คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #48 : ปิดฉาก
หนึ่งในลูกน้องของเซคันด์กระชากเสื้อเชิ้ตของรินออก เผยให้เห็นผิวขาวๆนวลเนียนยิ่งกว่าผู้หญิง จุดสองจุดสีชมพูอ่อนบนหน้าอกยิ่งปลุกเร้าอารมณ์ให้กับชายสองคนที่คิดจะเสพสมกับเขาหลังจากจบงานนี้อยู่แล้ว
“สุดยอดจริงๆ ทำต่อไปซะ ถ้าพวกตาแก่นั่นเห็นวิดีโอฉันจะได้โก่งราคาขึ้นสูงหน่อยๆ” จิโร่มองอย่างชอบใจ อยากจะสัมผัสผิวขาวๆนั่นเสียจริง
“อ..อย่ามาแตะนะ!” รินบิดตัวหนี แต่ใบหน้ากว่าครึ่งถูกมัดด้วยผ้าอยู่มีเพียงปากที่ยังว่างจึงส่งเสียงร้องออกมาได้เต็มที่ ความรู้สึกเย็นๆวาบๆอยู่แถวหน้าอกเพราะถูกฉีกกระชากเสื้ออกไม่คุ้นเอาเสียเลย เวลาที่เขาเยท่อนบนแบบนี้มีแค่เคียวที่ได้เห็นแท้ๆ ไม่รู้ว่าใครต่อใครจ้องมองอยู่บ้าง ความรู้สึกกลัวทวีคูณขึ้นทุกทีจนอยากร้องไห้ ตอนนี้เริ่มรู้สึกน้ำตาซึมๆ
เซคันด์คิดจะถ่ายวิดีโอที่เหมือนรินถูกลวนลามกลายๆส่งไปให้มาซายะดู พร้อมทั้งข้อความขู่ว่าหากเขาไม่ยอมเซ็นยกสมบัติทุกอย่างให้ วิดีโฮนี้จะถูกส่งไปให้พ่อค้าตลาดมืดที่ยินดีรับรินไปเป็นสินค้าชั้นยอดให้พวกวิปริตหรือพวกนิยมเด็กหนุ่มๆได้ยลโฉมและซื้อไป ข้อความนั้นยังบอกอีกด้วยว่าหลังจากที่รินถูกซื้อไปแล้วจะถ่ายวิดีโอของเขาหลังจากนั้นส่งให้หายคิดถึง
อีกฟากฝั่งหนึ่งบรรยากาศกำลังร้อนระอุ มาซายะจิกโซฟาที่นั่งอยู่แน่นจนเล็บจมลงไปในเนื้อโซฟา แววตาดุดันโกรธแค้นมองดูไอ้สองคนที่กำลังแตะต้องผิวขาวๆของหลานชาย
เคียวเองก็ไม่ต่างกันแก้วน้ำที่ถือในมือถูกบีบจนแตก แม้จะโดนเศษแก้วบาดที่มือจนเลือดไหลเขาก็ยังไม่สน จ้องหน้าสองคนในวิดีโอที่กำลังหล้ามาแตะต้องผิวของรินที่เป็นเพียงของเขาคนเดียว
“คุณท่านครับ สมิธส่งข่าวมาบอกแล้วว่าตอนนี้เค้นจากคนที่จับมาได้แล้วว่าใครเป็นคนสั่งการพวกมันครับ” ยาตะถือโทรศัพท์ เปิดลำโพงให้ได้ยินกันทั่ว เสียงลอดออกมาจากโทรศัพท์ เสียงของสมิธที่พูดญี่ปุ่น เขาทักทายมาซายะด้วยเสียงราบเรียบแล้วพูดรายงานข่าวคราวที่ไปสืบมาได้ในวันเดียว
“ฉันเค้นจากไอ้คนที่จับมาได้แล้ว มันเป็นคนยิงรินกับมือ มันบอกว่าคนที่จ้างมันมาคือหัวหน้าตระกูลมาเฟียที่อยู่แถวอิตาลีใต้ ฉันไม่ค่อยได้ยินชื่อของมันนักไม่น่าจะเป็นตระกูลใหญ่ที่มีอำนาจมากนัก ถ้ามันใหญ่จริงต้องรู้จักฉันและจะไม่กล้าทำแบบนี้แน่! ฉันไล่บี้พวกมันทีละคนๆ พวกที่ทำงานส่งต่อกันเป้นทอดๆคือลูกน้องของพวกมัน มันน่าจะเริ่มรู้แล้วว่าลูกน้องมันถูกไล่ฆ่า หลังจากส่งวิดีโอนั่นมาให้น่าจะเป็นอาวุธสุดท้ายของมันแล้ว ที่เหลือก็ต้องสืบให้ได้ว่ามันกบดานอยู่ที่ไหน ฉันจะจัดการเรื่องนี้ให้เอง” เสียงของสมิธขาดหายไป เป็นอันว่าจบลงการขอกข่าว ได้ยินเพียงเท่านี้ก็ยังไม่เบาใจ หากระหว่างนี้มันทำอะไรกับรินขึ้นมา...
