The Cold Love รักอันเเสนหนาวเหน็บ (YAOI)

ลำดับตอนที่ #20 : เเค้นเคืองเเละสิ่งที่เริ่มต้นขึ้น

Rasp

berry

รินนอนแผ่อยู่บนโซฟาขนาดใหญ่ เรือนร่างถูกปกปิดด้วยเศษผ้าที่มาจากเสื้อและกางเกงที่ถูกดึงขาด

คราบน้ำสีขาวและรอยเลือดเปรอะเปื้อนช่องทางด้านหลัง ใบหน้านวลซุกลงกับโซฟาอย่างเจ็บปวด

รู้สึกร้อนรุ่มไปทั้งตัว ปวดหนึบชาและรู้สึกราวโดนไฟลวก

แต่เวลานี้ไม่ใช่เวลาที่จะมามัวนอนนิ่ง เขาจะต้องลุกไผอาบน้ำ ทำอาหาร ทำความสะอาด....

“อื่อ...” รินรู้สึกเผลือกตาหนักอึ้ง ทั้งอ่อนเพลียและอ่อนล้าจนไม่มีแรง หางตาเหลือบไปเห็นเคียวนั่งอยู่ที่โต๊ะ อ่านหนังสือพิมพ์พร้อมชำเลืองมองมาอย่างหงุดหงิด

หยิบเสื้อและกางเกงขึ้นสวมอย่างลวกๆ ก่อนจะลุกไปทำอาหารเช้าพร้อมกาแฟให้เขาแทนทั้งๆที่ไร้เรี่ยวแรง

สโคนอบสีเหลืองทอง ครีมสดและกาแฟดำที่เขาปรดปราบ พร้อมเสิร์ฟ

“ฉันจะเอาข้าวต้ม” เคียวร้องบอกโดยไม่ได้เงยหน้าจากหนังสือพิมพ์ เขาพลิกกระดาษแผ่นต่อไป ไม่ได้มองดูสภาพอันอิดโรย อ่อนล้าอ่อนแรงของร่างเล็กๆตรงหน้าแม้แต่น้อย

รินกัดฟัน อดทน ทำข้าวต้มให้ด้วยท่าทางที่พร้อมจะล้มทุกเมื่อ

ใส่ข้าว..เครื่องปรุง...

“โอ๊ย!” ด้วยความหิวจนตาลาย บวกกับไม่มีแรง ทำให้ชามข้าวต้มที่เตรียมจะยกมาให้ หกรดขาบาง ลวกมือสีขาวให้เป็นสีแดงเรื่อ

เคียวเพียงแค่เหลือบมองด้วยความรำคาญ ราวกับกำลังดูการแสดงป่าหี่ไร้สาระ ไม่ได้สนใจว่าร่างที่แสนบอบบางจนถึงขีดสุดนั้นจะเป็นตายร้ายดียังไง

มื้อเช้านั้น เขาได้ทานข้าวต้มสมใจอยาก

.

.

อาหารมื้อแรกของของอีกวันคือน้ำเปล่า 1 ขวดกับข้าวต้น 1 ชาม

จากนั้นก็เริ่มทำงาน ทำความสะอาดโซฟาและห้องนั่งเล่น ห้องนอน ห้องน้ำและที่อื่นๆ

ซักผ้า ตากผ้า  พบผ้า จัดห้องนอน เตรียมอาหารกลางวัน

วันนี้เป็นวันหยุด เคียวจึงพักผ่อนอยู่ที่นี่ทั้งวัน เขานั่งอยู่ที่โซฟา มองดูโทรทัศน์ นักข่าวสาวรายงานเกี่ยวกับข่าวในแวดวงธุรกิจ

เบื้องหน้ามีชาร้อน

เขาสวมชุดลำลองสบาย เสื้อคอวีสีเทากับกางเกงผ้าสีขาวดูสะอาดตา ดูจากรูปร่างและหน้าตา ดูไม่เกิน 30 เขายังหนุ่มแน่น

