คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #45 : เซอร์ไพรซ์!!
พัสดุกล่องโตถูกส่งมาที่บ้านพักของเขาในลอนดอน ยาตะมือมันเขจ้ามาให้ขณะเขากำลังนั่งดูทีวี พัสดุนั้นส่งตรงมาจากญี่ปุ่น จ่าหน้าถึงเขา รินรู้ทันทีว่ามันมาจากใคร จะเป็นใครไปได้นอกจากครอบครัวที่รักแสนสำคัญ
“หนักน่าดูเลยนะครับคุณหนู” เขาเช็ดจานที่ล้างเสร็จแล้วต่อหลังจากที่ไปรับพัสดุมาแล้ว
“ผมจะเปิดตอนนี้ล่ะ” รินร้องบอกอย่างตื่นเต้น มือฉีกกล่องอย่างซุกซนโดยไม่สนกรรไกรที่ยาตะวางไว้ให้แม้แต่น้อย เสียงแคว่กของกระดาษดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง
รินแกะเทปกาวที่ห่อกล่องมาออกอย่างรวดเร็ว เศษกระดาษปลิวกระจายไปทั่วบ้าน สีหน้าตื่นเต้นของเขาดูมีชีวิตชีวา ฝากล่องถูกเปิดออกในที่สุด มองเห็นข้าวของที่ถูกส่งมา
ขนมญี่ปุ่นรูปร่างน่าทานถูกห่อมาอย่างดี ขนมเช่นนี้เก็บไว้ได้นานเป็นเดือน ทั้งเซมเบ้ ไดฟุกุ โมจิสำหรับย่าง ขนมกรุมกรอบ ป๊อกกี้ รวมถึงชาญี่ปุ่นยี่ห้อดีที่ดื่มแล้วชวนให้นึกถึงญี่ปุ่นขึ้นมา
ข้าวของอย่างอื่นก็มีตุ๊กตาขนนุ่ม ของเล่นต่างๆ ซีดีเพลง เสื้อผ้าที่ส่งมาจากพี่ชายกับไทกะ
“ว้าว” รินหยิบนั่นหยิบนี่ออกมาดูอย่างตื่นตาตื่นใจ ขนมที่ไมมีวันได้เห็นในลอนดอน ของเล่นและข้าวของต่างๆที่ถูกส่งมาถูกเปิดออกมาชมด้วยความสุนกสนานและปลาบปลื้มซาบซึ้ง ของทุกชิ้นที่ส่งมาสัมผัสได้ถึงความรักเต็มเปี่ยม จากครอบครัวที่อยู่ไกลแสนไกลอีกฟากหนึ่งของโลก
“อ๊ะ คุณหนู มีอีกกล่องนะครับ” ยาตะเดินเข้ามาอีกครั้งเพราะเจ้าหน้าที่ไปรษณีย์ลืมของอีกกล่อง กล่องนั้นมีขนาดเล็กกว่ามาก แต่ทันทีที่รินอ่านชื่อ หัวใจก็พองโตอย่างประหลาด รีบเก็บของที่ส่งมาจากครอบครัวจนเรียบรอยแล้วหอบเอาขึ้นไปดูบนห้องทั้งสองกล่องเสียเลย ทิ้งให้ยาตะอยู่คนเดียวในครัวขณะที่กำลังยิ้มอย่างใจอ่อนให้กับท่าทีเช่นนั้น
ห้องนอนถูกเปิดออกอย่างรวดเร็ว มือบางหอบเอากล่องพัสดุสองกล่องต่างนาดเข้าไปในห้องอย่างเร่งรีบ วางกล่องใหญ่ไว้บนโต๊ะแล้วกระโดดขึ้นเตียงพร้อมกล่องเล็กด้วยใบหน้าชื่นชานและสดใสกว่าที่เคยเป็น
กล่องพัสดุสีขาวถูกเปิดออกอย่างเบามือ ฝากล่องเปิดออกอย่างช้าๆด้วยความตื่นเต้น จดหมายในซองสีน้ำเงินเข้มลายฟ้าครามบรรจุอยู่ในนั้น กล่องกำมะหยี่ขนาดเล็กและขวดน้ำหอมเล็กๆวางอยู่ในก่องนั้นอย่างเรียบร้อย ใบหน้าหวานฉายแววเขินอายเล็กๆ มือที่สั่นเทาเพราะความตื่นเต้นรีบหยิบจดหมายเปิดออกอ่านด้วยความรู้สึกที่ราวกับล่องลอยไปในอากาศ
