คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #28 : Chaper Special : ตอนพิเศษ วาเลนไทน์
Chapter Special
Valentine Day
‘14 กุมภา วันวาเลนไทน์ เป็นวันที่เด็กสาวจะมอบช็อกโกแลตทำเองหรือซื้อมาให้คนรักโดนเฉพาะ’
ดวงตากลมโตกวาดมองไปหน้าบทความของนิตรสารเล่มหนึ่ง เป็นคอลัมน์ของวัยรุ่น อยู่ในร้านสะดวกซื้อใกล้ๆกับห้องชุด รินลงมาเพื่อซื้อขนมกับข้าวของอื่นๆที่ใกล้หมด
ในหน้ากระดาษ มีบอกว่าหน้าต่อไปจะสอนวิธีทำช็อกโกแลตสำหรับวันวาเลนไทน์แสนพิเศษ รวมถึงอุปกรณ์ต่างๆ
พึ่บ!
ผมจะทำ!
ตั้งใจแน่วแน่มาก ซื้อนิตยสารพร้อมกับของอย่างอื่น ก่อนจะเดินไปที่ร้านใกล้ๆนี้ เป็นร้านที่ขายอุปกรณ์ในการทำขนมต่างๆ รวมถึงวัตถุดิบหลายชนิด รินมักจะมาที่นี่บ่อยๆ ยามที่ทำทีรามิสุให้กับเคียวที่ชอบ
ชั้นวางของทำจากไม้สีน้ำตาล มีน้ำตาลหลายชนิดหลายยี่ห้อวางเรียงเป็นทิวแถว อีกชั้นมีน้ำผึ้ง และชั้นล่างๆก็มีน้ำตาลสีสันต่างๆสำหรับปรุงแต่งรวมทั้งสีผสมอาหารและอีกสารพัดที่เลือกไม่หวาดไม่ไหว
“เอ...ผงโกโก้ น้ำตาล วิปครีม...เอานมด้วยดีกว่า แล้วก็ผงกาแฟ” รินเลือกวัตถุดิบตามที่ดูจากในหนังสือมาใส่ในตะกร้าทีล่ะชิ้นๆ เลือกซื้อพิมพ์ช็อกโกแลตรูปทรงต่างๆมาหลายๆแบบ กล่องใส่ ริบบิ้น ไปจ่ายเงินด้วยสีหน้าชื่นบาน
เคียวมักจะให้ค่าขนมรินไว้จำนวนมากทุกๆเดือน แต่รินก็ไม่เคยใช้หมดสักที เพราะจำนวนเงินนั้นเยอะ ใช้ไม่หมดหรอก แต่คราวนี้มันลดลงเยอะอยู่บ้าง เพราะซื้อข้าวของพวกนี้
เคียวซังจะกลับดึก....แก้มขาวยิ้มแก้มปริ พวงแก้มอมชมพูนิดๆจนดุน่ารักน่าชัง สร้างความรู้สึกดีๆแก่ผู้พบเห็น หลายคนมองว่ารินเป็นเด็กหนุ่มผู้น่าเอ็นดู ดูไม่ขัดกับข้าวของที่ซื้อในมือ
แม้กระทั่งพนักงานหรือยามก็ยังผ่อนคลายยามเห็นใบหน้าเปี่ยมสุขของริน
เอาล่ะ!
