คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : [Kris x Suho] Just listen to me.. {END}
"Just listen to me"
Story by Soulina
โลกมนุษย์นั้นเต็มไปด้วยความหวัง...
ซึ่งแน่นอนว่ามันมาพร้อมกับความผิดหวัง..
เรือนร่างบางของเด็กหนุ่มชั้นม.ปลายปีสุดท้ายนั้นเดินไปบนถนนที่ปกคลุมไปด้วยหิมะอย่างเหม่อลอย.. เรือนร่างขาวถูกปกคลุมด้วยเสื้อตัวโค้ทตัวหนานั้นทำให้เจ้าตัวดูตัวใหญ่กว่าที่เป็นอยู่มาก.... ใบหน้าขาวมีแววเหม่อลอยเมื่อเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าที่แสนขุ่นมั่ว...
โลกนี้ไม่ได้มีแต่คนที่สมหวัง...
นั่นคือเรื่องจริง...
เพราะเขานี่แหละ.... คนที่ผิดหวัง
“ซูโฮ!!” เจ้าของชื่อหันตามเสียงเรียก เมื่อเห็นว่าเป็นใครที่เรียกตนก็ออกเดินอีกครั้งอย่างรวดเร็ว.... ไม่มีเหตุผลอะไรที่คนคนนี้จะตามเขามา...
นอกเสียจากว่า...สงสาร...
...หรือไม่จริงละ... คริส
“ซูโฮ!! หยุด!! ฉันบอกให้หยุด!!” เสียงทุ้มตะโกนลั่น ก่อนที่เจ้าของร่างสูงใหญ่จะวิ่งเข้ามาคว้าแขนบอบบางไว้... น้ำหนักที่กดลงบนแขนนั้นแรงจนเจ้าของมันถึงกับนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวด... ใบหน้าหวานที่เจ่อนองด้วยน้ำสีใส ตวัดสายตามองคนตัวสูงด้วยสายตาเย็นชา
“มีธุระอะไร”
“ซูโฮ.... ฟังก่อนได้ไหม... กับอี้ชิงฉัน..............” มือบางยกขึ้นแกะมือหนาที่กำรอบแขนของตน โดยไม่ฟังสิ่งที่คริสกำลังจะพูดเลยนั้นทำให้คนตัวสูงเลิกที่จะพูด... คริสถอนหายใจยาวเหยียด ก่อนที่จะลากร่างบางนั้นไปที่รถคันหรูที่คนขับรถนั้นจอดรออยู่ไม่ห่างเท่าไร...
“ปล่อย!! เราไม่มีอะไรต้องคุยกัน ปล่อย!!! อู๋อี้ฟาน!” ซูโฮตวาดลั่นแต่ก็ไม่เป็นผล... มือหนาจับร่างบางยัดเข้าไปในรถได้สำเร็จก่อนจะแทรกตัวขึ้นไปนั่งข้างๆ อย่างรวดเร็วและสั่งให้ออกรถ...
ซูโฮขยับร่างหนีคนตัวสูงจนชิดอีกฝั่งของตัวรถ ก่อนจะเสหน้ามองออกไปข้างนอก.... คริสถอนหายใจยาวเหยียดก่อนจะขยับตามคนที่ไม่ยอมฟังใคร พร้อมกับมือหนาที่โอบรอบไหล่บางนั้นอย่างถือวิสาสะ ร่างบางหันมาค้อนให้คนตัวสูง ก่อนที่มือเล็กจะจับยกแขนของเขาขึ้นอ้อมหัวตัวเองแล้วโยนมันคืนเจ้าของ
“ดื้อ” คำพูดสั้นๆถูกเอื้อนเอ่ยพร้อมกับมือหนาที่ซูโฮเพิ่งจะจับโยนคืนเจ้าตัวไปนั้นยกขึ้นเกลี่ยแก้มของเขา
“ไม่ได้ดื้อ...”
“ถ้าอย่างนั้นทำไมไม่ฟังละหื้ม...” คริสเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้มเศร้าๆ พร้อมกับที่มือหนาเลื่อนมากุมมือบางไว้แน่น
“ไม่เห็นต้องฟัง.... ก็ทุกอย่างมันชัดเจน....” ซูโฮเอ่ยด้วยน้ำเสียงอันสั่นเทา... ซึ่งเขาสัมผัสถึงมันได้เป็นอย่างดี... เด็กหนุ่มตัวขาวขี้อายแต่กลับเป็นถึงประธานชั้นปีนั้นต้องแบกภาระไว้มาก และฝืนตัวเองขนาดไหน... แถมยังนิสัยที่ชอบคิดไปเองนั่นอีก... เป็นใครจะไม่เป็นห่วงละ...
