คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #108 : ตอนพิเศษครบรอบ 1 ปี
ตอนพิเศษ we are…
ขณะนี้เวลาบ่ายสองโมงกว่านิดๆโดยประมาณ(จากดวงอาทิตย์)เพราะกระผมลืมใส่นาฬิกาและขี้เกียจเอาโทรศัพท์ขึ้นมาดู แต่ผมไม่น่าจะเดาพลาดหรอกครับ อ่อ อย่าเรียกว่าเดาเลยแต่ควรใช้คำว่าคำนวณจากความน่าจะเป็นดีกว่าเพราะมันเหมาะกับคนมีไหวพริบมีการศึกษาอย่างผม หึหึ ก็นะนี่ใครครับนี่พีระณัฐเชียวนะเว้ย อย่าบอกว่าคุณลืมผมผู้ชายมาดแมนแอนด์แฮนซั่มประจำศิลปกรรมคนนี้ไปเสียสิ้น อะไรกันเราไม่เจอกันแค่ไม่กี่เพลาพวกเจ้าแปรเปลี่ยนจากข้าแล้วรึ เหอะ ผู้หญิงนี่เชื่อใจไว้ใจไม่ได้จริงๆ ดีแล้วที่ผมมีแฟนเป็นผู้ชาย ฮ่าๆๆ ฮู้ววว ชักจะเพ้อเจ้อไปกันใหญ่แล้ว กลับมาๆ หมายถึงสติกูอ่ะกลับมาก่อน
คือจะบอกว่าตอนนี้ผมอยู่หน้าบ้านเพื่อนรักนักล่าแต้มล่าฟันครับ มันคล้ายๆAF The starล่าฝัน แต่ผู้ร่วมเล่นจะเป็นผู้หญิงซะส่วนใหญ่มันเลยกลายเป็นล่าฟัน ฮ่าๆ มีใครทายถูกไหมว่าผมอยู่ ณ แห่งหนตำบลใดรู้สึกจะเดากันถูกประมาณ 78.9105% ใช่แล้วคร้าบบบบบบบบ ตอนนี้ผมอยู่บ้านไอ้เชนครับ แล้วผมมาทำอะไรที่นี่นะหรือ อย่าตอบว่ามาเก็บค่าน้ำค่าไฟหรือขายประกันเพราะคำตอบนั้นอาจทำให้เราแตกหักกันได้นะครับคุณ หรือคิดว่าผมเป็นเทศบาลมาเก็บขยะหน้าบ้านให้มันอันนั้นก็ไม่ได้ใกล้เคียงเพราะปกติผมต้องออกไปเก็บตอนตีหนึ่งตีสอง คึ
ก็ไม่มีไรหรอกครับแค่ช่วงนี้ได้หยุดสามวันไงวันมาฆบูชา นานๆทีไอ้หมอมันจะว่างผมก็เลยแวะเวียนมาเยี่ยมเยียนมันหน่อย แบบว่าห่วงเพื่อนกลัวเพื่อนเหงา ดูดีป่ะ ดีสิก็กูสร้างภาพ กร้ากกกก จริงๆคือผมไม่มีที่ไปครับ ไอ้หล่อแม่งกลับบ้านไปเฝ้าเด็ดพ่อเด็ดแม่และเครือญาติที่กลับมาจากอิตาลี ดูสิมันทิ้งผมได้ลงคอคิดดู ที่จริงมันก็ชวนไปแหละครับแต่ก็นะ แฟมมิลี่ไทม์มีผมไปด้วยมันก็อาจจะไม่สะดวกเท่าไร เลยปล่อยมันกลับไปคนเดียว
พอภูมิไม่อยู่พีระณัฐก็บินสิเหวยยยยยย อยู่บ้านทำไมตายไปเจอะยมบาล พี่แทบอยากจะตีปีกพั่บๆๆๆบินแข่งกับนกเงือกเลยละน้องเอ๋ย เห็นผมดีใจขนาดนี้ก็ไม่ใช่ว่าอยู่กับภูมิไม่ดี มันดีมากๆแต่บางทีผมก็อยากจะมองอะไรสวยๆงามๆโดยที่ไม่มีคนคุมบ้าง เข้าใจไหมฮ้าฟฟฟฟ ผมเลยรีบโทรหาไอ้แทนอย่างว่องเพราะคิดว่ามันก็คงจะถูกไอ้ฟ่างสลัดทิ้งไว้บ้านแน่ๆ แต่เปล่าครับเชี่ยนั่นเสือกเสนอหน้าตามตูดไอ้ฟ่างไปด้วยซะงั้น ฟายเอ๊ยยยย ผมเองก็ไม่แน่ใจนักว่าเชี่ยแทนมันได้รับเชิญหรือมันเชิญตัวเองเป็นปลิงเกาะไอ้ฟ่างไปกันแน่ แต่น่าจะเป็นอย่างหลังนี่แหละครับผมว่า เหอๆ
พอหลุดจากไอ้แทนผมก็เลยเลือกมาหาไอ้เชน อย่าถามว่าทำไมไม่ไปหาไอ้ปันกับไอ้คิวก็เพราะผมไม่อยากเข้าไปยุ่งกับมันสองตัวให้แปดเปื้อนวรรณะหรอก แบบว่าพวกมันชั้นต่ำอ่ะครับ ฮ่าๆ อีกเหตุผลที่เลือกไอ้เชนเพราะ หนึ่งจะมีคนคอยขับรถให้ สองผมสามารถเลือกที่ที่จะไปได้ มันไม่ขัด สามโดยส่วนมากไอ้เชนชอบทำตัวอาป๋าอาเสี่ย เฮียจ่ายตลอด เจ็บก็จ่ายตายก็จ่าย ฮ่าๆ มันทำกับสาวๆในฮาเร็มของมันจนติดเป็นสันดาน พวกผมที่เป็นเพื่อนเลยพลอยได้อานิสงไปด้วย มีเชนคนเดียวเหมือนมีเมียคอยเอาใจสักแปดคน ก็ว่าไปนั่น
แต่ไอ้เชนนี่ก็นะกูโทรมา ไลน์มา วอทแอฟมา แทงไฮโล เอ๊ยแทงโก้หาไม่เคยจะตอบกลับหรอก ไม่รู้มันจะมีโทรศัพท์ไว้ทำซากอ้อยหอยลายอะไร และสุดท้ายชายวัยใกล้เกณฑ์ทหารอย่างผมก็ต้องวัดดวง ด้วยการถ่อมาหาถึงบ้านมัน มาเสี่ยงเอาดาบหน้าว่าจะเจอมันไหม เพราะเอาแน่เอานอนอะไรกับมันไม่ได้หรอกครับไอ้เชนน่ะ เราไม่สามารถคาดคะเนหรือพยากรณ์ล่วงหน้าได้เลยว่ามันจะไปซุกตัวอยู่ที่คอนโดไหน อพาร์ทเมนท์ใคร บ้านหญิงสาวนางใดในแต่ละคืน
แต่วันนี้ถือว่าโชคยังเข้าข้างผมอยู่บ้างเพราะเห็นรถมันจอดอยู่ในโรงจอดรถ นั่นก็แสดงว่ามันต้องสิงสถิตย์อยู่ในบ้านนี่แหละครับ ผมพาน้องโฟล์คคู่กายมาจอดต่อท้ายรถไอ้หมอฟันดะ ก่อนจะยิ้มร่าทักทายเรือนกล้วยไม้หน้าบ้านมันอย่างอารมณ์ดี บ้านเงียบๆแบบนี้คุณพ่อคุณแม่คงไม่อยู่ชัวร์ๆ ว๊าอุตส่าห์หอบของฝากจากเชียงใหม่มาให้ แต่ปกติบ้านนี้เขาก็เงียบสงบแบบนี้แหละครับบ้านคุณหมอมักจะไร้คนอยู่เพราะเขาไปอยู่โรงพยาบาลกันหมด
แต่เอ๊ะเดี๋ยวก่อนนะ ก่อนที่ขาทั้งสองข้างจะก้าวเข้าไปในบ้านหลังใหญ่ได้หมดนั้น ผมก็มีอันต้องสโลโมชั่นตัวเองหันหลังกลับมาเป็นมุมเฉียงๆเอียงๆประมานเศษเจ็ดส่วนสามองศาฟาเรนไฮ เมื่อหางตาไปสะดุดกับ BMW Z4 สีขาวป้ายแดงแจ๋แขไขจัญไรคันหนึ่งซึ่งจอดอยู่ข้างๆมินิของไอ้เชน รถคันนี้เป็นรถที่ไอ้แทนหลอกล่อขายให้ไอ้คุณชายเบียร์เพื่อหากำไรเข้าครอบครัว(ป๊ามันบอกว่าถ้าขายรถได้สามคันภายในเดือนเดียวจะให้เงินไปช๊อปที่ฝรั่งเศสหลังเรียนจบแบบโนลิมิต หึหึ พูดง่ายๆว่ามันหาเงินเลี้ยงเมียว่างั้นเถอะครับ แล้วก็ไม่ได้ไปขายไหนไกลหรอก มันก็วนๆเวียนๆหากินกับเพื่อนนี่แหละ ไอ้เบียร์นี่เหยื่อรายแรก)
แล้วรถไอ้เบียร์มาจอดอยู่ในบ้านไอ้เชนได้เยี่ยงไร หืมมมมมม สงสัยเหมือนผมไหมครับ หืมมมมมม ดวงตาผมเริ่มหรี่ลงๆๆ หรี่ลงสาละวันหรี่ลง กร้ากกกกกก เฮ้ยยย ไม่ใช่เว้ยยยยย กูจะฮาไปไหนเนี่ย แค่นี้
ก็ฮอทจนไม่รู้จะฮอทยังไงแล้วฮอทมากกว่านี้คงเป็นฮอทพอทแล้วล่ะ คึคึ ไม่ได้การล่ะผมต้องรีบไปสืบแม้จะไม่ได้คิดว่าเพื่อนสนิททั้งสองจะเจริญรอยตามก็เถอะ ขอไปให้เห็นด้วยตาเพื่อฟามสบายจายยยยย
โถ่ไอ้เชนไอ้เบียร์ในที่สุดพวกมึงก็ อ๊ากกกกกกกก ผมแหงนหน้าจนคอตั้งขึ้นไปยังชั้นสองของบ้านตรงตำแหน่งห้องนอนไอ้เชน อย่าบอกนะว่า ไม่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อะไรก็ได้ พวกมึงจะยังไงก็ได้ จะปี้หมาปี้แมวจิ้งหรีดริ้นไรที่ไหนก็เอา แต่กูขอร้องว่าอย่าเอากันเองอีก กูทำใจไม่ได้ ผมรีบวิ่งตึกๆๆๆ ไม่สนใจพี่แม่บ้านที่เข้ามาทักทาย ก่อนจะมุ่งหน้าไปยังห้องไอ้เชน ผมยืนอยู่หน้าห้องพลางท่องบทสวดแผ่เมตตาให้ตัวเอง สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรมนะพีม เอาวะ
ผ่างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
และสิ่งที่อยู่หลังประตูบานนั้นก็คือ
กล้อง กล้องครับกล้อง อย่าเพิ่งเข้าใจผิดคิดว่าผมเห็นกล้องกองอยู่ในห้องมัน และก็ไม่ได้มีพี่ก้องนูโวผู้มีหน้าตาละม้ายคล้ายผม หรือพี่ก้องปิยะผู้เลอโฉมก็ไม่ใช่ แต่กล้องที่ว่าคือผมอยากได้กล้องมาถ่ายภาพพวกมันไว้ต่างหากล่ะ มันไม่ได้มีอะไรอุดจาดตาอย่างที่ผมคิด ว่าอาจจะเห็นไอ้เชนกับไอ้เบียร์ทำเรื่องมหัศจรรย์ แต่สิ่งอยู่ตรงหน้าผมตอนนี้นั้นมันเหนือธรรมชาติยิ่งกว่าที่คาดหมายไว้อีกครับ ในห้องนอนกว้างๆเท่าสนามฟุตซอลแห่งนี้มีไอ้คิวเพิ่มเข้ามาอีกตัว เอ๊ะหรือว่า….จะเป็นรักสามเศร้า อ้วกกกกกกกกก กูขออ้วกก่อนได้ไหม หยึ๋ยๆแค่คิดก็กลืนน้ำลายไม่ลง พอครับเลิกคิดอะไรสะเทือนขวัญซะทีเถอะครับ เรามาดูเรื่องจริงไม่อิงมโนของผมกันดีกว่า
สภาพของพวกมันแต่ล่ะคนนี่เกินกว่าที่จะพรรณนา แต่ผมจำเป็นต้องสาธยายใช่ไหม งั้นเริ่มจากบนเตียง ที่มีไอ้คิวนอนเปลือยท่อนบนกรนเสียงลั่นห้อง ขามันพาดอยู่บนขาไอ้เบียร์ที่นอนอยู่ข้างๆ ส่วนข้างล่างมีไอ้เชนนอนขดกอดผ้าห่มอย่างสบายอารมณ์ พื้นห้องนั้นเต็มไปด้วยเข็มขัดเอย เสื้อเอย ที่ชาร์จแบต ถุงเท้า ที่สำคัญกลิ่นเหล้าฟุ้งกระจายเป็นหย่อมๆเหมือนฉีดเป็ดโปรและซอฟเฟลไว้ในคราเดียว ไอ้พวกเชี่ยยยยยยยยยยยยยยยยย แอบไปกึ๊บเหล้าไม่ชวนกู ฮึ่มมมมม ปรี๊ดครับปรี๊ด ขอบอกไว้เลยว่าปรี๊ดมาก โอเคพีมใจเย็นๆ ใจเย็นๆนะกูนะ
หนอยยยย ไอ้ที่พวกมึงเช็คอินกันว่าสามทหารเสือเมื่อคืนที่แท้ก็คือแบบนี้สินะ กูจะฟ้องไอ้เต้ยมึงตายแน่คิว โอ๊ะลืมไปว่าไอ้คิวไม่ได้กลัวไอ้เต้ยอย่างที่ไอ้แทนหวาดผวาไอ้ฟ่าง แต่ถ้าไปเป่าหูให้ไอ้เต้ยงอแงไอ้คิวก็ตายได้เหมือนกันละว๊า
“ตื่นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน ตื่นนนโว้ยยยยยยตื่นๆๆๆ พวกมึงตื่นขึ้นมาให้กูด่าซะดีๆแม่งออกไปแดกเหล้าไม่ชวนกู สันดาน” ผมเดินเข้าไปเตะๆเหยียบๆไอ้เชนที่นอนอยู่บนพื้น สภาพแบบนี้พวกสาวๆที่คลั่งไคล้มึงมาเห็นเขาอาจจะเผ่นก็ได้นะและดูจากชุดที่มันใส่แล้วผมขอทำนายว่าแม่งไม่ได้อาบน้ำชัวร์
“เชนนนนนนน ไอ้เชนนนนนนน”
“…………………..” มดปลวกสักตัวจะสนใจกูนั้นก็หามีไม่ มีแค่ไอ้เชนที่พลิกตัวอยู่สองสามทีเพื่อหาท่านอนที่ดีกว่า ด้วยความหมั่นไส้เลยแอบเหยียบท้องมันอีกรอบ
“ตื่นนนนนนนนนนนนนน เบียร์มึงก็บ้าไปกับพวกมันเหรอวะ แล้วไมไม่ชวนกู๊ววววว” ผมเอื้อมมือไปกระชากผ้าห่มออกจากตัวไอ้เบียร์พร้อมกับผลักหัวมันไปอีกหนึ่งที เออแอบทำร้ายร่างกายตอนพวกมันหลับก็ดีเหมือนกันนะเนี่ย เพราะจะไม่มีการเอาคืน ผมชอบบบบ
“………………..” แต่ไอ้เบียร์ก็ไม่สะทกสะท้านมันแค่ซุกตัวลงไปใต้ผ้าห่มราวกับรังเกียจกูนักหนา ผมนี่ยืนหอบพะงาบๆจ้องไอ้เชนก็แล้ว มองไอ้เบียร์ก็แล้ว ชายหางตาไปหาไอ้คิวก็ยังเหมือนเดิม ช่วยสนใจกูหน่อยได้ไหมวะ เพื่อนมาหาน่ะเพื่อนมาหา เข้าใจไหมลุกขึ้นมาต้อนรับกูหน่อยได้หรือเปล่า
“เชี่ยคิว เฮ้ยพวกมึงลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้เลยโว้ยยยยยยยยยยยย รู้ไหมมันกี่โมงกี่ยามกันแล้ว”
“แม่งเอ๊ยยยผัวตายรึไง เชี่ยหนวกหู” แม่น แม่นมาก แม่นประหนึ่งจับวางแล้วกดลงบนหน้ากูเลย สิ่งนั้นที่เชี่ยวคิวเฟี้ยงมามันคือหมอนข้างขนาดหนึ่งคนโอบ แม้ว่าไอ้สารเลวคนขว้างจะกำลังหลับตาแต่ว่าหมอนใบนั้นหนามันก็ลอยมาเต็มสองเบ้าตากูเลยครับ
“หนวกหูก็ลุกเด้ ไอ้เหี้ยพวกมึงจะลุกไม่ลุก” ผมก็เอาหมอนอันนั้นแหละกระหน่ำฟาดทุบตีพวกมันแบบเรียงตัว
“อื้มมมม พีมเหรอ มึงมาทำไรแต่เช้าเนี่ย” กูอยู่ทางนี้เบียร์ หล่อตลกแล้วมึง
“กูมาหาเพื่อนกินข้าวแต่เหมือนจะไม่มีเหี้ยตัวไหนสนใจกูสักตัว” ดราม่าครับดราม่าในเมื่อไม้แข็งและหมอนข้างใช้ไม่ได้ผลเราก็ต้องใช้เล่ห์เหลี่ยมเข้าช่วย คึคึ เรียกร้องคะแนนสงสาร น่านนนนนนนนนน
ได้ผล ไอ้เชนชะโงกหน้ายับๆหัวยุ่งๆขึ้นมาหรี่ตาดูผมที่นั่งทับไอ้คิวอยู่บนเตียงและสองมือคู่นี้ที่กำลังกระชากหนังหัวมันเป็นการแก้แค้น บังอาจเขวี้ยงหมอนใส่ใบหน้าหล่อๆของกูไอ้อับปรี
“อื้อออออมึงมาเมื่อไรวะ พวกกูเพิ่งกลับมาตอนเก้าโมงของีบแปบนะ ถ้าหิวมึงก็ลงไปบอกพี่รอมหาไรให้กินไป” หนอยยยยยยย ถ้าจะตื่นมาพูดแบบนี้มึงก็หลับแบบไม่ต้องตื่นไปเลยห่า พ่อมึงเถอะกลับมาเก้าโมง พวกมึงจะมาราธอนเกินไปไหม แม่งต้องไปต่อกันหลายที่แน่ๆ เชี่ยยยแล้วทำไมกูถึงไม่ได้ไปวะ แล้วกูจะถ่อมาหามึงเพื่ออะไรเชน แล้วกูต้องกลับใช่ไหม ไม่ ไม่เว้ยไม่กลับ
อย่าคิดว่าผมจะยอมให้พวกมันหลับสบายเลย ฝันไปสิ แอบหนีไปกินเหล้าเอานารีไม่ชวนกูแล้วยังจะมาหลับมาเมินไม่สนใจกูอีกเหรอ แบบนี้มันต้องทำให้เจ็บให้รู้สึก ผมงัดวิชามวยปล้ำที่เคยร่ำเรียนมา(ซะเมื่อไร) จับขาจับแขนไอ้คิวบิดไปบิดมา เอาให้หักให้สมกับที่มันหนีเที่ยวไม่ชวน แค้น แค้นเว้ยแค้นนนนนนน
“โอ้ยยย เหี้ยไรกับหัวกูเนี่ย เดี๋ยวกูจับรุมโทรมให้หายเตี้ยเลยแม่ง เชี่ยแคระกูเจ็บไอ้สัด” ดูปากมันครับดูปากมัน
“ในหัวสมองมึงคิดแต่จะทำเรื่องแบบนั้นกับกูเหรอเชี่ยคิว กูรู้กูหน้าตาดี มึงแอบหวังว่าจะได้แอ้มกูอยู่ล่ะสิ ใช่ไหม ใช่ไหมห๊า” ผมตะโกนใส่หูมันก่อนจะถูกมันสะบัดจนหลุดออกมา
“โถถถถถถ ไอ้แคระสิ่งมีชีวิตเสมือนไร้ความสามารถที่เกิดมาไม่ครบสามสิบสองอย่างมึง กล้าดียังไงถึงกล้าพูดว่ากูจะแลเหลียว ไอ้หนอนปล้องเดียว มึงอย่าพูดให้กูได้ยินอีกนะ ผื่นแพ้เสนียดกูจะขึ้น”
ผมด่ามันไปสามคำ แต่ดูที่มันตอกกลับมาสิแม่งทำผมเจ็บไปถึงต่อมไร้ท่อ หนอนปล้องเดียวพ่อง ไอ้ควายนึกภาพตามแล้วน้ำตาจะเล็ด เมื่อไรกูจะสูงสักที สาดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด แล้วที่เจ็บกว่านั้นคือมันหลับตาด่า นอนด่ากูเนี่ยนะ แถมไอ้เบียร์ที่นอนเหมือนตายก็เสือกขำหึผสมโรงอีกต่างหาก แม่เจ้าพวกมึงทำร้ายจิตใจกูเกินไปไหม เวลานี้โคตรคิดถึงภูมิเลย หล่ออออมึงอยู่ไหนมายำไอ้พวกนี้ให้กูที และด้วยความเจ็บแค้นผมก็เลยเอากำปั้นทุบลงกลางหลังไอ้คิวเต็มแรง แต่….
พลั่กกกกกกก
“โอ๊ยยยย” ไม่ใช่เสียงไอ้คิวครับแล้วเสียงใคร เสียงกูนี่แหละ แม่งโดนถีบกลับมาอ่ะ ผมโดนเพื่อนถีบเกือบตกเตียงครับคิดดู ฟายยยยยยย สิบปีที่คบกันมากูมีค่าแค่ให้มึงเอาฝ่าตีนมาปะทะเหรอวะ (แต่ที่ผมเอาตีนเหยียบพวกมันตะกี้ไม่นับนะครับผมทำไปเพราะเจตนาดี) ดีที่ผมได้ความไวส่วนตัวเลยสามารถตี
ลังกาม้วนหลังทำหกสูงคว้าปลายตีนไอ้เบียร์ไว้ได้อย่างหวุดหวิด เกือบไปแล้วเกือบตกเตียงแล้ว ไอ้คิวกูขอสาปขอประณามมึง ขอให้มึงถูกพวกอีกรีนรุมปู้ยี่ปู้ยำในสักวันหนึ่งของปั้นปลายชีวิต
หลังจากสู้ไอ้คิวไม่ได้ผมก็ต้องพยายามปลุกปล้ำกับไอ้พวกหล่อแต่เลวอยู่นานกว่าพวกมันจะยอมลากสังขารขึ้นมาก็คิดดูสามต่อหนึ่ง กูซึ้งจริงๆ สรุปกว่าจะปลุกพวกมันได้ กว่าพวกมันจะเสด็จไปอาบน้ำกว่าจะได้ออกมากินข้าวกันปาไปเกือบสี่โมงกว่าๆเลยครับ ท้องผมร้องจนจะไปประกวดเดอะวอยซ์ไทยแลนด์ได้แล้ว ไอ้หล่อก็โทรเช็คโทรจิกยิกๆมึงเห็นกูเป็นข้าวเปลือกหรืออาหารเม็ดรึไงแม่งจิกอยู่ได้ แค่รายงานทางโทรศัพท์มันไม่สาแก่ใจไอ้แห้งมันหรอกครับ กิตติศัพท์ความไม่พอดีของภูมิใครๆก็น่าจะรู้
ผมต้องเปิดแทงโก้เพื่อโชว์ให้มันเห็นด้วยว่าอยู่ไหนกับใครทำอะไร ไอ้สามตัวนั่นแซวกูชิบหายแซวแบบไม่เผื่อไม่เหลือไว้แซววันอื่นมั่งเลย ทั้งยังมาดมๆตัวผมให้ภูมิมันของขึ้นไอ้นั่นยิ่งจุดติดง่าย กว่าจะเคลียร์กันได้ โอยยยยยย คิดผิดหรือคิดถูกที่ออกมาหาพวกมันวะเนี่ย
หลังจากหาอะไรยัดลงท้องเสร็จพวกผมก็ไปดูหนังกัน แถมก่อนเข้าโรงหนังยังเจอโจทย์เก่าไอ้คิวด้วยครับ พี่เจนคนสวยที่ไม่รู้ไปทำไรมาถึงสวยกว่าเดิมจนไอ้คิวยืนคุยด้วยเป็นนานสองนาน พวกผมก็แซวไปตามประสา คุยกันเกือบสิบนาทีก็แยกย้ายเพราะใกล้เวลาหนังจะเริ่มฉาย
ตอนเดินเข้าโรงหนังไอ้เบียร์ก็บอกว่าอยากให้เด็กที่ไปซ้อมเต้นมาเห็นฉากเมื่อกี้จัง ไอ้คิวยักไหล่ตอบแบบชิลๆว่า ถ้าไอ้เต้ยรู้เรื่องที่เจอพี่เจนวันนี้มันจะจัดการกับพวกผมทั้งสามคนขั้นเด็ดขาด ไอ้เชนเลยแย็บต่อว่าหัดกลัวไอ้เต้ยตั้งแต่เมื่อไร มันบอกว่าไม่ได้กลัวแต่ปวดหัวเวลาที่ต้องอธิบายแล้วจะจบลงด้วยการพาไอ้เต้ยไปหาอะไรแดกซึ่งบางทีก็ตีสามตีสี่ กร้ากกกกกกกกกก ลืมไปว่าไอ้เต้ยมันไม่ได้งี่เง่าหูเบา แค่สมองนิ่มไปหน่อยแค่นั้นเอง เฮียไม่ได้ว่ามึงนะเต้ยเฮียแค่กล่าวถึงโดยสังเขป คึ
และแล้วสี่หนุ่มสี่มุมเหมือนเอฟโฟก็ดูหนังจบ พอผมบอกว่าวันนี้พวกเราเหมือนแก๊งค์เอฟโฟเชี่ยคิวแม่งปากดีว่ามันคือเจ้าชายทั้งสามกับนายคนใช้สโนไวท์ พร่องจะให้บอกอีกกี่ทีว่ากูไม่ใช่คนแคระ มันกวนผมทั้งวันว่าอะไรเอ่ยไม่เข้าพวก เอ้อออ ใช่ซี้กูไม่ได้สูงเกินมาตรฐานชายไทยอย่างพวกมึงนิ แต่จะว่าไปคนก็มองพวกผมจริงๆนั่นแหละครับ เรื่องปกติคุ้นชินเขาก็จะมองๆไอ้สามตัวนั้นเหมือนอยากจะแดกแล้วพอมองผมก็ยิ้มๆกัน เอ่อกูไม่ใช่ตัวตลกครับ จะยิ้มเพื่อ?
