คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : [Kai x Suho] IS THAT YOUR LOVE....? --- PART 2/?----
[SHORTFIC] IS THAT YOUR LOVE....?
KAI x SUHO
BY SOULINA
PART:: 2 / ?
“พี่จุนมยอน..........คบกับผมนะครับ”
ผ่านมาสองวันแล้ว...
ร่างบอบบางคิดขณะที่ดวงตากลมมองไปยังถนนเบื้องหน้าที่ทอดยาวไปสู่หอสมุดกลางของมหาลัย... สองวันที่เขาไม่เข้าใจการกระทำของเจ้าของคำพูดนั้นเลยสักนิด....
หลังจากวันนั้นจงอินก็มาหาเขาเสมอหลังจากไปส่งแพคฮยอนที่ห้องแล้ว... สองวัน... กับการที่เขากลายเป็นพี่ชายแสนเลวที่ลักคนรักของน้องชายข้างห้องกิน... มันคงจะดีกว่าหากวันนั้น... เขาปฏิเสธออกไปอย่างชัดเจน...
ในขณะที่กำลังเดินไปเรื่อยๆ... ปล่อยความคิดไปกับความสับสนที่ไม่สิ้นสุด... ร่างบางก็ชนเข้ากับใครบางคนด้วยความที่ไม่ทันได้มองทาง... ร่างบางก้มหัวขอโทษคนตรงหน้า แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นมา หัวใจดวงน้อยก็หล่นวูบเมื่อคนที่อยู่ตรงหน้านั้นคือต้นเหตุที่ทำให้เขาเป็นอยู่ทุกวันนี้...
...จงอิน...
“เหม่อคิดถึงแฟนรึไง” คำพูดถากถางถูกเอื้อนเอ่ยไปเป็นคำแรก... ไม่มีคำถามไถ่ว่าเป็นอะไรไหม... หรืออะไร...
...แล้วคนที่ขอพี่เป็นแฟน...
มันไม่ใช่นายเหรอ... คิมจงอิน
“เรื่องของพี่... ขอตัวละ” เสียงห้วนเอ่ยตอบ พร้อมกับกระชับกระเป๋าขึ้นและก้าวเดินผ่านไปโดยไม่มองหน้าคนตัวสูงเลยสักนิด... แต่ก็ผ่านไปได้ไม่ไกล แขนบางก็โดนมือหนาคว้าไว้เสียก่อน...
“จะไปไหน” ไคเอ่ยขึ้นเสียงเรียบ.. ดวงตาดุดันมองลึกไปในดวงตากลมโตที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว... จุนมยอนยอมรับเลยว่าตอนนี้เขากลัวไคมาก... ไม่เข้าใจว่าทำไมรุ่นน้องคนนี้ถึงมีอิทธิพลมากกับเขาขนาดนี้...
“ไปหาแฟน” จุนมยอนตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงอันสั่นเทา... รอยยิ้มเย็นเฉียบปรากฏขึ้นบนเรียวปากหยักของจงอิน ก่อนจะออกเดินพร้อมกับฉุดร่างบางของรุ่นพี่ให้เดินตามอย่างเลี่ยงไม่ได้...
จงอินลากจุนมยอนมายังบริเวณสวนด้านหลังหอสมุดที่ถูกจัดอย่างสวยงามและเป็นสัดเป็นส่วน ทั้งสำหรับนั่งเล่น ทำการบ้านและออกกำลังกาย... ร่างสูงทิ้งตัวลงบนนั่งม้านั่งยาวในศาลาทรงสวยกลางสวน ก่อนจะฉุดข้อมือบางของรุ่นพี่ตัวขาวให้นั่งลงด้วยอีกคน... จุนมยอนมองไปรอบๆตัว... เขาไม่เคยมาที่นี่เลยสักครั้ง ถึงจะรู้ว่ามีแต่เวลาที่เขามีก็ไม่ได้มากถึงขนาดมานั่งเล่นในสวนอย่างนี้ได้...