“ชื่อของตระกูลนี่คือดิเซโน่ หัวหน้าของพวกมันคือ เซคันด์ ดิเซโน่ เป็นกลุ่มระดับล่างที่ไม่ค่อยมีชื่อนัก แต่มีชื่อเสียงด้านธุรกิจมากกว่าชื่อเสียงด้านมาเฟีย สำนักงานและบริษัทของพวกมันกระจายอยู่ในอิตาลีใต้เป็นหลักและประปรายในอิตาลีเหนือ สมิธได้ให้คนไปตรวจสอบเพิ่มแล้ว ผมจึงให้คนของเราตรวจสอบด้วย” ยาตะอ่านข้อมูลที่ได้มาเพิ่มจากสมิธ ถ้าเป็นไปได้เขาอยากจะลงพื้นที่เองด้วยซ้ำไป
“งั้นฉันจะให้คนของฉันตรวจสอบด้วยก็แล้ว คลับของฉันมีสาขาอยู่ในอิตาลีด้วย มีพวกมาเฟียมาใช้บริการมากเหมือนกัน พวกมันคงไม่น่าจะมีสำนักงานบริษัทเท่าที่จดทะเบียนอยู่แน่ น่าจะมีตึกสักตึกที่ไม่สะดุดตาและเป็นที่ทำอย่างอื่นบังหน้าของพวกมัน” เคียวครุ่นคิดก่อนจะโทณหาเลขาให้จัดการในเรื่องนี้ เขาจะต้องใจเย็นๆกับเรื่องนี้ สุขุมให้มากที่สุด เพื่อที่จะได้คิดอะไรออกแกว้างๆ อารมณ์โมโหจะทำให้การมองทุกอย่างแคบลง
เขาไม่มีวันยอมให้รินต้องตกอยู่ในสถานการณ์เลวร้ายแบบนั้นนานมากกว่านี้แน่!
หลังจากการถ่ายทำวิดีโอขู่มาซายะเสร็จ รินก็ถูกโยนเขาไปในห้องห้องหนึ่งที่ไม่ใช่ห้องเดิมที่เขาเคยพักแน่นอน เตียงนุ่มกว่านั้นและกลิ่นบุหรี่กับเหล้าในห้องก็ฟุ้งกระจายไปทั่ว
“จุ๊ๆ เธอนี่ผิวเนียนดีจริงๆเลย” เซคันด์ยิ้มกรุ้มกริ่มใช้มือสากหนาลูบอกขาวเบาๆ ทั้งลูบและขยำจนหนำใจ ท่ามกลางเสียงร้องโวยวายและท่าทีขัดขืนจากร่างเล็ก หลังจากที่ลูบไล้จนพอใจเขาก็ปลดเชือกที่มัดข้อมือและผ้าปิดตาออกด้วยอยากจะเห็นหน้าของเด็กหนุ่มรุ่นๆให้ชัดเจนกว่านี้
“น่ารักจริงๆ สนใจจะมาเป็นของฉันไหม จบงานนี้ฉันจะให้เธออยู่กับฉัน อยากด้อะไรก็จะให้ ขอแค่บริการฉันดีๆเท่านั้นเอง” เขายื่นเสนอทันทีที่เห็นหน้าสวยๆของรินแม้จะมีตาซ้ายที่พันด้วยผ้าพันแผลก็ไม่อาจบดบังหน้าสวยๆนี่ได้ รินเม้มมากแน่น สะกดกลั้นอารมณ์ขยะแขยงและหวาดกลัว ถอยหลังจนติดชิดหัวเตียง มือแตะอาวุธที่หามาได้ที่มัดไว้กับเชือกฟางที่หาเจอไว้กับขาราวกับว่าเป็นเครื่องรางที่จะช่วยให้เขารอดพ้นจากสถานการณ์นี้ไปได้
“ไม่!” รินปฏิเสธทันที ใครจะไปต้องการกัน ร่างกายนี้มีให้เคียวเพียงคนเดียวเท่านั้น คนสำคัญของเขาและคนที่เขารัก
“ดื้อจริงๆเลย มานี่ ฉันจะสั่งสอนให้รู้ว่าเธอควรจะเชื่องซะ ยังไงๆ เพื่อเธอแล้วคุณตานั่นก็ต้องเซ็นยกทุกอย่างให้อยู่แล้ว” เซคันด์กระชากข้อเท้าที่ข้างหนึ่งบวมแดงเอาไว้ในมือเดียว โถมทับร่างกายหนาให้ลงมาหาร่างเล็ก กลิ่นตัวที่แม้จะไม่ได้เหม็นแต่เต็มไปด้วยกลิ่นเหล้าบุหรี่ทำเอารินอยากอาเจียน คิดหาแผนหนีรอดไปให้ได้อย่างไม่รีรอ
“ก็ได้...คุณจะทำอะไรผมก็ยอมทั้งนั้นแหละ” รินเริ่มใช้เสียงหวาน ออดอ้อน แตะมือบางเข้าที่ต้นแขนของเขาอย่างเบามือแล้วลูบเบาๆอย่างให้รู้ว่าเขายอมแล้ว
“ฮ่าๆ! ว่าง่ายๆแบบนี้สิดี” เซดันค์ยิ้มอย่างพอใจ ใบหน้าหนาที่เต็มไปด้วยหนวดเคราและรอยแผลมองร่างบางด้านล่างอย่างหื่นกระหาย แค่ใส่เสื้อผ้าธรรมดาๆแค่นี้กลับดึงดูดและยั่วเย้าอารมณ์ให้พลุกพล่านอย่างง่ายดาย เขาไม่รอช้า ไม่รอสนุกหลังงานจบ คิดจะลิ้มรสของดีจากต่างแดนทันที
“อ๊ะๆๆ ไม่เอานะ! กลิ่นตัวคุณเหม็นบุหรี่เหม็นเหล้าแบบนี้ใครจะไปมีอะไรด้วยลงกัน ไปอาบน้ำก่อนสิ ไม่งั้นผมไม่บริการให้ถึงใจหรอกนะ” ประโยคสุดท้ายกระซิบข้างหู เป่าลมเบาๆให้อีกฝ่ายรู้สึกสยิวขึ้นมา ชายวัยกลางคนยิ้มกว้างอย่างถูกใจ อดเปรี้ยวไว้กินหวานคว้าผ้าขนหนูหายไปในห้องน้ำฝั่งตรงข้ามอย่างไม่รีรอ
