คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #36 : [Kris x Suho] แอบชอบ เดอะ ซีรี่ย์ - Another case - I -
๑.
ความรักนั้นเป็นกำลังให้กับผู้คนได้เสมอ...
แม้จะไม่สมหวัง... ไม่ได้สัมผัส...และไม่ได้แม้แต่อยู่ในสายตาของเขา
...การเจอเขาสักครั้ง...
มันก็ทำให้ก้าวไปได้อีกหลายก้าวไม่ใช่เหรอ...
ร่างเล็กของนักศึกษาปีสามนั้นกำลังนั่งรอเพื่อนสนิทอยู่ที่โต๊ะม้าหินอ่อนหน้าโรงอาหาร ผิดขาวนวลเนียนที่โผล่พ้นเสื้อนักศึกษาตัวใหญ่นั้นยิ่งทำให้เขาตกเป็นเป้าสายตาสำหรับคนที่เดินเข้าออกโรงอาหารมากขึ้นไปอีก ดวงหน้าเรียวได้รูปนั้นบึ้งตึงจนเรียวคิ้วนั้นแทบจะติดกัน.. คนตัวเล็กยกนาฬิกาขึ้นดูอีกครั้ง...
...ไม่น่ามาเร็วไปเลย...
“จุนมยอน ~” เสียงเล็กๆของคนที่กำลังรออยู่นั้นตะโกนมาแต่ไกลพร้อมกับมือเรียวสวยของเจ้าตัวที่โบกไปมาอย่างอารมณ์ดี... ร่างโปร่งของคนตัวสูงพอๆกันเดินเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้มพราวเหมือนทุกครั้ง ท่าทางน่ารักและใสซื่อนั้นทำให้เขาอดโกรธเพื่อนสนิทที่มาจากจีนคนนี้ไม่ได้เลยสักครั้ง...
“อี้ชิงทำไมหน้าแดงๆ ?” เขาเอ่ยถามไปเมื่อสังเกตเห็นตรงหน้าหน้าแดงผิดกว่าปกติ... จะบอกว่าอากาศร้อนคงไม่ใช่ เพราะนี่ก็ปลายฤดูใบไม้ร่วงแล้ว...
“คะ..คือ เมื่อกี้คนตรงนั้นเขามาบอกว่าเราน่ารัก...” เพื่อนชาวจีนของเขาชี้ไปที่กลุ่มคนที่นั่งอยู่ใกล้ๆ กับสนามฟุตบอล ซึ่งนั่นก็ทำให้เขาใจกระตุกขึ้นมาทันที...
...บางทีก็ไม่ได้อยากรับรู้ขนาดนั้น...
เพราะมันเจ็บ...
คนที่ชมอี้ชิงจะเป็นใครไปได้... นอกจากคริส... คนนั้นที่เป็นนักกีฬาบาสของมหาลัยนี้แล้วยังพ่วงตำแหน่งเดือนคณะอีกต่างหาก... แต่เหตุผลที่เขาชอบคริส... ไม่ใช่แค่เรื่องพวกนั้นหรอก...
เพราะเรา.... เคยเป็นเพื่อนกัน
คริสเคยเป็นเพื่อนที่แสนดีของจุนมยอน...
...และก็เขาบังเอิญไปเห็น...
เห็นใครคนนั้นที่กำลังส่งยิ้มมาให้กับเพื่อนชาวจีนของเขา...
พริบตาเดียว จุนมยอนก็ไล่ความคิดน้อยใจทั้งหมดนั้นแล้วส่งยิ้มให้กับอี้ชิงที่กำลังก้มมองพื้นก่อนจะเหลือบไปยังเบื้องหลังของเพื่อนตัวเล็ก...
...สองสายตาประสาน...
...เพียงเวลาสั้นๆ...
จุนมยอนก็เบือนกลับมาสบตากับเพื่อนตัวเองแล้วเดินไป...
...ในเวลาที่คนเราเชื่ออะไรอย่างหมดใจ...
เวลานั้น...คือช่วงที่เราจะไม่สนใจเหตุผลอื่นอีก...
...เพราะจุนมยอนเชื่อ...
ว่าคริสชอบอี้ชิง...
