ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [EXO] .:::THE MELODY OF LOVE:::. BY SOULINA

    ลำดับตอนที่ #47 : OS [ChenBaek Or BaekChen ?] Stupid Boy - END -

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 537
      0
      21 ธ.ค. 56

     


    JONGDAE & BAEKHYUN
    SOULINA PRESENT 
    "STUPID BOY"




     

     

     “หมา... มึงว่าโลกใบนี้มันโหดร้ายป่ะวะ?” เสียงทุ้มเอ่ยถามรูมเมทตัวเล็กที่กำลังนอนเล่นเกมบนมือถืออย่างสบายอารมณ์  แต่สำหรับคนถามนั้น.... มันไม่ใช่เลยสักนิด...

     

     

    แววตาคู่คมของผู้ถามนั้นเจือไปด้วยประกายแห่งความสิ้นหวังและเจ็บปวดอย่างที่อีกคนไม่คิดจะสนใจมอง...

     

     

    “ไม่นี่... จงแด!! มึงจะทักทำไมวะ ตายเลย ไอ้เวรนี่!!” เสียงหวานตอบกลับพร้อมกับพ่นคำด่าออกมา... คนถามเบือนสายตาออกไปยังท้องฟ้าที่กำลังมืดลงอีกครั้งก่อนจะถอนหายใจออกมายาวเหยียด...

     

     

     

    คนตัวเล็กพูดถูก... โลกนี้ไม่โหดร้ายหรอก

    แต่พยอนแพคฮยอนต่างหากที่โหดร้าย...

     

     

    “กูว่า... กูจะย้ายไปเรียนวิทยาลัยดนตรีแล้ววะ”

     

     

    “เหรอ... ก็ดีนี่ มึงชอบแนวนั้นอยู่แล้ว” คนตัวเล็กยังคงนอนเล่นเกมอย่างไม่สนใจอะไร... พยอนแพคฮยอนยังคงเห็นเกมที่เล่นอยู่นั้นสำคัญกว่าเขา ไม่รู้เพราะว่าจงแดเงียบไปหรือมันเบื่อที่จะเล่นเกมแล้วไม่ผ่านซะที ดวงหน้าหนาวจึงเงยหน้าขึ้นมามองเขา ที่กำลังนั่งมองออกไปนอกหน้าต่างของห้อง

     

     

    ห้องพักขนาดสองคนที่ถูกจัดแยกกันเป็นสองส่วนอย่างลงตัวนั้นดูแคบขึ้นถนัดตา เมื่อกล่องสีน้ำตาลใบใหญ่หลายใบนั้นวางซ้อนกันข้างเตียงของคนที่บอกว่าจะย้ายออก... ห้องที่ทำให้เขาได้เจอกับเพื่อนสนิท ที่แอบคิดไม่ซื่อ... คิ้วเรียวของแพคฮยอนขมวดกันแทบจะเป็นปม หากแต่ก็ไม่ได้เอ่ยถาม หรืออะไรสักนิด...

     

     

     

    ...เพราะผมไม่มีค่าพอให้เขาใส่ใจเลยรึเปล่า...

    หรือเพราะผมยืนเป็นได้แค่เพื่อน...

     

     

     

    “มึง..จะย้ายออกเลยเหรอ?” ในที่สุดเขาก็เอ่ยถามออกมา และมันก็เรียกรอยยิ้มจากจงแดได้ไม่ยาก... เขากำลังดีใจที่แพคฮยอนยังคงคิดจะเป็นห่วงหรือสนใจอยู่บ้าง แต่บางครั้งคิมจงแดคนนี้ก็คิดไปเองเสมอ...

     

     

    “อื้ม... กูทนไม่ไหวแล้ว”

     

     

    “ตกลงที่มึงยอมตามใจแม่มึง ไปเรียนที่วิทยาลัยดนตรีนี่เพราะมึงทนอยู่กับกูไม่ไหวเลย หาข้ออ้างย้ายออกสินะ!!” แพคฮยอนขึ้นเสียง แต่จงแดก็ยังคงนิ่งไม่ยอมหันไปสบดวงตาเรียวคู่นั้นที่น่าจะกำลังเต็มไปด้วยความไม่พอใจ เขาไม่รู้หรอกว่าแพคฮยอนมีสีหน้าเป็นยังไง แต่ก็คงหงุดหงิดไม่น้อย เพราะเกมก็แพ้ แล้วรูมเมทอย่างเขาก็มาทำตัวงี่เง่าอีก...