“ต้องให้ตัวมีกลิ่นหอมๆนะ ผมชอบเวลาที่ผมอยู่บนร่างใครที่มกลิ่นหอมๆ แบบนั้นผมจะชอบและบริการคุณให้ถึงใจมากกว่าที่เคยทำกับใครเลยล่ะ” รินย้ำอีกครั้ง มือจับที่โทรศัพท์มือถือของชายวัยกลางคนที่หัวเราะตอบกลับมา เขาโง่มาก รินคิดในใจ ไม่คิดว่าจะหลงกลได้ง่ายขนาดนี้ โทรศัพท์ของเขาโชคดีที่มันเป็นภาษาอังกฤษ รินกดปุ่มไปที่ข้อความ พิมพ์ข้อความช่วยเหลือทันที สายตามองออกไปนอกหน้าต่างมองเห็นชื่อตึกฝั่งตรงข้ามที่คุ้นๆก็ยิ้มแป้นอย่างดีใจ หลังจากพิมพ์ขอความเสร็จและส่งไปเสร็จแล้วก็รีบลบมันออกจากเครื่อง วางมันไว้ที่เดิมเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น นอนรอบนเตียงอย่างไม่รีบร้อน
ไม่กี่นาทีต่อมาเซคันด์ก็ออกมาพร้อมกับร่างใหญ่ที่เปลือยเปล่า เขาตัวใหญ่มากจนรินรู้สึกกลัวขึ้นมา ขนหน้าอกลามลงไปถึงเบื้องล่างที่ผ้าขนหนูผิด กลิ่นสบู่หอมฟุ้งแต่รินรู้สึกขยะแขยงมากกว่าจะชอบใจ
“คุณลุง...ผมเริ่มมีอารมณ์แล้วสิ” เสียงหวานฟังดูเซ็กซี่ รินนอนบนเตียง เงยหน้ามองอย่างหลงใหล ในใจคิดอยากจะร้องไห้และอยากตบปากตัวเองที่พูดอะไรบ้าๆออกมา
“งั้นเหรอๆ เธอนี่สุดยอดไปเลยนะ เห็นใสๆซื่อๆไม่น่าจะเจนจัดขนาดนี้” เขาดึงผ้าขนหนูออก ท่อนล่างที่มันตื่นเต็มที่ปรากฏสู่สายตาชวนให้ตาบอด แม้รูปร่างของเขาจะสูงใหญ่กลับไม่ได้ดูดีเลยสกนิด แถมเจ้านั่นของเขายังสู่เคียวไม่ได้ด้วยซ้ำไป...
“นี่คุณลุง ผมมาคิดดูแล้ว คุณตาน่ะรักผมจะตายไป เขาต้องเซ็นให้เร็วๆนี้แน่นอน ทำไมเราไม่อดเปรี้ยวไว้กินหวานหลังจบงานล่ะ ถึงเวลานั้นเรรามาฉลองชุดใหญ่กันเลย คุณเองก็ไม่คิดจะส่งตัวผมกลับอยู่แล้วใช่ไหมล่ะ? แค่ขู่นิดหน่อยคุณตาอาจจะไม่ตามสืบต่อก็ได้”
“ว่าไงนะ! ที่พูดมันก็น่าสนใจ แต่เธอไม่คิดจะกลับไปรึไงกัน อยากจะอยู่ที่นี่มากกว่าเรอะ” เซคันด์ไม่ได้คิดถึงอะไรเลย นอกจากเรือนร่างบางอันสมบูรณ์ที่ทำให้เขาอารมณ์พลุ่งพล่านมากกว่าผู้หญิงสวยอวบอัดสักคน
“คุณตาน่ะ บังคับให้ผมไปเรียนต่อที่ลอนดอน ครอบครัวก็เอาแต่เมินเฉยผม เกลียดผม เคียวซังก็ไม่ค่อยจะสนใจ ทำแต่งาน ผมเหงาแล้วล่ะ บางทีการที่ถูกลกพาตัวมาอาจจะสนุกกว่าก็ได้ น่านะ เซ็กส์น่ะไว้ทีหลังเถอะ! คืนนี้กับคืนอื่นๆผมจะทำอย่างให้คุณก่อนก็ได้ คุณจะจับตัวลูบไล้ตามใจชอบ จะจูบลูบคลำก็ได้ แต่อย่าเพิ่งมีเซ็กส์ ผมจะใช้มือให้คุณด้วยก็ได้ นะ” มือบางลูบหน้าอกเขามียังเปียกน้ำ จงใจหมุนวนฝ่ามือไปมา ในใจอยากร้องไห้ใจจะขาด เขารู้ว่ามันอาจจะไม่ได้ผล แต่ถ้าได้แลกกับการที่ต้องใช้มือสัมผัสไอ้นั่นของคนอื่น ยอมให้ลูบๆตัวกับการที่จะรอดพ้นไม่ต้องมีอะไรด้วย มันก็คุ้มกว่าทีเดียว
“แล้วก็นะ วันที่เราจะฉลองกัน ผมจะทำให้ทุกอย่างเลย...” รินยิ้มหวานให้เขาที่สติเตลิดไปกับใบหน้าหวานๆนั่นจนกู่แทบไม่กลับ รีบเดินไปโต๊ะข้างเตียงรินไวน์ชั้นดีลงใส่แก้วดับอารมณ์นึกถึงคำพูดที่ว่า อดเปรี้ยวไว้กินหวานไว้อย่างแม่นยำ แต่ยังไงๆคืนนี้เขาก็จะต้องยอมให้มือสวยๆนั่นสัมผัสกับไอ้หนูของเขาจนเสร็จสมแน่ๆ
“ผมเองก็ขอสักแก้วสิ” ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ ร่างบางเดินมาข้างหลัง ใช้มือแย่งแก้วไวน์ของเขาไปถือไว้เสียเอง รินรู้ว่าทำแบบนี้อาจจะทำให้เขาหน้ามืดเลยก็ได้ แต่เขาต้องเสี่ยงนี่นา...
