[ Fic Bleach ] หัวใจที่ถูกแช่แข็งของเจ้า ข้าจะละลายมันเอง..

ลำดับตอนที่ #27 : Charpter XXIV : This pain

"เจ้าหมายความว่ายังไง.."

ชายหนุ่มลุกขึ้นมาถามด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง เหมือนคำพูดของเธอจะทำให้เขาไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่

"ไปจิบชากันมั้ย เรามีเรื่องต้องคุยกันอีกยาวเลย"




ตัดมาอีกด้านนึง

ณ ที่ทำการหน่วยที่1

"เรียกข้ามา มีธุระอะไรงั้นหรอครับท่านเก็นริวไซ"

หัวหน้าหน่วยที่13 ที่ตอนนี้ยืนอยู่ข้างหน้าชายชราที่นั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานภายในห้องของเขาถามขึ้น

"ข้ารู้สึกถึงตัวตนของฮอลโล่ในโซลโซไซตี้ แต่ไม่รู้ว่ามันอยู่ที่ใด เจ้ารู้สึกบ้างหรือไม่อุคิทาเกะ"

"ไม่นะครับ ท่านไม่คงไม่ได้คิดมากไปเองนะครับ"

"ข้าแน่ใจว่าไม่ได้คิดมากไปเอง มันจะต้องเป็นฮอลโล่ที่สิงอยู่ในร่างของยมทูตบางคนเป็นแน่"



ณ คฤหาสต์ยามาโมโตะ

เปลือกตาค่อยเปิดขึ้นจากหญิงสาวที่นอนหลับพริ้มอยู่บนโซฟา ก่อนเจ้าตัวจะลุกขึ้นแล้วขยี้ของตนอย่างงัวเงียเหมือนยังง่วงไม่สร่างเท่าไหร่

นี่หลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย

เธอคิดพรางยันตัวลุกขึ้นเดินเข้าห้องน้ำเปิดก็อกล้างหน้าตัวเองทันที พรางมองกระจกที่สะท้อนภาพของตัวเองอยู่ข้างใน

ตาบวมเลยหรอเนี่ย นี่เราพูดอะไรกับพี่มิวะไปบ้างกันนะลืมไปหมดเลย ขนาดยังไม่ได้กินเหล้านะเนี่ย

เธอถอนหายใจออกมาพรางเอามือปิดก็อกน้ำแล้วเดินออกจากห้องน้ำไป

แต่ในขณะนั้น เธอก็รู้สึกถึงแรงดันวิญญาณของยมทูตจากด้านนอกของคฤหาสต์ ซึ่งสัมผัสได้ว่าอยู่แถวๆหน่วยทำการเกือบทุกหน่วย เหมือนมีการปะทะกันกับอะไรบางอย่างอยู่

เกิดอะไรขึ้นกันแน่..



หลังจากนั้นโซระก็พาตัวเองไปสำรวจตามจุดต่างๆของหน่วย

นี่มัน..ฮอลโล่นี่ มากจากไหนกันเยอะแยะ ที่สำคัญ ฮอลโล่บุกโซลโซไซตี้นี่จะบ้าไปแล้วหรอ

'ฉั่วๆ ๆ ๆ'

'ฟุบ'

ในพริบตา ฮอลโล่ทั้ง4ตัวที่อยู่บริเวณหน่วยที่2ก็ถูกฟันชำละล้างไปท่ามกลางความตกใจของยมทูตที่กำลังต่อสู้อยู่

"รองหัวหน้า!"