ดวงตาลกลมโตมองดูอุปกรณ์ต่างๆบนเคาท์เตอร์ครัว ผงโกโก้ ชามใหญ่ วิปครีม ผงกาแฟ น้ำตาลและอีกสารพัด
เอาล่ะนะ..ก่อนอื่นก็ผสมผงโกโก้เข้ากับไขมันปาล์มที่ละลายเรียบร้อยแล้ว นมผง น้ำตาล คนให้เข้ากัน รินมองดูหน้าหนังสือที่กางออก บอกวิธีทำอย่างละเอียดพร้อมภาพประกอบในแต่ล่ะขั้นตอน ภาพช็อกโกแลตที่ทำสำเร็จแล้วเป็นรูปหัวใจดวงโตสวย ผูกริบบิ้นยิ่งเพิ่มความตั้งใจให้รินได้มากขึ้น
รินตีช็อกโกแลตจนเข้ากัน เติมวิปครีบเพิ่มความนุ่มลิ้นกับผงกาแฟและไวน์นิดหน่อยเพิ่มรสชาติแบบผู้ใหญ่ เหมือนตอนที่ทำทีรามิสุให้เคียวทานบ่อยๆ
ผสมทุกอย่างจนลงตัวหมดแล้ว รินก็ปาดเหงื่อ เทช็อกโกแลตทั้งหมดลงในพิมพ์ช็อกโกแลตรูปหัวใจดวงโต ก่อนจะนำมันไปแช่เย็นจนแข็งในช่องฟรีช
“แล้วก็!” ดวงตาสีสวยแน่วแน่ ก่อนจะลงมือขั้นต่อไป เอาไวท์ช็อกโกแลตมาละลาย ใส่กรวยเตรียมเอาไว้ เขาจะเอาไว้เขียนเป็นตัวอักษร จากนั้นจึงทำขนมอย่างอื่นต่อ ทีทานได้เข้ากันกับช็อกโกแลต รวมถึงอาหารมื้อเย็นแสนพิเศษ
ถึงเหนื่อยก็ไม่เป็นไร!
.
.
.
1 ทุ่ม 2 ทุ่ม 3 ทุ่ม....
“ฮ้าว~” มือบางยกมือขึ้นปิดปาก นั่งหัวเอียงไปมาอยู่บนเก้าอี้ที่โต๊ะทานข้าว
สปาเกตตี้ผัดขี้เมาทะเล คาโบนาร่า แซลมอนอบชีส คีชเนยผักโขม และกล่องช็อกโกแลตที่ทำขึ้นอย่างสวยงาม ต้อนรับเขากลับมา
เปลี่ยนท่านั่งหลายสิบท่า ดูทีวี หรือทำความสะอาดอยู่นานเขาก็ยังไม่กลับ
จริงสิ..ลืมไปเลย...รินคว้าโทรศัพท์มือถือขึ้นมา ในนั้นมีรายชื่อเบอร์อยู่เพียงสองเบอร์ คือของเคียวและอัตสึชิ นิ้วเรียวคลิกที่ชื่อเคียว กดโทรออกทันที
ตรู๊ดด.....ตรู๊ดด......
‘’ฮัลโหล” เสียงอีกปลายสายดังขึ้น รินดีใจทันที แต่เสียงนั้นฟังดีๆ ไม่ใช่เสียงของเคียว แต่เป็นเสียงของผู้หญิงที่ฟังดูเหน็ดเหนื่อย
“เอะ..เอ๋..ค..เคียวซัง?” รินพูดชื่อเขาย้ำ เผื่อว่าอาจจะโทรผิด ผู้หญิงคนนี้จะได้ตอบกลับมาว่า คุณโทรผิดแล้ว....
แต่ว่าเบอร์นี้ เคียวซังเป็นคนเมมให้เองนี่นา....
“หืม? เคียว? อ๋อ! เขาไม่ว่างน่ะ ตอนนี้เขาเหนื่อยเลยหลับอยู่ เธอมีอะไรรึเปล่า ฝากบอกฉันได้นะ!” หญิงสาวอีกปลายสายพูดกลับมา น้ำเสียงสดใส ฟังดูเป็นกันเอง แต่รินนั้นกลับรู้สึกว่าหัวใจมันบีบคั้นเรื่อยๆ จนน้ำตาไหลออกมา ร่างบางกลั้นเสียงเอาไว้ก่อนจะพูดไปว่า
“ม...ไม่...ไม่มีอะไรฮะ...” กดปิดโทรศัพท์ลงทันที เขาทนไม่ไหวแล้ว ความรู้สึกแบบนี้เจ็บจัง..เคียวซังไปไหน? ทำไมไม่กลับมา?...แล้ว..แล้วอยู่กับใคร?
