The Cold Love รักอันเเสนหนาวเหน็บ (YAOI)

ลำดับตอนที่ #21 : ขอโทษ

ห้องพักสีขาวแบบวีไอพีในโรงพยาบาลหรู ที่บริหารโดยนายแพทย์หนุ่มอายุน้อย

วันนี้เขารีบขับรถไปที่โรงพยาบาลเพื่อทำการผ่าตัดเคสด่วน เนื่องจากแพทย์ผู้รับผิดชอบเรื่องนี้ท้องเสียกระทันหัน ออกจากห้องน้ำไม่ได้ร่วมชั่วโมง

เห็นใจนะ..ถึงได้รีบขับรถออกไปช่วยน่ะ

ระหว่างที่กำลังขับผ่านอาคารห้องชุดสุดหรูที่เพื่อนสนิทพักอยู่ เขาประสาทเสียจริง กำลังขับรถอยู่แท้ๆเชียว แถมยังเร่งความเร็วอีกด้วย รถเจ้ากรรมของเขาจึงชนเข้ากับร่างของเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่ข้ามถนนมา  แต่เขาดูไม่ผิดใช่มั๊ย ที่เด็กคนนั้นทำท่าจะล้มก่อนหน้าที่เขาจะชนน่ะ?

“โครม!” เขาเบรกไม่ทัน จึงชนเข้าเต็มๆ เขารีบลงจากรถมาดู พลางรีบโทรบอกให้หมอคนอื่นไปผ่าตัดก่อนเขาซะ ยังไงหมอก็มีเยอะ ไม่น่าจะต้องรอเขาคนเดียว

เด็กหนุ่มในอ้อมแขนเขาช่างดูบอบบางราวกับแก้วเปราะบาง โดนชนเข้าไปแบบนี้จะเป็นอะไรมากมั๊ยนะ?

เขาไม่รอช้าแล้ว รีบอุ้มร่างนั้นขึ้นรถแล้วรีบโทรบอกทางโรงพยาบาลให้เตรียมห้องฉุกเฉินไว้ให้พร้อม

เขาทำการผ่าตัดทันที โชคดีที่อาการไม่หนักมาก แค่หัวแตกกับบอบช้ำภายในเล็กน้อย

มองดูเด็กหนุ่มบนเตียงแล้วถอนหายใจ พ่อแม่ที่ไหนเลี้ยงลูกให้ตัวเล็กบอบบางขนาดนี้กัน เด็กผู้ชายถ้าไม่ล่ำ อย่างน้อยก็ควรจะมีเนื้อหนังกว่านี้นะ

แต่ตอนที่ถอดเสื้ออก กลับเห็นร่องรอยของบาดแผล ทั้งรอยฟกช้ำ รอยเข็มขัด และรอยจูบ....

เขาเอะใจบางอย่าง เลื่อนสายตาลงสู่เบื้องล่าง พบร่องรอยที่ไม่น่าจะเกิดอยู่ที่ตรงนั้น เขาลูบหัวเด็กหนุ่มด้วยความสงสารจับใจ ก่อนจะตั้งใจทำการผ่าตัดต่อ

.

.

.

อื่อ....ปวดหัวจังเลย เจ็บแล้วก็ปวดไปทั้งตัว.....

“อ่ะ...” ดวงตากลมโตเบิกโพลงขึ้นอย่างตกใจ ที่นี่ที่ไหน? มองดูรอบกายที่ไม่คุ้นตา

ห้องสีขาว เพดาน ผนังทุกอย่างล้วนเป็นสีขาว ตัวเองสวมชุดสีเขียวอ่อนของคนไข้ในโรงพยาบาล เขาเป็นอะไรไป?

จริงสิ..เขาออกมาทิ้งขยะ ตอนกำลังข้ามถนนเกิดรู้สึกหน้ามืดขึ้นมา...

“โอ๊ย!” ยิ่งคิดยิ่งปวด ความเจ็บแล่นแปร๊บจนต้องกุมหัว พบว่าตัวเองถูกสายน้ำเกลือห้อยระโยงระยางเต็มไปหมด

แย่แล้ว...ถ้าเขาไม่รีบกลับ เขาจะต้องโดนทำโทษแน่..ไม่นะ..ท...ทำไงดี...ฮึ่ก....

