- - SF STORE MINO x TAEHYUN - -

ลำดับตอนที่ #8 : [OS] Just like everyday

JUST LIKE EVERYDAY

Pairing : Mino x Taehyun
Author : mmmandmmm

       > Apink - SUNDAY MONDAY <

        นาฬิกาปลุกแผดร้องขึ้นเพื่อเตือนให้เจ้าของร่างขี้เซาลุกขึ้นอย่างงัวเงียเอื้อมมือหยิบมันมาปิด และ.....ปิดเปลือกตาลงเข้าสู่ห้วงนิทราอีกครั้ง  หลับต่ออีกไม่ถึงครึ่งชั่วโมงเจ้าตัวก็สะดุ้งขึ้นอัตโนมัติ รีบหยิบนาฬิกาปลุกตัวเดิมที่เพิ่งทำเป็นไม่สนใจมันไปเมื่อครู่มาหยิบดูแล้วพบว่า

‘ 13.35 น. ‘

“ชิบหายแล้วกู”

สมองสั่งการไม่สัมพันธ์กับร่างกายแล้วตอนนี้ นัมแทฮยอนที่เพิ่งได้งานพิเศษเป็นวันแรกแต่ก็ทำตัวเองจนสายเสียแล้ว รีบลุกมาอาบน้ำแต่งตัวไวประหนึ่งสามจี

“ไปแล้วนะ” ขยี้หัวหมาตัวโตที่นอนขดอยู่บนเตียงแล้วรีบวิ่งออกมาพร้อมนมกล่องรสสตอเบอร์รี่เอาไว้กินระหว่างทาง

แทฮยอนเลือกที่จะนั่งรถแท็กซี่ไปเพราะว่าตอนนี้เขาสายมากแล้ว เริ่มงานวันแรกไม่อยากได้คำด่าเป็นการต้อนรับพนักงานใหม่

และก็ถือเป็นโชคดีที่ตัดสินใจถูก รถไม่ติดมากถึงที่หมายเพียงไม่กี่นาที คนตัวขาวรีบกล่าวสวัสดีพี่ๆเพื่อนๆในร้านแล้วขอตัวไปเปลี่ยนเครื่องแบบให้ไวที่สุดให้ทันเวลาเปิดของร้านไอศกรีม

 MON      14.00 น.

บ่ายสอง ช่วงเวลาที่ร้อนที่สุด ใครๆก็แห่เข้ามาทานไอศกรีมรสหวานเย็นให้ชื่นใจกันทั้งนั้น แต่แปลกที่ร้านนี้ไม่ได้ให้เพียงความหวานเย็นจากไอศกรีมเพียงเท่านั้น ร้านนี้ยังมีหนักงานหน้าตาดีจำนวนมากที่เอาไว้ดึงดูดลูกค้าเข้าร้านตั้งแต่บ่ายจรดเที่ยงคืน

“สวัสดีครับ เชิญนั่งครับ”  พนักงานคนใหม่ของร้านไอศกรีมชื่อดังของย่านนี้ เอ่ยทักทายลูกค้าอย่างแข็งขัน แถมยังส่งยิ้มแบบสุดชีวิตให้ไปอีก ไม่รู้ตัวเลยว่ายิ่งยิ้มมากเท่าไร คิ้วก็ยิ่งลู่ลงมาเท่านั้น ซึ่งก็ทำให้แขกในร้านพอใจที่ได้มาเห็นพนักงานชายหนุ่มน่ารักๆที่มีผ้ากันเปื้อนสีชมพูอ่อนเป็นยูนิฟอร์มกันทั้งร้านแบบนี้

ภายในร้านตกแต่งด้วยวอลเปเปอร์ลายลูกไม้สีชมพูอ่อน เฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้นเป็นสีขาว บนโต๊ะมีดอกกุหลาบสีเหลืองใส่ในแก้วขนาดพอเหมาะเพื่อให้เข้ากับวันจันทร์แบบนี้  เปิดเพลงแจ๊สคลอเบาๆเพื่อเริ่มต้นช่วงบ่าย

พนักงานทุกคนก็ล้วนแล้วแต่เป็นชายหนุ่มรูปร่างน่าตาดีกันทั้งนั้น เพราะเจ้าของร้านคัดเองกับมือ เรียกว่าถ้าหน้าตาไม่ถึงขั้นก็ไม่ได้มาเป็นพนักงานที่นี่หรอก และที่เจ้าของร้านเลือกพนักงานเป็นผู้ชายทั้งหมดก็เพราะว่าเธอจะได้เป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดในร้าน

แต่วันนี้เจ้าของร้านคนสวยต้องแปลกใจเพราะมีผู้ชายเดินเข้ามาขอเบอร์........................