เราคุยกันเรื่องหนังตลกที่ไปดูมาว่ามันไม่ฮาเท่าภาคแรก แต่สิ่งที่ฮาคือทำไมกูถึงกล้าคิดอกุศลว่าไอ้เชนกับไอ้เบียร์มันจะแอบกิ๊กกันว๊ะ โหหหห แค่คิดภาพตามขนคิ้วยังตั้งชันอ่ะครับ พอผมเล่าให้มันสองคน
ฟังไอ้เชนกับไอ้เบียร์ก็มองหน้ากันก่อนจะหันมารุมผมอย่างไร้ความปราณี ทรงผมที่กูเซ็ตมาดีๆย่อยยับหมดเลย ไอ้คิวมันเดินกอดคอไอ้เบียร์เหมือนที่ไอ้เชนกอดผม คือไอ้คิวน่ะเหมือนกอดคอแต่ไอ้ห่าหมอฟันนี่แม่งทำเหมือนไหล่ผมเป็นที่พักแขน มันเทน้ำหนักตัวลงมาเต็มๆ ภูมิมันแค่เอามือประคองไหล่มันไม่ได้ฝากน้ำหนักให้กูมึงเข้าใจไหมเชน กูหนักกกกกกกกกกกกกก
“เชนนนน กูหนักเอาขาหน้ามึงออกจากคอกูได้แล้ว” ตั้งแต่เดินออกจากโรงหนังมา ไอ้หมอฟันยังไม่ยอมเอาแขนอันหนักเท่าท่อนซุงออกจากไหล่ผมเลยครับ
“บ่นๆ ทีไอ้ภูมิกอดกูไม่เห็นมึงจะบ่น” น่ะ เริ่มดราม่าใส่กูแล้วไง
“บ่นก็ตายสิ ใช่ไหมพีม” ไอ้ราชนิกุลว่าพร้อมกับหันมายิ้มคุณชายสไตล์ให้ผม กูล่ะแสบตากับออร่ามึงจริงๆเบียร์ แต่พอเหลือบไปมองไอ้ทากทะเลจีนใต้ที่เดินกอดคออยู่ข้างๆไอ้เบียร์นั้น มันช่างต่างกันราวฟ้ากับเหว ถึงวันนี้ไอ้เบียร์มันจะใส่เสื้อผ้าไอ้เชน แค่เสื้อเชิ้ตสีน้ำทะเลกับกางเกงยีนส์สีเข้มธรรมดาแต่ว่ามันก็ดูเป็นคุณช้ายยยยคุณชาย แล้วดูไอ้คิว กางเกงยีนส์ซีดๆขาดๆตัวนี้ผมเห็นมันใส่ตั้งแต่วันก่อน คือใส่มาเรียนด้วย ใส่นอนด้วย ใส่มาเที่ยวก็ได้ด้วย อเนกประสงค์มากๆ ใครอยากเข้าใจอุปมาอุปไมยที่ว่าช่างแตกต่างกันราว นรกกับสวรรค์ก็มาดูได้เมื่อไอ้คิวกับไอ้เบียร์อยู่ด้วยกันนี่แหละครับ
“มองไรหนอนปล้อง” ให้ตายเถอะศักดิ์ดากูเกลียดคำนี้อย่างสุดขั้วหัวใจ
“มองตัวเหี้ย”
“ว๊ายยยย พูดจาไม่เพราะเลยนะคะอีดอกกก” ไอ้คิวทำท่าทำทางสะดิ้งเป็นตุ๊ดดอยช้าง จีบปากจีบคอใส่ผมซะน่ากระทืบ ไอ้หน้าหล่อๆสองตัวนี่ก็ขำกันจั้งงงงง เคยคิดจะช่วยกูบ้างป่ะเนี่ย ดีแต่จะรุม
“เหี้ยคิวมึงเดินผ่านKFCอย่าคลานเข้าไปลากไก่ออกไปกินที่ลานน้ำพุข้างหน้าล่ะสัด”
“หึ ใครจะเหมือนมึงผัวไม่อยู่ก็แรดไปทั่ว หนอนปล้องเดย์โกลด์” ไอ้คิวยักไหล่คือเวลาถูกมันด่ายังไม่เจ็บเท่าเวลาด่ามันแล้วมันไม่แยแสนะครับ
“อะไรคือเดย์โกลด์วะคิว” มึงอย่าอยากรู้อยากเห็นได้ไหมเชน
“วันทองไง โถ โถ โถนี่เดินหรือกระดึ๊บเอาวะ กร้ากกก ไอ้เบียร์ไอ้เชนมึงระวังหนอนมันพ่นพิษใส่นะ” ฮึ่มมม แม่งด่าไม่เท่าไรแต่ทำท่าเดินด้วยการก้าวสั้นๆล้อเลียนกูด้วยเนี่ยสิ ไม่ทงไม่ทนแล้วโว้ย ผมยื่นตีนไปกะถีบมันแต่มันก็กระโดดหลบออกไปทัน
“ไอ้คิวมึงอย่าไปแกล้งมันมาก ดูหน้ามันดิ หึหึ”
“ขำไร หน้ากูทำไม ห๊ะมึงพูดมาเลยเบียร์”
“เปล่าๆ ไม่มีไร โอ้ยเชี่ยนี่กูบอกไม่มีไรไง แค่เหมือนหน้ามึงมันป่องๆขึ้น” ไม่มีไรแล้วทำไมต้องรุมหัวเราะกูด้วยวะ เดี๋ยวพ่อปั่นฟรีคิกเรียงตัวเลยแสรดดดด
“มึงก็อย่าไปสนใจไอ้คิวมันมากดิวะ เฉยๆไว้เดี๋ยวมันก็เลิกแกล้ง”
“ขอบใจสำหรับคำแนะนำนะเชน และจะดีมากถ้าเอาแขนออกจากคอกูซะที หนักกกกกก”
“เออๆแม่งบ่นเก่งชิบหาย แล้วนี่เราจะไปไหนกันต่อวะ”
“กลับดิ”
“เชี่ยเบียร์มึงจะรีบกลับไปไหนมีนัดเหรอวะ” ไอ้เชนที่ยอมปล่อยผมเป็นไทหันไปถามไอ้เบียร์
“เปล่า กูแค่เพลียๆเลยว่าจะกลับไปนอน” เพลียสิ ได้ข่าวว่าไปทำไรมานี่หว่า เชื่อไหมว่ามันสองตัวไม่ได้แค่ไปกินเหล้าเฉยๆ แต่ไอ้คิวนี่คงไม่หรอกไม่งั้นมันมีมหกรรมร้าวฉานกับไอ้เต้ยแน่ๆ
“สำออยเหอะ กูไม่ให้กลับคืนนี้เราไปต่อกันดีกว่า ทองหล่อไหม”
“มึงเก็บกดมาจากไหนวะคิว แล้วเด็กมึงไม่งอนแล้วหรอป่านนี้”
“แล้วมึงอ่ะพีม ชายอันเป็นที่รักมึงจะตามตัวป่ะเนี่ย โทรขออนุญาตพ่อมึงเลย” แหมเข้าใจพูดนะมึงไอ้เชน
“เออกูขี้เกียจมานั่งมีปัญหากับไอ้ภูมิทีหลัง” ไอ้เบียร์นี่ก็ภัคดีต่อเพื่อนมันจริงๆ ภูมิไม่มามันยังอุตส่าห์คุมผมแทนภูมิ
“ทำไมต้องขอ อ่ะโด่ นี่ใครครับ นี่พีระณัฐนะคร้าบบบบบ คืนนี้จัดไป พี่เลี้ยงงงงงง”
“เหยดดดดดดฮ่าๆๆ ชอบๆๆๆ” ผมยักคิ้วอมยิ้ม ไอ้พวกนี้ก็ดูชอบอกชอบใจกันใหญ่เวลาผมแข็งข้อกับภูมิ ผมกอดคอไอ้เชนไอ้เบียร์แล้วห้อยโหนตัวให้มันสองตัวลาก ฮ่าๆๆ คอเพื่อนจะหักป่ะวะ
และผลจากการกระทำอันเป็นการท้าทายในครานั้น ผมเลยโดยทารุณกรรมไปสามวันติด พร้อมกับเกือบทำผับระเบิดเมื่อใครบางคนยอมละเลยมื้ออาหารกับญาติเพื่อไปลากผมกลับ สวรรค์ไม่เคยรักกูเลยสินะ พร่องงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
************************
ชีวิตของกระผมก็อย่างที่เห็นนั่นล่ะครับวันๆก็มีแค่ไอ้หล่อ มีเรียน โปรเจค มีเพื่อนและวงเหล้า ทั้งชีวิตก็มีอยู่แค่นี้ แลดูเป็นชีวิตที่มักน้อยและพอเพียงดีเนอะ ฮ่าๆ ส่วนเพื่อนๆผมแต่ละคนน่ะเหรออยากรู้ไหมครับว่าสภาพชีวิตของพวกมันตอนนี้เป็นเยี่ยงไรกันบ้าง นอกจากไอ้สามตัวนั้นที่ผมเพิ่งไปสวีวี่วี่ย่ำราตรีกับพวกมันเมื่อวันก่อนจนได้เรื่อง ก็ยังมีอีกหลายตนที่ยังไม่ได้กล่าวถึง
เริ่มกันที่รายแรกมันเป็นเวลาหลายอสงไขปีแสงศตวรรษมาแล้วที่ผมไม่ได้พบเจอไอ้ฟ่าง เพราะมันต้องทำโปรเจคทำงานของมัน แต่ได้ข่าวแว่วๆมาว่าทะเลาะกับไอ้แทนบ่อยแต่สำหรับผมก็เป็นเรื่องปกตินะถ้ามันไม่ทะเลาะกันสิแปลก สาเหตุก็คงเป็นเรื่องเดิมๆมั้งครับเพราะช่วงนี้ไอ้ฟ่างมันไม่มีเวลาไปไหนมาไหนกับไอ้แทน ไม่มีเวลาอยู่ด้วยกัน อย่าว่าแต่เวลาไปเที่ยวเลยแค่เวลาจะหายใจไอ้ฟ่างมันมีรึเปล่าเหอะ แล้วไอ้แทนนี่บทจะงี่เง่ามันก็น่าจับหักคอจริงๆนะครับ
วันนั้นฟ่างมันก็หอบงานมาให้ผมกับภูมิช่วยทำที่คอนโด เพราะไอ้แทนไปมาเลกับครอบครัว คือช่วงนั้นพูดกับไอ้ฟ่างต้องใช้ภาษาระดับสูงอ่ะ มันเบลอแล้วสมองไม่รับรู้เหี้ยไรเลย แม่งบีบยาสีฟันมาเป็นโฟมล้างหน้า บอกสาลี่อร่อยดีทั้งที่ผมเอาชมพู่ให้แม่งแดก วิกฤตแล้วครับเมียเชี่ยแทน ส่วนช่วงนี้มันน่าจะส่งโปรเจคเสร็จแล้วล่ะ คงได้พักผ่อนสมใจและถ้าใครอยากเจอไอ้ฟ่างก็ไปตามได้แถวๆโต๊ะสนุ๊กนะ ก็หลังๆมานี่มันแทงสนุ๊กทุกวันจนจะโดนไอ้แทนแทงแล้วเพราะแม่งติดสนุ๊กนี่แหละ
ไอ้เรื่องติดสนุ๊กไม่เท่าไรแต่ประเด็นคือมีสาวมาติดมัน แล้วเสือกไปแลกไลน์แลกวอทแอปกัน ไอ้แทนจับได้ โหหหห วันนั้นกูว่าจะโทรเรียกรถดับเพลิงไปแสตนบายที่หน้าบ้านมันแล้วครับ บรรยากาศดุเด็ดเผ็ดร้อนมาก คนที่อยู่บ้านละแวกนั้นออกมาดูกันทั้งซอย ผมเพิ่งเคยเจอเวลาไอ้ฟ่างอาละวาดแบบจริงๆจังๆปกติเห็นแค่เวลาที่มันโวยวาย
แบบอะไรใกล้มือพ่อจับเขวี้ยงจับทุ่มไว้ก่อนเลยครับ เฟรมอันใหญ่ๆ รูปปั้น โต๊ะ แม้แต่ลำโพงอันยักษ์มันยังยกไหว น่ากลัวฉิบหาย แต่สุดท้ายพวกมันก็ผ่านพ้นวิกฤตมาได้อย่างละมุนละไมละม่อมละเมียดและละไว้ในฐานที่ไม่เข้าใจ คือกูไม่เข้าใจไงตอนเช้าฆ่ากันแทบตายตกบ่ายมานั่งอี๋อ๋อป้อล้อกันหน้าตาเฉย เอาเป็นว่าถ้าสาวๆคนไหนอยากเจอไอ้แทนให้ไปร้านเกมส์ แต่ถ้าอยากเจอไอ้ฟ่างให้ไปเล่นสนุ๊ก และถ้าอยากดูมวยก็ไปบ้านมันสองตัวอ่ะครับ ช่วงนี้แม่งตีกันบ่อย ฮ่าๆ
ก่อนหน้านี้พวกมันก็ได้ทำการเลิกกันเพื่อให้เป็นเกียรติเป็นสีสันแก่ชีวิตด้วยนะ เล่นเอาพวกผมต้องอดหลับอดนอนไปตามๆกัน รู้สึกจะเลิกได้สามวันกับอีกสองชั่วโมงกว่าๆมั้งครับ ไอ้แทนเป็นคนบอกเลิกแล้วก็เป็นคนร้องไห้ แล้วก็อาการโคม่า เหลืออีกนิดเดียวผมก็ว่าจะไปนิมนต์พระมาสวดส่งวิญญาณมันแล้วเชียว ไอ้ฟ่างเองก็ใช่ย่อย มันไม่ออกจากห้องไม่กินข้าว ไม่กินน้ำไม่ไปเรียนเลยตลอดสามวัน เกือบตายทั้งคู่
แต่อาจจะด้วยเวรกรรมแต่ปางเก่าที่มันได้สั่งสมมาด้วยกัน สุดท้ายก็ตายรังกลับมาขอคืนดี และหลังจากนั้นมันก็ได้สร้างตำนานใหม่ช่วงวาเลนไทน์
ใครมีทิชชู่มีกระโถนก็ลุกไปเอามาเตรียมไว้ใกล้ๆตัวเผื่อต้องซับอ้วกนะครับ คือไอ้แทนมันไปประมูลทะเบียนรถเป็นชื่อย่อ ทฟ ตามด้วยเลขวันเกิดของมันสองคนให้ไอ้ฟ่างเป็นของขวัญวันวาเลนไทน์แม่งอย่างเลี่ยน ซึ่งผมคิดว่ามันน่าจะต้องเตรียมการไว้นานแล้วเพราะกว่าเขาจะเวียนมาเป็นตัวอักษรตัวนี้ก็นานอยู่ ส่วนเรื่องตัวเลขนี่ผมไม่รู้จริงๆว่ามันไปทำยังไงถึงได้มาแต่ที่แน่ๆมันไม่น่าจะเป็นวิธีที่สุจริตหรอกครับไม่รู้เส้นไหนเส้นใหญ่เท่าไร หึหึ
แต่เท่านั้นยังไม่พอครับไอ้แทนยังสร้างความน้ำเน่าให้ชีวิตด้วยการให้รุ่นน้องในภาคคอมฯประมาณ สิบกว่าคน(จากคำบอกเล่าของไอ้คลื่นผู้ซึ่งเห็นเหตุการณ์ มันบอกตอนแรกนึกว่าเด็กวิศวะยกพวกมาหาเรื่องเด็กสถาปัตย์ ก็นะเราก็รู้ๆอยู่ว่าสองคณะนี้เขาไม่ค่อยลงรอยกัน จะมีก็แต่ไอ้แทนกับไอ้ฟ่างนี่แหละที่ผ่าเหล่ามาเอากันเอง)
คือไอ้แทนมันให้น้องๆไปยืนถือป้ายบอกรักไอ้ฟ่างที่หน้าตึกสถาปัตย์ครับพี่น้อง พอไอ้ฟ่างที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวเดินลงมาไอ้แทนก็ถือดอกกุหลาบเข้าไปให้พร้อมกับร้องเพลงเพราะเธอให้เมียมัน โคตรพ่อโคตรแม่เลี่ยน ทำเอาผมไม่กล้าฟังเพลงJetseter ไปเกือบเดือน กูล่ะศรัทธามันมากแม่งโคตรกล้า หน้าไม่หนาไม่ด้านจริงไหนเลยจะทำได้ใช่ไหมครับ แต่หลังจากสร้างโมเม้นสะท้านวงการเสร็จนั้นก็ได้ข่าวว่าเชี่ยแทนถูกหามส่งโรงพยาบาลไปหยอดน้ำข้าวต้มเพราะถูกไอ้ฟ่างซ้อมปางตาย โทษฐานที่ทำมันอายจนไม่กล้าเข้าคณะเกือบสัปดาห์ กร้ากกกกกกกกกกกก สมน้ำหน้าแม่ง
คู่นั้นผ่านไปมาดูอีกคู่ดีกว่าไอ้คิวไอ้เต้ยก็เวียนว่ายตายเกิดอยู่แถวๆศิลปกรรมนี่แหละครับ ไอ้คิวยังเป็นขวัญใจกะเทยทุกช่วงวัยตั้งแต่กะเทยแบเบาะแรกรุ่นยันกะเทยรุ่นเหนียงเสริมใยเหล็ก ต่างก็รักและบูชามัน มันยังไปหารายได้แถวสะพานพุทธบ้าง ออกไปวาดรูปไปร้านพี่โอ้อยู่เนืองๆ วันหวยออกมันก็หอบโพยมาขายในมหาลัย คืนไหนมีแข่งบอลมันก็เปิดโต๊ะรับแทงผลบอล วันไหนไม่มีเรียนมันก็เปิดบ่อนหลังคณะ เรียกว่าครบวงจรทุกอย่างแค่ลุ้นว่าเมื่อไรจะต้องไปประกันตัวมันออกจากคุกจากตารางแค่นั้นเอง
ส่วนไอ้เต้ยก็บ้าๆบอๆไปวันๆ ถ้าใกล้วันพระมันก็อาการหนักหน่อย บางทีนึกคึกก็ไปเหมาของเล่นที่สำเพ็งมาแจกพวกผม ไอ้คิวคงได้ประสาทแดกจริงๆก็คราวนี้แหละก็บ้านที่เคยรกอยู่แล้ว ตอนนี้แทบจะหาทางเดินไม่เจอ อันนั้นก็เป็นปัญหาครอบครัวที่ไอ้คิวต้องเร่งแก้ไขด้วยตัวมันเอง เพราะนอกจากมันแล้วคงไม่มีมนุษย์หน้าไหนบนโลกจะสามารถปราบไอ้เต้ยได้
หลังๆมานี่ไอ้เต้ยมันไม่ค่อยได้ออกไปเต้นแร้งเต้นกาแข่งบีบอยเท่าไร เพราะงานกับโปรเจคล้นมือ มันสองคนทำให้ผมรู้ว่าการมีแฟนเรียนคณะเดียวกันไม่ใช่เรื่องที่ควรทำสักเท่าไร เพราะเวลามึงมีงานนี่ไม่รู้ใครจะช่วยใครเลยครับ ฮ่าๆ เพราะงานของแต่ละคนก็หนักหนาสาหัสทีเดียวยิ่งไอ้เต้ยอยู่ภาคปติมากรรม หึหึ เด็กภาคนี้อาการอนาจอย่าบอกใครเชียว
ส่วนไอ้มิคก็ได้ข่าวว่ามีแฟนเป็นตัวเป็นตนแล้วนะครับ แถมเป็นฝาแฝดซะด้วย ฟังมาแค่นี้ผมก็ขำแล้ว พูดเรื่องนี้ทีไรแล้วแม่งฮาทุกที ก็รู้ใช่ป่ะครับว่าเชี่ยมิคมันค่อนไปทางวิกลจริตสติสตังมันเรื้อนขนาดไหน ปัญหาใหญ่ในชีวิตไอ้มิคตอนนี้ไม่ใช่การอยากเป็นนั่นเป็นนี่ที่ชาวโลกไม่เข้าใจ แต่คือการที่มันจำแฟนตัวเองไม่ได้ครับคุณณณณณ กร้ากกกโคตรฮา ภูมิเล่าให้ฟังว่าวันนั้นมันกับไอ้มิคแล้วก็พวกเพื่อนๆวิศวะ กลุ่มมันนั่นแหละออกไปกินข้าวกัน แล้วตอนเดินออกจากร้านไอ้มิคบังเอิญเจอแฟนมากับผู้ชายอีกคน มันก็ไม่รอช้าเข้าไปเหวี่ยงๆใส่เคลียร์กันอยู่นานมาก
แล้วทีนี้รู้ใช่ไหมครับว่าไอ้พวกวิศวะน่ะมันรักศักดิ์ศรีและพวกพ้องกันขนาดไหน พอเห็นผู้ชายอื่นหยามเพื่อนมันก็พร้อมจะลุย ยิ่งเป็นเรื่องรักๆใคร่ๆแย่งแฟนกันนี่แม่งยิ่งชอบ ที่ผมรู้ดีเพราะประสบการณ์ตรงครับ เหอๆ ที่จริงก็เพิ่งมารู้เมื่อไม่นานมานี้แหละว่าตอนที่ไอ้คลื่นเริ่มมีปัญหากับภูมิแรกๆ มันผ่านแถววิศวะไม่ได้อยู่พักนึงเลยครับ ก็เด็กคณะนั้นเข้าใจว่ามันเป็นอริกับภูมิเพราะริอ่านจะแย่งผม เหอะ กูหล่อมากไอ้สัด กูคู่ควรแก่การถูกแย่งชิงมาก พวกมึงมาดูหนังหน้ากูก่อนไหมก่อนจะยกมีดยกปืนฆ่ากัน
เรากลับมาที่เรื่องไอ้มิคกันต่อดีกว่าครับ พอเริ่มมีเรื่อง ฝ่ายผู้หญิงก็บอกไอ้มิคว่าเราผ้าแพรไม่ใช่ใยไหม คือแฟนไอ้มิคชื่อใยไหมส่วนฝาแฝดเธอชื่อผ้าแพรครับ ไอ้มิคก็สวนกลับบอกจะแพรจะไหมมันก็ผ้าเหมือนกัน มาจากดักแด้แดกใบหม่อนเหมือนกันนั่นแหละ กร้ากกก เข้าใจป่ะครับมันพูดคนละเรื่องเดียวกัน ผ้าแพรถึงกับร้องไห้เลย ก็ผู้ชายตัวควายๆหนึ่งฝูงจะรุมแฟนเธอ หรืออาจจะเสียใจที่ไม่สามารถอธิบายให้ไอ้มิคเข้าใจได้ทั้งที่เธอเรียนจิตวิทยา ฮ่า กูอยากไปอยู่ในเหตุการณ์แล้วปลอบผ้าแพรว่า อย่าเสียใจไปเลยครับเพราะไม่มีคนปกติคนไหนคุยกับไอ้มิครู้เรื่องหรอก
ในที่สุดแพรต้องโทรเรียกใยไหมมา นั่นแหละไอ้มิคถึงยอม แล้วมันยังมีหน้าไปบอกเค้าอีกว่า “เออหน้าเหมือนกันดีเนอะ” ไอ้เหี้ยก็เค้าเป็นฝาแฝดแล้วแม่งมันก็ยืนขำเว้ย ถ้าผมเป็นไหมนะกูบอกเลิกเลยเอาดิ เรื่องฝาแฝดนี่มีฮายิ่งกว่านี้อีกครับไว้คราวหน้าจะมาแฉให้ฟังนะ
เรามาต่อกับเรื่องของคนที่สาวๆสนใจและใฝ่ปองในรสรักอันสูงส่งอย่าง “พี่ชายยยย ฉันหนาวว” กร้ากกกกกกกกกก ไอ้ราชนิกุลเบียร์ที่ตอนนี้เริ่มเตรียมตัวไปร่ำเรียนต่อเมืองนอกเมืองนา ช่วงนี้มันกับไอ้ภูมิเลยออกไปใช้เวลาร่วมกันตามประสาผัวเมีย ใครผัวใครเมียก็ไปเดากันอานะครับ ฮา เดี๋ยวถ้าไอ้ภูมิได้ยินผมคงจะโดนมันด่ามิใช่น้อย เรื่องไอ้เบียร์อ่ะห้ามล้อห้ามแตะต้อง ล้อเล่นๆภูมิมันไม่ชอบให้แซวอ่ะ แต่กูจะแซวใครจะทำไม บู่ววววววววววว
แม่งน่าคิดไหมล่ะวันนั้นไปกินเหล้ากันแล้วไอ้เบียร์หลุดเรื่องจะไปเรียนต่อ มันสองตัวเคยสัญญาว่าถ้าไอ้เบียร์ไปเมืองนอกไอ้ภูมิจะไปอยู่เป็นเพื่อนมันกลัวไอ้เบียร์จะเหงาเหมือนที่มันเคยเจอ เอ้วววววววววว ผมกับไอ้ฟ่างนี่แซวกันฉิบหาย ผมก็แค่คนมาทีหลังสินะ โถ่ ภูมิมมมมมมมมม เอาผ้าเช็ดหน้ามาถูหลังกูซิ