“พี่ไม่เคยมา?” น้ำเสียงทุ้มเอ่ยขึ้นเบาๆ ใกล้กับใบหูขาว ทำให้คนที่กำลังชมนกชมไม้อยู่นั้นสะดุ้งโหยง... จงอินยกยิ้มเมื่อเห็นใบหน้าขาวนั้นขึ้นสีอย่างน่ารัก... มือหนาเลื่อนไปไล้แก้มเนียนอย่างเบามือ ก่อนที่มือบางจะยกขึ้นปัดมันออก
“เรื่องของพี่... มีธุระอะไร”
“เย็นชากับแฟนแบบนี้ไม่ดีนะครับ...” เสียงทุ้มเอ่ยเรียบ พร้อมกับใบหน้านิ่งเลื่อนเข้ามากดจูบลงบนกลีบปากแดงสดอย่างจาบจ้วง... จงอินรวบข้อมือบางทั้งสองข้างไว้ ก่อนจะคร่อมคนตัวบางไว้ครึ่งตัว... ใบหน้าหวานถูกบังคับให้รับจูบแสนจาบจ้วงอย่างไม่สามารถหลีกเลี่ยง... จงอินถอนจูบออกมาจ้องมองใบหน้าขาวที่ระเรื่อขึ้นอย่างดงามและหยาดน้ำสีใสที่หางตานั้นยิ่งทำให้เขายิ้ม...
...ยิ้มอย่างสมเพชตัวเองที่ทำให้คนตรงหน้าร้องไห้...
....ถ้าหากพี่จำมันได้....
เพียงแค่นั้น... เรื่องทุกอย่างคงไม่เป็นแบบนี้
“ลุก” เสียงหวานเอ่ยสั้นๆ ในขณะที่ดวงตากลมโตเสมองไปทางอื่น... จงอินยกมือไล้แก้มแดงเรื่อนั้นก่อนจะผละออกอย่างจำใจ... เขาขยับห่างร่างบางเล็กน้อยเพื่อให้คนอายุมากกว่านั้นจัดการเสื้อผ้าตัวเอง ก่อนจะคว้าข้อมือบางให้ลุกขึ้นและเดินตามอีกครั้ง...
“ไปไหน...” จุนมยอนเอ่ยเสียงเบาในขณะที่เห็นจงอินลากมายังหน้ารถคันหรูที่ดำของรุ่นน้องตรงหน้า
“คอนโดผม” เสียงทุ้มตอบกลับมาสั้นๆ นั้นยิ่งทำให้จุนมยอนหน้าซีดเผือด....
“ปะ...ไปทำไม...ปล่อยนะ... นายต้องไปรับแบคฮยอนไม่ใช่รึไง ปล่อย!!” เสียงหวานโวยวายลั่น... จงอินไม่ตอบโต้... เขาเพียงแค่ถอนหายใจออกมาแรงๆ ก่อนจะเปิดประตูรถและจับคนตัวบางยัดเข้าไปก่อนจะรีบขึ้นไปประจำที่นั่งคนขับก่อนจะกดล็อกประตูและขับรถออกไปโดยไม่ฟังเสียงโวยวาย หรือการนัดหมายที่ตนเองติดพันเลยสักนิด...
...นายไม่ได้ทำร้ายแค่พี่นะจงอิน...
แต่นายกำลังทำร้ายแพคฮยอน...คนรัก...ของนายด้วย...
จงอินขับรถพาจุนมยอนกลับมาที่คอนโดอย่างที่บอกไปจริงๆ ร่างบางนั่งนิ่งอยู่ที่เบาะนั่งด้านข้างคนขับนิ่ง เมื่อมาถึงที่หมายแล้วก็ไม่ยอมลงจากรถ... จงอินมองคนที่นั่งนิ่งอยู่นั้นอย่างหงุดหงิด... ก่อนจะตัดสินใจเปิดประตูและกระชากข้อมือเล็กของคนที่นั่งนิ่งอยู่นั้นให้ลงจากรถ...
