คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : [Kris x Suho] ..PROMISE.. {END}
rfdf
...PROMISE...
Kris x Suho Short Fiction By Solina
คำสัญญา.. สำหรับบางคนอาจะไม่สำคัญ
แต่สำหรับคนที่รอคอยคำสัญญานั้น...
...คำสัญญานั้นไม่ต่างจากลมหายใจเชียวละ...
เรือนร่างเล็กนั่งกอดหมอนรูปกระต่ายน้อยสีขาวใบนิ่มที่ได้เป็นของขวัญวันเกิดจากเพื่อนๆเมื่อปีก่อนอย่างเบื่อหน่ายบนโซฟาสีดำ เสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงสีเข้มที่ใส่อยู่นั้นขับให้ผิวขาวนวลเนียนนั้นดูน่าสัมผัสมากขึ้น ตากลมเหลือบมองนาฬิกาที่แขวนไว้บนพนังห้องก่อนจะถอนหายใจออกมายาวเหยียด...
ดวงหน้าหวานง้อง้ำลงอย่างเง้างอนก่อนจะหยิบโทรศัพท์เครื่องบางขึ้นมากดโทรออกไปยังเบอร์เดิมที่กดโทรไปแล้วเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อน... เขารู้ว่าคนคนนั้นมีงานยุ่งมาก แต่ถ้าสัญญาแล้วก็ไม่ควรจะผิดสัญญาไม่ใช่รึไง...
เมื่อไม่มีสัญญาณตอบกลับจากปลายสายซักที ร่างเล็กจึงล้มตัวนานราบกับโซฟาตัวยาวสีดำอย่างเบื่อหน่าย....
...เลยเวลานัดมาแล้วครึ่งชั่วโมง...
ทั้งที่บอกเองแท้ๆว่าจะมารับไปกินข้าว...
...คนโกหก...
ร่างเล็กลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็วก่อนจะหยิบโค้ดสีดำมาสวมใส่ทับเชิ้ตสีขาว คว้ากุญแจและออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว... เขาไม่ใช่คนใจเย็น อย่างที่ทุกคนเข้าใจเลยสักนิด... ยิ่งถ้าเป็นเรื่องของคนคนนั้นแล้ว...
ร่างเล็กกระชากรถออกจากลานจอดรถชั้นวีไอพีอย่างรวดเร็ว ก่อนที่จะมุ่งหน้าสู้บริษัทของคนโกหกทันที... เขาจอดรถไว้ที่ลานจอดรถข้างหน้าที่มีไว้สำหรับให้ผู้มาติดต่องาน... ก่อนจะตรงเข้าไปในอาคารทันที...
พนักงานรักษาความปลอดภัยกรูเข้ามาหาเขาทันทีที่ทำท่าจะเดินขึ้นไปด้านบน.. ตาคู่สวยตวัดมองอย่างหงุดหงิด แต่ก็ไม่ได้หยุดเดิน... เขาเดินเข้าไปในลิฟต์ตัวที่เพิ่งมีคนออกมา และกดปิดมันอย่างรวดเร็ว...
ถึงพนักงานที่ประชาสัมพันธ์จะจำเขาได้... แต่เวลานี้ก็คงไม่เกี่ยวว่าจำได้หรือไม่ได้หรอกจริงไหม...
ร่างเล็กถอดแว่นตาสีชาออกและใส่มันลงในกระเป๋า ก่อนที่มือเล็กจะยกขึ้นจัดผมอย่างลวกๆ ป่านนี้ที่ประชาสัมพันธ์คงโทรรายงานท่านประธานที่เคารพรักยิ่งมือเป็นระวิงแล้วละมั้ง... ดวงหน้าหวานบึ่งตึงขึ้นทันทีกับการกระทำของตัวเอง... บางทีมันก็คงจะมากเกินไป...
...แต่คิมจุนมยอนไม่ยอมให้ใครผิดสัญญาหรอกนะ...
เรือนร่างขาวเดินออกมาจากลิฟต์ด้วยสีหน้าเรียบเฉย... ดวงหน้าหวานนั้นไร้รอยยิ้มอย่างที่เคยเมื่อมาเยี่ยมเยียนคนที่เป็นแฟน... ดวงตากลมโตที่เคยสุกใสและเต็มไปด้วยรอยยิ้มนั้นเต็มไปด้วยความผิดหวังกับอารมณ์มากมายสารพัดตีกันมั่วไปหมด... และทันทีที่เขาเดินมาถึงหน้าห้องทำงานของคนโกหก เลขาหน้าห้องที่มีสองคนนั้นดูเหมือนว่าจะหายไปหนึ่ง...