ส่วนความคืบหน้าเรื่องน้องโตเกียวที่ผมอุตสาห์กระเสือกกระสนไปสืบมานั้น ก็ได้ความว่า มันไม่ใช่อย่างที่ผมคิดเลยครับ กูก็นึกว่ามันมีซัมติงรองกัน ห่าที่ไหนได้แค่พี่น้อง มันกับน้องโตเกียวก็ยังเป็นพี่น้องที่ดีต่อกัน กูล่ะลุ้นจนเหนื่อยแม่ง
ส่วนไอ้เชี่ยน้องแมทชีวิตไอ้ห่านี่เป็นวิถีชีวิตที่โรยด้วยความสุขจริงๆครับ เพราะแม่งไม่เคยจะแสวงหาไม่เคยต้องการอะไรเลย บางทีผมก็อิจฉามัน ยิ่งเวลาที่มันเปรมๆเพราะมีสาวๆล้อมหน้าล้อมหลังไม่ได้ขาด แต่อาจจะไม่นับรวมช่วงนี้ที่ชีวิตมันเข้าสู่ยุคมืดเพราะเมื่อวานมันร้องไห้บีบน้ำตามาขอเงินผมสองหมื่น เชี่ย กูจะไปเอามาจากไหน หน้าตากูเหมือนคนมีตังค์เหรอแมท มันถูกตัดหางปล่อยวันเพราะดื้อกับแดดดี้ของมันเห็นบอกว่าทะเลาะกันเรื่องไปอยู่อิตาลี แด๊ดมันเลยหักดิบไม่ให้เงินมัน ช่วงนี้ไอ้เต้ยเลยต้องไปอยู่เป็นเพื่อนเดี๋ยวเกิดไอ้แมทคิดสั้นฟันจู๋ตัวเองประชดพ่อ
มาต่อที่ไอ้คุณหมอฟัน เชี่ยเชนมันไปใช้ชีวิตส่วนใหญ่อยู่ในโรงพยาบาลตามประสาว่าที่หมอแล้วครับ บางทีมันก็ออกไปทำตัวมีสาระออกภาคสนามพวกกิจกรรมทันตกรรมชุมชน ไปตรวจสุขภาพช่องปากให้พ่อแม่พี่น้องตามชนบท นานน๊านนนถึงจะเห็นมันโผล่มาที่มหาลัยมันบอกว่ามาเรียนวิชาแลคเชอร์ซึ่งก็มีไม่กี่ตัว นอกนั้นก็อย่าฝันว่าจะได้เจอเลยครับ
ไม่รู้มันจะมีเวลาไปหาสาวๆในสต๊อกของมันหรือเปล่า ก็ได้แต่หวังว่ามันจะไม่ลงแดงตายไปซะก่อน เพราะถ้าไอ้เชนตายใครจะมาช่วยไอ้คิวก่อกวนไอ้ฟ่างให้อาละวาดล่ะครับ เวลาได้ยินไอ้เชนเรียกข้าวฟ่างคะ ข้าวฟ่างขาแล้วมันปริ่ม หึหึ ก็นอกจากไอ้เชนแล้วผมไม่เห็นจะมีใครกล้าแกล้งฟ่างเลย เพราะฉะนั้นต่อให้เรียนหนัก ไม่มีเวลาแค่ไหนมึงก็ห้ามตายนะชนาธิปมึงต้องอยู่ก่อกวนไอ้ฟ่างให้กูนะเพื่อนรัก
ส่วนรายนี้ไม่พูดถึงไม่ได้ครับก็เขาเป็นถึง “แฟน” ผม คึคึ ด้วยความสัตย์จริงกูควรจะเขิน ช่วงนี้ภูมิของผม ของผม? กูบอกแล้วว่ากูควรเขิน กูไม่ควรเป็นผู้ชายหน้าโบกปูนซีเมนแบบเชี่ยคิว แต่คนมันเคยๆอ่ะครับก็ไม่รู้จะเขินยังไง ป้าดดดดโธ่ พี่พลอยเธอมาลที่ว่าแรงยังอาจจะไม่สู้ พีม พีระณัฐผู้นี้ก็ได้ ฮ่าๆ ภูมิมันก็ยังเป็นหนุ่มหล่อ ผู้หลงใหลในเท็ดดี้แบร์และการ์ตูนเหมือนเดิมครับ เป็นลูกชายคนเล็กที่ติดแม่ เป็นน้องชายคนเล็กที่พี่คนโตคอยสปอล์ย และเป็นน้องที่พี่คนกลางเอาไว้รองรับอารมณ์ และเป็นแฟนที่ยังเอาแต่ใจและขี้หวงของผมเหมือนเดิม
เมื่อวานเราก็เพิ่งไปค้างที่บ้านเจริญเกียรติวาณิชเพราะคุณแม่เขาคิดถึงลูกชาย เลยเรียกกลับมานอนที่บ้านเป็นครั้งคราว ผมก็เลยถูกลูกชายเขาหิ้วติดไม้ติดมือมาด้วย พอมาถึงแม่ก็เรียกหาแต่ผมซึ่งผมก็แอบสะใจอยู่ลึกๆ จะได้หายกันที่คุณนายแม่ของผมเอาแต่ถามถึงภูมิ เวลาโทรมาก็จะคุยแต่กับมัน พอผมโทรหาก็ยังอยากจะได้ยินเสียงภูมิ ไม่ทราบว่าคุณนายอุ้มท้องมันมารึไง พิศวาสอะไรนักหนา ก็แค่แฟนลูกชาย ไม่ใช่ลูกตัวจริงๆสักหน่อย นี่บ่นๆมทั้งหมดนี่ไม่ได้หวงแม่นะครับแต่ผมหวงภูมิ กร้ากกกกก นรกแท้ๆเลยกู
เวลากลับไปค้างที่บ้านภูมิก็มีกฎเหล็ก กฎสังกะสี กฎกระเบื้อง กรดอะมิโนโอเคคือผมจะพูดกูมึงกับภูมิในบ้านหลังนี้ไม่ได้เด็ดขาด แต่จะให้แทนตัวเองว่า เค้า ตัวเอง เรา นาย เธอ ฉันนั้นผมก็ไม่สามารถเช่นกัน เฉียดตายสุดๆก็ได้แค่คุณนี่แหละ คุณภูมิ แหวะๆๆๆๆ ด่ากันไอ้เหี้ยสัดอยู่ทุกวัน อยู่ๆจะมาให้ลิ้นอ่อนพูดเพราะนี่ก็กระไรอยู่ ผมเลยพยายามเลี่ยงๆ คืออยู่ๆก็พูดขึ้นมาเลย
อย่างสมมุติเวลาอยู่ต่อหน้าแม่ผมก็จะแบบ “หยิบแก้วให้หน่อย อาบน้ำก่อนนะหรือจะอาบก่อน เป็นต้น พูดง่ายๆว่าผมจับคำกิริยาขึ้นหน้าประโยคเลยครับ ไร้ซึ่งประธานและสรรพนามใดๆแต่ภูมิมันชอบแกล้งรู้ว่าผมเลี่ยงแม่งยิ่งกวน มาชวนคุยอยู่นั่นแหละ ปกติกว่าจะขยับปากได้เกือบร้อยพวงดอกพิกุล ผมนี่เก็บกดความดันแทบพุ่ง พอขึ้นมาอยู่บนห้องกันตามลำพังผมก็ปล่อยทุกอย่างวิ่งกันพล่านเลยครับ กูนึกว่าสวนสัตว์เปิดเขาเขียว
ชีวิตของแต่ล่ะคนก็เป็นอย่างที่เล่ามานั่นแหละครับ ชีวิตฮาบ้างเศร้าบ้างตามประสาเป็นธรรมดาของปุถุชนคนยังหนีกิเลสไม่พ้น แหม พูดดีเนอะเดี๋ยวว่าจะบวชเรียนแล้ว รอเกณฑ์ทหารก่อน จะทำหน้าที่ชายชาตรีผู้มีความหล่อมาตั้งแต่ปฏิสนธิ เห็นด้วยกับผมไหมครับ คึคึ
แต่ทั้งหมดทั้งมวลทุกนายที่ผมได้กล่าวมาแล้วนั้น ดูเหมือนว่าจะหาใครที่ยิ่งใหญ่เท่าขวัญใจมหาชนอย่างไอ้ปันนั้นหามีไม่ ผมว่าจะจดชื่อมันเป็นสิ่งมหัศจรรย์ของโลกแล้วล่ะครับแต่ขอปรึกษาองค์การยูเนสโก้ก่อนว่าเขาจะรับไว้ไหมวัตถุผุๆพังๆอย่างมัน วีรกรรมล่าสุดของมันนี่สุดๆจริงๆครับ พวกผมลงมติกันเป็นเอกฉันแล้วว่ามันคือเหตุการณ์ประวัติศาสตร์ที่ไม่น่าจดจำและเราจะพยายามป้องกันทุกวิถีทางเพื่อไม่ให้มันเกิดขึ้นอีก เรื่องของเรื่องก็คือว่าไอ้ปันมันต้องทำรีเสิร์ชอารมณ์แบบไควชั่นแนร์ภาษาชาวบ้านก็แบบสอบถามนั่นแหละครับ
คือถ้าเป็นคนปกติทั่วไปเขาก็คงหอบใบสอบถามไปให้เพื่อนนิสิตนักศึกษาร่วมสถาบันช่วยประเมิน แล้วเอากลับมารวบรวมคะแนนสรุปออกมาเป็นกราฟเป็นสถิติอะไรก็ว่ากันไป แต่นั่นคือคนปกติซึ่งไม่นับรวมคนอย่างไอ้ปันเข้าไปรวมด้วย มันทำวิจัยโดยการลงมือทำเข้าสู่ภาคปฏิบัติแล้วหัวข้อวิจัยมันคืออะไรรู้ไหมครับพี่น้องครับ
“ปัจจัยหลักที่สร้างความพึงพอใจในการใช้รถบริการขนส่งสาธารณะในช่วงเวลา16.00-19.00 น”
เย้ดดดดเขร้นี่มันเรียนรัฐศาสตร์ความสัมพันธ์ระหว่างประเทศหรือเตรียมสอบกรมการขนส่ง แล้ววิธีการของมันก็คือ……. คิดแล้วกูก็ไม่อยากจะเอ่ย ขอถอนหายใจหนักๆสักครั้งก่อนนะครับ เฮ้ออออออออ มันไป…..ขับรถเมลล์ครับ ฟังไม่ผิดครับไอ้เชี่ยปันอุทิศตนไปขับรถเมลล์เพื่อเสาะแสวงหาผลงานการวิจัยอันน่าภาคภูมิใจของมัน แลดูทุ่มทุนทุ่มเทเนอะและมันจะโอเคมากถ้ามันไม่เอาพวกผมไปเป็นหนูทดลองเหยื่อผู้โดยสารซึ่งทำเอาไอ้ฟ่างกับไอ้เบียร์เข็ดขยาดรถเมลล์ไปชั่วชีวิต ผมจะทำแผนประกอบคำสารภาพของวันโหดร้ายให้ชมนะครับ
“กูถามจริงๆนะปัน มึงได้รับอนุญาตให้ขับรถเมลล์ได้ตั้งแต่เมื่อไรวะ แล้วมึงไปเอาเสื้อพนักงานขับรถมาจากไหน”
ไอ้หมอถามไอ้ปันตอนที่พวกผมนั่งอยู่บนรถเมล์ ปอ สาย…(ขอไม่เอ่ยนามเพื่อภาพลักษณ์ที่ดีงามของกรมการขนส่งมวลชนนะครับ) ตอนนี้ไอ้ปันมันขับออกจากอู่มาแล้วเพื่อรับผู้โดยสารแต่มันยังไม่จอดแม้แต่ป้ายเดียว กูว่าคนคงด่ายันทวดยันปู่ทวดมันแล้วล่ะ
แล้วพวกผมนี่แม่งก็บ้าจี้กล้าขึ้นมานั่งรถคันนี้ได้ยังไง เรานั่งข้างหลังคนขับเบาะข้างหน้าเป็นไอ้เบียร์กับไอ้แมท ถัดมาเป็นไอ้เชนกับไอ้คิว ผมกับภูมินั่งถัดจากมันและปิดท้ายด้วยไอ้แทนกับไอ้ฟ่าง ส่วนไอ้เต้ย โน่นนนนไปยืนโหนอยู่กลางรถนู่น สักพักไอ้มิคก็มานั่งเบียดเกาะแขนภูมิยังกับปลิงทะเลเพราะอย่างที่รู้ๆกันว่าสกิลในการขับรถของไอ้ปันนั้นช่างต่ำเตี้ยเรี่ยดินมันสอบใบขับขี่ผ่านมาได้ยังไงผมก็ยังสงสัยมาจนถึงทุกวันนี้ ครั้งก่อนเคยนั่งรถกับมันถนนมีแปดเลน เชี่ยนี่เซแถ่ดๆเข้าข้างฟุตบาท แล้วพอไปเจอป้ายตัวPมีขีดทับความหมายคือ No Parking ห้ามจอดแต่เชี่ยปันบอก No Pass ห้ามผ่าน คุณชี!!! กูเปิดประตูรถกระโดดหนีแทบไม่ทัน
“ทำไมต้องมีใบขับขี่ ขับรถใช้ตีนกับมือก็พอ พวกมึงเอาเงินขึ้นมาจ่ายกูด้วย ให้ไวๆ”
“ไหนกระเป๋ารถเมลล์มึง” ผมถาม
“รวมๆกันไว้แล้วเอาใส่ถุงก็อปแก็ปมาให้กูไง โง่ พวกมึงนี่แม่งโง่ เรื่องแค่นี้ทำไมคิดไม่ได้” พวกผมก็ได้แต่เหลียวมองกันตาปริบๆคือกูเพิ่งรู้ว่าคนฉลาดเวลาขึ้นรถเมลล์ต้องเอาเงินมารวมกินแล้วใส่ถุงก็อปแก๊ปให้คนขับ
“ไอ้ห่าเอ๊ย นี่นอกจากกูจะเอาชีวิตมาแขวนไว้บนเส้นได้แล้วกูยังต้องเสียเงินอีกเหรอวะ” ไอ้คิวมันเริ่มบ่นแล้วครับ บ่นได้สักพักมันก็เรียกไอ้เต้ยมานั่งแต่เหมือนมันจะไม่ได้รับความร่วมมือสักเท่าไรเพราะไอ้เต้ยก็ยังคงมีควาสุขกับการโหนรถเมลล์แถมยังจะฉุดไอ้แมทออกไปเล่นด้วยอีก ผิดกับคู่ข้างหลังที่ไม่สนความเป็นความตาย ขอแค่ได้พลอดรักกัน ฟ่างจ๊ะฟ่างจ๋า เชี่ยแทนมีศัพท์ใหม่มาเรียกเมียมันด้วยครับ จิณ คงมาจากพยางค์แรกของชื่อจริงไอ้ฟ่างล่ะมั้ง
“แล้วเมื่อไรมึงจะจอดรับคนซะทีวะ” ไอ้ฟ่างตะโกนถาม
“กูก็อยากจอดนะแต่กูหาเบรกไม่เจอ ภูมิเบรกอยู่ตรงไหนวะ”
เหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ไม่รู้เบรกอยู่ตรงไหน สบายล่ะกู คือไปสบายแล้วแน่ๆกู
“ชิบ หาย ล่ะ ” ไอ้แทน
“ขอบใจ” ไอ้เบียร์
“เจริญเถอะโยม”เชี่ยน้องแมท ขณะที่พวกผมกำลังนึกถึงหน้าพ่อหน้าแม่และกรรมดีที่เคยทำไว้ ก็ดูเหมือนจะมีหนึ่งชีวิตที่แฮปปี้กับเรื่องนี้มาก
“ฮ่าๆๆ แซงเลยเฮีย เฮียปันๆแซงแท็กซี่คันนั้นเลยยยยยแม่งโคตรมันส์”
“คิวไปบอกเด็กมึงมานั่งไป” ไอ้ภูมิบอกไอ้คิวให้เรียกไอ้ตี๋นั่นมานั่งเพราะพวกผมเป็นห่วงสวัสดิภาพมัน กลัวจะกลิ้งตกรถไปได้ในวินาทีใดวินาทีหนึ่ง
“ปล่อยมัน ต้องให้เจ็บตัวก่อนถึงจะยอมฟังกู” ไอ้คิวส่ายหน้าปลงๆเพราะมันคงเอาไอ้เต้ยมานั่งไม่ได้แน่ๆ
“ถ้าหาเบรคเจอแล้วก็ช่วยจอดรับคนหน่อยโว้ยยยยยยย” ไอ้มิคตะโกนลั่นเลย ฮ่าๆๆๆๆ ดูโอ้แยกวงเพราะรถเมลล์
“เออว่ะกูลืม”
เอี้ยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
“ไอ้ เหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ปันนนนนนนนนนนนนนนนน”
“โทษทีๆ” ผมคงกลิ้งลงรถไปแล้วถ้าไอ้แทนมันไม่คว้าคอเสื้อผมไว้ ภูมิหันมาถามว่าเป็นอะไรเจ็บตรงไหนไหม ผมน่ะไม่เป็นไรแต่ไอ้เต้ยนี่สิ หึหึ คลานกลับมาหาไอ้คิวแทบไม่ทัน พวกไอ้เชนไอ้ฟ่างลุกไปตบกบาลไอ้ปันกันเป็นแถว แล้วมันก็เริ่มจอดรับคนพร้อมกับทำตัวเป็น PR ประจำทาง “สองมือล้วงกระเป๋าสองเท้าก้าวเข้ามา ไม่ขึ้นไม่ว่าถ้าไม่จ่ายก็ลงไปนะฮ้าฟฟฟฟเพ่” พวกผมนั่งกริบเลยครับ พยายามอย่างที่สุดเพื่อไม่ให้คนรู้ว่าพวกกูรู้จักไอ้คนขับ คนที่ขึ้นมาก็ดูงงๆ
“คนสวยนั่งฟรีคนขี้เหร่เก็บสองเท่านะจ๊ะ” มีน้องผู้หญิงคนนึงขึ้นมาพอได้ยินเสียงไอ้ปันน้องก็ยิ้มๆแล้วก็เอามือถือขึ้นมาเขี่ยเล่น “น้องอย่านั่งเฉยครับน้องยังดีไม่พอที่จะนั่งฟรี” น้องคนนั้นขำลั่นก่อนจะเอาเงินออกมาจ่ายซึ่งตอนนี้ได้ไอ้มิคไปทำหน้าที่กระเป๋ารถเมลล์แล้ว
“เดินในพี่ เดินใน ในรถนะพี่อย่าลงไปเดินในซอยข้างล่างเดี๋ยวไปไม่ถึง” กูกลัวมึงจะถูกเขาเตะลงไปข้างล่างอ่ะปัน
“โหหหหห ป้ายหน้าจะขึ้นมาอีกประมาน 59 คนนะพี่น้อง” พวกผมสะดุ้งรีบก้มมองเลยแต่ปรากฏว่ามีคนยืนรอแค่สองสามคน “อย่าตกใจๆ เขายืนรอเพื่อนที่ยังไม่ออกมาจากซอยอีก56 คน อิอิ”
“สาวๆนั่งฟรีคนแก่เสียตังค์แต่ถ้าขึ้นแล้วลงไม่ฟรีนะจ๊ะ” กร้ากกกกก ใครมันจะขึ้นแล้วไม่ลง ไอ้เชี่ย
“สาวคนไหนหน้าตาดีแต่ยังขาดสามีขอให้ยกมือขึ้น” กรี๊ดกันทั้งรถครับ
“ยายขึ้นมาเลยคร้าบบบ น้องๆลุกให้ยายนั่งหน่อย” น้องที่ว่าก็ไอ้เชนนี่เองครับ มันส่ายหัวปลงๆขันๆก่อนจะลุกให้คุณยายนั่งข้างหลังไอ้ปัน “ยาย ยายแก่ทำไม แก่แล้วขึ้นยากเห็นไหม” ดู๊ววววว แม่งไปถามว่ายายแก่ทำไม แล้วมึงอ่ะบ้าทำไม
“ยายก็ไม่อยากแก่หรอกลูกเอ๊ย” เน้คุณยายมีรับมงรับมุข ภูมิยังขำอ่ะครับ ฮ่าๆ
“เนอะยายเนอะต่อไปอย่าแก่อีกนะ ยายให้ผมไปได้ยัง” คุณยายแกก็นั่งยิ้มครับ “อ้าวยายไม่ตอบงั้นก็จอดสักชั่วโมงนะ ไปได้ยังยาย”
“ไปเถอะๆ”
“โอเค ผมเชื่อยายนะ ยายบอกจอด ผมก็จอดยายบอกไปก็ไป ดีไหมยาย” แล้วมันก็กวนประสาทคุณยายไปตลอดทางเลยครับ ได้ยินไอ้แทนกระซิบจิณของมันว่าถ้ายายมีปืน ไอ้ปันโดนเป่าสมองไหลไปแล้ว ฮ่าๆ “เดี๋ยวป้ายต่อไปขอจอดสักชั่วโมงนะครับทุกคน”
แล้วมันก็ออกรถครับ พ่องจอดชั่วโมงนึงแต่คนนี่ขำกันทั้งคัน สักพักรถมันก็เริ่มจะเต็มพวกผมก็ยืนกันหมดครับเพราะลุกให้เด็กคนแก่และสุภาพสตรีนั่ง ผมยืนเกาะภูมิสบายเลย ถึงรถจะค่อนข้างติดและคนจะเบียดจนแออัดแต่เหมือนทุกคนจะอารมณ์ดีเพราะมีคนขับพูดจาแปลกๆให้ฟังตลอดทาง นั่นแหละครับประสบการณ์อันไม่น่าจดจำของพวกเรา
ฉะนั้นผมขอจบเรื่องของไอ้ปันไว้แต่เพียงเท่านี้ เจริญพร
**********************
“ฮัลโหล”
(ทำไมเสียงเป็นแบบนั้นเตี้ย เรียนอยู่เหรอ)
“อือ เรียนอยู่ๆ เดี๋ยวโทรกลับนะ” ผมก้มหมอบลงบังโต๊ะดราฟเพื่อแอบคุยโทรศัพท์สายสำคัญแม้ว่าอาจารย์จะยืนอยู่หน้าคลาสผมก็ต้องรับถ้าไม่อยากจบชีวิตลงในบัดนี้ จะขี้จะเยี่ยวจะทำเหี้ยไรอยู่แต่ถ้าภูมิโทรมาต้องรับครับ
“จุ๊บก่อนดิ”
“อะไรของมึ้งงงง ไม่เอาจะวางแล้วนะ”
“ห้ามวาง จุ๊บก่อนเร็ว” ไอ้ ไอ้ ไอ้ ผมได้แต่โอดครวญในใจยิ่งน้ำเสียงภูมิเจือแววขบขันผมยิ่งกระอักแม่งเกิดบ้าอะไรขึ้นมาอีกล่ะเนี่ย อยู่ๆมาบอกกูจุ๊บเนี่ยนะให้ตายเถอะมีดพร้าข้าไม่สามารถ แต่ถ้าไม่พูดก็ไม่หลุดพ้นเงื้อมมือมันสิ เอาไงดีวะกู ผมเหลือบมองเพื่อนๆที่นั่งอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล ไหนจะระแวงว่าอาจารย์ที่อาจจะหันมาเจอ เอาวะเพื่อลมหายใจทำๆไปก็ไม่เสียหาย
“จุ๊บๆ พอใจยังแม่ง”
“หึหึ พอใจแล้ว ตั้งใจเรียนนะ”
“เออ มึงวางไปเลยไป”
“พีม”
“ไรอีก!!!”
“จุ๊บๆนะครับ”
ตายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ตายๆๆๆๆๆๆ
“เหี้ย กูเขินนน!!!!” ผมตะโกนลั่นตัวเองพูดไม่ยักจะเขินแต่พอได้ยินภูมิพูดว่าจุ๊บๆด้วยเสียงทุ้มๆแล้วมันแบบ อ๋อยยยยผมยิ้มจนปากจะฉีกถึงขมับ พวกที่เป็นโรคบิดก็ไม่รู้ว่าจะบิดได้เท่าผมตอนนี้หรือเปล่าพู่กันเบอร์สี่สิบที่ถืออยู่แทบหักคามือ
“นายพีระณัฐ!!!!!!!!!”