จุนมยอนจำใจต้องเดินตามไปอย่างเสียไม่ได้... ความเจ็บปวดที่ข้อมือนั้นไม่เคยเทียบเท่าความเจ็บปวดที่หน้าอกเลยสักนิด... ยิ่งนานวันยิ่งไม่เข้าใจ ยิ่งอยู่ใกล้ยิ่งเจ็บปวด...
...ทั้งๆที่แอบชอบมาโดยตลอดแท้ๆ...
ไม่เข้าใจเลย...
สุดท้ายเขาก็มาถึงห้องของจงอินจนได้... ห้องชุดที่ถูกตกแต่งแบบเรียบๆแต่แฝงด้วยความทันสมัย รูปภาพมากมายถูกวางไว้บนตู้โชว์ จุนมยอนชะงักมองรูปภาพของเด็กสามคนที่ยืนกอดคอกันด้วยรอยยิ้มกว้างนั้นอย่างแปลกๆ
...ทำไมเขาถึงรู้สึกเจ็บปวดที่เห็นรูปนี้กันนะ...
มือบางเผลอเอื้อมไปหวังจะแตะรูปนั้นอย่างเหม่อลอยแต่ก็ต้องชะงักเมื่อ จงอินคว้าเอวคอดของเขาไปกอดแน่นเสียแล้ว...
คนตัวสูงกว่ายืนซ้อนทับที่ด้านหลังกอดเอวเขาแน่นพร้อมกับวางใบหน้าหล่อเหลานั้นเกยไว้บนไหล่บาง... ดวงตากลมเหลือบมองคนข้างหลังเล็กน้อยก่อนที่จะแกะมือหนาที่ประสานกันอยู่ที่เอวของตนออก พร้อมกับถอยกายออกออกมา
“นายไม่ควรทำแบบนี้จงอิน...” จงอินยังคงส่งยิ้มมาให้เขา... รอยยิ้มที่เขาไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเองเลยว่า มันเป็นรอยยิ้มอ่อนโยน....
...ที่อ่อนโยนมากกว่ารอยยิ้มที่คนคนนี้ให้คนที่เรียกว่าแฟน...
จงอินคว้าร่างบางเข้ามากอดอีกครั้ง... ในขณะที่คนตัวบางก็ใช่ว่าจะยอมให้กอด จุนมยอนดิ้นไปมาอย่างไม่ยอม ในขณะที่จงอินนั้นก็กอดแน่นขึ้น จนคนอายุมากกว่าเริ่มสั่นพร้อมกับเสียงสะอื้น...
ไคหลับตาลงพร้อมกับพยายามจะโกหกตัวเองกับเสียงสะอื้นที่ดังก้องอยู่ในโสตประสาท... พยายามหลอกตัวเองว่าทั้งหมดนั้นไม่ใช่ความผิดของเขา....
...ไม่ใช่เขาที่ทำให้คิมจุนมยอนคนนี้ต้องร้องไห้...
มือหนาดันไหล่บางให้ออกห่างเล็กน้อยก่อนจะกดจูบลงบนกลีบปากสีสดของคนที่กำลังสะอื้นอย่างหนัก... มือหนาโอบรัดเอวบางแน่น ให้ขณะนี้กลีบปากหนานั้นบดขยี้ปากอิ่มอย่างเอาแต่ใจ... จุนมยอนพยายามดันร่างหนาให้ออกห่าง แต่เมื่อริมฝีปากเร่าร้อนนั้นไม่ยอมหยุดมือขาวบางจึงทำได้แค่เพียงกำสาบเสื้อนั้นไว้อย่างพยายามหาที่พึ่ง...
“ฮึก....” เสียงสะอื้นในลำคอนั้นไม่ได้ทำให้คนตัวสูงกว่าหยุดเลย... กลับกัน... สัมผัสร้อนนั้นยิ่งรุนแรงขึ้นอีกต่างหาก... จุนมยอนทั้งดันทั้งผลักร่างของไคให้ออกห่างหากแต่มันไม่เป็นผลเลยสักนิด...
