ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [ Fic Bleach ] หัวใจที่ถูกแช่แข็งของเจ้า ข้าจะละลายมันเอง..

    ลำดับตอนที่ #30 : Charpter XXVIII : The return of...

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 273
      12
      19 ต.ค. 61

    3เดือนผ่านมา

    "หัวหน้า~"

    เสียงหวานใสเอ่ยเรียกหัวหน้าสาวพรางเดินเข้ามาด้วยใบหน้าที่สดใสเช่นเคย 

    "อะไรโซระ อารมณ์ดีจังนะเดี๋ยวนี้น่ะ.."

    สิ้นคำแซวของซุยฟัง เจ้าตัวก็บิดไปบิดมาเหมือนกับกำลังเขินอะไรซักอย่าง

    "ก็..พี่จูชิโร่ จู่ๆก็ไปถามท่านปู่เรื่องจะมาตบแต่งกับข้านี่><"

    "เหม็นความรัก ออกไปเลยยัยบ้า!"

    "งืออ เดี๋ยวอย่าพึ่งรำคาญข้าแง~"

    โซระเปลี่ยนมาคล้องแขนซุยฟุยพรางทำสายตาอ้อนๆจนคนโดนอ้อนนั้นอดอ่อนใจไม่ได้

    "วันนี้มีประชุมใหญ่ตอนกลางวัน เหมือนคนใหญ่คนโตจะมาเยือนโซลโซไซตี้น่ะ ถือเป็นเลิกงามยามดีเลยนะเนี่ย^ ^"

    "หืม..ใครล่ะที่จะมา"

    "ข้าก็ไม่รู้สิ แถมตอนประชุมข้าเข้าไปไม่ได้ด้วยเพราะประชุมแค่ระดับหัวหน้า"

    "งั้นหรอ"




    ณ ห้องประชุมใหญ่


    ภายในห้องประชุม เหล่าหัวหน้าหน่วยแห่ง13หน่วยพิทักษ์ยืนเรียงกันตามปกติ

    "เหมือนจะมากันครบแล้วสินะพวกเจ้า.."

    เก็นริวไซเอ่ยขึ้นจากที่มองสมาชิกทุกคนอยู่

    "พวกเจ้าคงรู้ข่าวถึงการมาเยือนของท่านผู้นั้นกันแล้วสินะ.."

    หลังจากที่เก็นริวไซว่าจบ ร่างของชายหนุ่มบางคนก็เดินเข้ามาจากประตูใหญ่ ด้วยความน่าเกรงขามที่เหลือล้น

    เรือนผมสีเงินยาวพริ้วไหว นัยน์ตาสีแดงดุจโลหิตที่มองเข้าไปราวกับถูกกลืนกิน ใบหน้าหล่อคมคายระบายยิ้มออกมา

    "ทะ ท่านพี่โชโย.."

    "ไม่เจอกันนานนะ จูชิโร่"



    เพล้ง!

    เสียงแก้วในมือบางของหญิงสาวตกคาพื้นห้องแตกกระจาย เพราะดันเผลอเหม่อมืออ่อนไปเล็กน้อยและจู่ๆก็เริ่มรู้สึกไม่ดีขึ้นมา

    "ท่านยามาโมโตะ เป็นอะไรไปครับ!"

    "อา..มืออ่อนนิดหน่อยน่ะไรตะ"

    ร่างบางสะบัดความคิดบ้าๆทิ้ง ก่อนจะเดินออกไปสูดอากาศด้านนอก

    ป่านนี้จะประชุมกันเสร็จรึยังนะ..

    ฟ้าครึ้มจังเลย ฝนจะตกงั้นหรอ..

    อีกแล้วความรู้สึกนี้ รู้สึกไม่ดีเอาซะเลย

    มือบางกุมที่อกของตนด้วยความรู้สึกสังหรณ์ใจอย่างบอกไม่ถูก ก่อนเธอจะเดินออกไปด้านนอกของหน่วยทำการ เพื่อจะทำให้ตัวเองผ่อนคราย

    คงจะทำงานเยอะไปสินะ..

