คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ช็อค
รินรีบเดินกลับบ้าน ซ่อนตุ๊กตาหมีเอาไว้ใต้ผ้าพันคอ ยอมหนาวแต่ไม่ยอมให้ใครเห็นมัน โดนเฉพาะครอบครัวเด็ดขาด
เขากลับมาบ้านทันเวลา วันนี้ดูเหมือนคุณพ่อจะกลับเร็วสักหน่อย รินคิดว่าตัวเองโชคดีที่กลับมาทันแม้ว่าพ่อจะกลับมาเร็ว พอถึงห้องก็รีบเอาตุ๊กตาหมีที่ได้มาเอาไปซ่อนใต้ผ้าห่ม
“ก..กลับมาแล้วเหรอฮะ? คุณพ่อ” ใจกล้าทักหลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าก็ลงมาด้านล่าง พี่ชายยังไม่กลับ ส่วนคุณแม่ใหม่ก็ไม่เห็น คนใช้ออกมาสองสามคน เอากระเป๋ากับเสื้อนอกของคุณพ่อไปเก็บ
“แล้วทำไม? กลัวกลับมาไม่ทันเพราะแกไปไหนมารึไง?” ถามกลับ ‘ชิเงรุ’ มองลูกชายอย่างเย็นชา เขามีผิวสีขาวแบบคนญี่ปุ่น เส้นผมสีดำ ดวงตาสีน้ำตาลเข้มคมกริบและรูปร่างที่ดูดีเกินกว่าจะอายุเลข 3
ลูกชายที่ไม่เคยใส่ใจ ไม่เคยสน การมีอยู่ของรินไม่ได้สำคัญอะไรเลย เทียบกับงาน 1 ชิ้นยังไม่ได้
เพราะงั้น รินถึงได้ใช้นามสกุลของแม่ ส่วนภรรยาและลูกใช้นามสกุลของเขา เป็นการบอกทางอ้อมว่าริน ‘ไม่ใช่ลูก’ ของเขา แม้จะไม่มีใครรู้ความจริงอย่างกระจ่าง แต่เขานั้นรู้ดีกว่าใครทั้งหมด เวลาที่มองหน้าลูกชายคนเล็กทีไร ภาพของ ‘ผู้หญิง’ คนนั้นก็จะปรากฏอยู่เสมอ เพราะแบบนี้เขาถึงไม่เคยมองหน้ารินตรงๆสักครั้ง
“ป..เปล่าฮะ...” รินหงอยไป นึกขึ้นได้ว่าถ้าพ่อไม่อนุญาตให้พูด เขาก็ไม่มีสิทธ์ แต่เขาพูดไปแล้ว....ดวงตากลมโตเหลือบมองหน้าคุณพ่ออีกครั้ง คราวนี้ถูกสายเย็นชานั้นมองจนกลัวขึ้นมา เป็นฝ่ายหลบไปแทน เห็นดังนั้นก็ไม่กล้าพูดอีกเลย
ไหนๆก็มีโอกาสปรนนิบัติคุณพ่อแล้ว รินก็รีบเดินไปเอาน้ำชาอุ่นๆจากในครัวใส่แก้วมาให้คุณพ่อที่นั่งอยู่ที่โซฟา เขาปลดเนกไทออก อุณหภูมิเพิ่มขึ้น อากาศก็อุ่นขึ้นจนแทบจะร้อน
“คุณพ่อฮะ น้ำชาอุ่นๆฮะ” วางลงบนโต๊ะอย่างเบามือด้วยความเต็มใจ แต่นึกไม่ถึงว่าพอวางมันลงปุ๊บ คุณพ่อก็ลุกขึ้นแล้วคุยโทรศัพท์ไปด้วย
“หืม? ถึงไหนแล้ว อยู่ที่ร้านแล้วหรือ? โอเค ผมจะรีบไปนะที่รัก” น้ำเสียงนั้นอ่อนโยนผิดกับที่พูดกับเขาไม่มีผิด ทำเอาน้อยใจขึ้นมา..แต่มันกลับรู้สึกว่าความรู้น้อยใจนี้ มันเต็มจนล้นแล้ว ต่อให้รู้สึกอีกก็ดูไร้ค่าไปเสียอย่างนั้น
“จะไป..ไหนเหรอฮะ?” ถามออกไปก็รู้สึกโง่ขึ้นมา ถามอะไรแบบนี้อีกแล้ว ก็รู้ๆอยู่นี่นาว่าคุณพ่อจะไปไหน