“ตื่นแล้วเหรอ? หนุ่มน้อย” รินสะดุ้ง เงยหน้าขึ้นมองหาที่มาของเสียง พบคุณหมอในชุดกาวน์สีขาว เขามีเส้นผมสีชาเข้ม สวมแว่นและตัวสูง ใบหน้าดูอบอุ่นเหมือนกับสีตาที่เป็นสีชาเช่นเดียวกับเส้นผม

“คุณหมอ...” รินมองดูอย่างงุนงง ไม่รู้ว่าตัวเองมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง หวังว่าคุณหมอจะตอบได้

“เธอถูกฉันขับรถชนน่ะ อ่า..ไม่หนักมากหรอก เธอแค่หัวแตกกับบอบช้ำนิดหน่อย แล้วก็ เธอเป็นไข้หนักด้วยนะ แต่ตอนนี้มันทุเลาลงแล้ว” เขาบอกเสียงนุ่ม ก่อนจะยิ้มแล้วเดินมาข้างเตียง พินิจดูใบหน้าที่ดูคุ้นตา

หน้าแบบนี้..คล้ายๆกับรุ่นพี่ซายากะเลยแฮะ?.....

“เพราะฉะนั้น ถ้าอยากหาย เธอต้องนอนพักเสียก่อนนะ” เขาค่อยๆขับร่างของเด็กหนุ่มน่าเอ้นดูให้นอนลง จากมือที่สัมผัสรู้สึกได้ว่า เด็กหนุ่มนั้นสมควรที่จะจับต้องอย่างอ่อนโยนมากพอสมควร เขาไม่ใช่เด็กหนุ่มที่ร่างกายแข็งแรง เเต่เป็นเด็กหนุ่มที่สมควรถูกปฏิบัติด้วยอย่างดี หากสัมผัสแรงไป คงจะแหลกสลาย

“อัตสึชิ ไหนล่ะเด็กที่ฉันถามถึงน่ะ?” ประตูห้องพักเปิดออกมา ตามด้วยเสียงคุ้นหู ที่เพียงพอจะทำหีรินผวาได้ มือบางรีบจับชายเสื้อคุณหมอไว้แน่นราวกับต้องการที่หลบชั่วคราว

“หืม?...อ้าว เคียว นายไม่ควรจะเข้ามาในห้องคนไข้โดยพลกานะ ออกไปรอข้างนอกก่อนเถอะน่า” ‘โยชิกาวะ อัตสึชิ’ ร้องบอก นายแพทย์หนุ่มวัย 33 ปี หัวเราะขำ พลางแปลกใจกับปฏิกิริยาของเด็กหนุ่มข้างๆ ก่อนจะเอื้อมมือไปลูบหัวอย่างเอ็นดู

เด็กคนนี้น่ารักจัง!

“คนนี้แหละ ที่ฉันตามหาอยู่” เคียวหรี่ตามองอย่างหงุดหงิด ตรงไปกระชากแขนบางให้ลุกขึ้นมาอย่างไม่สนใจใคร

“โอ๊ย!” แน่นอนว่าต้องเจ็บมากแน่ สายน้ำเกลือยังคงอยู่ที่แขน ถูกกระชากแบบนั้นเจ็บซะยิ่งกว่าอะไร รินรู้สึกปวดหัวจี๊ดขึ้นมาอีกครั้ง

“เฮ้! เคียว ปล่อยเขานะ เขายังไม่หายดีเลย ปล่อย!” อัตสึชิรีบแทรกกลาง พยายามดึงมือของเคียวให้ออกห่างจากรินอย่างเร่งด่วน ไม่ได้ๆ เด็กที่บอบบางแบบนี้จะถูกกระทำรุนแรงกว่านี้ไม่ได้แล้วนะ!

