คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #24 : [Baekhyun x Suho] Between US
คนสองหน้า..
นั่นคือสิ่งที่ผมอยากมอบให้กับคนคนหนึ่ง... ต่อหน้าคนอื่นนั้นแสนดี เสียจนน่ายกย่อง... แต่พออยู่กับผม...
...ไม่เคยมีหรอกคำว่าแสนดี...
ช่วงต้นเทอมแรกของปีการศึกษามหาวิทยาลัยทั้งหลายนั้นจะมีกิจกรรมรับน้องที่บรรดาพี่ๆทั้งหลายจะแวะเวียนมาเฝ้าดูหน้าน้องใหม่ที่จะเข้ามา ทั้งตามข่าวว่าแซ่บหรือว่าเด็ด หรือแม้กระทั่งเป็นน้องคนนั้นคนนี้หรือดารามาเอง
ทั้งหมดทั้งหมดนั้นแหละที่ยิ่งทำให้กิจกรรมรับน้องมีสีสันยิ่งขึ้น เพราะถ้าน้องคนไหนฮอตมากก็ยิ่งถูกแกล้งมากเท่านั้น...
“เฮ้ย!! ซูโฮ ไหนน้องแพคฮยอนคนน่ารักวะ ฉันว่าฉันเห็นน้องเขาเมื่อทิศสิบนาฬิกาเมื่อสามนาทีก่อนนะ หายไปไหนแล้ววะ” เสียงสบถดังลั่นของเพื่อนร่วมชั้นปีอย่างปาร์คชานยอลดังขึ้นข้างกายหลังจากเล็งมุมและองศาอย่างดิบดีแล้ว หากแต่กลับพลาด เพราะรุ่นต้องตัวบางที่เล็งไว้ตั้งแต่หน้าคณะนั้นเดินลับสายตาหายไปไหนก็ไม่รู้
“ห่างจากแกสามช่วงตัว... ไอ้บ้านี่!! ฉันให้มาช่วยดูน้องไม่ได้หาเด็กไปกินโอเคไหม เรียกรวมได้แล้วจะได้รีบๆจัดการ” คนตัวเล็กกว่าเกือบฟุตตะโกนบอกกลับพร้อมกับเหวี่ยงส่งท้าย... น่ารักอะไร... แกล้งทำน่ะสิไม่ว่า
“พี่ชานยอลฮะ... คือวันนี้แพคฮยอนต้องรีบกลับหอเพราะเมทไม่ได้เอากุญแจไปด้วยน่ะฮะ” เสียงเล็กๆของรุ่นน้องเจ้าของชื่อพยอนแพคฮยอนคนน่ารักที่ปาร์คชานยอลตั้งให้ด้วยความลำเอียงทางสายตาล้วนๆนั้นเอ่ยขึ้นในขณะที่รุ่นน้องปีหนึ่งทั้งหมดนั้นนั่งรวมกันหมดแล้ว ก่อนที่บรรดารุ่นพี่ที่ทั้งหลงทั้งรักทั้งหวงทั้งห่วงพยอนแพคฮยอนจนออกนอกหน้านั้นจะพยักหน้ารับแล้วเอ่ยปากอนุญาตให้น้องปีหนึ่งคนนั้นกลับหอก่อนอย่าถือสิทธิ์..... แต่ลืมอะไรไหม... ลืมถามซูโฮคนนี้รึเปล่า ??
...นี่เขาเป็นประธานชั้นปีนะ!! ทำไมไม่มีใครหันมาถามเขาเลย ทำไม!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!...
“เฮ้ย... แต่....” และทันทีที่ประธานชั้นปีอย่างเขากำลังจะอ้าปากแย้ง สายตาของเพื่อนรวมชั้นนับสิบคู่ก็ตวัดหันมามองด้วยสายตาขวางๆเป็นแถบ... นี่เขาผิดอะไร... แปลว่าเขาเถียงไม่ได้สินะ...
ทำไมโลกมนุษย์ไม่ยอมฟังคิมจุนมยอนคนนี้บ้างเลย!!!