.

.

.

.

ของพนักงานคนใหม่ที่หน้าตาจิ้มลิ้มอย่างนัมแทฮยอน

“เจ๊ครับ ผมขอเบอร์หน่อย”

“อะไรกันจ๊ะจุนฮเว เธอก็ได้เบอร์พี่ไปแล้วนี่ จะมาเอาทำไมอีก” เรียวปากรูปเชอร์รี่ยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย ใบหน้ารูปไข่ สวย หวาน ได้รูป ที่ไม่ว่าจะหนุ่มเล็กหรือหนุ่มใหญ่ได้เห็นก็เป็นอันต้องเข้ามาขอเบอร์ทุกที ผู้ชายส่วนมากที่เข้าร้านมากินไอศกรีมก็เพราะจะมาจีบเจ้าของร้านแสนสวยอย่างปาร์คบอมเนี่ยแหล่ะ

“ไม่ใช่ฮะ ผมหมายถึง คนนั้นนะ ที่ทำผมทรง 5 : 5  ยิ้มหวานๆนั่นอ่ะ ” พูดพลางชี้นิ้วไปทางพนักงานคนใหม่ของร้าน

“จะบ้าหรอ คนนี้เพิ่งมาทำงานวันแรก ฉันก็ยังไม่ได้รู้จักอะไรดีขนาดนั้นเลย”

“เอ่า งั้นวันนี้เจ๊ไปขอให้ผมหน่อยนะครับ นะครับบบ น้าๆๆ เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมจะพาเพื่อนๆมากินติมที่นี่เยอะๆเลย”

หนุ่มน้อยอ้อนวอนขอร้องพี่สาวคนสวยจนใจอ่อน จนเธอรับปากออกไป เพราะว่าชอบเด็กแท้ๆถึงยอมทำขนาดนี้ เผื่อจะเจอเพื่อนน่ารักๆของจุนฮเว อิอิ

MON  21.00 น.

เวลานี้คนเริ่มซาไปบ้างแล้ว พนักงานใหม่อย่างแทฮยอนได้นั่งพักกับเขาซักที แต่ก็ไม่วายโดนรุมตอบคำถามนั่นนี่ จะจากใครซะที่ไหนล่ะ ก็พนักงานในร้านและเจ้าของแสนสวยนั่นแหละ

“แทฮยอนนี่น่ารักที่สุดในพวกเราแล้วครับนูน่า สาวๆก็ชอบ หนุ่มๆก็ชอบ”  อีซึงฮุนที่เป็นพนักงานในร้านนี้มานานสุดคุยโม้

“นั่นดิ เราแอบมองอยู่ มีแต่คนแอบมอง เราก็แอบมอง ลูกค้าก็แอบมอง เราไม่รู้ว่ารู้รึป่าวว่าโดนแอบมอง แต่มีคนแอบมอง เราก็แอบมอง จนเขารู้ว่าเราแอบมองเลยล่ะ” ซึงฮุนแผนกตักไอศกรีมพูดยาวเป็นชุด ทำเอาเพื่อนร่วมงานงงไปตามๆกัน

“โหย ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ ” แทฮยอนยิ้มแหะๆให้กับคนแปลกๆที่อยู่ตรงหน้า

“แต่ฉันว่าจริงนะ วันนี้ก็มีคนมาขอเบอร์เธอแหน่ะ กล้าดียังไงมาขอกับฉัน” เจ้าของร้านสุดสวยกำมือแน่น สายตาดุดันเพียงชั่ววูบกลับเปลี่ยนมาเป็นหยอกล้อ กลัวว่าเด็กใหม่จะกลัวเธอซะก่อน

“เอ่อ คือ... ผมไม่ใช้โทรศัพท์อ่ะครับคุณบอม”  พูดจบประโยคทุกคนก็ได้แต่ทำหน้าแบบว่า อ่าว มีคนประเภทนี้อยู่บนโลกด้วยหรอ ทำไมกัน แค่ไม่อยากใช้โทรศัพท์ให้มันยุ่งยากนี่นา เปลืองโดยใช่เหตุด้วย

