[Short-Fic] Switch [Yaoi]

เนื้อเรื่อง

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Tile: The confusion “I don’t understand” (Yaoi)

Pair: Haru x Kai

Rate: PG-??

Comic: [Switch]

By: sleep-love

Spoiler: เนื้อเรื่องเกี่ยวกับในเล่มที่สองที่เห็นว่าออกมาวางแผงล่าสุด เป็นช่วงที่ทั้งสองต้องปลอมตัวมาในฐานะนักเรียนย้ายมาใหม่กับอาจารย์ฝึกสอน ซึ่งจริงๆทั้งสองเป็น เจ้าหน้าที่สืบสวน เข้ามาเพื่อจุดประสงค์ตามคดีผู้ค้ายาเสพย์ติด (ไว้มีโอกาสจะเอามา comic like)

Warning: ไม่แนะนำสำหรับผู้ไม่รู้จักเรื่องนี้ หมายเหตุมันแต่งขึ้นจากอารมณ์ชั่ววูบที่อ่านกลับไปกลับมา สามรอบ… และไม่แนะนำสำหรับผู้ที่กลัวอรรถรสเสียจากเรื่อง Original… อ้างอิงเล็กน้อยจากบางฉากของใน Act8

และต่อไปนี้ก็เชิญอ่านได้เลยค่า

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

 --------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ไม่มีสมาธิที่จะเรียนเลย…

ภาพนั้นของฮารุ กับ ผู้ชาย ยังติดตาไม่หาย…

“ไร้จรรยาบรรณที่สุด!! ยี้หยะแหยง”

ตอนนั้นตกใจก็เลยเผ่นหนีมาทั้งๆอย่างนั้น พูดแรงไปหรือเปล่านะ

เอ๊ะ! แล้วทำไมเราต้องใส่ใจด้วยล่ะ…

“คานาอิ! คานาอิ!!~”

ผัวะ

“โอ๊ย! ฮ่ะ…เอ่อ ครับ”

“เวลาเรียน อย่ามัวแต่คิดนอกเรื่องเซ่ ตั้งใจหน่อย”

เสียงนักเรียนอื่นๆพากันหัวเราะร่วนกับความเป๋อของพ่อหนุ่มนักเรียนใหม่ เว้นเสียแต่กับอาจารย์(ฝึกสอน)เท่านั้น อีกทั้งใบหน้าติดจะดูรำคาญและแสดงความเบื่อหน่ายออกมาไม่แพ้กันเป็นเช่นนั้นเสมอกับร่างบางตรงหน้า เสียงพ่นหายใจอย่างระอาก่อนจะเริ่มสอนต่อใบหน้าที่ขมวดคิ้วเข้าหาคลายออกและเปลี่ยนเป็นการวางหน้านิ่งๆแทน

…วางฟอร์มเก่งเหลือเกินนะ…

เห็นแบบนี้ มันพาลหงุดหงิด จิตใจชักไม่สงบ

ร่างบางได้แต่นึกฉุนเฉียวอีกใจก็ยังไขว้เขว ไม่ทราบความว่าทำไมถึงต้องใส่ใจ หรือเพราะ…

เสียงออดดังขึ้นแสดงให้เห็นถึงว่าหมดคาบ และถึงเวลาที่จะเปลี่ยนวิชา ร่างสูงของอาจารย์หนุ่มเองก็ยืนอยู่หน้าแท่นที่สำหรับอาจารย์ นักเรียนหญิงคนหนึ่งซึ่งเป็นหัวหน้าบอกทำความเคารพ

“ขอบคุณครับ/ค่ะ”

“คานาอิ หลังเรียนอย่าเพิ่งกลับ รออยู่ที่นี่ล่ะ”

“เอ๊ะ ทำไมล่ะ…ครับ อาจารย์”ด้วยความชินปากเกือบพูดเรียกชื่อไป แต่ก็หยุดเพราะตอนนี้อยู่ฐานะของผู้สอดแนม

“จะติวให้นายเป็นพิเศษ ในช่วงที่เหม่อไป”

