Demon change

ลำดับตอนที่ #5 : ความสามารถที่ก้าวกระโดด

_______________________________


เช้าวันรุ่งขึ้น ณ.โรงเรียน

ไร้เดช ขอบตาดำเป็นหมีแพนด้าเพราะนอนไม่หลับคิดแต่เรื่องของเดมอนตลอดทั้งคืน

ใจหนึ่งก็ดีใจที่หัวดีฉลาดขึ้นมากับเขาบ้าง..อีกใจก็เครียดที่[อายุขัย]ลดลงไป1ปี
ถึงไม่มีหลักฐานว่าลดลงไปแล้วก็ตาม

"โย่~ตาดำปี๋เลยนะเพื่อน"

แดนส่งเสียงทักมาแต่ไกล

"อย่าบอกนะว่าอ่านหนังสือเรียนโต้รุ่งมา!?"

มาลีข้องใจมาตั้งแต่เมื่อวานแล้วที่ไร้เดชวิ่งไปห้องสมุด
เธอไม่คิดว่าเขาจะยอมฟังคำแนะนำที่ให้ไปอ่านหนังสือ แต่ตาที่เหมือนกับไม่ได้นอนทำให้เธอคิด

"..เอ่อ..คงงั้นล่ะมั้ง..?"

ไร้เดชโกหกส่งๆไปเขาไม่คิดจะบอกใครเรื่องเดมอนแม้แต่กับเพื่อนสนิท

"โอ้โห มุ่งมั่นขนาดนั้นเชียว ถ้าเกิดตั้งใจแต่แรกคงไม่เหมือนกับเมื่อวานหรอก"

มาลีพูดไปอย่างนั้น แต่นั่นไปสะกิดต่อมโมโหของไร้เดชเข้าอย่างจัง

"คอยดูให้ดีๆ..."

"หา?"

"คาบเรียนต่อไปนี่แหละ..ชั้นจะแสดงพลังที่แท้จริงออกมาให้ดู"

ครืน ครืน เสียงประกอบที่ไม่รู้ว่าดังมาจากที่ไหน บ่งบอกถึงการเอาจริงของเด็กหนุ่ม


_____________________


และแล้วเมื่อถึงชั่วโมงเรียนวิชาคณิตศาสตร์ของครูโหด
ที่ไร้เดชไม่ชอบทั้งครูและบทเรียน

แต่นั่นคงเป็นอดีตเท่านั้น

เพราะตอนนี้เขาได้เป็นคนหัวดีในช่วงข้ามคืน

"โจทย์เลขข้อนี้ยากกว่าทุกครั้งนะ เอ้า! ใครจะเป็นคนตอบล่ะ!?"

โจทย์คราวนี้ยากอย่างที่ว่ามาจริงๆ�

นักเรียนหัวดียังต้องเพ่งโจทย์ซำ้แล้วซำ้เล่า

นักเรียนหลายคนกุมขมับ�

หรือบางคนถึงกับเบือนหน้าหนีไม่อยากมองเลยด้วยซำ้

ครูเห็นว่าไม่มีใครยกมือเพื่อจะตอบเขาเลยคิดจะสุ่มเลือกนักเรียนขึ้นมา
ทว่า มีหนึ่งคนที่ยกมือขึ้นเพื่อขอสิทธ์ในการตอบ

เขาคือ เด็กจอมเหม่อขึ้นชื่อเรื่องความห่วยอันดับต้นๆของห้อง ไร้เดชนั่นเอง

วินาทีแรกทุกคนในห้องตกใจมาก ใครกันที่กล้าขอตอบโจทย์ยากๆแบบนี้
แต่พอเห็นว่าเป็นไร้เดชทุกคนก็หัวเราะกันในใจพลางเยาะเย้ย

"หมอนี่ท่าจะบ้าแฮะ โจทย์ง่ายๆเมื่อวานยังตอบไม่ได้
วันนี้ยากๆดันคิดจะขอตอบซะงั้น"

ครูมองเด็กหนุ่มด้วยสายตาที่ไม่เชื่อว่าเขาจะทำได้

"นึกว่าใครเธอเองเรอะ วันนี้ยากกว่าเมื่อวานเยอะนะเธอตอบไม่ได้หรอก"

