คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #32 : พบเจอ
‘เจ้าของคลับ ‘Lust’ หวนคืนกลับสู่ตำแหน่งเดิม บริหารงานทุกอย่างที่คั่งค้างมาแรมปี ที่เคยโยนให้เลขาส่วนตัวเป็นผู้จัดการแทน
ในวงการธุรกิจแล้ว เขาถือว่าเป็นน้องใหม่ไฟแรง ที่ไต้เต้าจาก 0 มาถึงจุดสูงสุด ยืนอยู่บนตำแหน่งสูงที่สุดในวงการธุรกิจที่เกี่ยวกับแหล่งบันเทิงทั้งหลาย แม้จะไม่ค่อยมีประสบการณ์จากวงการธุรกิจด้านอื่นๆ แต่เมื่อลงสนามจริงกลับทำได้ยอดเยี่ยมกว่าคนอื่นๆที่อยู่มานานแรมปี ตอนนี้เครือข่ายขยายใหญ่ขึ้น อำนาจของเขาในวงการธุรกิจกำลังไปได้สวยและกำลังขยายธุรกิจที่สนใจไปในพื้นที่ต่างๆทั่วประเทศ’
ปั่บ!
มาซายะโยนหนังสือพิมพ์ลงบนโต๊ะไม้เตี้ย หนังสือพิมพ์รายวันซึ่งเป็นของวันนี้พาดหัวข่าวเรื่องของนักธุรกิจหนุ่ม เจ้าของคลับดังในย่านบันเทิงที่กำลังมาแรง
ทั้งๆที่ลงทุนไปตั้งเยอะ เพื่อทำลายธุรกิจของมัน แต่กลับถูกมันใช้เป็นเครื่องมือในการไต่เต้าทำให้มันได้ดิบได้ดีจนโด่งดัง!
รินยืนนิ่งอยู่หลังประตูเลื่อน ได้ยินเสียงมาซายะสบถเสียงดัง ระบายความหงุดหงิดให้กับยาตะฟังอยู่ในห้อง จากที่ฟัง ดูเหมือนเขากำลังหัวเสียกับการที่เคียวซังได้ลงข่าวหนังสือพิมพ์หน้าหนึ่ง
แม้จะไม่เข้าใจ แต่ว่า เคียวซังคงจะสามารถเอาชนะแผนการทำลายของคุณตาได้ เพียงแค่ รินก็รู้สึกดีใจแล้ว รู้สึกว่าเคียวซังกำลังต่อสู้อยู่...เพื่อเรา
“อืออ!!” มือบางปิดหน้าไว้ด้วยความอาย เมื่อจินตนาการอะไรแปลกๆ ดูคล้ายเด็กสาวในห้วงความรัก ที่กำลังห่วงหาชายหนุ่มที่อยู่ในที่ห่างไกล
“คุณหนู...ทำอะไรอยู่ครับ?” ยาตะมองรินที่ยืนทำท่าแปลกๆ เห็นใบหูเล็กๆนั่นแดงเถือก พอได้ยินเสียงเขาทักก็หันหนี แต่ดันหมุนตัวเป็นวงกลม หัวกระแทกกับบานประตูจนต้องนั่งกุมหน้าผาก
เด็กคนนี้...ทำอะไรของเขานะ
“ป..เปล่า..เปล่าฮะ” ว่าแล้วก็หมุนตัวหนีไป เท้าเล็กๆวิ่งไปตามทางเดินไม้ปาเกต์ด้วยชุดยูคาตะสีเหลืองนวลลายดอกทานตะวันดูสดใส อากัปกิริยาเหมือนซายากะทุกประการ
“เฮ้อ....” ชายหนุ่มได้แต่ถอนหายใจ
.
.
