ตอนที่ 156 : ภาค 5 บทที่ 14

“เจ้าคือเจ้าสำนักวายุเทพ”น้ำเสียงที่พูดออกมาของชายที่นั่งเป็นประธานอยู่ตรงหน้า ไม่ได้ทำให้ฟางเซียนเกรงกลัวแม้แต่น้อย แม้ว่าเวลานี้นางจะตกอยู่ในวงล้อมของอีกฝ่ายก็ตาม ไม่มีใครรู้หรอกว่าตอนนี้ใจของหญิงสาวนั้นกำลังเดือด เมื่อคิดถึงคนที่ส่งนางมาอยู่ตรงนี้

“ถูกต้องแล้ว ข้านี้แหละเจ้าสำนักวายุเทพ”ฟางเซียนมองตรงไปยังชายที่นั่งอยู่ข้างหน้าของตัวเดองโดยไม่หลบสายตา ฟางเซียนหันมองซ้ายขวาของตนเอง ที่เวลานี้มีเจิ้นหู่กับหลวนคุนคอยยืนคุ้มกันนางอยู่ อยู่ด้านหลังนั้นเป็นเหลียนคุนชายผู้ครั้งหนึ่งเคยได้ติดตามเฟยหลง และเวลานี้ถูกส่งให้มาคอยคุ้มครองนางอีกคน

“ในจดหมายที่ข้าได้รับมานั้น บอกว่าเจ้ามีของที่ต้องการมอบให้ข้า”ฟางเซียนที่เวลานี้ในใจของนางกำลังนับหนึ่งถึงสิบอยู่นั้น เพราะที่ชายชราตรงหน้าเอ่ยออกมานั้นนางไม่รู้เรื่องเลย

“ข้าขอดูจดหมายที่ท่านได้รับมาหรือไม่”ชายชราใช้สายตาสำรวจดูร่างของหญิงสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้าของเขา นางมีใบหน้าที่คล้ายคลึงกับบุตรเขยของเขาเหลือเกิน แต่ใบหน้าของนางดูจะอ่อนหวานกว่าบุตรเขยของเขาอยู่มาก

“ได้สิ ส่งมันไปให้นาง”ชายชรายืนจดหมายส่งไปให้คนของเขา ส่งมันต่อไปให้หญิงสาวได้อ่าน พร้อมกับคิดถึงค่ำคืนนั้นที่คฤหาสน์ของเขาถูกบุกจู่โจมเพื่อส่งจดหมายฉบับนั้น ในนั้นบอกถึงวันเวลานัดหมายและการมาของกลุ่มหญิงสาวที่ยืนอยู่

“จางหู่ท่านนี้สมกับเป็นตาเฒ่าเจ้าเล่ห์จริงๆ”ฟางเซียนที่อ่านจดหมายจบแล้วได้แต่พึมพำถึงชายชรา ที่ได้วางแผนโดยไม่บอกอะไรนางเลย จดหมายที่นางได้รับมาจากท่านแม่ทัพหยวนกงไม่ได้เอ่ยถึงเรื่องราวพวกนี้เลยสักนิดเดียว ดูท่าว่าท่านแม่ทัพผู้นั้นคงไม่รู้เรื่องนี้ด้วย

“ท่านเชื่อที่จดหมายฉบับนี้เขียนมาอย่างนั้นสินะ ถึงได้เดินทางมาที่นี้”ฟางเซียนพูดออกมา พร้อมกับส่งจดหมายคืนให้กับคนของอีกฝ่าย พร้อมกับล้วงเข้าไปในอกเสื้อของตัวเองเพื่อดึงเอาป้ายหยกของนางออกมา ก่อนจะส่งมันไปให้กับเจิ้นหู่ให้นำไปให้ชายชรา

“ข้าไม่ได้เชื่อ ข้าแค่คาดหวังว่าจดหมายฉบับนี้จะไม่หลอกลวงคนแก่อย่างข้า”ตัวหนังสือที่อยู่ในจดหมายนั้น ตอนที่ได้อ่านครั้งแรกทำให้ชายชรามีความหวัง ว่าหลานชายของเขาจะยังมีชีวิตอยู่จริง แต่ถึงแม้ว่าจะเป็นกลลวงของฝ่ายตรงข้ามเขาก็ไม่กลัว

รอบๆโรงเตี้ยมแห่งนี้ต่างถูกคนของเขาเฝ้าอยู่เต็มไปหมด รอเพียงการมาของกลุ่มหญิงสาวตรงหน้าเท่านั้น

“เราจะไปไหนกันต่อดีเฟยหลง”หนีหวงหันมาถามเฟยหลง หลังจากที่พวกนางทั้งสองได้รักษาเด็กๆที่ป่วยจนหายดีแล้ว อาการป่วยของเด็กพวกนั้นเป็นเพราะการปะทุของพลังที่มากล้นเกินไป ทำให้เด็กทุกคนได้รับผลกระทบ ทำให้เกิดโรคจากลมปราณแปรปรวน

“ข้ายังไม่รู้เลย แต่ข้าคิดว่าเราจะออกเดินทางแบบนี้ไปเรื่อยๆ เหนื่อยก็พัก เจอคนเจ็บป่วยก็รักษา เจอสมุนไพรเราก็ศึกษา”หนีหวงที่ได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มออกมา ดูเหมือนว่าในใจของเฟยหลงนั้นจะมีแต่เรื่องการรักษาผู้คน เพิ่มความรู้ให้กับตัวอง

