308 We are FriEnD 4 EvER

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

สวัสดีเพื่อนๆ ทุกๆคนที่เข้ามานะคะ

อัพเพลงเพิ่ม อ่านไปด้วยฟังเพลงไป น่าเพลินดีนะ

แหม...ไอ้ฉันมันซาดิสต์ อยากให้เพื่อนร้องไห้ ก็เลยเอาเพลงนั้นี่

ไม่เป็นไร เปลี่ยนเพลงให้ก็ได้ 

ปล. อย่าร้องไห้กันนะจ๊ะสาวๆ

เนื้อเรื่อง

สวัสดี เพื่อนๆทุกคน ที่เข้ามาที่นี่... มันเหมือนกับไดอารี่ 
สำหรับเรา เพราะนี่จะความทรงจำของพวกเราชาว 308 
ใครอยากออกความเห็นอะไรก็เชิญได้เลยนะคะ 
เพราะนี่คือบทความจากโบว์ ถึงเพื่อนๆ ทุกๆคนค่ะ

                                                    Bowl 308(37)
                                                   02-03-2551
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

            ในวันๆหนึ่ง คุณเคยคิดไหม... ว่าความผูกพัน มันเกิดขึ้นได้อย่างไร

ในชีวิตหนึ่ง คุณเคยไหม... ที่นั่งร้องไห้ เพราะการจากลาจากสิ่งที่คุณ ผูกพัน

แล้วตอนนี้ละ... คุณมีความผูกพันกับเพื่อนของคุณมากน้อยเพียงใด เคยรู้บ้างไหม...

ระยะเวลา 3 ปีของพวกเรา 308 ได้ให้และสอนอะไรมากมายแก่พวกเรา ทั้งความรักของเพื่อน การช่วยเหลือพึ่งพาอาศัยกัน... การจากลาครั้งนี้คงไม่แปลกเลย ถ้าจะมีใครสักคนร้องไห้ เพราะมันเป็นความเศร้าเสียใจ ที่ต้องจาก ‘เพื่อน’ คนสำคัญไป 

ในครั้งแรกที่เดินเข้ามาในห้อง 108 นี้ พวกเราไม่เคยคิดว่าจะผูกพันกันมากนัก เพราะแต่ละคนอาจคิดว่า... จะได้อยู่กันแค่ปีเดียว แล้วก็คละห้อง แต่เปล่าเลย พวกเราสามารถเลือกที่จะอยู่ด้วยกันได้ตั้งแต่ม.1 ถึงม.3 

หลังจบม.1 พวกเราต้องจากเพื่อนที่พวกเรารักไปไม่ต่ำกว่าสิบคน... สองในจำนวนนั้น ย้ายโรงเรียน แต่พวกเราก็ยังเชื่อว่าเขาคือเพื่อน ของพวกเรา ส่วนที่เหลือนั้น... ไปต่างห้อง ตามสิ่งที่ตนเองชอบ และ เป็นการปูแนวทางสู่อนาคต

การจากลาครั้งที่ 1 เป็นการจากลาเพื่อชีวิตของแต่ละคน...

ในปีพ.ศ. 2549 พวกเราได้เดินเข้ามาในห้อง 208 ด้วยกันอีกครั้ง ถึงแม้ว่าสมาชิกเก่า อาจหายไปบ้าง แต่พวกเราก็ยินดีรับเพื่อนๆ ที่ย้ายมาจากต่างห้อง... ให้เป็นเพื่อน ห้องเดียวกัน

ม.2นี้ ใครหลายคนอาจคิดว่าเกิดปัญหามากมาย ซึ่งมันก็ใช่ เพราะที่ปรึกษาของเราทั้งสองคนนั้น... (คิดเอาเองนะค้า~~~) แต่มันก็มีทั้งความสนุก และ เสียงหัวเราะแต่ทุกคนคงไม่คิดถึงการจากลากันสักเท่าไหร่ ซึ่งนั่นอาจเป็นสิ่งที่ดีแล้วก็เป็นได้...

