คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : สุขใจ
มือเรียวเล็กบรรจงเขียนตัวอักษรลงบนไดอารี่ประจำวันอย่างเช่นทุกวัน บันทึกเรื่องราวแปลกใหม่ที่ไม่เคยพบราวกับเป็นของเล่นที่สามารถพบเจอได้ทุกที่
ทั้งแสงแดด สายลมหรือกลีบใบไม้ปลิวลมก็สามารถสร้างความตื่นตาให้แก่รินได้หมด ราวกับเด็กตัวเล็กๆ ทั้งๆที่เขาอายุ 16 ปีแล้ว
แต่สำหรับริน ที่ไม่เคยได้ออกไปไหน ไม่เคยได้สัมผัสกับโลกภายนอกนอกจากบ้านและโรงเรียน แม้ช่วงหลังจะแอบไปสวนสาธารณะ แต่ก็ไม่เคยได้สัมผัสกับสิ่งที่ต่างออกไปจากทุกทีเท่าไหร่ เพราะฉะนั้น ทุกเรื่องราวที่รู้ที่แปลกไปจากทุกวัน ดึงดูดความสนใจของเขาได้มากเสมอ
‘คุณแม่ฮะ ผมมีเพื่อนแล้วล่ะ เขาชื่อไทกะ เขามีผมสีแดงที่สวยมากเลยฮะ พอโดนแดดมันก็จะเป็นกระกายวิบวับๆ
เมื่อวานเขาคุยกับผมตั้งนานแน่ะ แล้วก็ขอผมเป็นเพื่อนด้วย ดีใจจัง ในที่สุดผมก็มีเพื่อนกับเขาสักที.....’
เขียนๆอยู่ หัวก็ได้ยินเสียงรถ ชะโงกหน้าออกไปดูหลังม่านสีขาว พบว่ารถยนต์ขนาดครอบครัวแล่นออกไป วันนี้เป็นวันหยุด คุณพ่อ คุณแม่ใหม่และพี่ชายออกไปเที่ยวพักผ่อนกันที่ทะเล
เป็นเช่นเคยที่เขาไม่มีสิทธ์เข้าร่วม
จึงได้แต่นั่งเขียนไดอารี่อยู่ข้างบน พลางคิดว่าอาจจะแอบออกไปข้างนอกอีก อาจจะได้เจอคุณหมี....
รินเรียกเขาแบบนั้น เพราะไม่รู้ชื่อ และตั้งใจว่าจะพูดกับเขาให้ได้ คราวที่แล้วเสียมารยาทกับเขาไป จะต้องพูดคุยให้ได้
คิดได้ดังนั้นก็เก็บสมุดไดอารี่ แล้วสวมโค้ทตัวยาวตัวเดิมออกไปข้างนอก
หิมะปุยนุ่มสีขาวโปรยปรายลงมาบางๆ หน้านี้หิมะตกหนัก ตกแทบทุกวัน จึงทำให้ทุกวันเป็น White Snow เสมอ ไอสีขาวอุ่นๆเผยออกมาจากปากเช่นทุกทีที่ออกนอกบ้าน มือเล็กกระชับเสื้อให้แน่นขึ้นแล้วก้าวขาวไปที่สวนสาธารณะที่เดิม
ดวงตากลมโตเบิกกว้างขึ้นอย่างดีใจเมื่อเห็นคนที่ต้องการพบนั่งอยู่ที่ชิงช้าตัวเดิม
เท้าเล็กๆรีบวิ่งไปให้ไวที่สุด ใบหน้าหวานมีแต่รอยยิ้มยินดี รอยยิ้มที่ไม่ได้ปรากฏบนหน้ามานานนมหลายสิบปี...
“สวัสดีครับ!” พูดออกไปแล้ว..เสียงดังจนน่าอาย โชคดีที่ตรงนี้ไม่มีใคร เขารู้สึกว่าใบหน้าแดงก่ำ รู้สึกร้อนวูบ อีกฝ่ายอึ้งไปเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มแล้วพูดว่า
“สวัสดี รินคุง” เขาจำชื่อได้....ดีใจจัง
ยืนอยู่สักพักก็อายหน้าแดง รีบนั่งลงที่ชิงช้าข้างๆแล้วก้มหน้างุด วันนี้เขาแสดงอารมณ์ออกมาเยอะมากภายในไม่กี่วินาที
ทั้งตื่นเต้น เขินอาย ใจกล้า ล้วนแล้วแต่เป็นสิ่งที่ไม่เคยทำทั้งนั้น คนที่ทำบ่อยๆจะรู้สึกแบบเดียวกับเขามั๊ยนะ?