แต่ไร้เดชก็คิดจะตอบอยู่ดี เขามีแววตาที่มุ่งมั่นมาก
เขาลุกออกจากที่นั่งและเดินไปที่กระดานดำเพื่อไปตอบโจทย์ข้อนั้น

เขาเดินผ่านโต๊ะเรียนของมาลีที่อยู่เกือบจะหน้าสุด

"นี่ ไม่ต้องฝืนหรอก ชั้นไม่ได้ตั้งใจจะล้อนายเมื่อเช้านะ
แค่กล้ายกมือก็เก่งแล้วไม่ต้องไปตอบหรอก"

มาลีแอบพูดกับเด็กหนุ่มแต่เขาก็ไม่สนใจและเดินต่อไป

"มาตอบจริงๆรึนี่"

ครูยืนดูไร้เดชที่ถือชอร์กเตรียมตอบ

�แกรกแกรก ไร้เดชเริ่มลงมือเขียน�

ครูละเหี่ยใจ รู้ทั้งรู้ว่าตอบไม่ได้แต่ก็ยังดื้อที่จะตอบ
เขาละสายตาจะเด็กหนุ่มหันไปเปิดคู่มือการสอนแทน

และแล้ว

เสียงในห้องเรียนที่ควรจะเงียบกลับมีเสียงจ้อกแจ้กคุยกันของนักเรียน
เสียงดังขึ้น ดังขึ้น

"สุดยอดเลย"

"ทำได้ไงเนี่ย"

"เดี๋ยวสิ..อาจจะตอบผิดก็ได้นะ"

ครูหันกลับไปมองที่ไร้เดชและก็ต้องตกตะลึงกับกระดานดำ
ที่ถูกเขียนคำตอบซะเกือบเต็มหน้ากระดาน

"ผมเขียนอธิบายเผื่อให้ นักเรียนคนอื่นเข้าใจวิธีทำแบบง่ายๆด้วย..ได้มั้ยครับ?"

ครูแทบไม่เชื่อสายตาตัวเองเขารีบตรวจคำตอบนั้นด้วยความรวดเร็ว
เพราะอยากจะรู้ให้ชัดว่านั่นเป็นคำตอบที่ถูกหรือเป็นแค่การตอบเน้นปริมาณ
และเขาก็พบว่า..ทั้งหมดนั้น..

ถูกต้อง!!

ทันทีที่ครูยืนยันคำตอบ นักเรียนทุกคนต่างก็ตกตะลึงพูดอะไรไม่ถูกไปทั้งห้อง..แม้แต่ครู

"เฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ~~~~~~~~~!!!!"

แดนร้องตะโกนด้วยความดีใจที่เพื่อนรักทำได้

"..มะ..ไม่น่าเชื่อหมอนั่นทำได้จริงๆด้วย"

มาลีแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง
�แน่นอนว่าต้องเป็นแบบนั้นคนที่เมื่อวานถูกเรียกให้กลับไปนั่งที่ก่อนจะตอบ
วันนี้กลับกลายเป็นว่าตอบโจทย์ที่ยากมากได้

หลังจากที่ครูยืนนิ่งหน้ากระดานดำมาครู่หนึ่ง คราวนี้ครูหันมามองที่ไร้เดช

"..เก่งมาก"

เด็กหนุ่มไม่เคยคิดว่าชีวิตนี้จะได้ยินคำชมจากครูโหดคนนี้ มันไม่น่าเชื่อว่าจะเกิดขึ้นจริง

"ขะ..ขอบคุณครับ!"