ตากลมทอประกายแววโรจน์อย่างเห็นได้ชัดจนเลขาหน้าห้องอีกคนนั้นต้องส่งยิ้มให้เขาอย่างเจื่อนๆ
“คุณซูโฮ...ใจเย็นๆก่อนนะคะ คือท่านประธานเพิ่งออกมาจากห้องประชุมน่ะค่ะ....” ยังไม่ทันที่เธอจะว่าจบ เสียงโทรศัพท์เครื่องบางของคนตัวเล็กก็ดังขึ้นเสียก่อน... มือเล็กหยิบมันขึ้นมาดูเบอร์คนที่โทรเข้า ก่อนจะรีบรับอย่างรวดเร็วและเปลี่ยนน้ำเสียงให้เป็นปกติมากที่สุด...
...พี่คริส...
“ครับ...”
(ซูโฮ... พี่เพิ่งเสร็จงานนะ เดี๋ยวอีกชั่วโมงไปรับโอเคไหม?)
“ถ้าผมบอกว่าไม่โอเคละ... แล้วทำไมต้องอีกชั่วโมงด้วย” เสียงเล็กว่าด้วยน้ำเสียงหวานเชื่อมที่เต็มไปด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ แต่ใบหน้าของร่างเล็กนั้นไม่ได้เป็นอย่างน้ำเสียงเลยสักนิด... ดวงตากลมแฝงไปด้วยความโกรธที่มากขึ้นกับเหตุผลที่ไม่เข้ากันของคนโกหก...
...นั่นสิ...อย่างไรพี่คริสก็เป็นคนโกหกไปแล้วนี่นา...
จะโกหกอะไรเขาก็ได้นี่นา...
ใจร้ายที่สุดเลย...
(ก็เดี๋ยวพี่ขอเคลียร์รายงานการประชุมก่อนไงครับ... นี่น้อยใจเหรอ หื้ม?)
“เปล่า... ผมไม่ใช่เด็กๆนะ แล้วผมจะเข้าไปหาพี่เดี๋ยวนี้เลยด้วย!!!!” ว่าจบ ร่างเล็กก็ตรงไปยังประตูห้องทำงานของคนในโทรศัพท์ทันที...
(ลำบากซูโฮเปล่านะ... งั้นเดี๋ยวพี่รีบไปหาเลย โอเคไหมครับ?)
“พี่คริสไม่ต้องรีบไปหาผมที่คอนโดหรอกครับ... รีบมาเปิดประตูให้ผมน่าจะดีกว่า...”
(อะไรกัน... นี่คิดถึงพี่ขนาดมาหาถึงนี่เลยเหรอ...)
“พี่จะเปิดเอง หรือจะให้ผมเป็นคนเปิดเข้าไปครับ... ผมให้เวลาเขาแต่งตัวอีกสองนาทีนะ... อย่าคิดว่าผมไม่รู้ว่าพี่กำลังทำอะไร” ซูโฮเอ่ยอย่างพยายามจะใจเย็น... ที่เขายังไม่อยากเปิดเข้าไปก็คงเป็นเพราะ...ความกลัว...
...กลัวว่าจะได้เห็นภาพที่เขาคิดไว้...
ภาพที่พี่คริสของเขากำลังอยู่บนร่างใครสักคนที่ไม่ใช่เขา...
...เกลียดที่สุด...
(เขา ?? ใครเหรอ ? พี่อยู่คนเดียวนะครับ..)
“งั้นซูโฮจะเปิดประตูเข้าไปตอนนี้...” จบคำ... มือบางก็จัดการผลักประตูบานใหญ่เข้าไปทันที...
เรือนร่างสูงของคนโกหกนั้นกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ทำงานตัวใหญ่ โดยมีร่างเล็กของเลขาหน้าห้องอีกคนที่หายไปนั้นกำลังยื่นเอกสารให้อยู่ข้างๆ ตากลมหรี่มองคนทั้งคู่อย่างสงสัย แต่เมื่อไม่เห็นความผิดปกติ ก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก...