ในขณะที่ส่ายหน้าแล้วยิ้มแหยๆส่งไปให้เพื่อนๆทั้งหลายสายตาเจ้ากรรมก็ดันเหลือบไปเห็นสายตาและรอยยิ้มแปลกๆที่ถูกส่งตรงมาจากเจ้าตัวต้นเรื่อง... พร้อมกับริมฝีปากอิ่มได้รูปที่ขยับเป็นคำพูดแต่ไร้ซึ่งสุ่มเสียง...
...เย็นนี้เจอกันนะครับ...พี่ซูโฮที่รัก...
ใครก็ได้ห้ามเขาที... เขากำลังอยากเอาขวานมีดหรือของมีคมสารพัดอย่างนั้นไปจามหัวรุ่นน้องพยอนแพคฮยอนคนนั้น... คนที่เดินไปหยิบกระเป๋าขึ้นสะพายหลังแล้วเดินออกไปจากบริเวณนี้ ท่ามกลางสายตาของทั้งสาวๆและหนุ่มๆ นี่เขาไม่ได้หึงหรอกนะ เปล่าเลย ไม่สักนิด นี่เพราะความหมั่นไส้ล้วนๆ
...ย้ำครับว่าหมั่นไส้!!!!!...
ใบหน้าขาวงอง้ำอย่างเห็นได้ชัด จนรุ่นน้องทั้งหลายที่ได้เห็นนั้นเริ่มยิ้มเจื่อนๆกันไปตามๆกัน... ผิดกับรุ่นน้องบางส่วนที่กำลังเสพใบหน้ายิ้มแย้มตาโตดังคนคนเสียสติของปาร์คชานยอลนั้นกำลังพยายามกลั้นขำเต็มที่...
ดวงตากลมตวัดมองเพื่อนร่วมชั้นปีที่เริ่มเรียนเร็วด้วยสายตาคาดโทษ... ไม่รู้อะไรแล้วยังไปใจดีแบบนั้นมันใช้ได้ที่ไหนกันละ...
ถ้าได้รู้จักพยอนแพคฮยอนคนน่ารักในแบบที่เขารู้จักนะ อย่างปาร์คชานยอลเหรอจะชอบ
ไม่ – มี – ทาง!!!!
หลังจากอยู่ทำกิจกรรมรับน้องทั้งแกล้งน้องบางคนเพื่อระบายอารมณ์ ทั้งแกล้งเนียนฟาดเพื่อนไปหลายตลบ ก็ถึงเวลาปล่อยน้องกลับหอเพื่อพักผ่อนและเตรียมตัวสำหรับการเรียนในวันพรุ่งนี้...
ร่างเล็กของหัวหน้าชั้นปีสองหลังจากปล่อยรุ่นน้องกลับไปหมดแล้วก็ถึงกับทิ้งตัวลงนั่งอย่างหมดแรง... จะไม่ให้หมดแรงได้ไง ~ ก็เล่นทั้งแกล้งและเหวี่ยงจริงขนาดนั้น... ในขณะที่กำลังจะเอนหัวไปพิงไหล่กว้างๆของชานยอลมือถือเครื่องบางก็แผดลั่นเสียจนต้องรีบรับเสียก่อน
“ไม่ว่างไม่คุย”
(รออยู่หน้าคณะ)
“ไม่รู้ไม่ไป”
(แปลว่าให้ผมไปลากพี่ออกมาจากวงเพื่อนใช่ไหม?)
เท่านั้นแหละ เขารีบลุกขึ้นบอกลาเพื่อนๆแล้วคว้ากระเป๋าวิ่งออกมาจากคณะทันที... ไม่ได้กลัวหรอก แต่ไม่อยากให้เด็กคนนั้นทำอะไรบ้าๆ จริงๆนะ
ทันทีที่ออกมาถึงประตูหน้าคณะ ร่างโปร่งของรุ่นน้องที่ขอกลับไปก่อนนั้นก็ยืนเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงอยู่ตรงนั้น พร้อมกับใบหน้าเรียบเฉยที่ถูกปกปิดด้วยแว่นสีชาไว้กว่าครึ่งอีกด้วย... ไม่เห็นจะดูดีสักนิด...