“ครับ!!!!!!!!!!” เวรแล้วไง ผมลืมตัวไปหน่อย ตอนนี้เพื่อนทุกคนในคลาสเลยหันมามองผมเป็นตาเดียว
ชิบหายแล้วกู
หลังจากสร้างวีรกรรมอันเป็นตราบาประดับชาติให้กับชีวิต Y^Yผมก็มานั่งเหงาหงอยรอคอยไอ้คิวที่หลังตึกคณะ พ่องเอ้ยยย คิดย้อนไปถึงเหตุการณ์เมื่อยี่สิบนาทีที่แล้วผมก็อยากจะแทะโต๊ะไม้นี่กินแก้เขิน ยิ่งถูกพวกเชี่ยคิวเชี่ยหนึ่งล้อก็ยิ่งอยากจะฉาบตัวเองติดผนังตึก กระดงกระดาษสีเสอพู่กัน อะไรใกล้มือกูจับแดกแม่งหมดล่ะครับ
เพราะไอ้ภูมิคนเดียวเลย!!!! L เพราะมัน มันบังคับให้ผมทำเรื่องบ้าๆน่าอ้วกรดศีรษะ พอมันทำเวรทำกรรมกับผมเสร็จมันก็หนีหาย ปล่อยให้ผมเผชิญโลกมืดอยู่คนเดียว มัน มันอ่ะ มันน่ะมาทำให้เขินทำไมมมมม!!!! แค่เพื่อนแซวน่ะมันไม่ค่อยเท่าไรหรอกครับ ผมยังพอทำใจแต่อาจารย์นี่สิ อาจารย์ที่น่าเคารพของศิษย์ ดันมาร่วมแซวว่าถึงแม้จะเขินก็อย่าด่าแฟน มันไม่ดี มันจะไม่ดีก็เพราะอาจารย์มาเหยียบผมซ้ำนี่ล่ะครับ เหอะ
แล้วนี่ไอ้ห่าคิวมันไปเข้าห้องน้ำหรือไปตั้งรกรากหาอะไรแดกประทังชีวิตกันแน่วะ มันจะสิบนาทีแล้วนะเว้ย กูหิวข้าวววววแล้วอีกอย่างขืนไปช้าเดี๋ยวไอ้ฟ่างก็ได้แดกหัวกูพอดี คือว่าพวกผมนัดกันไปกินข้าวแถวๆหน้ามอนี่แหละครับ เพราะไอ้ฟ่างเกิดอยากแดกก๋วยเตี๋ยวไก่ แล้วก็เสต็ปเดิมคือมันสั่งให้ทุกคนไปกินกับมัน ไอ้นี่ก็อำนาจนิยมไม่เลิกไม่รา เดี๋ยวกูจะทำรัฐประหารสักวัน เดี๋ยะๆ ฮึ๋ยยยยย อะไรก็ไม่ได้ดั่งใจสักอย่างคอยดูนะเจอหน้าไอ้หล่อผมจะไม่คุยกับมัน คอยดู้วววววว
และก่อนที่ผมจะทันได้แดกกระดาษปอนด์แก้เซ็ง โทรศัพท์บนโต๊ะก็ส่งสัญญาณเตือนว่ามีไลน์เข้า พอเปิดอ่านแล้วก็แทบจะเขวี้ยงทิ้ง ถ้าไม่ติดว่ามันแพงและเป็นของขวัญที่ไอ้ภูมิซื้อให้นะกูปาติดซากรูปปั้นนกอินทรีที่อยู่ใกล้ๆไปแล้ว
ไหกูหย่ำ : เชี่ยหนอนปล้องตอนนี้กูจะถึงร้านแล้วนะ มึงก็กระดึ๊บๆตามกูมาไวๆล่ะสัด
พร้อมด้วยอิโมติค่อนตูดเด็กที่แม่งไม่รู้ไปสรรหามาจากขุมไหน ผมได้แต่จ้องตัวหนังสือสีเขียวๆบนจอ พยายามระลึกว่ามันหมายความว่ายังไง ไอ้คิวไปแล้ว มันไปแล้ว ไอ้เหี้ยยยยยยยยยย
พ่องงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง มึงไปแล้วทิ้งกูไว้เนี่ยนะ มันเอาความเลวเส้นที่เท่าไรคิด แอบไปแล้วปล่อยกูนั่งรอสัมภเวสีตนไหน ให้กูรอเพื่ออะไรมิทราบครับไอ้ห่า
แดกเสือน้อย : ค_ยแล้วกูจะไปยังไง ระยำเอ๊ย
แล้วมันก็อ่านแล้วมันก็ไม่ตอบ แล้วผมก็โมโห ไอ้กระบือชายแดนเปิดอ่านแล้วไม่ตอบกูโมโหกว่ามึงไม่ได้อ่านอีกนะฟายยยยยย
“ไอ้คิว ไอ้เลวเอ้ย อย่าให้กูเจอมึง ไอ้…. เฮ้ยยยย เชี่ยกูตกใจหมด”
ผมกำลังจะแร็ปอวยพรเชี่ยคิวมันส์ๆก็มีอันต้องสะดุดด้วยความตกใจ เพราะมีคนกระโดดมาตะครุบไหล่ พอหันไปก็ไม่ใช่มนุษย์ต่างดาวที่ไหน มันคือมนุษย์โลกตนหนึ่งซึ่งชอบโผล่มาเวลาที่ผมถูกทิ้ง
“ไอ้เวรคลื่นนนน มาเงียบๆนะมึง กูตกใจหมด” ผมเหลือบมองหน้ามันด้วยอาการเหวี่ยงๆ มาขัดเวลากูด่าคนนี่ยิ่งกว่าขัดตอนกูหลีสาวอีกนะ แต่ไอ้คลื่นก็ยังคงเป็นไอ้คลื่นที่แม้จะถูกผมต่อว่าแค่ไหนมันก็ยังยิ้ม คำด่าของผมคงไม่สามารถเข้าไปสัมผัสสร้างความระคายเคืองให้กับอวัยวะที่เรียกว่าหูของมันกระมัง
“ใครบอกมาเงียบๆ กูว่ามึงบ่นดังเกินไปเลยไม่ได้ยิน ใครทำอะไรให้อีกละ” ถามเสร็จมันก็อันเชิญตัวเองขึ้นไปนั่งบนโต๊ะ เอ่อ มึงจะข่มกูหรือจะรีดไถค่าคุ้มครองจากกูป่ะเนี่ย ม้านั่งฝั่งตรงข้ามก็มีทำไมต้องกระแดะขึ้นไปนั่งสูงกว่ากูด้วย หรือมันจะด่าผมทางอ้อม ไม่ได้การล่ะผมควรขึ้นไปยืนบนโต๊ะจะได้สูงกว่ามัน กรั่กๆ
“เรื่องของกู ว่าแต่มึงเหอะถ่อมาทำไรแถวนี้ไอ้เดือนถาปัดอินเตอร์”
“แวะมาหาดาวคณะศิลปกรรมที่ชื่อพีมน่ะครับ ไม่รู้อยู่ไหน”
“เชี่ย กวนตีน ดาวพ่อง”
“ฮ่าๆ โอ๋ กูแซวเล่น อย่าโกรธดิวะ แล้วนี่ทำไรอยู่ ทำไมมานั่งคนเดียว ไม่มีคนคบไง หื้อ”
“เออไม่มีคนคบ” นึกหน้าไอ้เชี่ยคิวแล้วกูอยากเอาส้อมจิ้มตาขาวมัน
“งั้นมาคบกูไหม” บ๊ะ!!!! มาเร็วเครมเร็ว ไวไฟได้ใจกูจริงๆ ปตท. ควรจะเรียกเชี่ยคลื่นไปวิจัยหาพลังงานทดแทนนะครับเพราะมันไวไฟติดง่ายซะเหลือเกิน ว่าแต่กูจะตอบมันยังไงดีล่ะเนี่ย มึงมามุขนี้แล้วกูจะไปทางไหนวะ
“เตะเข้าประตูตัวเองซะงั้นนะมึง แต่เสียใจด้วยกูไม่คบคนหน้าตาดีเว้ย”
“โห แล้วไอ้ภูมิขี้เหร่มาก”
“ก็ขี้เหร่กว่ามึง” ตอแหลชมมันหน่อยครับ คึคึ
“ทำเป็นชม มีใจป่ะเนี่ย” ไม่แซวเปล่ามันยังเสือกยื่นนิ้วชี้กับนิ้วโป้งอันโสโครกมาหนีบคางกูอีก พอถูกผมปัดออกพร้อมทำหน้าแขยงใส่ มันก็เอาแต่หัวเราะ ไอ้พวกซาดิสม์ชอบมีความสุขบนความทุกข์ของกู
“เลิกหม้อกูได้แล้วฟายยย สรุปมึงมาทำอะไรที่คณะกูห๊ะ”
“หึหึ ไรวะเปลี่ยนเรื่องตลอดอ่ะมึง” ยัง ยังไม่หยุดอีก ผมมองหน้าอย่างเอาเรื่องว่าตกลงมึงจะพูดไหมนั่นแหละมันถึงยอมบอก “โอเคๆไม่แกล้งแล้ว พอดีวันศุกร์หน้าที่บ้านมีงานน่ะเลยแวะมาชวน”
“งานไร งานใคร มีของกินฟรีไหม”
“งานทำบุญเลี้ยงพระ อืมมมม ปกติพวกวิญญาณก็มากินฟรีนะ แล้วกูต้องจุดธูปเรียกมึงอีกรอบไหมพีม”
“กูไม่ไปล่ะสัด” ผมตอบไปแบบไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไรแต่คลื่นมันก็ยังคงยิ้มแบบที่มันชอบยิ้มให้ผมบ่อยๆ ยิ้มที่คนมองรู้สึกเย็นตาสบายใจ แต่อยู่ๆมันก็เลิกยิ้มแล้วจ้องหน้าผมซะงั้น พอถูกมันจ้องมากๆเข้าผมก็เอ๋อเหรอทำตัวไม่ถูก เลยก้มหน้าหารอยจิตกรรมบนโต๊ะ ไอ้เวรคลื่นเลิกมองกูได้แล้วสาดดดดดด กูสยอง
ฟึบ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
เสียงแปลกๆดังขึ้นพร้อมกับเสื้อช้อปสีคุ้นๆลอยผ่านหน้าผมไป ผมว่ามันน่าจะเฉียดหน้าไอ้คลื่นด้วยหรืออาจจะไม่ใช่แค่เฉียดหรอกแต่โดนเข้าเต็มๆเลยก็ได้ เพราะมันเป็นจังหวะที่คลื่นมันกำลังย้ายลงไปนั่งที่ม้านั่ง อารมณ์นี้คุ้นๆเหมือนเหตุการณ์ลูกบาส สมัยเมื่อนานมาแล้วเลยว่ะ อาการไอ้คลื่นเป็นยังไงผมไม่รู้ แต่กูเย็นกระดูกสันหลังประหนึ่งมีใครเอาก้อนน้ำแข็งมาทาถูๆกลางแผ่นหลังเลยล่ะครับ เหมือนมันเตือนว่ากำลังมีอันตรายมาเยือนและลางสังหรณ์กูก็ดี๊ดี
เมื่อหันหลังไปเจอผู้ชายคนหนึ่งซึ่งสูงร้อยแปดสิบนิดๆ คิ้วหนาๆหน้าใสๆ สรุปจากทุกเพศทุกวัยว่ามันคือผู้ชายที่หล่อมากคนหนึ่ง แต่……ตอนนี้คือว่าความหล่อก็ไม่ใช่ประเด็นเพราะหน้ามันนิ่งซะเหลือเกิน มันยืนห่างจากผมไม่ถึงสามก้าว ตามันจ้องไอ้คลื่นไม่กระพริบ นี่ถ้าสายตาของภูมิเผาคนได้ไอ้คลื่นได้ลอยอังคารแล้วนะกูบอกไว้ก่อน
“เอ่อ…”
ผมควรเงียบหรือควรอธิบายดีวะ ถ้าเงียบเดี๋ยวไอ้หล่อจะเข้าใจผิด ถ้าจะอธิบายก็ไม่รู้จะพูดอะไรในเมื่อผมก็ไม่ได้ทำไรผิด แต่การที่ภูมิมาเจอผมกับคลื่นอยู่ด้วยกันตามลำพังแม้ไม่ใช่ในยามวิกาลก็เถอะ หายนะก็อาจแวะมาจับมือทักทายชีวิตผมได้ครับ หรือผมจะวิตกจริตเกินไป
แต่ถ้าใครไม่มาเป็นผมไม่เข้าใจหรอกครับ ว่าชีวิตที่อยู่กับภูมิเหมือนชีวิตที่ติดเทปใสแล้วเอาไปแปะไว้บนเส้นด้าย เห็นภาพไหมว่ามันแย่กว่าแขวนไว้นะเว้ยเวลาที่ภูมิหึงอ่ะ แล้วยิ่งมันถอดช้อปออกเหลือแค่เสื้อยืดคอวีสีดำกางเกงยีนส์ก็ยังสีดำ แบบว่ามันพร้อมแล้วที่จะมาสวดอภิธรรมงานศพผม อิอิ กูนี่ก็นะ ขยันแช่งตัวเองเหลือเกินสงสัยจะว้อน
“มาเรียนไกลนะมึง”
ภูมิเอ่ยถามเสียงนิ่งยิ่งกว่าหน้ามันอีก จริงๆแล้วเวลามันพูดกับคลื่นเสียงก็จะเป็นแบบนี้แหละครับ จะว่าไปมันสองคนก็คุยกันแทบจะนับคำได้ เพราะถ้าคุยเยอะกว่านั้นได้ตีกันตายก่อนพอดี ภูมินี่รู้อยู่ว่าอารมณ์แรงแค่ไหน ส่วนไอ้คลื่นเห็นเย็นๆอย่างนั้นแต่มันไม่ค่อยเย็นเวลาเห็นภูมิเท่าไรนะ เพราะมันจะกวนตีนยิ่งรู้ว่าภูมิของขึ้นง่ายมันก็ยิ่งทำตัวให้น่าเอาเท้าไปวัดสันจมูก ส่วนผมก็เป็นแค่หมาแมวประกอบฉากตอนที่มันสู้กันแค่นั้นเอง
ผมรับแก้วน้ำจากภูมิมากินพร้อมกับทำตัวเนียนๆดึงช้อปมันมาถือไว้ เดี๋ยวแม่งเกิดบ้าขึ้นมาเอาเสื้อฟาดหน้ากูทำไง ไอ้หล่อเลยได้โอกาสนั่งลงข้างผม หืมมม มึงจะเบียดกูทำไมวะครับแล้วทำไมต้องมาโอบไหล่ด้วย กูร้อนนนนน รำคาญ หงุดหงิดแต่ไม่กล้าปัดออกเพราะยังไม่อยากไปรายงานความดีความชั่วในนรก เห็นรึยังว่าเวลาที่ภูมิกับคลื่นเจอกันทีไรคนที่น่าสงสารที่สุดก็คือกูนี่แหละครับ แสรดดดด ที่ทำได้ตอนนี้ก็แค่ก้มหน้าเขี่ยน้ำแข็งในแก้วมากัดเล่น ปล่อยมันสองตัวเชือดกันไป กูไม่เกี่ยว กูไม่รู้ กูกลัวววววว
“กูไม่ได้มาเรียน” ไอ้คลื่น
“แล้วมาทำเหี้ยไร” ไอ้ภูมิ
กรุบๆ แจ๊บๆๆๆ เขย่าๆ เขี่ยๆเชี่ยภูมิแม่งแดกน้ำหมดแล้วเหลือแต่น้ำแข็งมาให้กู ผมเองครับ แฮ่
“กูคิดถึงพีมเลยมาหา”
“เหี้ย”
พรวดดดดด
น้ำแข็งติดคอกูตายห่าขึ้นมาหมาตัวไหนจะรับผิดชอบครับเชี่ยธารนที และมันสองตัวก็เกือบจะได้เปิดThai fight กัน แต่ยังดีที่ผมดึงภูมิไว้ทัน มือมันไปถึงคอเสื้อไอ้คลื่นตอนไหนก็ไม่รู้ โอยยยยยยยย กว่าจะไกล่เกลี่ยให้ยอมความกันได้แบบอยุติธรรมกันทั้งสองฝ่ายก็เล่นเอาเหนื่อย ให้ยุติธรรมไม่ได้ครับเดี๋ยวภูมิจะไม่จบ
คือบางทีไอ้ภูมิมันก็เกินไปนะครับเพราะคลื่นมันก็ไม่อะไรกับผมแล้ว(มั้ง) มันแค่หมาหยอกไก่ไปวันๆ ผมได้ข่าวว่ามันมีแฟนแล้วสวยด้วย แต่ภูมิก็ยังไม่เลิกกันท่าผมกับคลื่นสักที ก็ไม่รู้จะหวงอะไรนักหนา เอ้ออออออ ถ้ากูหล่อแบบพี่โดมปกรณ์ ก็ว่าไปอย่าง
สุดท้ายด้วยผลบุญที่ผมเคยทำมา เราสามคนเลยได้ไปหาพวกไอ้ฟ่างด้วยกันอย่างปลอดภัยครบสามสิบสองประการ ระหว่างทางผมก็ได้ทราบความว่าเหตุอันใดทำไมภูมิถึงโผล่มาที่คณะ มันบอกว่ามันโทรมาบอกไอ้คิวให้ล่วงหน้าไปก่อนเลยเพราะมันจะแวะมารับผมเอง แล้วทำไมมึงไม่บอกกูไปบอกเชี่ยคิวทำไมวะ กูจะได้ไหวตัวทันไม่ต้องให้มึงกับไอ้คลื่นมาเล่นงิ้วแบบนี้ และพอไปถึงร้านที่เพื่อนๆรออยู่บรรยากาศก็ไม่ต่างจากที่ผมคิดไว้สักเท่าไร
“เหยดดดดดดดดดดดดดด ดูนั่นๆพวกมึงดูนั่นนนนนนนน หนึ่งหญิง สองชายยยยย สามคนกับสองทางงงงง” ไอ้มิค
“เชี่ยแคระแม่งโคตรแจ่ม ฟร้าวววว(ว้าว เชี่ยคิวมันใส่ฟีลลิ่งโอเว่อไปหน่อยครับ) ควงสองเลยแสรดดดดดดดเขาที่เพิ่งเจอกับเธอที่มาก่อน ฮิ้ววววว” ไอ้คิว
“คนหนึ่งเขาช่างดีกับฉันจะทิ้งเขาลงยังไง หื้อ หืมมม ฮืออ โห โอ้ เย้” ไอ้มิคผู้ที่ชอบดำน้ำตอนร้องเพลง
“เธอมันกิ้งก่าทองอีนางสองใจ มึงจักต้องตายด้วยความร่านอีกากี อีคนสองผัว” ไอ้คิวมึงเต็มที่ไปไหม
เอาเถอะครับถือว่าทำบุญให้หมามันได้เห่าได้หอนบริหารปุ่มเหงือกและขากรรไกร ไอ้คิวกับไอ้มิคก็ดูจะเข้าขากันดีเหลือเกิน ไอ้มิคกับไอ้ปันว่าแปลกแล้ว แต่เวลาใดก็ตามที่ไอ้คิวกับไอ้มิคร่วมมือกันมันจะเป็นอะไรที่แบบว่า……ไม่มีใครจินตนาการออกแน่ๆเพราะแค่คิดก็เสียวถุงน้ำดีแล้ว ส่วนไอ้แทนก็เอาแต่หัวเราะ ไอ้ฟ่างก็แค่นยิ้มเหยียดหยามกูเหลือเกิน ไอ้เบียร์ก็นั่งยิ้มเป็นคุณชายวังตะไคร้ ดีนะที่มันมากันแค่นี้เพราะถ้าเยอะกว่านี้ผมก็ไม่รู้จะรับมือกับความหน้ามืดไหวไหม ผมเกาะแขนภูมิอย่างไม่รู้จะทำยังไง รู้แค่ว่าตอนนี้……..
“ภูมิกลับเหอะ”
****************************
แถ่แดแด้มมมมมม ทายสิที่นี่ที่ไหน ฮ่าๆ ถ้าน้องไม่รู้พี่จะบอกให้ว่าที่นี่คือหอประชุมนะค้าบบบบบ วันนี้ได้ฤกษ์งามยามดีเลยมีโอกาสได้อยู่ด้วยกันครบก๊วน หลังจากแยกย้ายไปร่ำเรียนเพียรศึกษา(คนอื่นนะไม่ใช่ผม คึ) คุณกำลังสงสัยกันล่ะสิว่าพวกผมหอบสังขารอันดิบเถื่อนมาแปดเปื้อนสถานนี่อันสูงส่งของมหาวิทยาลัยกันทำไม แล้วทำไมไอ้ปันกับไอ้มิคถึงได้กลายร่างเป็นหมาขี้เรื้อนแซวสาวคณะนั้นคณะนี้อยากออกรสออกชาติเหมือนอีแร้งแรกเกิดที่เพิ่งเคยเจอซากศพ ทำไมไอ้เต้ยถึงลากแขนเฮียเบียร์ของมันไปดูนั่นดูนี่จนเพื่อนร่วมสถาบันและพี่ๆเจ้าหน้าที่นับสิบชีวิตหันมามอง
ทำไมไอ้แมทถึงมัวแต่สนใจไอโฟนในมือจนไม่แยแสสรรพสิ่งรอบข้าง ทำไมไอ้ฟ่างไอ้แทนต้องมาทำตัวเป็นณเดช ญาญ่าเข้าบทพระเข้านางกันต่อหน้าสาธารณชน แล้วทำไมผมต้องมานั่งให้ภูมิหลับพิงไหล่ ทำไมไอ้เชนต้องไปอยู่ในดงหมดดงพยาบาล ทำไมไอ้คิวถึงนั่งดมยาหม่อง ทำไม..ผมถามก็ตอบสิเพราะผมก็ไม่รู้ว่าทำไม ฮ่าๆ พอจะเดากันออกไหมครับว่าเรามาทำอะไร
เรามา…….บริจาคโลหิตพิชิตความแมนกันคร้าบ แต่ก็อย่างที่เห็นว่ามีบางคนหน้าซีดตัวซีดตัวเหลืองเยี่ยวราดแล้วเพราะแม่งกลัวเข็ม ฮ่าๆๆ ไอ้คิวแม่งตลกชิบหาย วันนี้จะเป็นวันของพีรณัฐ กูจะครองโลกกูจะเอาคืนไอ้คิวให้มันกระอักเลือดตายไปเลย
คนที่แม้แต่ผีก็ไม่อยากจะข้องแวะอย่างมันก็มีจุดอ่อนเหมือนกันนะครับ นอกจากการที่มันชอบสีชมพูจะเป็นจุดบอดในชีวิตที่พวกผมมักขยี้ให้มันอับอายอยู่เนืองๆ อีกเรื่องที่เป็นความลับของมันก็คือเชี่ยคิวแม่งกลัวเข็มครับ นับเป็นสิ่งที่มันพลาดมากๆ ฮ่าๆๆๆๆๆ โอยยยยยยยยยยยยยยย สงสารเพื่อนอ่ะคร้าบบ หึ
พักเรื่องไอ้คิวมาฟังสาระกันสักนิด จริงๆแล้ววันนี้เป็นวันสำคัญของคณะแพทย์ครับ ซึ่งผมก็ไม่รู้หรอกนะว่าวันอะไร แค่ได้ข่าวจากไอ้เชนว่าให้มาร่วมบริจาคเลือดพวกผมก็มา ก็แอบแปลกใจอยู่ที่วันนี้ผมเห็นทั้งเจ้าหน้าที่จากสภากาชาดทั้งนิสิตแพทย์(เห็นหม่อมแว่บๆ หัวใจก็เสียวแปล๊บๆกลัวไอ้คนที่หลับอยู่จะเห็นแล้วลุกไปหาT^Tผมก็หึงเป็นเหมือนกันนะเว้ย)
แล้วก็มีสาวๆคณะพยาบาล รวมถึงเพื่อนเลิฟๆของผมอย่างคุณหมอฟันก็อาสามากับเขาด้วย เห็นมันใส่เสื้อกราวด์เดินไปเดินมาถึงจะมีผ้าปิดจมูกแต่กูก็จำเพื่อนได้นะฮ้าฟฟฟ เห็นไอ้เชนมาดนี้แล้วก็ไม่น่าเชื่อนะครับว่ามันคือจอมโจรพรากพรหมจรรย์ผู้หญิงมาแล้วหลายร้อยชีวิต
“พีมมึงกรอกประวัติเสร็จยังวะ พวกนั้นมันไปวัดความดันกันหมดแล้วนะ เร็วๆ”
“เออๆของกูเสร็จแล้ว กำลังกรอกให้ภูมิอยู่ มึงเสร็จแล้วหรอวะ” ผมเงยหน้ามองไอ้แทนที่ยืนค้ำหัวอยู่ เลยทำให้ภูมิรู้สึกตัว มันปรือตาบิดขี้เกียจนิดหน่อยแล้วก็หันมาขยี้หัวผม ตื่นมาก็แกล้งกูเลยนะมึงแค่นอนซบกันนี่คนก็มองทั้งหอประชุม แล้วไอ้หล่อนี่คนรู้จักน้อยซะที่ไหน ผมยู่ปากใส่คนขี้เซาที่ตื่นแล้วก็ไม่ยอมนั่งดีๆ ไอ้แทนคงหมั่นไส้มันเอากระดาษตีหัวภูมิพร้อมกับย้ำว่าให้รีบกรอกข้อมูลก่อนจะเดินกลับไปหาไอ้ฟ่าง
“เมื่อยไหมเตี้ย” ภูมิเอ่ยถามเสียงแหบแบบคนที่เพิ่งตื่น ไอ้หล่อมันอยู่ในช่วงอ่านหนังสือสอบน่ะครับ เลยอดหลับอดนอนมาหลายวันแล้วดีนะที่เมื่อคืนมันได้นอนไม่งั้นคงอดบริจาคเลือด เห็นงานกลุ่มมันก็เยอะงานเดี่ยวก็แยะ ไหนจะช่วยน้องๆเตรียมงานรับน้องของวิศวะ บางทีกลับมาห้องตีหนึ่งตีสอง ผมก็เลยใจดียอมให้มันนอน ยอมให้มันยืมไหล่ในที่สาธารณะไงครับ แหมหล่อๆดีๆแบบพีรณัฐนี่แรไอเทมนะคร้าบบ
“เมื่อยมากกกกก กูคิดค่าเช่าเอามาเลย”
“เดี๋ยวเลี้ยงข้าว” ปกติมึงก็เลี้ยงป่ะวะ นานๆทีผมถึงจะเลี้ยงมันเพราะผมมีหน้าที่ซื้อของเข้าห้อง ส่วนภูมิก็จะจ่ายเวลาออกมากินข้าวนอกบ้าน กินหน้าประตู ฮ่าๆ อ่ะล้อเล่น มันจ่ายค่าน้ำ ค่าไฟ ค่าเทอม กร้ากกกกกกกกก บ้าเหรอ ผมจ่ายเองเว้ยเปล่าหรอกหนวดกับคุณนายจ่ายให้ “อยากกินอะไร หื้ม”
“แค่เลี้ยงข้าวหรอวะ ธรรมดาไปป่าววววววว ไม่ใจๆ” โอกาสมาเราต้องรีบคว้าไว้ครับ ^o^
“เยอะล่ะๆแค่ยืมไหล่แค่นี้ หึ ไอ้เตี้ยขี้งก อ้าว นั่นหม่อมนิ” เหมือนมันจะรู้ตัวว่าพูดอะไร ภูมิรีบคว้ามือผมไว้ มันรู้ได้ไงวะว่ากูจะลุก ไอ้หล่อนี่ก็แสนรู้แฮะ คึ “ไม่หึงนะพีม กูแค่ไม่คิดว่าจะเจอหม่อมที่นี่” ภูมิกุมมือผมไว้ เสียงก็หงอยตาก็ละห้อยเลย
“ก็ไม่ได้ว่าอะไร มึงคิดมากไปล่ะ” เย้ดเข้ เหอะ พระเอกโคตรโคตร กูอยากจะหล่อลูกโลกทองคำให้ตัวเอง ผมหึงนะแต่ไม่แสดงออก แสดงออกไม่เป็น จะโกรธก็ไม่รู้จะโกรธทำไมเพราะสองคนนั้นก็ไม่ได้ทำอะไรผิด จะงอนก็……… ไม่รู้จะงอนไปเพื่ออะไร สรุปก็ได้แต่แสร้งทำเป็นคนดี ฮ่าๆๆๆ ทั้งหมดนี้ก็เพื่อความสบายใจของภูมิแหละครับเพราะความสบายใจของภูมิก็ถือเป็นความสุขอีกอย่างหนึ่งของผมเหมือนกัน^^
“ไม่โกรธใช่ไหม” ไอ้นี่ไม่จบเว้ยเฮ้ย ยังอุตส่าห์เดินตามกูมาอีกนะ สงสัยภูมิมันคงระแวงว่าผมจะหนีเหมือนคราวก่อนตอนที่เราเคยทะเลาะกัน
“ไม่มมมมมมมม กูจะโกรธมึงทำไม แต่ถ้ามึงส่งสายตาสื่อความในถึงกันนี่ก็ไม่แน่”
“ไม่มีหรอก มีแฟนน่ารักขนาดนี้กูจะส่งสายตาให้คนอื่นทำไม” โอ้ แม่ เจ้า ผมเหลือบมองหน้าภูมิอย่างวิตกจริตว่าจะมีใครได้ยินวลีอาจหาญของมันหรือไม่ ดีที่ไอ้พวกเพื่อนๆยังรุมไอ้ปันอยู่ในมุมไกลๆผมเลยหันมาสนใจไอ้ผู้ชายคนที่ยืนอยู่ข้างๆ ภูมิยิ้มขำที่เห็นผมทำหน้าเอือมๆใส่ คือบางทีกูก็ไม่ได้พิศวาสคำพูดหวานๆของมึงสักเท่าไรหรอกนะ ที่หน้าร้อนๆหูแดงๆไม่ได้เขินเลยสักนิด
“เชี่ยปันมึงกรุ๊ปเลือดอะไรก็รีบๆบอกพี่เขาไปดิวะ” เสียงไอ้แทนตะโกนบอกไอ้ปันจากมุมหนึ่งของหอประชุม เรียกให้ผมก้าวขาเข้าไปดูใกล้ๆว่าพวกมันกำลังทำเรื่องบัดสีอะไรให้ชีวิตกูอับอายอีก
“พี่รู้ป่ะว่าผมเลือดกรุ๊ปอะไร” สิ่งที่เห็นคือไอ้ปันมันนั่งอยู่ที่โต๊ะซักประวัติกำลังชวนพี่เขาคุยแบบที่มันน่าจะรู้เรื่องอยู่คนเดียว เพราะดูจากสีหน้าพี่เขาแล้วผมว่าไม่เมาก็ใกล้บ้าแล้วครับ
“เอ่อ ไม่รู้ค่ะ น้องถามพี่มาสามรอบแล้วนะคะสรุปว่าน้องกรุ๊ปอะไร”
“พี่ไม่รู้หรอครับว่าว่ผมกรุ๊ปอะไร”
“ไม่รู้ค่ะ”
“ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน ฮ่าๆ แล้วพี่รู้ไหมพี่เป็นใคร”
???????????????????????????????????????