ซูโฮเดินเข้าไปชะเง้อมองกองเอกสารตรงหน้าก่อนจะกอดคอคนตัวสูงจากอีกด้านที่ว่างพร้อมกับยื่นหน้าเข้าไปกดจมูกลงบนแก้มสากอย่างแสดงความเป็นเจ้าของ ก่อนจะเอ่ยถาม
“งานยังไม่เสร็จเหรอครับ”
“พี่เพิ่งออกมาจากห้องประชุมเมื่อกี้เอง...คุณพยอนก็ออกมาพร้อมกับพี่ เขาเอาเอกสารมาให้พี่นะซูโฮ...”
“แต่เมื่อกี้พี่บอกว่าพี่อยู่คนเดียว....” คริสลอบถอนหายใจกับอาการหึงของคนตัวเล็กของเขา ก่อนจะส่งสายตาบอกให้เลขาคนเก่งต้องออกไปก่อน...
ทันทีที่ประตูห้องปิดลง ร่างสูงก็ดึงคนตัวเล็กมานั่งบนตักของตนในขณะที่แขนแกร่งนั้นโอบกอดเอวบางอย่างออดอ้อน... ใบหน้าคมคายวางเกยไหล่เล็กบอบบางที่ถูกปกคลุมด้วยเสื้อเชิ้ตสีขาว ก่อนจะกดจูบที่ข้างกายเบาๆ
ดวงหน้าหวานนิ่งสนิทพร้อมกับเหลือบตามองคนที่กอดตนอยู่ด้วยสายตัดพ้อและต่อว่า... แต่มันก็หายไปเมื่อมือหนาข้างหนึ่งของร่างสูงรั้งใบหน้าของเขาเข้าไปใกล้...
จุมพิตหวานล้ำถูกมอบให้อย่างอ่อนโยน ก่อนจะรุนแรงขึ้นเมื่อซูโฮเริ่มตอบสนอง... เรียวลิ้นกระหวัดเกี่ยวกันอย่างไม่มีใครยอมใคร ก่อนที่ซูโฮจะเป็นคนผละออกก่อน...
“งานกับผม...”
“พี่ว่าเราคุยกันรู้เรื่องแล้วนะ...” ยังไม่ทันที่ซูโฮจะว่าจบ.. คริสก็ขัดขึ้นพร้อมกับเลื่อนริมฝีปากเข้ามาฉกจูบจากปากอิ่มสีสดตรงหน้าเสียก่อน... มือเล็กยกขึ้นดันไหล่หนาอย่างขัดใจก่อนจะเปลี่ยนเป็นกำเสื้อสูทสีดำของคนตัวสูงอย่างเสียไม่ได้... “พี่ขอโทษ”
“ขอโทษ? เรื่องอะไรละฮะ?”
“ซูโฮ....” คริสเรียกชื่อคนตัวเล็กอย่างเหนื่อยใจ... คนน่ารักเวลาดื้อขึ้นมาน่ะ รับมือยากอย่าบอกใคร...
...โดยเฉพาะคนน่ารักอย่างซูโฮ...
“มันเป็นงานด่วน.... เข้าใจพี่ได้ไหม?” ตากลมเหลือบมองกองเอกสารมากมายยาวไปถึงปฏิทินบนโต๊ะที่วันต่อไปมีแพลนทั้งวันพร้อมตัวแดงแล้วก็ถอนหายใจออกมายาวเหยียด....
“ครับ... ผมเข้าใจ.... แต่พี่ละ... เข้าใจผมบ้างไหม?” ว่าจบคนตัวเล็กก็ลงจากตักของคนตัวสูง ก่อนจะเดินออกจากห้องไปโดยมีเสียงของคนตัวสูงตะโกนเอ่ยรั้ง...
“ซูโฮ!!! เดี๋ยว!!! พี่.....”
“ทำงานไปเถอะครับ... ถ้าพี่ว่าง... เราค่อยเจอกัน” เสียงหวานตะโกนกลับมาพร้อมกับประตูที่ปิดลงอย่างแรงนั้น ทำให้หัวใจของคริสเหมือนหล่นวูบ....
ใช่ว่าเขาไม่รู้สึกผิดที่ผิดสัญญา...
...แต่เรื่องงานของเขามันก็เป็นสิ่งที่เลี่ยงไม่ได้เหมือนกัน...
...ซูโฮ...พี่ขอโทษ...
คนบ้างาน สนใจแต่งาน คนผิดสัญญา ไม่สนใจแล้ว!!