“ชัดเจน? ชัดเจนในแบบที่นายจะไม่ฟังฉันเลยเหรอซูโฮ...” ไม่มีคำตอบใดๆออกจากริมฝีปากเรียวสวยนั้นอีกเลย... ซูโฮปล่อยสายตาออกไปยังถนนเบื้องนอกอย่างเหม่อลอยและพยายามที่จะฝืนตัวเองไม่ให้ปล่อยสายน้ำตานั้นออกมาอีกครั้ง... ในขณะที่มือบางนั้นก็ถูกกอบกุมด้วยมือหนาแสนอบอุ่นของคนที่นั่งมองเสี้ยวหน้านั้นด้วยดวงตาที่แสนเศร้า...
ไม่นานรถคันหรูก็จอดที่หน้าคอนโดหรูที่สูงเฉียดฟ้า... คริสขยับตัวมาลงอีกทางในขณะที่คนตัวบางนั้นยังไม่มีทีท่าว่าจะขยับเขยื้อนเลยสักนิด... ร่างสูงถอนหายใจยาวเหยียดเป็นครั้งที่เท่าไรของวันก็ไม่รู้ ก่อนจะสั่งให้คนรถเปิดประตู และตนตรงเข้าช้อนร่างของเด็กดื้อขึ้น...
ซูโฮอ่อนกว่าเขาหลายปี... และนั่นทำให้พ่อแม่ของจุนมยอนยินดีให้เขาดูและลูกชายคนเดียวที่ไม่ค่อยชอบดูและตัวเองเท่าไร... ทั้งๆที่ทุกอย่างกำลังดำเนินไปด้วยดี... เรื่องนี้ก็เกิดขึ้น...
...เรื่องที่ทำให้คนตัวขาวนั้นน้อยใจจนนิ่งอย่างที่เห็นนี้...
เรื่องของจางอี้ชิง คนรักเก่าของเขา...
“พี่คริส!! ปล่อย!!” หลังจากอยู่กันสองคน สรรพนามเรียกใช้แทนตนก็เปลี่ยนไป... ซูโฮพยายามดิ้นคลุกคลักไปมา เพื่อให้หลุดพ้นจากอ้อมแขนแกร่งนี้จนคนตัวสูงต้องยอมวางซูโฮลงในที่สุด เพราะกลัวว่าคนที่ดิ้นอยู่นั้นจะตกลงไป... มือหนาโอบรอบข้างมือบางข้างซ้ายที่มีสร้อยเงินเส้นเล็กที่มีตัวอักษรชื่อย่อของทั้งคู่ห้อยไว้อย่างสวยงาม ก่อนจะออกแรงฉุดให้เด็กดื้อเดินตามเบาๆ
ซูโฮยอมเดินตามแต่โดยดี... ดวงตากลมมองจี้สองอันแกว่งไปมาอย่างเหม่อลอย... กว่ารู้ตัวอีกที เขาก็มาอยู่ในห้องนอนของคริสเสียแล้ว.... คนตัวสูงกดไหล่ให้เขานั่งลงบนเตียงหนา ก่อนจะถอยหายออกไปหาผ้ามาเช็ดหน้าเช็ดตาในเขาเหมือนทุกครั้งที่เขาร้องไห้... มือหนาหยิบผ้าค่อยๆกดซับที่หน้าผากและหางตา อย่างอ่อนโยนจนซูโฮไม่อาจกลั้นน้ำตาได้อีกต่อไป...
“จุนมยอน.....ฟังพี่ได้ไหม....” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นท่ามกลางความเงียบงันอีกครั้ง ในขณะที่มือหนานั้นเลื่อนมากุมมือบางไว้แน่น... คนตัวสูงนั่งลงกับพื้นก่อนจะวางใบหน้าลงบนตักของคนตัวบาง
“...ถ้าพี่จะจบทุกอย่าง...ผมขอให้พี่กอดผมเป็นครั้งสุดท้ายได้ไหม...” น้ำเสียงแสนสั่นเทาเอื้อนเอ่ยขึ้น พร้อมกับหยาดน้ำตาที่ไหลลงมาปะแก้มแสก... คริสถอนหายในอีกครั้งอย่างหนักใจ ก่อนจะลุกขึ้นนั่งลงข้างๆคนตัวบาง... มือหนาผลักไหล่บางให้ร่างบางนั้นนอนราบลงกับพื้นเตียง ก่อนที่จะทาบทับลงไป...
“พี่จะกอด...แค่นาย...ไม่ใช่ครั้งสุดท้าย...แต่จะกอดแค่นายตลอดไป...” เสียงทุ้มเอ่ยกระซิบข้างใบหูนั้นยิ่งทำให้คนตัวบางปล่อยน้ำตาออกมาอย่างไม่อาจกลั้นได้.... ก็เขาเห็นอยู่เต็มตา...
