คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #46 : [Christmas special : SEHUN x SUHO] ... ผิดคน ... [100%]
โลกมนุษย์นั้นน่ากลัว...
แต่บางทีอาจเป็นตัวเราเองก็ได้ที่หวาดกลัวกับมันไปเอง...
ซ่า...ซ่า...
เสียงก๊อกน้ำสาดกระเซ็นกระทบเข้ากับอ่างล้างหน้า และใบหน้าหวานที่ยังคงมีน้ำตานองหน้านั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า... ดวงตาคู่สวยมองใบหน้าของตัวเองที่ปรากฏในกระจกนั้นก่อนจะรองน้ำจากก๊อกและสาดน้ำใส่ใบหน้าอีกครั้ง....
ภาพความอับอายที่เพิ่งประสบไปนั้นทำให้เขาอยากจะให้สายน้ำช่วยลบเลือนความทรงจำแสนเลวร้ายนี้...
...ผิดคน...
ใช่... มันเป็นความน่าอับอายที่สุด...
น่าอายที่สุด....
“มาอยู่ที่นี่นี่เอง...”เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นเบื้องหลังพร้อมกับอ้อมแขนกว้างที่โอบกอดรอบเอวของเขา ดวงตาคู่โตมองคนข้างหลังผ่านกระจกด้วยความความตกใจ ร่างกายแข็งทื่อราวกับต้องมนต์สะกด ยามเมื่อสบกับดวงตาคู่คมนั้นก็ต้องรีบเบือนหนีด้วยความอับอาย...
....ตามมาทำไมกัน....
“เซฮุน...”
“ฉันชื่อลู่หานไม่ใช่เหรอ” เสียงทุ้มเอ่ยอย่างหยอกเย้า ก่อนที่จะปล่อยคนตัวเล็กให้เป็นอิสระ แล้วยืนหันหลังพิงกับอ่างล้างหน้ากอดอกแล้วเหลือบมองอีกคนที่เบือนหน้าหนีอย่างรวดเร็ว...
ภาพเหตุการณ์เมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมานั้นยังคงชัดเจนในห้วงความทรงจำ...
ร่างเล็กนั่งก้มหน้าก้มตาหลบสายตาของคนแปลกหน้าตรงหน้ามานานสองนานเมื่อโต๊ะอ่านหนังสือที่เคยมีเขาเป็นเจ้าของคนเดียวนั้น ถูกจับจองด้วยคนที่ไม่รู้จัก... ความอึดอัดก่อตัวขึ้นเรื่อยๆ ในขณะที่ผู้บุกรุกนั้นไม่คิดจะเลิกรบกวนเลยสักนิด... ดวงตาคู่สวยที่เจือไปด้วยความหงุดหงิดนั้นเหลือบขึ้นสบกับคนตรงหน้าที่เมื่อเห็นเขาเงยหน้าปุ๊บก็ฉีกยิ้มปั๊บ...
...มั่นหน้ามากสินะว่าตัวเองหน้าตาดี...
เออ...ยอมรับ..