หลังจากนั้น ไม่ว่าวิชาอะไรไร้เดชก็ทำออกมาได้ดีจนนักเรียนคนอื่นในห้องตกตะลึงกันเป็นแถวๆ
เช่นภาษาอังกฤษก็พูด อ่าน เขียน ได้คล่องปรื๋อศัพท์ต่างๆที่เมื่อวานไร้เดชยังต้องถาม
ตอนนี้เขาท่องได้หมดจนนักเรียนบางคนแอบสงสัยว่าพกพจนานุกรมฉบับจิ๋วมาด้วยรึเปล่า
�� �หรือภาษาไทยแต่งกลอนออกมาได้ซาบซึ้งจนแดนร้องไห้ท่วมห้องเรียน

ความสามารถที่ก้าวกระโดดภายในข้ามคืน ไม่ว่าใครก็ต้องตกใจ
แต่คนที่ตกใจมากที่สุดคือเจ้าตัวเองเขาไม่อยากจะเชื่อกับสิ่งที่เกิดขึ้น จู่ๆก็เก่งขึ้นมาเก่งจนน่ากลัว

หลังเลิกเรียน

"เป็นอะไรไปน่ะ สีหน้าไม่ดีเลยทั้งที่วันนี้สุดยอดไปเลยแท้ๆไม่ดีใจเหรอ?"

แดนเข้ามาทักไร้เดชที่ตีหน้าเครียดเดินออกจากโรงเรียน

"อ๊ะ..ก็..ดีนะ"

ไร้เดชตอบนำ้เสียงเรียบ

"สงสัยเมื่อวานอ่านหนังสือเป็นบ้าเป็นหลังเลยล่ะมั้งถึงได้เก่งขึ้นมาขนาดนี้..คงจะเหนื่อยมากเลยล่ะสิ"

มาลีมองไร้เดชด้วยสายตาชื่นชมพร้อมถือนำ้ผลไม้กระป๋องมาให้

"วันนี้ขอเลี้ยงคนมีความพยายามหน่อยนะ"

"ว้า~ไร้เดชโชคดีอ่ะ ได้ดื่มฟรีด้วย!"

"ของแดนก็มี แน่นอนว่าของชั้นก็ด้วย"

"เย้~~~~มาลีใจดีที่สุดเลย!"

แล้วทั้งสามคนก็ดื่มนำ้ผลไม้ฉลองกัน

"ขอบใจนะทุกคน.."

ไร้เดชรู้สึกสับสนกับท่าทีดีใจของเพื่อนๆ ปกติแล้วถ้าเขาทำได้ขนาดนี้คงจะดีใจกระโดดโลดเต้น
แต่นี่ไม่ใช่ความสามารถที่แท้จริงเขา สิ่งที่เป็นอยู่ตอนนี้เกิดจากการแลกเปลี่ยนกับปีศาจตนหนึ่ง
เขาก็ไม่รู้จะอธิบายอย่างไรได้แต่ให้เพื่อนดีใจไปแบบนั้น


ณ.บ้านของไร้เดช

เด็กหนุ่มเปิดประตูบ้านเบากว่าทุกทีเหมือนไม่อยากให้ใครรู้ว่ากลับมาแล้ว
แต่ก็ไม่พ้นสายตาแม่ของเขาไปได้

"อะไรกัน ทำท่าลับๆล่อๆแบบนี้ถูกเพื่อนในโรงเรียนล้อมารึไง?"

แม่ของเด็กหนุ่มรู้ว่าลูกของตนไม่ใช่เด็กเก่งเหมือนใครเขา แต่ก็รักและเอ็นดูเสมอมา
ไม่เคยคาดหวังว่าจะให้เป็นแบบนี้หรือแบบไหน แต่นั่นทำให้ไร้เดชรู้สึกผิดกว่าต่อว่าเขาซะอีก

"ไม่เป็นไรหรอกลูก แม่รู้อยู่แล้วล่ะว่าลูกเป็นเด็กดี ข้อดีในตัวลูกมีเยอะแยะเลยนะ"

"เอ่อ..ไม่ใช่แบบนั้นครับ.."

ไร้เดชรีบแก้ความเข้าใจผิดทันที เขาหาหลักฐานผลหรือการเรียนวันนี้นั่นคือ..บทกลอนที่เขาแต่ง

"..คะ..ครูบอกว่านี่เขียนได้ดีน่ะครับ"

แม่ของไร้เดชอ่านบทกลอนอยู่นาน..ซำ้ไปซำ้มา..และลูบหัวของเด็กหนุ่มเบาๆ

"ไม่ว่าลูกจะเรียนได้ดีหรือไม่ลูกก็เป็นลูกที่แม่ภูมิใจเสมอจ้ะ.."