รินปาดเหงื่อ ขณะที่ตากผ้า รู้ตัวหัวปวดตุบๆ ลามไปถึงช่องท้องและทั้งตัว เขาอยากจะพัก แต่ก็ทำไม่ได้ ได้แต่วางตะกร้าลงแล้วหยิบถุงขยะเอาออกไปทิ้งที่ชั้นล่าง

ตอนที่เปิดประตูออกไป เคียวเพียงแค่เหลือบมองอีกครั้งเท่านั้น เห็นแผ่นหลังเล็กๆแบบถุงขยะเดินออกไปอย่างทักทุเล

“เฮอะ!” ไม่มีคำว่าสงสารหรือเห็นใจ สำหรับคนที่เขาคิดว่า ‘เกลียด’

ลิฟต์ส่งเสียงดังติ๊ง รินก้าวขาเดินออกจากลิฟต์ด้วยความลำบาก เดินตรงไปที่ประตูเลื่อนของอาคาร ด้านนอกร้อนระอุ ทั้งๆที่ยังไม่เข้าสู่ช่วงหน้าร้อน แดดส่องจ้าอยู่เหนือหัว ที่ทิ้งขยะอยู่ไกลออกไปหน่อย แต่ตอนนี้เขาจะหมดแรงแล้ว....

“ฮึ๊บ!” รินแบกถุงขยะข้ามฟากถนน ไปสู่ที่ทิ้งขยะได้สำเร็จ ปาดเหงื่ออย่างเหนื่อยอ่อน พยายามหลบแดดแต่ไม่เป็นผลเท่าใดนัก

รู้สึกสองขาหนักอึ้ง คำถรามต่างๆผุดขึ้นมาในหัว

ทำไมเขาจะต้องอยู่ในที่แบบนี้? ทำไมจะต้องทำแบบนี้? มีชีวิตอยู่เพื่ออะไร?

เสียงแตรรถบีบดังลั่นไปทั่วฟากถนน เสียงกรีดร้องกับเสียงล้อรถยนต์ครูดกับพื้นถนนจนแสบหู

โลกทั้งใบเป็นสีดำสนิท

.................................

ผมนั่งดูทีวีที่ฉายข่าวอยู่บนผนังห้อง

ทั้งๆที่สายตาของผมจับจ้องไปที่ทีวี แต่ทว่าใจกลับไปนึกถึงสิ่งอื่น

ผมระบายอารมณ์ทั้งหมดที่แสนหงุดหงิดลงกับเด็กนั่นอย่างหนำใจ

ปฏิเสธไม่ได้ว่าผมหลงใหลเรือนร่างที่แสนเย้ายวนนั่น ทั้งความนุ่มนิ่ม ความหอมกรุ่นจากกลิ่นกายไม่ใช่น้ำหอมกลิ่นฉุน เป็นกลิ่นของธรรมชาติบนร่างกายที่ดึงดูดและเย้ายวนราวกับผึ้งโดนน้ำหวานจากดอกไม้เข้าหา

ผมรู้ตัวดีว่าตัวเองนั้นสกปรกและเลวมากขนาดไหน เด็กที่ไม่ได้เกี่ยวข้อง เพียงแค่มีเลือดของผู้ชายที่ผมเกลียดอยู่ครึ่งนึง ก็ทำให้ผมทำกับเด็กนั่นราวขยะ

ถึงอย่างไร ก็ยังมีเลือดของผู้หญิงที่ผมรักอยู่ครึ่งนึง..แต่เพราะแบบนั้น ถึงได้ไม่ทำไปมากกว่านี้

ไม่รู้ว่าความรู้สึกที่น่ารังเกียจแบบนี้จะดำเนินไปไกลแค่ไหน กักขังไว้ให้นานถึง 3 ปี แล้วถึงจะส่งกลับไปหาครอบครัวนั่น ให้ลิ้มรสความทรมานว่าคนที่รัก ที่อยู่ไกลแสนไกลโดยไม่รู้ว่าเป็นตายร้ายดียังไง มีความรู้สึกยัง

มันทรมานราวกับตายทั้งเป็น

เดิมที เขาไม่ได้อยู่ ณ จุดๆนี้ จุดที่ประสบความสำเร็จ อยู่เหนือคนอื่น มีอำนาจสั่งการใครต่อใคร

เดิมทีก็เป็นเพียงเด็กกำพร้าที่เฝ้ามองดอกไม้งามจากที่ห่างไกล

สิ่งที่จำเป็นบนโลกนี้ก็มีเพียงแค่เงิน ลมหายใจ และอำนาจเท่านั้น!