เรือนร่างสีขาวตัดกับเสื้อเชิ้ตสีดำสนิทเช่นเดียวกับกางเกงตัวเก่งนั้นคิดใจใจก่อนจะยกแก้วทรงสวยที่มีน้ำสีสวยที่แฝงไปด้วยแอลกอฮอล์มากมานั้นเข้าปากอย่างไม่สนใจเสียงห้ามของคนที่นั่งข้างๆเลยสักนิด...
หลังจากที่ออกจากบริษัทเขาก็ตรงกลับคอนโดเปลี่ยนเสื้อผ้าและโทรเรียกรุ่นน้องคนสนิทที่บริษัทออกมาท่องราตรีทันที... เซฮุนถอนหายใจยาวเหยียดกับอาการงอนใครบางคนของรุ่นพี่คนเก่งก่อนจะคว้าค็อกเทลสีสวยมาถือไว้เอง
“ผมว่าพี่ดื่มมากเกินไปแล้วนะ” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นพร้อมกับถอนหายใจเป็นครั้งที่เท่าไรไม่รู้ ก่อนจะคว้าแก้วค็อกเทลคืนมาจากรุ่นน้องและส่งมันเข้าไปในปากอีกครั้งอย่างไม่สนใจคำเอ่ยเตือนด้วยความหวังดี..
เซฮุนถอนหายใจหนักๆอีกครั้งก่อนจะค่อยๆยกแก้วของตัวเองขึ้นดื่ม... งานแฟนทีไรซวยเขาทุกที... ไม่อยากจะเชื่อเลยว่า คุณคริสคนนั้นจะทำให้พี่ซูโฮงอนได้บ่อยขนาดนี้ ทั้งๆที่ปกติออกจะเป็นคนที่น่าเคารพ...
หรือบางทีก็อาจจะเป็นพี่ซูโฮที่อยากเรียกร้องความสนใจบ้างรึเปล่านะ...
ในขณะที่โอเซฮุนกำลังนั่งคิดถึงเหตุผลของการงอนในครั้งนี้ รุ่นพี่ตัวเล็กก็เอ่ยสั่งอะไรก็ได้ที่แรงกว่านี้มาดื่มเอาๆ จนเมื่อเขาหันมาอีกทีก็พบกับร่างเล็กที่ผิวกายนั้นแดงระเรื่อขึ้นด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์
“ขอโทษนะครับ... สามแก้วที่เขากินไปคืออะไรบ้างครับ?”
“เตกีล่าครับ... เห็นหน้าใสๆแบบนี้ไม่คิดว่าจะดื่มได้เยอะขนาดนี้เลยนะครับ” บริกรหนุ่มเอ่ยพร้อมกับรอยยิ้มเช่นเดียวกับทุกครั้ง แต่สิ่งที่พี่ซูโฮดื่มเข้าไปนั้นไม่ได้ทำให้เซฮุนยิ้มตามรอยยิ้มสวยงามของบริกรตรงหน้าเลยสักนิด...
...พี่ซูโฮตอนเมา...
มันยิ่งกว่าเด็กอายุสามขวบร้องไห้จะเอาของเล่นอีกนะ!!!!
ไวเท่าความคิดและทันทีที่เห็นเค้าลางแห่งหายนะ... มือเรียวก็คว้าหยิบเครื่องมือสื่อสารเครื่องบางขึ้นมา ก่อนจะกดหาเบอร์ท่านประธานของรุ่นพี่ตัวบางทันที...
“ครับ... เอ่อ... พี่คริสแฟนพี่ซูโฮใช่ไหมครับ?”
(ครับ... มีปัญหาอะไรรึเปล่าครับ หรือซูโฮอยู่กับคุณ)
“ผมเซฮุนรุ่นน้องที่ทำงานพี่ซูโฮน่ะครับ... คือมีปัญหานิดหน่อย... เตกีล่าไปสามช็อตแล้วครับ”
(โอเค... เดี๋ยวฉันจะรีบไป...)
ว่าจบก็ตัดสายทิ้งไปเฉย ทำให้คนที่โทรไปมุ่ยหน้าอย่างไม่พอใจเท่าไร... ปัญหาเยอะด้วยกันทั้งคู่... ก็เหมาะสมกันดี
ตาคู่สวยเหลือบมองรุ่นพี่ที่บริษัทที่กำลังใช้แขนต่างหมอนนอนฟุ่บอยู่อย่างหมดสภาพ.... ถึงจะไม่ได้เห็นสภาพเมาหมดสภาพของพี่ซูโฮมานานแล้ว แต่ก็ไม่ได้ยินดีและอยากเห็นบ่อยๆหรอก...