วอททททททททททททท
ก่อนที่จะมีใครรู้ว่าผมรู้จักไอ้ปันผมก็รีบลากแขนภูมิที่ยืนขำออกมาจากตรงนั้น เชี่ยมันเป็นอะไรที่แบบ กูโคตรอาย ถึงคนแถวนั้นจะขำ ถึงพี่คนนั้นจะหัวเราะไม่ถือสาแต่ว่าคนเป็นเพื่อนอย่างผมก็รับไม่ได้ครับ
“ตรงนั้นมีอะไรกันวะภูมิ”
ไอ้เบียร์ทำตัวเป็นผู้ดีบริทิชด้วยการอ่านหนังสือภาษาประกิดระหว่างรอคิวพี่ๆเจ้าหน้าที่ มันเอ่ยถามภูมิที่ไม่ได้สนใจมันเท่าไรเพราะหยังหยุดขำไม่ได้ ผมเลยนั่งลงข้างๆไอ้เบียร์ ถัดไปก็มีไอ้ฟ่างที่นั่งไขว่ห้างเล่นเกมส์ในไอแพดไม่สนใจโลก ปลายรองเท้ามึงจะเกยตักไอ้เบียร์แล้วครับ ส่วนภูมิพอเจอพี่ชาย มันก็ไม่นั่งข้างผมแต่เลือกจะฝ่าไปหาไอ้ฟ่าง เหอะ
“มึงอยากรู้ก็ไปดูเองเถอะเพราะกูไม่สามารถอธิบายได้ กูบอกได้แค่ว่าตรงนั้น…..มีไอ้ปันด้วย หึหึ” พูดแล้วก็ขำแม่งฮาได้แม้กระทั่งจะบริจาคเลือด ไอ้คุณชายมันส่ายหน้าพลางยิ้มเหมือนปฏิเสธที่จะเดินไปหาพวกไอ้ปัน ดีแล้วล่ะเบียร์มึงอย่าให้ภาพพจน์มึงต้องแปดเปื้อนไปมากกว่านี้เลย
พวกผมนั่งรอสักพักไอ้เบียร์ก็ลุกออกไปเพราะถึงคิวมันแล้ว พอไอ้เบียร์ไปปุ๊บไอ้แทนก็เสนอหน้าเข้ามาปั๊บ มันมานั่งออเซาะฉอเลาะให้ไอ้ฟ่างสวดแผ่เมตตามหานิยม ก่อนจะลากแขนเมียมันตามไปในเวลาต่อมา ผมกับภูมิก็นั่งรออีกเกือบสิบคนถึงจะเป็นคิวของผมสองคน วันนี้คนก็มาบริจาคเยอะเหมือนกันแฮะ ผมเพิ่งรู้จากไอ้เบียร์ว่าที่จริงแล้วพวกนิสิตคณะแพทย์คณะทันตะมันมาช่วยตรวจสุขภาพร่างกาย ตรวจสุขภาพช่องปาก แต่ไอ้เชนมันอาสามาช่วยตรงรับบริจาคเลือด มันดูหล่อเลยใช่ไหมครับ ผมให้เดาเล่นๆว่าทำไมมันถึงเลือกมาอยู่ฝ่ายนี้ คือหนึ่งมันเป็นคนดี สองมาจีบพยาบาล ไม่ต้องวิเคราะห์นะครับว่าข้อไหนถูก คือมันใช่ทั้งสองอันแต่อันไหนมีน้ำหนักมากกว่าแค่นั้นเอง
ภูมิได้คิวก่อนผมแต่มันเอามาแลกเพื่อจะคอยยืนให้กำลังใจ ไอ้นี่ก็เว้อออออออออเว่อออออ ห๊วงห่วงงงงงงงง ไม่ใช่ไม่ดีแต่บางที่ก็รู้สึกว่าตัวเองเหมือนคนไร้สมรรถภาพ ผมยังแข็งแรงปึ๋งปั๋งดูแลตัวเองได้ ไม่อยากให้มันต้องมาเหนื่อยคอยดูแลแบบนี้ แต่ในเมื่อมันอยากทำผมจะห้ามอะไรได้ละครับ นอกจากทำตัวให้ชาวโลกอิจฉาไปวันๆ กร้ากกกกกกกกกกก
“คุณเตชทัต คุณพ่อคุณแม่เป็นคนไทยรึเปล่าคะ” หืมมมม เตชทัตงั้นเหรอ ชื่อคุ้นๆแฮะ แต่ผมก็ไม่ได้สนใจยังคงยิ้มให้พี่เจ้าหน้าที่คนสวยวัดความดัน
“ครับเป็นคนไทย เป็นตั้งแต่เกิดเลยครับ” อืมมม กูว่าน้ำเสียงกับสำเนียงการพูดนี่มันชักจะคุ้นๆแล้วนะ แต่ผมก็ไม่ได้หันไปมองครับยังคงสติลยิ้มต่อไป
“แล้วเกิดที่ประเทศไทยใช่ไหมคะ”
“ใช่ครับ เกิดที่สยามประเทศนี่แหละ”
“งั้นตรงสัญชาติอาจจะกรอกผิดนะคะ พี่ว่ามันควรเป็นสัญชาติไทยไม่ใช่สัญชาติศิริราช”
เช้ดโด้ ผมหันขวับกลับไปมองชนิดที่ไม่กลัวเอ็นร้อยหวาย????เคล็อด ชัดเลย ชัดๆเลย เชี่ยมิค ไอ้เหี้ยสัญชาติศิริราช กร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
“ไม่ผิดครับ ผมเกิดที่ศิริราช”
“เอ่อ คือว่า น้องอาจจะเข้าใจอะไรผิดนะคะ สัญชาติกับสถานที่เกิดมันคนล่ะ….”
“ไม่ผิด ผมเกิดที่ศิริราช พี่จะดูใบสูติบัตรก็ได้ผมพกมา” แด่สรวงสวรรค์ผู้ไม่เคยเข้าข้างไอ้มิค เพื่อนกูพกสูติบัตรครับมึง ผมหันไปมองภูมิที่ยืนหัวเราะเพื่อนรักของมันซะหน้าดำหน้าแดง ก่อนจะเดินเข้าไปคุยกับพี่เจ้าหน้าที่และก็ช่วยเคลียร์ไอ้มิค เอ่อ แล้วที่ผ่านมาเวลามันกรอกข้อมูลส่วนตัวมันกรอกอะไรลงไปวะเนี้ย โอยยยยแต่ล่ะคน
“คนไข้ชื่ออะไรครับ” จบจากไอ้มิคที่อยู่ขวามือก็มาต่อที่ไอ้เชนกับไอ้คิวด้านซ้ายมือ อันนี้น่าสนใจกว่าครับเพราะมันคือความสุขของผมที่ไม่อาจหาสิ่งใดมาเทียบเทียมได้ หึหึ ไอ้คิวมันดูจะเสียเซลฟ์ไม่น้อยที่ได้ไอ้เชนเป็นคนตรวจพอดิบพอดี แถมยังมีทั้งผมทั้งภูมิรอกระทืบซ้ำอยู่ใกล้ๆอีก มึงตายแน่คิว ถึงจะมีไอ้เต้ยนั่งร้องเพลงธรณีกรรแสงให้กำลังใจอยู่ข้างๆก็เถอะ ผมว่ามันก็ไม่ได้ช่วยอะไรไอ้คิวเท่าไรหรอก
เพราะแค่เริ่มต้นเชี่ยเชนก็กวนตีนแม่งถามไปได้ว่าไอ้คิวชื่ออะไร ไอ้นั่นยิ่งกำลังจิตตกอยู่มึงยังไปแกล้งมันอีกนะเชน ว๊า สงสารไอ้คิวจังเลยว่ะ หึหึหึหึ โคตรสงส๊ารรรร สงสารรรร มึงอย่าไปรังแกมันเลยเชนนนน ผมปล่อยให้พี่พยาบาลเจาะเลือดแต่หูนี่ตั้งใจรอฟังความอัปยศอดสูของไอ้นิรันดรอย่างกระสันเลยล่ะครับ กูรอวันนี้มานานแล้วมึ้งงงงงงง
“ลีลาๆไอ้สัดกูไม่ได้เจ็บไม่ได้ไข้ กูไม่ใช่คนไข้โว้ย” มันเริ่มโวยวายกลบเกลื่อนครับ
“หึ พูดจาดีๆหน่อยครับ อย่าลืมนะว่ากูเป็นคนถือเข็ม มึงชั่งน้ำหนักยัง”
“แล้ว 71”
“สูง?”
“สูงกว่ามึงสองเซ็น”
“มึงเลือดกรุ๊ปโอใช่ไหมคิว”
“เออๆ อะไรที่มึงรู้เกี่ยวกับตัวกูมึงก็กรอกๆไปเหอะเชน ขืนมึงยังกวนตีนกูอีกแค่คำถามเดียวละก็กูจะสั่งพวกอีกรีนมาทะลวงไส้มึง” และก็เหมือนอีพวกนั้นเป็นสิ่งลี้ลับที่พอเอ่ยถึงปุ๊บมันก็แห่กันเป็นพรวนเข้ามาปั๊บ จากกลิ่นเลือด จากบรรยากาศเครียดๆแค่อีเฟรนอีกรีนโผล่มา ผมนึกว่ามันจะเสกหอประชุมให้เป็นดินแดนทิฟฟานี่โชว์ กรี๊ดกันตั้งแต่หน้างานยันหันมาเจอพวกผม จมูกมันดีจริงๆ พวกมันแค่ส่งเสียงลวนลามเพราะยังต้องไปกรอกประวัติที่อยู่อีกฝั่ง แต่อีกไม่นานมันตามมาแน่ๆ
“หน้าซีดจังนะมึงเมื่อคืนมึงได้กินยาอะไรรึเปล่า”
“เปล่าโว้ย อย่าว่าแต่ยาเลยข้าวสักคำกูยังไม่ได้แดก” พูดจบมันก็หันไปจ้องหน้าไอ้เต้ยที่แสร้งทำตอแหลยืนบีบน้ำตาต่อหน้าเจ้าหน้าที่คนสวย เมื่อกี้มันยังห่วงไอ้คิวจะเป็นจะตายอยู่เลย
“แล้วมีพฤติกรรมเสี่ยงทางเพศไหม”
กร้ากกกกกกกกกกกกก ห่าเชนมึงถามอาร๊ายยยยยยยพี่พยาบาลที่วัดความเข้มข้นเลือดให้ผมถึงกับหันขวับเลยครับ ก่อนจะเห็นว่าแก้มขาวๆของพี่แกนั้นเริ่มแดง ไอ้ภูมิที่ยืนเกาะไหล่อยู่ข้างหลังผมยังขำ
“ไอ้เหี้ย มึงถามตัวเองดีกว่าไหมเชน แม่งจะเจาะก็รีบเจาะซะทีเหอะกูเกร็งจนเลือดจะแข็งแข่งค..ยแล้วไอ้ห่า” กร้ากกกกกกกกกในที่สุดมันก็ตบะแตก โอยยยยยยยสะใจ ไอ้เชนขำหึหึ แต่ผมที่ปล่อยก๊ากลั่นไม่สนใครเลย กูชอบฉิบหายเวลาไอ้คิวมันจนตรอกแบบนี้ “เดี๊ยะๆเถอะมึง กูจะสาปให้ขาเป็นปล้องๆ” แต่มันก็ยังมิวายหันมาข่มขู่ผมอย่างไม่เจียมสังขาร
“พ่อมึงไอ้สัด” ขาปล้องๆมันแย่กว่าขาสั้นหลายขุมนะครับ
“หึหึ โอเคๆเรียบร้อย ความดันมึงต่ำไปหน่อยแต่ก็ยังถือว่าอยู่ในเกณฑ์ที่ปกติหรือมึงจะเปลี่ยนใจยังทันนะ เอาไง” ถึงจะแกล้งกันยังไงไอ้หมอมันก็ยังห่วงใยชีวิตห่วยๆของไอ้คิวนะครับ^^
“แหม่ ไม่ถามตอนแทงเอาเลือดกูเสร็จแล้วล่ะ ทำขนาดนี้แล้วมึงตามมาเจาะเลือดกูเลยสัด มึงมองส้นตีนไรไอ้แคระ มึงด้วยไอ้หน้าหล่อ พอกันทั้งผัวทั้งเมียนะพวกมึง”
มันทำอะไรไม่ได้ก็หันมาโวยวายใส่ผมกับภูมิซะงั้น โวยวายกูไม่ว่าแต่ทำไมต้องพูดคำนั้นออกมาไอ้เลววววววคิว คราวนี้พี่เจ้าหน้าที่จ้องหน้าผมกับภูมิตาไม่กระพริบเลยครับ พี่เขาทำหน้าเหมือนเห็นทองคำห้อยต่องแต่งอยู่ตรงหน้าแต่คว้ามาไม่ได้ ผมก็อายสุดแสนจะอาย จะไม่อายได้ไงก็คำว่าผัวเมียที่ไอ้คิวมันพูดคงฟาดใส่กระดูกค้อนในซอกหูของพี่แกแล้วแน่ๆ
“ไม่ต้องอายหรอกจ๊ะ สมัยนี้พี่เห็นเยอะชินแล้ว หลานสาวพี่ก็ชอบแบบนี้แหละเป็นผู้หญิงนะแต่ชอบให้ผู้ชายรักกัน มันเอามาให้พี่ดูอยู่แต่หน้าตาหล่อเหมือนพระเอกหนังอย่างน้องพี่ยังไม่เคยเห็น” พี่เค้าแหงนหน้าไปยิ้มให้ภูมิ พี่ครับไม่พูดก็ไม่เป็นไรนะครับ
“ขอบคุณครับ” ไอ้ภูมิมมมมมมมมมมมมม มึงจะไปขอบคุณเค้าทำม๊ายยยยยย เฉยๆไว้เดี๋ยวเค้าก็คิดว่าเราแค่ล้อเล่นกัน โอยยยย ตายๆๆๆ
“เสร็จแล้วค่ะ นี่ๆน้องจ๊ะ ทำไงให้ได้แฟนหล่อแบบนี้อ่ะบอกพี่มั่งสิ” ก่อนที่ผมจะลุกเพื่อให้ภูมิตรวจต่อพี่สาวแกก็โน้มตัวมากระซิบกระซาบผมใหญ่เลย
“เอ่อ……” จะให้ตอบว่ายังไงดีละครับพี่ ตอนแรกที่คบกันก็ไม่ได้ดูที่ความหล่อหรอกนะครับ อยู่ๆกันไปก็ถึงรู้ว่ามันหล่อ แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น…….
“อ่อพี่รู้แล้ว สมัยนี้ถ้าอยากมีแฟนหล่อต้องเป็นผู้ชายก่อนอ่ะเนอะ ยังไงก็ขอให้รักกันนานๆนะจ๊ะ พี่ขอถ่ายรูปไปฝากหลานได้ไหม”
“ไม่ได้หรอกครับ คนนี้ผมหวง”
แน่นอนว่าไม่ใช่เสียงผมครับ เหอๆๆ เชิญคุยกันต่อตามสบายเลยครับพี่ครับ กูขอเผ่นก่อนล่ะ
สุดท้ายแล้วพวกผมก็ต้องมานั่งรอคิวเพราะเตียงยังไม่ว่าง ภูมิใช้เส้นไอ้เชนเพื่อจะเอาสองเตียงที่ติดกันมันถึงจะพร้อมบริจาค ระหว่างนั้นพวกเพื่อนๆของผมก็คุยกันอย่างออกรสชนิดที่ว่าไม่มีใครฟังใครเลย รวมถึงไอ้คิวกับอีกรีนที่กำลังเสพสังวาสกันอยู่ เพื่อนๆแก๊งค์สาวสวยของมันไปนอนบริจาคกันหมดแล้วเหลือแค่มันนี่แหละ มันบอกว่าเมนส์มาและเทคยาคุมเยอะเลยบริจาคไม่ได้ ซึ่งก็ใช้วิจารณญานในการรับชมเอาเองนะครับ
“นี่มึงมาบริจาคเลือดหรือจะไปเพาะพันธุ์นกแก้วมาคอลอิห่า ขนนกปลิวเข้าปากกูหมดแล้ว”
ฮ่าๆๆ ไอ้คิวกำลังเปิดสงครามกับเมียน้อยมัน เพราะวันนี้อีกรีนมันใส่เสื้อสีเจ็บมาก แถมยังมีเอคเซสเซอรี่เป็นเฟอร์ขนนกคล้องคออีกแปดสิบกว่าเส้น กร้ากก มีพวกแก็งค์สวยภิภพสะเทือนมาด้วย ก็ช่วยให้ไอ้คิวหายเครียดไปเยอะ จริงๆถ้าเชี่ยคิวมันกลัวมันจะไม่บริจาคก็ได้นะ แต่เพราะมันบอกว่าอยากทำบุญ เห็นชั่วๆแบบนั้นก็ไม่น่าเชื่อว่ามันก็ทำดีเป็นด้วย
ต่างจากไอ้เบียร์ที่แจกจ่ายรอยยิ้มเยี่ยงชนชั้นสูงให้น้องปีหนึ่งยันพี่เจ้าหน้าที่ โถ่ ไอ้พ่อพระ ส่วนไอ้แทนกับไอ้แมทไม่ได้บริจาคครับ ไอ้แมทเลือดจางส่วนไอ้แทนมันบริจาคไม่ได้เพราะเพิ่งไปเจาะหูมาและเมื่อคืนมันก็ออกไปตั้งวงกับเพื่อนกลุ่มที่เล่นบอลด้วยกัน วันนี้เลยได้แค่นั่งเฝ้าคุณแฟนแสนรัก
แต่จากการกระทำที่ไอ้น้องแมทมันชี้ชวนให้ผมดู คือไอ้แทนทั้งประคอง ทั้งกุมมือ ทั้งลูบหัวลูบผมไอ้ฟ่างตลอดทางจนกระทั่งนอนลงบนเตียง แม้จะถูกไอ้ฟ่างกระหน่ำตบกบาลหรือด่าบุพการีไอ้แทนก็บ่ยั่น นั่นไอ้ฟ่างมันแค่นอนบริจาคเลือดนะแทน ไม่ได้คลอดลูกแฝดแปดมึงไม่ต้องประคบประหงมขนาดนั้นก็ได้ม้างงง กูเลี่ยน ก่อนไอ้ฟ่างจะเจาะเลือดมันก็คอยถาม
“ฟ่างจะบริจาคหรอเมื่อคืนนอนเที่ยงคืน” ห่วงกันเหลือเกิ๊น ไม่นึกถึงตอนมันฆ่ากันแม่งระห่ำกว่าทรานฟอเมอร์ซะอีก ไอ้เต้ยก็ไม่ไปไหนไกลมันก็วนๆเวียนๆป่วนภูมิบ้าง ไปแทะไปเกาแข้งเกาขาพี่คิวของมันบ้างทำตัวเหมือนปลวกเข้าไปทุกวันไฮเปอร์ตามประสามันนั่นแหละครับ
“โถ่คุณหลวงผัวรักของบ่าว มึงคิดว่าเส้นละเท่าไรคะ กูต้องฆ่านกฆ่าเป็ดฆ่าห่านกี่ชีวิตถึงจะได้มากรุณาอย่าดูถูกมันค่ะ”
“เจ๊กรีนฆ่าเองกับมือเลยหรอ”
“โอ้ยยย มันเป็นมุขค่ะน้องเต้ยขา น้องคิดว่าคนงามๆอย่างเจ้จะทำอะไรที่มันสะเทือนจิตแบบนั้นได้ลงคอหรอ เจ้ถังเขียวรีไซเคิลเป็นมิตรกับสิ่งแวดล้อมนะคะ”
“หรอ มึงเคยบอกว่ามึงเกลียดสัตว์และสตรีไม่ใช่ไง” ผมหันไปถามอีกรีนบ้าง
“มึงจะเอาอะไรกับคำพูดกะเทย เวลาเปลี่ยน คนเปลี่ยน กะเทยเป็นคน กะเทยก็ต้องเปลี่ยนตามกาลเวลาสิคะ”
“อ้าว นี่มึงเป็นคนแล้วหรอเขียว เออยินดีด้วยๆ เป็นตั้งแต่เมื่อไรไม่เห็นบอกข่าวกูเลย”
“พ่อกูเพิ่งแต่งตั้งให้เมื่อเดือนที่แล้ว ถุ้ย อิบ้าอิผัวปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำคาวปลา เออนี่กูลืมบอกพวกมึงกูเพิ่งไปทำศัลยกรรมมา เป็นไงกูร้อยไหมค่ะ แอร๊ยย หน้าเรียวใสเก๋เว่อ” อีกรีนกรีดกรายปลายนิ้วลงบนหนังหน้าของมันและลูบไล้ช้าๆเหมือนนางเอกโฆษณาดาลี่
“ไหนเอามาดูใกล้ๆสิ ถ้ากูจับหนังมึงจะหลุดติดมือกูไหมเนี่ย”
“จริงๆไม่ต้องไปเสียเงินทำก็ได้นะ ภายนอกสวยไม่กี่ปีแต่สวยมาจากภายในอยู่ได้ตลอดไปนะกรีน” เน้ไอ้เบียร์ครับไอ้เบียร์มันแนะนำ หล่อเหี้ยๆ อีกรีนจะระทวยแล้ว
“ไอ้เบียร์มึงดูอีทากซาอุนี่ก่อนสิ ภายในมันไม่เหลืออะไรให้สวยแล้ว ตับไตไส้เส้อมันจกออกมาแดกหมดแล้ว”
“โอ๊ยย อีนี่กูเจ็บบบบ มึงเอามือหรือเอาส้นเท้าจับหน้ากูเนี่ย คุณเบียร์ช่วยกรีนด้วยค่ะ กรีนหายใจมิออก อร้ายยยยย” อีกรีนสะบัดหน้าออกจากมือไอ้คิวแล้วเหมือนจะทิ้งตัวลงซบไอ้เบียร์ ภูมิที่อยู่ข้างหลังผมถึงกับสะดุ้งแทนเพื่อน
“หึ ไม่ต้องไปอ่อยเพื่อนกูหรอกมันมีพระรอด ถ้ามึงอยากสวยกูจะแนะนำให้นะว่าอย่างมึงน่ะศัลยกรรมเอาไม่อยู่หรอก มึงต้องทำไสยศาตร์ถึงจะรอด ออกไปไกลๆกูได้ล่ะ เดี๋ยวเห็บกระโดดใส่กู ไป๊” ปล่อยผัวเมียเขาทำศึกกันไปเถอะครับ ฮ่าๆๆๆ
อีกรีนอยู่สร้างสีสันให้ไอ้คิวได้ไม่นานมันก็ไปนั่งเฝ้าเพื่อนกลุ่มมัน ตอนนี้ใกล้ถึงเวลาที่ไอ้คิวจะได้ขึ้นเขียงแล้วครับ ไอ้เชนเดินมาล่ะ ภูมิกระซิบอกว่าดูมือไอ้คิว ทั้งยาดม ยาหม่อง ไหนจะมีไอ้เต้ยคอยเกาะแขนไม่ห่าง มันจะตายป่ะเนี่ย หน้านี่เหลืองแข่งขมิ้นเลยยิ่งถูกไอ้คู่หูต่างดาวต่างด้าวที่นอนรออยู่บนเตียงรุมปั่นหัว ไอ้คิวคงตีนเย็นมือเย็นใกล้ตายแล้วมั้ง
“เฮียเชนพี่คิวจะตายป่ะเต้ยยังไม่ได้ผสมพันธุ์กับพี่คิวเลยนะ”
“เชี่ยน้องเต้ยครับมึงเป็นเดรัจฉานรึไงเขาเรียกมีอะไรกัน ผสมพันธุ์เขาใช้กับสัตว์”
“ใช้กับพี่คิวอ่ะถูกแล้ว”
“เออว่ะจริงด้วย ไอ้คิวเป็นสิ่งมีชีวิตวรรณะต่ำกว่าพวกเรากูลืมไป หึหึ”
“ไอ้แคระไอ้เชี่ยไอ้ฮอฟบิท” มันกำลังกลัวครับ ความปากหมาก็อาจจะลดลงไปประมาณเศษหนึ่งส่วนเจ็ด
“มึงหายใจเข้าลึกๆนะเพื่อน แมนๆอย่างเราต้องใจใหญ่ กะอีแค่เข็มอันเล็กเท่าจู๋ไอ้ปันมึงจะกลัวอะไรวะคิว”
“เชี่ยมิคคคคคคคคคคคคคคค สิบปากว่าแต่มือไม่เคยคลำมึงอย่ามาทำเป็นรู้ดีสาดดดด ถ้าจะเอาเข็มเท่าจู๋กูต้องเรียกว่าสลิ้งฉีดยากระบือมึงเคยเห็นป่ะที่มันเป็นกระบอกๆอ่ะ คึ”
“มึงสองคนเลิกพล่ามได้แล้ว วางแขนนิ่งๆด้วยครับเชี่ยมิค”
“ถ้าเจาะกูเจ็บกูเตะจริงๆด้วยเอาดิ” ไอ้มิคชี้หน้าขู่ไอ้เชน ไอ้หมอมันก็ไม่สนใจมันเอาสายอะไรสักอย่างมารัดแขนเหนือศอกไอ้มิค เอาไอ้พลาสติกมาให้กำเพื่อเลือดจะได้ไหลเวียนไงครับ บ๊ะ ผมเรียนหมดได้นะเนี่ย
“ตุ๊ดว่ะเฮียแค่นี้กลัวหรอเข็มอันเท่ามด” ไอ้เต้ยที่ยังเกาะไอ้คิวหนึบไม่ไปไหน ตะโกนเอาคืนแทนแฟนมันที่หันหน้าหนีตอนที่ไอ้เชนเตรียมจะแทงแขนไอ้มิค เอ่อ ผมใช้คำน่ากลัวไปป่ะวะ ฮ่าๆ
“มดเอ๊กซ์อ่ะดิควายยยย แล้วมาว่ากูไปดูแฟนมึงดินั่งขาพับเข่าอ่อนแดกเซียนเพียวอิ้วหมดหลอดรึยังวะ ฮ่าๆ โอ้ยยยยยยสัดเชนนน แทงไม่บอกไม่กล่าว กูยังไม่ได้บิ้วเลือดให้มันมีคลอลาเจนเยอะๆเลยเผื่อคนที่ได้รับจะได้แฮปปี้”