“บัดซบจริง!” มาซายะสบถลั่น ขว้างหนังสือพิมพ์ลงกับโต๊ะ ในใจขุ่นเคืองเป็นที่สุด นึกไม่ถึงว่าแผนการของเขาจะถูกใช้ตลบหลัง
คลับของเคียว เป็นที่โด่งดังมากในย่านบันเทิงทุกที่ ไม่ว่าจะเป็นที่ใด ย่อมมีคลับย่อยของเคียวอยู่เสมอ ใช้ชื่อต่างกันไป แต่ความหมายังคงอยู่ในกิเลสตัณหาที่แสนดึงดูด
อุตส่าห์ใช้เงินยัดพวกลูกจ้างไปกว่าครึ่งคลับ ให้เอายาบ้าไปไปซุกซ่อนตามที่ต่างๆทั่วคลับ รอวันที่เหมาะๆ ซึ่งเป็นวันที่นักข่าวจะมาสัมภาษณ์เคียว โทรเรียกตำรวจให้บุกจับว่าคลับของเคียวนั้นค้ายาบ้า แต่กลับถูกพวกนั้นตลบหลัง แสร้งทำเป็นว่าแผนการไปได้ดี แต่สุดท้ายก็ถูกหักหลัง โดยพวกมันเปลี่ยนจากยาบ้าที่เขาให้ไป เป็นลูกแก้วหลากสี แถมเคียวยังประกาศออกสื่อว่ามันเป็นเกมที่ให้เล่นสนุกพร้อมกัน ใครหาได้ครบร้อยลูกก่อนจะได้รับบริการฟรีจากคลับทุกสาขาเป็นเวลา 1 เดือน
“บ้าจริง!”
“ค..คุณตา...” รินยกถาดน้ำชาแบบญี่ปุ่นเข้ามาให้ แม้ว่าเขาจะลงมือทำร้ายเคียว แต่ว่ายังไงเขาก็คือคุณตาแท้ๆของรินอยู่ดี เห็นเขาหัวเสีย ก็อดรู้สึกไม่ดีตามมาด้วย จึงชงชามาให้
ฝ่ายมาซายะเห็นรินทำหน้าตกใจ จึงรีบปรับอารมณ์และสีหน้าให้เป็นปกติ ก่อนจะยิ้มรับหลานชาย
“อ้าว มานั่งนี่สิ” เขาตบเบอะด้านข้างๆ ห้องนั่งเล่นส่วนตัวที่มักจะมีเขาเพียงคนเดียว บางทีก็จะมีสาวใช้อยู่ด้วย ในวันนี้เปิดรับหลายชายสุดที่รักอย่างเต็มใจ เห็นหลานชายถือถาดน้ำชามาด้วยยิ่งปลื้มใจ
รินค่อยๆลงนั่งที่เบาะด้านข้างมาซายะ พลางรินน้ำชาร้อนๆที่ชงมาเองให้กับเขา ชายชรายิ้มน้อยๆ มองอย่างเอ็นดู พลางคิดว่าสิ่งใด จะมอบความสุขให้กับหลานชายได้
“ชงเองหรือ?” เขาถามอย่างแปลกใจ ปกติแม่บ้านจะชงให้ด้วยรสชาติที่เข้มและแก่กว่านี้ ซึ่งเป็นรสชาติที่เขาชื่นชอบ แต่น้ำชาในถ้วยชาวันนี้ เป็นรสชาตินุ่มลิ้น ไม่ได้แก่เกินไป และไม่รสชาติอ่อน นับว่าอร่อยมากทีเดียว ให้ความรู้สึกแปลกใหม่
“อ่...ฮะ..ม...มันไม่อร่อยเหรอฮะ?” รินถามอย่างกังวล แทนที่มันจะช่วยให้คุณตาผ่อนคลาย กลับกลายเป็นว่าทำให้ไม่สบายใจเพิ่มขึ้นเหรอ?