“นายเป็นบ้าอะไร! เด็กคนนั้นเพิ่งถูกฉันขับรถชนนะ! อีกอย่าง เขาเป็นไข้สูง ยังไม่หายดีเลย นายจะทำรุนแรงแบบนั้นไม่ได้!” อัตสึชิลากเพื่อนรกให้มาอยู่ที่ซอกมุม คุยเสียงดังอย่างไม่เกรงใจ เพราะที่ตรงนั้นไม่มีใครเดินผ่านอยู่แล้ว

“ตายได้ยิ่งดี!” เขาตวาดกลับ ในใจรู้สึกขุ่นเคืองอย่างมาก ใช่! เขาเลวมาก เลวมาก ไม่สนใจหรอกว่าใครจะพูดยังไง สิ่งที่เขาต้องการคือการเห็นคนพวกนั้นเจ็บปวดจนถึงที่สุดต่างหาก!

แต่เขาลืมไปว่า คนที่เจ็บปวดที่สุดก็มีอยู่คนนึงที่อยู่ใกล้ตัว

“นายพูดอะไร..อย่าบอกนะว่าเด็กคนนั้นคือ....” เรื่องบ้าอะไรเนี่ย....

“ใช่”

“แต่ยังไง ที่นายทำมันก็เกินไป! นายทำร้ายเด็กคนนั้น! ทำมากกว่านี้ด้วยใช่มั๊ย?! ฉันเห็นร่องรอยนั่นน่ะ ถ้าจะทำให้ผู้ชายคนนั้นเจ็บ การจะทำร้ายเด็กคนนี้ มันก็เกินไปแล้ว เพราะเขามีเลือดของผู้ชายคนนั้นรึไง ไม่ถูกต้องสักนิด!” อัตสึชิตะโกนใส่หน้าเพื่อนรัก เขารู้ดีกว่าเพื่อนแค้นเคืองใครมาโดยตลอด แต่การไปลงกับเด็กที่ไม่รู้เรื่องราวอะไรในอดีต มันออกจะเกินไป

เขาทนไม่ได้จริงๆ กับการที่ต้องเห็นเด็กที่น่ารักน่าเอ็นดูต้องมาเจ็บปวดจากการกระทำที่ถูกความแค้นครอบงำอย่างไม่ลืมหูลืมตา

“มันไม่พอ!” เคียวสับสน เพราะมีเลือดของซายากะซังอยู่ในตัว เขาถึงได้ไม่ฆ่าทิ้งไงล่ะ! ให้มีชีวิตอยู่..อยู่อย่างนั้น...

“นายมัน..เกินไปแล้วนะ ไม่ว่าจะยังไง เด็กคนนั้นก็คือลูกของซายากะซัง คนที่นายรัก ต่อให้แค้นยังไง ก็ลงกับเขาคนนั้นสิ! ไม่ใช่เด็กคนนี้!” เขาเตือนสติเพื่อนรักอีกครั้ง หมอนี่ ต้องทนอยู่ในความคิดแบบนี้มานานแค่ไหนกัน แล้วเด็กคนนั้นถูกทำเรื่องร้ายแรงมานานขนาดไหน

ความรัก ไม่ใช่สิ่งที่สวยงามซะหน่อย มันทั้งสกปรกและเละเทะโสมมสิ้นดี!

เขาจะไม่มีความรักเด็ดขาดเลย!

…………………..

โยนเด็กคนนั้นให้เพื่อนสนิทดูแลชั่วคราว ตอนนี้เขาควรจะมานั่งทบทวนเรื่องราวต่างๆให้กระจ่างโดยตัดความคิดที่สกปรกและมีแต่ความแค้นเคืองออกไป อย่างที่อัตสึชิบอกสินะ....

เขานั่งอยู่ในบาร์เหล้าแห่งหนึ่ง ใกล้กับคลับของเขา

เขามักจะมานั่งดื่มที่นี่ยามมีเรื่องให้ขบคิด หรือเวลามีเรื่องกลุ้มใจ

เขารักซายากะซัง เธอเป็นรักแรกที่ไม่อาจจะลืมได้ ภาพที่เธอหัวเราะ ยิ้มหรือจะแม้แต่โกรธขึ้งยังคงประทับอยู่ในใจ

เขารู้ดีว่าเธอไม่อาจเอื้อมถึง แต่ว่า มันก็เป็นไปแล้ว เขาได้คบกับเธอ เธอรักเขาและเขารักเธอ