“หน้ามุ่ยไม่ดีนะครับ” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นก่อนที่คนถูกทักนั้นจะหน้างอลงกว่าเดิม... อากาศในช่วงนี้ที่เข้าฤดูหนาวแล้วนั้นกำลังลดต่ำลงอย่างต่อเนื่อง... และสำหรับเขาที่ไม่ค่อยชอบอากาศหนาวนั้นมันก็ช่วยไม่ได้ที่จะใส่ถุงมือหรือเสื้อตัวหนาๆก่อนชาวบ้านเค้า มือเล็กขึ้นถูกไปมา ก่อนจะวางลงบนโต๊ะเหมือนเดิม หากแต่คนตรงหน้ากลับเอื้อมมือมาคว้าไปนั่งกุมไว้ เสียอย่างนั้น
ดวงตาคู่สวยเหลือบมองเข็มระดับชั้นที่ประดับอยู่บนปกเสื้อที่โผล่พ้นเสื้อกันหนาวของคนตรงหน้าก่อนจะค่อยๆดึงมือกลับพร้อมกับเอ่ยตอบ
“เป็นรุ่นน้องไม่ควรทำแบบนี้กับรุ่นพี่นะครับ” คนที่ถูกจับได้ว่าเป็นรุ่นน้องนั้นแกล้งมุ่ยหน้าลง แต่ก็ยังคงเนียนดึงมือเขาไปกุมอีกครั้ง จุนมยอนถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย ก่อนจะก้มลงอ่านหนังสือต่อแต่ก็ใช่ว่าจะมีสมาธิมากกว่าเดิม... นิ้วโป้งของคนตรงหน้านั้นเริ่มนวดเบาๆที่หลังมืออย่างเรียกร้องความสนใจ ทำให้เขาต้องเงยหน้าขึ้นมองคนตรงหน้าอีกครั้ง
“เที่ยงแล้วพี่จุนมยอนควรไปหาข้าวกินนะครับ” คนตรงหน้าเอ่ยเรียกชื่อเขาได้อย่างสนิทเสียจนจุนมยอนใช้มืออีกข้างที่ว่างนั้นตีลงบนหลังมือนั้นก่อนจะใช้จังหวะที่เด็กตรงหน้าชักมือกลับนั้นเก็บของแล้วลุกขึ้นเดินหนีไป...
นั่นเป็นครั้งแรกที่พวกเขาได้เจอกัน...
หากแต่การมีคนตัวสูงหน้านิ่งมาคอยมาตามรังควานแกล้งหยอกโน้นนั่นนี่ก็กลายเป็นเรื่องชินเสียแล้วสำหรับเขา... กลางดึกวันนั้นก็มีข้อความของเจ้าแอพสีเหลืองเด้งขึ้นมาว่า ฝันดีนะครับ พี่ชายตัวขาว และตั้งแต่วันนั้นก็กลายเป็นกิจวัตรประจำวันที่เขาต้องคุยกับเด็กคนนั้นก่อนนอน...
ทั้งๆที่เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่า เด็กคนนั้นชื่ออะไร เรียนห้องไหน...
แต่มีคนบอกเขาว่า... คนคนนั้นชื่อว่า “ลู่หาน”
และต่อจากนั้นนั่นแหละคือจุดเริ่มต้นของความอับอายทั้งหมด... แต่ความโชคดีของเขาก็คงมีอยู่นิดหน่อย... ละมั้ง...
ร่างเล็กนั่งมองกล่องของขวัญใบเล็กในมืออยู่บนม้านั่งหน้าน้ำพุที่แข็งเป็นน้ำแข็งไปเพราะสภาพอากาศแล้วก็ต้องเงยหน้ามองท้องฟ้าที่มีเจ้าปุยหิมะสีขาวนั้นตกลงมาอย่างช้าๆ เมื่อวานหย่อนกระดาษจดหมายที่บอกว่าอยากเจอกันให้กับเด็กคนนั้น โดยกำชับผ่านเจ้าแอพสื่อสารสีเหลือนั้นอย่างแน่นหนา...
...จุดเริ่มต้นอาจเป็นเพราะเด็กคนนั้นเดินเข้าหาเขา...
แต่หลังจากนั้น... มันเป็นเขาที่เดินเข้าหาเด็กคนนั้นทุกอย่าง...
รองเท้าหนังดูดีหยุดลงเบื้องหน้าเขา ก่อนที่ใบหน้าหวานจะเงยขึ้นส่งยิ้มให้กับผู้มาใหม่ หากแต่คนตรงหน้ากลับไม่ใช่... ไม่ใช่เด็กคนนั้น
“จุนมยอนใช่ไหมครับ? ผมลู่หานนะครับ” รอยยิ้มแสนสวยงามตรงหน้านั้นกลับไม่ได้ทำให้เขารู้สึกดีใจเลยแม้แต่น้อย... เมื่อดวงตาคู่งามนั้นเหลือบไปเห็นคนคนนั้นที่ยืนยิ้มอยู่ข้างๆคนที่แนะนำตัวกับเขาด้วยใบหน้าราบเรียบเสียจนน่ากลัว...