หันหลัง แกล้งทำเป็นเดินไปมาช้าๆแต่อาศัยจังหวะนั้นบี้เม็ดยานอนหลับที่เจอในห้องนั่นใส่ลงในแก้วไวน์ใช้นิ้วคนจนมันละลาย รินคิดว่าตัวเองโชคดีจริงๆที่เจอกับยานอนหลับแบบนี้ มันอยู่ในแผงอย่างเต็มๆ ตอนนั้นเขาแยะมันออกจากจากแผง เก็บมันเป็นเม็ดๆใส่กระเป๋ากางเกง กางเกงตัวนี้ค่อนข้างหนาและขาบานคล้ายกับกางเกงที่พวกนักร้องแบบไมเคิลแจกสันสวมทำให้เขาใช้เชือกเส้นเล็กที่เจอมัดมีดแกะสลักกับปากกาแนบกับน่องขาได้อย่างไม่มีใครผิดสังเกต
“ไม่เอาดีกว่า! คุณดื่มเถอะ ถ้าผมเมาล่ะก็ผมก็ทำให้คุณไม่ได้พอดี” เซคันด์รับแก้วมาอย่างงๆ แต่ก็ดื่มลงไปจนหมดแทน ท่าทีของเขาดูเซ่อๆไปเลย ต่างจากก่อนหน้านี้ เรียกได้ว่ากิเลสบังตาสินะแบบนี้ เขาคิดว่ามาเฟียแบบนี้ไม่น่าจะหลงกลเขาได้ทุกอย่างเลยจริงๆ พอเป็นแบบนี้แล้วเขาดูไม่น่าอันตรายเท่าไหร่ ถ้าแกล้งออดอ้อนเขาอาจจะรอดจนถึงวันที่พวกเคียวมาช่วย เขาภาวนาให้เป็นวันพรุ่งนี้เลยเถอะ!
คืนนั้นรินถูกเขาโถมทับตัวลงมา ปากหนาๆนั้นจรดกับริมฝีปากของเขาอย่างน่าขยะแขยง แต่วินาทีต่อมาก็หลับปุ๋ยไปอย่างง่ายดาย พลิกตัวลงไปนอนกรนเสียงดังลั่นข้างๆ เมื่อนั้นรินถึงได้คิดว่าสวรรค์ต้องเมตตา แค่แตะเฉยๆก็อยากจะบ้าตายแล้ว ขืนจุบจริงๆอาจจะอ้วกออกมาเลยก็ได้
เขาไม่อยากให้คนอื่นมามองและสัมผัสเขามากไปกว่านี้แล้ว....