“ไม่หรอก อร่อยมากเลยล่ะ” คล้ายจะเห็นความกังวลของหลานชายจึงรีบพูด ชาวันนี้อร่อยมากจริงๆ อร่อยกว่าชาถ้วยไหนๆ
“ริน อยากจะไปเที่ยวไหม?” มาซายะถามเสียงนุ่ม ในใจนึกถึงแผนการที่จะทำให้หลานชายมีความสุขเอาไว้แล้ว ไหนๆก็หัวเสียกับเรื่องพรรค์นั้นไปแล้ว เอาเวลาที่เหลือมาใช้กับหลานชายที่ห่างหายไปนานกว่า 10 กว่าปีเสียดีกว่า
“ฮะ?” รินตอบรับอย่างงงๆ
2 ชั่วโมงถัดมา
ที่เที่ยวของมาซายะ ไม่ใช่ที่ไหนไกล แต่เป็นร้านขายชุดกิโมโน ที่มีชุดยูคาตะและชุดอื่นๆ รวมถึงเกี๊ยะและของประดับทั้งหญิงและชาย เป็นร้านชั้นสูงที่แค่โอบิสีพื้นยังมีราคาแพงเทียบเท่าอาหารธรรมดาถึง 10 มื้อ
“สีนี้..เหรอฮะ?” รินเดินออกมาจากห้องลองเสื้อ พนักงานร้านสาวในชุดกิโมโนสีชมพูอ่อนยิ้มรับอย่างชอบใจ เมื่อเห็นหนุ่มน้อยสวมชุดยาคาตะลวดลายหรูหราที่เธอเลือกให้
ทั้งๆที่เป็นผู้ชายแท้ๆ แต่กลับเข้ากับสีชมพูและกุหลาบขนาดนี้ ช่างน่ารักเสียจริงๆ
รินสวมชุดยูคาตะสีชมพูหวาน ลวดลายดอกโบตั๋นสีแดงเข้มตัดกับโอบิสีขาวที่ถูกมัดอย่างสวยงามด้านหลัง ทั้งๆที่ชุดน่าจะเหมาะกับเด็กผู้หญิงกว่าแท้ๆเชียว
“โอ้ เหมาะมากเลยนะ” มาซายะยืนชมอย่างข้างๆ เห็นหลานชายที่เหมือนไม่ใช่หลานชายแล้วรู้สึกแปลกๆ แต่ก็รู้สึกชอบใจ เวลาเห็นเขาใส่ชุดที่ตัวเองเลือกให้
ยูคาตะหลากสีหลายลายถูกวางเรียงเป็นสิบชุด เพื่อหาชุดที่เหมาะกับหลานชายของมาซายะ
จริงๆแล้วร้านเสื้อผ้า ไม่น่าจะเหมาะกับเด็กผู้ชายเท่าไหร่ แต่สำหรับเขาที่มีลูกคนโปรดเป็นผู้หญิงมา เขาก็ได้แต่ให้ของขวัญด้วยเสื้อผ้าสวยๆ น้ำหอมหรือเครื่องประดับ หรือดอกไม้สวยๆ เสมอ พอเป็นหลานชาย ก็ไม่รู้ว่าจะให้อะไรดี จึงพามาที่นี่เสียเลย ประกอบกับได้ยินยาตะบอกว่ารินค่อนข้างชอบชุดยูคาตะที่ใส่สบาย จึงเป็นโอกาสดีที่จะพามา เพราะเขาไม่รู้ว่ารินชอบอะไร
“ข..ขอบคุณฮะ” ถึงจะแปลกใจที่ชุดที่ถูกเลือกให้มีแต่สีหวานๆ อย่างสีฟ้า ชมพูหรือเหลือง แต่ก็ชอบใจตรงที่มันรู้สึกใส่สบายตัว ไม่อึดอัด
“ตามสบายนะ จะเอากี่ชุดก็ได้ ของอย่างอื่นอยากได้อะไร ก็เอาได้เลยนะ” มาซายะลูบหัวรินเบาๆอย่างเอ็นดู หลานชายของเขานี่ข่างให้ความรูสึกทะนุถนอมเสียจริงๆ ต่างจากลูกสาวและลูกชายคนรองของเขาไกลโข