...ผิดคน...
แปลว่าจดหมายทุกฉบับที่เขาส่งไป... มันไม่เคยถึงมือคนคนนั้นเลย...
ตอนนี้จุนมยอนรู้สึกเหมือนกำลังถูกใครเอาไฟมาล้นหน้า.. ใบหน้าหวานเห่อร้อนขึ้นด้วยความอับอายกอปรกับความกลัวที่เริ่มก่อตัวขึ้นในใจอย่างเงียบเชียบ...
จะให้บอกยังไง... จะต้องพูดแบบไหน...
จะให้ทำยังไง... ถึงจะยืนยันได้
“นี่รุ่นน้องผมชื่อเซฮุนครับ เหมือนจุนมยอนจะรู้จักเซฮุนอยู่แล้วใช่ไหมครับ?” เจ้าของชื่อลู่หานนั้นยังคงยิ้มแย้มอย่างร่าเริง ผิดกับคนสองคนที่ยืนจ้องตากันอย่างเงียบเชียบ...
“พี่ลู่หานมีอะไรจะให้พี่จุนมยอนไม่ใช่เหรอครับ” เสียงทุ้มของคนตรงหน้าเอ่ยขึ้นทำให้ลู่หานนั้นยื่นถุงกระดาษที่มีตราร้านเสื้อผ้าแบรนด์ดังมาให้เขาทันที จุนมยอนยังคงยืนนิ่งเงียบมองเด็กตัวสูงที่ทำเหมือนเราไม่รู้จักกันอย่างน้อยใจ...
น้ำตาเม็ดโตค่อยๆก่อตัวขึ้นก่อนจะไหลลงมาอาบแก้มสองข้างอย่างช้าๆ มือเล็กภายใต้ถุงมือหนานั้นยกขึ้นเช็ดลวกๆ แล้วกรอกตาขึ้นฟ้าแล้วส่งยิ้มไปให้กับคนอัธยาศัยดีที่ยังคงยิ้มมาให้พร้อมกับถุงกระดาษในมือ
“ท่าทางพี่จุนมยอนจะดีใจมากเลยนะครับ... ถึงกับร้องได้เลย” เสียงทุ้มยังคงว่าต่อไปพร้อมกับรอยยิ้มกว้าง ในขณะที่ดวงตาคู่คมนั้นไว้ได้ยิ้มไปกับมันเลยสักนิด... ดวงตาของเซฮุนนั้นเต็มไปด้วยความว่างเปล่า เสียจนเขารู้สึกกลัว...
“จุนมยอน.. เป็นอะไรรึเปล่าครับ?” ดวงตาคู่สวยละสายตาจากคนใจร้ายที่แดกดันกันอย่างเลือดเย็นนั้นก่อนจะหันมาส่งยิ้มบางๆให้กับลู่หาน มือเล็กยกขึ้นดันถุงกระดาษนั้นคืนเจ้าตัวไปในขณะที่ขยับยิ้มกว้างกว่าเดิม แล้วเบือนสายตาไปยังอีกคน
“ไม่เป็นไรครับ... แต่ผมต้องขอโทษด้วยนะครับ คือเหมือนผมจะหย่อนของผิดล็อกเกอร์...” เสียงหวานว่า มือเล็กนั้นส่งกล่องของขวัญเล็กๆในมือไปยัให้ลู่หาน ก่อนจะยิ้มด้วยรอยยิ้มที่เจื่อนลง... “ผมฝากไปให้กับคนใจร้ายที่เป็นเจ้าของมันด้วยนะครับ แล้วก็ต้องขอโทษจริงๆที่รบกวนมาโดยตลอด”
ร่างเล็กหันหลังเดินจากไปจากตรงนั้น... ท่ามกลางหิมะปุยขาวที่โปรยปรายลงมาอย่างช้าๆ พร้อมกับหยาดน้ำตาเม็ดโตที่ไหลรินออกมาจากดวงตากลมที่เจ้าของมันไม่คิดจะยกขึ้นเช็ดเลยสักนิด...