“พี่ซูโฮ... เมาแล้วไม่ดื่มแล้วนะครับ” เซฮุนว่าเบาๆ พร้อมกับพยายามเขย่าไหล่บางให้รู้สึกตัว แต่กลับได้เสียงสะอื้นและคำต่อว่าใครบางคนกลับมาแทน...
“ฮือ.... คนบ้า... ผิดสัญญา... คนโกหก.... บ้าๆๆๆ”
ในขณะที่เซฮุนกำลังจะเอ่ยอะไรออกมาก็มีมือหนาหนักๆวางลงบนไหล่ของเขาเสียก่อน ทันทีที่เห็นว่าเป็นใครเขาก็หลบฉากออกมาทันที.... คนต้นเรื่องมาเองถึงที่ง้อไปให้ตายกันไปข้างนะครับคุณพี่ทั้งหลาย...
“แล้วไงอีก?” คริสเอ่ยถามคนที่เมาไม่รู้เรื่องต่อ
“เกลียดแล้ว... เกลียดคนโกหกที่สุดเลย... ฮือ...”
“ซูโฮ... พี่อยู่นี่แล้วนะ...” คริสเอ่ยขึ้นเบาๆข้างใบหูขาว ก่อนจะโอบกอดร่างเล็กนั้นเบาๆจากด้านหลัง... ใบหน้าหล่อเหลาวางเกยบนหัวไหล่เล็ก ในขณะที่จมูกโด่งเป็นสันสวยงามนั้นก้มลงสูดดมกลิ่นกายแสนเย้ายวนด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์นั้นอย่างไม่รังเกียจ... คนเมาดิ้นขลุกขลักเมื่อเริ่มรู้สึกรำคาญจึงเปิดเปลือกตาเหลือบมองเจ้าของลมหายใจร้อนผ่าวที่เป้ารดต้นคออยู่ด้านหลัง...
“พี่คริส...”
“...ว่าไงครับ...” รอยยิ้มดูดีปรากฏขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลา ก่อนที่จะกลายเป็นรอยยิ้มค้างเมื่อฝ่ามือเล็กฟาดเข้าที่สีข้างแรง... ร่างบางขยับตัวออกจากอ้อมแขนแกร่งของคนที่ตกใจกับการกระทำของตน มือบางสองข้างยกขึ้นแนบหน้าของคริส
“ขนาดผมหนีมาเมาพี่ยังตามหลอกหลอนผมอีกเหรอเนี่ย” เสียงหวานบ่นอุบอิบก่อนที่จะใช้สองมือนั้นตบหน้าคนตัวสูงกว่าไปอีกสองสามทีและหัวเราะคิกคักอยู่คนเดียว และหลับไป ร้อนให้คนโดนตบนั้นถลาเข้าไปรับแทบไม่ทัน...
ตาคมมองเสี้ยวหน้าหวานของคนที่หลับตาพริ้มอย่างคาดโทษที่ตบหน้าเขาไปหลายที ก่อนจะหันไปขอบคุณรุ่นน้องของซูโฮ และช้อนตัวคนหลับขึ้นแล้วเดินออกจากร้านไป...
คริสวางคนเมาหลับไว้เบาะข้างคนขับอย่างเบามือ ก่อนจะรีบเดินมาประจำที่คนขับและพารถคันหนูออกสู่ท้องถนนยามราตรีอย่างรวดเร็ว...ตาคมเหลือบมองใบหน้าของคนที่หลับอยู่เป็นระยะอย่างเป็นห่วง...
ถึงเขาจะโกรธนิดหน่อยที่โดนมือเล็กนั้นตบอย่างจังไปหายครั้ง แต่ถ้าเทียบกับความน้อยใจของตัวเล็กของเขาแล้ว... มากกว่านี้เขาก็ยอม... ขอแค่ไม่เสียซูโฮไปก็พอ...
“อื้อ..... ร้อน...” ร่างบางชื้นเหงื่อเอ่ยขึ้นทำให้มือหนาเอื้อมไปเร่งแอร์อย่างรวดเร็ว ก่อนจะเหยียบคันเร่งเพิ่มความเร็วอีกเพื่อกลับไปถึงคอนโดของพวกเขาก่อนที่อะไรมันจะเลยเถิดไปมากกว่านี้...
ไม่สิ.... ก่อนที่เขาจะทนไม่ได้กับผิวขาวที่ระเรื่อขึ้นด้วยฤทธิ์น้ำเมานั่นต่างหาก...