การใช้ชีวิตของพวกเราในโรงเรียนแห่งนี้ มาถึง 3 ปี มันได้สร้างสายสัมพันธ์ของพวกเรา ด้วยกรอบ แห่งคำว่า ‘เพื่อน’ ซึ่งพวกเราเองก็ไม่ได้คิดมากสักเท่าไหร่...

และแล้ว... ม.3 ก็มาถึง

ปีนี้เป็นปีสุดท้ายที่ได้อยู่ด้วยกัน ทุกอย่างในห้องเริ่มเหมือนเดิมไม่มีคำว่า ‘เพื่อนใหม่’ หรือ คนที่เพิ่งย้ายเข้ามาอีกแล้ว ทุกคนคือ 308 กันทั้งนั้น ปีนี้เหมือนปีสุดท้ายและส่งพวกเราม.3 กับ พี่ม.6เลยก็ว่าได้ เพราะอะไรนั้น ทุกคนที่อยู่ที่นี่ต่างรู้กันดีอยู่แล้ว... กิจกรรมที่มากมายแสนเหลือ ต่างดาหน้ากันเข้ามาให้หัวหน้าห้อง รองฯ และฝ่ายอื่นๆ ปวดหัวเล่นกันไม่หยุดหย่อน แต่ความสนุกสนานที่แต่ละคนได้พบเจอ และ สิ่งที่ได้มาหลังการเหน็ดเหนื่อยนั้น คือสายสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้นมากขึ้น หรือ อาจได้เห็นส่วนเสียของเพื่อนๆบางคน ซึ่งนั่นจะไม่กล่าวถึง เพราะอาจเกิดเหตุการณ์นองเลือด - -* (มันยังเล่นได้)

งานสาระท้องถิ่นที่ให้พวกเราทำโครงงานกัน 5 วัน ซึ่งมันน้อยมากๆ แต่พวกเราก็ทำมันจนสำเร็จ และได้รางวัลที่1 มาได้ (ซึ่งอันนั้นได้มาได้อย่างไรก็ไม่ทราบ) แต่เราได้มา เพราะความตั้งใจจริงของหัวหน้าห้อง(ที่ยอมสละน้ำตา) เพื่อความสำเร็จของพวกเรา

งานกีฬาสี ที่ทุกๆคนต่างช่วยกันเชียร์เพื่อนๆที่ลงแข่งขัน และ เพื่อนๆที่ ลงพาเหรดเต้น และเพื่อนๆที่ทำพาเหรดเดิน ทุกคนต่างมีงานของตัวเอง ที่ต้องทำ วันกีฬาสีที่มาถึง มันมีทั้งวุ่นวาย สนุกสนาน และ เศร้าสร้อยปะปนกัน เศร้า... เพราะปีนี้เป็นปีสุดท้ายที่ได้อยู่กันพร้อมหน้า สนุก... ที่ได้อยู่ ได้เล่น ได้แกล้งเพื่อนด้วยกัน(มันแอบชั่ว) วุ่นวาย... กับการวิ่งรับเหรียญของใครบางคน(ใครหว่า...) ภาพความทรงจำเหล่านั้น ไม่อาจเลือนหายไปจากใจของพวกเราทั้ง 50 คนได้ แม้อาจเป็นช่วงเวลาที่ไม่นานมากนัก แต่ความเป็นเพื่อนของพวกเราก็มีอยู่จริง แม้บางคน อาจไม่ค่อยชอบคนโน้น คนนี้ แต่ มันก็คือตัวของเขา เราจะไปว่าอะไรเขาได้ ในเมื่อเขาอยากทำ ก็ต้องปล่อยให้เขาทำไป

การจากลาครั้งนี้ เป็นการเริ่มต้นใหม่กับสิ่งที่ทุกคน อยากจะเป็นในอนาคต พวกเราต้องจากกันจริงๆเหรอ อยากขอให้มันเป็นแค่ความฝันจัง... แต่คงเป็นไปไม่ได้ ที่จะให้พวกเราทุกคนมานั่งเรื่องอยู่ที่เดียวกันไปจนจบ เพราะพวกเราต่างมี ‘ทางเดิน’ ที่เป็นของตัวเองกันทั้งนั้น อาจมีเหมือนกันบ้างเล็กน้อยแตกต่างกันออกไป...

