คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #29 : [Kris x Suho] แอบชอบ เดอะ ซีรี่ย์ - 4 - เรา [100%!!]
ยิ่งวิ่งตามยิ่งห่างไกล...
แต่ทำไมพอหยุดวิ่งและตั้งใจจะมองอยู่ไกลๆ
มันกลับมาอยู่ตรงหน้ากันนะ...
เช้าวันว่างในช่วงหลังสอบนั้นเป็นเช้าที่จุนมยอนไม่อยากตื่นที่สุด... หากแต่ดันลืมปิดการปลุกของโทรศัพท์มือถือเสียได้ ร่างเล็กแทบจะหลับตาเดินไปยังประตูกระจกที่ถูกปิดด้วยม่านสีเทา... มือบางยกขึ้นจับมันรวมไว้ที่ริมขอบข้างก่อนจะมองออกไปยังทิวทัศน์ที่เต็มไปด้วยแมกไม้สีเขียวที่เริ่มจะเปลี่ยนสี...
แขนเรียวบางยกขึ้นและยืดไปด้านหลังก่อนที่ดวงตาคู่กลมจะเหลือบเห็นอะไรบ้างอย่างที่อยู่เบื้องล่าง...
ร่างสูงของใครบางคนกำลังยืนกอดอกพิงประตูรถสีดำคันหรูเหมือนรอใครอยู่... และเมื่อเจ้าตัวนั้นรู้ว่ามีคนแอบมองอยู่จากชั้นหกนี้ ใบหน้าหล่อเหลาก็เงยขึ้นมองพร้อมมือหนาที่ยกขึ้นโบกนิดๆเป็นเชิงทักทาย
“มาทำอะไร?” จุนมยอนเปิดประตูกระจกออกไปก่อนจะป้องปากตะโกนถาม แต่เหมือนคนข้างล่างนั้นจะไม่ได้ยิน... เขาถอนหายใจออกเฮือกใหญ่ก่อนจะเดินเข้าไปหยิบกระดาษออกมาพร้อมกับบรรจงเขียนตัวอักษรลงไปและยกให้คนข้างล่างดู
‘มาทำอะไรแต่เช้า?’
คนตัวสูงยกยิ้มบางๆเหมือนเคย ก่อนจะชี้นิ้วกลับมาที่เขาเหมือนกับจะบอกว่ามารอเขาอยู่ ทำให้ใบหน้านวลนั้นเห่อร้อนขึ้นทันที... มือบางบรรจงเขียนอักษรตัวใหญ่ลงไปอีกครั้งก่อนจะยกให้คนตัวสูงอ่านสักพักและเข้าห้องไป
‘เดี๋ยวลงไปรับ’
จุนมยอนเดินเข้าห้องน้ำไปล้างหน้า ก่อนจะหยิบกุญแจกับคีย์การ์ดและเดินลงไปข้างล่าง ทั้งๆที่อยู่ในชุดนอนอย่างเสื้อยืดตัวหลวมกับกางเกงผ้าสามส่วนเท่านั้น...
ทันทีที่เข้าไปในลิฟต์ที่มีกระจกติดอยู่นั้นดวงตากลมก็ต้องเบิกกว้างเมื่อเห็นสภาพของตัวเองในกระจก... ผมเพ้ายุ่งเหยิงกับชุดนอนที่ยังไม่ได้ผลัดเปลี่ยน... แต่เพราะความรีบและความที่ยังตื่นไม่เต็มตาหรืออะไรก็ไม่รู้ ทำให้คนตัวเล็กมองข้ามสิ่งนั้นไป เมื่อลิฟต์เคลื่อนมาถึงที่หมายแล้ว...