เขาอยู่ในวัยที่พอจะรู้ว่าความรักไม่ได้มีแค่ความหวานชื่น มันยังแฝงไปด้วยยาขมและความเจ็บแวดราวยาพิษ และวันเวลาที่ผ่านไปทำให้เขาประจักษ์ ว่าความรัก ไม่ใช่เพียงสิ่งเดียวที่จะทำให้เขาสมปรารถนาในทุกสิ่ง หรือแม้อย่างเรื่องง่ายๆอย่างการใช้ชีวิตเคียงคู่กันตลอดไป

ได้แต่มองดูอยู่ห่างๆว่าคนที่รักนั้นห่างออกไปทีล่ะก้าว จนไม่สามารถกลับมาพบกันได้อีก

แต่ทว่าในความสิ้นหวังก็ยังมีความหวัง เขาและเธอสัญญาว่าจะกลับมาเจอกันอีก เธอบอกว่าจะหย่ากับเขาทันทีที่แต่งงาน เขาจึงทำงาน เก็บเงินให้ได้มากที่สุด เพื่อจะทำให้เธอมีความสุข มีชีวิตที่สุขสบายยามอยู่ด้วยกัน

แต่สิ่งที่หวังไว้กลับพังทลาย

เธอเสียชีวิต ผู้ชายคนนั้นไม่ดูดำดูดีเธอสักนิด แต่กลับควงหญิงอื่นเข้าบ้านในวันที่เธอตายลง

เขาทรมานใจแทบขาด หากหลั่งน้ำตาออกเป็นสายเลือดได้ มันคงออกมาจนหมด ทุกๆสิ่งที่เคยมองว่าสวยงาม ยามไม่มีเธอกลับเป็นแค่ภาพลวงตา

หากเขาเจ็บปวดมากขนาดนี้ ผู้ชายคนนั้นก็ต้องเจ็บปวดมากกว่าเขาเป็นร้อยเท่า!

แต่ตอนนี้ เขากลับสับสน เขาควรจะทำอะไรต่อ? เขาให้คนเฝ้าดูทางผู้ชายคนนั้น เขาเองก็ทุกข์ไม่ต่างจากเขา ทรมานเหมือนกับเขา ที่คนที่รักหายไปโดยไม่รู้ว่าจะเป็นอย่างไร  แต่แค่นี้

เพียงพอแล้วหรือ?

แล้วเด็กคนนั้นล่ะเขาเอาความคิดสกปรกโสมมมาลงกับเด็กคนนั้นรวดเดียว ทำร้ายซ้ำแล้วซ้ำเล่า เขาควรจะดูแลไม่ใช่เหรอ? อย่างน้อย เด็กคนนั้นก็คือลูกของผู้หญิงที่เขารัก

เด็กคนนั้นคือตัวแทนของเธอ....แล้วเขาทำอะไรลงไปบ้างกัน...

บ้าที่สุด

ได้โปรดยกโทษให้ผมด้วยเถอะ ซายากะซัง....

น้ำตาลูกผู้ชายที่ไม่หลั่งไหลออกมาตลอด 10 กว่าปี หยดลงบนโต๊ะมะฮอกกะนีหรู

เปาะแปะๆ

......................

 “นอนพักสักหน่อยนะ เดี๋ยวพอเช้าแล้ว ฉันจะให้ทานข้าวกับยา” อัตสึชิว่า ประคองร่างบางลงนอนช้าๆ หลังจากทานข้าวเย็นและยาเรียบร้อยแล้ว

เขาให้คำปรึกษาแก่เคียวไปว่า ให้ไปนั่งคิดทบทวนดีๆ ว่าการที่ทำแบบนี้มันสมควรแล้วหรือ?

จากนั้นก็รีบเอารินมาดูแลไว้ใกล้ตัว ยังไงซะ สองสามอาทิตย์นี้รินก็ต้องอยู่ที่นี่เพื่อพักรักษาตัวอยู่ดี

อยู่ให้ห่างจากเจ้าคนที่ยังมีความคิดไม่ปกติไว้ก่อนจะดีกว่า!