    ฟุบ..

    "โซระ มาเดินทำอะไรตรงนี้ฝนจะตกแล้วนะ"

    "หัวหน้า ประชุมเสร็จแล้วหรอคะ"

    "อ่า..ค่อยโล่งหน่อยที่ออกจากห้องนั้นได้ซักที"

    "เห ทำไมงั้นหรอ"

    "รู้สึกใจไม่ค่อยสงบน่ะ.."

    ซุยฟงกุมอกซ้ายของตนพรางมีใบหน้าแดงขึ้นมา

    "เห..อาการแบบนี้มันอะไรคะหัวหน้า"

    โซระได้ทีแหย่เธอเล่นด้วยความสงสัย คนอย่างหัวหน้าซุยฟงเขินใครเป็นด้วยหรอนอกจากโยรุอิจิน่ะ

    "ใบหน้าของท่านผู้นั้น งดงามเกินไป.."

    แววตาของซุยฟงวาววับขึ้นมาทันทีที่นึกถึงชายผู้นั้น ก่อนจะตามด้วยเสียงถอนหายใจของผู้เป็นรองหัวหน้าอย่างโซระ

    อะไรจะเบอร์นั้นฟ้ะ

    "ว่าแต่เขา-"

    "โซระจัง.."

    ขณะที่โซระจะถามไถ่ถึงคนที่ทำให้ซุยฟงเป็นแบบนี้ กับถูกขัดจังหวะขึ้นจากใครบางคน

    "พี่จูชิโร่..มาแล้วหรอคะ"

    "อาา ให้ตายสิน่ารำคาญจริงพวกเจ้าสองคนเนี่ย ข้าไปล่ะ"

    ป๊าวไม่ได้อิจฉา

    ซุยฟงว่าพรางใช้ก้าวพริบตาเดินกลับหน่วยไป ปล่อยให้ทั้งคู่อยู่กันตามลำพัง

    "สีหน้าไม่ดีเลยนะคะพี่จูชิโร่ เป็นอะไรไปคะ หรือว่าหลงไหลในตัวท่านผู้นั้นแบบหัวหน้าซุยฟงไปอีกคน = ="

    "เธอรู้แล้วงั้นหรอว่าใคร.."

    โซระส่ายหัวยิ้มๆ

    "ไม่รู้หรอกค่ะ แต่เห็นหัวหน้าซุยฟงเขินออกขนาดนั้น คงเป็นคนที่พิเศษมากเลย"

    "อ่า ใช่แล้วล่ะ.."

    อุคิทาเกะยังคงทำหน้าเหมือนกำลังกังวลใจอะไรบางอย่างอยู่ลึกๆ ทำให้ร่างบางอดเป็นห่วงไม่ได้

    "พี่จูชิโร่ ไม่เป็นไรนะคะ"

    มือบางเอื้อมไปกุมมมือใหญ่ของเขาด้วยความเป็นห่วง

    "ครับ ไม่เป็นไร แค่คิดอะไรนิดหน่อยน่ะ.."

    ร่างสูงเปลี่ยนมาโอบไหล่เธอก่อนจะเดินคุยกันต่อไป

    "หืม เกี่ยวกับคนที่มาหรอคะ"

    "ก็นะ พี่รู้สึกถึงบางอย่างที่แปลกๆไปน่ะ..แต่คงคิดมากไปเองล่ะมั้ง"

    "ว่าแต่เขาเป็นใครงั้นหรอคะ"

    "เขาก็คือ.."

    ในระหว่างที่อุคิทาเกะกำลังจะพูดกับต้องหยุดเพราะรู้สึกถึงแรงดันวิญญาณบางคนใกล้เข้ามา

    เหมือนจะไม่ต้องบอกแล้วสิ

    "โตขึ้นเยอะเลยไม่ใช่หรอ โซระ.."

    โซระหันหลังไปหาตามเสียงและแรงดันวิญญาณที่รู้สึกคุ้นเคย

    "ท่าน.."

    "..."