จบแล้วละ... มันจบลงแล้ว...
น่าอายที่สุด...
...และนั่น... คือเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านมา...
จุนมยอนตั้งใจจะลืมเรื่องที่เกิดขึ้น สาดน้ำใส่หน้าตัวเองซ้ำๆเพื่อลบภาพเมื่อครู่ให้จางหาย... หากแต่โอเซฮุนกลับมาทำให้ภาพนั้นมันชัดเจนมากขึ้น...
“ว่าไงครับ... ผมชื่อลู่หานไม่ใช่เหรอ” โอเซฮุนเอ่ยถามซ้ำพร้อมกับใบหน้าที่ยื่นเข้ามาใกล้... เมื่อเห็นดวงหน้าหวานนั้นซับสีอย่างพอใจแล้วจึงกดจูบลงบนพวงแก้มขาวอย่างไม่สนใจว่าคนอายุมากกว่านั้นจะยินยอมไหม..
“ซะ...เซฮุน” คนตัวเล็กเรียกชื่อรุ่นน้องนั้นเสียงสั่นและแสนแผ่วเบา มือเล็กยกขึ้นดันลาดไหล่กว้างของคนที่เริ่มโอบกอดเขาอีกครั้ง... หลายครั้งที่เจอกัน เด็กคนนี้ไม่เคยทำอะไรให้เขารู้สึกอยากได้หายไปเลยสักครั้ง หากแต่ตอนนี้โอเซฮุนกำลังทำมัน... คนที่รู้อยู่แล้วว่าเขาเข้าใจผิด หากแต่ก็ยังแกล้งเขา...
...เด็กบ้า...
“พี่จุนมยอนยังไม่ตอบคำถามของผมเลยน้า... ไม่ตอบก็ต้องทำโทษรู้ไหม?” ว่าจบกลีบปากสวยก็ถูกคนตรงหน้านั้นดูดดุนอย่างหมั่นไส้ เนื้อหยุ่นที่แสนนุ่มนิ่มและหอมหวานเหมือนมาชเมลโล่นี่กำลังมอมเมาเซฮุน อย่างที่เจ้าตัวคาดไว้ไม่ผิดเลยสักนิด...
เขาหลงใหลและหลงรักพี่จุนมยอนตั้งแต่แรกเห็นที่ห้องสมุดนั้นจนเผลอตัวเข้าหาก่อนอย่างที่ไม่เคยทำกับใครคนไหน...
แค่นั้นก็เพียงพอแล้วที่จะยืนยันว่า พี่จุนมยอนนั้นมีค่าขนาดไหน..
เซฮุนผละออก มองใบหน้าหวานที่ระเรื่อขึ้น ไม่รู้ว่าเพราะความเขินอาย หรือรสจูบ แต่พี่จุนมยอนตอนนี้กำลังน่ารักอย่างที่สุดเลย... ดวงหน้าหวานที่กำลังแดงระเรื่อขึ้นสี บวกกับ ขอบตาแดงช้ำที่มีน้ำตาเอ่อคลออยู่เต็มหน่วย... บางทีก็คิมจุนมยอนก็น่าแกล้งเกินไปรึเปล่า...