กว่าจะได้คาดคั้นอะไรไปมากกว่านั้น สายตาที่มองกลับมาก็บอกเป็นสัญญาณว่าให้เงียบซะ เด็กหนุ่มจึงได้แต่เงียบและคอตกในบันดล

ทำไมจะต้องติวด้วยนะ…

“สงสัยอาจารย์แกคงอยากสอนให้คุ้มกับที่เพิ่งเข้ามาน่ะ คงอยากทดลองวิชาล่ะมั้ง”เสียงของเพื่อนชายที่เพิ่งรู้จักกันเอ่ยปลอบกึ่งเหน็บแหนม “เอาน่า คานาอิ มันคงไม่แย่นักหรอก”

“อืม ขอบใจนะ ยามาซากิ”ตอบพร้อมยิ้ม แต่จริงๆเขาก็ไม่ใส่ใจอะไรมากแค่งงๆเท่านั้น

แต่ถึงคิดไปตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์ เลิกเรียนก็คงรู้เอง…

.

..

...

เลิกเรียน

ครืด…

เสียงประตูห้องเรียนเลื่อนออก สายตาสอดส่องไปยังรอบห้องยังไม่พบผู้ที่นัดตนไว้ขณะที่ปิดประตูลงเสียงชะงักหยุด ทำให้ต้องหันมอง พบร่างสูงที่ส่วนสูงต่างกันสิบเซนฯยืนขว้างอยู่ เด็กหนุ่มจึงได้แต่หยุดและเลื่อนประตูให้กับผู้มาเยือนและขยับทางให้เดินเข้าไป

เวลาผ่านไปได้สักพัก

เด็กหนุ่มได้แต่คอยเหลือบมองร่างสูงในชุดกราวขาวเป็นระยะๆ ร่างสูงเองก็ดูจะไม่ได้สนใจเขาสักเท่าไหร่แถมยังหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบโดยไม่สนว่าที่นี่คือ สถานที่ศึกษา ถ้าใครมาเห็นเข้าคงแย่ทีเดียว ว่าแต่…

ตกลงเรียกมาทำไมล่ะ

“นี่ ฮารุ เรียกมาทำไม”ที่สุดแล้วร่างบางก็เป็นผู้เอ่ยปากถามก่อน

“ตอนนี้ฉันกับนาย อยู่ฐานะอาจารย์กับนักเรียน เรียกใหม่สิ”ร่างสูงหันตอบคิดอะไรของเขาเนี๊ย

“ต่ะ แต่…”สายตาเฉียบคมใต้แว่นใสถูกส่งมาเชิงเตือนให้ทำตาม ร่างบางเองก็ไม่คิดจะขัดอะไรจึงทำตามว่าง่ายๆ “อาจารย์เรียกผมมาทำไมครับ”

“ก็บอกแล้วไงว่ามาติว”เรื่องนั้นทราบครับ แต่ทำไมถึงต้องมาติวอะไรแบบนั้น

ร่างสูงโยนก้นบุหรี่ทิ้งลงที่นอกหน้าต่างหันกลับมาอีกครั้งด้วยสายตาเฉยชา จ้องมองคล้ายกับจะคาดโทษไปด้วยในตัว ร่างบางสะดุ้งเมื่อใบหน้าก้มลงประชิดข้างหู

“เปิดหน้า 64 บรรทัดที่ 5” พร้อมยื่นหน้ากลับพร้อมท่าเตรียมสอน หนังสือเดิมในชม.ถูกคลี่เปิด

“ตกลง จะเรียนจริงๆเหรอ”ร่างบางเอ่ยปากถาม พลางมองหน้าร่างสูงต้องการคำตอบ

สีหน้าเฉยชาถูกตอบเป็นอันดับแรก เงียบสักครู่ให้ร่างบางกลืนน้ำลายลงคอลดอาการประหม่า “ก็ใช่น่ะสิ…”ร่างบางถอนหายใจ “...หรือนายคิดว่าฉันทำอย่างอื่น”รอยยิ้มแสยะเผยออกมาจากริมฝีปากบาง มือหนาเก็บแว่นตา พลางยื่นใบหน้าไปใกล้กับเด็กหนุ่มร่างบาง