จุนมยอนยกคีย์การ์ดขึ้นแตะที่ข้างประตูก่อนจะเปิดให้คนตัวสูงในเสื้อเชิ้ตสีขาวแขนยาวที่ถูกพับแขนขึ้นมาถึงข้อศอกรับเข้ากับกางเกงเนื้อสีดำสนิท... มือหนานั้นถือเพียงกุญแจรถกับถุงอะไรบางอย่างที่เขาเองก็มองไม่ออกเหมือนกันว่าเป็นอะไร ใบหน้าหล่อเหลานั้นมีรอยยิ้มจางๆเมื่อมองเห็น
“เพิ่งตื่นเหรอ?” เสียงทุ้มเอ่ยถามขึ้น ทันทีที่เดินเข้ามาที่บริเวณโถงขอหอพัก คนตัวเล็กพยักหน้าน้อยเป็นคำตอบ ก่อนจะเดินนำไปกดลิฟต์ ไม่นานเข้ากล่องสี่เหลี่ยมนั้นก็มาถึง
“เมทไม่อยู่เหรอ?” เสียงทุ้มถามขึ้นอีกครั้ง ก่อนจะขยับเข้ามาใกล้ร่างเล็กที่ทำท่าจะหลับทั้งยืน
“อยู่คนเดีย” เสียงหวานเอ่ยตอบกลับไป ทั้งๆที่เปลือกตานั้นหนักอึ้งมากๆ แล้วลิฟต์ก็มาถึงชั้นหกที่เขาอยู่
จุนมยอนเดินนำคนตัวสูงที่เดินมองสำรวจหอพักของตนอย่างไม่ได้นึกเอะใจอะไรไปที่ห้องและเปิดประตูเข้าไป
“ตามสบายนะ เดี๋ยวเราอาบน้ำก่อน” เสียงเล็กว่าพร้อมกับเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าแล้วหยิบข้าวของเตรียมเดินเข้าห้องน้ำ แต่ไหล่เล็กก็ถูกรั้งให้เข้าหาคนตัวสูงก่อนที่จมูกโด่งนั้นจะฝังลงบนแก้มนุ่มอย่างถือวิสาสะ... มือบางรีบยกขึ้นดันใบหน้าหล่อเหลาของแขกที่มารบกวนยามเช้าออกก่อนจะเดินหน้าแดงเข้าห้องน้ำไปอย่างเงียบเชียบ
...จะให้เขาพูดอะไรละ... ก็มันเขินจนพูดไม่ออกแล้วนี่นา!!!!!
ไม่นานคนตัวบางก็เดินออกมาจากห้องน้ำในชุดเสื้อยืดพอดีตัวกับกางเกงที่ยาวถึงแค่เข่า... มือบางยกผ้าขนหนูขึ้นเช็ดเส้นผมสีแดงที่เปียกจนลู่กับใบหน้าก่อนที่จะมองหาคริสที่คิดว่าน่าจะนั่งเล่นโทรศัพท์หรือไม่ก็นั่งดูทีวีอยู่ แต่ผิดคาด...
ร่างสูงกำลังนั่งกอดอกพร้อมกับหลับตาลงอย่างผ่อนคลายอยู่บนโซฟาที่วางอยู่หน้าประตูระเบียง... ภาพที่เห็นนั้นทำให้จุนมยอนยกยิ้มกว้าง ก่อนที่จะสาวเท้าเข้าไปใกล้อย่างเงียบเชียบ...
โลกของเรามันตลกเกินไป...
...ใครจะคิดว่าคริสจะเดินเข้ามาหาเขาเอง...
ตลอดหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมา... คริสทำตามอย่างที่พูดจริงๆ ร่างสูงตามมาให้เขาเหนื่อยทุกวี่ทุกวัน จนตอนนี้จุนมยอนเริ่มมีภูมิคุ้มกันในระดับหนึ่งแล้ว... แต่นี่ก็เป็นครั้งแรกที่เขาให้คริสขึ้นมาบนห้องแบบนี้...
จะเรียกว่า...ลืมคิดไป...ก็คงไม่ผิดหรอก...
มือบางยกแตะที่ข้างแก้มอย่างเบามือแต่มือหนาของคนที่คิดว่าน่าจะหลับอยู่นั้นกลับคว้าหมับพร้อมกับดึงเขาเข้าไปนั่งตักเสียอย่างนั้น...
“อย่าทำแบบนี้...” ตากลมใสแจ๋วมองคนที่พูดเรื่องอะไรไม่รู้ก่อนที่จะคิดได้ว่ามันใกล้เกินไปแล้วนั้นทำให้ใบหน้าขาวนวลเริ่มระเรื่อขึ้นอีกครั้ง พร้อมกับมือบางและตัวเล็กๆของจุนมยอนจะพยายามดิ้นเพื่อนั่งลงที่ข้างๆแทนที่จะเป็นบนตักหนานั้น...