ร่างสูงยังคงโอบกอดเขาแน่นทั้งๆที่มันไม่ใช่เวลา... ไคปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตตัวเก่งของรุ่นพี่ตัวเล็กออกอย่างรวดเร็ว ก่อนจะลากจูบผ่านผิวเนื้อเนียนละเอียดอย่างไม่สนใจแรงต้านเลยสักนิด...
จงอินปลดเปลื้องเสื้อผ้าทั้งหมดของคนตัวบางออก ก่อนที่คนตัวสูงจะทาบทับเรือนร่างบอบบางอย่างรวดเร็ว... จุนมยอนดิ้นไปมาอย่างพยายาม ก่อนที่เปลือกตาบางจะเบิกกว้างเมื่อความเจ็บแปลบที่ด้านหลังนั้นเริ่มทวีขึ้นเรื่อย...
จุนมยอนซุกหน้าลงกับไหล่กว้างปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมาอย่างไม่สนใจ... อยากทำอะไรก็ทำเถอะ... เขาเหนื่อยที่จะขัดขืน เหนื่อยที่จะพูด เหนื่อยที่จะเรียกร้องอะไรแล้ว...
...พอกันทีความรักของเขา...
หลังจากนี้.... เขาจะยอมทุกอย่าง
แม้กระทั่ง.... ยอมเสียคนที่ตัวเองรักไป
เพราะเขาทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้วจริงๆ
เสียงร้องห้ามที่หายไปพร้อมกับแรงต้านของคนตัวเล็กทำให้จงอินหยุดการกระทำก่อนจะผละออกจากซอกคอขาวแล้วแล้วจ้องใบหน้าที่มอมแมมเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตาที่ไหลออกมาจากตาคู่สวยไม่ขาดสายนั้น ก่อนที่ปากร้อนจะกดจูบซับน้ำตาที่กำลังไหลลงมาอ่อนโยน...
“...ทำไม...”
“....ครับ?”
“ทำไมถึงทำแบบนี้... มันก็แค่นี้ใช่ไหมที่นายต้องการ... ก็แค่ระบายอารมณ์ที่นายทำกับแพคฮยอนไม่ได้... พี่ก็มีค่าแค่นั้นใช่ไหม” จุนมยอนดันใบหน้าหล่อเหลาให้ออกห่างก่อนจะเบือนหน้าหนี
“ไม่.... ไม่ใช่ครับ... พี่จุนมยอน....” มือหนาเอื้อมไปหวังปาดน้ำตาที่กำลังจะไหลลงมา แต่ก็ถูกมือเรียวบางนั้นปัดออก...
“พอเถอะ... พี่ไม่อยากฟัง”
“พี่จุนมยอน....”
“พี่อยากกลับบ้าน”
น้ำเสียงและแววตาเว้าวอนนั้นทำให้จงอินเลิกจะรั้งคนตัวบางนี้ไว้... ร่างสูงถอยห่างปลดให้รุ่นพี่ตัวขาวแต่งตัวสักพักก่อนจะเดินลงไปที่ลานจอดรถและขับรถออกจากคอนโดไปทั้งๆที่ในใจนั้นอยากอธิบายมากว่า มันไม่ใช่แบบนั้น...
...เขาไม่ได้อยากระบายอารมณ์...
แต่ที่ทำลงไป... เพราะเป็นคนคนนี้...
...เป็นคิมจุนมยอนที่เขารัก...
ไม่ใช่พยอนแพคฮยอน...เพื่อนสนิทของเขา
ตลอดระยะทางนั้น จุนมยอนไม่แม้แต่จะเอ่ยอะไรขึ้นกับเขาเลยสักคำ... ไม่มีคำต่อว่า ไม่มีคำว่ากล่าว... มีเพียงแต่เสียงสะอื้นเบาๆเท่านั้นที่หลุดออกมาจากร่างบอบบางนี้... ดวงตาคมเหลือบมองคนข้างๆก่อนที่จะหักพวงมาลัยเลี้ยวจอดข้างทาง...