“พี่ใจร้ายมากรู้ตัวรึเปล่า...” เซฮุนเอ่ยขึ้น พร้อมกับยื่นใบหน้าเข้าไปกดจูบลงบนเปลือกตาบางอย่างอ่อนโยน ผิดกับคำพูดกล่าวหานั้น อ้อมแขนกว้างโอบกอดคนตัวเล็กแน่นขึ้นกว่าเดิม ในขณะที่จมูกโด่งนั้นละไล่ไปทั่วใบหน้าน่ารักก่อนจะจบลงที่ริมฝีปากที่เริ่มจะบวมขึ้นเรื่อยๆ
“ตรงไหน... เซฮุนนั่นแหละใจร้าย...” เสียงแหบพร่าเอ่ยขึ้นหลังจากที่รุ่นน้องตัวสูงถอนริมฝีปากออกมาแล้ว ดวงตากลมโตที่เอ่อคลอไปด้วยน้ำตานั้นช้อนมองอย่างแสนน้อยใจ... เซฮุนกดจูบลงบนปากนุ่มนั้นอีกครั้งอย่างเนิ่นนานแล้วถอนริมฝีปากออก เซฮุนกอดเขาแน่นในขณะที่วางใบหน้าของตัวเองไว้บนไหล่เล็ก
“ตอนแรกที่เห็นจดหมายในตู้ลู่หาน... ผมโกรธจนแทบบ้า... แต่พอไปขอมันดูเรื่อยๆ ผมถึงรู้ว่าคนที่อยากส่งให้เป็นของผมไม่ใช่มัน...” เซฮุนผละออก แล้วยกมือขึ้นแนบแก้มขาว ใช้นิ้วโป้งปาดน้ำตาของคนตัวเล็กที่ไหลลงมานั้นอย่างเบามือ แล้วกดจูบลงบนเปลือกตานั้นอีกครั้ง... “ขอบคุณสำหรับนาฬิกาเรือนนี้นะครับ” เด็กตัวสูงว่าพร้อมกับยกนาฬิกาข้อมือที่สายทำจากหนังชั้นเลิศขึ้นมาให้คนตัวเล็กดู...
“นอกจากใจร้ายแล้วยังขี้โกงด้วย... พี่ไม่ให้แล้ว... ไม่อยากให้แล้วด้วย” ดวงหน้าหวานแดงระเรื่อขึ้นเป็นทวีคูณเมื่อเห็นนาฬิกาที่ตัวเองเป็นคนให้เอง...
โดยปกติแล้วคิมจุนมยอนจะไม่ใช่คนที่จะซื้อนาฬิกาเป็นของขวัญให้ใคร เพราะไปอ่านเจอในเว็บไซต์สักแห่งว่า การให้นาฬิกานั้นถือเป็นการให้เวลาทั้งหมดของตัวเองกับคนคนนั้น หรือก็คือการฝากชีวิตของเราไว้กับเขานั่นแหละ...
...แต่ไม่รู้ผีสางตนใดเข้าสิง นรกชังสวรรค์แช่งทำให้เขาเลือกนาฬิกาเรือนนั้นให้กับเซฮุน...
เท่านั้นยังไม่พอ...
“พี่นั่นแหละขี้โกง... ให้แล้วจะเอาคืน... ตอนผมเปิดกล่องพี่รู้ไหมว่าผมรู้สึกยังไง... ผมดีใจแทบบ้าเพราะมันเป็นรูปแบบเดียวกับนาฬิกาบนข้อมือพี่เป๊ะ...”
...ใช่แล้วมันเป็นนาฬิกาคู่...
โดนเด็กรู้ทันแบบนี้... น่าอายที่สุด
“ฉลาดเกินไปแล้ว...”
“เพราะมีแฟนเป็นคนโรแมนติกแบบคาดไม่ถึงก็ต้องฉลาดสิครับ.. เดี๋ยวรู้ไม่ทันเป็นเรื่องกันพอดี... ตกลงพี่เป็นแฟนผมแล้วนะ” คนตัวสูงว่าพร้อมกับกดจูบลงบนริมฝีปากที่ทำท่าจะเถียงอีกครั้ง เรียวลิ้นชื้นเลาะเล็มช่วงชิงความหอมหวานจากโพร่งปากนั้นก่อนจะดูดดุนกลีบปากนิ่มอย่างเร่าร้อน...