“ฮะ...” รินปฎิเสธไม่ได้ว่ารู้สึกอบอุ่นเล็กๆยามถูกมาซายะลูบหัว ทำเอารู้สึกดีเหมือนสัตว์ตัวน้อยๆถูกเอาใจใส่จากพ่อตัวเอง
“ฉันขอตัวก่อนนะ” มาซายะบอก ก่อนจะหันหลัง เมื่อครู่มีโทรศัพท์ด่วนเข้ามากะทันหัน ต้องทิ้งรินอยู่คนเดียวไว้ก่อน ถ้าเป็นนี่นี่คงจะไม่มีใครมาทำอะไรรินหรอกกระมัง
พนักงานยังคงหยิบเอาชุดสวยๆมาวางกองให้เลือกอีกมากมาย คาวนี้เอาชุดกิโมโนซึ่งเป็นของผู้หญิงมาด้วย ไม่ใช่ชุดฮากะมะของผู้ชายที่รินควรจะสวม
“ลองสวมนี่ดุสิคะ ต้องน่ารักมากๆแน่” พนักงานสาวคะยั้นคะยอให้ใส่ โดยมีอีกคนคอยยิ้มหวานช่วยใส่อยู่ด้านหลัง รินปฏิเสธไม่ได้ จึงต้องยอมแต่โดยดี โดยรู้สึกสนุกเล็กๆ
กิโมโนสีขาวนวล ลวดลายดอกซากุระแพรวพราว คาดโอบิสีชมพูเข้ม สายรัดสีน้ำตาล โอบิถูกผูกเป็นรูปผีสีเสื้ออย่างประณีต เส้นผมถูกประดับด้วยที่กลัดผมรูปดอกซากุระสีชาว-ชมพูดูอ่อนหวาน รินในตอนนี้เหมือนสาวน้อยน่ารักน่าทะนุถนอม
“ว้าว! น่ารักมากเลยนะคะ!”
“นั่นสิ สวยมากๆเลย” พนักงานสาววี๊ดว๊ายกันยกใหญ่ มองดูรินที่แต่งตัวให้อย่างปลาบปลื้ม ไม่ว่าจะสีไหนๆก็เหมาะเหลือเกิน แถมยังแต่งชุดกิโมโนที่ผู้หญิงแต่งขึ้นอีกต่างหาก
“ผ.ผมเป็นผู้ชายนะฮะ....” รินแย้งเสียงอ่อย ดูเหมือนพวกเธอจะไม่สนใจกันแล้ว ตะลีตะลานหาชุดสีอื่นๆที่ถูกใจเตรียมมาให้รินใส่อีก รินเห็นท่าไม่ดีรีบถอยหนีไปจากตรงนั้นด้วยชุดกิโมโนแสนหนักอึ้ง
เท้าเล็กเดินเตาะแตะไปตามทางเดินที่กว้างขวางโดยไม่กลัวหลวง คิดแค่ว่าจะหนีจากสองพนักงานสาวน่ากลัว
ผู้หญิงน่ากลัวจังเลย...
“ว้าย!”
“อ๊ะ!” รินไม่ทันดู จึงเดินชนกับคนด้านหน้า จากเสียงร้องน่าจะเป็นผู้หญิง ทั้งคู่ล้มลงกับพื้น รินที่ล้มในชุดกิโมโนทำให้ลุกลำบากยิ่งขึ้น รีบขอโทษอีกฝ่ายอย่างกังวล
“ข..ขอโทษฮะ เจ็บมากไหม..ผ..ผมขอโทษ” ตัวเองยังลุกไม่ได้ สภาพไม่ต่างจากอีกฝ่ายจนดุน่าตลก อีกฝ่ายส่ายหน้าอย่างจนใจปนขำๆ มองเห็นเด็กสาวที่เดินชนแต่ลุกไม่ขึ้นเพราะสวมกิโมโนอยู่อย่างขบขัน
“ไม่เป็นไรจ้ะ เธอล่ะเป็นอะไรไหม?” น้ำเสียงฟังดูคุ้นหูมาก จนรินแปลกใจ มองหน้าผู้หญิงที่เดินชนอย่างชัดๆอีกที
“เอริ..ซัง?” ใบหน้านั้นคุ้นเคยมาก เป็นใบหน้าของผู้หญิงที่พบเจอแต่เด็กๆต่อจากคุณแม่ อีกฝ่ายตกใจ รีบมองหน้าเด็กสาวที่เดินชนชัดๆอีกที