ตอนนั้นผมยังเด็กเกินกว่าที่จะมีวันในปัจจุบันแบบนี้ได้

ได้แต่มองผู้หญิงที่รักห่างออกไปทั้งน้ำตา

ได้ข่าวว่าเธอแท้งลูกของเรา ได้ข่าวว่าเธอตั้งท้องใหม่กับผู้ชายคนนั้น

ได้ข่าวว่างานศพของเธอไร้ผู้ไว้อาลัย

ได้ข่าวว่า ผู้ชายคนนั้น พาผู้หญิงกับลูกของตัวเองเข้ามาในบ้าน ทั้งๆที่ผู้หญิงที่เขารักตาย

เขาแอบไปงานนั้น มองเห็นเด็กชายตัวน้อยที่มีใบหน้าเหมือนผู้หญิงที่เขารักทุกกระเบียดนิ้วนั่งร้องไห้อยู่เพียงลำพัง

ปลอบโยนด้วยถ้อยคำสั้นๆ ก่อนจากลา

จากนั้น ความแค้นจึงเข้ามาแทนที่

ตัวเขาในตอนนั้นมีพวกอยู่ไม่มากนัก แต่ทุกคนกลับยินดีทำตามที่สั่ง

เขาสั่งให้ไปตามฆ่า! ผู้หญิงที่ผู้ชายคนนั้นรักที่หลบซ่อนตัวอยู่ที่ต่างจังหวัดเเต่สุดท้ายผู้หญิงคนนั้นก็รอดมาได้

ระหว่างนั้นเขา

ทำงาน เก็บเงิน ไต่เต้า เหยียบย่ำ เห็นแก่ตัวจนมาถึงจุดสูงสุด

จากตอนนั้นก็ผ่านมาเป็นเวลา 10 กว่าปี

เขามีทั้งเงิน อำนาจและลมหายใจที่จะใช้สองสิ่งนั้น แต่กลับไม่สามารถแลกเอาหญิงที่รักที่สุดกลับมาได้

วันเวลาที่ต้องรอคอยว่าเธอจะกลับมาหาเขาเมื่อไหร่ในวันวาน ทุกๆวันช่างทรมานราวขาดอากาศหายใจ มีชีวิตอยู่ราวกับหุ่นยนต์ที่รอคอยเจ้าของมาไขลาน

วันที่รู้ข่าวว่าเธอหมดสิ้นลมหายใจนั้นทรมานยิ่งกว่าวันใด

เขาตายทั้งเป็นมาเป็นปี สุดท้ายก็ตายโดยทั้งๆที่มีชีวิต

ทรมานมากเหลือเกิน

หลังจากที่ตั้งคลับได้ราว 2-3 เดือน ทุกอย่างเข้าที่เข้าทาง เขาก็มายังที่ประจำ

สวนสาธารณะที่ตั้งอยู่ในที่ที่คนเดินผ่านน้อยมากเหลือเกิน เขาสั่งให้คนปิดที่นี่ มีไม่กี่คนที่เข้าออกที่นี่

ในเช้าปีใหม่ เขาแวะจากไปวัดมาที่นี่ พบเจอกับเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่แสนคุ้นตา

พูดคุย ตีหน้าใจดี เด็กหนุ่มคนนั้นตื่นเต้นที่จะได้คุย ดูราวกับว่าไม่เคยพูดกับใครมาก่อน

จากนั้นเขาก็เริ่มที่จะมาที่นี่แทบทุกวัน

ตอนที่เข้าไปคุยนาพบปะนักธุรกิจ ผู้ชายคนนั้นจำเขาไม่ได้ นั่นทำให้เขาเข้าใกล้ได้มากกว่าเดิม