และทันทีที่เห็นว่าเขาเดินมาถึงแล้ว... รุ่นน้องตัวสูงกว่านิดหน่อยก็เดินเข้ามาใกล้ พร้อมกับยกผ้าเช็ดหน้าสีขาวขึ้นซับเหงื่อที่หน้าผากและข้างแก้มให้อย่างเบามือ...
เป็นคนดีแบบนี้มันต้องมีอะไรแอบแฝง...
ซูโฮเชื่อมั่น!!
“หิวอะไรไหม?”
“หิวจะตาย”
“งั้นหาไรกินกัน” ไม่ว่าเปล่า... มือเรียวสวยนั้นคว้าข้อมือเขาแล้วลากจูงไปเสียอย่างนั้น...
...เอาแต่ใจตัวเอง ไม่น่ารัก และหยาบคายมาก...
นั่นคือคำจำกัดความของรุ่นน้องที่เพื่อนๆเขาบอกว่าน่ารัก เรียบร้อย น่าทะนุถนอม... ของพวกนั้นมันก็แค่การสร้างภาพ คนสองหน้าอย่างพยอนแพคฮยอน รูมเมทรุ่นน้องของเขาทำได้สบายอย่างไม่มีติดขัดอะไรอยู่แล้ว...
ในขณะที่มือเรียวสวยนั้นกอบกุมนิ่งอย่างเคย แต่กลับมีบางอย่างทำให้คนเป็นรุ่นพี่ชักมือกลับมาอย่างไม่เป็น.... ใบหน้าหวานเสมองไปทางอื่นเพื่อหลบสายตาคมกริบที่ถูกส่งมาพร้อมกับคำถามนั้น ก่อนที่จะยกมือขึ้นยีหัวเองอย่างหงุดหงิดพร้อมกับเอ่ยขึ้นอย่างกลบเกลื่อน...
“เป็นอะไร??”
“เปล่า... คงเหนื่อยๆ ไปหาไรกินคนเดียวแล้วกันนะ พี่กลับหอนอนพักเดี๋ยวก็ได้” เขาไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมอยู่ๆถึงดึงมือกลับมา แล้วกับข้ออ้างบ้าๆนั่นอีก... แต่แค่คิดเห็นภาพที่ชานยอลมันมาเต๊าะแพคฮยอนแล้วมันก็...
...อดหงุดหงิดไม่ได้นี่นา...
ขาเรียวภายใต้กางเกงเนื้อดีพาเจ้าของร่างกลับมายันหอพักอย่างรวดเร็ว ชนิดทีไม่เคยเป็นมาก่อน... ร่างเล็กเดินเข้ามาในห้องพักขนาดสองคนที่มีโต๊ะหนังสือและเตียงแยกไว้เป็นสองฝั่งอย่างเป็นสัดส่วน... ตากลมเหลือบมองเตียงอีกฝั่งอย่างไม่ได้ตั้งใจก่อนที่จะทิ้งตัวลงนอนทอดกายยาวบนเตียงนอนของตนเองอย่างหมดแรง...
เสียงท้องร้องดังขึ้นนั้นยิ่งทำให้ซูโฮเริ่มหงุดหงิดกับตัวเอง... แทนทีเมื่อกี้จะไปหาอะไรกินให้เด็กนั่นมันเลี้ยง กลับทำอะไรบ้าๆมานอนท้องร้องอยู่อย่างนี้ให้ทรมานร่างเล่นหรอก...
เขาหลับตาลงก่อนที่จะถอนหายใจออกมายาวเหยียด.... หิวชะมัด....
“หิวแล้วทำไมมานอนแบบนี้ละครับ?” เสียงทุ้มของรุ่นน้องร่วมห้องขึ้นข้างใบหู ก่อนที่ร่างของเขาจะถูกพลิกให้นอนหงาย พร้อมกับร่างของคนตัวโปร่งนั้นโน้มลงมาประชิด.... ดวงตาคู่เรียวแสนเสน่ห์นั้นเลื่อนมาอยู่ตรงหน้า...
มือเรียวของแพคฮยอนยกขึ้นไล้ใบหน้าของเขาในขณะที่เขาพยายามหันหน้าหนีหลบเลี่ยงสายตาที่เต็มไปด้วยคำถามนั้น...