ไร้เดชไม่เข้าใจคำตอบของแม่ ตอนแรกเขาคิดว่าแม่คงดีใจมากกว่านี้

และเขาก็เดินกลับไปในห้อง..
เด็กหนุ่มวางกระเป๋านักเรียนลงบนโต๊ะเสียงที่สะท้อนกลับมาเบาแม้วางกระแทกลงไป
เพราะด้านในไม่ได้ใส่หนังสือเรียนไว้มากอะไร

เด็กหนุ่มเดินไปล้มตัวลงนอนบนเตียงที่คุ้นเคยและนึกทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมด
ความฉลาดที่ได้มา..อายุขัยที่สูญเสียไปทั้งหมดนี้เขาทำไปเพื่ออะไร ตอนนี้ เขาเองก็ไม่รู้

เมื่อวานนี้เขานอนไม่หลับเพราะมีเรื่องกังวลใจวันนี้ก็เช่นกันแต่
วันนี้เขาพยายามข่มพยายามข่มตาให้หลับเพื่อให้ลืมทุกอย่างไปแม้เพียงช่วงเวลาหนึ่ง



จิ๊บจิ๊บ



ไม่่ใช่สโลแกนโฆษนารถแต่เป็นเสียงนกร้องยามเช้า
ไร้เดชลืมตาตื่นขึ้น แต่งตัว ทานข้าวเช้า ไปโรงเรียนตามปกติ

แต่เมื่อถึงโรงเรียนสถานที่ท่ี่เขามุ่งไปไม่ใช่ห้องเรียนหากแต่ว่าเป็นห้องสมุดที่อยู่(?)ของเดมอน

[เช้าแบบนี้คงไม่มีใครมาห้องสมุดหรอก]

เด็กหนุ่มเดินคิดไปพลางหาหนังสือที่เขาเปิดเมื่อวานซืน หนังสือเล่มนั้นยังคงอยู่ที่เดิม

[ไม่ใช่ความฝันสินะ..]

เด็กหนุ่มยังคงไม่เชื่อกับสิ่งที่เกิดขึ้นเขามาดูให้แน่ชัดว่าหนังสือเล่มนั้นมีตัวตนอยู่จริงรึว่าเขาคิดไปเอง
สีหน้าสับสน�เขาคงรู้ว่ามันไม่ใช่ฝันหรือคิดไปเองอะไรทั้งนั้น
เพราะเขาหัวดีขึ้นจริงๆไม่ใช่เรื่องบังเอิญแต่ก็อยากจะมาดูที่นี่อย่างไม่รู้สาเหตุ

ในระหว่างที่หันหลังกลับก็มีเสียงทักขึ้น�

เสียงที่เย็นวาบและแสนสุภาพ"มาหาผมหรือขอรับนายน้อย?"

เจ้าของเสียงไม่ใช่ใครเดมอนนี่เอง

"ชั้น..ไม่ได้มาหานาย..ชั้น..มาอ่่านหนังสือต่างหาก"

ข้ออ้างที่นึกขึ้นมากระทันหันไม่แนบเนียนพอที่จะตบตา เดมอนแอบยิ้มเพราะจับได้

"งั้นหรือขอรับ..แล้วเป็นอย่างไรบ้างล่ะขอรับสำหรับความฉลาดที่ได้ไป
�...ผลลัพท์น่าพึงพอใจไหมขอรับ"

ไร้เดชหลบตาครู่หนึ่งแล้วจึงตอบอย่างไม่มั่นใจ

"ก็...ฉลาดขึ้นจริงๆแหละแต่..ไม่เห็นจะรู้สึกดีอย่างที่คิดไว้เท่าไหร่"

คำตอบที่ยาวกว่าที่คิดทำให้เดมอนชอบใจคล้ายว่าเด็กหนุ่มเปิดใจให้ตัวเองบ้าง

"ความแตกต่างจะเริ่มขึ้นหลังจากนี้ขอรับ"