“ใครได้เลือดมึงไปกูว่าเหมือนปีชงอ่ะมิคคงซวยทั้งปี”
“ฟายพีมมมมมมมม ภูมิมึงดูมันดิ มันว่าเลือดกูอ่ะแม่ง” ลูกแหง่ไอ้ภูมิรีบฟ้องทันที ภูมิเลยแกล้งดึงๆแก้มผมเป็นการลงโทษ ไอ้มิคเลยหัวเราะพอใจ แม่งบ้า พอไอ้เชนเจาะให้ไอ้มิคเสร็จมันก็ตามไปปลิดชีพไอ้ปัน ก่อนจะเรียกไอ้คิวกับไอ้เต้ยไปที่เตียงอีกฝั่ง ได้ยินเสียงแหกปากลั่นหอประชุมว่า
“ไอ้เชนมึงอย่าเข้ามานะเว้ย กูตัดเพื่อนกับมึงจริงๆนะไอ้เหี้ย” ไอ้คิวทั้งถีบทั้งผลักไอ้เชนออกโคตรฮาพวกผมต้องไปรุมจับมันไว้ “ปล่อยกูวววววววววววววว” ฮากันทั้งหอประชุม จากนั้นไม่นานเบียร์ก็ตามไป เหลือแค่ผมกับภูมินี่แหละ
“กลัวไหมพีม”
“ฮื่อ กลัวไรวะกูไม่ตุ๊ดเหมือนเชี่ยคิวหรอก แค่นี้จิ๊บๆ แล้วมึงอ่ะ”
“เฉยๆ”
“จริงป่ะ ไหนเอามือมาดูดิ ไม่ใช่อุณหภูมิติดลบแล้วหรอ กร้ากกก โอ๊ย เจ็บๆๆๆ” เอาอีกแล้วไอ้หล่อมันดึงแก้มผมแบบเกือบขาดติดมืออีกแล้ว
“หมั่นไส้เดี๋ยวจะดึงให้แก้มหลุดเลย” ยังมีหน้ามายิ้มอีก เดี๋ยวกูเอาคืนมั่ง ระหว่างนั้นที่ผมกับภูมิกำลังประลองฝีมือแบบที่ผมไม่เคยเป็นต่อซะที ก็มีเสียงสาวๆแว่วเข้าหู
“พี่ข้าวฟ่างหวัดดีค่ะ พี่ข้าวฟ่างก็มาบริจาคเลือดเหมือนกันหรอคะ”
“ครับ”
“เมื่อวานเจอพี่ฟ่างที่สนามบอลด้วย ไปเตะบอลหรอคะวันหลังหนูจะได้ไปเชียร์”
“เปล่าหรอก ไปนั่งรอ…แล้วนี่บริจาคเสร็จแล้วหรอ”
“เสร็จแล้วค่ะ โชคดีจังเลยได้เจอพี่ข้าวฟ่างด้วยอ่ะ พวกหนูปลื้มพี่มากๆเลยค่ะ แต่ไม่ค่อยเจอที่คณะเลย แล้วภาพที่ถ่ายแบบลงปกวารสารคณะอ่ะอย่างเท่เลย พี่ฟ่างสักจริงๆปะคะ”
“อ่อแค่เพ้นท์น่ะไม่ได้สักหรอก ขอบคุณที่ชอบนะครับ”
“ไม่เป็นไรค่ะพวกหนูเต็มใจชอบ พี่ฟ่าง”
“ครับ”
“พี่ฟ่างโคตรหล่อเลยค่ะแล้วก็ขาวมากเลย อ๊ากกกกกก หล่อมากๆๆๆๆ หนูต้องไปแล้วอ่ะพอดีเพื่อนรอกินข้าว หนูจะไปเม้าท์ว่าได้คุยกับพี่ฟ่างด้วย ไปแล้วนะคะ สวัสดีค่ะ”
“โห ชมเมียพี่ต่อหน้าต่อตาเลยนะน้อง”
“ตอนน้องเขาอยู่ทำไมไม่พูดไอ้ควาย”
“ก็เกรงใจ ต่อไปไม่ให้ถ่ายแล้วนะนายบงนายแบบอะไรน่ะ กูไม่ชอบ”
“กูชอบงั้นสิ มันเป็นงานคณะอีกอย่างกูคิดว่าเราคุยกันจบแล้วนะ แล้วตอนที่กูไปถ่ายมึงก็ตามไปเฝ้าไม่ใช่ไง แล้วจะมาพูดอีกทำไมวะแม่ง”
“โอเคๆขอโทษๆก็คนมันหวงนี่หว่า มึงเข้าใจกูบ้างดิฟ่าง”
“……………………เออถ้าพูดรู้เรื่องแบบนี้กลับบ้านไปกูมีรางวัลให้”
เช้ดดดดดดดดดดดดดดดดดด ที่ผมแอบฟังมาได้ก็มีเท่านี้แหละครับ ไอ้แทนมันจะไปหืออะไรได้ แล้วไอ้ฟ่างจะเหวี่ยงได้สักแค่ไหน เหอะ ปล่อยมันจู๋จี๋สหวีวิบแว่บกันไปเถอะ สุดท้ายผมกับภูมิก็ได้มานอนเตียงใกล้ๆกันก็ไม่ใกล้เท่าไรหรอกนะแค่ไม่มีเตียงแต่อื่นมากั้นนั้นเอง
พอนอนปุ๊บคุณพี่สาวจัดการรัดแขน ทายาอะไรสักอย่าง แล้วก็เอาไอ้ลูกกลมๆมาให้กำ ตอนจะเจาะพี่เขาก็ถามว่ากลัวไหม อย่าเกร็ง แล้วก็ จึ๊ก เรียบร้อย ผมหันไปมองภูมิก็เห็นว่ามันกำลังจะถูกเชือดเหมือนกัน พี่เจ้าหน้าที่ก็ชวนมันคุยเหลือเกินแถมยังหน้าแดงด้วย ฮ่าๆ สงสัยจะเขินไอ้หล่อแน่ๆเลย แต่เดี๋ยวก่อนนะใครจับไอ้ปันกับไอ้มิคไปไว้เตียงติดกันวะแล้วเสือกเอาหัวชนกับเตียงผมด้วย
“มึงว่าเขาจะเอาเลือดเราไปทำไรวะปัน”
“กูไม่รู้เว้ย มึงไม่ถามไอ้หน้าหล่อๆที่ถือเข็มมาแทงเราเมื่อกี้ล่ะ”
“กูไม่อยากคุยกับมันเล่า ห่าเชนแม่งชอบโกหก อาชีพมันน่ะอาชีพโกหกเลย เวลาจะทำฟันทีบอกไม่เจ็บๆไม่เจ็บพ่องเลือดกบปากกูแล้ว”
“กบปากหรอ”
“อืม”
“มันต้องใหญ่กว่าเขียดปากใช่ป่ะมิค”
“ใช่ ทำไมมึงรู้วะ มันจะใหญ่กว่าเขียดปากแต่ก็เล็กกว่าอึ่งอ่างปากนิดนึง คึคึ เออปันกูมีความลับนึงจะบอก”
“โหมโรงไปสหายข้า กูรอฟังมึงพรรณนาอยู่มิแหนงหน่าย”
“จริงรึ”
“แมนแล้วหำน้อย ว่ามา”
“จริงๆแล้วกูเป็นน้องพี่เคน ธีระเดช”
“ป๊าดโธ่”
“กูมีชื่อเล่นว่า คอย ทีละดอก” ไอ้เหี้ยคอยทีละดอกน้องเคนธีรเดช ฮ่าๆๆๆ
“แสรดดดดดดดด เจ๋งๆตั้งให้กูมั่ง”
“กูไม่กินหมากฝรั่งนะปัน”
“เย้ยหยันเหรอ ไม่เพราะว่ะ ลองคิดชื่อใหม่ดิ”
“สาลี่ก็ไม่ค่อยชอบ แต่เมื่อวานแฟนกูไปซื้อขนุนมา เย้ดแม่งเสือกไม่ให้แม่ค้าปอกให้ กูแทบจะเอาเลื่อยมาเลื่อย”
“เน่าเปื่อย เออ ชื่อเน่าเปื่อยเพราะกว่าหรือเปื่อยยุ่ยเอาอันไหนหว่า”
“ลูกหว้าน่ะไม่ต้องปอกแดกได้เลย มีวิตามินบีสิบแปดด้วย ว่าแต่ชื่อจริงมึงสะกดยังไงวะปัน”
“พีทึ ยูดึ เอ็นนึ”
“ชื่อจริงมึงน่ะสะกดยังไง”
“ไมใช่ๆ ชื่อจริงมึงน่ะไม่ใช่ชื่อเล่น”
“กูไม่มีชื่อเล่น”
“ก็ปันไงชื่อเล่นมึง”
“นั่นชื่อกูจริงๆไม่ได้เล่น ชื่อจริงกูชื่อปัน”
“แล้วชื่อเล่นอ่ะ”
“ไม่มี ก็บอกแล้วว่าชื่อจริงไม่เคยเล่น”
“ไม่ใช่แบบนั้นปันคือชื่อที่เป็นทางการของมึงน่ะ”
“ทางหลวงได้มะ”
ขอกราบขอบพระคุณโคโมโซมทุกตัว สปีชี่ทุกอย่าง เซลล์เนื้อเยื่อรวมไปถึงวิวัฒนาการต่างๆที่ได้หลอมรวมไอ้ปันกับไอ้มิคขึ้นมาบนโลกใบนี้ ขอกราบขอบพระคุณครับ
ผมกุมขมับหลังจากนอนฟังไอ้ปันกับไอ้มิคคุยกันคนละเรื่องเดียวกัน ต่อให้เถียงกันยังลูกไอ้ฟ่างบวชพวกมันก็ไม่รู้เรื่องครับ กูล่ะเจ็บก้านสมองจริงๆ ผมนอนหลับตาได้สักพักก็รู้สึกเหมือนมีคนมองเลยหันไปดู และก็โป๊ะเชะโช้เดะเชี่ยภูมินอนมองผมซะตาฉ่ำเลย ผมเลยพะงาบๆถามมันแบบไร้เสียงว่า
“มองไร” แล้วมันก็ตอบแบบไร้เสียงกลับมาว่า
“เจ็บ” แล้วแม่งเสือกทำตาปรอยๆอ้อนๆด้วย สาดดดดดดดดดดดดดดด ต่อไปนี้จะเป็นการสนทนาระหว่างคนใบ้ที่ใจตรงกันนะครับ ฮิ้ววววววววววววววว
“เหรอ มากป่ะ” มันทำหน้างงๆเหมือนไม่เข้าใจ ผมเลยอ้าปากช้าๆชัดๆอีกรอบ “เจ็บ มาก ไหม” มันพยักหน้าหงึกๆแต่เสือกยิ้มซะหวานเชียว รู้สึกจะหน้ามืดเพราะเสียเลือดหรือเพราะเสียรักให้มันก็ไม่รู้ วู้ววววววววววววววววว กูชงตัวเองครับ กัดตัวเองความเจ็บจะลดลงกึ่งหนึ่งนะครับ
“ยิ้ม ให้ หน่อย” ยัง มันยังไม่หยุด ยังจะเล่นต่ออีก
“ไม่”
“ยิ้มเร็ว เจ็บอ่ะ”
“ไม่เอา”
“พีมมมม” ผมแลบลิ้นให้มันแทนรอยยิ้มที่มันขอ แต่รู้สึกว่าจะยิ้มไปแล้วว่ะ ภูมิเองก็ยิ้มซะกว้างไม่ต่างจากผมเท่าไร เขินมันน่ะ แม่ง
“ใครได้เลือดไอ้สองตัวนี้ไปมีหวังได้เป็นเบาหวานตายแน่ๆ”
มารคอหอยที่ชื่อเชี่ยฟ่างครับ
กว่าภารกิจระดับชาติจะสิ้นสุดอย่างสงบเรียบร้อยโดยไม่มีใครตายแค่เฉียดๆ(ไอ้คิว)ก็ห้าโมงกว่าๆเข้าไปแล้ว พวกผมก็เลยนัดแนะกันออกมาหาอะไรกินซะเลย กว่าจะตกลงปลงใจกันได้ว่าจะกินอะไรก็เกือบแตกหัก ผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องเลือกในเมื่อสุดท้ายทุกอย่างก็อยู่ภายใต้เงื้อมมือของไอ้ฟ่าง วันนี้พ่อท่านเกิดอยากกินหมูกระทะ ถ้าฟังไอ้เชนกับไอ้เบียร์นะก็ได้ไปนั่งแดกบุฟเฟ่ต์ในห้างแอร์เย็นๆแล้ว เราก็ไม่ได้ไปไหนไกล กินกันแถวๆมอนั่นแหละครับ แต่คนละร้านที่ภูมิกับไอ้คลื่นเคยเปิดศึกดวลเพลงนะ ร้านนั้นอย่าว่าแต่กลับไปกินเลยแค่ขับรถผ่านผมยังอยากเอาปิ๊บคลุมหัว เหอๆ
และแน่นอนว่าพวกผมมาเยอะขนาดนี้ต้องมีการต่อโต๊ะ สองเตานี่จะพอหรือเปล่ายังไม่แน่ใจแต่ทุกทีที่มาก็พอนะครับ พอแบบใครดีใครได้
“พี่คิวไหวไหม เต้ยพากลับบ้านป่าว เต้ยเป็นห่วง เต้ยกลัวเต้ยเป็นหม้าย”
“สรุปห่วงกูหรือห่วงตัวเองวะ หึ เออๆกูไม่ทิ้งมึงไว้คนเดียวหรอกอีกอย่างถ้ายังไม่ได้เอาเลือดหัวไอ้เวรตะไลเชนออก กูจะไม่ยอมตายเด็ดขาด”
อันนี้คือหวานที่สุดแล้วของไอ้คิว พวกผมก็ทำเป็นไม่ได้ยินหันไปสนสาวเบียร์ช้างแมมมอธดีกว่า ไอ้เชนกับไอ้แมทจะสั่งเบียร์หรือจะอะไรวะทำไมสายตามันส่อขนาดนั้น ไอ้เบียร์คุยโทรศัพท์อยู่ข้างนอกยังไม่ตามเข้ามา ไอ้มิคก็นั่งสาธยายโครงสร้างร้านหมูกระทะว่ามันสัมพันธ์กับการก่อกำเนิดของสึนามิ ซึ่งมีแค่ไอ้ปันเท่านั้นแหละครับที่รับฟัง
เพราะไอ้แทนกับไอ้ฟ่างก็ลุกออกไปตักเสบียงแล้ว แล้วผมจะรอช้าอยู่ใย ไปกันเถอะน้องภูมินทร์ เวลาไปกินอะไรก็ตามที่ได้ขึ้นชื่อว่าบุฟเฟ่ต์ ภูมิจะมีหน้าที่แค่เดินตามและถือของที่ผมตักแล้ว มันไม่ค่อยชอบอะไรแบบนี้ภูมิชอบกินอะไรเป็นอย่างๆไปเลย คือจานเดียวจบ จะสปาเก็ตตี้ จะสเต็ก ผัดไทย ไข่เจียว ก็ว่าไปแต่กินยาวเป็นสายพานมันไม่ค่อยชอบ เพราะงั้นผมก็จะเลือกเฉพาะของที่ภูมิชอบ มันไม่เคยบอกว่าตักนั่นตักนี่ให้หน่อย เราต้องคอยถามว่าจะเอาอะไรเพิ่มไหม จะกินอะไรอีกรึเปล่า บอกแล้วเป็นแฟนภูมิต้องเทพ ฮ่าๆๆๆ
“แห้ง เอาซูชิป่ะ”
“ไม่”
“งั้นเอากุ้งอบวุ้นเส้นไหม เออมึงกินกุ้งไม่ได้นี่หว่าแต่กูอยากกินอ่ะ มึงกินวุ้นเส้นก็ได้เนอะ” ผมได้รับคำตอบเป็นการพยักหน้าจากคนที่ยืนซ้อนหลังอยู่ อาจเป็นเพราะวันนี้พวกผมมาเร็วเลยมีของเยอะ ลองมาสักทุ่มนึงนี่เหลือแค่เตาเปล่าๆครับ
“เชี่ยพีมเอามาให้กูด้วย” ไอ้ปันที่กำลังโกยเนื้อโกยหมูโกยตับอยู่ใกล้ๆตะโกนบอกซะเสียงดัง ผมเลยจำใจถือมาเผื่อมันโดยมีภูมิถือน้ำจิ้มสำหรับทุกคนตามหลังมา ผมนั่งริมสุด ถัดไปก็ภูมิ ไอ้เบียร์ ไอ้แมท ไอ้เต้ย ไอ้คิวนั่งหัวโต๊ะ อีกฝั่งก็มีไอ้แทนที่นั่งตรงกับไอ้เต้ย ต่อจากมันก็ไอ้ฟ่าง ไอ้ปัน ไอ้มิค ไอ้เชน
และแล้วก็ได้ลงมือเปิบพิสดารกันเสียที ช้อนตะเกียบนี่ชนกันเป็นว่าเล่น ช่างแม่งก็ไม่มีไฟแดงบอกให้หยุดนี่หว่า คนอื่นก็กินไปแต่ผมต้องดูแลลูกชายอีกหนึ่งชีวิต น้ำจิ้มก็แบบหวาน เนื้อก็ต้องสุกจริงๆ ตับย่างไม่กินต้องต้ม ผักก็ไม่เอา กูเกิดมาเพื่อสิ่งนี้ใช่ไหมภูมิ กูเลยถูกพวกไอ้คิวไอ้แทนแซวซะสนุกปากเลยเห็นไหมเนี่ย
“เฮียแทนเต้ยป้อน อ้ามมมม” เกิดสลับคู่ขึ้นมาสะงั้น ไอ้ฟ่างที่กำลังก้มคีมเบค่อนเข้าปากถึงกับเหลือบมอง
“ขอบใจน้องรัก เออมีเมียเด็กนี่ก็ดีเหมือนกันแฮะ มีคนเทคแคร์กระชุ่มกระชวยดีเว้ย โอ้ย ฟ่างเจ็บ”
“ดีจะได้จำ”
“โหยยยย จิณจ๋าพี่พูดเล่น กูไม่เอาหรอกไอ้เต้ยไม่อยากรับเศษรับเดนจากไอ้คิว”
“เต้ยไม่ใช่เศษไม่ใช่เดนเต้ยยังอยู่ครบ ฮ่าๆพี่คิวดูดิ เฮียแทนโคตรตลกเลยเฮียฟ่างด้วย”
“แต่กูไม่ตลก” พูดจบไอ้คิวก็ลุกออกไปเลยครับ โอ๊ะโอ งานเข้าแล้วมึงเชี่ยเต้ย
“ตามไปง้อพี่คิวเลยสัด” เชี่ยน้องแมทเหมือนจะห่วงเพื่อนแต่เปล่า หน้ามันซุกจานอยู่ครับ ไอ้เต้ยก็ไม่รอช้ารีบวิ่งไปหาไอ้คิวที่ยืนเลือกของกินอยู่
“เชี่ยนั่นโกรธหรอวะ กูแค่ล้อเล่นนะเว้ย”
“มึงนี่ก็โง่เนอะ ไอ้คิวมันจะโกรธอะไรเรื่องแค่นี้ กูว่าแม่งแกล้งไอ้เต้ยอีกตามเคย” ไอ้เชนพูดยิ้มๆพลางจิบเบียร์ชิลล์ๆ ไอ้แทนพยักหน้าเข้าใจแล้วหันไปบริการแฟนมันต่อ
“เออแทนได้ข่าวว่าเทอมนี้มึงเกือบจะเหมา Aหรอ” ภูมิถามพี่เขยมันที่กำลังมีความสุขในการกึ๊บเหล้าและจะมอมเมียตัวเอง ไอ้คออ่อนเอ้ยจะเมาเองล่ะมึงน่ะ ขนาดไอ้เชนที่แดกเอาแดกเอายังนั่งหลังตรงเด๊ะ ผมเองก็เถอะ ค่ำคืนนี้ยังอีกไกล มืดมาชักตาลายคีบหอยคีบไก่ให้ไอ้หล่อผิดๆถูกๆไหมวะกู
“สาดดดด จริงดิ หน้าอย่างมึงเนี่ยนะแทน โอ้ว อิมอะชิตะ”
“อิมพอสสิเบิ้ลลลลล!!!!!”
“เออๆนั่นแหละ” ไอ้ปันทำเสียงได้โคตรดูถูกไอ้แทนเลยครับ ฮ่าๆ เลยโดนปาผักบุ้งสดใส่หน้าเพราะว่ามันตบกบาลไม่ถึง
“เออ อย่างกูนี่แหละได้ A ยกแผง กูมีเคล็ดลับเว้ย”
“เคล็ดลับเหี้ยไรวะ” ไอ้คิวที่เพิ่งกลับมานั่งถามอย่างรู้อย่างเห็น มันคงอย่างได้เคล็ดวิชาไปใช้เพราะสอบมิดเทอมที่ผ่านมา พอมันออกจากห้องสอบผมถามว่าทำได้ไหมมันตอบว่าไงรู้ไหมครับ “รู้ แต่มันทำไม่ได้” กร้ากกกกกกกกกกก พี่บี พีรณัฐ เอ้ย พีรพัฒมาเอง
“เคล็ดลับคาถาบูชาเมียเว้ย จริงไหมจ๊ะน้องจิณ” มันเมาล่ะ “ไอ้ฟ่างได้แต่ผลักหน้าไอ้แทนที่พยายามจะหอมแก้มมันโชว์เพื่อน หึหึ ภาพนี้เห็นกี่ทีก็ประทับจิตประทับใจ “เดี๋ยวกูจะท่องให้พวกมึงฟัง อยากให้ชีวิตเจริญรุ่งเรือง ประสบความสำเร็จมึงก็เอาไปใช้ซะนะ อะแฮ่ม พนมมือด้วยๆ แล้วหันหน้าไปหาเมีย” แล้วมันก็พนมมือหันหน้าไปหาไอ้ฟ่างครับ
“คาถาบูชาเมีย
รักเมียต้องอดทน ต้องเป็นคนเคารพเมีย
รักเมียต้องส่งเสีย อย่าให้เมียต้องสงสัย
รักเมียต้องรักเดียว อย่าได้เที่ยวไปรักใคร
รักเมียต้องทำใจ ถึงอย่างไรเธอก็เมีย
รักเมียอย่าขี้เหล้า ถ้าเมียเหงาเราจะเสีย
รักเมียอย่าอ่อนเพลีย คนรักเมียต้องเข้มแข็ง
รักเมียอย่าเที่ยวดึก จะเกิดคึกผิดสำแดง
รักเมียอย่ารุนแรง ค่อยๆแซงอย่าขับไว
รักเมียต้องยอมเมีย เพราะว่าเมียไม่ยอมใคร
รักเมียต้องเข้าใจ ไม่มีใครใหญ่กว่าเมีย
รักเมียอย่าเถียงเมีย คำพูดเมียใหญ่กว่าใคร
มีเมียแล้วทุกข์ทน ก็ให้บ่นอยู่ในใจ
ชาติหน้ามีฉันใด จงจำไว้อย่ามีเมีย”
กร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ไอ้คาถานี้ผมเคยเห็นเคยได้ยินผ่านหูผ่านตามาบ้างแต่ไม่คิดว่าเชี่ยแทนแม่งจะท่องได้ โอย ไอ้ฟ่างยังขำอ่ะครับ ไอ้เบียร์ถึงกับสำลักเลย โอยตายๆ
“ไอ้ควายยยยยยย” คำว่าไอ้ควายใครด่าก็ไม่สะใจเท่าไอ้ฟ่างด่าไอ้แทน ชื่อสำรองของมันเลยนะ
“หึหึ สงสารฟ่างว่ะ” ภูมิว่าพร้อมกับหันมามองหน้าผมก่อนจะยิ้มขำๆ มึงอย่าคิดที่จะทำอะไรจัญไรๆแบบพี่เขยมึงนะหมาภูมิ เราก็กินไป เอะอะโวยวายไป คนก็มองบ้างตามประสาเวลาเห็นผู้ชายกลุ่มใหญ่ๆยิ่งใส่ชุดนิสิต มีช้อปปนบ้างประปรายเค้าอาจจะคิดว่ามันไม่ปลอดภัยมันมายกพวกตีกันรึเปล่า ฮ่าๆ
“เบียร์ๆ”
“อะไร”
“กูอยากเป็นโจรสลัด”
“ห๊ะ!!!!!!!!!” พวกผมที่กำลังแย่งชิงอาหารบนเตาอยู่นั้นถึงกับชะงักค้างกันไปทั้งกลุ่มเมื่อได้ยินไอ้มิคบอกว่าอยากเป็นโจรสลัด เอาอีกแล้วมาอีกแล้วไอ้ความต้องการจากแรงบันดาลใจอันไร้ซึ่งสัมปชัญญะ ดูเหมือนไอ้คิวที่ตั้งสติได้ก่อนใครเพื่อนจะขอคำยืนยันจากเชี่ยมิค
“อะเกนพลีสสสสส ขออีกรอบมิค”
“กูอยากเป็นโจรสลัด ดูดิโปสเตอร์ตรงนั้นโคตรเท่”
“มึงเมา?” ฟ่างถามต่อ
“เจ็ดแก้วโดยประมาณ กูอยากเป็นจริงๆนะเว้ย”
“หึหึ ไม่ยากมิคเพื่อนรัก” กู ว่า แล้วววววว ไอ้กุรู how to รู้ทุกอย่างรู้ทุกเรื่องยกเว้นเรื่องปกติๆ
“มึงจะช่วยกูเหรอปัน”
“แน่น๊อน กูเป็นใครมึงก็รู้ โจรสลัดมันเป็นไม่อยากหรอกมิค เบๆ สแตนดาดชาเตอร์” คือตอนนี้ไม่มีใครสนใจมันสองคนแล้วครับนอกจากผม แม้แต่ภูมิยังหันไปคีบวุ้นเส้นเองเลยจากที่มือง่อยตีนง่อยหยิบจับเหี้ยไรไม่ได้มาเกือบชั่วโมง
“อันดับแรกการจะเป็นโจรสลัดได้นั้น มึงต้องใจเด็ด เด็ดทุกอย่างเลย กะหล่ำปี ผักกาด ข้าวโพด แครอท มะเขือเทศ มะนาว พริก หอมแดง พริกป่น มะนาว ข้าวคั่ว…..”