“เป็นอะไร?” ความเงียบคือคำตอบที่เขาตอบออกไปอีกครั้ง... ไม่ใช่ไม่อยากพูดด้วย... แต่เขายังไม่แน่ใจเลยว่าที่เป็นแบบนี้มันเป็นเพราะอะไร... ซูโฮยกมือขึ้นจับมือที่อยู่ที่แก้มออกก่อนจะพลิกกายนอนตะแคงอย่างไม่สนใจ... ในขณะที่อีกคนก็พยายามกดไหล่ของรุ่นพี่ตัวเล็กลงกับเตียงพร้อมกับใบหน้าจริงจังนั้นยื่นเข้ามาใกล้
“ถามทำไมไม่ตอบ?”
“ไม่ได้เป็นอะไร... ง่วงจะนอน ไปไหนก็ไป” เสียงห้วนตอบกลับพร้อมกับเปลือกตาบางที่ปิดลง... เขาแค่โมโหหิว แค่เหนื่อยจากกิจกรรม ไม่ได้หึงซะหน่อย... ใช่ๆจะเป็นงั้นไปได้ไง...
....ก็เรื่องระหว่างเขากับแพคฮยอนมันก็แค่ความผิดพลาดที่คนตัวเล็กดันเมาเข้าหอตั้งแต่วันแรกเลยนี่นา...
....มันไม่มีอะไรแต่แรกแล้ว...
“พี่จุนมยอน... กินข้าวกันนะ” แพคฮยอนเอ่ยชวนอีกครั้งพร้อมกับจมูกโด่งที่เข้าคลอเคลียแก้มใส... เจ้าของชื่อยกมือดันใบหน้าเรียวนั้นออกห่างก่อนที่จะตวัดค้อนวงโตไปให้..
“บอกแล้วไงจะไปไหนก็ไป”
“นี่ผมไม่เข้าใจ เมื่อกี้ยังดีๆอยู่เลยแล้ว ทำไมอยู่ๆพี่เป็นอย่างนี้ หรือว่าพี่หึง?”
“หึงอะไร บ้ารึเปล่า... พี่จะไปหึงนายได้ไง ไปไหนก็ไปเลย จะนอนปวดตัวไปหมดแล้วเนี่ย”
“พี่จุนมยอน ถ้าพี่ไม่พูดผมก็ไม่รู้หรอกนะ!!!!!” เสียงทุ้มที่อ่อนนุ่มตอนแรกเริ่มเหวี่ยงขึ้นมาหลังจากที่ซักเหตุผลมานาน... มันไม่มีแต่แรกแล้วไม่ใช่เหรอ แพคฮยอนคนน่ารัก น่าเอ็นดูนั่นน่ะ แล้วมาทำดีด้วยทำไม!!!
“อยากรู้อะไรละ!! พี่ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละ ง่วงและหิวด้วย จะนอนเข้าใจยัง พยอนแพคฮยอน!!!!” เขาเผลอตะโกนเสียงดังพร้อมกับปัดมือเรียวที่เอื้อมเข้ามาหานั้นก่อนจะพลิกกายเข้าหากำแพงพร้อมกับหลับตาหนีคนที่กำลังใช้มือทั้งสองข้างนั้นค้ำยันคร่อมตัวเขาอยู่...
“ไม่เข้าใจ!! พี่ไม่เคยเฉยชากับผมนะพี่ซูโฮ ลุกมาคุยให้รู้เรื่องเลยว่าเป็นไร ใครทำ ไปฟังอะไรจาดใครมา ลุกมาเร็วๆเลยลุก!!” ไม่ว่าเปล่า มือเรียวนั้นคว้าข้อมือของเขา พร้อมกับออกแรงดึงแล้วดึงอีกจนเขาต้องลุกขึ้นมานั่งขัดสมาธิ พร้อมกับใบหน้างอง้ำอย่างหงุดหงิด...
ก็คนมันจะนอน!!