“คุณหมอ...รู้จักกับเคียวซังหรือฮะ?” รินถาม มองดูคุณหมอที่ใจดีอย่างระแวง กลัวเขาจะเป็นเหมือนเคียวที่ตอนแรกใจดี แต่ตอนหลังกลับน่ากลัวยิ่งกว่าอะไร

“อื้ม..ตั้งแต่ม. ต้นเลยนะ ฉันเองก็รู้จักคุณแม่ของเธอด้วยล่ะ!” อย่างน้อยเขาก็หวังจะเห็นใบหน้าตื่นเต้นยิ้มแย้มของเด็กคนนี้สักครั้ง ดูซิว่าจะเหมือนกับซายากะซังไหม

ได้ผล...ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความกลัว ระแวงดูตื่นเต้นดีใจขึ้นมานิดๆ

เขามีความรู้สึกเหมือนตัวเองบอกกับลูกแกะว่า ฉันมีหญ้าสดอร่อยๆนะ เอามั๊ย? เลย

“เล่าให้ผม..ฟังได้ไหมฮะ?” อา..ความรู้สึกนี้ ยังกับว่า เหมือนถูกลูกให้เล่านิทานก่อนนอนเลย

“ได้สิ” เขายิ้ม ลูบหัว ก่อนจะเล่า

.

.

“เด็กคนนั้น..ริน...เป็นยังไงบ้าง” เคียวโทรถาม ขณะที่เขากำลังเดินออกจากบาร์ แม้จะไม่เด็ดขาด แต่ก็ตัดสินใจที่จะไม่ทำร้ายเด็กคนนั้นอีก ส่วนอีกคน เขาไม่ตัดใจแน่

“หลับแล้วล่ะ ฉันเล่านิทานให้ฟัง หลับปุ๋ยเลย เขาเป็นเด็กดีมากนะ..แล้วก็..ฟังดูเหมือนเขาไม่มีความสุขกับครอบครัว....” อัตสึชิบอกจากอีกปลายสาย เขาก็แค่ถามว่า มาอยู่กับเคียวที่นี่คงจะลำบากน่าดู ที่บ้านเธอคงจะสบายกว่า แต่รินกลับทำสีหน้าเศร้า ส่ายหัว และไม่ยิ้มอีก

“ห๊า?” จะเป็นไปได้ยังไงกัน..เดี๋ยวสิ...ตอนที่เขาเจอกับรินครั้งแรก เขาก็เป็นแบบนี้แล้วนี่ สีหน้าไร้ความสุข เหมือนเด็กขาดความรัก ความอบอุ่น

แล้วก็ตอนที่ให้คนไปลักพาตัวริน เขาก็อยู่คนเดียวแล้ว  ไมมีผู้ชายคนนั้นหรือคนในครอบครัวคนอื่นๆ....เพราะเขาหนีออกจากบ้านมา

“ฮึ! ถ้าตัดสินใจได้แล้ว ก็ควรจะดูแลเขาให้ดีๆซะสิ เริ่มจากพูดจาดีๆกับเขาซะ” เขาบอก มองดูรินที่หลับปุ๋ยอย่างเอ็นดู

“อืม....” เป็นเรื่องที่ยาก แม้จะเคยเลี้ยงเด็กมาก่อนตอนอยู่บ้านเด็กกำพร้า แต่ช่วงเวลานั้น ลืมไปหมดเสียแล้ว เขาทำร้ายรินมามาก แล้วจะให้มาพูดดีๆ มันออกจะยากไปหน่อย แต่หากว่ามันจะสามารถทำให้เขาสามารถไถ่โทษได้ เขาก็จะพยายาม

.

.

เด็กผู้ชาย..เดี๋ยวนี้ชอบอะไรกันนะ รินท่าทางไม่น่าจะชอบพวกของแปลกๆที่เด็กสมัยนี้นิยมเสียด้วยสิ.....