     

     

     

    “เปล่า... กูทนแอบรักมึงไม่ไหวแล้วต่างหาก พยอนแพคฮยอน”

     

     

    และนั่นก็เป็นประโยคสุดท้ายที่ผมได้บอกกับเขา... ไม่รู้เพราะความน้อยเนื้อต่ำใจอะไรหรือเพราะทนไม่ไหวที่จะต้องเก็บงำความรู้สึกนี้ต่อไป เลยเผลอพูดออกไปอย่างไม่ทันคิด...

     

     

    ...ไม่ทันคิดว่า เพื่อนตัวเล็กคนนั้นจะรับได้ไหม...

    ไม่ทันคิด... ว่าแพคฮยอนมีแฟนอยู่แล้ว...

     

     

    “ฉะ...ฉัน....” ผมหลับตาลงปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมาเงียบๆ ก่อนจะก้มลงหยิบกระเป๋าเป้ขึ้นสะพาย แล้วยกกล่องหนังสือซ้อนกับของใช้แล้วยกมันขึ้นมา ถึงมันจะหนักเกินกว่าแขนจะรับไหว แต่ผมก็ไม่อยากเดินกลับเข้ามาภายในห้องเป็นครั้งที่สองอีกแล้ว

     

     

    “ดูแลตัวเองด้วยนะ...” เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาเมื่อเดินผ่านคนตัวเล็กที่รีบลุกขึ้นมาแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้น... ผมไม่รู้ว่าแพคฮยอนกำลังมีสีหน้าแบบไหน ผมไม่กล้าหันไปดู เพราะกลัวว่าเขาจะรู้ว่าผมร้องไห้...

     

     

    ...และไม่อยากให้แพคฮยอนต้องลำบากใจด้วย...

    เพราะผมเป็นได้แค่เพื่อน... หรือเพื่อนสนิท แค่นั้น...

     

     

     

    วันเวลาผ่านมาเกือบหนึ่งปี... ไม่มีวันไหนที่คิมจงแดจะไม่คิดถึงพยอนแพคฮยอน... ใบหน้าเรียบเฉยเหม่อมองปุยหิมะสีขาวที่ค่อยๆตกลงมาอย่างช้าๆ ในขณะที่นิ้วเรียวนั้นวางค้างอยู่บนคีย์เปียโนนิ่ง...

     

     

    ...อากาศหนาวอีกแล้ว...

    แพคฮยอนจะหาอะไรอุ่นๆใส่รึยังนะ...

    แล้วจะลืมปิดหน้าต่างตอนนอนรึเปล่า...

     

    แต่ความคิดทุกอย่างก็จบลง... เมื่อคิดขึ้นมาได้ว่าแพคฮยอนนั้นมีใครคนหนึ่งคอยดูแลอยู่แล้วจะไปห่วงอะไร...

     

    หลังจากที่เก็บข้าวของออกมาจากห้องวันนั้นเขาก็ไม่ได้เจอกับแพคฮยอนอีกเลย... ไม่ใช่แพคฮยอนที่หนีหาย หากแต่เป็นเขาต่างหาก... เพื่อนตัวเล็กที่เขาแอบชอบนั้นมาหาเขาที่บ้านแทบทุกวันหลังจากที่เขาลาออกจากโรงเรียนมัธยมปลาย แต่เป็นเขาที่ไม่ยอมแม้แต่จะเจอหน้าแพคฮยอน...

     

     

     

    ไม่ใช่ว่าเกลียด... แต่คิมจงแดกำลังกลัว...