“ทำอย่างอื่น…อะไรล่ะ”ร่างบางถามกลับอย่างงง แต่ยังไม่ทันได้ยินคำเฉลยก็ถึง บางออ ใบหน้าเนียนเริ่มมีเหงื่อผุดผายแสดงอาการแตกตื่น พวงแก้มถูกแต่งแต้มด้วยสีธรรมชาติ

“เด็กจริงๆเลยนะนาย”ร่างสูงพูดพลางกลั้วหัวเราะในที พินิจเด็กหนุ่มร่างบางที่หน้าแดงจัด

“พูดอะไรแบบนั้น ทั้งๆที่อายุเอง…ก็พอๆ…กัน…อุ๊บ”

วินาทีเพียงไม่กี่วิ คางมนถูกเชยขึ้นริมฝีปากที่กำลังอ้าปากเถียงถูกปิดลงด้วยริมฝีปากจากร่างสูง อาการเกร็งกระตุกวูบส่งผลให้ร่างบางเบี่ยงหลบหนีจากการจู่โจม มือใหญ่จึงคว้าหมับที่ใบหน้าร่างบาง รั้งไว้ไม่ให้หนี

“ฮะ ฮารุ..ย่ะ…อย่า อื๊!”

ริมฝีปากบางถูกปิดลงอีกครั้งและเนิ่นนานเกินกว่าครั้งแรกที่เพียงหยุด บดเบียดริมฝีปากบางให้เผยอออก ก่อนจะดุนเรียวลิ้นให้เข้าไปในโพรงปาก ซอกสอดอย่างชำนาญ กระหวัดเกี่ยวเล่นกับลิ้นเล็กจนเป็นของน่าสนุก เก็บเกี่ยวความหวานที่เจือปนรสบุหรี่ ความวาบวามถูกมอบให้โดยที่ไม่รู้วิธีจะโต้กลับ จำยอมให้ร่างสูงผู้มีประสบการณ์สอนเชิง

“อือ…อืม~”

ความรู้สึกเริ่มคล้อยตามช้าๆ…แต่อาการที่หายใจติดขัดก็มากขึ้นตามเงา ร่างสูงเองก็ชักเป็นกังวลว่าอาจจะขาดใจตายเสียก่อน จึงยอมผละออกมาจากริมฝีปากนั้นแต่โดยดีแม้ลึกๆจะติดใจในรสชาตินั้นก็ตาม

“ถือซะว่า…เป็นบทเรียน พิเศษจากฉัน”

“ต่ะ..แต่ ผมไม่ได้..รู้สึกแบบนั้น…”ร่างบางตอบ แม้จะหายใจไม่คล่องนัก

“ฮึ ก็ฉันบอกแล้วไง ในตอนนี้ฉันกับนาย คือนักเรียน และอาจารย์”ร่างสูงพูดตอบและกลับมายืนประจันหน้า

แววตาดูเลื่อนลอยบ่งบอกถึงความไม่ใส่ใจ ก่อนนัยน์ตาคู่คมจะกรอกกับมองร่างบาง ม้วนบุหรี่ถูกคีบออกจากปาก

“เพราะฉะนั้น… คนที่ฉันจูบไปก็คือ คานาอิ ทัตสึยะ นักเรียนใหม่ ไม่ใช่ เอ้โต้ ไค เจ้าหน้าที่สืบสวน”

“อึก!!”