‘สวัสดีริน ที่นั่นอากาศคงจะเย็นใช่ไหม ต้องใส่เสื้อหนาแล้วนอนห่มผ้าด้วยนะ
ฉันคิดถึงเธอจริงๆเลย มาเขียนจดหมายแบบนี้มันดูน่าตลก แทนที่จะโทรหา แต่ว่าแบบนี้มันสื่อความรู้สึกได้มากกว่ายังไม่รู้สิ ฉันเลยเลือกเขียนมาหาเธอแทน เรียนเป็นยังไงบ้าง เข้ากับเพื่อนคนอื่นๆได้ไหม ถ้ามีเรื่องกลุ้มใจก็โทรหาได้เสมอนะ ฉันเองก็จะหาเวลาว่างโทรหาเธอให้ได้เสียที ไม่ได้ยินเสียงของเธอมานานแล้ว ฉันทรมานจะแย่
ช่วงนี้คุณตาของรินอนุญาตให้ฉันกลับมาทำงานเดิมได้แล้วล่ะ เพราะงั้นงานจึงยุ่งมากเพราะฉันไม่ได้ดูแลนานหลายเดือน ขอโทษจริงๆนะ
ฉันมีของขวัญมาให้ เปิดดูเองนะในกล่องเล็กๆนั่นน่ะ ไม่รู้ว่าเธอจะชอบไหม แต่ฉันยากให้เธอใส่ไว้ ให้มันแสดงว่าเธอมีฉันเป็นเจ้าของแล้ว
ส่วนขวดน้ำหอมอันนั้น ฉันให้เพื่อนช่วยทำขึ้นมาให้ กลิ่นเฉพาะของตัวเธอเอง คิดว่ามันเหมาะกับเธอดีนะ
รักษาสุขภาพด้วยนะ
รัก
คุโรซากิ เคียว’
เนื้อหาไม่มากเท่าไหร่ แต่สิ่งที่สัมผัสได้กลับล้นพ้นหัวใจที่พองโต ถ้ามองเห็นมันคงจะล้นทะลักไปทั้งบ้าน รินนอนกอดจดหมายแล้วกลิ้งไปมาบนเตียงด้วยความขวยเขิน ใบหน้าแดงเรื่อ สัมผัสความรักจากเขาได้เต็มเปี่ยม จริงๆแล้วก็อยากจะโทรหาเขา ไม่อยากนั่งคิดถึงอยู่คนเดียว แต่ว่าคุณตากำลังทดสอบเขาอยู่ แต่ตอนนี้เขาทำงานเหมือนเดิมแล้ว แสดงว่าบททดสอบจบแล้วเหรอ?
รินเลิกคิดเรื่องนั้นแล้วนั่งตัวตรง วางจดหมายที่เปิดอ่านแล้วไว้ข้างๆ มือขาวเลือกหยิบขวดน้ำหอมขึ้นมาก่อน ขวดน้ำหอมในกล่องกระดาษอย่างประณีตถูกเปิดออกช้าๆ บนกล่องเขียนว่า ‘My love’ ด้วยตัวอักษรสีชมพูอ่อนบนกล่องสีขาวนวล
ขวดน้ำหอมทรงยาวรีสีชมพูอ่อน เขียนด้วยคำเดียวกับหน้ากล่อง ฝาขวดเปิดออได้มันประดับจี้รูปหัวใจที่ฝังเพชรเม็ดเล็กๆเป็นรูปดอกซากุระไว้ด้วย ดูราคาแพงมาก สีชมพูของน้ำหอมทำให้ดูอ่อนหวานขึ้น รินลองเปิดออกมา กลิ่นหอมอ่อนๆก็โชยออกมา
กลิ่นของกุหลาบอ่อนๆ ดูอ่อนโยน กลิ่นน้ำหอมที่มีกลิ่นของกุหลาบ กลิ่นวานนิลา ดอกซากุระและกลิ่นหอมของนมผสมเอาไว้ดูลงตัวและชวนให้เคลิบเคลิ้มอย่างประหลาด พอรู้ว่ามันเป็นน้ำหอมที่ทำขึ้นเพื่อให้เหมาะกับเขา เขาก็รู้สึกว่า....ว่า....