“อ่า..ไม่เป็นไร ดีแล้วล่ะ เดี๋ยวฉันให้เบอร์ฉันแทนนะ” หญิงสาวยิ้มกว้างเหมือนถูกล็อตตารี่รางวัลที่หนึ่งอย่างไงอย่างงั้นล่ะ

“โอเคครับ” แทฮยอนพยักหน้ารับ

“อ้อ แล้วเรียกฉันว่านูน่าก็พอนะจ๊ะ” เจ้าของร้านคนสวยแอบขยิบตาให้แทฮยอนเบาๆ ก่อนที่เสียงกระดิ่งหน้าร้านจะดังขึ้นเป็นสัญญาณเตือนว่าจะมีลูกค้าเข้าร้าน

ทุกคนเข้ายืนประจำที่เตรียมรับลูกค้าปกติ โดยคราวนี้แทฮยอนเป็นคนอาสาไปรับออเดอร์ลูกค้าเอง สปิริตแรงกล้าของพนักงานใหม่นี่มันทรงพลังจริงๆ

“สวัสดีครับ ยินดีต้อนรับครับ” ยิ้มหวานให้ลูกค้าหนึ่งที ก่อนจะค่อยๆหุบลงแอบทำหน้าเหยเกใส่ลูกค้าไปด้วยล่ะ ก็คนอะไร สามสี่ทุ่มแล้วยังจะออกมากินไอศกรีมในชุดกึ่งชุดนอน(?)แบบนี้นี้อีก บ๊อกเซอร์เหี่ยวๆ เสื้อยืดลายกระทิงแดง และรองเท้าแตะหูหนีบ  นี่คงนึกว่าอยู่บ้านล่ะสิท่า

“ชุดสวยนะ” ลูกค้าคนนี้ถือวิสาสะชมพนักงานใหม่อย่างไม่เกรงใจ มิหนำซ้ำยังเอามือไปจับชายผ้ากันเปื้อนสีชมพูสดใสเข้าให้อีกตังหาก

“ขอโทษนะครับ จะทานไอศกรีมรสอะไรบ้างครับ ตอนนี้มีโปรโมชั่นอยู่ครั ...”

“สั่งยังไงถึงจะได้พนักงานคนใหม่มานั่งกินด้วยล่ะ?” ลูกค้าผิวเข้มลอบยิ้มมุมปาก ยกคิ้วขึ้นเป็นการเติมเควสชั่นมาร์คในประโยค แหม เข้าทางเขาล่ะ

“เกรงว่าจะไม่ได้ครับ แต่ถ้าเป็นโปรโมชั่นทานครบ5ลูกแถมบราวนี่สูตรใหม่ของทางร้านฟรีครับ” ด้วยสปิริตแรงกล้าของพนักงานใหม่อย่างแทฮยอนที่ไม่อยากทำงานขาดตกบกพร่อง ตอบกลับลูกค้าด้วยความมั่นใจ ไม่เกรงกลัวอะไรทั้งสิ้น

“อา..งั้นขอเลือกรสก่อนนะ” คนเป็นลูกค้าจ้องมองรสไอศกรีมสลับกับพนักงานเจ้าของใบหน้าหวานไปมา จนคนตัวขาวเริ่มรำคาญจะหันเรียกให้ซึงฮุนเข้ามาดูแทน แต่ลูกค้าคนพิเศษกลับเลือกรสไอศกรีมได้พอดีจนทำให้แทฮยอนทำหน้ามุ่ยมารับออเดอร์ต่อ

“เอาวานิลา 5”

โห เลือกเป็นชาติ สั่งแค่วานิลา ไอเราก็นึกว่ามัวแต่ฝึกออกเสียงชื่อรสไอศกรีมยากๆของทางร้านอยู่มั้ง ถึงไม่กล้าพูดเสียที ได้แต่กร่นด่าอยู่ในใจ มือก็จดออเดอร์ลงกระดาษ

“ใส่อะไรไหมครับ”

“ไม่ล่ะ ไม่ชอบกินพวกท็อปปิ้ง”