“อะไรก็ว่ามาเร็วๆ เดี๋ยวพี่จะไปฟ้องพี่ชานยอลคนหล่อที่หลงใหลน้องพยอนให้หมดเลยคอยดู” ซูโฮพูดไปเรื่อยอย่างไม่ใส่ใจ ใจขณะที่คนฟังนั้นมีสีหน้าที่เปลี่ยนไปทันที... แพคฮยอนนั้นกำลังมีใบหน้านิ่งสนิทก่อนที่รุ่นน้องรูมเมทจะพลิกตัวนอนหงายและดึงให้ร่างของรุ่นพี่ตัวเล็กนั้นนอนทับลงบนตัวของตน
ในตอนนี้ใบหน้าของเขาห่างจากน้องพยอนคนน่ารักของชานยอลมันไม่ถึงคืบ!! ปาร์คชานยอลมองไม่ออกได้ไงว่าไอ้เด็กใบหน้าจิ้มลิ้มน่ารักนั้นมันร้ายกาจขนาดไหน ขนาดเขาเห็นครั้งแรกก็รู้แล้วว่ามันไม่ได้น่ารักขนาดนั้น...
ก็แน่สิ ในเมื่อครั้งแรกที่เขาพบกันเด็กคนนี้มันก็............กับเขาเลยนี่นา!!!
“พูดชื่อคนอื่นตอนเวลาของเรา... พี่ไม่เคยจำเลยนะ” เสียงทุ้มที่แสนคุ้นเคยยามอยู่กันสองคนถูกเอื้อนเอ่ยขึ้น พร้อมกับอ้อมแขนที่กอดกระชับช่วงเอวของเขาให้แน่นขึ้นกว่าเดิม แพคฮยอนกอดเอวบางด้วยแขนข้างเดียวก่อนทื่มืออีกข้างที่ว่างนั้นจะยกขึ้นบีบแก้มขาวของรุ่นพี่อย่างไม่สนใจว่าเจ้าของมันจะเจ็บหรือไม่...
ความเงียบคือสิ่งที่แพคฮยอนได้รับอีกครั้ง... เขาไม่ได้มีความอดทนมากขนาดนั้น เชื่อว่าคนตรงหน้านั้นจำได้ดี ว่าขัดใจเขาครั้งนั้นมันไม่ได้จบแค่จูบสองสามครั้ง แต่เป็นเดินไม่ได้ไปเป็นวัน...
....แล้วทำไมถึงอยากให้เขาใจร้ายใส่อีก...
ทำไมไม่ทำตัวน่ารักให้เขากอดดเล็กจูงไปไหนมาไหนอวดชาวบ้าน หรือใครต่อใครว่ามีแฟนน่ารัก
ทำไมไม่พูดว่าเป็นอะไร หรือโกรธอะไร
ทำไมถึงต้องทำให้พยอนแพคฮยอนคนนี้ต้องเป็นคนใจร้ายด้วย
นิดหน่อยแต่ขอซ่อนนะคะ ; v ;
“หึงแฟนมันผิดมากรึไงละครับ น้องพยอนคนน่ารักของพี่ชานยอล!!!” เสียงหวานประชดเสียงดัง ก่อนจะหลับตาเข้าสู่ห้วงนิทราไปอย่างไม่สนใจคนด้านหลังที่กำลังพยายามจะรุกรานอีกครั้งเลยสักนิด
...ไม่ได้โกรธหรอก...
จริงๆก็แค่หึง... เท่านั้น
“พูดชื่อคนอื่นตอนอยู่กับผมอีกแล้วนะ... แบบนี้ต้องทำโทษ....”
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
วันต่อมา.... ร่างเล็กของหัวหน้าชั้นปีสองกำลังพยายามประคองร่างเดินเข้าคณะเพื่อไปพบปะรุ่นน้องเหมือนเมื่อวาน แต่เพราะกิจกรรมบางอย่างอันแสนหนักหน่วงเมื่อวานนี้นั้นทำให้เขารู้สึกระบมสะโพกไปหมด...
...ไม่น่าใจอ่อนเลย!!...