     

     

     

    เสียงเคาะประตูดังขึ้นเรียกให้คนที่กำลังจมอยู่กับอดีตนั้นรู้สึกตัวแล้วรีบปาดน้ำตาทิ้งอย่างรวดเร็ว รอยยิ้มกว้างถูกปั้นขึ้นมาแทนทีเพื่อทักทายกับผู้มาใหม่ทันที

     

     

    “เชิญครับ”

     

     

     

    “พี่เฉิน... มีคนมาขอพบน่ะครับ” รุ่นน้องตัวสูงกว่าเขาหลายเซนนั้นเดินเข้ามาบอก ก่อนจะหันไปส่งยิ้มให้กับคนที่มาหาเขาด้วยรอยยิ้มและสายตาที่เป็นมิตร... แต่สำหรับเขามันไม่ใช่เลยสักนิด... ดวงตาคู่คมกลอกไปมาอย่างชั่งใจก่อนจะเบือนไปสบกับดวงตาเรียวของคนที่มาหาตนทันที

     

     

    “ขอบคุณนะไค... ออกไปซ้อมต่อเถอะ” รุ่นน้องตัวสูงออกไปแต่โดยดีทิ้งให้สองร่างนั้นจมอยู่กับความเงียบที่คนสองคนสร้างขึ้นมาอย่างน่าอึดอัด...

     

     

    ห้องซ้อมเปียโนของเขานั้นเป็นห้องเล็กๆ ที่มีแกรนด์เปียโนวางไว้มุมหนึ่ง และอีกมุมหนึ่งถูกจัดวางด้วยชุดรับแขกเล็กๆ ไว้สำหรับอาจารย์ที่ปรึกษาที่นานๆครั้งจะมาดูสักที มือเรียวละจากเปียโนหลังงามแล้วลุกขึ้นไปคว้ากระเป๋ากับถุงกระดาษของคนที่ยังยืนนิ่งอยู่นั้นมาวางไว้บนโต๊ะหน้าโซฟา ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยเสียงราบเรียบ

     

     

    “นั่งก่อนสิ...” พยอนแพคฮยอนนั่งลงตามคำเชิญชวนนั้น ในขณะที่อีกคนทำท่าจะลุกไปที่เปียโนอีกครั้ง แต่ก็ถูกมือเรียวสวยของแขกผู้มาเยือนรั้งไว้...

     

     

    “นั่ง...ด้วยกันดิ”

     

     

    คิมจงแดถอนหายใจออกมาเสียงดัง ก่อนที่จะเดินไปหยิบน้ำส้มในตู้เย็นมาวางไว้บนโต๊ะแล้วเลื่อนไปให้คนข้างๆ โดยไม่ได้หันไปหาหรือพูดอะไรทั้งนั้น...

     

     

    เขาไม่เคยเข้าใจแพคฮยอนเลยสักนิด ว่าจะตามมาทำไม

     

     

    ในเมื่อแพคฮยอนเองก็มีชานยอลคนนั้นคอยดูแลอยู่แล้ว ถ้าบอกว่าก็แค่คิดถึงเพื่อนที่อยู่ด้วยกันกว่าสองปีละก็ เขาไม่เชื่อมันแน่ๆ

     

     

    ...เพราะคำตอบนั้นไม่ใช่ของแพคฮยอนแน่ๆ...

     

    “มึง... สบายดีนะ?”  เป็นแพคฮยอนที่เอ่ยขึ้นทำลายความเงียบอันน่าอึดอัดนี้ หากแต่คนถูกถามเพียงแค่เค้นยิ้มแล้วหันไปพยักหน้าให้อย่างเงียบงัน... แต่เมื่อเห็นดวงตาเรียวรีคู่นั้นที่หม่นแสงลงอย่างเห็นได้ชัด

     

     

    “ทำไม... ถึงเป็นแบบนี้ละ...”

     

     

    “อะไรของมึง”

     

     

    “ตาของมึง... ปกติไม่ได้เป็นงี้ ปกติมันจะส่องสว่างและเปล่งประกาย หน้ามึงด้วย ทำไมไม่ดูแลตัวเอง... ชานยอลก็ด้วย ทั้งๆที่กูฝากมึงไว้กับมัน แต่มันไม่ดูแลมึงเลยเหรอ...” เขาเผลอพูดออกไปอีกครั้ง พร้อมกับมือที่ขยับไปไล้ใบหน้าเรียวนั้นอย่างเหม่อลอย...