นาฬิกาในห้องบอกเวลา 4 ทุ่มครึ่ง รินทั้งง่วง ทั้งเหนื่อยและหิว เพราะว่าจะรอเขากลับมาทานพร้อมกัน รู้อยู่แล้วว่าเขากลับดึก แต่เขาไม่เคยกลับดึกมากขนาดนี้ อย่างนิ้ยถ้ากลับดึกมาก ก็จะโทรมาบอกทุกครั้ง...
“ฮึ่ก...ฮือ..ฮือ....” รินร้องไห้ ซุกใบหน้าเข้าหาฝ่ามือ หยิบอาหารทั้งหมดไปเก็บ อาช็อกโกแลตว่อนไว้มุมลึกของตู้เย็น มองโต๊ะทานข้าวที่ว่างเปล่าด้วยสีหน้าหม่นหมอง....
.
.
.
เสียงรองเท้ากระทบพื้นห้องเบาๆ เคียวกดเปิดไฟด้วยอาการเหนื่อยล้า เดิมทีคิดจะกลับมาแต่หัวค่ำ แต่กลับโดนลากไปดื่มเหล้าต่อ จากนั้นก็จบลงที่เรื่องบนเตียงกับผู้หญิงเสียได้ให้ตายเถอะ!
เขาจะให้รินรู้ไม่ได้เด็ดขาด เขาห่างผู้หญิงมาเป็นเดือนๆแล้ว ไม่คิดจะนอนกับผู้หญิงอีกเป็นความผิดพลาดครั้งใหญ่เลยทีเดียว
“ริน...หลับแล้วเหรอ?” เขาส่งเสียงเรียก พลางเดินเข้าห้องนอนของริน มองเห็นแสงไฟสลัวๆภายในห้อง รินคงจะหลับคลุมโปงอยู่ เขาเห็นก้อนผ้าห่มขยับดุกดิกไปมา
“ริน..ตื่นอยู่เหรอ?” วันนี้วันวาเลนไทน์ เขาเตรียมของขวัญเอาไว้ให้ริน แต่กลับกลับดึกมากเกินไป ถ้าเป็นไปได้ก็อยากจะให้วันนี้ ตอนนี้เลย
“ผม..ผ..ผม..ง่วงแล้ว..ผมอยากนอน....ฮึ่ก....” รินบอกปัด ตามด้วยเสียงสะอื้นเบาๆ ฟังดูก็รู้ว่ากลั้นอยู่ เขาแปลกใจจึงดึงผ้าห่มออก แต่มือบางก็ยื้อเอาไว้
“ริน! นี่...โผล่หน้าออกมาสิ เป็นอะไรไป? หือ?” เขาดึงออกสำเร็จ พูดเสียงอ่อน พลางเปิดโคมไฟหัวเตียงให้เห็นหน้ารินชัดๆ
มือบางปิดหน้าตัวเองไว้ แต่ก็ยังเผยให้เห็นคราบน้ำตาที่เปรอะใบหน้า ไหล่น้อยๆสั่นเทาจนทั้งร่างสั่นตามไปด้วย เสียงสะอึกสะอื้นทำเอาเขาเจ็บปวด จึงถามว่ารินเป็นอะไรไป?
“เป็นอะไรไป? ริน...ร้องไห้ทำไม?” เขาโอบร่างบางมากอดแนบอก ปลอบโยนด้วยถ้อยคำอ่อนโยน รินไม่ร้องไห้เลยตั้งแต่ออกจากโรงพยาบาล นี่เกิดอะไรขึ้นกัน?
“อ.อย่า...ผม..ผมไม่เป็นไรฮะ...” รินดิ้นหนี เจ็บแปลบไปหมด น้ำตาซึมอีกแล้ว
“บอกฉันสิริน ว่าเป็นอะไรไป?” เขาถาม จับข้อมือของรินไม่ให้เขายกมือปิดหน้าอีก บังคับให้เขามองหน้าตัวเองชัดๆ ยิ่งเห็นน้ำตาของรินเขาก็ยิ่งปวดใจ
“ท..ทำไม..เคียวซังถึงกลับดึกล่ะฮะ?” รินถามเสียงสั่น กลัวคำตอบที่จะได้รับกลับมา
“เอ๋?..เอ่อ...ฉัน.ฉันทำงานจนดึก มีเรื่องวุ่นวายที่คลับนิดหน่อย” เขาโกหกไป ไม่เอะใจกับคำถามนั้นแม้แต่นิด
“อยู่กับ.ผู้หญิง..สินะฮะ..” ตาแข็งค้าง เคียวแทบช็อค..รินรู้ได้ยังไงน่ะ!