“แล้วใส่ถ้วยไหมครับ” ทำหน้าใสซื่อแบบไม่เนียนเพื่อให้ลูกค้าตรงหน้ารู้ว่านี่ก็กวนตีนเป็นเหมือนกันนะ

“จะใส่ใจมาให้ก็ไม่ว่านะครับ” ยิ้มเจือบนใบหน้าคมอย่างผู้ชนะ หยอดใครเขาก็เขินหมดแหละ นี่ซงมินโฮนะ

“งั้น รอ สัก ครู่ นะ ครับ ”  แทฮยอนกัดฟันพูดใส่ลูกค้า ได้แต่หวังว่าให้เวลามันเดินถึงเที่ยงคืนซักทีเถอะ อยากเลิกงานจะแย่ ยิ่งเจอลูกค้าแบบนี้อีก ปวดหัววววววววววว

MON   23.00 น.

ลูกค้าผิวเข้มยังคงละเลียดกินไอศกรีมรสวานิลาที่สั่งมากินคนเดียว 5 ถ้วยอยู่ นี่ก็ถ้วยสุดท้ายแล้ว กินไปก็มองแทฮยอนไป ทำตัวเป็นพวกสโตกเกอร์ จนคนในร้านเริ่มจับพิรุธได้

มินโฮลุกขึ้นเต็มความสูงแล้วเดินไปที่เคาท์เตอร์คิดเงินของร้าน จ่ายเงินเรียบร้อยแต่ก็ไม่ลืมทวงคูปองบราวนี่ฟรีของร้าน เลยได้ขนมกินระหว่างทางกลับบ้านพอดี

.

.

.

เที่ยงคืนแล้ว ได้เวลาเลิกงาน ทุกคนช่วยกันเก็บร้านเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จสรรรพและแยกย้ายกันกลับบ้าน แทฮยอนก็เช่นกัน นี่มืดแล้วกะว่าจะเดินกลับเพราะแดดไม่ได้ร้อนอะไร จริงๆคอนโดที่พักก็ไม่ได้ไกลจากร้านนี้เท่าไรด้วย

ถึงบ้านก็เปลี่ยนชุดนอนเลย เอาน้ำลูบหน้าสามทีก็ใช้ได้ ตอนนี้เพลียมากๆอยากนอนพักซัก30ปี ร่างบางทิ้งตัวลงบนเตียงแต่ก็ไม่วายจะใช้ขาขาวๆถีบเข้าก้นเจ้าหมาตัวดีที่เอาขนมขึ้นมากินบนเตียงไปหนึ่งทีก่อนจะเข้าสู่ห้วงนิทรา....

TUE  13.00น.

วันนี้แทฮยอนมาถึงร้านเร็วเพราะจะรีบมาช่วยจัดร้าน หลังจากที่วันแรกมาเข้างานเกือบไม่ทันเวลา เลยไม่ได้มาช่วยจัดร้าน วันนี้เลยมาขอแก้ตัวซักหน่อย

เป็นอีกวันที่คนขยันขันแข็งอย่างแทฮยอนทำงานหนักอย่างไม่ย้อท้อ ยิ้มสู้กับทุกปัญหาแม้วันนี้จะมีเด็กๆที่เป็นเพื่อนจุนฮเวมาคอยวอแวกับเขาก็ตาม แต่แทฮยอนก็ยังคงยึดมั่นในงานและใครบางคน

.

.

.

เวลาล่วงเลยมาถึงเที่ยงคืนพอดี ได้เวลาปิดร้าน ทุกคนแยกย้ายกันกลับบ้านเช่นเคย แต่วันนี้แทฮยอนรู้สึกแปลกๆตอนที่เดินกลับบ้าน รู้สึกเหมือนมีเสียงฝีเท้าของใครบางคนตามมา แทฮยอนเร่งความเร็วฝีเท้าให้ออกห่าง

หันไปมองข้างหลังเป็นระยะก็ไม่เจอใคร ในใจเริ่มกลัว สมองก็สั่งให้เดินจ้ำๆรีบกลับบ้านให้ไวที่สุด เดินมาซักพักก็ไม่ได้ยินเสียงคนตามมาแล้ว รู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก

เปิดประตูเข้าห้อง ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ล้มตัวนอนทั้งสภาพแบบนี้ แม่ครับ แทฮยอนไม่ไหวแล้ว ฮื่อ...