เคียวยืนอยู่หน้าชั้นขายของเล่น มองดูตุ๊กตาหมีสีสันสดใสราวลูกกวาดอย่างใช้ความคิด ทำเอาคนที่เดินผ่านไปมามองเขาแปลกๆ ความคิดสับสนไปมา

เมื่อวานเขายังโกรธแค้น ทำร้ายรินได้อย่างลงคอ แต่พอดึกมากลับคิดจะเปลี่ยนใจ...เรื่องบ้าอะไรกัน เขาจะไม่เปลี่ยนมันเร็วไปหรือ? ความแค้นสะสมมากว่า 10 กว่าปี จะหายไปเพียงคืนเดียวเพราะคำพูดของเพื่อนสนิท?

ช่างเถอะ..เขาๆไม่อยากเก็บมาคิดแล้ว ความแค้นกับรินมันคนล่ะเรื่องกัน สิ่งที่เขาต้องทำตอนนี้คือการขอโทษริน

สุดท้ายเขาก็ซื้อเสื้อผ้ามาให้รินสองสามชุด ไว้วันหลังจะพาไปซื้ออีก ของใช้จำพวกแชมพู แป้ง สบู่ และตุ๊กตาหมีสีชมพู 1 ตัว.....

ขับรถไปโรงพยาบาล ถือตุ๊กตาสีหวานขึ้นลิฟต์ แม้จะโดนมองแปลกๆ เขาก็ยังคงตีหน้านิ่งข่มความกระดากอายเอาไว้

ทันทีที่ไปถึงห้องที่รินพักอยู่ อัตสึชิที่ตรวจอาการรินที่หลับ ก็ระเบิดหัวเราะออกมาอย่างไม่เกรงใจไว้หน้ากันสักนิด

 “ฮ่าๆๆ!!!” เข็มฉีดยาร่วง เขามองคุณหมอผู้บริหารที่นี่ด้วยสายตาเอือมระอา....

“อื่...อ..ม..อื่ม..” รินตื่น มือบางขยี้ตาเล็กน้อย มองรอบกายด้วยความงัวเงีย พอดวงตากลมโตนั้นเกิดสบกับดวงตาของเคียวก็สะดุ้งโหยง หดตัวไม่กล้าสบตา

อึ่ก..เจ็บปวดเล็กๆแฮะ...

“หืม?” อัตสึชิลุกขึ้น ลอบมองดูว่าเคียวจะทำอะไรต่อไปอย่างเจ้าเล่ห์

“ริน....” เคีวเดินไปข้างเตียง ก่อนจะค่อยๆวางมือลงบนหัวเล็กๆอย่างเบามือ แล้วลูบไปมาอย่างจริงใจ....

“ผ.....ผม..ผม..ผมขอโทษ..อ..อ..อย่าตีผมนะฮะ...” รินตัวสั่นงันงก ไม่เคยเจอเคียวเป็นแบบนี้ ก้มหน้างุด ร้องไห้ กลัวว่าเคียวจะตีซ้ำอีก โทษฐานที่เขากลับช้าและอยู่ในโรงพยาบาล ไม่ได้กลับไปทำงานต่อ

“อ่ะ...” ช็อค..คำๆนี้ไม่น่าจะเกิดขึ้นอีก อาการนี้เคยเกิดตอนที่รู้ว่าซายากะจะต้องแต่งงานกับคนอื่น ตอนนี้เขาเจ็บแปล๊บ กระอักกระอ่วน มือค้างกลางอากาศโดยมีอัตสึชิหัวเราะไร้เสียงอยู่ข้างๆ

“ฮ่ะๆ..อุ๊บ ฮ่ะๆ....รินคุง เดี๋ยวทานอาหารเช้าก่อนนะ” โชคดีที่นางพยาบาลเข้ามาถูกเวลา เธอเข็นรถเข็นอาหารเข้ามา ในนั้นมีข้าวต้มปลาหอมฉุยกับนมสดและแอปเปิ้ลลูกโต

“เคียว..นายไปรอที่ห้องฉันก่อนล่ะกัน ตรวจคนไข้เสร็จฉันจะไปหา..ฮ่ะๆ....” เขากลั้นขำ ลากเคียวที่ช็อคออกไป ให้รินทานอาหารเข้าอยู่คนเดียว

ผมจะโดนตีอีกไหม..กลัว..กลัวจัง..เคียวซังผมขอโทษ....