เคียวที่กำลังวิตกและหงุดหงิดอยู่ไม่น้อยได้ยินเสียงข้อความเข้าทางโทรศัพท์ก็รีบเปิดดู เผื่อว่ามันอาจจะเป็นข่าวคราวจากลูกน้องที่ไปสืบมาได้ แต่นั่นกลับเป็นข้อความที่ทำให้เขาดีใจอย่างสุดขีด แค่ตรวจสอบเบอร์นี่ก็รู้แล้วว่าใครและยังสามารถตรวจสอบได้ว่าเจ้าขอบตอนนี้อยู่ที่ไหน ไหนคำบอกใบ้ในข้อความนี่อีก เขารีบแจ้งข้อความนี้ให้มาซายะรู้ทันที
รอก่อนนะริน ฉันจะช่วยเธออกมาให้เร็วที่สุด รออีกแค่แปบเดียวเท่านั้น
หลังจากที่ติดต่อและส่งข้อความนี้กระจายไปให้ทั่วถึงทุกเครือข่ายมีทำการค้นหารินและคนร้ายแล้ว มาซายะ เคียวและยาตะรวมถึงสมิธที่อยู่ในสายก็กลับมารวมตัวกันในห้องประชุมเดิมอีกครั้ง คราวนี้ความหวังชัดเจนขึ้น รินเองก็พยายามอยู่ พวกเขาต้องช่วยรินออกมาให้เร็วที่สุด
“เด็กคนนั้นฉลาดมาก ตึกนั่นหาแปบเดียวก็เจอ จากที่สืบมา เซคันด์ เซดิโน่ค่อนข้างจะหัวทึบและเซ่อซ่า ทำให้ธุรกิจของมันไม่ก้าวไปไหนสักที ไม่ค่อยได้รับความน่าเชื่อถือจากมาเฟียและนักธุรกิจด้วยกันสักเท่าไหร่ ” สมิธพูดเยาะ นึกไม่ถึงว่าจะมาเสียท่าให้กับไอ้คนพรรค์นี้ แทบไม่มีค่าพอให้เขาไปยุ่งด้วยเลยสักนิดเดียว พูดได้ว่าเขาประมาทเองทั้งหมด นึกไม่ถึงว่าปลาซิวปลาสร้อยที่ดูไร้พิษสงจะลอบกัดเขาได้ขนาดนี้
“แน่นอนอยู่แล้ว นั่นหลานชายฉันนะ!” มาซายะมองข้อความอยางภูมิใจ หลานชายของเขาเข้มแข็งและกล้าหาญมาก
“แล้วก็ มาซายะ ดูนี่” สมิธพูดขึ้นมาอีก ภาพในสไลด์ปรากฏภาพสองสามภาพที่ได้จากการแอบถ่ายจากสถานที่ที่รินส่งข้อความมาบอก รูปแรกเป็นสาวเอเชียผิวขาวร่างสูง ใส่แว่นกันแดดสวมชุดแดงกำลังเดินลงจากอาคารสูงห้าชั้น แม้จะโดนแว่นกันแดดปิดบังใบหน้า แต่มาซายัเห็นปราดเดียวก็รู้ว่าใคร
“นั่นมันเรย์โกะ!” และภาพที่สองก็เป็นชายเอเชียร่างสูงเดินตามหลังเธอมาในชุดเสื้อเชิ้ตและกางเกงสแล็คคาบซิการ์
“จิโร่! พวกมันสองคนร่วมมือกับไอ้มาเฟียเวรตะไลนั่น! ไอ้ลูกสารเลว! อย่าหวังเลยว่ามันจะได้สมบัติของฉันไป! สมิธ ตอนนี้ตามไปถึงไหนแล้ว” มาซายะเดือนพล่าน ไม่คิดว่าลูกสายลูกชายแท้ๆจะกล้าทำแบบนี้ กับเขาไม่เท่าไหร่แต่กับหลานชายเขายอมไม่ได้!
“ฉันจะล่อสองคนนั้นให้กลับมาในตึกอีกครั้ง ทุกอย่างจะพร้อมพรุ่งนี้เช้า ฉันติดต่อตำรวจท้องถิ่นเอาไว้แล้ว พวกเขาจะให้ความร่วมมือเต็มที่ เราเก็บหลักฐานจากพวกลูกน้องของมันที่จับตัวมาได้พอสมควร” สมิธนึกสมเพชขึ้นมา เขาไม่น่าถูกไอ้พวกไก่อ่อนพวกนี้ปั่นหัวเอาเลย ถึงต้องเสียคนฝีมือดีไปสองคนจากการถูกลอบยิง นึกว่าจะเป็นใครที่มีอำนาจทัดเทียมกับเขา ที่ไหนได้กลับเป็นปลายแถว! น่าสมเพชทั้งมันที่กล้ามาเหยียบถิ่นเขาและตัวเองที่ประมาทไปจริงๆ
“ยาตะ ฉันต้องการอิตาลีตอนนี้” มาซายะร้องบอก ยาตะพยักหน้า เขาได้จองที่สำหรับไฟลท์ไปอิตาลีสำหรับมาซายะเรียบร้อยแล้ว เครื่องบินจะส่วนตัวที่สุด ไม่มีใครมารบกวน
รินนอนไม่หลับนพื้นแข็งที่เย็นเยียบแบบนี้เลย หลังจากที่เซคันด์ถูกมอมยาจนหลับไปแล้ว เสียงกรนก็ดังอย่างกับหมีป่าคำราม เขาสะดุ้งตื่นขึ้นมาใกล้เช้าแล้วจึงรวบรวมความกล้าจับท่อนแขนหนาๆนั่นโอบเอวตัวเองไว้ จัดฉากให้คิดว่าเขาไม่ได้ไปไหนอยู่บนเตียงทั้งคืน
“อืม...” หนวดแข็งๆตำคอริน มันเจ็บและจั๊กจี้ แม้จะอาบน้ำยังไง แต่กลิ่นบุหรี่และเหล้าเหมือนจะฝังเข้าเนื้อไปเสียแล้ว รินขยะแขยงจนตัวแทบสั่น แต่เขาต้องอดทน ภาวนาต่อพระเจ้าช่วยให้เขารอดวันคืนอันน่ากลัวเช่นนี้ไปด้วยดีด้วยเถอะ
วินาทีต่อมา เซคันด์ก็ลืมตาตื่นขึ้นมา เมื่อสัมผัสกับเอวบางและกลิ่นหอมอ่อนๆข้างตัวแล้วก็อดไม่ได้ที่จะจูบสักครั้ง ในขณะที่รินคิดว่าปากนี้ไม่รอดแน่แล้ว เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นมา เซคันด์สบถอย่างหัวเสีย คว้ากางเกงมาสวมแล้วตวาดถามเสียงดังลั่น
“มีอะไรวะ!”