ดวงตาหวานที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตานั้นหันมองเขาด้วยแววตาไม่เข้าใจ แต่กลับไม่เอ่ยถาม... จงอินถอนหายใจยาวเหยียด ก่อนจะเอื้อมมือไปเช็ดคราบน้ำตาให้กับคนข้างๆอย่างเบามือ ก่อนจะคว้ารุ่นพี่ตัวบางเข้ามากอด...
“...ไหนว่าอยากเป็นแฟนกับผมไง... แล้วทำไมพี่ถึงร้องไห้... หรือเฉยชาเวลาอยู่กับผมเสมอ.... พี่ไม่ได้รักผมหรอกเหรอ... พี่จุนมยอน”
“มันไม่สำคัญหรอกว่าพี่รักรึเปล่า.... มันสำคัญที่นาย....ไม่ใช่พี่....” จุนมยอนขืนตัวออกจากอ้อมแขนของจงอิน ก่อนจะยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาอย่างลวกๆ และเปิดประตูลงจากรถไป...
“พี่จุนมยอน!! หยุดเดี๋ยวนี้นะ!! ผมบอกให้หยุดไง!!” น้ำเสียงเกรียวกราดดังขึ้นไล่หลังมานั้นยิ่งทำให้คนตัวบางเร่งฝีเท้า... แต่ก็ไม่ทันเมื่อมือหนาของคนที่เดินตามมานั้นคว้าแขนบอบบางไว้และกระชากให้เขาหันกลับไปเผชิญหน้า “ทำไมไม่ฟังกันบ้าง!!”
“แล้วนายมันเคยฟังพี่ด้วยรึไง!! ปล่อยพี่จงอิน....”
“ไม่!! ผมไม่ปล่อย.... พี่เป็นของผม เป็นแฟนของผมนะ!!”
จุนมยอนเหยียดยิ้มเย็นส่งให้กับคนตรงหน้าก่อนที่มือบางจะค่อยๆแกะมือหนาที่อยู่ที่แขนของตนและเอ่ยตอบ “แฟน? อย่าพูดให้ขำได้ไหม... พี่บอกตอนไหนว่าจะเป็นแฟนกับนาย...”
“จะให้ผมย้ำเตือนไหมละ! ถ้าอยากได้นักก็บอก ไม่ต้องมาเล่นไม้นี้ก็ได้น่าพี่” คำพูดถากถางถูกเอื้อนเอ่ยนั้นยิ่งทำให้จุนมยอนร้องหึในลำคอ....
หลายวันมานี้เขาคิด... คิดแล้วก็คิดเรื่องของคนตรงหน้าว่า ทำอย่างไรให้มันจบ ทำอย่างไรให้มันหายทรมาน...
คำตอบทุกอย่างมันชัดเจน.... แค่เข้าก้าวออกไปจากความสัมพันธ์บ้าๆนี่ทุกอย่างก็จบไง
...แค่ไม่มีจุนมยอนที่รักจงอิน...
ความสัมพันธ์บ้าๆนี่ก็จะไม่เกิดขึ้น...
...เพราะเขาไม่อยากถูกตราหน้าว่าเป็นของเล่นหรือแย่งของใครกิน...
“เก็บอะไรก็ตามก็นาย..... ไว้ให้คนที่เขาอยากได้เถอะ... พี่ทนไม่ไหวอีกแล้ว....”
“พี่จุนมยอน!!! พี่คิดจะทำอะไร.... ผมไม่เข้าใจ...พี่ไปรู้อะไรมา....” เสียงทุ้มเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงก็จริง แต่น้ำหนักมือที่แขนบางนั้นกลับเพิ่มขึ้น.... จุนมยอนนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวดในขณะที่มือบางอีกข้างนั้นก็พยายามแกะมือหนานั้นออกอย่างเอาเป็นเอาตาย...