“มันเรื่องอะไรของแก จะไปไหนก็ไปไป๊!” ตะคอกใส่ด้วยความรำคาญ จู่ๆความน้อยใจก็รู้สึกมาถึงขีดสุด ลืมเลือนความสุขในวันนี้ไปเสียหมด มีแต่ความเสียใจ น้อยใจเต็มไปหมด จนไม่มีที่ว่างให้กับความสุข
ความสุขที่ได้มาชั่วคราว ความสุขได้มาแค่ไม่กี่สิบนาที ถูกเบียดหล่นลงไปสู่ก้นบึ้ง เหลือแต่ความรู้สึกด้านลบแทนที่
“ผมเป็นใครฮะ?” ถามออกไปด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“หา?” คุณพ่อหันกลับมาอย่างแปลกใจปนงุนงง
“ผมเป็นใครฮะ?! ผมไม่ใช่ลูกของคุณพ่อเหรอ? ทำไม..ทำไมถึง..ทำไมถึงไม่เคยสนใจผมเลยสักนิด ทำไม..ทำไมฮะ! บอกผมสิ!” รินถามเสียงดังจนแทบเป็นตะคอก รู้สึกใบหน้าแดงก่ำอีกแล้ว แต่คราวนี้กลับรู้สึกอึดอัดมากเหลือเกิน เหมือนถูกบีบจนแน่น....
“แกกล้าดียังไง มาตะคอกใส่ฉัน! หา! อยากจะรู้มากนักใช่ไหม ว่าเพราะอะไร? ได้ ฉันจะบอก
เพราะแกมันเป็น ‘ลูกชู้’ ไงล่ะ แม่ของแกมีชู้ ผู้หญิงพรรค์นั้น กล้านอกใจฉัน...ไปมีคนอื่น จนแกเกิดมา มายัดเยียดให้ฉัน! ฉันเมตตาเลี้ยงแกมาตั้งกี่สิบปีกัน!...โตมาก็เหมือนแม่แกไม่มีผิด อย่านึกนะว่าฉันไม่รู้ ว่าแกไปไหนมาวันนี้ ถ้ายังทำอีกล่ะก็ ฉันจะจัดการแก! รู้แล้วก็ไสหัวไปไกลๆซะ”
ตวาดใส่เสียงดัง จนหูอื้ออึง ชิเงรุหันหลังกลับไปอย่างขุ่นเคือง ไม่หันกลับไปมองลูกชาย ที่ตอนนี้...หัวใจแหลกสลายไปเป็นที่เรียบร้อย
รินช็อค ใบหน้าหวานที่เคยสดใสเมื่อช่วงบ่ายกลับเป็นใบหน้าเสียใจ ดวงตากลมโตคลอด้วยน้ำตา ใบหน้าอาบน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างเงียบเชียบ ทั้งตัวหมดแรงจนต้องทรุดลงกับพื้น หูได้ยินเสียงรถยนต์เคลื่อนที่ออกไปจนเสียงเงียบไป แต่เสียงบางอย่างในอกด้านซ้ายกลับดังขึ้นเรื่อยไม่มีทีท่าว่าจะหยุด
เสียงอะไรกัน?
.
.
.
เดินๆ เดินออกไป เดินออกไป...ขาเล็กๆหยุดลงที่บ้าน วันนี้เป็นวันที่อาจารย์จะบอกคะแนนสอบ พร้อมกับแจกสมุดพกไปให้ผู้ปกครอง
วันนี้เรียนครึ่งวัน พูดคุยกับอาจารย์ซักพัก แจกสมุดพก รู้คะแนนก็กลับบ้านได้
แม้ทุกทีจะกลับบ้านตรงเวลาทุกที มีบางวันที่แอบไปไหนมาไหนได้ แต่ตอนนี้กลับไม่รู้สึกอยากเดินเข้าไป..ในที่ที่ไม่ใช่ที่ของตัวเอง
มือเล็กๆกำสมุดพกเอาไว้ ในนั้นคะเเนนบอก ‘100’ เต็ม พร้อมกับคำชมว่าประพฤตดีเยี่ยมและสารพัดคำชมจากอาจารย์ คำชมที่ไม่เคยได้รับจากครอบครัว
จู่ๆก็นึกถึงไทกะกับเคียวซังขึ้น....เขาไม่ได้เจอเคียวซังมาหลายวันแล้ว อยากจะเจออีกครั้ง เพื่อลบความรู้สึกที่เจ็บปวดนี้ออกไป
เมื่อคืนร้องไห้ทั้งคืน ตาแดงก่ำจนแสบไปหมด วันนี้ก็ออกจากบ้านไปก่อน ไม่ได้ทานข้าวเช้า...