วันนี้พวกเขาทั้งคู่มีคาบเรียนกันตอนบ่ายโมง จึงนัดเจอกันก่อนเที่ยงเพื่อหาอะไรรองท้องก่อนไปลุยกับวิชาภาษาศาสตร์ที่ไม่ว่า อาจารย์จะสอนสนุกขนาดไหน เขาก็ว่ามันน่าเบื่ออยู่ดี... ดวงตากลมของจุนมยอนเหลือบมองเพื่อนตรงหน้าที่ยังคงหน้าแดงไม่เลิกกับเหตุการณ์เมื่อครู่แล้วก็อดยิ้มไม่ได้...
เพราะน่ารักแบบนี้ไง...
“อี้ชิงชอบคนคนนั้นเหรอ?” เสียงหวานว่าเปิดประเด็นขึ้น ก่อนที่เพื่อนชาวจีนจะเงยหน้ามองพร้อมกับประมวลผลสักพักก่อนที่ดวงหน้านวลที่ระเรื่อขึ้นแล้วนั้นยิ่งระเรื่อขึ้นไปอีก...
“ไม่รู้สิ... แต่มันไม่ชินเลยเวลาที่มีคนมาชม... ฉันเป็นผู้ชายนะจุนมยอน... แล้วเขาชมว่าน่ารัก มันใช่เหรอ?” อี้ชิงว่าพร้อมกับเหลือบมองไปทางอื่น... ถ้าสำหรับจุนมยอนแล้วละก็...จางอี้ชิงก็น่ารักไง...
...และก็ไม่แปลกที่คริสจะรักด้วย...
ข้อเสียอันดับต้นๆที่เพื่อนมักพูดถึงของเขาก็คือ การปักใจเชื่อจากสายตาและการคิดไปเองของเขา... ซึ่งดูเหมือนว่าไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปีมันก็ยังไม่เปลี่ยนอะไรเลยด้วยซ้ำ...
...เขายังเป็นแบบนี้...
“แต่อี้ชิงน่ารักนะ” เขาแกล้งเอ่ยแกล้งเพื่อนชาวจีน ก่อนจะหลบมือเรียวของคนหน้าที่ฟาดลงมาเต็มๆอย่างแก้เขิน... เขาไม่ได้รู้จักกับอี้ชิงมากตั้งแต่เด็กๆก็จริง แต่ระยะเวลาสามปี ก็ทำให้เขาพอจะรู้นิสัยและมุมน่ารักๆของคนคนนี้ได้...
ก็เป็นเพื่อนสนิทกันนี่นา...
“จุนมยอนนั่นแหละ... น่ารัก... คริสอาจจะไม่...” เสียงหวานของเพื่อนสนิทหยุดลง เมื่อมีผู้มาใหม่นั้นเดินเข้ามาที่โต๊ะของพวกเขา...
ร่างสูงของนักศึกษาพ่วงตำแหน่งเดือนมหาลัยนั้นกำลังยืนส่งยิ้มน้อยๆให้กับจางอี้ชิง ก่อนที่เจ้าตัวนั้นจะถือวิสาสะ นั่งลงอย่างไม่สนใจเขาสักนิด...
“วันนี้มีเรียนวิชาภาษาศาสตร์อาอี้ต้องเหนื่อยมากแน่ๆ เพราะฉะนั้นรับน้ำส้มจากเราไปนะ” เสียงทุ้มเอ่ยอย่างรู้ทัน ก่อนจะหยิบกล่องน้ำส้มแท้ร้อยเปอร์เซ็นนั้นวางลงข้างๆจานข้าวของอี้ชิงก่อนจะหันมาสบตากับจุนมยอนเพียงเล็กน้อยก่อนจะยิ้มกว้างส่งให้...
...เหมือนเป็นปกติ...
เหมือนเป็นเรื่องธรรมดา...
...แต่ในรอยยิ้มนั้นของคริส...
มันมีคำสั่งแฝงอยู่...
ซึ่งคนคนนั้นส่งผ่านมันมาให้พร้อมกับสายตา...
...คริสเป็นคนใจร้ายมาก...
“ใกล้เวลาเรียนแล้วนะ รับๆแล้วรีบไปกันเถอะ” เขาเอ่ยเร่ง พร้อมกับแกล้งยกนาฬิกาขึ้นมาดูประกอบการช่วยเหลือนี้... มันไม่ใช่ครั้งแรก... และมันก็ไม่ใช่ครั้งสุดท้าย จุนมยอนเชื่อ ว่ามันจะต้องมีอีกหลากหลายครั้ง ที่เขาจะต้องช่วยให้คริสจีบอี้ชิงติด...
นั่นเป็นคำขอร้องแรกที่คริสเอ่ยกับเขา หลังจากที่พวกเราไม่เจอกันเกือบสิบปี...