คริสยอมปล่อยคนตัวเล็กอย่างโดยดีก่อนที่จะเอนพิงหัวไหล่บางพร้อมกับเอ่ยออกมา
“ไปเที่ยวกันไหม... ไหนๆก็สอบเสร็จแล้ว” เสียงทุ้มว่าพร้อมกับมือหนาที่เลื่อนไปกุมมือบางไว้หลวมๆ ดวงตากลมโตเหลือบมองมือของตนที่ถูกกุมแน่นนั้นสลับกับดวงตาคู่คมกริบที่มองมานั้นก่อนที่จะพยักหน้าเบาๆแล้วก้มหน้าลงแทบจะชิดอก...
“อาทิตย์นึงแล้วนะ... ยังไม่ชินอีกรึไง”
“ใครจะไปชินเล่า!!!” จุนมยอนว่าเสียงดังก่อนจะดึงมือออกพร้อมกับเดินไปหยิบกางเกงสกินนี่ขึ้นแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปอีกครั้ง ปล่อยให้คนที่เพิ่งวางระเบิดใส่ร่างเล็กนั้นยิ้มกว้างอย่างพอใจ...
เขาไม่เคยรู้ตัวเลยว่ามีคนน่ารักขนาดนี้อยู่รอบตัว... ถ้าเขาไม่เลิกกับแฟนคนเก่าและเฮิร์ทหนักขนาดที่เจ้าน้องรหัสมันสงสารและบอกให้ลองมองรอบตัวบ้างในตอนนั้น... เขาคงไม่สังเกตเห็นจุนมยอนหรอก...
“สะ...เสร็จแล้ว...” จุนมยอนเอ่ยขึ้นในขณะที่ดวงตาคู่โตนั้นกำลังหลุบมองลงพื้นอย่างเคยชิน ในขณะที่มืออีกข้างนั้นถือกระเป๋าหนังสีดำไว้แน่น...
คริสยกยิ้มกว้างก่อนจะเอื้อมไปจับมือเล็กที่กำลังสั่นมากนั้นมากุมแน่น “หยิบกุญแจห้อง กระเป๋าตังค์ โทรศัพท์มือถือไปหมดแล้วใช่ไหมครับตัวเล็ก?” นี่ก็อีกอย่าง..... ไม่เคยจะเรียกชื่อหรอก... เอะอะก็ตัวเล็ก...
...เขาไม่ได้ตัวเล็กซะหน่อย!! คริสสูงเกินไปต่างหาก...
“เอาไปหมดแล้ว... แล้วก็ไม่ใช่ตัวเล็กด้วย... มีชื่อด้วย...” เสียงหวานว่าทีละคำ เพราะความเขินและความรนที่รวมกันปนกันมั่วบวกกับความไม่พอใจที่ถูกเรียกว่าตัวเล็กด้วย...
“จุนมยอนเรียกยาก....แล้วก็อยากเรียกว่าตัวเล็ก...” เหตุผลเดิมๆที่ได้ยินมาทั้งอาทิตย์ทำให้เจ้าของชื่อเรียกยากนั้นถอนหายใจออกมายาวเหยียด ก่อนที่จะพยายามปรับหน้าให้เป็นปกติเมื่อเหลือบเห็นมือหนาที่กำลังกุมมือของเขาอยู่....
ให้ตายเถอะ... ทำไมคริสถึงได้เป็นคนอันตรายแบบนี้นะ...
มาต่อแล้วนะคะ *v*
“ไปไหนอ่ะ...” เสียงหวานเอ่ยทักขึ้นในขณะที่ทั้งสองนั้นนั่งอยู่บนรถกันเรียบร้อยแล้ว... แขนเล็กหยิบกระเป๋ามานั่งกอดไว้อย่างเคยชิน ก่อนจะเหลือบมองคนข้างๆอย่างระแวงเหมือนเดิม
“ไปหาไรกิน... ตั้งแต่เช้ายังไม่ได้กินไรเลย... คาดเข็มขัดด้วยสิ” ใบหน้าขาวที่ถูกล้อมกรอบด้วยไหมสีแดงเข้มนั้นสะบัดไปมาก่อนจะยู่หน้าลงอย่างน่ารัก...