ดวงตาเบิกกว้างก่อนร่างบางจะรีบพลุนพลันลุกขึ้นจากเก้าอี้ เพราะเขาไม่อาจทานทนต่อสายตาของคนที่ไม่คิดจะรู้สึกเดือดร้อนกับสิ่งที่ทำลงไปได้ และจริงๆมันอาจมีเหตุผลอื่นด้วยที่ทำเขาอยู่ต่อไม่ได้ สองขาวิ่งออกไปนอกห้องไปยังๆที่ที่ไม่น่าจะมีใครเห็น…

“บ้างั้นเหรอ…นั้นสินะ ฉันคงบ้าไปแล้วจริงๆ”

เป็นคำพูดเลื่อนลอยที่ไม่รู้ถึงความใน…‘จูบเจ้านั่นไปแล้ว’…

“เอาเถอะ ยังไงฉันก็ไม่ใช่คนที่ชอบอธิบายอะไร ให้มากล่ะนะ”

ก็…ไม่รู้นี่ว่า ควรอธิบายยังไงให้นายฟัง…

เก้าอี้ตัวเดิมของร่างบางที่นั่งเมื่อสักครู่ถูกแทนที่ด้วยร่างสูง มือหนาใช้หยิบม้วนบุหรี่อีกม้วนจากซอง ก่อนจะใช้ไฟแชตจุดขึ้น กลิ่นควันบุหรี่ลอยละลองคะคลุ้งไปกับบรรยากาศภายใน คล้ายช่วยบดบังแสงของอาทิตย์ที่กำลังลาขอบฟ้า

“จากนี้…ท่าจะยุ่งยาก”

.

..

...

....

.....

บ้าๆๆบ้าที่สุด!!

ร่างบางได้แต่นึกอย่างฉุนเฉียวในใจกล่าวตำหนิถึงร่างสูงที่จู่โจมริมฝีปากตน พลางนั่งกอดเข่า ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าตอนที่เขาหนีออกมา ดันลืมเอาสมุดกับหนังสือเรียนออกมา แต่ก็นึกเรื่องนั้นได้ไม่นาน คำพูดของร่างสูงก็ตรงเข้ามาในหัว ‘ถึงจะบอกแบบนั้นก็เถอะ!!’

‘นักเรียน กับ อาจารย์…’

‘คนที่ฉันจูบไป คือ คานาอิ ทัตสึยะ ที่เป็นนักเรียน’

‘ไม่ใช่ เอ้โต้ ไค ที่เป็นเจ้าหน้าที่ สืบสวน’

ฮึ่ย!!

“แต่ถึงจะพูดแบบนั้น คนที่ถูกจูบ มันก็ผมอยู่ดี ไม่ใช่หรือไง!!”ร่างบางเปล่งเสียงพูด โชคดีที่ยามนี้คงไม่ค่อยมีนักเรียนอยู่แล้ว ไม่งั้นบางทีเขาอาจจะโชคสองเด้งก็ได้

ใบหน้าเนียนใสอ่อนวัยยังคงแดงระรื่นไม่ต่างจากเดิมครั้นแต่จะเพิ่มมากขึ้นเสียด้วยซ้ำ อาการหัวใจเต้นถี่ไม่เป็นจังหวะ ภาพใบหน้าที่อยู่ใกล้กัน ในระยะประชิด ดวงตาสีน้ำตาลเข้มหลับแน่น

แต่จะว่าไป…

ภาพที่ตอนนั้นเขาเห็นมันก็เป็นเหตุการณ์เดียวกันกับที่เขาประสบนี่นา…ฮารุ ไม่ได้ทำแบบนั้น กับผมแค่คนเดียว…

มือบางข้างหนึ่งถูกยกขึ้นกุมอก ก้อนเนื้อที่เต้นผิดจังหวะค่อยๆผ่อนคลายลง แต่กับเกิดอาการเจ็บที่ไม่เข้าใจ ว่านี่…เป็นความรู้สึกของอะไร และสับสน…

อีกอย่าง ท่าทางของฮารุ ก็ไม่ได้ดูจะสนใจอะไรเขาเป็นพิเศษเลย…

นี่…แล้วต่อจากนี้ ผมควรทำยังไงล่ะ…

ฮารุ...

The ending…

 confusion “I don’t understand”     

  fiction [Switch]     1

PS.จากภาพด้านบนนู้น~ พอเดากันออกมั้ยเอ่ย ว่าใครคือ ฮารุ และ ไค  ^ ^

- -