รินขดตัวกลมบนเตียงกอดหมอนแล้วดิ้นไปดิ้นมาอยู่นาน ใบหน้าแดงซ่านเลยไปถึงใบหู ความรู้ทีล้นพ้นในหัวใจมันทะลักออกจนเก็บไว้ไม่ไหว ไม่รู้จะจัดการกับมันยังไงดี
เขาดู..โรแมนติกจัง
รินกอดหมอนแน่น จินตนาการว่าเขากำลังทำอะไรอยู่
แต่ว่า มีของอีกหนึ่งชิ้นที่ยังไม่ได้แกะ
รินลุกขึ้นอีกครั้ง คราวนี้เหมือนจะอ่อนแรง เหมือนถูกเคียวโอบกอดไว้ทั้งตัวจนหมดแรง มือบางหยิบกล่องกำมะหยี่ขึ้นมาอย่างช้าๆ แล้วเปิดมันออก
แหวนเงินสีขาวงาช้างอยู่ในนั้น ประดับด้วยเพชรสีชมพูเล็กๆอย่างเรียบง่าย หัวใจดวงน้อยพองโตจนระเบิดออกมา รินได้ยินเสียงฟู่เหมือนอะไรระเบิด จากนั้นก็ฟุบลงไปกับเตียง สำลกกับความรักที่เขามอบให้จนกระดิกตัวแทบไม่ได้ ได้แต่มองเพดานอย่างล่องลอยเท่านั้น.....
.
.
.
.
.
ที่ลานหน้าสนามบินลอนดอนคลาค่ำไปด้วยผู้คนเช่นเคยในเวลายามบ่ายเช่นนี้ หญิงสาวรูปร่างสูงเพรียวแบบคนเอเชีย ผิวขาวและรูปร่างเพรียบระหงชวนให้คนมอง เธอสวมเสื้อสีขาวสกรีนภาพนาฬิกาบิ๊กเบนแนววินเทจ ผูกผ้าพันคอสีเทาขาวเล่นลวดลายและยีนส์เข้มที่ขับให้ช่วงเรียวขาดูสวยขึ้นมา รับกับส้นสูงสีน้ำตาลเข้ม มือลากกระเป๋าใบใหญ่ออกมาอย่างเร่งรีบ
มือขาวบางกวักมือเรียแท็กซี่แล้วบอกสถานที่ที่ต้องการไป
“โรงแรมมิเนอร์ว่าค่ะ” รถแท็กซี่แล่นอออกจากสนามบินไปยังจุดหมายปลายทางจากลูกค้า
“สวัสดีครับ?” ยาตะรับสายโทรศัพท์บ้านที่ไม่เคยมีใครโทรมานอกจากบ้านโคมิซึมิ มาซายะและสมิธเท่านั้น
“สวัสดีจ้า ยาตะใช่ไหม? ฮานะเองน๊า~” เสีงสดใสแบบนั้นทำเอายาตะขนลุกขึ้นมาแว่บหนึ่ง คุณหนูคนเล็กของบ้านโคดากะ โคดากะ ฮานะ...
“ใช่ครับคุณหนูฮานะ ไม่ทราบว่ารู้ได้ยังไงครับว่านี่คือเบอร์....”
“แค่เบอร์บ้านที่หลานชายพักอยู่น่ะ เรื่องง่ายๆอยู่แล้ว ถึงจะไม่เคยเจอหน้ากันก็เถอะ แต่ฉันก็อยากเจอเขาอยู่ดี อยากรู้ว่าเขาจะเหมือนพี่ไหม” น้ำเสียงยามเอ่ยถึงพี่สาวดูเศร้า แต่ทว่าเสียงนั้นก็กลับมาสดใสได้เหมือนเดิม
“คิกๆ เตรียมอาหารอร่อยๆไว้ด้วยล่ะ ฉันจะไปหาตอนนี้ล่ะ อย่าให้เขาออกไปไหนนะ! ฉันมีของฝากให้เขากับยาตะเยอะแยะเลยล่ะ ไว้เจอกันตอน 5 โมงนะ!” ฮานะวางสายลงทันที ยาตะถอนใจเล็กๆ เธอคนนี้ไม่ว่าจะทำอะไรก็ชอบเร่งรีบอยู่เสมอ และสดใสมากเสมอ
“คุณหนูครับ” เขาเดินขึ้นไปหารินบนห้อง เปิดประตูห้องที่ไม่ล็อกเอาไว้ มองเห็นคุณหนูของเขานอนฟุบอยู่กับเตียงด้วยท่าทางที่ไม่งาม รอบตัวมีแต่ของจากเคียววางเกลื่อนกลาด
“คุณหนู....เป็นอะไรรึเปล่าครับ..” เขาแตะตัวรินเบาๆ เขย่าเล็กน้อย มองใบหน้าที่เหมือนสจิหลุดกระเจิดกระเจิงแต่ทว่าแดงซ่านไปถึงใบหูด้วยความรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก
“งื่อ...ย...ย...ยะ..ยาตะซัง..งัง...” ตายล่ะ โรงพยาบาลใกล้ๆนี่เบอร์อะไรนะ เขาควรจะโทรหาโรงพยาบาลเผื่อไว้รึเปล่า คุณหนูท่าทางจะเป็นหนัก
“ค..เคียวซังเขา..เขา....” นิ้วเรียวชี้ไปยังขวดน้ำหอม ซองจดหมายและกล่องแหวนกำมะหยี่สีแดงที่วางอยู่รอบตัวด้วยท่าทีสั่นเทาราวกับไปดูหนังสยองขวัญมา
“ของพวกนี้? ทำไมหรือครับ” เขาถามอย่างงุนงง ฝ่ายนั้นส่งของขวัญมาให้ มีเหตุผลอะไรที่ต้องทำท่าทีแบบนั้นด้วย
“มัน....โรแมนติกจังฮะ....ทั้งน้ำหอมแล้วก็แหวน...” รินซุกหน้าลงกับหมอนใบโตด้วยความเขินอาย น้ำเสียงอู้อี้ ใบหูที่โผล่พ้นมาแดงแจ๋ราวกับสตอเบอรี่ ยาตะมองแล้วอมยิ้มน้อยๆ คุณหนูของเขาดูน่ารักน่าเอ็นดู อีกฝ่ายเป็นผู้ใหญ่แล้ว ไม่แปลกที่จะส่งของแบบนี้มาให้ ส่งแหวนกับน้ำหอมมาให้แบบนี้ เขารักจริงแน่ และไม่ใช่ครั้งแรกที่เขารู้สึกเช่นนั้น ถ้าไม่รักจริงเขาคงไม่ยอมตอบตกลงไปเป็นคนขนของที่โรงงานของคุณท่านแน่
“แหวนนี่น่ะ สำคัญมากนะครับ อย่าวางไว้แบบนี้สิครับ” เขาจัดการรวบรวมของทั้งหลายมาวางบนโต๊ะไห้เรียบร้อยแล้วลุกขึ้นจากเตียงแล้วส่ายหัวให้กับท่าทางดูตลกเช่นนั้น
“อ้อ คุณหนูครับ เดี๋ยวจะมีแขกมา เดี๋ยวเปลี่ยนชุดแล้วลงมาข้างล่างนะครับ” ยาตะร้องบอก กำลังคิดอยู่ว่าจะทำอาหารอะไรดีระหว่างอาหารอิตาลีที่เธอคนนั้นชอบถึงกับบินไปเรียนต่อที่อิตาลีหรืออาหารญี่ปุ่น
“ใคร..เหรอฮะ?” รินถามเสียงอู้อี้ออกมาจากหมอนน้ำเสียงสงสัย
“คนสำคัญเลยล่ะครับ”
รินเปลี่ยนชุดแล้วเดินลงมาข้างล่าง กลิ่นหอมของอาหารอบอวลไปทั่วบ้าน ขณะนี้เวลาบ่ายสี่โมง ทำอาหารตอนนี้ดูจะเร็วไปเสียหน่อย
“จะทำอาหารอะไรเหรอฮะ?” รินชะโงกหน้ามาดูยาตะที่เตรียมอาหารไว้หลายอย่าง ในหม้อต้มพาสต้า อีกหม้อนึงกำลังต้มซุปมิโสะ ชามผสมใส่มันฝรั่งบดเอาไว้ ใกล้ๆมีหมูที่หมักไว้ แป้งและเกล็ดขนมปัง ในมือเขากำลังหั่นส่วนผสมที่รินไม่รู้จักอีกด้วย
“จะทำหลายอย่างเลยล่ะครับ” ยาตะเพียงแค่ยิ้มแล้วนำอาหารว่างให้รินทานรออาหารเย็น เพราะอีกฝ่ายจะมาถึงในเวลา 5 โมงเย็น
รินนั่งดูทวีที่กำลังฉายละครพลางทานของว่างที่เป็นเยลลี่ส้มไปพลาง กลิ่นอาหายลอยโชยมายั่ยวนจนเริ่มหิว
รินแอบดูว่ายาตะกำลังทำอาหารอะไรอยู่ เหมือนมันจะมีหลายอย่างมากเลย ได้กลิ่นของมิโสะกับกลิ่นอาหารอื่นๆด้วย จากกลิ่นไม่น่าใช่อาหารญี่ปุ่นด้วย
อาหารหลายอย่างเริ่มเสร็จเกือบหมดแล้ว ที่เหลือก็แค่บางอย่างที่ยังยากให้ร้อนเอาไว้ทันแขกที่มา คุณหนูเองก็ดูท่าจะเริ่มหิวแล้วด้วย เขาคิดเช่นนั้นขณะเหลือบมองไปทางด้านหลังที่มีสายตากลมๆนั่นจ้องมาที่อาหาร ของว่างคงไม่พอเสียแล้ว
นาฬิกาบอกเวลา 5 โมงเย็น หลังจากที่เขาทอดคร็อกเก้เสร็จเรียบร้อย เสียงออดที่หน้าบ้านก็ดังขึ้นทันที
ช่างมาตรงเวลาซะจริงเลยนะ...