“พี่ปันๆ นั่นลาบแล้วพี่ ฮ่าๆ”
“อ้าวหรอ จากนั้นมึงก็เอาทุกอย่างมาคลุกคลี”
“คลุกเคล้า” คุณชายเบียร์ผู้ซึ่งแตกฉานในภาษาก็ต้องคอยแก้ให้ โอยยยยกูจะได้แดกไหมหมูกระทะ มัวแต่ฮาไอ้ปันอยู่เนี่ย
“อืม คลุกเคล้าให้เข้ากันจากนั้นก็เปิดเพลงพี่มอส ปฏิฎาน ปัฐวีกาญจนบุรี โอ๊ยฉันต้องถูกสลัดๆๆ ใจหายเลยใจหาย แค่นี้ก็ได้เป็นสลัดแล้วมิคเพื่อนรัก คึ
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ กูขอฮาให้ต่อมไร้ท่อกระเพื่อมได้ไหม เชี่ยปันมันคิดได้ไงวะ ไอ้มิคนี่ก็เชื้ออออเชื่อ กว่าจะล่อลวงให้มันสองตัวได้หายบ้าก็ใช้เวลานานเหมือนกัน เพราะตะกี้ไอ้ปันมันเอาโทรศัพท์ขึ้นมาเล่น ไอ้คิวตาไวแอบคว้ามาดู แล้วรู้ไหมครับว่าเชี่ยปันมันกำลังคุยไลน์กับใคร ใครคนหนึ่งซึ่งเป็นขวัญใจผมเอง คนที่ป่านนี้คงไปได้ดิบได้ดีที่นิวซีแลนด์แล้ว ก็แซวมันพอหอมปากหอมคอพอหายอยาก จากนั้นมันก็กลับมาบ้าอีก เมื่อมันเห็นข่าวเกี่ยวกับอาเซียนในทีวีของร้าน
“พวกมึงรู้ไหม ในฐานะที่พวกเราเป็นหัวหลักหัวตอของประเทศชาติ เราต้องเตรียมตัวให้พร้อมสู่อาเซียน” มาแล้วครับ มันมาอีกแล้วนักรัฐศาสตร์ของแผ่นดิน
“เตรียมยังไง ไอ้พีมท่องเอถึงแซดได้รึเปล่าเหอะตอนนี้ หึ” ไอ้เชนไอ้เลว ที่เลวกว่าคือภูมิที่กล้าหัวเราะผม
“จะเรียนทำไมภาษาอังกฤษ อาเซียนไม่มีฝรั่งครับมึง กูจะไปเรียนภาษาพม่า” เหยดดดดดดดดดดดดดด เชิญมึงไปเรียนคนเดียวเถอะ แต่กูว่าเอาภาษาไทยให้รอดก่อนไหมมึงน่ะ
“มึงคิดไงจะไปเรียนภาษาพม่าวะปัน” ไอ้เบียร์ที่ดูเหมือนจะอิ่มแล้วเอ่ยถามพลางเอาตะเกียบคีบเต้าหู้มาให้ภูมิ
“เรียนนิติซะเปล่าแต่ไม่มีวิดีทัศเลยนะมึงไอ้เบียร์ (เมื่อไรเชี่ยปันจะใช้คำพูดอย่างถูกต้องซะทีวะครับ วิสัยทัศมั่งเหอะ ฟายยย) จริงๆแล้วพม่าเนี่ยนะเป็นประเทศแรกๆที่ให้ความสำคัญกับการเปิดอาเซียนเลยนะเว้ย พวกมึงรู้ไหมเขาตื่นตัวกันตั้งนานแล้ว เห็นได้จากการที่มีแรงงานพม่าหลั่งไหลเข้ามาทำงานในบ้านเราหลายสิบปีมาแล้ว” อันนั้นมันแรงงานต่างด้าวป่ะวะ ไม่เกี่ยวกับอาเซียนเล้ยย
“คอยดูกูจะให้พี่อ้อมใจสอนภาษาพม่าให้ทุกวันเลย” พี่อ้อมใจที่ว่าก็คือแม่บ้านบ้านไอ้ปันนั่นแหละครับ แกเป็นคนพม่าไอ้ปันมันชอบไปแกล้งพี่เขาบ่อยๆ บางครั้งผมโทรหามันก็ให้พี่เขามาคุย กูก็งงแดกเลยครับ ซะตร๋องบ่องแปร๊ะ เหี้ยอะไรก็ไม่รู้
คิดดูว่าคนใช้ในบ้านมันก็ไม่เว้น ความบ้ามันไม่เคยปราณีใครจริงๆสินะ แล้วมันก็ชอบไปเรียนเอาศัพท์ใหม่ๆแปลกๆมาพูด ปกติคุยภาษาไทยก็แทบจะไม่เข้าใจ ยิ่งมีภาษาอื่นมาปน แทบต้องเรียกนักโบราณคดีนักภาษาศาสตร์มาถอดความกันเลยทีเดียว กูจะหวังอะไรกับมึงได้ไหมปัน เมืองไทยยังไม่ไร้คนสติดีใช่ไหม
เรื่องไอ้ปันจบไปแต่เรื่องไอ้คิวไอ้เต้ยยังไม่จบ มันกำลังเถียงกันว่าเคยนี้จะนอนที่ไหน ไอ้เต้ยก็จะกลับเยาวราช ไอ้คิวก็จะลากมันไปนอนด้วย ผมล่ะโคตรปวดประสาทแทนไอ้คิว ไอ้เต้ยบอกว่าจะไปเยาวราชให้ไอ้คิวขับรถตามไปรับ เพราะมันเสือกอยากนั่งตุ๊กๆกินลม นั่นแหละครับเหตุผล พอไอ้คิวบอกไม่ไปรับไอ้เต้ยก็มุดซบหลังไอ้คิวชนิดที่เอารถดูดส้วมมาดูดออกก็ไม่หลุด ก็ปล่อยมันเคลียร์กันไป
ส่วนอีกคู่ก็ดูเหมือนจะทำพิธียกเมียขึ้นแท่นบูชา เดินตามตูดต้อยๆ คอยถือนั่นยกนี่ให้ไม่ได้ขาด ขอแค่ไอ้ฟ่างออกปากสั่งมันก็พร้อมพลีกายถวายหัว
“แทน กูถามจริงๆเมื่อไรมึงจะเลิกกลัวเมียวะ” ไอ้เบียร์ถามได้โดนใจกูมาก
“ใครบอกว่ากูกลัวเมีย” ที่มันกล้าพูดนี่ไม่ใช่อะไรนะครับ คือฟ่างไม่อยู่มันเดินไปตักน้ำแข็งใสเมื่อตะกี้นี้ โห่ ไอ้ห่าทำเป็นเบ่ง แม่งโคตรปากดีเลย ถุ้ย
“ไม่ต้องมีใครบอก พวกกูก็ดูออกตั้งมึงเริ่มคบกันแล้วเชี่ย” ไอ้เชนสวดต่อ
“หึ กูน่ะไม่เคยกลัวเมียเว้ยจะบอกให้ เมื่อวานมันบอกให้กูไปทำกับข้าวกูยังไม่ไปเลย”
“จริงดิ”
“เออสิ”
“มึงกล้าขัดไอ้ฟ่าง?” ไอ้คิวทำหน้าล้อเลียน ไอ้แทนเลยปาเปลือกกล้วยหอมใส่หัวมัน
“เปล่าหรอก กูแค่ยังซักผ้าไม่เสร็จน่ะฮ่าๆ”
“ห่าเอ๊ยกูก็นึกว่าแน่ ที่แท้….” ภูมิต่อว่าพี่เขินมันขำๆแต่ผมว่าเดี๋ยวผมอาจจะขำไม่ออก
“แล้วมึงล่ะภูมิ กูถามจริงๆมึงกลัวไอ้พีมแบบที่ไอ้แทนกลัวไอ้ฟ่างไหม” นั่นไง น๊านนนไง อะไรก็ตามจะต้องวนมาหากูจนได้สิน่า ไอ้ห่าคิวถามเสร็จก็แสยะยิ้มมุมปากแบบที่น่าเอาถ่านในเตากรอกปากชิบหาย ไอ้พวกเพื่อนๆก็ดูชอบอกชอบใจเหลือเกิน คือวันนี้ผมไปทำพวกมันไว้เยอะด้วยล่ะครับ แต่กูขอได้ไหมให้กูเป็นผู้ชนะสักวันเถอะ อย่ารุมกูเลยพวก
“กลัว” ภูมิหันกลับมาจ้องหน้าผมอยุ่เกือบสิบวิกว่าจะตอบออกมาด้วยรอยยิ้ม ที่สาวโต๊ะข้างๆแอบบิดแอบหยิกแขนเพื่อนไปแล้วหลายรอบ อย่านะภูมิกูขอร้องอย่าทำอะไรให้กูระเบิดตัวเองร้านหมูกะทะเลยนะ
“จริงอ่ะพี่ภูมิ พี่เนี่ยนะกลัวเมีย” ไอ้แมทมึงอย่าทำเสียงโอเว่อได้ไหม
“อืม กลัว…..
กลัวเมีย……..ไม่รัก”
ตู้มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
“ฮิ้วววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว”
****************************
หลังจากวันที่ไปร่วมบริจาคเลือดผ่านพ้นไปพวกผมก็ยังคงดำเนินชีวิตที่ไม่ค่อยปกติตามปกติ แต่อาจไม่ใช่วันนี้ที่ผิดปกติ เพราะเป็นวันเสาร์ที่ผมควรได้นอนหลับพักผ่อนสบายๆอยู่ที่ร้านสวนกาแฟแต่ภูมิก็ลากออกมาด้วย มันมาเขียนแบบเขียนโปรแกรมทำงานกับเพื่อนที่คณะแล้วเหตุไฉนต้องพากูมาด้วยเนี่ยยยยยย L มาก็ถูกพวกไอ้แซคไอ้ปริ้นแซว แถมไอ้มิคก็ขยันสร้างความรำคาญให้ผมซะเหลือเกิน
ส่วนภูมิมันก็คอยมองมาตลอดสงสัยมันกลัวผมเบื่อ มึงไม่ต้องกลัวหรอกเพราะกูเบื่อแน่ๆ หมาภูมิ เมื่อไรมึงจะเสร็จซะทีวะ กูนั่งเล่นเกมส์จนมันเตือนว่าแบตเหลือยี่สิบเปอเซ็นมาสามรอบแล้วนะถ้าชาตอีกก็จะเป็นรอบที่สี่มึงรู้ไหม พวกมึงช่วยรีบเอาเวลาที่แซวกูไปทำงานของพวกมึงดีกว่าไหมห๊ะ กูจะได้กลับไปนอน ผมวางไอแพดของภูมิลงแล้วเอามือถือตัวเองมาเล่นแทน
เข้าทวิตอินสตราแกรมเฟสบุคอัพเดทชีวิต(คนอื่น)ดีกว่า คึคึ เพจสาวๆที่ผมแอบไปกดไลค์กระเด้งกระดอนขึ้นมาอย่างละลานตา เออแบบนี้สิค่อยน่ามีชีวิตอยู่ต่อไป ผมแอบมองภูมิที่กำลังจดจ้องจดจ่ออยู่หน้าแมคงามๆของมันอย่างไม่มีวี่แววจะสนใจผม แล้วก็ได้โอกาสกดไลค์รัวๆ แต่เดี๋ยวก่อนนะ รู้สึกจะเห็นอะไรแว่บๆที่หน้าวอล
ปันญาเรไร เชคอินที่ มุกดาหารเมื่อสิบนาทีที่แล้ว มันไปทำเชี่ยไรที่มุกดาหารวะ ผมไม่ปล่อยให้ความสงสัยครอบงำชีวิตเกินสิบวิรีบเม้นถามมันทันที
MyPhu_MineminD : เชี่ยปันมึงไปทำไรที่มุกดาหาร ไปตอนไหน ไปเมื่อไร ไมกูไม่รู้วะ
ปันญาเรไร : กูไม่ได้ไปเว้ย แสรดดดดดดด
MyPhu_MineminD : ไม่ได้ไปแล้วมึงเชคอินทำไม
ปันญาเรไร : เช็คเฉยๆให้คนอิจฉา กูพิมพ์มอม้าไปมันขึ้นมากูเลยกด อิอิ
MyPhu_MineminD : ไอ้สัด
นั่นคือคำลาสุดท้ายที่ผมใช้พูดกับมัน ไอ้ฟายเอ๊ยเชคอินเฉยๆเนี่ยนะ กูยอมมึงจริงๆปัน
“เตี้ย เก็บของกลับห้อง” ผมเงยหน้ามองไอ้คนที่ยืนค้ำหัวอยู่ มองซ้ายแลขวาก็เห็นว่าเพื่อนมันบางส่วนกำลังเก็บของ บางคนก็กำลังเดินไปที่รถ โอ้ว แม่ เจ้า ในที่สุดผมก็จะได้กลับซะที
“เสร็จแล้วหรอ”
“อืม เดี๋ยวไปกินข้าวก่อนค่อยกลับ หิวยัง” ภูมิขยี้ผมอันยุ่งเหยิงของผมให้ยิ่งยุ่งขึ้นไปอีกก่อนจะลูบให้มันกลับมาเหมือนเดิม
“ก็นิดหน่อย ไปกินไหนกันอ่ะ”
“ร้านพี่ไอ้หนุ่ม แถวสุขุมวิท”
“อ่อ”
ผมพยักหน้ารับก่อนจะกวาดเศษถุงขนม เศษกระป๋องแป๊บซี่ และกล่องพิชซ่าที่พวกมันสั่งมากินกันตายเมื่อตอนกลางวันไปทิ้งถังขยะ ก่อนจะรวบโทรศัพท์ สายชาร์ต สมุดสเก็ตลงในเป้ ภูมิยืนรอจนผมเก็บของเสร็จมันก็ถอดเสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินเข้มเพื่อให้ผมใช้คลุมบังแดด ส่วนมันหอบคอมหอบหนังสืออีกมือก็อุตส่ามาจับมือผมให้เดินไปด้วยกัน คือรถก็จอดอยู่ไม่ไกลอะไรจะกลัวกูร้อนขนาดนั้น ไอ้หล่อบ้า
หลังจากกินข้าวกับเพื่อนๆของภูมิเสร็จ พวกผมก็แยกย้ายกันกลับ ขากลับคุณชายภูมินทร์เกิดกระแดะอยากแดกชาเนสทีร้านประจำ แต่จะให้ลงไปนั่งกินก็คงไม่ไหวเพราะท้องผมจะแตกแล้วผมเลยอาสาลงไปซื้อให้ ปล่อยคุณชายเขาจอดรถรอที่ฝั่งตรงข้าม
“เฮียยยยยยยยยยยยยยยยพีมมมมมมมมมมมมม”
“อ้าวไอ้เต้ยมึงมาทำอะไรแถวนี้วะ” กำลังใจลอยยืนรอน้ำอยู่ดีๆไอ้เต้ยก็โผล่มาจากไหนไม่รู้ มันยิ้มแฉ่งจนตาโตๆของมันหยีลง
“เต้ยมา….เออนั่นสิเต้ยมาทำไรวะเฮีย…เต้ยกลับด้วยยยยยนะเฮียพีมให้เต้ยกลับด้วย”
“อะไรของมึงวะ แล้วนี่มากับใครอ้าวไอ้คิวไปไหน” ผมหรี่ตาจับผิดไอ้เต้ยมันกอดอกมองหน้าผมกลับซะงั้น
“พี่คิวมันไปช่วยงานหลานรหัส” ชัวร์ๆแบบนี้ทะเลาะกับไอ้คิวมาชัวร์เลย
“อ่อออ แต่เดี๋ยวนะ หลานรหัสไอ้คิว มึงเป็นน้องรหัสไอ้คิวก็แสดงว่าเป็นน้องรหัสมึงอ่ะดิ แล้วไมมึงไม่เป็นช่วย”
“เต้ยขี้เกียจ ไอ้เซฟแม่งพูดมากน่ารำคาญ”
“โถ่พ่อคนพูดน้อย พ่อคนเงียบขรึม”
“ฮ่าๆๆๆ ว่าไปเหอะเต้ยไม่แคร์เพราะเต้ยใช้เบบี้มายยย แล้วเฮียภูมิไปไหนอ่ะเฮีย”
“มันรออยู่ในรถ” พอได้ชาเนสทีที่อยู่ในถุง ขนมปังน้ำผึ้งพร้อมเงินทอนผมก็คว้าแขนไอ้เต้ยเตรียมข้ามถนน แต่มันดันยื้อไว้
“อะไรวะ จะกลับกับกูไม๊เนี้ยเดี๋ยวก็ทิ้งไว้นี่หรอก”
“เฮียเต้ยอยากกินหมูปิ้งอ่ะ” อ่อที่แท้มันก็แค่เห็นของกิน ผมมองตามสายตาไอ้เต้ยที่ไปหยุดที่รถเข็นขายข้าวเหนียวหมูปิ้ง ควันนี่โขมงเลย
“อยากกินก็ไปซื้อดิไปเดี๋ยวเฮียเลี้ยง”
“โย้ว ขอบคุณคร้าบแต่ว่าเต้ยอยากเอาขึ้นไปกินบนรถอ่ะ”
“อย่า อย่าแม้แต่จะคิดถ้ามึงไม่อยากถูกไอ้ภูมิฟรีคิกลงจากรถ” อย่าว่าแต่หมูปิ้งเลย ฟิชโช่สักเส้น เส้นผมสักนิดก็ไม่มีสิทธิ์ไปโรยราบนรถของภูมิ มีครั้งนึงผมทำสาหร่ายเถ้าแก่น้อยหกไปแผ่นนึง อื้อหือ ทะเลาะกันรถแทบแตก
“ก็นั่นไงเฮียพีมก็บอกว่าเฮียพีมเป็นคนซื้อพอขึ้นรถเฮียก็แบ่งมาให้เต้ยกิน เฮียภูมิไม่กล้าว่าหรอก”
“น้อยไปครับน้องเต้ย เรื่องทำร้ายร่างกายกูนี่งานหลักเฮียภูมิของมึงเลย ถ้าจะกินก็ไปซื้อแล้วยืนกินตรงนี้” สรุปไอ้เต้ยก็ได้หมูปิ้งมาสี่ไม้ มันให้ผมช่วยกินไม้นึงเพื่อความรวดเร็ว เจอกันยังไม่ถึงสิบนาทีเชี่ยเต้ยทำกูวุ่นวายได้ขนาดนี้เลย
“อ้าวไปเก็บมาจากไหน” พอเห็นคนที่เปิดประตูแล้วยัดตัวเองไปนั่งด้านหลัง ภูมิก็หันมาถามผมขันๆ
“ได้จากถังขยะหน้าเซเว่น ไม่รู้ใครเอามาทิ้งไว้ ใช่ไหมเต้ย”
“ใช่” ไอ้เด็กบีบอยนี่มันก็โกหกไม่เป็นเลยนะ พูดอะไรไปรับมุขหมด
“หึหึ แล้วแฟนมึงไปไหน” ภูมิได้จังหวะออกรถพร้อมกับถามไอ้เต้ยที่ยื่นหน้ามาแทรกตรงกลาง
“ไปที่ที่มันชอบ” ให้เดานะ ไอ้ตี๋นี่งอนไอ้เชี่ยคิวมาแต่ถึงจะงอนจะโกรธยังไงมากสุดไอ้เต้ยก็ไม่เคยขึ้นกูขึ้นมึงกับไอ้คิวเลยสักครั้ง มากสุดก็มัน แถมต้องลับหลังด้วยนะถ้าต่อหน้าไอ้คิวยำเละ
“เดี๋ยวกูจะฟ้องไอ้คิวว่ามึงพูดไม่เพราะ”
“ถ้าเฮียภูมิไม่รักเต้ยเฮียก็ไปฟ้องเลย เต้ยจะได้รู้ว่าเฮียอ่ะไม่คู่ควรกับความรักและเคารพที่เต้ยมอบให้”
“เป็นเรื่องเป็นราว ฮ่าๆ” ผมแอบแขวะมันไปหน่อยนึง “หึหึ มึงไปบอกรักมันตอนไหนก็รับผิดชอบกันเอาเองนะ”
“แล้วจะให้เฮียไปส่งที่ไหน”
“ที่บ้านเต้ยสิหรือเฮียจะเอาเต้ยไปอยู่ที่คอนโดด้วย ถึงเต้ยจะเป็นน้อยแต่เต้ยไม่ยอมอยู่ร่วมชายคากับเฮียพีมหรอกนะ”
“ฮ่าๆๆๆ มันจริงจังนะภูมิกูว่า เอาไหมเต้ยเฮียยกให้ โอ๊ย”
“ยกอะไรให้พูดดีๆเลยเตี้ย” ผมต้องพักการแซวไอ้เต้ยมาเป็นการปัดมือใหญ่ๆของไอ้ภูมิออกจากหัว “สรุปกูเป็นคนขับรถให้มึงใช่ไหมเนี่ย”
“ให้เต้ยขับก็ได้นะ”
“ถ้ามึงให้มันขับกูจะลงเดินนะภูมิ” ไอ้เต้ยไม่ได้ขับรถห่วยแบบไอ้ปันครับ แต่ขับแล้วผมจะอ้วก
“ฮ่าๆๆๆๆ เฮียพีมกลัวอะไรเต้ยมีใบขับขี่นะ เต้ยสอบเองไม่ได้จ้าง แต่ข้อเขียนมีเดาบ้างนิดหน่อย เออนี่เฮียภูมิ เต้ยมีอะไรจะถาม ว่าจะถามเฮียนานแล้วแต่เต้ยลืม” ไอ้เต้ยนี่มันเหมือนตั้งโปรแกรมไว้จริงๆนะครับกูนึกว่าเฟอบี้ กูภาวนาให้มันแบตหมดแล้วกลับไปนอนเงียบๆซะที
“ถามอะไร”
“เต้ยสงสัยน่ะ ว่าพวกที่มีแฟนหน้าตาน่ารักๆอ่ะรู้สึกยังไงหรอ” อืม ดูคำถามมัน ถามเสร็จมันก็ยิ่งโผล่หัวเข้ามาระหว่างผมกับภูมิ จนภูมิต้องผลักออกไปแต่มันก็กลับมาใหม่
“กูควรคิดว่ามึงชมใช่ไหมเต้ย” ผมตบหัวมันไปที ตบไอ้เต้ยแล้วก็อยากเสยหน้าผากไอ้พลขับเหมือนกันหันมามองหน้ากูแล้วยิ้มกรุ่มกริ่มนี่หมายความว่าไงครับมึง
“รู้สึกยังไงหรอ อืม ก็ ไม่รู้สิที่เคยคบๆมาก็หน้าตาน่ารักทั้งนั้นนะ”
“หราาาาาาาาาา” หมั่นไส้แม่งชิบหายกูรู้หรอกว่ามึงหล่อเลือกได้
“หึหึ หึงป่ะเนี่ย”
“ป๊าว”
“แล้วต้องคอยหึงตลอดใช่ป่ะเฮียว่าจะมีคนมายุ่งกับแฟนเรา”
“ก็ไม่นะ”
“เหรอออออออออ” ผมผลักหัวภูมิด้วยความหมั่นไส้ขั้นรุนแรงแม่งพูดมาด๊ายยยว่าไม่หึง ฟายยยยย มันหันมาอมยิ้มให้ผมแถมขยี้ผมที่ไม่ได้สระของผมจนยุ่งไปหมด มันบอกมันไม่ขี้หึงครับเง็กเซียนฮ่องเต้ได้โปรดเป็นพยาน ผมก็รอฟังว่ามันจะตอบไอ้ตี๋เต้ยว่ายังไง
“แล้วถ้าสมมุติเฮียพีมมีกิ๊กอ่ะ เฮียภูมิจะทำยังไง”
“ก็ถ้าเขาคิดจะไป ถ้าเรายังดีไม่พอจนเขาต้องไปมีคนไหม เฮียก็คงเคารพการตัดสินใจของพีม”
“ถุ๊ยหล่อสัด”
“หล่อไหมเต้ย” มันยังมีหน้าหันไปขอความเห็นจากไอ้เต้ยอีกครับ
“โคตรๆเฮีย”
“มึงอย่าไปหลงเชื่อมันนะเต้ย มันสร้างภาพลองกูมีกิ๊กจริงๆนะถูกมันฆ่าเจ็ดชั่วโคตร”
“หึหึ รู้ก็ดี” ผมชกไหล่มันเบาๆก่อนจะหยิบเศษขนตาออกจากแก้มให้ภูมิ แล้วมันก็หยิกแก้มผมกลับโดยลืมไปว่ายังมีไอ้เต้ยนั่งอยู่ในรถด้วย ไอ้เด็กไฮเปอร์นั่นมันปิดตาดิ้นไปดิ้นมา ฮ่าๆ
“อ๊ากกกกกกกกกก เขินอ่ะเต้ยเขินแทน”
“อะไรของมึ้งงง ฮ่าๆๆๆ”
พวกผมแวะไปส่งไอ้เต้ยที่บ้านไอ้คิว เลยแอบส่องบ้านอีกหลังที่อยู่ติดกัน เห็นไอ้ฟ่างเดินเพ่นพ่านอยู่สวนหน้าบ้าน มันใส่เสื้อบอลสีน้ำเงินซึ่งน่าจะเป็นเสื้อไอ้แทนเพราะไอ้ฟ่างเป็นแฟนหงส์มันคงไม่ซื้อเสื้อเชลซีมาใส่ให้ช้ำใจเล่นหรอกครับ และบ็อกเซอร์สีเทาสั้นๆตัวนั้นก็น่าจะเป็นของไอ้แทนอีกเช่นกัน
เพราะผมเคยเห็นไอ้แทนใส่ บนหัวไอ้ฟ่างมีจุกน้ำพุที่นานๆทีจะเห็นมันทำ มือนึงคีบบุหรีอีกมือถือสายยางฉีดน้ำล้างกรงให้ไอ้ข้าวผัด เชี่ยฟ่างโคตรดาร์คเลยว่ะ ภูมิบีบแตรลดกระจกลงทักทายพี่ชายมันนิดหน่อยก็ขับออกมา มันคุยกันสองสามคำเพระภูมิต้องรีบกลับไปอ่านหนังสือต่อ ส่วนไอ้เต้ยน่ะหรอ แหกปากวิ่งเข้าบ้านร้องหาไอ้คิว ทั้งที่ไอ้คิวไม่ได้อยู่ในบ้าน =____=
*************************************
“พีมเอาหนังสือหลักการธรณีกลศาสตร์ในห้องมาให้หน่อย”
“หยิบชีทโครงสร้างดินข้างๆโคมไฟมาด้วย”
“ที่ชาร์ตแบตอยู่ไหนเตี้ย”
“เตี้ย ชงน้ำแดงโซดามากินหน่อยดิ”
โคตรพ่อโคตรแม่เกิดมาเพื่อเป็นเจ้านายกูจริงๆ ผมทิ้งสายตาที่คิดว่าสื่อความรู้สึกรังเกียจเดียดฉันท์ขั้นสุดไปให้ไอ้หน้าหล่อๆที่นั่งท่องสูตรคำนวณหาอะไรสักอย่างที่พ่อไอสไตส์ของพวกมันอุตริคิดขึ้นมา เพราะพรุ่งนี้มันมีควิชย่อย ควิชกันทั้งปีทั้งชาติยิ่งปีสี่ยิ่งกระหน่ำควิชกันเข้าไป ดีนะเนี่ยที่ผมไม่ลดตัวลงไปเรียนวิศวะ คึ กูดูมั่นใจในมันสมองตัวเองมาก เมื่อวานผมยังไปเถียงแม่ค้าลูกชิ้นเรื่องเงินทอนยี่สิบกว่าบาทอยู่เลย อายเค้าชิบหาย ฮ่าๆ
“กูเป็นคนใช้?”