WED

TRU

FRI  13.00 น.

ผ่านมาหลายวันแล้วแทฮยอนเริ่มชินกับงาน ร่างกายปรับเวลาได้แล้ว นอนดึกตื่นสายมาทำงานอย่างแข่งขันเหมือนเดิม ไม่ว่าใครก็เอ่ยปากชม เพราะแทฮยอนเป็นคนตั้งใจทำงานมากจริงๆ

แต่ทุกวันที่มาทำงานก็โดนจีบ โดนแทะโลม ทั้งจากผู้หญิงและผู้ชายไปมากเหมือนกัน ได้แต่คิดแล้วทนต่อไปเพื่อเงิน

FRI 22.00 น.

ไม่บ่อยนักที่จะมีลูกค้าเป็นชายหนุ่มรูปร่างกำยำเข้ามาในร้านไอศกรีมที่แสนน่ารักมุ้งมิ้งแห่งนี้ แทฮยอนที่ตอนนี้กลายเป็นร่างเล็กเดินเข้าไปรับออเดอร์พร้อมรอยยิ้มสดใส

“รับอะไรดีครับ ?”

“ซื้อเท่าไรพี่ถึงจะได้เบอร์น้อง” เสียงใหญ่เปล่งออกมาจากร่างกำยำ มือหนาใช้นิ้วเคาะโต๊ะสองสามที

“ขอโทษครับ ผมไม่ใช้โทรศัพท์” ไม่ใช่ว่าไม่กลัวคนตรงหน้าที่ตอบกลับอย่างรวดเร็วแบบนี้ แต่เพราะวันๆได้เจอแต่คำถามแบบนี้มาเยอะแล้ว ปากตอบไปจนเป็นระบบอัตโนมัติแล้วล่ะ

“หึ งั้นเบอร์ห้อง” พูดไม่พอยังส่งสายตาแปลกๆใส่ร่างเล็กอีก ดีที่แทฮยอนตาไวเห็นซึงฮุนเพิ่งรับออเดอร์ที่โต๊ะหัวมุมเสร็จก็รีบเรียกมารับโต๊ะนี้ต่อทันที ก่อนจะขอตัวไปเข้าห้องน้ำแบบกะทันหัน

เข้าห้องน้ำแบบปลอมๆน่ะนะ .....

กลัวจนน้ำตาจะไหลแล้ว ตัวก็ใหญ่ พูดจาแปลกๆอีก จะทำยังไงดี ฮืออออ ในหัวคิดไปว่าหรือจะยืมโทรศัพท์บอมนูน่าโทรหาให้เขามารับดีมั้ยนะ ไม่ได้ๆๆๆๆๆ จะพึ่งพาเขาไม่ได้ ไม่ๆๆๆๆ

สะบัดหัวสองสามที ไล่ความคิดฟุ้งซ่าน พยามทำจิตใจให้สงบก่อนบิดลูกบิดห้องน้ำออกไปเผชิญหน้าความจริง และโชคดีที่ลูกค้าน่ากลัวคนนั้นออกไปแล้ว

“เด็กๆวันนี้พี่มีธุระล่ะ วันนี้ปิดร้านเลยแล้วกันนะ” เสียงใสจากสาวเจ้าของร้านตะโกนมาจากเคาท์เตอร์แคชเชียร์ พี่ๆคนอื่นดีใจเต้นแร้งเต้นก้ากันเลยก็มี ส่วนผม ใจไม่ดียังไม่รู้แฮะ...

“กลับแล้วนะครับบบ”

“กลับบ้านดีๆน้า”

“บายๆ”

ล่ำลากันเรียบร้อย แทฮยอนออกจากร้านคนสุดท้ายเพราะบอมนูน่าดันฝากกุญแจให้แทฮยอนเป็นคนล็อคร้าน เลยต้องตรวจตราดูของให้เรียบร้อยเสียก่อนจึงจะออกมาได้

 กริ๊ก   แทฮยอนที่เพิ่งล็อกประตูร้านเสร็จกำลังจะหันกลังกลับบ้านถึงกับสะดุ้งเมื่อเจอคนแปลกหน้ายื่นกล่องปริศนามาให้

“เอ่อ... ผมทำมาให้คุณครับ ผมแอบชอบคุณมานานแล้ว รับไว้ด้วยนะครับ ”    ชายแปลกหน้าร่างหนา สวมแว่นตา ใส่เสื้อโค้ทสีน้ำตาลดูท่าทางภูมิฐานบอกความในใจ แต่กริยาท่าทางดูสั่นๆเล็กน้อย คงเขินมากหรือไม่ก็หนาวล่ะมั้ง

“ครับ” แทฮยอนรับกล่องของขวัญเรียบๆมารับไว้

พรึ่บบบบ !!