เขาถอดผ้ากันเปื้อนออกแล้วเดินออกไปหน้าบ้านท่ามกลางสายตาสงสัยปนตื่นเต้นของรินที่มองตามหลังมา
หน้าบ้านที่มีพื้นที่ปลูกดอกไม้ในกระถางหลายต้น มีโต๊ะมาหินไว้นั่งเล่นพร้อมกับต้นไม้ใหญ่และชิงช้า อีกฟากของประตู หญิงสาวสูงเพรียวกำลังยืนยิ้มร่า สองมือสองไม้หิ้วของพะรุงพะรังดูสดใสและยิ้มแย้มดุจดั่งดวงอาทิตย์
ถ้าจะเปรียบซายากะเป็นพระจันทร์ยามค่ำคืนที่งดงาม ลึกลับและสูงส่ง เธอคนนี้เองก็คือพระอาทิตย์ที่สดใส ร้อนแรงและเจิดจ้า
เขายิ้มให้กับเธอ เป็นหนึ่งในคนที่เขาจะสนิทใจได้อย่างไม่มีข้อกังขา เช่นเดียวกับซายากะที่ถือว่าเป็นพี่น้องในบ้านเดียวกัน
“มาแล้วจ้า! เขาอยู่ไหมๆ นี่ อยู่ใช่ไหม!” ดวงตาของเธอเป็นประกาย นับตั้งแต่ต้องกลับมายังบ้านเกิด ประเทศญี่ปุ่นเป็นครั้งที่สองนับจากการไปเรียนต่อที่อิตาลี ครั้งแรกที่กลับมาคืองานแต่งงานของพี่สาวที่รักยิ่ง และครั้งที่สองคือ
งานศพของพี่สาว
ได้ยินว่าลูกชายของเธอมาด้วย หลานชายตัวเล็กๆของเธออยู่ไหนกัน? ตอนนั้นเธอตามหาเขาไปทั่วงาน สุดท้ายก็เห็นแค่แผ่นหลังเขาเดินขึ้นรถของบ้านโคอิซึมิไป แม้จะผูกใจเจ็บที่ชิเงรุเป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้พี่สาวต้องตาย แต่เธอไม่ต้องการอาฆาตแค้น การทำแบบนั้นจะยิ่งนำมาสู่ความหายนะ คนที่กระทบมากที่สุดก็คือหลานชายของเธอเอง
แล้วเมื่อต้นปีนี้เธอก็ได้ยินจากพ่อ ทุกอย่างดำเนินไปได้ด้วยดี จบลงด้วยดี ทุกอย่างแฮปปี้มีความสุข ก่อนหน้านี้ที่เธอไม่ได้มีส่วนร่วมก็เพราะพ่อของเธอต้องการให้เธอสนใจกับการเรียนเสียมากกว่า กับปีสุดท้ายที่จะจบนี้ด้วย
แต่ว่าทุกอย่างลงเอยด้วยความสุข เธอก็ไม่มีอะไรต้องกังวล เธอจบเรียนมาได้ แม้จะไม่มีพ่ออยู่ข้างๆตอนถ่ายรูปเธอเองก็ไม่ได้รู้สึกน้อยใจที่พ่อสนใจหลานชายมากกว่า กลับเป็นยินดีที่พ่อรักหลานชายที่ไม่ได้เจขอกันตั้งแต่เขายังเล็กๆ
จนตอนนี้เธอมีงานทำ แม้จะยุ่งจนไม่มีเวลาว่าง แต่ก็มีวันหยุด เธอจึงวางแผนไว้ว่าจะมาที่ลอนดอน ที่ที่หลานชายมาเรีนยต่อไฮสคูลที่นี่
อีกไม่กี่นาทีเธอก็จะได้เจอเขาแล้ว!
