จางลี่เฟย จอมใจจักรพรรดิ

จางลี่เฟย จอมใจจักรพรรดิ 

โดย... โรงเตี๊ยม

*แอดแฟนรอกันไว้ได้เลยนะคะ*

“ท่านพี่ ข้ามีเรื่องอยากขอร้อง”

          องค์หมิงไท่ฮ่องเต้ทรงพระสรวลเบาๆ แล้วทอดพระเนตรพระอนุชา

หรืออ๋องล่อเกออย่างรู้ทัน

          “พี่รู้ว่าเจ้ามาด้วยการณ์อันใด”

          “อย่างนั้นหม่อมฉันจะไม่อ้อมค้อม”

          “ไม่น่าเชื่อว่าแค่เรื่องอภิเษกสมรส จะทำให้ยอดขุนพลอย่างน้องพี่ร้อนใจได้ถึงเพียงนี้” องค์หมิงไท่เสด็จลงจากบัลลังก์มังกรแล้วเข้าไปแตะที่บ่าของพระอนุชา 

อ๋องล่าเกอกับเขารักใคร่กันราวกับเป็นพี่น้องร่วมอุทรจึงไม่ต้องมากพิธี

          “จะไม่ให้หม่อมฉันร้อนใจได้เยี่ยงไร ก็ท่านพี่คิดจะยกหม่อมฉันให้ไปเป็นเขยบ้านไหนก็ไม่เคยได้ปรึกษากันก่อนสักคำ” ล่าเกอยอมนั่งลงจิบชาตามที่องค์ฮ่องเต้ชี้ชวน 

คงหวังให้เขาดับกระหายและใจเย็นลง

          “ทำเป็นคนอื่นคนไกล เจ้าเองก็สนิทสนมอยู่กับท่านเสนาจางและเหล่าบุตรชายทั้งสามของเขา การจะได้เป็นทองแผ่นเดียวกันพี่ว่าจะยิ่งเป็นการดี ต่อไปท่านเสนาจะได้เป็นกำลังสำคัญให้เจ้าด้วย ได้ข่าวมาว่าบุตรสาวคนเล็กของท่านเสนาก็เป็นหญิงเพียบพร้อม ความงามเป็นที่เลื่องลือ จนมีคนกล่าวขานว่าจางลี่เฟยงามจนล่มเมืองได้เพียงยิ้มเดียวไม่ใช่หรอกรึ หรือพี่ได้ยินมาผิด”

          “ก็ไม่ผิดหรอกกระหม่อม แต่หม่อมฉันยังไม่อยากถูกผูกมัด 

ยังอยากออกรบรับใช้บ้านเมือง รับใช้ท่านพี่ มิมีใจคิดเสพสุขส่วนตัวในตอนนี้”

“น้อยไปสิเจ้า อย่าคิดว่าพี่ไม่รู้ว่าอยู่ไกลหูไกลตาพี่และแม่เจ้า ชื่อเสียงของอ๋องล่าเกอเรื่องหญิงงามมีอันใดบ้าง เจ้าเปลี่ยนหญิงคู่นอนราวกับเปลี่ยนชุด”

องค์หมิงไท่ทรงพระอนุญาตให้มารดาผู้ให้กำเนอดอ๋องล่าเกอ ทรงประทับอยู่ในวังดังเดิม ด้วยเพราะความเคารพที่เขามีให้ท่านน้า และอยากให้อ๋องล่าเกอน้องรักได้กลับเข้ามาเยี่ยมพระองค์ในวังบ่อยๆ

          “ท่านพี่ก็ไม่ได้น้อยกว่ากระหม่อมหรอก”

          “ข้าชอบพอใครก็ยกย่องให้ตำแหน่งแต่งตั้งเป็นพระสนม 

ให้มีความเป็นอยู่ที่สุขสบาย ไม่เหมือนเจ้าสักนิด”

          “หม่อมฉันก็หาความสุขไปเรื่อยตามประสาชายโสด เจ้าพี่อย่าทรงเชื่อข่าวลือหน่อยเลยพะย่ะค่ะ”

นี่แหละคือเหตุผลที่เขายังไม่อยากผูกมัดกับหญิงใด ยิ่งฐานันดรศักดิ์แบบเขา

ท่านพี่ย่อมหาหญิงที่คู่ควรมาให้ และแน่นอนว่าต้องเป็นพวกบุตรสาว

ของเหล่าขุนนางที่ท่านไว้วางพระทัย บุตรสาวคนใหญ่คนโต พวกคุณหนูทั้งหลาย อย่างจางลี่เฟยบุตรสาวของท่านเสนบดีฝั่งซ้ายนั่นปะไร แล้วต่อไปชีวิตเขาจะหา

ความสงบสุขได้รึ ขืนทำอะไรตามใจตัว ข้ามหน้าข้ามตาว่าที่ชายากับท่านพ่อ

ของนางเข้า คงมีเรื่องเข้าหูถึงท่านพี่จนเขาถูกเรียกมาเอ็ดไม่เว้นวันเป็นแน่

          “แสดงว่าไม่เอา”

          แต่ลี่เฟยน้องน้อยแห่งจวนเสนา ที่เขาได้พบปะอยู่เกือบทุกวัน ได้หยอกล้อ

กลั่นแกล้งนางตามพวกพี่ชายของนางชี้ชวนให้เล่นเห็นเป็นสนุก นานวันเข้าก็ยิ่งทำให้ใจนักรบที่เคยแข็งกระด้างสงบนิ่งอย่างเขา แกว่งไกวราวกระบี่ที่ถืออยู่ในมือ

          “พะย่ะค่ะ” แต่ชีวิตโสดย่อมสำคัญกว่า นั่นคงเป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบที่เจอ

หญิงงามแล้วจะไขว้เขวไปบ้าง

          “ก็ดี ถ้าเจ้าไม่เอาอย่างนั้นพี่เอานะ 

จะได้ให้กรมวังเรียกตัวเข้ามาคัดเลือกเป็นนางสนม”

          “เฮ้ย ! ไม่ได้นะท่านพี่ !”

เนื้อหาของนิยายเรื่องนี้ถูกแต่งและสมมติขึ้นมาทั้งหมด ชื่อตัวละคร เมือง แคว้น รัชสมัย ไม่อิงประวัติศาสตร์ใดๆ นะคะ เกิดขึ้นจากจินตนาการล้วนๆ