“ริน!” เอริตกใจมาก เธอรีบจับไหล่รินไว้แน่นด้วยความดีใจปนแปลกใจ วันนี้เธอมาดูชุดกิโมโนที่ต้องสวมถ่ายแบบกับเพื่อน นึกไม่ถึงว่าจะเจอคนที่ตามหามาตลอดกว่า 3 เดือนกว่าๆ
“เอริซัง...” ความรู้สึกผิดปนกลัวนิดๆก่อขึ้นในใจ หลบตาไม่มองหน้าอย่างกังวล นึกถึงเรื่องราวต่างๆขึ้นมา ทั้งเรื่องของคุณพ่อ พี่ชายและเอริซัง
“เธอถูกใครลักพาตัวไปกัน? พวกเราห่วงเธอมากนะ ชิงรุซังห่วงเธอมาก ฉันเองก็เหมือนกัน” เธอถามเขาอย่างเป็นห่วง แม้จะแปลกใจที่รินใส่ชุดกิโมโน แต่เรื่องต่อไปนี้สำคัญกว่ามาก เธอรู้ข่าวว่ารินถูกเคียวลักพาตัว รู้ว่าเขาทำร้ายริน แต่ในตอนหลังเขากับริน เขากลับรินกลับรักกัน แต่ก็โดนคนอื่นลักพาตัวไปอีก จนทำให้ชิเงรุป่วยต้องเข้าโรงพยาบาล เธอเองที่ให้คนที่รู้จักในวงการช่วยตามหาก็ไม่มีวี่แวว แต่กลับมาเจอในสถานที่ที่เธอชอบมา
“ห่วง..ค..คุณพ่อห่วงผม...” รินน้ำตาคลอ ไม่อยากจะเชื่อว่าคุณพ่อที่เกลียดตัวเองมาตลอด จะมาเป็นห่วงได้
“ใช่จ้ะ เขาห่วงเธอมากนะ เรารู้ความจริงหมดแล้ว โควเองก็ตามหาเธอไม่เลิกเลย ฉันเองก็ห่วงเธอ..ตอนนี้เธออยู่กับใคร?” เอริถามอย่างเป็นห่วง ยังคงอยู่ในท่านั่ง
“ต..ตอน...นี้...ผม..” รินอึกอักเล็กน้อย เพราะยังคงงงๆกับเรื่องราวใหม่ๆที่ได้ยิน ครอบครัวที่เกลียดตัวเองมาตลอด แสดงความเป็นห่วง ซึ่งเป็นสิ่งที่เขาโหยหามาตลอด อยากได้มาตลอด นึกไม่ถึงว่าจะเป็นจริง...
“อ้าว ทำไมรินถึงมานั่งแบบนี้ล่ะ?” มาซายะกลับมาจากการคุยโทรศัพท์ เห็นภาพแปลกแล้วอดขำไม่ได้ สาวสวยอยู่ในท่านั่งจับไหล่หลานชายที่ใส่ชุดกิโมโนของผู้หญิง เป็นภาพที่ไม่เคยเห็นมาก่อนในชีวิต
“อ๊ะ...” รินสะดุ้งโหยง มองเห็นคุณตาที่มองมาอย่างขำๆ สับสนกับความคิด อารมณ์รู้สึก ตีกันจนมั่วไปหมด สมองเออเร่อร์กระทันกัน
“เอ่อ..ฉันชนเขาเข้าน่ะค่ะ ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้ว ต้องขอโทษด้วยนะคะ” เอริลุกขึ้นโดยฉุดรินลุกขึ้นตามด้วย แต่รินที่ลุกขึ้นยืนกลับทำหน้างงๆ เอ๋อๆจนเธอแปลกใจ มองชายชราเดินเข้ามาหารินอย่างสนิทสนมอย่างแปลกใจ
