จูชิโร่ไปจากตน ซึ่งก็เคยวางแผนให้เธอเป็นนางร้ายโดยร่วมมือกับมายุมิจนสำเร็จเมื่อนานมาแล้ว แต่จริงๆแล้วเธอไม่ได้คิดอยากจะเป็นเพื่อนกับมายุมิแม้แต่น้อย เพียงใช้เธอเป็นเครื่องมือในการกำจัดโซระเท่านั้นแต่เพราะภารกิจสำคัญเธอจึงต้องเดินทางออกจากเซเรเทย์นานจนถึงปัจจุบันที่เธอมาเยือนที่นี่อีกครั้ง