“ไม่เอา... ไม่ชอบ” จุนมยอนบ่นอุบอิบก่อนจะหันออกไปนอกหน้าต่าง... นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาขึ้นมาบนรถของคริสแบบนี้ก็จริง... แต่มันก็ตื่นเต้น... เปล่าหรอก... จริงๆเป็นเพราะระยะห่างที่น้อยลงเรื่อยๆระหว่างเขากับคริสต่างหาก... บางทีเขาก็ยังไม่อยากเชื่อเลยว่ามันเป็นเรื่องจริง... แต่ถ้าเป็นฝัน... ก็คงเป็นฝันที่ดีที่สุด...จนเขาไม่อยากจะตื่นขึ้นมาเลยสักนิด...
....แต่มันคือความจริง...
ความจริงที่คริสอยู่ตรงหน้าเขานี้จริงๆ
“ไม่ได้นะ... จะคาดเองหรือจะให้คาดให้?” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มพราวทั้งบนใบหน้าและดวงตาที่กำลัง จนเขาต้องรีบไปดึงเข็มขัดนิรภัยนั้นมาคาดเองพร้อมกับใบหน้าที่เห่อร้อนอีกครั้ง...
ก็ในหนังมันมีบ่อยๆนี่...ที่พระเอกจะคาดเข็มขัดให้นางเอกแล้วใกล้กันขนาดนั้น....
ถ้าให้เขาใกล้กับคริสขนาดนั้น เขาคงขาดอากาศหายใจตายหรือไม่ก็หัวใจวายตายแหงๆ
ใบหน้าขาวสะบัดไปมาเพื่อไล่ความคิดที่กำลังตามมาเรื่อยๆที่ยิ่งทำให้ใบหน้าเห่อร้อนนั้นก่อนจะตวัดสายตามองคนตัวสูงเจ้าของรถที่ขับรถไปแล้วยิ้มอย่างกับคนบ้า...
มีอะไรให้อารมณ์ดีขนาดนั้นรึไง...
“มีเรื่องอะไรให้อารมณ์ดีขนาดนั้นเหรอ?” เสียงหวานเอ่ยถามขึ้นพร้อมกับคิ้วมุนที่ขมวดเข้าหากันอย่างสงสัยจริงๆ คริสเหลือบมองเขาก่อนที่มือข้างหนึ่งละจากพวงมาลัยรถแล้วจิ้มลงบนระหว่างคิ้วของเขาแล้วตอบออกมา
“ก็อยู่กับตัวเล็ก... ไม่ให้อารมณ์ดีได้ไง” คริสว่าพร้อมกับขยับยิ้มกว้างกว่าเดิม.... ในขณะที่คนถามอย่างเขานั้นต้องเบือนหน้าหนีออกไปข้างนอกอีกครั้ง...
“ไม่เห็นต้องอารมณ์ดีเลย... ไม่ได้เป็นไรกันซะหน่อย...” เขาบ่นเสียงเบา ก่อนจะสนใจแต่วิวทิวทัศน์ด้านนอกแทน...
ไม่นานคริสก็พาจุนมยอนมาถึงร้านกาแฟเล็กๆที่อยู่บนเนินเขาหลังมหาลัย... บรรยากาศเงียบสงบและตัวร้านที่เป็นโทนสีน้ำตาลเหมือนกระท่อมไม้นั้นทำให้คนตัวเล็กกว่าเผลอยิ้มกว้างอย่างถูกใจ... เขาเคยเห็นรีวิวร้านนี้จากในอินเตอร์เน็ตมาหลายครั้งแล้ว... แต่ก็ไม่มีโอกาสได้มาลองเค้กเลยสักนิด
...ก็มันอยู่หลังคณะแถมเขาไม่มีรถด้วยนี่นา...