เธอเดินเข้าบ้านมา ชะโงกหน้าแอบดูเขานิดๆ มองเห็นหัวเล็กๆนั่งอยู่ที่โซฟาในบ้าน ขนาดตัวเล็กๆน่ากอดเป็นที่สุด!
“ใครเหรอฮะ? แขกน่ะ” ดูตากลมๆนั่นสิ ถอดแบบจากพี่มาไม่มีผิด เขาดูน่ารักมากจริงๆเลย
“Nipote!!~” หญิสาวโยนของที่ถือไปบนโซฟาแล้วโดกอดรินตัวลอย จนล้มลงไปบนโซฟาทั้งคู่ เอาแก้มถูแก้มข้างนี้ทีข้างนู้นทีอย่างหมั่นเขี้ยว บีบแก้ม จับพลิกซ้ายพลิกขวาสำรวจดูอย่างถี่ถ้วน
“อ่ะ..อื๊อออ....” แก้มป่องๆขาวๆถูกดึงจนยืดออก หน้าตาดูบิดเบี้ยว รินส่งเสียงร้องแปลกๆออกมาพยายามเพ่งดูว่าใครกันที่เป็นแขกที่มาวันนี้
ไม่ใช่คนรู้จักแน่ๆ แต่หน้าตากลับคุ้นเคยและคล้ายคลึงมากเหลือเกิน
ฮานะกอดเขาแน่นแล้วยิ้มหวาน หลานชายของเธอน่ารักมากจริงๆด้วย หน้าตาถอดแบบทพี่สาวของเธอมาเปี๊ยบ ดวงตากลมๆกับผิวขาวๆนั่นเหมือนกันมาก
เธอปล่อยเขาออกแล้วลูบหัวด้วยความคิดถึงและเอ็นดู ความรักและความเอ็นดูก่อตัวขึ้นมาเป็นกองใหญ่ๆจนล้นพ้น เด็กคนนี้เหมือนตัวแทนของพี่สาวเธอจึงรู้สึกรักเขามากแม้จะเพิ่งเจอหน้ากัน แต่สายใยของครอบครัวก็แน่นแฟ้นแม้จะไม่เคยเจอหน้ากัน
“คุณหนูครับ นี่คือคุณหนูฮานะ ลูกสาวคนเล็กของคุณตาคุณหนู น้องสาวของคุณหนูซายากะ และเป็นน้าสาวของคุณหนูครับ”
“ดีจ้า~” เธอโบกมือให้เบาๆด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม รินมองเธอตาวาวด้วยความตื่นเต้น มิน่าล่ะถึงหน้าตาคล้ายกับคุณแม่มากๆเลย ดูอ่อนหวานแล้วก็สดใสร่าเริงเห็นแล้วนชวนให้สบายใจและรู้สึกดี
“คุณคือคุณน้าของผมจริงๆเหรอฮะ?” รินรู้สึกดีใจมาก นอกจากครอบครัวคนอื่นนอกจากคุณตาแล้ว เขายังไม่เคยได้เจอพี่น้องของคุณแม่ที่มีศักดิ์เป็นคุณอาหรือคุณน้าเลยสักครั้งเดียว แต่วันนี้กลับได้เจอแบบไม่ทันตั้งตัว เรียกว่าเซอร์ไพรซ์มากๆ เขาจึงดีใจและตื่นเต้นมาก จึงเอ่ยปากถามเพื่อความแน่ใจ
“แน่นอนสิจ๊ะ ฉันเป็นน้าสาวของเธอ” ฮานะกอดรินอีกครั้งอย่างมันเขี้ยว กอดแล้วเอาแก้มถูๆไถๆไปมาอย่างอดใจไม่ไหว
“ทักทายเรียบร้อยแล้ว เรามาทานข้าวเย็นกันเถอะครับ คุณหนูฮานะ คุณเดินทางเหนื่อยๆ ผมเตรียมอาหารไว้ให้แล้วครับ” ยาตะร้องบอกแล้วเชิญเธอไปที่โต๊ะทานข้าว