    "ท่านเป็นใคร.."

    "โซระจัง จำไม่ได้หรอ.."

    อุคิทาเกะทำหน้าแปลกใจขึ้นเมื่อโซระกับจำเขาที่เคยสนิทกับเธอขนาดนั้นไม่ได้

    "หืม..จำไม่ได้จริงหรอ"

    "มะ..ไม่เห็นได้เลย ขอตัวนะคะ"

    เสียงหวานจู่ๆก็สั่นขึ้นมา ก่อนเธอจะรีบหันหลังกลับและวิ่งออกไปจากตรงนั้นอย่างไร้เหตุผล สร้างความงุนงงให้กับอุคิทาเกะไม่น้อย

    "โทษทีนะครับ ท่านพี่..ดูเหมือนเธอจะจำไม่ได้จริงๆ"

    "อ่า ไม่ต้องคิดมาก..เป็นธรรมดาของคนที่ไม่เจอกันนาน ถึงข้าจะ..ไม่เคยลืมนางเลยก็เถอะนะ"

    รอยยิ้มเย็นๆผุดขึ้นจากชายหนุ่ม พรางมองไปยังแผ่นหลังเล็กๆนั้นวิ่งออกไปด้วยแววตาที่อ่านไม่ออก



    แฮ่กๆ..

    "วิ่งหนีอะไรมาโซระ.."

    ซุยฟงที่เห็นโซระวิ่งหน้าตั้งเข้ามาถามขึ้นด้วยความตกใจเล็กน้อย

    "มะ..ไม่รู้สิ รู้สึกแปลกๆ..อึก"

    ตุบ..

    "โซระ!"

    ซุยฟงลุกจากเก้าอี้รีบเข้ามาดูเธอที่จู่ๆก็ทรุดตัวลงกับพื้นพร้อมกับกุมบางอย่างที่ลำคอของตนแถมยังมีใบหน้าที่เหมือนกำลังทรมาณ

    "เจ็บ มันเจ็บมากเลย.."

    "เจ้าไปโดนอะไรมา..ไหนขอข้าดูหน่อย"

    ซุยฟงค่อยๆแกะมือของเธอออกจากลำคอ ก่อนจะเบิกตากว้างอย่างด้วยความวิตก

    นี่มันรอยเขี้ยวไม่ใช่หรอ แต่ที่น่าตกใจคือจู่ๆมันก็จางหายไปเอง

    "นี่เจ้า ใครทำอะไรเจ้ามาโซระ"

    "ไม่มีเลย ไม่มีใครทำอะไรข้า"

    เธอตอบด้วยเสียงอ่อนๆเหมือนกำลังรู้สึกเหนื่อยๆ

    "แล้วรอยเขี้ยวเมื่อกี้มันอะไร"

    "รอยเขี้ยว?"

    โซระดูงงๆกับสิ่งที่ซุยฟงพูดมา

    "เจ้าอย่าบอกนะว่าไม่รู้เรื่อง"

    "ก็ไม่รู้เรื่องน่ะสิ หัวหน้าเห็นอะไรที่คอข้ากัน..ข้าแค่รู้สึกว่าจู่ๆมันก็เจ็บขึ้นมามากๆเพียงเท่านั้น"

    "โซระ..เจ้าโดนอะไรมากันแน่นะ"


    ณ ที่ทำการหน่วย4

    หัวหน้าอุโนะฮานะที่ตอนนี้กำลังสำรวจต้นเหตุของความเจ็บปวดบริเวณต้นคอของเธอยู่เป็นเวลานานไม่ใช่น้อย และผลที่ออกมากลับปกติทุกอย่าง ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง ไม่มีสิ่งแปลกปลอมใดๆ และสันนิฐานว่าคงจะเป็นเพราะเส้นยึดหรือเกร็งเกินไป

    แต่เหมือนซุยฟงจะยังไม่ค่อยอยากเชื่อซักเท่าไหร่ เพราะไอสิ่งที่เธอเห็นตอนนั้น ไม่ใช่ภาพลวงตา ตาเธอไม่ได้ฝาดแน่นอน