“ไม่มาที่นี่ตั้งหลายวันเลยนะ” เขาพูดคุย รินก้มหน้างุดได้แต่พยักหน้าเพราะยังคงเขินอายอยู่
“เป็นอะไรรึเปล่า?....ฉันดูไม่น่าไว้ใจงั้นเหรอ?” น้ำเสียงเขาฟังดูตัดพ้อแปลกๆ รินรีบตอบไม่ให้เขาเสียน้ำใจที่อุตส่าห์พูดด้วย
“ม..ไม่..ไม่ใช่..เ.อ่อ...ไม่..” รินรู้สึกว่าตังเองหน้าแดงก่ำ พูดไม่ออก รู้สึกร้อนที่หัวตาแปลกๆ
ไม่ไหวแล้ว..ยากจัง....แม้เมื่อวานจะมีคนชวนคุย แต่ไทกะเป็นคนเข้ามาคุยเอง ไม่ได้มีความตั้งใจที่จะคุยแต่แรก แถมแทบจะไม่ได้ ‘พูด’ ออกมาด้วยซ้ำ เขาถามมาก็แค่พยักหน้าไปเท่านั้น
เทียบกันแล้ว วันนี้เขาพูดเยอะกว่าเมื่อวานอีกด้วยซ้ำ....
“ฮ..ฮึ่กก!”
.
.
.
.
“เอาล่ะ ค่อยๆหายใจเข้าออกช้าๆนะ ใช่ๆ แบบนั้นล่ะ...หายตื่นเต้นบ้างรึยัง?” เขาถามเสียงนุ่ม มองดูเด็กหนุ่มที่บอบบางเหมือนลูกแกะขี้อายตรงหน้าอย่างขำๆ
เด็กคนนี้ตื่นเต้นเพราะไม่ได้พูดออกมานาน ใบหน้าแดงก่ำจนน่าขำ ไม่ใช่ขำเพราะเขาน่าสมเพชหรืออะไร แต่ขำกับท่าทางที่ดูเหมือนเด็กอะไรไม่ถูกนี่ต่างหาก
น่าขำและน่ารัก....
“ฮ...ฮะ” รินตอบกลับมา รู้สึกสดชื่นขึ้น รู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองเกิดใหม่ ไม่ถึง 3 วัน ได้พูดคุย มีเพื่อนและพูดกับคนที่ต้องการจะพูดด้วยได้จริงๆ และเวลาที่พูด ไม่ได้นึกถึงคำสั่งห้ามของคุณพ่อในหัวอีกแล้ว
การเจอกับคุณหมีนี่...ดีจัง!
“ค..คุณ..หมี” ลืมไปว่าเขาไม่ได้ชื่อนี้ ชื่อที่น่าตลก พอพูดออกไปก็นึกว่ามันผิดพลาดอย่างแรง
“หมี?..อะฮะๆ..ฉันเป็นหมีงั้นเหรอ?” เขาขำ เสียงหัวเราะอบอุ่นเหมือนกับใบหน้าของเขาที่ดูอบอุ่นอ่อนโยน เหมือนกับแสงแดดที่ละลายหิมะ ทำลายความหนาวเหน็บ
อับอายจนหน้าแดง แสดงอะไรเปิ่นๆออกไป! นึกว่าเขาจะโกรธ แต่เขากลับยิ้มรับและพูดคุยต่อ รินรู้สึกมีความสุขมาก ในชีวิตเพิ่งจะเคยรู้แบบนี้ รู้สึกมีความสุข สบายใจ สุขใจ
สุขใจจริงๆ
...............................................
มาอัพเพิ่มนะฮับ เพิ่งเเต่งเสร็จ สดๆร้อนๆเลยฮับ! /ลูบๆครีบ ;^;
ความคิดเห็น