ไม่ใช่ว่าเขาทรยศริน แต่ว่า มันคือความผิดพลาดที่เกิดขึ้น เขาจึงไม่อยากให้รินรู้ ครั้นจะบอกตรงๆมันก็เกินไป
“อ่ะ..เอ๋...ริน...” เขามองใบหน้าที่ชุ่มน้ำตาอีกครั้ง ใบหน้านั้นหม่นหมอง เศร้า มือบางสะบัดมือเขาออกไป ขยับกายออกห่าง
“ฉันขอโทษ..” เขาขอโทษอย่างหมดทางเลือก ดีแล้วล่ะ แบบนี้เขาจะได้พูดทุกอย่างใช้มันชัดเจน
“ทำไมต้องโกหกฮะ...” รินถาม วันนี้เขาอุตส่าห์เตรียมทุกอย่างเอาไว้ ทั้งอาหาร ช็อกโกแลต ทั้งๆที่วันนี้เป็นวันที่พิเศษไม่ใช่เหรอ? มันควรจะมีความสุข....
“เพราะฉันไม่อยากให้รินรู้..ฉันขอโทษ เรื่องนั้นมันไม่ควรเกิด...” หลุดปากไปเสียแล้ว..รินจะพูดยังไงนะ...
“มีอะไรกันสินะฮะ..กับผู้หญิงคนนั้น....” รินก้มหน้า เก็บความน้อยใจไว้
“อ่ะ...” ยังไม่ทันตอบโต้ รินก็พูดขึ้นมาเสียก่อน น้ำเสียงสะอื้นฮักและตัดพ้อมากเหลือเกิน
“ผมโทรไปหา..เพราะคุณ...กลับดึกมาก เขาบอกว่าคุณเหนื่อยจนหลับ...ทั้งที่วันนี้ผมอุตส่าห์ทำช็อกโกแลต ทำอาหารไว้รอคุณกลับมาทานแท้ๆ....ทั้งๆที่วันนี้เป็นวันวาเลนไทน์..มันต้องมีความสุขสิฮะ..แต่...ต...แต่...ผมไม่มีความสุขเลย..” พูดจบก็ร้องไห้ หันใบหน้าหาฝ่ามือ ร้องไห้จนตัวโยน ยิ่งทำให้เคียวปวดใจมากขึ้น
รินอุตส่าห์ทำอาหาร ทำช็อกโกแลต เพื่อรอเขากลับมา ทั้งๆที่มันเป็นวันวาเลนไทน์แรกของพวกเราและของริน....
แล้วเขามัวทำอะไรอยู่กัน! บ้าจริง!
เคียวกำหมัดแน่น เขาทำให้รินไม่มีความสุข ทำให้รินต้องเสียน้ำตา..
“ฉันขอโทษ ริน ฉันขอโทษ...ผู้หญิงคนนั้นเป็นหุ้นส่วน เธอชวนฉันไปดื่ม..เราทำเรื่องนั้นกันจริงๆ แต่ก็ไม่ได้ตั้งใจ ตอนฉันตื่นเธอยังหัวเราะเจื่อนๆ เพราะว่าแฟนเธอโทรมาเป็นสิบๆสายเธอยังหลับอยู่....” เขากอดรินและอธิบายอย่างจนปัญญา ยังไม่เคยหมดหนทางขนาดนี้มาก่อน เขาจะสรรหาคำอธิบายไหนมาบอกรินดี
เขารู้สึกผิดและขอโทษจากใจจริง
“ฮึ่ก...ฮือ...โฮ~ คุณใจร้ายมาก! ทั้งๆที่ผมโทรไป คุณก็ยังไม่ตื่น มันคือวาเลนไทน์แรกไม่ใช่เหรอฮะ?...ผมก็เฝ้ารอวันนี้มาตลอดนะ!” รินดิ้นหนีจากอ้อมอก ร้องไห้เหมือนเด็กเอาแต่ใจ กอดหมอนแน่น แล้วจ้องหน้าเขม็ง เหมือนลูกแมวขู่ไม่ให้เจ้าของเข้าใกล้
“ฉัน..ขอโทษ...”