“ครับ..ในสวนเองก็มีบอนไซอีกหลายต้นเหมือนกัน...” เสียงพูดคุยดังออกมา คุณพ่อเดินมากับผู้ชายคนหนึ่ง เป็นคนที่คุ้นตามากเหลือเกิน และเป็นคนที่ต้องการอยากจะพบตอนนี้ด้วย...
เคียวซัง?...ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะ?
“หือ?..คุโรอากิซัง นี่ลูกชายคนเล็กของผมครับ” คุณพ่อแนะนำ หากเป็นเมื่อก่อน คงจะดีใจที่คุณพ่อบอกว่าเขาเป็นลูก แต่ตอนนี้ความรู้สึกนั้นมันไม่มีเสียแล้วสิ
“สวัสดีครับ..รินครับ” เขาแนะนำตัว โค้งทักทาย อีกฝ่ายทักมาเช่นกัน แต่น่าจะแค่ตามมารยาท จากนั้นพวกเขาก็เดินไปที่อื่นอีก รินมองตามอย่างหงอยเหงา เคียวซังทำเหมือนไม่รู้จักเขาเลย.... ช่างเถอะ ยังไงเขาก็คงไม่มีค่าพอที่จะให้ใครต่อใครมาสนใจอยู่แล้วล่ะ
ที่เข้ามาคุยด้วยเพราะเห็นว่าเป็นเรื่องสนุกมากกว่า อย่างวันนี้....
‘เฮ้! ไทกะ ได้ข่าวว่าตอนนี้กำลังตามติดเจ้าเด็กปี 1 อยู่เหรอ? เด็กนั่นใช่ไหม น้องชายของประธานนักเรียนน่ะ’
‘นายรสนิยมแบบนั้นเองเหรอ แต่ก็นะ หน้าตาแบบนั้นก็น่าสนใจอยู่’
‘ถ้าเสร็จแล้วล่ะก็ อย่าลืมแบ่งมาบ้างล่ะกันนะ’
‘ได้สิ’
บทสนทนาที่ได้ยินก่อนตอนกลับบ้าน ทำเอาช็อคไปอีกรอบ แต่แค่นั้นก็ยังไม่พอหรอก เรื่องที่เขาไปเที่ยวกับไทกะ มีคนรู้เรื่องเข้า เป็นพวกรุ่นพี่ผู้หญิง ตอนที่กำลังอยู่ในห้องน้ำ จู่ๆประตูก็ถูกปิด มีผู้ชายสองคนตรงเข้ามาล็อคแขน ปิดปาก พร้อมกับกลุ่มผู้หญิงสามสี่คนที่น่ากลัว มือถือบุหรี่ไฟแดงแจ๋
‘อย่าคิดว่าตัวเองน่ารักก็จะมาร่านใส่อาคาริได้นะยะ!’
‘เป็นผู้ชายแท้ๆ กล้าดียังไง’
‘โอ๊ย!’ บุหรี่ไฟแดงๆ ถูกจี้ลงมาบนแขนและคอ เป็นจุดๆนับไม่ถ้วน เปล่งเสียงร้องได้ไม่เท่าไหร่ก็ถูกปิดปากไม่ให้ส่งเสียงดัง จากนั้นก็โดนทำร้ายตามจุดที่มองไม่เห็น ได้แต่นอนร้องไห้หมดแรงอยู่ที่พื้นห้องน้ำที่มีก้นบุหรี่อยู่นานสองนาน กว่าจะพยุงตัวกลับบ้านได้ก็หนักหนาสาหัส
ความสุขมักไปไวเสมอ เมื่อวาน เขายังมีความสุขอยู่เลย แต่ดูตอนนี้สิ มีแต่เรื่องน่าเศร้าเต็มไปหมด
เจอใครแกล้งมาก็บอกใครไม่ได้ จะไว้ใจใครก็ไม่ได้อีก แล้วจะทำยังไงดี?