ผู้ชายคนตรงหน้าจู่ๆก็เปิดเสื้อโค้ทออก โชว์ของลับทั้งเรือนร่าง ทำอะไรไม่ถูกแล้ว แม่ครับ ช่วยผมด้วย ฮือออออ

เขาเดินเข้ามาใกล้ขึ้นด้วย.................

เข้ามาแล้ว..........

กลัว.........

แทฮยอนตัดสินใจปากล่องของขวัญที่เพิ่งได้มาจากคนทำอานาจารตรงหน้าปาเข้าเจ้าของของมันคืนทันที รีบวิ่งออกมาไม่คิดชีวิต

เจอคนจีบ คนหยอดทั้งวันระหว่างทำงานว่าเหนื่อยแล้ว

ต้องมาเจอกับโรคจิตอีก

เจอทุกวันตั้งแต่วันแรกที่มาทำงาน

จะเป็นแบบนี้ไปอีกนานเท่าไร

ทำไมกัน

.

.

เรามันน่ารักมากใช่ไหม

ความคิดในหัวดับวืดเมื่อหัวถึงหมอน ทุกการกระทำอยู่ในสายตาหมาตัวโตหมด ได้แต่มองเจ้านายในสภาพเหนื่อยอ่อนแบบนี้ทุกวันก็อดสงสารไม่ได้ เข้าไปคลอเคลียที่แก้มใสเล็กน้อยให้รู้ว่าเจ้านายยังมีเราอยู่นะแล้วหลับลงข้างแทฮยอนในที่สุด

SAT  13.00 น.

วันสุดท้ายของการทำงานในสัปดาห์แรกของแทฮยอนกำลังจะจบลงในคืนนี้แล้ว วันอาทิตย์ก็จะได้หยุดแล้ว แต่แทฮยอนก็ยังขยันขันแข็งเหมือนเดิม มาทำงานก่อนเวลา เข้าร้านจัดแจงทุกอย่างเสร็จสรรพ จนเจ้าของร้านคนสวยอดยิ้มให้ไม่ได้

SAT 20.00 น.

วันทั้งวันเสียงกระดิ่งหน้าประตูร้านดังไม่หยุดหย่อน คงเป็นเพราะวันนี้เป็นวันเสาร์ด้วย เลยทำให้คนแห่กันมาหาอะไรกินกันเยอะ อีกไม่กี่ชั่วโมงร้านก็จะปิดแล้ว แทฮยอนยังคงตั้งใจทำงานทุกวินาทีโดยไม่รู้เลยว่ามีสายตาคู่นึงจับจ้องเขาอยู่ตลอด ตั้งแต่เดินเข้าร้านมาแล้ว

“รับอะไรดีครับ?” อีซึงฮุนเอ่ยถามลูกค้าที่เขาเห็นมายืนสูบบุหรี่หลังร้านบ่อยๆเวลาไปทิ้งขยะ แต่เขาไม่ค่อยเข้าไปกินไอศกรีมในร้านซักเท่าไร

“ให้แทฮยอนมารับออเดอร์กับผมได้ไหมครับ?” ซึงฮุนงงเล็กน้อยที่ลูกค้าคนนี้รู้ชื่อแทฮยอนด้วย แต่ก็พยักหน้าตอบกลับไปก่อนจะไปตามแทฮยอนมารับออเดอร์โต๊ะนี้

อีกแล้ว........

จะมาทำไมเนี่ย ?