“ผมไม่ยกโทษให้!” รินตวาดเสียงดังใส่ ดูดื้อด้านผิดปกติ
“ร..ริน...”
“ผมเกลียดคุณ!”
ไม่นะ!
“รินนนน!!!!” คว้าอากาศ สีหน้าตื่นตกใจเหมือนจะจมดิ่งสู่เหวลึก
รินสะดุ้งโหยง ทำพิมพ์รูปหัวใจหล่น เหล่มองดูเคียวที่นอนอยู่ที่โซฟาอย่างตกใจและตื่นตระหนก พลางคิดว่าเคียวอาจจะนอนไม่พอเลยฝันร้ายก็เป็นได้
เพราะเมื่อคืน รินโทรไปหาเขา พบว่าเขามีอะไรกับคนอื่น พอเขากลับมาก็รีบมาง้อยกใหญ่ พร่ำคำขอโทษเสียตั้งนานกว่าเขาจะยกโทษให้ จากนั้นจึงพากันออกมาทานข้าวเย็นที่รินทำเอาไว้ ตอนที่รินจะให้ช็อกโกแลต มันถูกเบียดกับของอย่างอื่นจนกล่องเละเทะ ช็อกโกแลตด้านในแตกหัก วันนี้วันใหม่ รินจึงทำให้ใหม่ตามที่เขาขอ ตอนนั้นเองก็ดึกมากแล้ว
ตอนตื่นมา เคียวง่วงมาก จึงนอนพักบนโซฟา ใกล้กับครัว
“เป็นอะไรเหรอฮะ? เคียวซัง” รินวิ่งหน้าตาตื่นมาหาเคียวทั้งๆที่ยังใส่ผ้ากันเปื้อนอยู่
“อ่.ป..เปล่า...” สำนึกผิดมาก..จนเก็บไปฝัน ฝันว่ารินเกลียดเขาเสียแล้ว....แย่จริง
ท้องฟ้าด้านนอกสว่างจ้ามากขึ้น ทุกอย่างเข้าสู่เที่ยงวัน เรื่องราวเมื่อคืนจบลงด้วยดี ไม่ได้ลงเอยอย่างในความฝัน
“ริน..เกลียดฉันไหม?” เขาถามเสียงสั่น
“เอ๋...ป..เปล่า..ผ..ผม....” รินหน้าแดง เขินอาย ม้วนชายผ้ากันเปื้อนเล่น นี่นทำให้เคียวหมองลง เขากลัวว่าจะเป็นเหมือนในความฝัน
“ผม...ร..รั...รัก...รักเคียวซังที่สุดเลยฮะ!”
จุ๊บ!