"นี่มันเกิดอะไรขึ้น พวกเจ้าอธิบายซิ"

หญิงสาวที่ปรากฎตัวได้จัดการฮอลโล่ทั่ง4เมื่อครู่ ได้มาหยุดยืนอยู่ด้านหน้าของพวกลูกหน่วยแล้วหันไปถามด้วยความสงสัย

"พวกข้าไม่รู้อะไรเลยครับรองหัวหน้า จู่ๆฮอลโล่มากมายก็โผล่เข้ามาแถมบ้างตัวยังไม่ใช่แค่ฮอลโล่ธรรมดาด้วยครับ"

ก็แหงแหละ เพราะจากที่เห็นคนในหน่วยบางคนก็นอนสลบเมือบไปบ้าง บางคนก็ขยับไม่ได้เพรับาดเจ็บ แล้วมันมาจากที่ไหนกันล่ะ

'ฟุบ'

"เหมือนจะรู้ต้นเหตุมาแล้วครับท่านยามาโมโตะ"

ชายหนุ่มลำดับสามของหน่วย2ที่พึ่งมาเยือนหลังจากไปสืบข่าวเรื่องนี้มากล่าวขึ้นกับรองหัวหน้าด้วยใบหน้าที่วิตก

"ว่าไงไรตะ"

"เหมือนอนูวิญญาณของฮอลโล่ที่ทดลองอยู่ของหน่วยที่12จะหลุดออกมาได้น่ะครับ ความสามารถของมันคือสามารถเปิดมิติให้ฮอลโล่ตนอื่นเข้ามาในที่ๆตนอยู่ได้ และอีกความสามารถนึงคือ...สามารถสิงสู่ร่างของยมทูตได้ครับ"

เปิดมิติและสิงร่างอย่างนั้นหรอ แต่แน่นอนว่าอณูวิญญาณฮอลโล่ไม่น่าจะมีร่างของตนอยู่แล้ว และมันจะใช้ความสามารถไม่ได้นอกจากว่า ได้สิงร่างใครบางคนเข้าไปแล้ว

แล้วใครที่โดนสิงล่ะ..

'ควับ!'

'เคร้ง!'

"เรนะ!.."

ยัยนี่โดนสิงอย่างนั้นหรอ ไม่จริงน่าคนอย่างยัยนี่ไม่ได้อ่อนถึงขั้นนั้นเสียหน่อย

"ตายซะ"

'เคร้ง ๆ ๆ ๆ'

แถมการฟาดฟันดาบก็ยังเฉียบคมไม่ได้มั่วซั่วเหมือนคนกำลังโดนสิงเลยนี่ อย่าบอกนะว่ายัยนี่กำลังเล่นละคร?

"ท่านเรนะโดนสิงอย่างนั้นหรอ.."

เหล่าลูกหน่วยของโซระต่างพากันตกใจ เพราะฝีมือของยัยนี่ถ้าปะทะกับโซระล่ะก็คงเละไปข้างนึงเป็นแน่

"กินผลไม้เยอะไปนะเรนะ อย่างพวกสตอเบอรี้แบบนี้น่ะ ถึงได้โดนสิงน่าสงสารจริงๆ"

เหมือนโซระจะรู้ทันพิษภัยของหล่อน ที่แกล้งตบตาว่าโดนสิงร่างเพราะต้องการจัดการกับเธอโดยตรง คนบ้าอะไรจะโดนสิงร่างแล้วมุ่งเป้ามาที่คนๆเดียวกันล่ะ

เจ้าตัวที่โดนแขวะเหมือนจะเส้นเลือดปูดขึ้นมาอย่างไม่ค่อยสบอารมณ นี่มันหลอกด่ากันชัดๆ จะออกอาการว่าโกรธก็ไม่ได้ แสบนักนะโซระ

แต่โอกาสนี้แหละ โอกาสนี้เท่านั้นที่นางจะได้กำจัดเธอที่ยังเป็นเสี้ยนหนามหัวใจระหว่างเธอกับอุคิทาเกะ ถ้ากำจัดเธอได้ความผิดก็ตกอยู่ที่ฮอลโล่เพียงเท่านั้น แค่เล่นบทเศร้าสร้อยซักนิดซักหน่อยก็น่าจะพอเหมาะ หึ

"รองหัวหน้า เดี๋ยวผมจะช่วยเองครับ"

ลูกหน่วยของโซระที่มุ่งเข้ามาเหมือนหวังจะช่วยเธออีกแรง

แต่ในระหว่างนั้นเอง..