คริสพาจุนมยอนกลับมาที่คอนโดแล้วจัดการอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าให้กับคนตัวบางอย่างเรียบร้อย... อย่างน้อยๆเขาก็เป็นสุภาพบุรุษพอที่จะไม่ฉวยโอกาสคนรักของเขาในเวลาแบบนี้... หลังจากจัดการร่างบอบบางให้อยู่ในชุดนอนตัวเก่งสีขาวของเจ้าตัวเสร็จ คริสก็คว้าผ้าขนหนูเข้าห้องน้ำไปจัดการกับตัวเองให้เรียบร้อย ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนข้างร่างบางที่กำลังพลิกตะแคงข้างหาหมอนข้างเหมือนทุกครั้งที่นอนคนเดียว...
คริสสอดตัวใต้ผ้าห่มก่อนจะดึงคนตัวเล็กกว่าเขามากอดแน่น...เหมือนทุกครั้งและเข้าสู่ห้วงนิทราในที่สุด...
...พรุ่งนี้เช้า...
คงต้องเคลียร์กันอีกยาว... ฉะนั้นพี่จะให้นายนอนไปก่อนแล้วกันนะ...
แสงแดดยามเช้าสาดส่องเล็ดผ่านม่านหน้าเข้าสู่ห้องนอนกว้างรบกวนการนอนของร่างบอบบางที่ขดตัวอยู่ภายใต้ผ้าห่มหนา ซูโฮพลิกตัวหนีแสงก่อนจะพยายามลุกขึ้นแต่ความรู้สึกปวดหัวจี๊ดนั้นก็ทำให้ซูโฮทิ้งตัวลงนอนเหมือนเดิม...
“เมื่อคืน...สงสัยจะดื่มมากไปแฮะ...” เสียงหวานพึมพำก่อนคว้าตุ๊กตาตัวใหญ่ที่วางอยู่บนพื้นข้างเตียงขึ้นมากอดแน่น... แต่เมื่อสัมผัสได้ถึงกลิ่นกายแสนคุ้นเคยจากที่ว่างนั้นก็ทำให้ร่างบางพยายามลุกขึ้นนั่งในที่สุด...
“พะ...พี่คริส...” เสียงหวานเอ่ยเรียกอย่างมีความหวัง... แต่ในเช้าวันที่คนคนนั้นบอกมีงานด่วนต้องส่งวันนี้แถมมีแพลนงานทั้งวันเลย.... เป็นไปได้เหรอว่าเขาจะอยู่ที่นี่... ตากลมมองประตูห้องนอนอย่างมีความหวัง... แต่เมื่อผ่านไปสักพักก็ไม่มีใครเปิดเข้ามา ความน้อยเนื้อต่ำใจก็เข้ามาแทนที่ความตื่นในคราแรก...
ขอบตากลมร้อนผ่าวก่อนที่หยาดน้ำตาเม็ดโตจะกลิ้งไหลลงจากดวงตาคู่สวยทันที... บางทีเขาก็ไม่ได้อยากเอาแต่ใจขนาดนั้น... แต่... แต่สำหรับวันครบรอบที่คบกัน... ก็ต้องอยู่ด้วยกันไม่ใช่รึไง...
...ถึงเขาจะเป็นแค่นักศึกษา... แต่พี่คริสเป็นประธานบริษัทก็เถอะ...
ถึงจะเข้าใจถึงหน้าที่ที่หนักกว่า และความรับผิดชอบที่หนักกว่า...
...แต่คนมันน้อยใจนี่นา...
“ลุกขึ้นมานั่งแบบนั้น ไม่ปวดหัวเหรอ”
เสียงทุ้มของคนที่กำลังคิดถึงอยู่ดังขึ้นที่หน้าประตูห้อง... ดวงตากลมตวัดมองคนตัวสูงที่ถือถาดสีเงินที่มีชามขนาดกลางว่าอยู่นั้นอย่างเอาเรื่องก่อนจะยิ้มกว้างออกมา... มือหนาวางถาดเงินลงที่โต๊ะข้างเตียงก่อนที่จะทิ้งตัวลงนั่งบนเตียง มือหนาเอื้อมไปเช็ดน้ำตาที่กำลังไหลลงมาของเด็กน้อยของตนอย่างเบามือ ก่อนจะยิ้มกว้าง...
“...เด็กขี้แย...”