สืบสาวถึงครอบครัว ผู้ชายคนนั้นไม่ได้พูดถึงลูกชายคนเล็กมากนัก มีแต่พูดถึงภรรยาและลูกชายเป็นส่วนใหญ่

จนวันหนึ่ง ได้มีโอกาสไปที่บ้าน พบเจอกับครอบครัวที่ดูอบอุ่น

จนเขาอยากทำลายทิ้ง

เขาเจอเด็กหนุ่มที่พบเห็นจนคุ้นตา ดวงตาคู่นั้นมองมาอย่างไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงอยู่ที่นี่

เขาไม่ได้บอก แต่ทำเป็นไม่รู้จักต่อไป

หลังจากนั้น เขาก็ได้ข่าวว่า เด็กคนนั้นหนีออกจากบ้านไป

เขาไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนัก แต่ก็ยังให้คนตามสืบอยู่เรื่อยๆว่าอยู่ที่ไหน

ผ่านไป 3 เดือน เขาจึงสั่งให้คนของเขาจับตัวมา

พอดีกับที่ทางฝั่งของผู้ชายคนนั้นรู้ตัวว่า ลูกคนเล็กของตัวเองสำคัญขนาดไหน

เขาสนุกและสะใจที่เห็นใบหน้าทรมานและเป็นทุกข์ของผู้ชายคนนั้นเสียจริง!

แต่มันยังไม่พอ!

ส่งจดหมาย ข้อความที่น่าสะเทือนใจ

อีกฝ่ายถึงกับไม่เป็นอันจะกิน ธุรกิจแย่ลงเล็กน้อยจนคนในวงการสะเทือน

ล้มละลายได้ยิ่งดี....เขาจะได้เหยียบย่ำซ้ำ

มองดูหน้าเด็กหนุ่มที่ไร้เดียงสา ใบหน้านั้นฉายแววความกลัวอยู่เต็มเปี่ยม

มองมาที่เขาอย่างไม่เข้าใจว่า เกิดอะไรขึ้น

ปากเล็กๆส่งเสียงที่บีบคั้นเขาอย่างแปลกประหลาด

‘เคียวซัง?’

.

.

.

เขากำลังรอให้รินทำอาหารกลางวัน เด็กนั่นออกไปทิ้งขยะตั้งนานแล้วทำไมยังไม่กลับมาเสียที

หงุดหงิด!

เขาปิดทีวี เดินออกจากห้อง ลงลิฟต์ไปที่ชั้น 1 ของอาคารห้องชุดหรูนี้

เขาซื้อมันไว้ถึง 3 ห้องด้วยกัน ชั้นที่  8 เป็นชั้นของเขาทั้งหมด

และรวมถึงเป็นหุ้นส่วนผู้สร้างอาคารนี้ขึ้นมาด้วย ไม่ว่าจะทำอะไรก็ได้รับการช่วยเหลือ นอบน้อมและหวาดกลัวในอำนาจที่มีอยู่เสมอ

เขาคนแม่บ้านสองคนคุยกันที่หน้าล๊อบบี้ จึงถาม

“เกิดอะไรขึ้น?” แม้จะไม่ใช่หน้าที่ แต่เขาก้ยังสนใจความเป็นไปของพื้นที่ใกล้ๆ และแหล่งข่าวที่ไวๆมักจะมาจากพวกผู้หญิงพวกนี้อยู่เสมอ

“อ่ะ..คุโรอากิซัง ..คือว่างี้ค่ะ มีเด็กผู้ชายข้ามฟากถนนมาแล้วถูกรถชนน่ะค่ะ เห็นว่าเลือดอาบเต็มไปหมดเลย”สาวคนแรกร้องบอก ใบหน้าเธอตื่นเต้นมากเหลือเกิน

เด็กผู้ชาย?