อาหารเย็นมือนี้มีมากกว่าทุกวันสำหรับรินที่กินจุจนยาจะชักห่วงกระเพาะเล็กๆนั่น แต่วันนี้พิเศษหน่อยเพราะมีแขกพิเศษมาทานด้วย เขาจึงแสดงฝีมือทำอาหารเต็มที่
บนโต๊ะอาหารมีทั้งอาหารญี่ปุ่น อาหารฝรั่งและอิตาลีซึ่งหน้าตาน่าทานชวนให้เจริญอาหารมาก ทั้งลาซานญ่า สปาเกตตี้ พิซซ่าถาดเล็ก คีช พายตับ ซุปข้าวโพด ซุปมิโสะ ไก่คาราเกะ ซูชิปลาและของทะเล คร็อกเก้ หมูทอด สลัดมันฝั่ง และอีกมากมายที่ดูแล้วไม่น่าทานหมด แต่หมดแน่ๆสำหรับสองคนตรงหน้าเขา
นอกจากอาหารแล้ว เขายังเตรียมของหวานไว้ให้อีก เพื่อให้ทั้งสองคนได้ทานอิ่ม เขารู้สึกว่านับวันเขาจะกลายเป็นคุณแม่ไปเสียแล้วเวลามีความคิดเช่นนี้ขณะทำอาหาร
ทั้งคู่มองหน้ากันราวกับรู้ใจกันเหมือนรู้จักกันกันมานนมนานแล้ว จากนั้นจึงลงมือทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อย ฮานะเล่าเรื่องที่เธอไปพบเจอมาขณะท่องเที่ยวให้เขาฟังอย่างสนุกสนาน ทำให้บรรยากาศอาหารเย็นดูครื้นเครงกว่าทุกวันเพราะเสียงพูดคุยกันเจื้อยแจ้วของฮานะนั่นเอง
ยาตะมองภาพตรงหน้าด้วยรอยยิ้มบางๆ เขารู้สึกว่าอะไรบางอย่างที่ห่างหายไปนานได้กลับมาอยู่ร่วมกันอีกครั้ง รินเป็นเหมือนยาดีที่ช่วยสมานบาดแผลให้กับคนอื่นๆที่ต้องเจ็บปวด เขาเป็นตัวเชื่อมความสัมพันธ์ระหว่างมาซายะและชิเงรุให้ดีขึ้น เชื่อมให้มาซายะและเคียวมีความสัมพันธ์อันดีต่อกัน รวมถึงตอนนี้ เขาเชื่อมให้ฮานะที่ทิ้งทุกอย่างแล้วไปเรียนต่อหลังจากที่พี่สาวตายจากให้มาอยู่ญี่ปุ่นอีกครั้งจากการที่เธอบอกเขาเมื่อไม่กี่สิบนาทีก่อนหน้านี้ สิ่งนี้ก็เป็นเพราะริน
รินคือดวงใจของทุกคน
หากเขาเจ็บ ทุกคนคงเจ็บตาม
ยาตะยิ้มอีกครั่งกับภาพที่ดูแล้วมีความสุขแบบนี้ พลางนึกถึงซายากะ ที่เปรียบเสมือนพี่น้องที่โตด้วยกันมา แล้วพูดในใจในฐานะเพื่อนแบบที่เธอชอบให้เขาทำกับเธอมาตลอด ตอนนี้เขานึกเสียใจที่ไม่สามารถพูดกับเธอแบบเพื่อนอย่างที่เธอหวังได้
เธอคงไม่มีอะไรต้องห่วงอีกแล้วล่ะ ซายากะ....
.
.
.
.
.
.