“อะ..อื้ม ขอบคุณนะ แต่เอ่อ... คราวหลังไม่ต้องหรอก” อี้ชิงว่าพร้อมกับหยิบกล่องน้ำส้มมาถือไว้อย่างเขินอาย... มันช่างเป็นภาพที่น่าดูมากๆ หากคนที่นั่งอยู่ข้างๆเพื่อนสนิทของเขาตอนนี้จะไม่ใช่อู๋อี้ฟานหรือคริส คนที่เขาแอบชอบแถมยังเป็นเพื่อนสมัยเด็กของเขาอีกด้วย...
แต่ถ้าอี้ชิงชอบคริส...
เขาก็จะยอมตัดใจ... ปล่อยรักแรกนี้ให้ไหลผ่านไปกับความทรงจำเก่าๆ
แต่ถึงอย่างนั้น... เขาก็ไม่รู้หรอก...ว่าจะทนไปได้อีกนานแค่ไหน...
คุณเชื่อไหมครับ... ว่าโลกใบนี้น่ะ
มันเล่นตลกกับเราได้มากกว่าที่ตัวเราจะนึกออกด้วยซ้ำ...
หลังจากคาบเรียนแสนหฤโหดนี้ผ่านไป... ร่างเล็กของจุนมยอนก็ตรงกลับคอนโดทันที เพราะความเหนื่อยล้าทั้งร่างกายและจิตใจที่ต้องเผชิญต่อวันนั้นทำให้การจะผ่านแต่ละวันไปได้นั้นไม่ใช่เรื่องง่ายเลยสักครั้ง... เขาเรียวเล็กเดินสะเปะสะปะ ไปตามทางเดินของสวนหย่อมหน้าคอนโดอย่างผ่อนคลาย...
ต้นไม้ ความเงียบ และเสียงน้ำไหลนั้นเป็นยาชั้นเลิศที่จะเยียวยาหัวใจที่บอบช้ำและกำลังแห้งเหี่ยว...
...เขาไม่เคยคิดเลยว่าเพื่อนสมัยเด็กที่ไม่เคยทำร้ายกันเลยนั้นจะมาเอ่ยขอร้อง ในสิ่งที่ทำร้ายเขาได้มากที่สุด...
ทั้งๆที่คริสก็รู้... รู้ว่าเขารู้สึกยังไง...
“หนีกลับบ้านมาคนเดียวแบบนี้ จางอี้ชิงของฉันจะไม่เป็นไรรึไง คิมจุนมยอน” เสียงทุ้มของคนใจร้ายดังขึ้นเบื้องหน้า ทำลายยาชั้นเลิศของจุนมยอนลงในพริบตาเดียว... ตากลมโตนั้นเบือนไปสบใบหน้าหล่อเหลาของคนที่นั่งนิ่งอยู่บนเก้าอี้ไม้นั้นอย่างน้อยใจ แต่เพียงแว่บเดียวเท่านั้น... ความน้อยใจนั้นก็จางหายไป...
ร่างเล็กก้มหน้าก้มตาเดินอย่างไม่สนใจคนที่ทำลายความเงียบของเขา พยายามจะไม่แม้จะหันไปมอง แต่เมื่อมือหนาของคนที่นั่งอยู่นั้นคว้าข้อศอกของเขาไว้ มันก็ยากที่จะหนี...
“จุนมยอนโกรธอะไรฉันเหรอ?” คริสเอ่ยถาม ด้วยใบหน้าและน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเศร้าสร้อย... แต่มันกลับยิ่งทำให้คนฟังนั้นเจ็บมากกว่าเดิม...
อย่าใจดี... อย่าเป็นห่วงกันเลย
...ถ้าต่อจากนั้นก็จะทำร้ายกันอีก....
“เปล่า... ฉันเหนื่อยมีรายงานต้องทำด้วย... ขอตัวนะ” เสียงใสว่าพร้อมกับหันไปฉีกยิ้มกว้างอย่างฝืนๆ ส่งให้กับร่างสูง ก่อนจะสะบัดแขนเล็กให้ออกจากการเกาะกุมแล้วใช้มือสองข้างกำสายกระเป๋าแน่น ขาเรียวก้าวเร็วๆเพื่อให้ร่างของตนนั้นหนีไปจากคนใจร้ายนี้ให้เร็วที่สุด...
