คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ฤทธิ์เสน่หา
“โรธ” ธามไทไม่ไ้ยิ้ม ใบหน้าหล่อยับเ้ามาใล้ ่อนะสอปลายนิ้วเ้ามาใุ้่มผมนิ่มลื่นอเธอ “ันโรธเธอมาๆ มินรา และนี่ือโทษทั์ที่เธอะ้อไ้รับ”
แล้วเา็ัารลทั์เธอ้วยารหนัๆ ลมาบนมุมปาเล็ ่อนะเลื่อนมาปิทับลีบปาสีุหลาบอเธออย่ารวเร็ว วาอมินราเบิว้าึ้นอย่าิไม่ถึ!
็เาเลียเธอไม่ใ่เหรอ...แล้วสมอที่ำลัิหาำมาอธิบาย็่อยเลือนหายไปพร้อมับริมฝีปาและปลายลิ้นที่สัมผัสเธออย่าเร่าร้อน สัมผัสหวามไหวที่ไ้รับาเาในอนนี้ ่าไม่่าาในฝันเลยสันิ เอ๊ะ หรือว่าอนนี้เธอำลัฝันไปอีแล้ว
แผ่นหลัอมินราถูรึิับเบาะนุ่มโยมีแผอำยำบเบียแนบิ สมออเธอเริ่มพร่าเลือนิอะไรไม่ออนั รับรู้เพียวามแ็แร่อบุรุษเพศที่ำลัสร้าวามหวามไหวอย่าไม่เยไ้สัมผัสาใร เพราะไม่เยปล่อยัวปล่อยใให้ผู้ายนไหนไ้มีโอาสใล้ิถึเพียนี้
ฝ่ามือหนาลูบไล้ลมาามแผ่นหลั ่อนะบีบระับ้าๆ ลำัวบริเวเนินออวบ โยยสอแนอเธอให้โอบรัรอบอเาไว้ ปลายนิ้วแร่่อยๆ ลึเนื้อผ้านุ่ม มีผลให้ร่าอวบอิ่มระุเบาๆ ในะที่มืออี้ายัันท้ายทอยเธอไว้ เพื่อบัับให้ใบหน้าหวานแหนึ้นรับริมฝีปาร้อนๆ ที่ำลัวานหาวามหวานในโพรปาอุ่น
ปลายลิ้นสาเี่ยวระหวัเ้าับปลายลิ้นเล็ ่อนะูเบาๆ สร้าวามรู้สึมหัศรรย์อย่าที่ไม่เยพบพาน บอไม่ถูว่ามันือวามสุหรือวามทรมานหิสาวิปลายเล็ลบนหลัออเา ในะที่ริมฝีปาอิ่มเผยอึ้นเพื่อระบายวามร้อนล้ายลูไฟเล็ๆ ที่ำลัีวนอยู่ใน่อท้อนายสาวสั่นสะท้าน
แ่ถึแม้ะมีวามสุเพียใ สิที่เหลือน้อยนิ็สั่เธอให้หยุารระทำอเา
“อา...ธาม...” เสียหวานหยุอยู่เพียเท่านั้น เมื่อสมอรับรู้เพียริมฝีปาร้อนๆ ที่ำลัลาผ่านลำออเธอ ธามไทบเม้มเนื้ออ่อนเบาๆ สร้ารอยแเล็ๆ บนผิวาวละเอีย แม้ะเ็บแ่็หวามไหวนร่าอวบอิ่มเผลอบเบียายเ้าหา เสียห้าวราอย่าพึพอใ ่อนะับลบนปลายมูเล็เบาๆ
“บอให้อาหยุสิมิ้น ถ้าเธอบอให้อาหยุ อา็ะหยุ”
ทั้ๆ ที่เาบอเธอเ่นนั้น แ่ลับไม่เปิโอาสให้เธอไ้พู ริมฝีปาหนายับลมาูับวามหวานาริมฝีปาอวบอิ่มอีรั้ รั้นี้นอาะเร่าร้อนแล้ว ยัเรียร้อึ้นเรื่อยๆ นมินราหอบระเส่า ุมพิอเาหนัหน่วไม่่าาฝ่ามือหนาที่เลื่อนเ้นลึ แม้ะมีเสื้อนัศึษาสวมทับอยู่ แ่สัมผัสอเาลับทำให้เธอรู้สึเหมือนับว่าไม่ไ้สวมอะไรเลย
“...อาธาม”
“บอสิว่าให้อาหยุ พูสิมิ้น” เสียห้าวเริ่มแหบพร่า แม้ารอบสนอที่ไ้รับะไร้เียสา แ่็บอให้รู้ว่าเธอเร่าร้อนและไว่อวามรู้สึมาแ่ไหน และถ้าเธอไม่สั่ให้เาหยุ เา็อยาะสัมผัสแบบนี้่อไปเรื่อยๆ...เธอไม่รู้หรอว่าเารอเวลานี้มานานแ่ไหน
สมออมินรายัพร่าเลือนเพราะปลายนิ้วร้ายที่ำลัมอบโทษทั์อันหวามไหวให้แ่เธอ
“บอให้อาหยุมิ้น พูออมา”
มินราส่ายหน้าไปมา นเส้นผมปลิวระาย ไม่ใ่เธอไม่อยาให้เาหยุ เพราะารระทำทั้ปาและมืออเาไม่ยอมหยุ ปลายมูร้อนๆ ที่ลาผ่านผิวแ้มมายัลำอ ทำให้สมออเธอาวโพลน มันเป็นวามรู้สึหน้าอายที่ไม่วรเิึ้น แ่เธอลับบัับวามรู้สึัวเอไม่ไ้เลย
“ยะหยุ...”
“พูสิมิ้น พูมันออมา”
“อา ธาม า”
“บอให้อาหยุเี๋ยวนี้มิ้น”
ยิ่เาสั่ ปลายนิ้วร้าย็ยิ่ทำหน้าที่อมันไม่ยอมหยุ ึยาแหลือเินที่เธอะหลุแ่ละำออมาไ้
---------------
เรื่อนี้แ่ล่ะ่วในบทะมี nc พาฟินลอนะะ ไรเอร์ึัออา้นบับริ่ะ
เรื่อนี้ยัเียนไม่บ ลสี่วันรั้นะะ
ความคิดเห็น