“อยากมานานแล้วล่ะสิ” คนตัวสูงกว่ามากเอ่ยขึ้นอย่างรู้ทันหลังจากที่เห็นร่างเล็กยืนมองร้านกาแฟร้านโปรดของเขานิ่งพร้อมกับรอยยิ้มกว้างบนใบหน้าน่ารักนั่น...
“ปะ...เปล่านะ...”
“เปล่าก็เปล่า... อาหารเช้าของที่นี่อร่อยมากเลยนะ”
“จริงเหรอ ~ เคยเห็นแต่พวกขนมหวานกับกาแฟนี่... เอ๊ะ.. คริส!!!!” หลังจากที่รู้ตัวว่าถูกแกล้งจุนมยอนก็ฟาดมือเล็กลงกับท่อนแขนแกร่งไปสองสามที ก่อนที่เจ้าของมือนั้นจะหน้าแดงซ่านพร้อมกับมือบางที่แตะๆลงบนท่อนแขนแกร่งของคริสอย่างลืมตัว...
...เขากับคริสไม่ได้สนิทกันขนาดนี้จะเล่นอะไรแบบนี้นี่นา...
“ขะ..ขอโทษ”
“ขอโทษทำไม... ไม่ได้เจ็บซะหน่อย”
“แต่ว่า....”
“ไปหาอะไรกินกันเถอะ หิวจะแย่” คริสตัดบทพร้อมกับเอื้อมมือมากุมมือเขาเหมือนทุกๆครั้งที่เราไปไหนมาไหนด้วยกัน... แต่บางครั้งมันก็ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกว่ามั่นใจเลย...
...แต่มันกลับเต็มไปด้วยความกลัวมากกว่า...
กลัวว่ามันจะกลายเป็นแค่ความฝัน....
ฝันกลางวันที่ไม่มีวันเป็นจริง...
ร้านขนาดเล็กที่ถูกจัดเป็นสัดส่วนนั้นมีที่นั่งมากกว่าที่เขาคิดไว้มาก ตอนแรกเขาคิดว่าจะนั่งหน้าตู้เค้กเพื่อจะได้เลือกเจ้าของหวานนั้นได้อย่างสะดวก... แต่คริสกลับลากเขาไปยังชั้นสองที่เป็นส่วนตัวซะอย่างนั้น... หน้าต่างบานใหญ่ที่ทำให้เขาได้มองทิวทัศน์ของมหาลัยและตัวเมืองที่อยู่ด้านล่างนั้นก็สวยพอที่จะชดใช้ได้อยู่หรอก...
“จะลงไปเลือกเค้กเองไหม?” คริสโผล่หน้าเข้ามาในห้องพร้อมกับเอ่ยถาม ก่อนจะได้ค้อนวงโตกลับมาแทนด้วยความไม่ทันตั้งตัว... จุนมยอนเดินหน้ามุ่ยผ่านหน้าลงไปเลือกเค้กอย่างไม่พูดอะไรกับคนตัวสูงเลยสักนิด
ร่างเล็กยืนกอดอกอยู่หน้าตู้เค้กอย่างใช้ความคิดก่อนที่คิ้วได้รูปจะขมวดแทบจะติดกัน... มือบางยกขึ้นกอดอกและจ้องเจ้าขนมหวานของโปรดทั้งหลายในตู้อย่างเคร่งเครียดก่อนจะค่อยๆเงยหน้ามองชายหนุ่มร่างโปร่งที่ยืนมองเขาอย่างเอ็นดูอยู่แล้วนั้นก็ยิ่งเขินเข้าไปใหญ่...
ก็มันเลือกไม่ได้นี่นา!!
“จะรับเครื่องดื่มก่อนไหมครับ?”
“เอาลาเต้เย็นครับ”
“โอเคครับ... เช้านี้เรามีโปรโมชั่นถ้าสั่งของเป็นคู่จะได้ลดห้าสิบเปอร์เซ็นต์นะครับ” คำบอกกล่าวนั้นก่อนที่ดวงตาของผู้เป็นพนักงานรับออเดอร์จะมองเลยไปด้านหลังเขาทำให้เขาต้องหันกลับไปมองทันที... คริสยืนยิ้มกว้างอยู่ก่อนจะเดินเข้ามาประชิดแผ่นหลังเล็กแล้วกอดเอวบางของจุนมยอนไว้หลวมๆ
“อะ..เอ่อ...คะ..คริส ปล่อยเถอะ อายเขา..” เสียงหวานว่าพร้อมกับใบหน้านวลระเรื่อที่หลุบมองมือหนานั้น ในขณะที่มือบางที่เริ่มจะทำอะไรไม่ได้อีกแล้วนั้นพยายามแกะมือมันออกไป...