 “อะ! แล้วก็มีผู้ชายลงมาจากรถ มาช่วยเขานะค่ะ สงสัยจะพาไปโรงพยาบาล เขาหล่อมากเลยเนอะ! ว๊ายยย!” แล้วพวกเธอก็กรี๊ดกัน เขามองอย่างรำคาญ ก่อนจะเดินออกไปจากที่ตรงนี้

ด้านนอกร้อนระอุ อากาศร้อนจนเขาหงุดหงิดมากขึ้น มองดูอีกฟากถนน

ที่ตรงนั้นเป็นที่ทิ้งขยะ กลางถนนมีเจ้าหน้าที่หลายคนกำลังเก็บกวาด แม้คนจะเยอะ แต่เขามองเห็นเลือดกองใหญ่ชัดเจน

เขารู้สึกแปลกๆ ก่อนจะตัดสินใจกดโทรออก

“ฮัลโหล...อัตสึชิ ที่นั่นมีเด็กผู้ชายถูกส่งไปบ้างไหม?”

…………………………..

อืม...

ปวดหัวชะมัดเลย เกิดอะไรขึ้นเนี่ย?

กี่โมงแล้วกันนะ?

โควลืมตาตื่นขึ้นมา มองเห็นทิวทัศน์รอบกายแปลกไป

นี่ไม่ใช่ห้องนอนของเขานี่?

ที่นี่ที่ไหนกัน...

ห้องนอนตกแต่งด้วยสีแดงออกน้ำตาล ลวดลายกราฟิกสีสวยสด เฟอร์นเจอร์ทุกชิ้นดูมันสมัย มีสีสัน

ห้องแบบนี้ไม่ใช่ห้องนอนของเขาแน่ๆ...

“อุ๊บ!” โควสะดุ้งเฮือก ความเจ็บแล่นแปล๊บมาถึงหัว เขารู้สึกปวดสะโพกอย่างหนัก เหมือนอะไรฉีกขาด ทั้งเจ็บและปวด ตอนนี้เขาถึงได้สังเกตว่าตัวเขานั้น

เปลือยเปล่า!

อะไรๆ..นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันน่ะ....

เขามองไปข้างๆ แขนใหญ่ยาวาดขวางมาที่เอวไว้แน่น เจ้าของนอนหลับสนิทอย่างไม่รู้เรื่องอะไร

จริงสิ..เมื่อคืนนี้....

.

.

เขาถูกพามาที่ผับคาราโอเกะ เป็นสถานที่เที่ยวแบบใหม่ที่กำลังได้รับความนิยมอย่างมาก ไม่จำกัดอายุ รู้สึกว่าไทกะจะรู้จักกับเจ้าของที่นี่ด้วย

จากนั้นไทกะก็พาพามานั่งที่ห้องคาราโอเกะส่วนตัว ที่เหมือนเป็นผับเล็กๆ

มีเหล้าบาร์ อาหารกับแกล้มพร้อมสรรพ หากขาดหรือต้องการอะไรก็กดกริ่งเรียกได้ทุกเมื่อ

ในห้องตกแต่งด้วยกระจกสีหลายชิ้น สะท้อนผู้นั่งในห้องให้กลายเป็นสีสันต่างๆ

โคมไฟสีรุ้ง โซฟาหนังเบสสีส้มแสบตา บาร์ที่พร้อมเหล้ามีหลากชนิดที่ต้องการ ทีวี สเตอริโอและไมค์จัดเตรียมไว้พร้อม

ด้านหน้าเขาเป็นโต๊ะกระจกใส มีอาหารวางไว้พร้อมกับค็อกเทลสีหวาน

เขาพูดคุยเละดื่มกินไป ตอนแรกอยากจะกลับด้วยซ้ำ แต่เพลงที่เปิดนั้นเพราะ อาหารอร่อยและเจ้าเหล้าพวกนี้ไม่ได้มีรสชาติอย่างที่คิดไว้ เขาจึงทานได้เรื่อยๆ