"เจ้าน่ะไม่-"

'ฉึก..'

"อึก.."

"ท่านโซระ!!/รองหัวหน้า!!"

เหมือนจะผิดแผนเรนะไปอย่างสิ้นเชิง เมื่อลูกหน่วยของโซระที่น่าจะเป็นคนที่โดนสิงอย่างแท้จริง แทงเข้าด้านหลังกลางลำตัวของเธอจังๆ

"ช่วยส่งท่านไปตายแทนยังไงล่ะครับ ฮิฮิฮิ"

"นะ..นี่แก เจ้าฮอลโล่"

เรนะที่เห็นว่าไม่ต้องถึงมือของตนแล้วจึงแอบสแยะยิ้มออกมาน้อยๆ ก่อนจะทำหน้าเหมือนพึ่งได่สติขึ้น

'ฉั่วะ!'

เธอฟันยมทูตตนนั้นเข้ากลางลำตัวจนเจ้าตัวหงายลงไป

"พี่โซระ!"

นะ..นี่มันวันซวยอะไรของข้ากันนะ

เหมือนคมดาบจะแทงเข้าที่จุดสำคัญของเธอเข้าเต็มๆ โลหิตค่อยๆหลั่งออกมาตามไรดาบที่ทิ่มแทงเธอจากด้านหลังพร้อมกับโลหิตที่มุมปาก ร่างกายอ่อนแรงลงจะไม่มีแม้แต่แรงจับด้ามดาบจึงปล่อยให่ล่วงลงข้างกาย พร้อมกับร่างบางที่ทรุดลงในสภาพคุกเข่าแล้วค่อยๆล้มนอนลงไป

เรนะทำท่าเข้ามาพยุงเธอขึ้นมาไว้บนตัก และเสแสร้งทำหมือนกำลังกังวลถึงขีดสุด แต่ในความจริงตอนนี้มีความสุขมากกว่าใครๆทั้งสิ้น

"พี่โซระ อย่าเป็นอะไรนะคะ!"

"แต่ก็ รีบๆตายไปได้ก็ดีเหมือนกันนะคะ^ ^"

ประโยคที่สองเธอเลื่อนมากระซิบข้างหูของโซระ พร้อมกับยิ้มมุมปากเล็กๆ

โซระอยากจะระเบิดคำพูดด่าทอเธอหลายๆประโยคแต่ไม่มีแม้แต่แรงพูด แถมยังมานอนอยู่บนตักของคนที่น่ารังเกียจอย่างหล่อนแล้ว เธอแทบอยากจะสิ้นใจให้รู้แล้วรู้รอดเลยจริงๆ

แต่เหมือนความตายมันก็อยู่ไม่ไกลนักเพราะลมหายใจมันเริ่มโรยรินและลำบากขึ้นมาเรื่อยๆ

ในเวลานี้..ข้าอยากเห็นหน้าท่านเหลือเกิน พี่จูชิโร่

ซุยฟงที่พึ่งมาถึงยืนอึ้งทึ่งกับภาพที่เห็น รองหัวหน้าของเธอกำลังนอนอยู่บนตักของบุคคลที่หล่อนเกลียดจนแทบอ๊วกแบบนั้น แถมอยู่ในสภาพปางตายเสียอีก

"ยืนบื้ออะไรกันอยู่ห้ะพวกเจ้า! รีบพาโซระไปหน่วยแพทย์เดี๋ยวนี้!"

"ครับหัวหน้า!.."

พวกลูกหน่วยประมาณ2คนเข้าไปช่วยกันพยุงร่างไร้สติของโซระขึ้นเพื่อตรงไปยังหน่วยแพทย์ เหลือเพียงซุยฟงที่ยืนจ้องเรนะด้วยใบหน้าที่นิ่งเรียบแฝงความโกรธเอาไว้ภายใน

"พี่โซระอย่าเป็นอะไรนะคะ.."