“ตอนนี้เค้กอะไรขายดีสุด?” เสียงทุ้มเอ่ยถามพนักงานขายอย่างไม่สนใจเสียงห้ามของคนตัวเล็ก
“ก็เป็นเครปเค้กสตรอเบอร์รี่กับไวท์ช็อกมูสครับ... กินได้กับลาเต้ทั้งสองอย่างเลยฮะพี่คริส” คริสพยักหน้ารับกับคำแนะนำ ก่อนจะก้มมองสบตาใสแจ๋วของคนที่แดงเป็นลูกตำลึงเป็นเชิงถามว่าจะกินอะไร
“คะ..เครป...คะ...เค้ก...ก็ได้...”
“ตามนั้นนะ... ชั้นสองห้องเดิม โอเคนะ จื่อเทา” เจ้าของชื่อพยักหน้ารับก่อนจะยกยิ้มกว้างส่งให้คนตัวเล็กที่ยังเอ๋ออยู่นั้น ก่อนที่คริสจะลากคนน่ารักนั้นขึ้นไปบนห้องพิเศษที่ชั้นสองที่นานๆทีจะมีคนมาจับจองในเวลานี้บ้าง...
....ก็ส่วนใหญ่จะมาไม่สามก็สี่โมงนี่นา...
นี่เพิ่งจะบ่ายโมงเอง...
“ไหนว่าหิว แล้วทำไมกินเค้กกับกาแฟละ แบบนี้มันไม่ดีนะรู้ไหม ร่างกายของมนุษย์เราจำเป็นต้องได้รับสารอาหารที่ครบถ้วน และมื้อเช้าก็เป็นมื้อที่สำคัญที่สุดนะ... นี่.... ฟังอยู่รึเปล่า” หลังจากโดนลากขึ้นมาจากหน้าตู้เค้กแล้ว จุนมยอนที่ตั้งสติได้ก็เริ่มพูดยาวเหยียดและมันจะถือเป็นประโยคยาวๆ ประโยคแรกที่คริสได้ยินจากจุนมยอนก็คงไม่ผิดหรอก
...เพราะปกติจุนมยอนน่ะเอาแต่เขินพูดทีก็ตะกุกตะกักนี่นา...
แต่แบบนั้นก็น่ารักกว่าจริงๆนั่นแหละ...
“ฟังอยู่ครับ... ฟังอยู่... ผมสั่งคิมบับมากินเล่นแล้วละ.... ตัวเล็กเป็นห่วงผมเหรอ?” เสียงทุ้มเอ่ยตอบพร้อมกับรอยยิ้มกว้างที่ทำให้คนตัวเล็กชะงักอีกครั้ง..... ดวงตากลมที่เคยจ้องไปที่ใบหน้าหล่อเหลานั้นเสหลบมองเลยไปทางอื่นทันที ใบหน้าที่กลับมาเป็นปกติแล้วนั้นก็เริ่มระเรื่อขึ้นอีกครั้ง...
“คะ...ใครเป็นห่วง... บ้าเหรอ... ห่วงทำไม”
“ตัวเล็กเป็นห่วงอ่ะ... ดีใจมากนะรู้ไหม?” คริสไม่ยอมฟังคำพูดแก้ตัวของเขาเลยสักครั้ง... เพราะคริสมองออกว่าเขาคิดอะไรอยู่เสมอ... บางทีเขาเองก็รู้สึกเสียเปรียบอยู่เหมือนกัน... แต่แบบนี้เขาก็อดแฮปปี้ไม่ได้...
...เพราะมันแปลว่าคริสกำลังสนใจเขาอยู่จริงๆนี่นา...