“เปล่ามึงไม่ใช่คนใช้ กูต่างหากเป็นคนใช้ให้มึงไปชง หึหึ แล้วมึงจะไปดีๆหรือจะต้องให้ข่มขืนก่อน เร็วๆบริการหน่อยดิ๊กูสอบนะ”
“เหี้ย” ผมเดินไปเตะเก้าอี้ประจำตำแหน่งของไอ้หล่อด้วยความคับแค้นใจแม่ง “ตอนกูสอบไม่เห็นจะเคยใช้มึงเลย ทีตัวเองสอบล่ะมาอ้างนู่นอ้างนี่ ความยุติธรรมอยู่ที่ไหน เคยมีใครเข้าใจหัวอกผู้ชายแมนๆอย่างกูบ้างไหม เชี่ยแล้วแก้วหมีพูห์คู่ใจไอ้แห้งอยู่ไหนวะ”
คือบ่นนะแต่ก็ลุกมาทำ ไม่เข้าใจจะบ่นทำไม บ่นไปมันก็ไม่สนบ่นไปมันก็ใช้ผมอยู่ดี ปกติพีรณัฐไม่ใช่คนขี้บ่นนะครับออกจะเป็นผู้ชายหล่อขรึม พูดน้อยต่อยแต่พองาม แต่เพราะถูกใช้ตอนกำลังดูหนังชุดสุดแสนรักอย่าง ER เลยรู้สึกว่าถูกเบียดเบียนสิทธิเสรีภาพทางการใช้ชีวิตหลังสองทุ่ม
นี่ก็แค่พูดให้คุณๆฟังเฉยๆไม่ได้เรียกร้องคะแนนสงสารใดๆเลยแม้เพียงสักนิด ก็แค่ขอให้ไอ้โหดที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ในห้องนั่งเล่นจะเห็นใจผมบ้างก็เท่านั้นเอง หลังจากที่ผมเอาน้ำแข็งผสมน้ำเฮลล์บลูบอยหวานเจี๊ยบเติมโซดาอีกหน่อยลงในแก้วพลาสติกทรงสูงลายหมีพูห์สุดโปรดของไอ้หล่อ ผมก็เอานิ้วชี้คนๆให้เข้ากันแค่นั้นก็พร้อมเสิร์ฟแล้วครับ หึหึ แดกขี้มือกูซะเถอะมึง แต่เอ๊ะเมื้อกี้ตอนเปิดตู้เย็นหาน้ำแข็งรู้สึกจะเห็นกระป๋องอะไรแว่บๆ วะ วะ ว้าวววววว ไฮนิเก่นเอ่นๆๆๆๆๆๆ เอาสักกึ๊บสองกึ๊บดีกว่า ผมชะโงกหน้าออกไปดูว่าภูมิเห็นรึเปล่า มันก้มหน้าก้มตาจดห่าอะไรไม่รู้ยิกๆ เอาละเหวยยยยยยยยพีมเอ๊ยทางสะดวก
ผมค่อยๆย่องๆหันหลังให้สรรพสิ่งทั้งปวงก่อนจะค่อยๆงัดห่วงขึ้นเบาๆ มือนี่สั่นๆพั่บๆๆๆกูเป็นแอลกอฮอลลิซึ่มป่ะวะ เปล่าหรอกครับเวลาเราลักลอบ (กูใช้คำว่าลักลอบในการดื่มเครื่องดื่มมึนเมา แม่งชีวิตคนหล่อ) เรื่องของเรื่องคือภูมิมันไม่ให้กินบ่อยๆ มันบอกว่าเดี๋ยวผมจะตับแข็งตายก่อนได้ทันเห็นหน้าลูก โถ่พ่อคุณ ห้ามพี่ไม่ให้รักเจ้ายังง่ายกว่าห้ามเหล้าเข้าปากพี่นะจ๊ะ คึคึ
“เตี้ย ทำไรลับๆล่อๆน่ะ”
พรวดดดดดดดดดดดด เหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ขึ้นจมูกปวดหัวจี๊ดเลยครับ เบียร์ครึ่งกระป๋องกระฉอกกระเด็ดกระดอดพุ่งออกจากปาก เปื้อนตั้งแต่คอยันเข่า ผมรีบยกเสื้อขึ้นมาเช็ดลวกๆ
“แค่ก กู แค่กๆๆ ปั่นน้ำแข็งให้มึง แค่กๆๆ ยะ อยู่”
“บอกให้ชงน้ำแดง ไม่ได้จะกินน้ำแข็งใส”
“เออๆเสร็จแล้วๆ”
ดูปากมัน ใครที่บอกว่าพี่ภูมิเงียบ เย็นชา ไม่พูดไม่จากับมนุษย์หน้าไหนกับคนอื่นมันไม่พูดไง นิสัยเหมือนหนวดเด๊ะ กับคนอื่นไม่ค่อยพูดแต่กับเนี่ยแทบจะ…….ฮึ่ยๆๆ ผมยกแก้วน้ำหวานไปให้คุณผู้ชายถึงโต๊ะ ใช้กูเยี่ยงทาสยังไม่พอนี่ยังจะขัดขวางวีถีแดกเบียร์ของกูอีกเหรอ เลิก!!!!! กูจะเลิก…….. เลิกกินเบียร์แล้วทำหน้าที่แฟนให้พี่ภูมินทร์ กร้ากกกกกกกกกกกก อึกเดียวไม่น่าจะเมาแต่ทำไมผมเป็นเอามากขนาดนี้วะ
“คู ชา จา ระ อะ รา อิ มะ”
คุณชายจะรับอะไรอีกไหมแต่ประชดตัวเองเป็นแรงงานพม่าไปเลยกู ภูมิมึงอย่าลืมพากูไปทำบัตรต่างด้าวนะ มันเงยหน้ามามองผ่านกรอบแว่นสายตา ผมก็ยืนยิ้มรอรับคำขอบคุณ ยิ้มกลบเกลื่อนความผิดอ่ะครับแต่มันดันหน้านิ่งจ้องหน้าผมตาไม่กระพริบก่อนจะชี้ที่มุมปาก ผมเลิกคิ้วไม่เก็ท อะไร ปากกูทำไม
“มีไร มองไร มึงจะเอาอะไรอีกป่ะ” หูยยยย โคตรเอาใจสุดๆ พวกมีความผิดติดตัวก็แบบนี้แหละครับ
“ฟองเบียร์เลอะมุมปาก เช็ดออกหน่อย” งามไส้ล่ะกู
“ฟองเบียร์? ฮ่ะๆ บ๊า ตาฟ๊าดด ฮ่ะฮ่าๆอ่านหนังสือเยอะอ่ะดิ คราบน้ำมูกกูเป็นหวัด ปวดหลังไหมเดี๋ยวกูนวดให้ มาๆหันหลังมาเร็วน้องเดี๋ยวพี่นวดให้น๊า” บริการทุกระดับประทับใจครับนาทีนี้
“ไปเอามากินให้หมดไป”
“กินได้เหรอ” ผมรีบตะครุบจับมือภูมิทำตาเป็นประกายเหมือนตาฮันนี่แบดเจ้อ
“หึหึ ไอ้ลิงเอ๊ยไหนบอกไม่ได้กินไง กินก็บอกว่ากินสิทำไมต้องโกหก” ถ้ากูบอกมึงก็ด่ากูสิ เรื่องอะไรกูจะหาเรื่องโดนด่า (เรื่องน่ะผมหาเองตั้งแต่หยิบเบียร์ออกมาป่ะวะ)
“เออ กูกิน ทำไม มึงหวงหรอ กูซื้อคืนให้ก็ได้ แค่กระป๋องเดี๋ยวเอง” ก่อนที่เราจะถูกโกรธเราต้องชิงแซงโค้งโกรธก่อนครับ มันเป็นทริก เรียนเอานะเดี๋ยวจะสอนให้
“เจ็บมากไหมสีข้าง เอาทิงเจอร์กับแอลกอฮอลไหม” ภูมิวางหนังสือลงมันหรี่ตาถามไม่ได้จะจับผิดแต่เหมือนมันจะพักสายตาเสียมากกว่า แต่ผมต้องป้องกันไว้ก่อน
“เออกูมันไม่ดีหรอกภูมิ ไม่เคยถูกใจมึงหรอก ทำอะไรก็ผิดไปหมด มึงอ่านหนังสือไปเถอะ กูจะไปดูหนังเงียบๆไม่กวนมึงหรอก” ข้อที่สองคือชิ่ง เวลาแฟนโกรธถ้ามึงหนีได้หนีก่อนเลยครับ เห็นทางหางตาว่ามันยิ้ม มันไม่โกรธหรอก ผมรู้ เอ้วววววววววววววววว หรา เมื่อกี้ฉี่แทบราด รอดแล้วกู
ผมกลับมานั่งกอดเข่าดูซี่รี่ฝรั่งบนโซฝาตามเดิม แอบเหลือบมองภูมิบ้างเป็นครั้งคราวแต่หันไปกี่ทีก็ยังเห็นมันก็ตั้งหน้าตั้งตาอ่านหนังสือ เฮ้อ ช่วงสอบภูมิมันไม่ค่อยสนใจผมเลยว่ะ กูเกลียดคณะวิศววววววววววววววววววววววววะ อย่าหาว่าผมเรื่องมากนะคือให้ความสนใจกับเรียกใช้มันต่างกันครับมันไม่ใช่เส้นบางๆที่กั้นแต่มันคือเชือกเส้นใหญ่ประมาณเชือกชักกะเย่อเลยทีเดียวเชียว
“พีม มานี่ดิ”
“เชี่ยภูมิมมมมมมมมมมมม มึงเป็นห่าอะไรมากไหมเรียกอยู่ได้กลัวกูลืมชื่อตัวเองรึไงแม่ง คนจะดูหนังแม่งเรียกอยู่ได้มึงก็อ่านหนังสือไปซี่”
“บ่นๆบอกว่ามานี่หน่อย” ไอ้หล่อนี่แม่งคงคิดว่าดาวนพเคราะห์ต้องโคจรรอบตัวมันรึไง สั่งเอาๆ ผมก็ได้แต่บ่นในใจแต่สุดท้ายก็ต้องเดินไปหามันอยู่ดี เหอะ
“มานั่งใกล้ๆหน่อย กูไม่มีกำลังใจอ่านหนังสือ”
“ไชยา มิตรไชยใส่กูอีกล่ะ”
“หมอลำเหรอ”
“ลิเกเหอะ แหม หัดทำตัวตลกนะเนี่ยเรา”
“เปล่าหรอกแค่เอาใจแฟน เดี๋ยวแฟนเบื่อ”
“หรา”
“หึหึ เบื่อรึเปล่า หื้ม ไว้สอบเสร็จจะพาไปอาบน้ำตัดผมเนอะ” ภูมิแนบหน้าลงกับท้องผม มันส่ายหน้าไปมาเล่นเอาจักจี๋เหมือนกันแฮะ
“กูต้องตัดเล็บด้วย ถุย กูไม่ใช่หมาไอ้บ้า ฮ่าๆ โอ๊ยภูมิจั๊กจี๋อย่ากัด อี๋น้ำลายติดเสื้อกู ปล่อยยยย จะดูหนัง”
“ดูหนังสดป่ะ”
“ดูกับมึงหรอ กูว่ากูได้แสดงนำมากกว่า ฮ่าๆๆ โอ๊ยเจ็บบบ หมาภูมิ กูเจ็บเชี่ยนี่”
“หมั่นเขี้ยว”
“เชี่ยเอ๊ยเป็นรอยฟันเลยอ่ะ มึงอ่ะแม่งชอบเล่นแรงๆกับกู นี่ลูกมีพ่อมีแม่นะเนี่ยไม่ใช่เกิดจากเหล็กในผึ้งนะ”
“โอ๋ๆขอโทษๆ มานี่มาเดี๋ยวจุ๊บให้”
“จุ๊บเฉยๆห้ามเลียนะ”
“เออไม่เลียหรอก”
“แน่นะ”
“เร็วๆพีม กูความอดทนต่ำ มึงรู้ใช่ไหม”
ผมก้าวเข้าไปใกล้ยืนตำแหน่งเดิมที่ยืนเมื่อกี้ ภูมิถลกชายเสื้อยืดของผมขึ้นก่อนจะค่อยๆโน้มลงมา ริมฝีปากอุ่นๆสัมผัสกับหน้าท้องผมแค่แผ่วเบา ทั้งที่มันเป็นสัมผัสอบอุ่นแต่ผมยังแอบสะดุ้งน้อยๆ และผมน่าจะรู้ว่าคนอย่างภูมิมันเจ้าเล่แค่ไหน
“ไหนบอกว่าจะไม่เลีย นี่มึงดูดด้วย หมาภูมิ”
“ไม่ได้ตั้งใจ ได้กลิ่นหอมๆคุ้นๆ ลิ้นมันชิน”
เหยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
พ่อมึงเอ๊ยยยยยยยยยยยย เอาเลยไหม ตรงนี้เลยไหม กูยอม กร้ากกกกก ผู้ชายใจง่ายว่ะกู
“หึหึ อ่านไปดิ๊หนังสืออ่ะ” ผมผลักหัวภูมิออกจากหน้าท้องก่อนจะลูบผมนิ่มๆของมันเล่น มันไหลผ่านนิ้วเหมือนขนแมวเลยว่ะ
“เขินหรอ เขินป่ะเนี่ย” ไอ้นี่นิ ไม่เขินมั้งสาดดดดดดด มึงเล่นรวบกูไว้ทั้งตัวแบบนี้
“เขินพ่องกูจะกลับไปดูหนัง”
“หึหึ น่ารักว่ะ จูบหน่อยเร็ว” ภูมิพยายามจะดึงผมลงไปนั่งทับบนตัวมันให้ได้ ผมก็ฝืนไว้สุดแรงเหมือนกัน “
“ยื่นหน้าเข้ามากูถีบจริงๆนะเว้ย ภูมิมมม ไม่เอา”
ไม่เอาๆแต่ไม่ดิ้น กร้ากกกกก เอาเป็นว่าผมขอตัวก่อนนะ ขอดึงม่านปิดฉากซึกุจุ๊บุ บิจิบิจิคิโกะ โจโจ้อโรฮ่าไว้เพียงเท่านี้ก่อนนะครับ ภูมิมันอ่านหนังสือเครียดผมก็แค่ช่วยบำบัดทำทรีสเม้นให้มันผ่อนคลายแค่นั้นเอง หวังว่าทุกคนจะเข้าใจนะคร้าบบบบบบบบบบบบบบบบ
^_________________________^
……………………………………….
กรีดร้องงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยอร้างงงงงงงงงงงงงงงงงงง คิดถึงเค้าไหมตัวเทอทั้งหลายยยยยยยยยยยย สวยกลับมาเยี่ยมค่า ฮือออออ คิดฮอดอีหลีเด้อ คิดถึงหนุ่มๆกันไหมคะ เหมือนคืนสู่เหย้าเลยอ่ะ ฮ่าๆๆ พิมพ์ไม่ถูกเลย ก็ ฮืออออ คือ คิดถึงนะคะคิดถึงคนอ่าน คิดถึงเด็กดี คิดถึงเล้าเป็ด คิดถึงหนุ่มๆ We are ทุกคน ถึงจะได้เจอะเจอกันในเฟชบุคในทวิตเตอร์บ้างแต่มันก็ไม่เหมือนตอนสื่อสารกันเวลาลงตอนใหม่ ได้อ่านคอมเม้น ได้เจอกันในบอร์ดสีฟ้าๆเหลืองๆส้มๆ มันคนละฟีลลิ่งอ่ะเข้าใจเค้าม้ายยยยยยยยยยยย
จริงๆตอนพิเศษตอนนี้พิมพ์ไว้นานแล้ว นานนนนนนนนนนนนนนนมากๆแล้วค่ะ แต่ก็ไม่มีโอกาสได้เกลาได้พรูฟ อีกอย่างก็ยังหาโอกาสลงไม่ได้ วันที่ลงพาร์ทแรกเป็นวันดีวันเกิดหม่อมแม่ อิอิ เลยอยากสร้างความสุขให้ทุกคน (จริงๆคือเพิ่งได้พรู๊ฟเสร็จวันนั้นพอดี ฮ่าฮ่าๆๆ) ก็หวังว่าทุกคนจะยังมีรอยยิ้มเพราะหนุ่มๆเดอะแก๊งค์กันนะคะ
พาร์ทที่สองนี่ก็ผิดสัญญาอีกแล้ว เรื่องช้าเรื่องสายนี่ขอให้บอก อินี่ครองตำแหน่งมาหลายสมัยแล้วจ๊ะ ยังไงก็ขอโทษจริงๆนะจ๊ะ หวังว่าการเพิ่มมายาวๆจะช่วยไถ่โทษให้สวยได้บ้างนะคะ
***ส่วนเรื่องรีปริ้นที่ทุกคนถามมาหรือเรื่องหนังสือว่าเหลือไหม หนังสือยังเหลือประมานเจ็ดแปดชุดค่ะ อยู่ในกล่องพร้อมส่งตั้งแต่รอบ 40 ชุด(ป่านนี้บับเบิ้ลอาจจะแฟ่บหมดแล้วก็ได้) มันเหลือแค่นั้นถ้าจะเปิดให้จองมันก็ยังไงๆอยู่เอาเป็นว่าใครที่เคยสอบถามเข้ามาเมื่อนานมาแล้วหรือเคยจองตั้งแต่รอบแรกๆแล้วไม่ทันก็ลองเชคเมลล์ดูนะจ๊ะ เดี๋ยวตาลจะติดต่อกลับไปว่ายังอยากได้อยู่ไหม
ส่วนคนที่เพิ่งมาใหม่มาไม่ทันและถามเรื่องรีปริ้น คือ สวยรู้สึกว่ายังไม่พร้อมเลยค่ะ ตั้งใจไว้ว่าจนกว่าจะเปลี่ยนความรู้สึกผิดพลาดในครั้งที่ผ่านมาเป็นคำว่า ประสบการณ์ สวยก็จะยังไม่รีปริ้นเพราะรู้สึกว่าการทำให้คนอื่นเสียความรู้สึกมันเป็นอะไรที่….แย่มากเลยนะคะ
กว่าจะผ่านพ้นมันมาได้ จนตอนนี้ทุกครั้งที่นึกถึงก็ยังรู้สึกผิดไม่หาย มันเป็นเหมือนแผลไปเลย น่ากลัวเนอะ ฮ่าๆ โอเคเราจะไม่ดราม่าเนอะ ฮ่าๆ แต่ก็มีพี่ๆเขาแนะนำว่าถ้าเราไม่ถนัดเรื่องขายก็ให้คนอื่นทำแทน มีหน้าที่แต่งก็แต่งไป ถ้าได้ข้อสรุปยังไง เมื่อไรก็จะมาแจ้งให้ทราบนะจ๊ะ
งั้นมาฟังข่าวดีดีกว่านะก๋าก๊ะ ระหว่างที่ไม่พร้อมจะรีปริ้นตาลก็จะไปเจอคนอ่านตามงานฟิค แอร๊ยยยยยยยย สวยเส้นใหญ่แม่งานบอกว่าถึงแกจะเคยทำงานฉันวุ่นวายเพราะมาสายแต่ฉันก็จะชวนแกออกงานด้วย อิอิ เดือนกันยาจะมีงานตลาดฟิคค่ะ สวยจองบูธแล้วววว ทีแรกจะแต่งฟิคฮุนฮานไปเผื่อใครจะยังไม่รู้สวยเป็นติ่ง EXO จ๊ะ(มีคนไม่รู้ด้วยหรอ) แต่ด้วยแรงยุเลยอาจจะเอา We are ไปออกงานด้วย ก็ถือเป็นมินิรีปริ้นนะคะ อาจจะ30-50ชุด เผื่อๆไว้ เพราะคราวที่แล้วก็ไม่หมดเด้อค่า ใครที่ยังอยากได้ก็เตรียมตัวไปเจอกันนะคะ สวยจะไปหัดเซนลายเซ็นใหม่แบบสวยๆเก๋ๆแล้วนั่งรอเซน รอถ่ายรูปเยี่ยงเซเลปตกอับ กรั่กๆ
และครั้งนี้อาจจะมีการเปลี่ยนแปลงอะไรเล็กๆน้อยๆถือเป็นการพิมพ์ครั้งที่ 2 แต่น้องสาวคนสวยน้อยกว่าสวยบอกว่า ห้ามทำดีกว่าครั้งแรก ห้ามทำสวย ห้ามๆๆๆ เพราะไม่งั้นนางจะไม่วาดปกให้อีก ถ่อออออ ฉันก็อยากปรับจุดบอดให้มันดีขึ้น ไม่ได้เปลี่ยนเนื้อหาซะหน่อย ยังไงก็แวะมาทักทายกันบ้างนะคะ แล้วใกล้ๆวันงานจะมาแจ้งชื่อบูธน๊าตัวเธอ
ส่วนใครที่ยังไม่ได้หนังสือ หนังสือตีกลับ ไม่ว่าจะเป็นรอบไหน ก็สามารถจิกหัวสวยได้ทุกเมลล์ทุกช่องทางเลยนะคะ ส่วนเงินบริจาครอบการกุศลนั้นถ้าไม่ได้ไปมอบให้ด้วยตัวเองก็คงฝากเข้าบัญชีมูลนิธิ จะจัดการให้เสร็จภายในเดือนนี้แล้วจะนำรูปภาพหลักฐานมาให้ชมชื่นฉ่ำใจกันนะจ๊ะ
และสุดท้ายท้ายสุดนี้ ก็อยากจะขอบคุณหลายๆคนที่แวะเวียนกลับมาอ่าน มาเยี่ยมเยียน มาบอกว่าคิดถึง สวยเข้ามาอ่านเม้นตลอดนะคะในเด็กดี แต่ในเล้าก็นานๆที เพราะมันร่นไปอยู่หน้าไกลๆก็จะหายาก แฮะๆ แต่เค้าอ่านทุกคอมเม้นเหมือนเคยน๊า อ่านซ้ำไปซ้ำมาด้วยบางที
ขอบคุณความรู้สึกดีๆของทุกคนนะคะ
ขอบคุณพี่ๆบอทที่ยังคงสร้างควาสุขให้คนอ่านมาเป็นปีๆขอบคุณที่แวะเวียนมาทวง(จิก)ตอนพิเศษจากเค้า ฮ่าๆ
ขอบคุณของขวัญ โปสการ์ดพร้อมลายเซ็นจากคุณปาร์คแทจุน(อิมเมจน้องเต้ย) ที่สาวน้อยคนหนึ่งดั้นด้นไปหามาให้ ซึ้งใจมากๆค่ะ
ขอบคุณขนม ผ้าพันคอ แก้วน้ำEXO ตุ๊กตาอัลปาก้า หมอนหน้าพี่คริส ขอบคุณแฟนอาร์ตที่ส่งมาไกลจากเมืองนอกเมืองนา
ขอบคุณคนอ่านหนุ่มๆปู้จายที่เมลล์มาชื่นชม เค้าเขิ้นนนนนนนนเขินเวลารู้ว่ามีผู้ชายอ่าน we are อร้างงงงงงงงงงงง เค้าเห็นผู้ชายไม่ได้ เค้าสั่นนนนนนนนนน
ขอบคุณน้องๆพี่ๆรวมไปถึงรุ่นคุณน้า คุณแม่ คุณป้าที่คอยมาส่งข่าวคราวแทนสวย ขอบคุณทุกๆคำอวยพรเวลาเทศกาลพิเศษ บางครั้งสวยไม่ได้ตอบกลับก็ต้องขอโทษจากใจจริงนะคะ แต่ทุกอย่างสวยเก็บไว้และจดจำเป็นความรู้สึกดีๆไว้เสมอจ๊ะ^_^ และครั้งหน้าถ้ามีโอกาสก็จะเอาตอนพิเศษแบบนี้มาฝากกันอีกค่ะ
ไม่ว่าจะอีกกี่ปีตาลก็จะไม่ลืมคนอ่าน ไม่ลืม We are คือเรารักกัน
คนอ่านก็อย่าเพิ่งลืมภูมิพีมกับเหล่าเพื่อนๆนะคะ
ด้วยรักและคิดถึงเธอเสมอ
ทะเลหัวใจ
^___________________^
8 พฤษภาคม 2556
ความคิดเห็น