“เฮ้ย!! แฟนจัดหนักอีกแล้วเหรอวะ เดินซะเป๋เชียว” เสียงทุ้มกวนประสาทของเพื่อนสนิทเอ่ยทักขึ้นทันทีที่เห็นเขาเดินเข้ามาใกล้ ตรงลานกิจกรรมนั้นมีรุ่นน้องที่น่ารักทั้งหลายนั่งรอกันอยู่แล้ว... เขาเหวี่ยงกระเป๋าลงไปกองกับกระเป๋าของเพื่อนๆ ก่อนจะรีบหันมาหาน้องๆด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
แต่เพราะลืมไปว่าสังขารเป็นสิ่งไม่เที่ยง(?)ทำให้ร่างบางนั้นเซจนเกือบล้มไปแล้ว ถ้าไม่ได้ใครบางคนนั้นลุกขึ้นมารับไว้อย่างรวดเร็ว
“ไม่ไหวก็บอกให้นอนอยู่ห้องไง” เสียงทุ้มเอ่ยอย่างหงุดหงิด ก่อนจะค่อยๆประคองร่างเล็กของรุ่นพี่ให้ยืนขึ้นตามปกติ... มือเล็กยกขึ้นปัดมือที่กำลังประคองอยู่ออก ใบหน้าระเรื่อขึ้นสีทันที ที่คนตรงหน้าพูดอะไรไม่เป็นเรื่องตรงนี้
“แล้วตอนบอกให้หยุดทำไมไม่หยุดละ!!!” รุ่นพี่ตัวเล็กตวาดกลับพร้อมกับยกมือปิดปากแทบไม่ทัน... ดวงตากลมโตหันไปมองสบสายตาเพื่อนสนิทอย่างปาร์คชานที่ยืนหน้าเอ๋อตาโตปากค้างอยู่อย่างพยายามเข้าใจ ก่อนจะหันไปหาดวงตาหลายสิบคู่ที่มองมา ก่อนที่ใบหน้าขาวนวลนั้นจะระเรื่อขึ้นไปอีก
“ตกลงรุ่นน้องที่เป็นรูมเมทที่ปล้ำแกในวันแรกของวันเข้าหอคือ....?”
“เออ”
“แล้วแฟนแกที่ว่าน่าหมั่นไส้ก็คือ?”
“เออ...”
“โอ้ม่ายยยยยยยยยยยยยย น้องพยอนคนน่ารักของพี่... ใยกลายเป็นน้องพยอนคนแมนของไอ้เตี้ยนี่ไปได้ โลกนี้ไม่ยุติธรรม ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยย”
เสียงโหยหวนของปาร์คชานยอลดังขึ้นอย่างสติหลุด ก่อนที่ซูโฮจะส่ายหัวกับความปัญญาอ่อนของเพื่อนตัวสูง และเมื่อหันไปมองรุ่นน้องต้นเรื่องที่กำลังยิ้มกรุ้มกริ่มอยู่นั้นก็ยิ่งรู้สึกอยากจะตายขึ้นมาทันที...
มือเรียวดึงเขาเข้าไปกอดอย่างไม่สนใจสถานที่ก่อนจะกระซิบให้ได้ยินกันแค่สองคน
“กว่าจะยอมรับ”
“ยอมรับนานแล้ว....”
“นั่นสินะ... พี่ก็รับมาตลอดนี่นา”
“แพคฮยอน!! ปล่อย!!”
“ปล่อยแน่ครับ... แต่คืนนี้ไม่ปล่อยหรอกนะ...”
END...
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
*ปิดหน้าวิ่งหนีไปเนเวอแลนด์(?) อะไรดลใจไม่ยู้วววว ยู้แต่ว่าพี่แพคคนแมนทำให้ฟิคเรื่องนี้บังเกิดดดด TT v TT มองย้อนขึ้นไปแล้วสะพรึงมาก.... คืออะไรนะ ใครเขียน แถมมีฉากอีก ฉากนิดๆนะ ไม่แรงหรอก แต่ซ่อนไว้ก่อนเผื่อเหนียว - -"
โอเคค่าาา เปิดเทอมแล้ว การบ้านกองเต็มมากกก แต่ว่ายังไม่วายอู้มานั่งเขียนฟิค - -
*คือไม่เจียมตัวสุดอะไรสุด 5555555555555
อัพแฟร์รี่แล้วด้วยนะงับบบ ฝากกันไว้ด้วยย ><
แล้วพบกันใหม่เรื่องหน้านะคะ *O*
ความคิดเห็น