“ไม่ได้ร้องซะหน่อย!!” ซูโฮยกมือขึ้นปัดมือหนาของคนตัวสูงกว่า ก่อนจะเบือนหน้าไปอีกทางเพื่อปกปิดรอยยิ้มกว้างของคนที่พยายามหุบยิ้มแล้วแต่ก็ทำไม่ได้...
มือหนาของคริสประคองใบหน้าหวานให้หันมาสบตาเขาอีกครั้งก่อนจะเลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้... ริมฝีปากของทั้งสองสัมผัสกันอย่างแผ่วเบาและอ่อนโยนเนิ่นนานก่อนจะผละออกจากกัน... ร่างสูงรั้งคนตัวบางเข้ามากอดแน่นแล้วกดจมูกลงบนกลุ่มผมนุ่มนั้นครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างไม่รู้จักพอ...
“รู้ไหมว่าเป็นห่วงมาก...”
“รู้...แล้วรู้ไหมว่าน้อยใจมาก?”
“รู้สิ... เพราะฉะนั้นถึงร่นงานที่ต้องเสนอต้องประชุมวันนี้ไปถมเมื่อวานหมดไงครับ... ขอโทษที่ทำให้ซูโฮของพี่ต้องร้องไห้อีกแล้วนะ...” ร่างบางส่ายหน้ารัว ก่อนที่เสียงสะอื้นจะดังขึ้นข้างหูของคริส...
เขาจำได้ดีว่าวันนี้วันอะไร... ซูโฮอยากจะนับถอยหลังเข้าสู่วันครบรอบของเรา... แต่เขากลับทำลายมันเพราะเหตุผลของตัวเอง...
...เหตุผลที่อยากใช้วันวันนี้กับคนตัวเล็กของเขาเท่านั้น...
“พี่ทำเพื่อผม ? แล้วที่เลขาพี่.....”
“เพราะประชุมกันหลายเรื่องมากๆ พี่เลยให้เขาไปสรุปการประชุมมาให้อย่างระเอียดที่สุด... ขอโทษที่ทำให้คิดมากนะ” มือหนาลูบกลุ่มผมนุ่มเบาๆอย่างปลอบประโลมเรื่อยๆ
“พี่มันบ้าที่สุดเลย!!” ซูโฮกอดคนตัวสูงกว่าแน่นก่อนจะส่ายหน้าไปมาอย่างแรงเป็นเชิงบอกว่าไม่เป็นไร... มือหนาของคริสค่อยๆประคองใบหน้าหวานที่เจ่อนองไปด้วยน้ำตาของตรงหน้าขึ้นก่อนจะใช้นิ้วโป้งปาดน้ำตาทิ้ง และส่งยิ้มให้
“เดี๋ยวทานข้าวต้มหน่อยนะ... กินของร้อนๆแล้วค่อยกินยาแล้วนอนพัก ตื่นมาตอนเย็นๆจะได้ออกไปเที่ยวกัน โอเคไหมครับ?”
“พี่คริสจะไม่ว่าซูโฮที่ออกไปกินเหล้ากับเซฮุนเลยเหรอ” ร่างบางไม่ตอบ ซ้ำยังถามคำถามกลับ ทำให้คริสยิ่งยิ้มกว้างกว่าเดิม มือหนายกขึ้นแนบแก้มขาวก่อนจะเลื่อนใบหน้ามากดจมูกลงที่อีกข้างอย่างเอ็นดู...
“ยอมรับว่าโกรธ... แต่มันเป็นเพราะพี่... แต่ได้กอดคนเมาที่ซุกเอาๆทั้งคืนก็หายโกรธแล้วละ”
“ซะ...ซูโฮปวดหัว” เสียงหวานเอ่ยขึ้นทำให้คริสค่อยๆประคองร่างบางให้นั่งหลังพิงหัวเตียง ก่อนจะหยิบชามข้าวต้มขึ้นมาตักและป้อนให้กับร่างบางเรื่อยๆจนหมดชาม... และปัญหาสุดท้ายก็มาถึง...
“ไม่กินยา”
ทันทีที่ยาแก้ปวดสองเม็ดในถ้วยแก้วใบเล็กถูกหยิบขึ้นมา ซูโฮก็เอ่ยขึ้นทันทีพร้อมกับพยายามขยับตัวลงนอนหงาย... คริสที่รู้อยู่แล้วว่ามันต้องเป็นแบบนี้ก็ส่งยาสองเม็ดเข้าปากตามด้วยน้ำและประกบปากป้อนให้ซูโฮอย่างรวดเร็วจนคนโดนป้อนยานั้นเผลอกลืนลงไปในที่สุด...