“น...นายครับ! จ...จดหมายนี้” ลูกน้องที่มาเคาะประตูยื่นขดหมายที่ยับยู่ยี่เพราะตัวเองขยำไปมาอย่างตกใจให้คนเป็นนายที่ข้อความในนั้นน่ากลัวไม่แพ้ปืน
‘ฉันจะมาเอาของของฉันคืน’ ข้อความในจดหมายสร้างความตกใจ ระทึกขวัญราวกับว่าจะมีมัจจุราชขึ้นมาจากนรกกระชากวิญญาณลงไปทีเดียว ตัวหนังสือเขียนด้วยเลือดที่เขาเดาว่าอาจจะเป็นเลือดของลูกน้องที่ถูกไล่ฆ่า
“รีบ..รีบติดต่อสองคนนั้นให้มาที่นี้เดี๋ยวนี้ แกรีบไปบอกไอ้พวกข้างให้เฝ้าระวังให้ดี ไล่คนที่ไม่เกี่ยวข้องออกไปให้หมด!” เซคันด์หมุนตัวกลับเข้าไปในห้อง อารมณ์อย่างว่าเหือดหายไปหมดหากนึกถึงตอนที่เขาถูกไล่ตามมาได้ รีบใส่เสื้อผ้าแล้วคว้ากระชากรินออกไปจากห้อง โยนไปในห้องขังห้องหนึ่งอย่างไม่รีรอ
“ก..แก...แกต้องรออยู่ในนี้ จบงานนี้ฉันจะจัดการแกแน่!” รินรู้สึกดีใจขึ้นมา สีหน้าของเขาที่ดูหวาดกลัวแบบนั้นดูเป็นนิมิตหมายที่ดีสำหรับเขา แม้จะเจ็บไปทั้งตัว เมื่อครู่ก็โดนกระชากหัว กระชากแขนแถมยังถูกโยนไปมาอีกแต่เทียบกับความสุขต่อจากนี้เขาก็จะต้องทน!
เรย์โกะและจิโร่รีบเดินทางมายังที่นี่ทันที พอเจอกับเซคันก์ก็ตวาดแหวอย่างไม่กลัวเกรง
“แกจะเรียกฉันมาที่นี่ทำไม! เช้าขนาดนี้!” เธอเพิ่งจะไปดื่มฉลองล่วงหน้ามากับผู้เป็นพี่ชายจนถึงเช้า เพราะคิดว่ายังไงๆพ่อก็ต้องเซ็นยกทุกอย่างเป็นเพื่อค่าไถ่ให้กับหลานชายสุดที่รักอยู่แล้ว
เซคันด์โยนจดหมายเลือดให้ทั้งสองดูทันที อ่านจบก็หน้าซีดทั้งคู่เมื่อรู้ว่าจะไม่มีแล้ววันที่มีความสุขที่สุดในชีวิตที่จได้ครองสมบัติทุกอย่างของผู้เป็นบิดา แผนการนี้เรย์โกะคิดขึ้นมาเป็นส่วนใหญ่ โดยใช้คนของเซคันด์ให้เป็นประโยชน์ แต่พลาดตรงที่เธอเลือกใช้คนผิด หลงผิดและเชื่อคนง่ายเกินไป เธอคิดว่าเซคันด์คือผู้นำกลุ่มมาเฟียที่ใหญ่ที่สุดในอิตาลี เธอจึงเลือกใช้เขา ตกลงทำสัญญาร่วมกัน จิโร่ผู้เป้นพี่ชายก็เห็นด้วย ความคิดตรงกัน สุดท้ายพวกเธอก็แค่กลุ่มที่น่าชวนหัวที่สำหรับมาซายะเท่านั้น
“แล้วจะทำยังไง! เป็นไงล่ะ แผนของเธอ มันใช้การไม่ได้ไปหมดเลย พวกมันต้องซุ่มอยู่แถวนี้แน่” จิโร่โวยวาย เขาไม่ได้ช่วยอะไรเลยสักนิด ร้องโวยวายไปมา เหลาะแหละและพึ่งพาไม่ได้ พอเจอกับปัญหาเช่นนี้ก็ต้องพึ่งพาคนอื่น โยนความผิดไปที่น้องสาว เซคันด์ทนคนสองคนตรงหน้าแทบไม่ไหว คิดว่าไอ้สองคนนี้เป็นแหล่งสูบเงินชั้นเยี่ยม ทั้งเหล้ายา การพนันทั้งสองคนก็เอาเงินมาถลุงกับเขาจนหมด จนเมื่อไม่นานมานี้ เรย์โกะได้ขอให้เขาช่วยเหลือ แลกกับส่วนแบ่งจากการทำงานนี้และสินค้าชั้นดีอย่างรินที่จะเอาไปทำอะไรก็ได้ตามใจชอบ เขารีบตอบตกลง บ่อเงินบ่อทองอยู่ตรงหน้าแล้วจะโยนไปที่อื่นได้ยังไง รีบเสนอตัว โกหกว่าตัวเองเป็นกลุ่มของตัวเองเป็นกลุ่มมาเฟียที่ใหญ่ที่สุดในอิตาลีและทั้งสองก็เชื่อ หน้าโง่จนหลอกง่ายปานนั้นเป็นใครใครก็ต้องคว้าเอาไว้หลอกเอาเงิน
ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!