...ว่าคริสกำลังจะจูบกับคนคนนั้น...
“แต่ผมเห็น.....” ปากเรียวถูกปิดด้วยปากหนายิ่งทำให้คนตัวบางน้ำตาไหลออกมามากกว่าเดิม.......
จูบกับผม... หลังจากที่พี่จูบกับเขา...
...พี่โหดร้ายเกินไปแล้วนะ...
หลังจากที่คนตัวสูงนั้นตระกรองกอดร่างบางนั้นอย่างทะนุถนอมมาหลายชั่วโมง จนกระทั่งร่างบอบบางนั้นหลับไปในที่สุด... มือหนาโอบอุ้มคนตัวบางเข้าไปในห้องน้ำเพื่อชำระล้างคราบไคล้อย่างที่เคยทำประจำ ก่อนจะแต่งตัวและวางคนที่หลับไปลงบนเตียงอย่างเบามือ...
เขากอดซูโฮอย่างที่เจ้าตัวขอ... แต่มันไม่ใช่ครั้งสุดท้ายที่เขาจะกอดเรือนร่างบอบบางนี้...
...ถ้าหาก...เด็กคนนี้จะฟังเขาเหมือนที่ผ่านมาก็คงดี...
“ซูโฮ... คิดจริงๆเหรอว่าพี่จะจูบกับคนคนนั้นทั้งๆที่รู้ว่านายอยู่ก็อยู่ตรงนั้นด้วยน่ะหื้ม...” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นอย่างเลื่อนลอยในขณะที่มือหนาไล้ไปตามแก้มขาว... ก่อนที่ใบหน้าหล่อเหลาจะเลื่อนเข้ามากดจูบลงบนแก้มเนียนนั้นแล้วคว้าเอวคอดของคนข้างมากอดและเข้าสู่ห้วงนิทราตามไป...
...โดยไม่รู้เลยว่า คนที่ตนเองคิดว่าหลับไปแล้วนั้น ไม่ได้หลับจริงอย่างที่ตนคิด...
เสียงสะอื้นไห้ดังขึ้นอีกครั้ง ทำให้เจ้าของเรือนร่างสูงที่เพิ่งจะปล่อยตัวเองสู่ห้วงนิทรารมย์นั้นต้องลืมตาขึ้นมองคนในอ้อมแขน และกอดซูโฮแน่นกว่าเดิมเพื่อปลอบประโลม...
“เด็กขี้แย” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นข้างใบหูขาว... ก่อนจะตามมาด้วยสัมผัสจากริมฝีปากหนาที่หัวไหล่ผ่านเสื้อนอนตัวบาง... ร่างบางหันกายพลิกตัวกลับมาซุกอ้อมอกแกร่งก่อนจะปล่อยให้สายน้ำตาไหลออกมาโดยไม่กลั้นมันไว้อีก
“พี่...จะไปทิ้งผมแล้วจริงๆใช่ไหม...” เสียงหวานอู้อี้ดังอยู่ที่อก... แต่มันแสนจะชัดเจนสำหรับคริส เขาค่อยๆประคองร่างบางที่ร้องไห้จนตัวโยนนั้นขึ้นนั่งก่อนจะเชยคางมนให้มองหน้าเขา... ดวงตาคมจ้องลึกเข้าไปในดวงตาที่ไหววูบไปด้วยหยาดน้ำตานั้นก่อนที่จะเลื่อนใบหน้าเข้ามากดจูบลงเรียวปากสวยได้รูปเบาๆและผละออก
“เลิกคิดเองบ้างก็ได้นะ... พี่กับอี้ชิงเราไม่ได้เป็นอะไรกันอีกแล้ว... พี่เลิกรักเขาก่อนที่เราจะเข้ามาในชีวิตพี่อีกนะ...”
“แต่ผมเห็น...”
“เห็นอะไรละหื้ม.... คนดี.... พี่สัญญาแล้วไม่ใช่เหรอครับ ตอนที่พี่สวมสร้อยข้อมือให้เราแล้วไม่ใช่รึไง... อย่าผลักไสพี่ให้คนอื่นสิ”
“...ก็พี่นั่นแหละที่ผิดสัญญา...”
“เราก็ผิดสัญญานะ...”
“ก็เพราะพี่ไม่ใช่รึไง!!” ซูโฮผลักอกคนตรงหน้าให้ออกห่างแต่ก็ไม่เป็นผล... คริสยิ่งโอบรัดเรือนร่างบอบบางที่แสนน่าทะนุถนอมนั้นแน่นกว่าเดิมด้วยซ้ำ... “เพราะพี่นะ... ผมไม่ผิด....”