บรรยากาศที่อบอวลไปด้วยสีชมพูนั้นหายไปทันทีที่ประตูห้องถูกเปิดออกพร้อมกับพนักงานเสิร์ฟที่เดินถือถาดลาเต้ร้อนและเย็นเข้ามาพร้อมเครปเค้กสองชิ้น... จุนมยอนตาพราวระยับทันทีที่ได้เห็นของหวานที่ตนโปรดปราน
มือเรียวบางยิ้มส้อมขึ้นตักกินเค้กของโปรดทันทีอย่างเพลิดเพลิน จนไม่ได้รู้เลยว่าเศษครีมระหว่างชั้นของแป้งเครปนั้นได้ติดที่มุมปากของตน...
“ตัวเล็ก...” เสียงทุ้มเอ่ยเรียกคนที่นั่งกินเค้กอย่างเอร็ดอร่อยเบื้องหน้า ก่อนจะที่มือหนาจะวางแก้วกาแฟลงบนจานรองแล้วขยับตัวลุกขึ้นและทิ้งตัวลงข้างๆจุนมยอน ในขณะที่คนตัวเล็กนั้นมองตามคนตัวสูงนิ่งอย่างสงสัย...
ดวงตากลมโตเบิกกว้างกว่าเดิมอย่างตกใจเมื่อใบหน้าหล่อเหลานั้นยื่นเข้ามาใกล้ใบหน้าของตนมากขึ้นเรื่อย... จุนมยอนหลับตาปี๋ก่อนที่สัมผัสบางเบาที่มุมปากนั้นจะยิ่งทำให้คนตัวเล็กใบหน้าเห่อร้อนขึ้นไปอีก...
...ไม่ได้โดนปาก...
แต่มันก็...เกือบโดน...
“กินเลอะเป็นเด็กเลยนะ...” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นอีกครั้ง ก่อนที่คนตัวเล็กจะลืมโพล่งขึ้นส่งค้อนให้กับคนตัวโตที่ทำอะไรไม่รู้... ใช้มือเช็ดก็ได้นี่นาไม่เห็นต้องใช้ปากเลย ทำไมคริสถึงชอบทำให้เขาอยากหายตัวนักนะ...
ความเงียบคือสิ่งที่คริสได้รับกลับไป... คนตัวขาวนั่งหน้าแดงกินเค้กไปอย่างเงียบๆ หลังจากที่ยกหลังมือเช็ดปากของตัวเองซ้ำๆอีกครั้ง...
คริสยิ้มกว้างกับอากัปกิริยานั้น ก่อนที่จะขยับกลับมานั่งที่เดิม... ไม่นานคิมบับไส้แฮมที่เป็นที่ขึ้นชื่อของทางร้านนั้นก็ถูกนำมาเสิร์ฟ
ความเงียบเข้าปกคลุมทั่วทั้งห้องอีกครั้ง และเมื่อคนตัวเล็กจัดการเค้กกับลาเต้เย็นของหมดก็เงยหน้าขึ้นมองคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามอย่างกล้าๆกลัวๆทันที....
เมื่อกี้เหมือนเขาจะทำเหมือนไม่พอใจ... จุนมยอนก็เลยคิดว่า...
....คริสจะคิดมากรึเปล่า...
แค่นั้นเอง....
“คะ...คือว่า...”
“อยากได้อะไรเพิ่มเหรอ?” เสียงทุ้มเอ่ยถามกลับพร้อมกับดวงตาคู่คมที่จ้องมองมาทันที
“ปะ...เปล่า.... คริสไม่หิวเหรอ?”
“ไม่หิวหรอก... เมื่อกี้ทำไมให้โกรธสินะ” เสียงทุ้มว่าขึ้นอย่างจริงจัง... ซึ่งทำให้คนถูกถามว่าโกรธไหมนั้นชะงักไปทันที...
โกรธเหรอ ?
แล้วทำไมต้องโกรธด้วย....?
“มะ...ไม่ได้โกรธหรอก...อย่าคิดมากสิ”
“ไม่คิดไม่ได้หรอก... ก็ชอบไปแล้วนี่นา” เสียงทุ้มตอบกลับมาเฉยๆเหมือนเป็นเรื่องปกติที่พูดกันทั่วไป....