เรนะพูดไล่หลังโซระที่ถูกพยุงอย่างไร้สติไปด้วยความรู้สึกที่สะใจภายใต้หน้ากากที่มีน้ำตาออกมาแบบนั้น

"อย่าห่วงไปเลยครับท่านเรนะ ท่านโซระต้องไม่เป็นอะไร"

ไรตะเดินเข้ามาพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงอ่อนๆ แต่เหมือนจะขัดกับบางอย่างแปลกๆในตัวเขา

"ข้าหวังว่าจะเป็นเช่นนั้นนะ"

"ครับ แต่ว่าตอนนี้ท่านเรนะ เตรียมตัวเข้าไปพบท่านหัวหน้าใหญ่ได้เลยครับ"

"เอ๋..ทำไมท่านเก็นริวไซถึงเรียกข้าล่ะ"

เรนะรู้สึกไม่ดีถึงคำกล่าวของไรตะ จู่ๆให้เธอไปหาท่านเก็นริวไซหรือหัวหน้าของเธอเองนี่มันหมายความว่ายังไง เพราะเดิมทีเธอก็เป็นรองหัวหน้าของเขาอยู่แล้วนี่

ไม่มีคำตอบใดๆเพียงแต่ยมทูตต่างพากรูกันเข้ามาจับแขนของเธอไว้แล้วใส่กุญแจมือราวกับตอนนี้เธอเป็นนักโทษ

"เดี๋ยวสินี่มันอะไร.."

"ท่านตกเป็นผู้ต้องสงสัยในคดีของอณูวิญญาณฮอลโล่ที่หลุดออกมาจากห้องวิจัย มีคนในหน่วยได้พบเห็นท่านเดินเข้าไป และยังไม่ใช่เพียงแค่นั้น ทั้งที่อนูวิญญาณน่าจะมีเพียงตนเดียว แต่ท่านยังทำเหมือนกับว่าตัวเองโดนสิงทั้งที่ในความจริงท่านต้องการจะปองร้ายท่านโซระต่างหาก"

"ดะ..เดี๋ยวสิ เจ้ากำลังกล่าวหาผิดคนแล้วนะ"

"เอาตัวไป.."

ไรตะไม่ฟังคำกล่าวแก้ตัวใดๆของหญิงสาวพรางเอ่ยปากสั่งลูกน้องให้นำตัวไปหาหัวหน้าใหญ่ทันที

เรนะถึงกับหน้าซีดขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้เพราะเธอไม่ได้คาดการณ์ถึงเหตุการณ์นี้ไว้ด้วย



เวลาผ่านไป

ตัดมาอีกด้านนึง

"เป็นยังไงเล่าน้องสาวสุดที่รักของเจ้า น่าเอ็นดูมั้ยล่ะเคียวราคุ.."

มิวะกล่าวกับเพื่อนชายข้างๆที่ตอนนี้ยืนดูหญิงสาวบางคนข้างในห้องสืบสวนของหน่วยที่1

"..."

ชายหนุ่มได้แต่ยืนนิ่ง ด้วยแววตาที่ผิดหวังถึงที่สุด

ในขณะนั้นเอง ไรตะลำดับสามของหน่วย2 ก็เดินเข้ามาหาทั้งคู่ด้วยสีหน้าที่ดูไม่ค่อยจะดีนัก

"คือ..ท่านมิวะ ท่านเคียวราคุครับ"

"หือ มีอะไรหรอไรตะ"

มิวะและเคียวราคุหันไปตามต้นเสียง ซึ่งก็รู้สึกไม่ดีเท่าไหร่จากสีหน้าของอีกฝ่ายที่บอกความลำบากใจออกมาอย่งชัดเจน

"ท่านโซระ..ได้รับบาดเจ็บสาหัสจากอนูวิญญาณที่หลุดออกมาจากหน่วยที่12ครับ"

"จะ..เจ้าว่าไงนะ"