     

     

    ความรักทำให้คนเราสูญเสียความเป็นตัวของตัวเองได้เสมอ... และคิมจงแดก็ไม่ใช่ข้อยกเว้นแต่อย่างใด

     

     

    “มึงมันโง่...”

     

     

    “ใช่... โง่มากที่มาชอบคนใจร้ายแบบมึง... แต่กูก็ยังโง่... โง่จนถึงทุกวันนี้”

     

     

    “แม่งโคตรของโคตรแห่งความโง่เลยวะ...” พยอนแพคฮยอนยังคงว่าต่อว่าเขาซ้ำ หากแต่น้ำตาเม็ดโตกลับกลิ้งลงอาบแก้มขาวเสียอย่างนั้น... ฝ่ามือเย็นยะเยียบยกขึ้นแตะหลังมือ ก่อนที่จะเอนหน้าใบหน้าลงซบไหล่เขาอย่างช้าๆ

     

     

    “ไม่ใช่มึงหรอกจงแด... กูต่างหากที่โคตรโง่... โง่ที่ไม่รู้ว่าชอบมึงเหมือนกัน โง่ที่รู้ตัวช้า... ถ้าวันนั้นมึงไม่บอกกูแล้วทิ้งให้กูอยู่คนเดียว กูก็คงยังโง่เหมือนเดิม....”

     

     

     

    เขาว่ามนุษย์ที่ตกอยู่ในห้วงของความรักนั้นจะใช้สมองน้อยลง...

    เพราะความรัก... ไม่ใช่สิ่งที่ใช้สมองตัดสิน...

    ...หากแต่เป็นหัวใจ...

     

     

     

    “มันไม่ใช่วันที่หนึ่งเมษาที่มึงจะมาหยอกกูเล่นนะหมา” คิมจงแดพยายามอย่างหนักที่จะสั่งให้หัวใจเต้นช้าลงตามปกติ และพยายามหยุดความดีใจของตัวเองไว้อย่างยากลำบาก...

     

     

     

    “กูถึงบอกไงว่ามึงมันโง่!! แค่นี้ยังไม่ชัดพออีกเหรอ ว่ากูชอบมึง ไอ้บ้า!!!

     

    คนตัวเล็กกว่านิดหน่อยตะโกนขึ้นเสียงดัง ก่อนที่จะเงยหน้ามองมาอย่างเอาเรื่อง หากแต่ระยะที่ห่างกันเพียงเล็กน้อยนั้นทำให้พยอนแพคฮยอนชะงักไป...

     

     

     

    ช่องว่างระหว่างคนสองคนเริ่มน้อยลงเรื่อยๆ ก่อนที่ริมฝีปากทั้งสองจะแนบติดกันอย่างแผ่วเบา และผละออกอย่างรวดเร็ว...

     

    “หมา... งั้นกูขอโง่รักมึงแบบนี้ต่อไปแล้วกันนะ”

     

     

    END… 

     

     

     

     
    -----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


    ครบรอบหนึ่งปีเพจช็อทฟิคเอ็กโซแล้วว > 3 < 
    ขอบคุณทุกๆคนที่ติดตามและอยู่ด้วยกันมาตลอดหนึ่งปีนะคะะ 
    โบว์จะพยายามเขียนฟิคต่อไปเรื่อยๆ จะพยายามเขียนออกมาให้ดีที่สุด อยู่ด้วยกันไปนานๆน้าา > ___ < ~ 

    *กอดทุกคนนนนนนน

    แล้วก็อย่าลืมรักแพคเฉินกันเยอะๆนะคะ ถึงบางครั้งพี่จงแดจะเป็นตัวเล็กของพี่ป๋าย แต่บางครั้งพี่ป๋ายก็เป็นน้องพยอนของพี่จงแดนะ อิอิ และก็แน่นอนว่า รักคริสโฮ ไคโฮ แพคโฮว กันเยอะๆด้วยนะคะะ *กอดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด 


     

    Minor!
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×