เสียงปืนดังระรัวเร็ว ดังมาจากด้านล่าง ตามด้วยเสียงกระจกแตก ทั้งสามหน้าซีดเผือดรีบวิ่งไปชั้นบนสุด หวังว่าจะช่วยอะไรได้ ได้ยินเสียงลูกน้องตะโกนไล่มาร้องขอความช่วยเหลือ มาดที่ตั้งเอาไว้หายหดหมด เซคันด์วิ่งนำหน้าใครไปบนดาดฟ้า ลืมแล้วว่าตัวเองเป็นใคร ระหว่างทางก็เจอกับลูกน้องที่กลัวตายขอความช่วยเหลือแต่เขากลับปฏิเสธไปอย่างไม่ใยดี ทำเอาลูกน้องเสียใจที่เลือกเจ้านายผิด
รินได้ยินเสียงปืนดังมาติดๆ หดตัวด้วยความกลัว กลัวว่าจะเกิดเหตุร้ายแรงอะไรขึ้น พลางนึกถึงผู้เป็นน้าและอาว่าจะเป็นอย่างไร อดเป็นห่วงไม่ได้ เสียงวิ่งตึกตักๆดังไปมา รินได้ยินเสียงขอความช่วยเหลือและยอมจำนน
“เขาอยู่ไหน! เด็กที่พวกแกลักพาตัวมาอยู่ไหน!” เสียงใครคนหนึ่งดังขึ้นมา แต่ได้บินไม่ชัดท่ามกลางความวุ่นวายนั้น จึงอ้าปากเตรียมตะโกนร้องเรียก
“ขืนแกแหกปากฉันจะยิงแกให้ดับเลย!” เสียงตวาดดังเข้ามาแทนที่ เซคันด์ที่ย้อนกลับมาเพราะคิดว่ารินน่าจะเป็นโล่กำบังให้ได้ ใช้ปืนยิงกลอนประตูที่ล็อคจนหลุดก่อนจะล็อกคอลากรินไปบนดาดฟ้า ไม่ลืมที่จะใช้เศษผ้ามัดมากเอาไว้ไม่ให้ส่งเสียงร้อง ความหวังของรินดับวูบได้แต่หวังว่าพวกเขาจะตามมช่วยทัน
“อ..อยู่ที่ห้องขังฝั่งขวา ข..ขอร้องล่ะอย่าฆ่าฉันเลย ปล่อยฉันไปเถอะ จะยอมมอบตัวก็ได้!” ชายคนนั้นแทบจะเกาะขาเคียวร้องขอชีวิต เคียวเมื่อได้ยินคำตอบแล้วก็รีบไล่ชายคนนั้นไป ยังไงเสียก็หนีไปไหนไท่ได้อยู่แล้วหากหมอนั่นคิดจะทำ ในเมื่อตึกนี้ถูกล้อมไปด้วยตำรวจ ลูกน้องของสมิธและมาซายะที่บินตรงมาจากญี่ปุ่น อาวุธครบครันไปหมด ขืนขัดขืนได้แต่ตัวพรุน ที่ยิงกันไปรัวๆเมื่อครู่เพียงแค่ต้องการขู่เท่านั้น เขาอาจจะใจอ่อนที่ไม่ฆ่าทิ้ง และสำหรับมาซายะและสมิธข้างล่างแล้วเขาขอไม่เดาก็แล้วกัน
เคียววิ่งมาถึงจุดหมาย เป็นห้องเก่าๆ ด้านในเป็นกรงเหล็ก แต่เห็นได้ชัดว่าคนในกรงหายไปแล้ว กระสุนตกอยู่ที่พื้นคงจะยิงที่กลอนที่เพื่อเอาตัวไป
“เจอไหมครับ?” ยาตะถือปืนสวิ่งตามมา เสื้อเชิ้ตที่สวมเลอะคราบเลือก น่าจะเป็นของผู้เคราะห์ร้ายแน่นอน ใบหน้าเขาดุดันและพร้อมจะฆ่าคนได้ทุกเมื่อ
“ไม่อยู่แล้ว คงถูกพาตัวไปที่ไหนสักที่ สั่งให้คนตามหาในทั่วทุกชั้นเลย ฉันจะขึ้นไปดาดฟ้า” เคียวร้องบอก ยาตะร้องตามไปด้วยก่อนจะสั่งการในสมอลท็อคที่สวมอยู่กับพวกลูกน้องที่อยู่ในตึก ถึงจะหนีก็หนีไปไม่รอดแล้ว
เซคันด์ลากรินขึ้นมาถึงดาดฟ้า บนดาดาฟ้ามีแต่ของเก่าๆวางระเกะระกะ เต็มไปด้วยฝุ่นและขยะ บนดาดฟ้ามีร่างสองร่างรออยู่แล้ว แต่ไม่ใช่ในสภาพที่มีชีวิตมีลมหายใจ
“ค..คุณน้าเรย์โกะ คุณอาจิโร่!” ระหว่างทางที่ถูกลากไปมา ผ้าที่ปิดปากก็หลุดออกไปนานแล้วเพราะถูกผูกมัดไว้ลวกๆ รินร้องไห้ทันทีเมื่อเห็นว่าคนที่นอนอยู่คือใคร เรย์นอนตาเหลือกโพลน ถูกยิงที่หน้าอก ไม่แม้แต่จะขยับให้รู้ว่ายังมีชีวิต จิโร่เองก็อยู่ในสภาพไม่ต่างกัน เขานอนคว่ำอยู่ไม่ไกลจากผู้เป็นน้องสาวคงจะวิ่งหนีทันทีที่น้องสาวถูกยิง