“นาย...ทานเยอะไปรึเปล่า?” ไทกะมองมาที่เขาแปลกๆ ในมือเขาถือแก้วค็อกเทลทำเองค้าง

“หือ...” เขาได้ยินเสียงตัวเองแปลกๆ มันฟังดูต่ำ อ้าปากแล้วกลืนน้ำสีหวานรสชาติอร่อยลงไปอีกหลายแก้ว ท่ามกลางเสียงทักท้วงของไทกะที่ดังแว่วๆมา

พริบตาเดียวขวดเหล้าไวน์ตรงหน้าก็หมดไปแล้วหลายสิบขวด เขาจึงลุกไปที่บาร์ หยิบมาอีก

“นี่! พอได้แล้วน่า นายมาแล้วนะ!” ไทกะดึงขวดค็อกเทลที่โควหยิบมาออกจากมือไปเก็บ มองดูหน้าแดงๆของโควราวกับผู้ใหญ่ดุเด็ก

“อื้ม..ร้อน..ร้อนจัง...” เขาถอดฮู้ดออก ยืดตัวถอดเสื้อยืดออกตาม เผยให้เห็นผิวที่ขาวผ่องเพราะไม่เคยต้องแดดมากเกินจำเป็น โดดเด่นอยู่ในห้องสลัวๆ

รูปร่างที่แม้จะไม่ได้หนาแบบเด็กหนุ่มวัยเดียวกัน แต่ก็สมส่วนไม่ได้ผอมบาง ดูน่ามอง แต่เอวกลับบางมากเกินไป

ท่าทางเอียงคอมองเพรความเมายิ่งดึงดูดให้จ้องมองนานขึ้นอีก

ไทกะมองจนใจสั่น

ไม่ได้สิ..ฉันชอบรินนี่นา..ไม่ใช่เขา..แต่ทำไม ฉันจะต้องหวั่นไหวกับเขาด้วยเนี่ย...

“อุ๊บ!” ไทกะตกใจ ตาเบิกโพลง ล้มทั้งยืน หงายหลังลงกับโซฟา

เขาถูกจูบ!

รสหวานหวานขมของเหล้าค็อกเทลแผ่ซ่านเข้าในปาก ลิ้นเล็กปัดป่ายอย่างไม่รู้ตัว วงแขนบางโอบไว้แน่นอย่างไม่รู้สึกอะไร หน้าอกที่เปลือยเปล่าบดเบียดกับเนื้อผ้า เสียดสีจนขึ้นปุ่มไตดูเย้ายวนมากขึ้น

“ขอโทษนะริน....ฉันเห็นแก่ตัวชะมัดเลย....”

เขาอุ้มโควออกจากผับ ขึ้นรถไป เขามีรถสองคัน รถเก๋งโชคดีที่เขาจอดทิ้งไว้ เขารีบพาร่างที่อุ้มอยู่แบกขึ้นหลัง พานั่งอยู่ในเบาะรถ ก่อนจะขึ้นมาขับไปที่ห้องพักของเขา

ห้องพักสุดหรู อยู่ในย่านดัง ตึกสูงระฟ้ากับห้องหรูหลากสไตล์

เขาแบกร่างบางขึ้นห้อง เปิดไฟแล้วปล่อยตัวลงกับเตียงพร้อมๆกัน เริ่มต้นค่ำคืนแสนวิเศษที่ห่างหายไปเสียนาน

“อืม...ฉันร้อน...” มือเล็กปัดป่าย ฉีกทิ้งเสื้อผ้าตัวเองจนเผยให้เห็นท่อนบนแสนเย้ายวนอีกครั้ง

เขาถอดเสื้อตัวเองออก ปลดซิบกางเกง เจ้าสิ่งที่อยู่ด้านล่างมันชักจะตื่นขึ้นมาเสียแล้ว

พร้อมกันนั้น โควก็ดึงเขาไปจูบอีก ถ้าเขาเมาคงจะจูบแบบนี้แน่ๆ แต่ถ้าเป็นตอนปกติล่ะ? นึกไม่ออกเลยล่ะ!