“ทำไม? ไม่ใช่แค่พี่เหรอที่นายเล่นด้วยนะ... หึ.... นายมันก็คะ...................” ยังไม่ทันที่จุนมยอนจะเอ่ยจบ ริมฝีปากอิ่มก็ถูกครอบครองเสียแล้ว.... มือหนาพยายามโอบกอดคนตัวบางแน่น ในขณะที่อีกคนนั้นก็พยายามดิ้นอย่างเอาเป็นเอาตาย... มือบางที่พยายามทั้งผลักทั้งดันนั้นแปรเปลี่ยนเป็นกำสาบเสื้อเชิ้ตสีขาวแน่นก่อนที่จงอินจะผละออก... มองใบหน้าหวานที่นองไปด้วยหยาดน้ำตาอีกครั้ง....
...ผมทำร้ายพี่ขนาดนี้เชียวหรือ...
หรือผมจะผิดเอง....ที่ไม่บอกเหตุผลพี่แต่แรก...
“ปล่อย... ปล่อย!!”
“จุนมยอน”
เสียงเอ่ยเรียกชื่อจุนมยอนขึ้นทำให้ทั้งคู่หันไปหาต้นเสียงอย่างตกใจ... เหมือนสวรรค์เป็นใจให้กับจุนมยอน... ร่างสูงของรุ่นพี่ที่เขาไปปรึกษาเรื่องรายงานบ่อยๆยืนอยู่ตรงนั้น... คนที่ช่วยเหลือเขาเสมอมา....
...คนที่ชื่อว่า อู๋อี้ฟานหรือคริส...
จุนมยอนอาศัยจังหวะที่จงอินนั้นกำลังสับสน สะบัดมือหนานั้นออกจากตนและรีบเดินไปหาคริส... มือหนายกขึ้นรับรุ่นน้องตัวบางเข้าสู่อ้อมแขน ก่อนจะเงยหน้ามองคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าด้วยสายตาที่ไม่เป็นเท่าไร
“พี่... พาผมไปจากที่นี่ที...” เสียงหวานเอ่ยขึ้นอย่างอ่อนแรง... ทำให้คนที่กำลังจะซักไซ้รุ่นน้องตัวสูงตรงหน้าต้องชะงัก และยอมพาร่างบอบบางนี้ไปขึ้นรถทันที....
จงอินมองตามรถที่ขับออกไปนั้นด้วยความไม่พอใจ... พี่จุนมยอนต้องเป็นของเขา... ของเขาคนเดียว...
ทั้งๆที่ควรเป็นแบบนั้น... แต่ทำไมยิ่งวิ่งตามแล้วยิ่งห่างออกไป...
ทำไมยิ่งสัมผัสแล้วยิ่งเหมือนกับจะแตกสลาย...
ทำไมยิ่งห่างไกลแบบนี้ละครับ...
TBC.
-----------------------------------------------------------------
>_____________ < หาไคโฮอ่านไม่ได้... เลยเขียนเองเลย ; w ; ช่วงนี้ติดไคโฮง่ะ ทำไงดี อยู่ๆก็ติด ติดหนึบติดหนับ หนุบหนับๆๆ(ไม่ใช่แล้ว) นั่นแหละะะ
เอามาต่อแล้วนะคะะ
ยังคงคอนเซ็ป ไม่ชิบตายตัว กะไม่ลงประจำนะ ~ 55555555555 อารมณ์คู่ไหนมาก็เขียนคู่นั้นเรื่อยๆเลย ไม่ซีเรียสระยะเวลาดองด้วย /โดนคนอ่านโบก ดองไว้ล้านแปดมากกกกกกกก
เรื่องที่แล้วยังเป็นไคแพคอยู่เลย เรื่องนี้ไคโฮแล้ว - - หวังว่าจะรับได้กะความจิ้นมั่วของเรากันได้นะคะ T w T
สุดท้ายยยย ขอบคุณทุกคนที่ติดตามทุกเรื่องเลยยย ขอบคุณที่กดเข้ามาอ่าน ขอบคุณที่คอมเม้น ขอบคุณที่ทวงกันนะคะ ; w ; ยังพยายามจะต่อทุกเรื่องจริงๆนะ ไม่ไ้ด้ทิ้งสักเรื่องเลยยย
*กอดเรียงคน*
ปล. บางทีก็ลงดึกเกินไปเนอะ ; w ;
ความคิดเห็น