ส่งสายตาเป็นคำถามไปหาคนตรงหน้า

ลูกค้าก็ยอมเสียที่ไหน ส่งสายตาอ้อนวอนเป็นเชิงว่า

คิดถึงใจจะขาดแล้ว

“รับอะไรดีครับ?”  ทำเสียงแข็งทำลายความเงียบระหว่างตัวเองกับลูกค้าไปซะดื้อๆ

“เลิกงานกี่โมง”

“รับอะไรดีครับ ?” ทำหน้าตายถามกลับ

“เมื่อยมั้ย”

“จะกินรึป่าวครับ?” ตอบกลับอย่างไม่สนโลก ไม่มีเวลามาคุยเล่นด้วยหรอกนะ

“งั้นเอาวานิลามา 5 ลูก ไม่ใส่ท็อปปิ้ง แต่ใส่ถ้วยมานะ แล้วก็.................

.

.

อย่าลืมใส่ใจมาด้วย ” ขยิบตาใส่พนักงานหน้าหวานไปหนึ่งที     

‘หล่อตายล่ะ’ นี่คือสิ่งที่แทฮยอนคิดในใจ แต่ความเป็นจริง

“ครับ”

 เห้อออ ถ้ารู้ว่าน่ารักแล้วจะโดนหยอดจนเพลียใจแบบนี้ รู้งี้จะเอาขี้เถ้ายัดปากตัวเองแต่เด็กเลยแม่งงง

SAT  00.00 น.

เวลาสวรรค์ เลิกงานแล้ว อยากขึ้นสแตนด์ปรบมือให้สรรเสริญให้ตัวเอง10ชุด แต่ได้แค่คิดตอนนี้ก็ต้องเก็บกวาดร้านให้เสร็จเสียก่อน พี่ๆคนอื่นก็กลับกันไปก่อนแล้วอ้างว่าเพื่อนนัด แม่ปวดฟัน น้องกินดินน้ำมันบ้างล่ะ ชิ่งกลับกันหมดเหลือแต่แทฮยอนที่ต้องเช็คความเรียบร้อยแล้วล็อคร้านก่อนกลับบ้าน

ล็อคประตูอย่างกล้าๆกลัวๆเพราะไม่อยากเจอเหตุการ์ณบ้าๆเหมือนครั้งที่แล้วอีก

กริ๊กก ล็อคประตูเสร็จก็ค่อยๆหันตัวกลับแบบสโลวโมชั่นเหมือนในหนังผี แต่พอหันมาจนสุดก็ไม่เจอผีหรือโรคจิตที่ไหน เลยถอนหายใจออกมาและก้าวออกจากร้านในที่สุด

แต่เดินออกมายังไม่พ้นร้านเจอผู้ชายคนเดิมมายืนสูบบุหรี่อยู่ จะเป็นใครละ ซงมินโฮไง

ถือวิสาสะเดินเข้าไปดึงบุหรี่ออกจากปากคนตรงหน้าแล้วจุ๊บเบาๆลงที่แก้มซ้ายที  แก้มขวาที ....

“วันนี้กี่มวนแล้ว?” คนหน้าตาน่ารักถามอย่างเป็นห่วง

“ไม่เอาหน่า พี่มารอเรา พี่ไม่มีอะไรทำ”

“ก็เข้าไปกินไอติมต่อดิ”

“พี่ไม่ชอบ มันเย็น”

“แล้วก็ยังจะกินนะ 5ลูกน่ะ”

“โอ้ยหนาวๆ ลืมไปกินไอติมมา5ลูกแหน่ะ หนาวจุงเบย ไหนๆมากอดหน่อยสิ้ ” ร่างโปร่งคว้าอีกคนมากอดหมับ ทำเป็นเนียนโยกตัวเล็กน้อยให้เหมือนหนาวสั่นประหนึ่งยืนบนเทือกเขาหิมาลัย

“อะไรกันเนี่ย อย่ามาเนียน”

“ทีแทฮยอนยังเนียนทำเป็นไม่รู้จักพี่เลย พี่เป็นห่วงเรานะมาคอยตามดูทุกวัน พี่ไม่อยากให้เราเหนื่อย” มินโฮตัดพ้อ นอกจากจะงุ้งงิ้งเป็นหมาแล้วยังขี้น้อยใจอีก

“มันเป็นเวลางาน แล้วอีกอย่างพี่ไม่ต้องคอยมาแอบดูก็ได้ผมดูแลตัวเองได้....จริงๆ” ละกอดออกมามองหน้าคนรักด้วยสายตาจริงจัง

“ไม่ต้องทำแล้วงาน พี่รวย พี่เลี้ยงเราได้สบาย”

“ไม่เอาน่า ให้ผมได้ช่วยเหลือตัวเองบ้าง” พูดอ้อนวอนกับคนตรงหน้าที่คอยดูแลเขามาตลอด แต่แทฮยอนต้องทำงาน อยากหาเลี้ยงตัวเองและหมาตัวโตอย่างพี่มินโฮ แทฮยอนไม่อยากโดนใครว่าว่ามาเกาะลูกชายเจ้าของบ่อน้ำมันกิน

“นี่อยากช่วยตัวเองหรอ นึกว่าชอบที่พี่ช่วยเรา....อิอิ”

“ทะลึ่ง!!”