    "หัวหน้าคะ เลิกกังวลได้แล้ว ข้าไม่เป็นไรแล้วไงคะ"

    "เจ้าแน่ใจหรอ ไม่รู้สึกเจ็บอะไรแล้วใช่มั้ย"

    "ค่ะปกติทุกอย่างเลย สงสัยคงจะเป็นอย่างที่หัวหน้าอุโนะฮานะพูดน่ะค่ะ"

    โซระยิ้มบางๆให้กับหัวหน้าเพื่อให้เขาครายความกังวล ก่อนนางจะถอนหายใจ

    "อ่า ถ้างั้นวันนี้เจ้าลาหยุดไปนอนพักซักวันแล้วกัน"

    "อ้าววว จะดีหรอคะ"

    "นี่คือคำสั่ง.."

    "เข้าใจแล้วค่ะ.."

    ในระหว่างนั้นเอง

    "โซระจัง เป็นยังไงบ้าง!"

    "พี่จูชิโร่.."

    ชายหนุ่มวิ่งพรวดพราดเข้ามาด้วยความวิตก

    "ได้ข่าวว่าเธอป่วย เป็นอะไรไปหืม"

    "ข้าแค่ปวดคอเท่านั้นเอง พอดีกล้ามเนื้อมันเกร็งเฉียบพลันน่ะค่ะ"

    "เจ้ามาก็ดีแล้วอุคิทาเกะ พาเธอกลับบ้านด้วยสิ" ซุยฟงพูด

    "ได้ๆ เดี๋ยวข้าจัดการเอง..ไปกันเถอะโซระ"

    "อื้อ.."


    หลังจากนั้นชายหนุ่มก็ประคองร่างเธออย่างไม่ห่างไปจนถึงบ้าน

    "จริงๆให้ข้าเดินเองก็ได้นะคะ ข้าไม่ได้เป็นอะไรมากขนาดนั้น"

    "ไม่ได้หรอก เจ้ายังป่วยอยู่ ให้พี่ดูแลเถอะ.."

    น้ำเสียงนุ่มทุ้มเอ่ยด้วยเสียงอ่อนๆพรางลูบเรือนผมเธออย่างอ่อนโยน

    "ถ้าจะเป็นอะไรขึ้นมา พี่คิดไม่ออกเลยว่าจะเดินต่อไปยังไง.."

    "ข้าไม่เป็นไรหรอกค่ะ ยังอยู่กับพี่จูชิโร่ไปอีกนานเลย"

    "งั้นหรอ..ถ้างั้นขึ้นห้องเถอะ"

    "ค่ะ.."

    ร่างสูงจูงมือร่างบางขึ้นไปบนห้อง ก่อนจะจัดการให้เธอนอนพักบนเตียงพร้อมกับห่มผ้าให้อย่างเสร็จสับ

    "หายไวๆนะโซระจัง.."

    อุคิทาเกะโน้มตัวลงจุมพิตเบาๆที่หน้าผากของโซระ ก่อนจะระบายยิ้มบางๆ

    "แค่รอยยิ้มของพี่ ข้าก็หายเป็นปริดทิ้งเสียแล้ว.."

    "เจ้าเนี่ยเป็นผู้หญิงที่ปากหวานขึ้นรึเปล่านะ.."

    เขาทรุดตัวนั่งลงข้างๆเตียงพรางจับมือเธอขึ้นมาหอมที่หลังมืออย่างหลงไหล

    "ตอนจูบกันก็น่าจะรู้นี่คะ ว่าหวานไม่หวาน^ ^"

    "พี่จำรสชาติไม่ได้แฮะ ขอลองอีกทีได้ไหม.."

    เขายิ้มแล้วโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้ๆอีกครั้ง ก่อนจะถูกฝ่ามือเล็กดันออกไป

    "อย่ามาเจ้าเล่ห์นะพี่จูชิโร่.."

    "ก็เจ้าปากหวานแบบนี้ใครจะทนไหวหืม.."