เดี๋ยว... อะไรนะ...
คริสบอกว่าชอบ....?
“ขอโทษ...” จุนมยอนเอ่ยเสียงเบาก่อนจะก้มหน้างุด...
“ขอโทษทำไม... ตัวเล็กไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย” คริสว่าอย่างนั้น... แต่ทำไมเขาถึงรู้สึกว่าตัวเองทำผิดมากกว่าเดิมกันนะ... คนตัวเล็กลุกขึ้นจากที่นั่งก่อนจะมาทิ้งตัวลงนั่งข้างๆร่างสูง... ในขณะที่มือเรียวบางที่ทั้งร้อนและชื้นไปด้วยเหงื่อนั้นเอื้อมไปจับมือหนาของคริสไว้...
“แต่ฉันไม่ได้โกรธจริงๆนะ...” เสียงใสว่าพร้อมกับก้มลงมองมือของตนก่อนที่ใบหน้าขาวจะระเรื่อขึ้น... คริสก้มลงมองมือบางแล้วเงยหน้าขึ้นมองดวงหน้าหวานที่ระเรื่อขึ้นอย่างน่ารัก ก่อนจะดึงอีกคนเข้ามากอดแน่น...
อ้อมกอดแสนอบอุ่นที่ได้สัมผัสเป็นครั้งแรกนั้นทำให้จุนมยอนยิ่งรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังฝันไป...มือเล็กยกขึ้นกอดตอบก่อนจะซุกใบหน้าลงกับไหล่กว้างเพื่อปกปิดใบหน้าที่ระเรื่อขึ้นเรื่อยๆนี้
“ตัวเล็ก...คบกัน...ได้ไหม?” เสียงกระซิบแผ่วเบาที่ข้างหูนั้นทำให้คนที่กำลังก้มหน้าก้มตาซุกไหล่หน้านั้นเบิกตากว้างอย่างไม่อยากเชื่อหูตัวเอง ในขณะที่มือหนาค่อยๆดันไหล่เล็กให้ออกจากอ้อมกอด...
คริสเลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้ใบหน้าหวานที่แดงซ่านนั้นอย่างช้าๆ จุนมยอนหลับตาพริ้มรอรับสัมผัสหวานล้ำ พร้อมกับตอบกลับไป
“อื้อ...”
สัมผัสนุ่มนวลแต่กลับหวานล้ำถูกมอบให้กับคนตัวเล็กอย่างอ่อนโยน... ก่อนที่คริสจะถอนริมฝีปากออกมาแล้วส่งยิ้มให้กับคนตัวเล็กบางๆตามแบบฉบับ
“ฉันสัญญา... ว่าจะไม่ทำให้ตัวเล็กต้องร้องไห้”
“อื้อ... สัญญาแล้วนะ”
TBC.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ครบร้อยเปอร์เซ็นแล้วนะคะ ; w ;
ตอนนี้ยาวมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก แต่เขียนเร็วเหมือนเดิม โอเอ็มจี TT w TT
รู้สึกชอบฟิคเรื่องนี้แบบนอนลิมิตอ่ะะะ เขียนเองเขินเอง บ้าบอสุดๆ แง้ๆๆๆ
อีกสองตอนจบแล้วววววววว (หรือตอนนี้จะจบเลยดี ; w ;)
คือออ มันต้องมีดราม่าก่อนนะ แล้วถึงจะแฮปปี้กว่านี้ได้นะะะ
*** อีกเรื่องหนึ่งที่อยากจะรบกวนทุกคนที่แวะเวียนเข้ามาอ่านกันนะคะะ
เราทำแบบสำรวจความต้องการรวมเล่มช็อทฟิคของเพจนี้มาให้ทุกคนได้ทำกันน https://docs.google.com/forms/d/1VW7jcGLYpMTahj61_-l1IC9uepSl74RZ7WYWtsiHZGs/viewform
ใครสนใจอย่าลืมเข้าไปจิ้มๆๆๆกันน้าา T w T
ขอบคุณค่ะะ แล้วพบกันใหม่ตอนหน้า *กอดเรียงคนนน
© Tenpoints!
ความคิดเห็น