“ผมเป็นตาของเขาน่ะครับ ต้องขออภัยด้วยจริงๆ” รอยยิ้มนั้นกระชากใจสาวทุกวัยได้เป็นอย่างดี แต่จะชราลงแล้ว แต่เสน่ห์ที่สั่งสมมานมนานยังไม่จางหาย ทำเอาเอริแอบชื่นชมอยู่ในใจ หญิงสาวเหลือบมองรินเล็กน้อย เห็นดวงตากลมๆคู่นั่นดูคลอหน่วยด้วยน้ำตา นึกเอ็นดูและรังเกียจตัวเอง ที่โง่เง่ามาหลายสิบปี หากไม่เป็นเช่นนั้นเธออาจจะได้ลูกชายอีกคนไว้จับแต่งตัวแทนโควที่โตแล้วก็ได้ แต่ตอนนี้จะต้องคิดแผนการที่จะทำให้เธอได้เจอกับรินอีก หากทำได้คงจะเอาตัวเขากลับมาได้ โดยที่ผู้ชายคนนี้ไม่รู้
เพราะเขาคือคนที่ลักพาตัวรินไปแน่ๆ
“แหม หลานชายน่ารักจังเลยนะคะ” หญิงสาวชมอย่างมีมารยา คล้ายหญิงสาวที่กำลังแฝงเจตนาบางอย่างไว้ให้ชายหนุ่ม
“ฮ่ะๆ งั้นหรือครับ คุณเองก็ไม่แพ้กันเลย” แม้จะชราลงทุกวัน แต่ใบหน้านั้นกลับมีเสน่ห์ราวชายหนุ่มที่รุ่นๆ ทั้งดวงตา น้ำเสียงและท่าทาง ยังถือได้ว่า สิ่งที่ทำมาตั้งแต่หนุ่ม ก้ยังคงอยู่แม้กาลเวลาจะเลยผ่าน
‘เจ้าชู้’
คุยกันไปคุยกันมา เอริสามารถผูกมิตรกับมาซายะได้ทันที ตัวมาซายะเองก็ไม่รู้ว่าเอริเป็นใคร แม้จะสนใจเรื่องราวของหลานชายที่อยู่กับชิเงรุ แต่ก็ไม่ได้สนใจอย่างอื่นนอกจากหลานชาย จึงไม่รู้ว่าเอริเป็นภรรยาของชิเงรุ และตามนิสัยเจ้าชู้ที่เป็นมาแต่หนุ่ม เมื่อเห็นสาวสวยก็อดเสียไม่ได้
“เอริซัง..” รินมองดูอย่างห่วงๆ รู้ว่ามาซายะน่ากลัวมาก กลัวว่าเอริจะมายุ่งเดียวจนโดนแบบเคียวซัง
รินยืนรออยู่นาน มาซายะเดินกลับมาพร้อมกับกับที่เอริโบกมือจากไป
“มีอะไร...เหรอฮะ?” รินเห็นใบหน้ามาซายะดูพอใจนิดๆ ดวงตาคู่นั้นดูเจ้าเล่ห์แปลกๆ เหมือนสายตาของเคียวเวลามองเขาตอนที่จะ...เอ่อ...อย่าบอกนะว่าคุณตาของเขากำลังจะจีบเอริซัง....
“ริน มื้อเย็นวันนี้เอริซังจะไปทานอาหารด้วยกันกับเรานะ นานๆที ทานอาหารนอกบ้านด้วยก็ไม่เลวใช่ไหม?” มาซายะพูดพร้อมกับยิ้ม มือหนาลูบหัวน้อยๆของรินเบาๆ ไหนๆก็นัดเธอคนนั้นไว้แล้ว ก็พารินไปด้วยเสียเลย เขาเองก็อยากจะทานข้าวเย็นนอกบ้านกับรินดูบ้างสักครั้ง มันเป็นเรื่องปกตินี่ที่คุณตาอย่างเขาจะออกมาทานข้าวกับหลานชายนอกบ้าน แม้จะมีสาวมาด้วยก็ตาม
“อ่ะ...ฮะ”
“ฉันจะซื้อชุดให้นะ เลือกได้รึยัง?” มาซายะถาม มองหลานตัวเองใส่ชุดผู้หญิงแล้วไม่รู้สึกขัดตา คงจะถูกพวกพนักง่านหญิงแกล้งเอากระมัง
“ย..ยังเลยฮะ” รินนึกขึ้นได้ ยังไม่มีชุดไหนที่เขาเลือกเลยนี่นา
“งั้นไปกันเถอะ” มาซายะยิ้มก่อนจะจูงมือรินไปพร้อมกัน ภาพภายนอกที่คนอื่นเห็นคือคุณตากับหลานสาวที่รักใคร่กันดี
.