    "ไหนบอกจำไม่ได้ไง"

    "พี่โกหกน่ะ จริงๆติดใจมากกว่า^ ^"

    "เป็นคนแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่คะ"

    "ตั้งแต่ว่าที่หลงรักเธอล่ะมั้ง.."

    คำพูดนั้นเล่นเอาร่างบางหน้าแดงไปถึงใบหูพร้อมกับยิ้มจนแก้มปริ

    "เห็นแก่ความน่ารักของพี่ ยอมซักหน่อยก็ได้..''

    เธอเบือนหน้าหนีด้วยความเขิน ก่อนร่างสูงจะยกยิ้มอย่างชอบใจ แล้วค่อยๆโน้มตัวลงมา

    "มองใกล้ๆแล้ว พี่แทบไม่อยากหยุดแค่จูบเลยจริงๆ"

    เสียงอ่อนๆกระซิบข้างหูก่อนจะเลื่อนมาประกบริมฝีปากอย่างนุ่มนวล และอ่อนโยนแฝงไปด้วยความร้อนแรงที่เพิ่มมากขึ้น

    "อื้อ~"

    ก่อนเขาจะถอนริมฝีปากออกมา แล้วเลื่อนไปหอมที่พวงแก้มอมชมพูของเธอฟอดนึงด้วยความหมั่นเขี้ยวจากนั้นจึงผละออกมา

    "ถึงจะน่าเสียดาย แต่วันนี้เธอไม่สบายพอแค่นี้แล้วกันนะ.."

    "มันก็ต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้วไม่ใช่หรอคะ-///-"

    "ฮะๆๆๆ แกล้งเธอนี่มันสนุกจริงๆเลยนะ.."

    "คนบ้า!"

    "พี่ไปแล้วนะ ดูแลตัวเองด้วยล่ะ ถ้าทำงานเสร็จจะแวะมาใหม่"

    เขายิ้มพรางหยีผมเธอก่อนจะเดินออกไป

    ร่างบางแอบยิ้มน้อยๆออกมาด้วยความรู้สึกดี ยิ่งนับวันที่มีเขาอยู่เธอก็ไม่รู้จักความทุกข์ใดๆอีกเลย แถมยังน่ารักและอ่อนโยนเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน

    ช่างสมกับเป็นชายที่ข้ารักหมดหัวใจเสียจริง..

    ในระหว่างนั้นเองเธอก็เอื้อมไปจับที่ลำคอที่ซุยฟงเคยบอกไว้ว่ามีรอยเขี้ยวแต่มันหายไปแล้ว

    ด้วยความอยากรู้จึกเดินไปส่องกระจกบานยาวที่ตั้งอยู่ในห้อง ก่อนจะแหวกคอเสื้อออก

    ก็ไม่มีอะไรนี่ สงสัยข้าจะคิดมากไปจริงๆด้วย

    นอนดีกว่า..


    ตัดมาอีกด้านนึง

    ชายหนุ่มนั่งอยู่ในห้องที่ภายในห้องตกแต้งไปด้วยสีโทนที่ดูมืด ด้วยความที่เจ้าตัวชอบบรรยากาศแบบนี้

    พรางมองแก้วไวน์ในมือที่มีสีแดงราวกับโลหิต แต่ก็เป็นแค่ไวน์ธรรมดา พรางยกขึ้นดื่ม

    "เหมือนความทรงจำของเธอเรื่องท่าน จะหายไปแล้วนะครับท่านอุทซึโระ"

    ผู้ที่ยืนอยู่ด้านหลังพูดขึ้นกับนายของตนที่นั่งอยู่

    "นั่นสินะ.."

    ====================

    Writer talk

    กลับมาแล้วหลังจากหายไปเนิ่นนาน พร้อมกับตัวละครใหม่ จริงๆเอาตัวละครนี้มาจากเรื่องกินทามะเนื่องจากไรต์แอบหลงไหลในรอยยิ้มเย็นระเยือกของเขาเลยเอาเข้ามาแต่ง(?)



    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×