“โอเค... เพราะพี่ก็ได้... ถ้าอย่างนั้นเราก็ฟังพี่บ้างสิ...” ซูโฮหยุดดิ้นและยอมอยู่เฉยๆก็จริง แต่ใบหน้าขาวนั้นยังคงเชิดขึ้นอย่างเง้างอนไม่เปลี่ยนไปจนทำให้คริสอดใจไม่ได้เผลอยื่นหน้าเข้าไปกดปากลงกับปากกลมนั้น...
“จะพูดก็รีบพูดเลย!! ผมง่วงนะ พรุ่งนี้ก็ต้องตื่นไปเรียนแต่เช้าด้วย การบ้านก็ยังไม่ได้ทำ เพราะพี่นั่นแหละ”
“ว่าพี่แบบนี้เดี๋ยวคืนนี้ก็ไม่ต้องนอนหรอก....” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ถูกจุดขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลานั้นยิ่งทำให้คนตัวบางเริ่มไม่พอใจ...
“ผมไม่ว่าแล้วก็ได้.... พูดมาสิครับ” คริสยิ้มให้กับความน่ารักของเด็กน้อยของตน ก่อนที่จะเริ่มเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ให้คนตัวบางฟัง...
“เขาตั้งใจจะกลับมา... แต่พี่ปฏิเสธเขา... เขาเลยอยากพิสูจน์ว่าพี่ตัดใจจากเขาได้จริงไหม... พี่เลยบอกให้เขาทำให้พี่จูบเขาสิ...” ถึงตรงนี้คนตัวเล็กก็ตวัดค้อนวงใหญ่มาให้ทันที จนคริสต้องเอื้อมมือไปรั้งให้ดวงหน้าขาวนั้นสบตาเขาตรงๆ “เพราะอี้ชิงรู้ดีว่า ถ้าพี่ไม่ได้รัก... พี่จะไม่มีวันจูบใคร... เข้าใจที่พี่พูดใช่ไหมคนดี...”
แก้มขาวแดงระเรื่อขึ้นทันทีที่คนตรงหน้าพูดจบ... ทำไมจะไม่เข้าใจ... ก็ทุกอย่างมันชัดเจน... เสียจนไม่กล้าแม้เอ่ยปฏิเสธหรือเบี่ยงประเด็นเลยนี่นา...
“พี่ไม่โกหกผมใช่ไหม”
“พี่ไม่เคยโกหกนาย.... มีแต่นายที่โกหกหัวใจตัวเอง”
“...เลี่ยน...”
“แค่กับนายเถอะ...หายโกรธแล้วก็มาต่อกันเถอะ” คริสว่าพร้อมกับโถมตัวทับคนตัวบางที่กำลังจะตั้งท่าลุกหนี ก่อนจะกดจูบไปทั่วใบหน้านวล และพลิกคนใต้ร่างให้ขึ้นมานอนบนตัวของตน..
“พะ...พี่คริส...” เสียงหวานแสนสั่นด้วยความเขินอายกับใบหน้าขาวระยะประชิดที่ระเรื่อขึ้นนั้นยิ่งทำให้ซูโฮยิ่งน่ามองเข้าไปใหญ่...
“...พี่รักนายนะ...จุนมยอน...”
“...ไม่ต้องมาทำเสียงอ่อนเสียงหวานเลย ผมก็รักพี่เหมือนกันนั่นแหละ...”
บางที... การผิดหวัง... มันก็เป็นแค่การคิดไปเองของตัวเราเอง...
บางที... แค่เอ่ยถาม... ก็อาจทำให้เรา...
...สมหวัง...
ก็เป็นได้...
END.
-----------------------------------------------------------------------------------------TALK
สวัสดีทุกคนค่าา ขออนุญาตดองช็อตฟิคไคโฮไว้ก่อนน้า 5555555555555 วันนี้แว่บมาลงคริสโฮละ... โดนสปอยจนติดแล้วทำไงดี... แต่แอบชอบบรรยายกาศเหมือนกัน ฮ่าๆ ฟิคเรื่องนี้เริ่มได้ดีมาก... ตอนแรกตั้งใจไว้แค่สามหน้าจบ... ทำไปทำมามาห้าหน้าไงหนูก็ไม่รู้ ㅠㅡㅠ แถมเนื้อเรื่องยังไร้แก่นสารที่สุด้วย ฮือออออออออออ เป็นอย่างไรก็ติ-ชมกันได้นะคะ
ตอนนี้โบว์อยู่ในช่วงสอบแล้วละ... มาลงทิ้งทวงนแล้วเจอกันอีกทีปิดเทอมเลยยย >---------<
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้น และทุกๆคนที่เข้ามาอ่านฟิคของโบว์นะคะ ยินดีต้อนรับค่า :)))
ความคิดเห็น