มือเล็กยกขึ้นฟาดไหล่หนาของคนเอาป้อนอย่างแรงก่อนที่ข้อมือบางทั้งสองข้างจะถูกมือหนาทั้งสองนั้นรวบไว้แน่น... ตาคมจ้องลึกเข้าไปในดวงตาสุกใสที่พยายามหลบเลี่ยงสายตาของเขา ก่อนที่จะกดจูบที่ริมฝีปากอิ่มสีแดงสดเบาๆ และผละออก แล้วดึงคนตัวบางเข้ามากอดแน่น...
“นอนพักนะครับ... เดี๋ยวเย็นนี้จะมารับไปกินข้าว... ขอพี่ไปเคลียร์งานของตอนเย็นก่อน”
“ถ้าผิดสัญญาอีก... คราวนี้ผมจะหนีไปจริงๆแล้วนะ”
“ซูโฮหนีพี่ไปไหนไม่รอดหรอก... ก็รักพี่ซะขนาดนี้นี่นา...” คนตัวสูงว่าอย่างมีเลศนัยก่อนจะหันใบหน้าด้านที่โดนตบที่ผับเมื่อวานให้คนตัวเล็กดู... ทันทีที่เห็นฝีมือตัวเอง ซูโฮก็พลิกตัวหันไปอีกข้างทันที...
...หลงตัวเองที่สุดเลย...แต่จะปฏิเสธยังไง....
...ในเมื่อเขารักพี่คริสมากจริงๆนี่นา!!!...
“รีบๆไปทำงานเลย.......ก่อนที่.....”
“ก่อนที่อะไรครับที่รัก”
“ก่อนที่...ก่อนที่....ก่อนที่ซูโฮจะไม่อนุญาตให้พี่ไปทำงานไงเล่า!!!”
คริสยกยิ้มกว้างอย่างมีความสุขก่อนจะกดจมูกลงบนแก้มเนียนที่แดงระเรื่อขึ้นของซูโฮอีกครั้ง แล้วเลื่อนไปกระซิบแผ่วเบาที่ข้างใบหูนิ่ม และผละออกไปจากห้อง...
หลังจากคนตัวสูงออกไปแล้ว... มือบางก็ยกขึ้นกุมแก้มข้างที่ลมหายใจร้อนผ่าวของคนที่ต้องออกไปเคลียร์งานนั้นแน่น และดึงผ้าห่มขึ้นปิดหน้าด้วยความเขินอาย...
...นอนเอาแรงไว้ให้ดีละเด็กน้อยของพี่...พี่สัญญาว่าจะรีบกลับมา...
...และคืนนี้พี่ไม่ยอมนอนกอดคนตัวขาวๆนิ่มๆเหมือนเมื่อคืนหรอกนะ...
“สัญญาแล้วนะครับ...”
END.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เพราะโมเม้นคริสโฮในงานวันเกิดน้องฮุนวันนี้มันกิ๊บก๊าวมากเกินไป...
เพราะพี่คริสกัดพี่ซูโฮมากเกินไป...
เพราะพี่ซูโฮน่ารักเกินไป...
ทั้งหมดทั้งมวลเบื้องต้นนั้นทำให้ฟิคคริสโฮที่เขียนไม่จบมาหลายเดือนจบลงได้ในที่สุด TT^TT
ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าพลังงานจะมากล้นขนาดนี้ ฮือออออออออ
เรื่องนี้ค่อนข้างจะเรื่อยๆเอื่อยๆนิดหน่อย ก็ไม่รู้ว่าจะถูกใจรึเปล่า... คือไม่รู้ว่าจะอธิบายมันยังไง แต่คือมันนานมากเลยว่าจะเขียนจบ TwT
โอเครรร เหมือนเดิมค่ะ... ขอบคุณสำหรับคุณผู้อ่านทุกท่านที่เข้ามาอ่านและทิ้งเม้นไว้ รวมถึงนักอ่านที่เอาไปสครีมในทวิตเตอร์ด้วยนะคะ ขอบคุณทุกๆคนมากจริงๆค่ะ
ปล.วันไนท์กะประมูลขอเวลาอีกนานๆเยยน้าา TwT
ปล๒. ทักทาย + ตามทวงฟิคได้ที่ > TWITTER < ค่า
แล้วพบกันใหม่ :))
ความคิดเห็น