“ไม่ว่าเจ้าจะไปไหน ข้าก็จะไปกับเจ้า”เฟยหลงเอื้อมมือของตัวเขาไปจับมือของหนีหวง ก่อนจะกระชับมือคู่นั้นของหนีหวง เฟยหลงคิดว่าเขาเป็นผู้ชายที่โชคดีมาก ที่ได้รักกับหนีหวงหญิงสาวที่แสนดีแบบนี้

ไม่ว่าเขาต้องการอะไร หนีหวงไม่เคยขัดใจเขาเลยสักครั้ง นอกจากเวลาที่นางเห็นว่าเขาเหนื่อยเกินไป หนีหวงก็จะดุและบอกให้เขาพักก่อน ไม่จำเป็นต้องเร่งรีบเกินไป แม้แต่ตอนที่มารักษาเด็กๆที่ป่วยยังหมู่บ้านแห่งนี้ก็ตาม

นางก็ยังติดตามเขามาด้วย คอยช่วยเหลือและดูแลความปลอดภัยให้กับเขา คิดถึงหมู่บ้านนั้นแล้ว เฟยหลงก็ได้แต่ส่ายหน้า ดูเหมือนว่าหมู่บ้านแห่งนั้นจะยังมีความลับอยู่ แต่เฟยหลงไม่คิดจะเข้าไปค้นหามัน สิ่งที่เขาต้องการคือการรักษาผู้คนให้หายดี ไม่ใช่การล้วงความลับที่เขาต้องการปกปิดเอาไว้

“เฟยหลงเจ้าว่า ที่หมู่บ้านนั้นจะเกิดเหตุการณ์แบบนี้อีกหรือไม่”หนีหวงหันหลังกลับไปมองยังหมู่บ้าน พร้อมกับถามเฟยหลง นางกลัวว่าจะมีการสูญเสียอีก แม้ว่าเฟยหลงจะบอกวิธีการป้องกันเวลาเกิดเรื่องราวแบบนั้นแล้วก็ตามแต่

“ถ้าพวกเขาเชื่อทำตามที่ข้าบอก ก็ไม่น่าจะเกิดเรื่องวุ่นวายแบบนั้นอีก”เฟยหลงยิ้มออกมา เมื่อคิดถึงเรื่องราวเมื่อสองวันก่อนที่พวกเขาทั้งสองจะออกเดินทาง

เฟยหลงได้ร้องขอต่อหัวหน้าหมู่บ้านแห่งนั้นให้สร้างโรงฝึกที่คล้ายโลกฝึกดาบของโลกปัจจุบันของเขา เพื่อเป็นที่ฝึกวิชาและลมปราณให้กับเด็กๆขึ้นมาแทนการฝึกท่ามกลางธรรมชาติ ในโรงฝึกนั้นเฟยหลงได้จัดการด้วยการขีดเขียนอักขระเอาไว้รอบๆ เพื่อใช้ในการปรับสมดุลในร่างของเด็กๆ

อักขระที่เขียนนั้นจะไม่มีวันสูญสลายไปจนกว่าที่โรงฝึกแห่งนั้นจะพังทลาย ก่อนที่จะสร้างโรงฝึกขึ้นมานั้น เฟยหลงได้ขอให้เด็กๆทุกคนแสดงการฝึกลมปราณของพวกเขาให้ดู ทำให้เขาแน่ใจว่าสาเหตุของโรคที่เกิดขึ้นมันเป็นอย่างที่เขาคิดเอาไว้จริงๆ

พลังหากมีมากเกินไปยิ่งอยู่ในวัยเด็กแล้ว ยิ่งทำให้บังคับลำบาก ทำให้ต้องมีสถานที่เหมาะสมสำหรับการฝึกใช้ และฝึกควบคุมให้ดี เพื่อที่จะได้ไม่เกิดปัญหา

“เราจะกลับเข้าไปในเมืองหรือไม่เฟยหลง”หนีหวงหันมาสอบถามเฟยหลง เมื่อคิดว่าเฟยหลงมีของที่เขาน่าจะต้องการซื้อในเมือง

“ไม่ล่ะ เจ้าล่ะอยากเข้าไปในเมืองหรือไม่”เฟยหลงหันมาถามหนีหวง หากางต้องการกลับไปในเมืองเขาก็จะไปกับนาง

“ถ้าเจ้าไม่ไป ข้าก็ไม่ไป”หนีหวงส่ายหน้าออกมา พร้อมกับชักชวนเฟยหลงพูดคุย ถึงวิชาที่พวกนางเห็นเด็กๆฝึกกัน หนีหวงคิดว่าคืนนี้ระหว่างพักแรม นางจะทดลองฝึกตามที่เห็นเด็กๆฝึกกัน เมื่อการฝึกของหอเทียนหลงนั้นแตกต่างกับที่นางเคยได้ร่ำเรียนมาก่อสน

“เอาสิ ถ้ามีปัญหาตรงไหน เจ้าไม่ต้องห่วงเพราะข้าจะคอยอยู่ข้างๆเจ้าเอง”คำพูดของเฟยหลงนั้นทำให้หนีหวงยิ้มออกมาทั้งแววตาและริมฝีปาก ทำให้เฟยหลงที่มองอยู่ยิ้มออกมาเหมือนกัน

...................................................................................................................................................................