อย่ามัวแต่มานั่งเศร้าเสียใจกับการจากลาครั้งนี้เลย... เพราะพวกเธอทุกๆคนก็มีสิ่งที่ต้องทำอยู่แล้ว ครั้งนี้... เป็นจุดเริ่มต้นนะ ไม่ใช่จุดจบสักหน่อย อย่าได้เศร้าใจกับมันมากเลย เพราพวกเรายังคุยกันได้อีก... แต่ มันอาจไม่เหมือนเดิมแล้ว

ไม่มีแล้ว เพื่อนสนิทที่เคยอยู่เคียงข้าง ยามสุข หรือ ทุกข์ใจ ไม่มีแล้วคนที่รู้เรื่องของเราทุกๆอย่าง ไม่มีอีกแล้ว... คนที่เคยคุยเล่น และเล่าเรื่องต่างๆ ให้ฟัง ไม่มีแล้ว... เพื่อนที่สำคัญ เพื่อนที่เข้าใจ เพื่อนที่เป็นที่พึ่งของพวกเรา    

และแล้ว...การเข้าค่ายครั้งสุดท้ายของพวกเราก็จบลง การเล่นรอบกองไฟที่ทุกคนต่างคิดว่าน่าเบื่อ แต่ปีนี้... มันกลับไม่เป็นเช่นนั้น พวกเราทั้งหัวเราะ ทั้งสนุกด้วยกัน แต่บางคนอาจไม่เป็นเช่นนั้น ก็เป็นสิทธิ์ของแต่ละคนละนะ และการได้ทำอะไรร่วมกันครั้งสุดท้ายนี้ มันกลับมีความสุข ท่ามกลางปัญหาต่างๆ เกี่ยวกับ กิจกรรมรอบกองไฟ หรือการได้ร่วมทุกข์ ยกฉาก  การแต่งตัวมาราธอน  และ ผจญกับไอ้โหด(โฉด) นั่น การขึ้นรถไฟที่แสนวุ่นวาย...มันไม่ได้ทำให้พวกเราตระหนักถึงการจากลาที่จะมาถึงเลย

สำหรับเราแล้ว เราอยากขอบคุณทุกๆคน ไม่ว่าจะเป็นใคร ในกลุ่มเรา กลุ่มชิ้ว กลุ่มพลอย(ณัฐธมา) กลุ่มฐานิดา กลุ่มดา กลุ่มหลังห้อง กลุ่มแอม กีต้าร์ บอนเน่ และฝน คุกกี้ ขอบคุณจริงๆ พวกเราอยู่มาด้วยกัน 2-3 ปีแล้ว ก็ได้คุยได้เล่นด้วยกัน และ มีบ้าง...ที่ความเห็นไม่ตรงกัน เราเองก็ไม่ใช่คนที่ทำอะไรให้ทุกคนได้มากนัก และบางเรื่องก็ต้องขอโทษด้วย เราอยากให้ทุกคน... มีความสุขกับสิ่งที่เป็นอยู่ และจงมีความสุขตลอดไป และให้รู้ไว้เสมอว่า... เพื่อนคนนี้ ยินดีให้คำปรึกษา และคอยเป็นห่วงเธอเสมอ...

 3 ปี ที่ผ่านมานี้... มันได้ให้อะไรพวกเราหลายอย่างจริงๆ ความสุขที่ได้เจอกับเพื่อน ความสุขที่ได้รู้จักทุกๆคน ความสนุกที่ได้เจอะเจอ ความสนุกที่ได้อยู่ด้วยกัน ความสบายใจ เมื่อเห็นเพื่อนยิ้มหรือหัวเราะ ความเศร้าเมื่อเห็นเพื่อนไม่สบายใจ และ ร้องไห้... พวกเราผ่านช่วงเวลาเหล่านี้มาด้วยกันทั้งหมด... ไม่ว่าจะผ่านไปนาน แค่ไหน... บทความเรื่องนี้จะไม่หายไปจาก ไอดีของฉัน... ตราบชั่วนิจนิรันดร์...  จะไม่มีสิ่งใดมาลบสายสัมพันธ์ความเป็นเพื่อนของพวกเราได้

::The Ends::