.

.

.

“ฮ่าๆ!!!! จี้เป็นบ้า! รินคุงกลัวนายหัวหด เขาร้องไห้ด้วยนะ นายทำอะไรเขากันเนี่ย!” สงสารก็สงสาร ขำก็ขำ ให้ตายเถอะ!

“....ฉันตีเขา...ข่มขืน...” พึมพำยังกะคนตายซาก สมควรแล้วที่รินกลัวเสียขนาดนั้น รับผลกรรมไปซะเถอะ กว่าจะใช้เวลาปรับความเข้าใจคงจะอีกนาน

“สมควร เจ้าคนชั่ว!” ด่าอย่างไม่เกรงใจ เห็นอีกฝ่ายคอตก อย่างที่แทบจะไม่เคยเห็นก็ขำอีกรอบ

พรวด!

อัตสึชิสะดุ้ง มองเคียวที่จู่ๆก็ลุกขึ้นมา เดี๋ยว...ใบหน้าแบบนั้นยังกับว่าจะตัดสินใจอะไรได้ เขาเคยเห็น ตอนที่หมอนี่ตัดสินใจส่งคนไปตามรังควานแฟนสาวของผู้ชายคนนั้น

เห็เนคียวจ้ำพรวดออกไป ก็ไม่คิดอะไร สักพักจึงตามไปดู เห็นเขายืนอยู่หน้าห้องริน

เปิดประตูแล้ว..ย่องๆ แอบดูๆ ดูสิว่าเขาจะทำอะไร

 “ค...เคียวซัง...;[];…” รินผวา ทำช้อนตักข้าวต้นหล่นลงบนต้นขา หาคนช่วย แต่นางพยาบาลออกไปเสียแล้ว ได้แต่มองเคียวที่หน้าตาจริงจังจนน่ากลัว ค่อยๆหดตัวอย่างหวาดกลัว....

“ฉัน...ขอโทษ...ยกโทษให้ฉันเถอะนะ” ขอโทษ?.....เขาไม่ได้หูฝาดใช่ไหม?

ดวงหน้าน้อยๆที่น้ำตาคลอมองใบหน้าของชายหนุ่มอย่างงุนงง ใบหน้านั้นไม่ได้มีความน่ากลัว มีแต่ความอ่อนโยนที่พยายามขับให้เกิด มือหนาที่เคยตบทุบตียื่นมาลูบหัวเขาเบาๆอย่างเบามือ จนสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นที่ส่งมา

เขาไม่เคยโกรธ คิดเพียงแต่ว่า เขามันไม่ดีเองที่ทำให้เคียวโกรธ ไม่ใช่ความผิดของเคียวซัง เป็นความผิดของเขาเอง....

“เคียว..เคียวซัง....” ใบหน้าหวานอาบน้ำตา เอื้อมมือไปกอดเอวเขาแน่น

เคียวซังคนเดิมกลับมาแล้ว

.....................................

เห็นหลายคนบอกว่าเคียวซัง! นั้น! โหดร้าย ใจร้าย!

ไม่จริงนะ! เคียวซังใจดีมากนะ!

ที่ทำร้ายรินขนาดนั้น กำลังสับสน อยู่ในวังวนความแค้นตะหาก! ตอนนี้ดราม่าน้อย แบบผมอยากเห็นกับเคียวซังมีความสุขบ้าง เปิดตัวคุณหมอสุดรั่วอีกคน เพื่อนสนิทเคียวซัง

ใครนึกว่าเคียวซังตอนช็อคไม่ออก ลองนึกหน้าคุณพ่อโดนลูกกลัวดูฮะ อารมณ์ประมาณนั้น 55+

คุณหมออัตสึชิของเรา อารมณ์ประมาณ คนไม่ค่อยจริงจัง เป็นหมอเพราะเงินดี(ฮา) ไม่เชื่อในความรัก รักเด็ก เอ็นดูเด็กฮ่ะ!

ตอนหน้าจะพยายามให้คงอารมณ์แบบในตอนนี้ไว้ฮะ

เม้น+โหวต ด้วยนะฮับ! อุ๋งๆๆ

Rasp berry