แน่นอนว่าเขาตอบรับรสจูบแสนหวานนี้ ตวัดลิ้นเข้าหาอย่างช่ำชองจนลิ้นอีกฝ่ายสะดุ้ง ถอยกรูดให้เขาไล่ตามทัน

สองมือเขาไม่อยู่นิ่ง ลูบไล้ท่อนบนที่เรียบลื่นและนวลเนียน ผิวนั้นนิ่มจนไม่อยากเชื่อว่าเป็นผู้ชาย เขาผละจากจูบ มองดูร่างข้างใต้ที่หน้าแดงเพราะฤทธ์เหล้าและจูบ หอบหายใจจนตัวโยน ร้องเรียกต้องการมากกว่านี้อีก

“สัมผัสอีกสิ...อือ....” โควบิดตัว รู้สึกร้อนรุ่มจนควบคุมไม่ได้ ต้องการเพียงอย่างเดียว อยากจะสัมผัสความร้อนให้มากกว่านี้

เหล้าพวกนั้น หวังว่าจะไม่ได้ผสมยาเอาไว้หรอกนะ?

เขาสงสัยขึ้นแล้วสิ ถ้าเมาแค่นี้ไม่น่าจะต้องการขนาดนี้ ฉับพลัน ความสงสัยก็ถูกคลาย พร้อมกับที่ข้อความเมจเซสส่งมาในมือถือ

‘ยาของฉันใช้ได้ดีใช่มั๊ยล่ะ!♥  by TanaKa’

หมอนั่น!

ทานากะเป็นพี่ชายต่างแม่ของเขา หมอนั่นคงคิดว่าเขาพาโควมาในฐานะไหน จึงจัดของพวกนั้นให้ นึกไม่ถึงว่าจะผสมยาปลุกเซ็กส์!

แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่ามันไม่ดี...
 .
อยากกอ่าน NC ติดต่อได้ ณ เฟสนี้  https://www.facebook.com/cloudsangue.new

“อื้ม...” เฮือก! โควสะดุ้งโหยง ได้ยินเสียงครางจากอีกฝ่าย ดวงตาคู่นั้นที่ปิดสนิทลืมขึ้นมา มองเห็นเขานั่งอยู่ก็คลี่ยิ้มแล้วยันกายลุกขึ้นมา

“ตื่นแล้วเหรอ?” เขาจุ๊บแก้มขาวนั้นเบาๆ อีดฝ่ายผลักเขาออกก่อนตวาดลั่น

“ท..ทำบ้าอะไรของนาย! ล..แ..เล้ว..แล้ว..น..นี่…” โควไม่กล้าสบตา ภาพเมื่อคืนยังคงติดตาอยู่ไม่อาจลืม

เขาคราง เขาร้องขอ.....บ้าที่สุด!

ไทกะมองอีกฝ่ายหน้าแดงไปทั้งหัวแล้วก็ยิ้มกริ่ม รวบตัวเขามากอดไว้แน่น ก่อนจะฝังใบหน้าของตัวเองลงกับซอกคอขาวอย่างหลงใหล

“ท.ทำอะไร..ปล่อยฉันนะ....” โควดิ้นยึกยัก ใบหน้าเขินอายแดงซ่านไปหมด รู้สึกเสียใจกับเรื่องเมื่อคืน แต่ตอนนี้ ความอายกลับมากกว่าจนอยากจะร้องไห้!

“ฉันชอบนายจัง....” ไทกะกระซิบข้างหู โควหยุดดิ้น ใจเต้นแปลกๆ

“ฉันชอบนายนะ...นายเป็นของฉันแล้ว” ไม่ได้พูดผิด ตอนนี้เขาชอบโควมากเหลือเกิน มากกว่าริน....

“อึ่ก...อ..อะไร....” เขาซุกใบหน้าลงอย่างเขินๆ มือไม้อ่อน ร่างกายไม่เชื่อฟัง ไม่คิดว่าเขาจะกลายเป็นแบบนี้ได้..

ไม่เชื่อหูตัวเอง....

“โคว...”

“อะไร...อ่....” จูบ…

จูบหอมหวานที่ยาวนาน ดูดดื่มเนิ่นนานไม่รู้จบ...
......................................................