เขาไม่เข้าใจคริสเลย... ถ้าจะจีบอี้ชิงแล้วทำไม ต้องมาตามเขา ตามตอกย้ำว่าให้ช่วยเป็นพ่อสื่อ ให้ช่วยกล่อมอี้ชิงให้หน่อยทำไม ถ้ารักมากขนาดนั้นจะมาย้ำกับเขาเพื่ออะไร... ทำไมไม่ไปตามจีบเจ้าตัวละ... แบบนั้นมันจะได้ผลมากกว่ามาคอยย้ำเตือนกับเขาไหม...
ย้ำเตือนว่าควรหยุด ควรตัดใจ ควรเลิกคิดเรื่องของเพื่อนคนนี้...
ให้มันจบลงแค่เราเป็นเพื่อน...
“ไม่ได้โกรธ... แต่เดินหนี ไม่สมเหตุสมผลเลย... จุนมยอนคนนี้ฉันไม่รู้จัก...” คริสเอ่ยขึ้น แต่ยังไม่ทันทีจะพูดจบ จุนมยอนก็หันมาตวาดใส่เขาเสียแล้ว...
“คริสคนนี้ฉันก็ไม่รู้จักเหมือนกันนั่นแหละ!! เลิกย้ำได้แล้ว... เลิกทำแบบนี้เถอะ ฉันรู้ว่าคริสรู้ว่าฉันรู้สึกยังไง แล้วฉันก็รู้ว่าคริสรักอี้ชิงมาก... แต่คริสคนที่ฉันรู้จักไม่เคยทำร้ายฉันแบบนี้... เลิกย้ำสักที... เอาเวลาที่มาตามย้ำฉันไปตามจีบอี้ชิงไม่ดีกว่ารึไง!!!” คนตัวเล็กหอบหายใจถี่... เพราะความโกรธ ความน้อยเนื้อต่ำใจ ทุกสิ่งทุกอย่างที่วิ่งเข้ามารุมเขา มันออกไปหมด... จุนมยอนเหมือนคนขาดสติ ก่อนที่จะยกมือเล็กนั้นขึ้นปิดตา พร้อมกับพยายามระงับโทสะทั้งหลาย ก่อนจะส่งยิ้มบางๆไปให้กับคนที่ยืนมองเขาด้วยสายตาที่อ่านยาก...
“ขอโทษนะ... ฉันคงเหนื่อยมากเกินไป พรุ่งนี้ฉันจะช่วยพูดกับอี้ชิงอีก ขอตัวนะ” จุนมยอนหันกายเดินขึ้นคอนโดไป ทิ้งเพื่อนสมัยเด็กไว้อย่างพยายามไม่หันกลับไปดู... แต่ก็ทำไม่ได้... ทันทีที่ก้าวขึ้นลิฟต์แก้วนั้นสายตาก็โฟกัสไปที่สวนสวยที่เดินจากมาเมื่อครู่ทันที...
...คริสไม่อยู่แล้ว...
ก็คงจะไปหาอี้ชิงตามที่เขาบอกนั่นแหละ...
ทันทีที่มาถึงห้องจุนมยอนก็เดินฝ่าความมืดสลัวนั้นเข้าไปยังเตียงนอนหลังกว้างที่อยู่ในสุด... มือเรียววางกระเป๋าไว้ที่ปลายเตียงก่อนที่จะทิ้งกายลงเตียงอย่างเหนื่อยล้า...
...การแอบชอบ...
มันเจ็บปวด...
เจ็บปวดยิ่งกว่า... เมื่อคนที่เราแอบชอบนั้นรับรู้... แล้วแกล้งทำเป็นไม่รู้
...คริส...
คนใจร้าย....
TBC.
-----------------------------------------------------------------------------------
ตอนที่หนึ่งมาแล้วฮับบบบบ >< ปิดเทอมแล้วน้าา แต่มีเรื่องต้องทำทุกวันเลย 55555555
จะพยายามเขียนแล้วอัพบ่อยๆ ช่วงนี้ก็เขียนแฟร์รี่อยู่ แต่มันยังไม่จบเลย ㅠㅠ
คิดถึงทุกๆคนนะคะะ ไปพูดคุยกะเราได้ที่ทวิตเตอร์น้าาา
แล้วก็ ~ ขอฝากแบบสอบถามนี้ได้ไว้ด้วยนะคะ >>>จิ้มเบยยย
แล้วพบกันใหม่ตอนหน้านะคะะ
ปล. เป็นกำลังใจเพื่อนที่ฟิคโดนแบนด้วยน้า ; 3 ;/
ความคิดเห็น