เซฮุนผละออก แล้วคว้าข้อมือเล็กที่มีนาฬิกาแบบเดียวกันอยู่นั้นขึ้นมาแล้วกดจูบลงบนกระจกหน้าปัดอย่างแผ่วเบา และเงยหน้าขึ้นส่งยิ้มให้กับรุ่นพี่ตัวขาวที่หน้ากำลังซับสีเลือดอย่างเต็มที่...
โอเซฮุนไอ้เด็กบ้า... นั่นมันเหมือนจูบสาบานเลยไม่ใช่รึไง
“ปะ...เป็นก็ได้!!”
“แบบนี้บ่าวสาวก็จูบกันได้แล้วใช่ครับ?” เสียงทุ้มเอ่ยถาม ทำให้คนตัวเล็กเหวอไปเล็กน้อย... เดี๋ยว... เดี๋ยวเลย... สต็อปยาวๆ บ่าวสาวบ้าบออะไร หยุดดดดด ขอคิมจุนมยอนคนนี้ใช้สมองประมวลแป๊บดิ แต่ในขณะที่คนตัวเล็กส่ายหน้าปฏิเสธด้วยใบหน้าที่ร้อนผ่าวนั้น เจ้าเด็กจอมฉวยโอกาสตรงหน้าก็พยายามยื่นใบหน้าเข้ามาใกล้เรื่อยๆ จนกระทั่ง...
“ขอเวลาพี่คิดสามวิได้ไหม!!” เสียงหวานตะโกนออกไปพร้อมกับมือเล็กที่พยายามดันไหล่หนาให้ออกห่าง แต่มันจะไปสะเทือนได้ยังไงกัน ในเมื่อเจ้าเด็กตัวสูงตรงหน้าเขามันเล่นโถมเข้ามาเต็มๆ รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ถูกจุดขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลาก่อนที่เซฮุนจะผละออกอย่างว่าง่าย และอุ้มคนตัวเล็กลงมาจากเคาน์เตอร์อ่างล้างหน้า
“ผมรอวันเข้าหอก่อนก็ได้ครับ... คืนนั้นพี่ไม่รอดแน่ๆ เพราะงั้นวันนี้แค่มัดจำนะ” ใบหน้าหล่อเหลายื่นเข้ามาประจบปากอยู่อย่างแผ่วเบาและออกไปอย่างละมุนละไม...
จุนมยอนเผลอยิ้มออกมาอย่างไม่รู้สึกตัว เมื่อคิดย้อนดูแล้ว โอเซฮุนเป็นคนที่ทำให้เขายิ้มและร้องไห้มากได้อย่างไม่เคยเป็นมาก่อนเลยด้วยซ้ำ... และนี่คงเป็นเหตุผลที่ทำให้เขาตัดสินใจซื้อนาฬิกาให้กับเด็กคนนี้ละมั้ง...
...ถึงจะส่งของทุกอย่างผิดคน...
แต่ก็รักไม่ผิดคนซักหน่อย...
THE END
-----------------------------------------
แวะมาอัพครบร้อยยยย เพิ่งปั่นเสร็จสดๆร้อนๆค่าา ทนแรงทวงไม่ไหวจริงๆ ปั่นรวดเดียวจบเลยยย เพราะฉะนั้นอยากอยากฟิคเรื่องไหนทวงบ่อยๆน้าา (หื้มมม?)
ไม่รู้ว่าสมกับที่ทุกคนรอคอยไหม แต่โบว์ชอบมันนะะ ประสบการณ์ตรงส่วนหนึ่ง ตอนนั้นคือขำมาก 555555555555 หวังว่าจะชอบกันนะคะ
อยากเล่นแทกไหมอ่ะะ ? แทกแล้วกันเนอะะ #ฟิคผิดคน แล้วกันค่า เล่นกันง่ายๆ 555555555555
ขอบคุณที่ตามทวงและรอมาตลอดนะคะ ฟิคคริสมาสมาอัพตอนที่จะเข้าฤดูใบไม้ผลิแล้วแบบนี้ใช้ไม่ได้เลยจริงๆ ขอโทษน้าาา กอดทุกคนนนน >3333333333<
ความคิดเห็น