“ฆ..ฆ่าพวกเขาทำไม! แกไม่มีสิทธิ์จะทำกับพวกเขาอย่างนั้นนะ! ” รินร้องขอความเป็นธรรมแทนทั้งสอง ถึงแม้ว่าการที่เขาถูกลักพาตัวมาแบบนี้จะมีสาเหตุมาจากทั้งสอง แต่ยังไงทั้งสองก็คือคนในครอบครัวเช่นเดียวกับฮานะผู้เป็นน้า
“ทำไมฉันจะไม่มี! พวกมันหลอกฉัน ทำให้ฉันจนตรอกแบบนี้ ถ้าฉันไม่รอดมันก็ต้องไม่รอก แกก็ด้วย!” เขาจ่อปืนไปที่ขมับรินที่ดิ้นไปมา ใบหน้าซีดเผือดเริ่มฉายแววบ้าคลั่งและหวาดกลัวกับอะไรสักอย่างที่จะตามมา
“หยุดเดี๋ยวนี้! อย่าขยับนะ ถ้าขยับฉันยิงแกแน่!” เคียววิ่งขึ้นมาบนดาดฟ้า จ่อปืนไปที่เซคันด์อย่างโกรธแค้น เขามองดูสภาพริน คนรักของเขาอย่างสงสาร เท้าทั้งสองข้างไม่ได้สวมรองเท้า ชุดที่ใส่ก็ดูเก่า เชิ้ตสีขาวขาด และเลอะเทอะเปรอะเปื้อน กางเกงก็ดูสวมไม่สบาย ยังกับเอากระสอบมาเก็บติดกันอย่งานั้นแหละ ผมเผ้าเริ่มยุ่งเหยิง ใบหน้ามอมแมมและมีรอยแผล แผลที่ตาด้านซ้ายยังไม่หายดีเลยด้วยซ้ำ เขามองเห็นเลือดซึมผ่านผ้าพันแผล
ไอ้สารเลว!
“ทิ้งปืนซะ! ก่อนที่แกจะไปหายมบาลเร็วขึ้น!” ยาตะตะโกนลั่น กระซิบบอกสมิธทันทีว่าพวกเขาอยู่บนดาดฟ้า
“พวกแกน่ะแหละที่ต้องทิ้ง ขืนขยับนิดเดียวฉันจะเป่าสมองไอ้เด็กนี่ซะ!” เซคันด์เริ่มเป็นต่อ เขาดันกระบอกปืนไปที่ขมับอย่างแรงจนรินรู้สึกมึนตึบ มือข้างหนึ่งล้วงไปที่น่องขา ดึงมีดแกะสลัดมากำไว้ จ้องหาโอกาสดีๆแทงเขาสักแผลแล้วหนีไปหาเคียวกับยาตะ เขารู้สึกกลัวจนน้ำตาซึม มือแทบไม่มีแรง มือสั่นไปหมด
เคียวกัดฟันกรอด เขาต้องยอมทิ้งปืนลงกับพื้น ยาตะก็เช่นกัน ทั้งสองมองดูใบหน้าของเซคันดิ์ที่ยิ้มเผล่ราวได้รับชัยชนะอย่างแค้นเคือง
ฉึก!
“อ๊ากก!!” มีดแกะสลักถูกเข้าไปที่คอของเซคันด์อย่างแรงในขณะที่ปืนของเคียวกับยาตะกำลังจะหลุดมือ รินรีบพาร่างที่กำลังไร้แรงเข้าหาเคียวทันที
“เคียวซัง!” ใบหน้าเปื้อนน้ำตา ร่างเล็กๆทีสั่นเทา เคียวรวบร่างน้อยๆนั่นเอาไว้แนบอก จ่อปืนไปที่เซคันด์ที่ตะเกียกแล้วยิงอย่างไม่เมตตาในขณะที่เซคันด์ไม่ยอมแพ้ฝืนจะยิงปืน หวังจะคร่าวิญญาณดวงน้อยของเด็กหนุ่มที่วิ่งออกไป
นัดแรกยิงที่ขาซ้าย นัดที่สองที่ขาขวา นัดที่สามแขนซ้าย นัดที่สี่แขนขวา
เคียวไม่เมตตา ใบหน้าของเซคันด์ทรมาน เลือดทะลักออกจากปากอย่างน่าเวทนา เฮลิคอปเตอร์บินขึ้นมาเหนือดาดาฟ้า สมิธจ่อมืนไรเฟิลจากประตูเฮลิคอปเตอร์แล้วยิงลงมาอย่างแม่นยำ ท่ามกลางความสงบที่เกิดขึ้น เซคันด์เบิกตาโพลง มองกระสุนปืนนั้นแล่นเข้าสู่หัวใจตัวเอง
ปิดฉากทุกอย่าง จบสิ้นแล้ว แก๊งมาเฟีย เซดิโน่
................................................................................................................
เเต่งฉากเเบบนี้ไม่เก่งเลย....มาสองตอน การลักพาตัวจบซะละ /Orz
ข้อมูลในสองตอนใหม่อาจจะดูเเปลกๆ เบลอๆ ขอโทษนะฮะ มโนเองล้วนๆ สองตอนนี้เเต่งตอนเน็ตใช้ไม่ได้ ต้องใช้ทุกอย่างที่มีในเครื่องเเต่งต่อ ;[];
ความคิดเห็น