ณ ที่ทำการหน่วย4

ภายในห้องของผู้ป่วยพิเศษเฉพาะสำหรับผู้ที่บาดเจ็บสาหัส หญิงสาวนอนราบอยู่บนเตียงภายในห้องนั้นอย่างไร้สติ พร้อมกับเครื่องช่วยหายใจและสายอะไรต่อสายอะไรทั่วร่างกาย

เหมือนเปอร์เซ็นที่เธอจะฟื้นขึ้นมีน้อยมาก เพราะพิษบาดแผลอยู่บริเวณรอบๆของขั้วหัวใจ จากคมดาบที่เกือบจะแทงเข้าโดนที่ขั้วหัวใจของเธอ

หัวหน้าหน่วยที่4 อุโนะฮานะ เร็ทซึ ถอนหายใจออกมาด้วยความเหนื่อยใจ ปะปนความเห็นใจกับอาการของเธอ ก่อนจะเดินออกมาจากห้องนั้นเพื่อพบปะกับคนที่มายืนเฝ้าเธออย่างใจจดใจจ่อ

"เป็นยังไงบ้างหัวหน้าอุโนะฮานะ โซระเป็นไงบ้าง!"

มิวะรีบพุ่งเข้าไปหาเธอทันทีที่เธอออกมา

เคียวราคุเพียงเดินตามมาด้วยความรู้สึกผิดเต็มประดา จึงเลือกที่จะเงียบแล้วไม่พูดอะไรออกมา เพราะที่เธอต้องมาเป็นแบบนี้ก็มีส่วนมาจากน้องสาวของเขาเอง

"ทำใจไว้หน่อยก็ดีนะคะ น้องสาวของคุณอาจจะไม่ฟื้นขึ้นมาอีกเลยก็ได้ มีความเสี่ยงที่จะกลายเป็นเจ้าหญิงนิทราสูงมากค่ะ"

มิวะกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่จนต้องร้องให้ออกมาอย่างปวดใจ เมื่อรับรู้ว่าน้องสาวของเธอต้องมาเจออะไรแบบนี้ทั้งที่พึ่งเจอเรื่องเจ็บปวดที่กระทบกระเทือนจิตใจเธอแท้ๆ

ขาเรียวอ่อนลงจนทรุดลงคุกเข่าลงไป ด้วยความรู้สึกที่แทบไม่มีแรง ชายหนุ่มที่ยืนข้างๆย่อตัวลงให้อยู่ระหว่างตัวของเธอ

"มิวะ ข้า-"

'สวบ..'

เสียงทุ้มที่กำลังจะเอ่ยขอโทษต้องถูกกลืนลงไป เมื่อร่างบางพึ่งเข้ามาสวมกอดตนทั้งที่ยังไม่ทันตั้งตัว

"ปลอบข้าสิ แล้วข้าจะยกโทษให้"

น้ำเสียงสั่นเครือเอ่ยภายในอ้อมอกของชายหนุ่ม เจ้าตัวค่อยๆเลื่อนมือไปลูบหลังอีกฝ่าย พรางเลื่อนไปลูบผมเพื่อปลอบใจอีกคนตามคำขอ

อุโนะฮานะที่รู้ตัวว่าไม่ควรอยู่ตรงนี้จึงเดินออกมาจากตรงนั้น ปล่อยให้ทั้งคู่ทำใจกับความจริงของโซระที่กำลังจะเกิดขึ้น ก่อนจะเดินมาหาใครบางคนที่แอบอยู่หลังกำแพง และเขาก็ได้ยินทุกคำพูดของเธอด้วยเช่นกัน

"ได้ยินหมดแล้วสินะคะ หัวหน้าอุคิทาเกะ"

"ครับ.."

====================

Writer talk

ฮือออ ตับพังกันรึยังน้า..ไรต์อัพช้าหน่อยนะหมู่นี้งานเยอะมากๆไม่ค่อยว่างเลย ยังไงก็ความติดตามคอมเม้นท์ให้กำลังใจกันด้วยนะครับ♡