นับวันตัวตนก็ยิ่งว่างเปล่าขึ้นเรื่อยๆ วันหน้าคงจะมองไม่เห็นเป็นแน่ นั่งคิดอยู่บนโต๊ะด้วยความสับสน หางตาเหลือบไปเห็นที่สวนด้านล่าง คุณพ่อกับเคียวซังยังอยู่ในสวน พูดคุยกันอย่างออกรส แม้จะไม่รู้ว่าเคียวซังมาได้ยังไงแต่ก็ยังมองด้วยความหวัง อยากคุยกับเขา อยากพูดคุยอีก...เพราะคิดว่าอาจจะลบล้างความรู้สึกด้านลบในตัวออกไปได้ ทั้งเสียใจ หวาดกลัว...
เวลาที่คุยกันรู้สึกอบอุ่นเสมอ แม้จะคุยไม่กี่ครั้งก็เถอะ!
“นี่ภรรยาผม เอริครับ ส่วนนั่น ลูกชายคนโต โควครับ” คุณพ่อแนะนำ คุณแม่ใหม่ยิ้มรับอย่างสวยสง่า ส่วนพี่ชายเองก็ยิ้มรับอย่างนอบน้อม ดูน่าเอ็นดูในสายตาผู้ใหญ่
วันนี้อาหารบนโต๊ะดูหรูหรากว่าทุกวัน เพราะมีแขกมาด้วยหนึ่งคน
การทานอาหารเป็นไปด้วยความราบรื่น เสียงหัวเราะสนุกสนานดังขึ้นบ่อยๆเพราะมีแขกเพิ่มมา จึงสนุกครึกครื้นยิ่งขึ้น แม้จะมีแขกมา ก็ใช่ว่าจะสนใจเขามากกว่าที่เป็นอยู่ ปกติเวลามีใครมาจะรู้สึกดีใจ เพราะอาหารบนโต๊ะจะน่าอร่อยและดูสวยงามทุกครั้ง และที่สำคัญ ทานได้ไม่ต้องกลัวใครว่า แต่ตอนนี้กลับทานไม่ลง ทานไปได้ไม่คำก็ขอตัวขึ้นห้อง
“ผมขอตัวก่อนนะฮะ..” ตอนนี้พูดได้เป็นปกติบ้างแล้ว คุณพ่อไม่มีท่าทีว่าจะดุด่าเหมือนแต่ก่อน แต่สายตาที่มองมาก็ทำเอาเจ็บปวดเสียทุกครั้ง
นั่งอ่านหนังสืออยู่บนห้องอยู่นานสองนานก็ตัดสินใจหยิบเอาในประกาศผลสอบลงไปหาคุณพ่อที่น่าจะอยู่ที่ห้องรักแขก นึกว่าเคียวซังจะกลับไปแล้ว แต่เขายังนั่งอยู่ที่ห้องรับแขก พูดคุยกับครอบครัวของเขาอยู่
“คุณพ่อ..ฮะ” เขาร้องเรียกอยู่หน้าประตูห้องรับแขกคุณพ่อหันมามองอย่างไม่ใส่ใจเท่าใดก่อนจะพูดขึ้น
“มีอะไรเหรอ?” ประโยคนี้ดูเต็มคำไม่เหมือนที่เคยพูดกับเขามาก่อน คงเพราะว่ามีแขกอยู่ด้วย เห็นแบบนี้จึงรีบบอกธุระของตนออกไป
“คะแนนสอบฮะ” ยื่นออกไปอย่างช้าๆ คุณพ่อรับไปดู
“เก่งมาก” คำชม...ตอนนี้ไม่อยากได้เลยสักนิดเดียว เพราะมันไม่ใช่คำชมที่มาจากใจ รินรับคะแนนสอบกลับมา ก่อนจะขึ้นห้องไป ก่อนจะตัดสินใจอะไรบางอย่าง
ความคิดเห็น