“อะไรรรรร หมายถึงที่พี่ช่วยเลี้ยงดู คิดอะไรเนี่ย 55555555555555555555555555 ” แม้สถานการณ์จะอึมครึมแต่ซงมินโฮคนนี้ก็กวนตีนได้ แทฮยอนถึงกับถอนหายใจใส่หน้าก่อนจะเดินหนีไปดื้อๆ

ถึงห้องปุ๊บแทฮยอนก็ฟาดตัวเองลงที่นอนทันที กำลังนอนเคลิ้มๆก็รู้สึกได้ถึงพลังงานบางอย่างทับอยู่ บอกเลยว่าหนักมาก

“พี่มินโฮ ลุกไปเลย เค้าจะนอน” เสียงบ่นอุบที่ออกจากปากคนข้างล่างบอกมินโฮที่ตอนนี้ทำไม่รู้ไม่ชี้นอนทับแทฮยอนอยู่

“มาถึงก็จะนอนเลยหรอเนี่ย ห๊ะ” พูดไปก็ซุกไซร้ซอกคอคนตัวขาวไป ฝังจมูกลงกับผมนิ่มๆกลิ่นหอมของแชมพูที่แทฮยอนใช้ประจำยังคงติดอยู่แม้จะทำงานมาทั้งวัน

คนตัวเล็กที่ถูกจับให้นอนหงายตอนนี้ได้แต่ปรามในลำคอ ไม่มีแรงจะสู้แล้ว ไม่รู้เพราะเหนื่อยงานหรือรสจูบจากคนตรงหน้ากันแน่  ทั้งอ่อนหวานแต่แฝงไปด้วยความดุดัน สัมผัสที่ปฏิเสธไม่ได้หรือตัวเขาเองที่ไม่คิดจะปฏิเสธจากคนตรงหน้า

คิดถึง

โหยหา

.

.

“อ๊ะ ผมยังไม่ดะ.. ได้อาบน้ำเลยนะ” เสียงเล็กลอดออกมาจากเรียวปากอิ่มที่โดนดูดดุนจากคนตรงหน้า เพราะรู้สึกได้ว่ามือหนาเริ่มอยู่ไม่สุขเลยอยากจะปรามสักหน่อย

“ไม่เห็นเป็นไรเลย” ร่างหนาไม่พูดเปล่าเอาแต่ซุกไซร้คนตัวขาวเนียนอย่างหยอกล้อ โลมเลียผิวบางจนขึ้นสี สองร่างที่เริ่มเบียดเสียดกัน แต่ไม่ทันไรก็ต้องหยุดลงชั่วครู่

.

.

.

“งั้น.... พี่อาบให้เค้าหน่อย..นะ”

ไม่เป็นไร พรุ่งนี้วันอาทิตย์

- - - - - - - - - - -  - -  - -  - - - -  - - - -  END - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

TALK

เห่นโหลลลลลล

ม่อยยยยยยยยย หยุดตัวเองไว้แค่นี้ 555555555555555555555

คือจริงๆหมาที่น้องห้องน้องนัมคือพี่มิโนเนี่ยแลล หมาอัลไลฟัดเจ้าของได้ด้วย ฮื่อ หมาบ้า

อัพฟิค เปลี่ยนหน้าฟิค ถือเป็นการฉลองกับโมเม้นเย่อกันเล็กๆ(ถึงแม้จะถ่ายแบบก็ตาม)

โมเม้นแห้งแล้งแล้วนะเธอออ เดบิ้วเถอะเธออออ T__________________T

ยังไงฝากติดตามคลังฟิคเราด้วยนะค้า น้ำตาจะไหลทุกครั้งที่อ่านเม้น เอนจอยรีดดิ้งค่ะ <3

G  Minor!