หลังจากอาหารเย็น รินก็ชวนฮานะขึ้นไปบนห้องเพื่อดูรูปถ่ายที่ถ่ายตอนไปเที่ยวกับเพื่อนๆมา ด้วยความรู้สึกสนุกสนานและดีใจอย่างที่ไม่เคยเป็น
“ห้องสะอาดจัง ฝีมือยาตะแน่ๆเลย เขาน่ะชอบทำให้ทุกที่ในบ้านสะอาดเสมอแหละ” เธอนึกถึงตอนยังอยู่ที่ญี่ปุ่นเวลาที่แอบเอาขนมไปซ่อนไว้มักจะโดนยาตะเอาไปทิ้งแล้วจัดห้องเสียใหม่จนจำห้องไม่ได้อยู่ทุกที
“ใช่ฮะ เขาชอบทำความสะอาดให้ผมทุกวันเลย บางทีขนมที่ผมซ่อนไว้เขาก็เอาออกไปเก็บไว้ในครัวล่ะ” รินชอบแอบเอาขนมขบเคี้ยวมาแอบไว้ใต้เตียงกับที่ลับบ่อยๆ แต่ก็ไม่วายถูกเจอแล้วโดนดุจนได้
“จริงเหรอ!?” ตายล่ะ นิสัยแบบนี้เหมือนกับเธอเลยนี่นา...ฮานะยิ้มแหะๆแล้วเกาหัว
“จริงด้วยสิ น้าเอาของมาฝากด้วยน๊า” เธอร้องบอกอย่างร่าเริงพลางเปิดกระเป๋าใบใหญ่ที่ลากเอามาด้วย มันเต็มไปด้วยเสื้อผ้าและของกระจุกกระจิกน่ารัก เธอหยิบเอาชุดที่เธอตัดเองให้เขาดู เป็นชุดพื้นเมืองอิตาลีที่ประณีตและสวยเอามากๆ ประดับประดาด้วยไหมและด้ายสีสันสดใส มีหมวกที่คล้ายกับหมวกพ่อครัวไว้เข้าชุดกัน นอกจากนี้ยังมีชุดอื่นๆที่เป็นชุดแฟชั่นอีกหลายชุดที่บรรจงตัดเย็บมาให้หลานชายสุดที่รักทั้งนั้น แถมในครัวยังมีขนมนมเนยที่หอบจากอืตาลีมาให้ด้วย
รินสัมผัสบนชุดแต่ล่ะชุดด้วยความทึ่ง น้าสาวของเขาเก่งมากๆเลย ตัดชุดสวยๆแบบที่ใส่แสดงโชว์บนเวทีระดับโลกได้มากมายแบบนี้ ชุดแต่ล่ะชุดดูออกได้เลยว่าทำด้วยใจรักและความตั้งใจล้วนๆ
“ขอบคุณนะฮะ คุณน้าฮานะ” รินหยิบมาดูหลายๆรอบ ก่อนคิดจะทำอะไรบางอย่างเพื่อตอบแทนเธอ
“ไม่เป็นไรจ้ะ แค่รินน้อยๆมีความสุขน่าก็ดีใจแล้วล่ะ” เธอพูดจากใจจริง พบเขาเพียงไม่กี่ช่วโมงเธอก็มีความสุขที่สุดในชีวิตหลังจากพี่สาวตายจากไป ช่างเป็นเรื่องที่ดีจริงๆ คิดถูกแล้วที่มาที่นี่และคิดจะย้ายมาอยู่ที่ญี่ปุ่นรอรินกลับไป แต่หลังจากวันหยุดนี้เธอคงต้องเคลียร์งานที่อิตาลีให้เรียบร้อยเสียก่อนจึงจะย้ายไปได้
รินยิ้มให้ ทำเอาเธอแทบละลาย หลานชายของเธอจะน่ารักไปถึงไหนกัน!
รินลุกเอาชุดไปเข้าห้องน้ำ แล้วเดินกลับออกมาด้วยชุดพื้นเมืองสีสวยที่เธอตัดเย็บ ซึ่งเขาใส่แล้วมัน....มัน....น่ารักมาก!!
กะไว้แล้วเชียวว่าต้องเหมาะกับเขา!! เธอคิดอย่างดีใจพลางดีดดิ้นไปกับความน่ารักนั่นอยู่คนเดียวอย่างบ้าคลั่ง
“เหมาะไหมฮะ?” รินถามอย่างเขินๆ ชุดที่ใส่นั้นใส่สบายดี เพราะเนื้อผ้าโปร่งเย็นสบาย แถมยังใส่ง่ายกว่าที่คิดด้วย
“น่ารักมากๆเลยจ้ะ มาลองชุดนี้อีกนะ น้าอยากเห็น” เธอหยิบชุดสไตล์พื้นเมืองอีกชุดมาให้เขาลองซึ่งรินเองก็เต็มใสและรู้สึกสนุกไปด้วย ทั้งสองคนอยู่พูดคุยเล่นและลองชุดแบบนั้นอยู่นานจนดึกดื่น ยาตะที่ดูโทรทัศน์อยู่ด้านล่างเองก็ดีใจไปด้วยที่ทั้งคู่เข้ากันได้ดีพลางยิ้มอย่างวางใจ
ดีจริงๆด้วย แบบนี้...ขออย่าให้มีอะไรมาทำให้วุ่นวายอีกเลย ขอให้สุขแบบนี้ไปตลอดด้วยเถอะ
แต่เขาก็ไม่รู้ว่าอนาคตข้างหน้ากำลังจะเกิดเรื่องที่รุนแรงกว่าเรื่องที่ผ่านมา
..............................................................
ความคิดเห็น