ริมฝีปากบางๆจรดจุ๊บเข้าที่แก้มของเขาเบาๆ ก่อนจะวิ่งหนีไปหลบหลังเคาท์เตอร์ครัว ขดกลมอยู่อย่างนั้น
“อ่ะ...” เคียวนิ่งงัน มองดูร่างเล็กๆผลุบหายไปหลังเคาท์เตอร์ครัว ก่อนที่ริมปากจะยกยิ้มเบาๆ จนกลายเป็นยิ้มเจ้าเล่ห์
เขาลุกขึ้นยืน หายง่วงเป็นปลิดทิ้ง เดินก้าวไปเท้าแขนที่เคาท์เตอร์ครัว มองหัวน้อยๆที่ก้มงุด
“ฉันเองก็..รักรินมากเลยนะ” เขาพูด เห็นรินสะดุ้ง แล้วมุดจนกลมขึ้นอีก เขาหัวเราะอย่างสบายใจ พลางหยิบของบางอย่างออกจากกระเป๋ากางเกง แล้วเดินอ้อมไปหาร่างเล็ก
“ค.เคีย...เคียวซัง...” ใบหน้าน้อยๆเงยขึ้นอย่างเขินอายเป็นที่สุด มองดูเคียวที่มานั่งข้าง มองเขาใช้มือโอบเอวตัวเองไปหาจนแนบชิดกัน ใบหน้าแทบจะชิด จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจ
“ฉันรักริน รัก รัก รัก รัก มากที่สุดเลย” จรดริมฝีปากลงบนแก้มขาวนวลอย่างรักใคร่ กอดร่างน้อยๆอย่างทะนุถนอม
“อ่ะ...อะ..อ่ะ..อ๊า...อ๊า!” มือบางยกขึ้นปิดหน้าตัวเองอย่างเขินอาย ตื่นเต้นจนใจเต้นตึกตุกๆจนแทบระเบิดออกมานอกร่างกาย
น่ารัก...น่ารักที่สุด เคียวยิ้มอย่างมีความสุขที่สุด
โชคดีจริงๆ ที่ได้ใช้ชีวิตกับริน
ดีจริงๆที่ได้พบ
เขากอดร่างบางไว้แน่น เอาคางเกยไหล่บาง ก่อนจะยื่นกล่องของขวัญสีหวานให้
กล่องของขวัญแค่ฝ่ามือสีขาว ผูกริบบิ้นสีชมพูหวาน
“ลองเปิดดูสิ ริน” เขาร้องบอก รินทำตามอย่างว่าง่าย นิ้วน้อยๆดึงริบบิ้นออก ก่อนจะเปิดฝากล่องออกมา จนเห็นด้านใน ที่ทำให้น้ำตาไหลอาบแก้มอย่างห้ามไม่อยู่
“น..นี่...นี่มัน...” รินร้องไห้อาบแก้ม ตื้นตันจนหยุดไม่อยู่
มันคือ....
“สวยไหม?” เขาถาม ใช้นิ้วเช็ดน้ำตาให้รินเบาๆ
มันคือแหวน...แหวนเพชรเรียบๆ มีเพียงเพชรสีชมพูอ่อนที่กลางแหวนสีเงินเรียบง่าย สวยและบอบางเหมือนกับริน...
“สวย..สวยมากฮะ...ให้ผม..ให้ผมเหรอ?” รินถามอย่างตื่นเต้น มันสวยเหลือเกิน ไม่เคยเห็นมาก่อนในชีวิต
“ใช่แล้ว” ประคองมือบางขึ้นมา ก่อนจะค่อยๆสวมแหวนวงงามให้กับนิ้วนางข้างซ้าย เหมือนที่เจ้าบ่าวสวมให้เจ้าสาว
“แต่งงานกันนะ” มากกว่าคำบอกรักใดๆ
ไม่มีใครกำหนดว่าความรักจะเป็นไปได้แค่เพศหญิงและเพศชาย
ไม่มีใครกำหนดเอาไว้ ทั้งเพศ ทั้งอายุและสัญชาติ
‘”ฮะ” ตอบรับทั้งน้ำตา ก่อนที่ร่างสองร่างจะเคลื่อนเข้าหากัน กอดกันแนบแน่นและมอบจูบแสนหวานให้แก่กัน
It’s Lover…is Sweet and warm…
And durable forever.
………………………………………..
ขนลุกฮับ!!เเต่งไปได้ง๊ายยย เเต่งเองเลี่ยนเองอ่ะ ต้องกลิ้งไปาหนมมาหม่ำๆเเก้เขิลล์! เเปลกๆเนอะ เเต่งวาเลนไทน์ในเดือน 7 งี้ น่าจะเกี่ยวกับทานาบาตะ เเต่ถ้าลงวันนี้ก็เลยมาเเล้ว.....
เอาเถอะ!! เเต่งไปเเล้วนี่นา ย้อนรอยวาเลนไทน์กันเลยฮะ!
ความคิดเห็น