.
.
หญิงสาวในชุดกระโปรงรัดรูปจนเห็นสัดส่วนที่ดูดีอย่างนางแบบ เดินออกมาจากร้านเสื้อผ้าที่จำหน่ายชุดกิโมโน ยูคาตะ หน้าร้านมีป้ายไม้ใหญ่หรูหรา เขียนด้วยลายเส้นแบบพู่ดันจีนดูสวยงาม ลานจอดรถของร้านมีรถยนต์คันหรูสีขาวมุกเรียบหรูจอดอยู่ เธอเปิดประตูรถออกก่อนจะก้าวเข้าไปนั่งในรถ สงบสติอารมณ์ทั้งหมด ตั้งสมาธิอย่างเป็นกิจวัตร
“ตี๊..ดี~ ตี๊ ดี~” เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น หญิงสาวกดรับก่อนจะแย้มยิ้มเมื่อใครโทรมา
“สวัสดีค่ะ ที่รัก” เวลานี้เขาคงจะอยู่ที่โรงพยาบาล เพราะเรื่องขิงริน สุขภาพของเขาจึงทรุดโรมลงเล็กน้อย เอาเวลาไปสืบหาตามหาว่ารินถูกใครลักพาตัวไป แม้จะตามหาเท่าใดก็ไม่พบ ก็ยังไม่เลิกรา นึกไม่ถึงว่าจะอยู่กับผู้ชายคนนี้ ดูจากอายุและท่าทางแล้ว เขาน่าจะเป็นคนที่ใกล้ชิดที่คาดไม่ถึงเสียมากกว่า ใบหน้านั้นแลคล้ายกับเคยเห็นที่ไหนมาก่อน คลับคล้ายคลับคลาแต่นึกไม่ออก
“ค่ะ กำลังจะกลับแล้วล่ะค่ะ เดี๋ยวฉันจะแวะไปหานะคะ” เอริบอกกับชิเงรุ อีกฝ่ายบ่นนิดๆว่าเหงา เพราะอยู่คนเดียว โควเองก็ยุ่งกับมหาวิทยาลัยอยู่ทำให้ไม่มีใครมาหา แม้จะอยู่ในห้องที่พร้อมสรรพในสิ่งอำนวยความสะดวก ทั้งทีวี ตู้เย็น แอร์และอย่างอื่นอีกมาก
“ค่ะ คิกๆ เดี๋ยวจะซื้อของไปฝากนะคะ แถมวันนี้ก็มีข่าวดีเสียด้วยสิคะ” อีกใยเหมือนจะดีใจร่วมด้วย รับรองเลยว่าถ้ารู้เขาจะต้องดีใจจนแทบหายป่วยแน่
“เป็นข่าวดีที่สุดเลยล่ะค่ะ”
ต่อจากนี้ เธอจะต้องไปหาชิเงรุ บอกข่าวดีนี้ให้เขารู้และวางแผนให้ดีๆเพื่อจะเข้าถึงตัวผู้ชายคนนั้นและเอาตัวรินกลับมา
เธอจะพลาดไม่ได้เด็ดขาด
สำหรับครอบครัวที่สมบูรณ์แบบและเพื่อที่จะชดใช้ให้กับความโง่เง่าเห็นเห็นแก่ตัวนี้
.......................................
ตอนหน้านังโควโผล่ฮับ แอบหมั่นไส้ตอนอ่านย้อนไป เห็นฮีสุขจุง
ขอโทษด้วยที่ไม่ได้อัพ พอดีไปเข้าค่ายบวกกับหมดแรงเลยไม่ได้อัพ แถมเน็ตหลุดบ่อยๆด้วย โฮๆๆ
ความคิดเห็น