(รอโหลดรูปสักครู่)
ฮ่า.. อะไรกันน้อ
เผลอแป้ปเดียว ก็มาถึงเวลานี้ซะแล้ว
เปิดเรียนนน!!
ปีก่อนๆ ตอนนี้คงนั่งอยู่ในคาบเลข
รอคอยเวลาให้ถึงบ่ายสาม จะได้กลับบ้านสักที
ตอนนั้นเหมือนอยู่ในนรกเลย เสียงยัยแก่ที่ผ่านไมค์ช่างน่ารำคาญอะไรปานนี้
แต่น่าแปลกที่ตอนนี้ กลับคิดถึงบรรยากาศเก่าๆ
ใส่ชุดมัธยมไม่ได้แล้ว จะเข้าไปเรียน เป็นนักเรียนอีกครั้ง
ก็ทำไม่ได้แล้ว..
ตึกที่เรียนมา 6 ปี จะไม่ได้เห็นมันจนชินตาซะแล้ว
โรงเรียนยังคงน่าพิศวงเสมอเลย
ตอนนี้อยากเจอเพื่อนให้พร้อมหน้า พร้อมตาทุกคน
มีโอกาสเป็นไปได้น้อยฉิบหาย
ในขณะที่เราพบเจอ กลับไม่ค่อยใส่ใจเวลานั้นสักเท่าไร
ตอนนี้ทุกคนเป็นไงมั่งนะ ?
พวกเราเดินมาถึงทางแยกที่ต้องให้เลือกระหว่างซ้ายและขวา
ไม่มีการถอยหลัง ไม่มีเวลาให้ตั้งหลักอีก
มีตัวเลือกให้ไม่มาก
498 กิโลเมตร จากกรุงเทพบ้านเกิดที่อยู่มา 18 ปี
นั่งรถไฟ 6-7 ชั่วโมง ด้วยใจที่ขุ่นมัวว่า
เรามาทำอะไรที่นี้
....
จะอยู่ได้หรอ?
ทนลำบากได้หรอ ?
ไม่มีความสะดวกอำนวยความสบาย
แกจะอยู่ได้เหรอ เม?
หึ..ปริญญา 2 ใบ นะเหรอ?
แล้วจะเรียนจบหรือเปล่า?
แค่ใบเดียว เขายังแทบรากเลือดเลยนะ
เสียเงิน เสียทอง ค่ารถสารพัดจิปาถะ เพื่อมายังถิ่นที่ไม่เคยเหยียบ
จะอยู่ได้เหรอเม ?
แล้วงานเขียนนิยาย เวลามิตติ้งนักเขียน งานหนังสือต่างๆ
แกจะมาได้เหรอ จะมีเวลา มีปัญญางั้นเหรอ?
ต้องละทิ้งทุกสิ่ง เสียความสบายหลายๆอย่างๆ
ยอมแลกงั้นเหรอ..
ที่นี้มีอะไร?
มีพระดี คู่บ้าน คู่เมือง
คำถามคือ..
จะมาไหว้เมื่อไรก็ได้
มีก๋วยเตี๋ยวอร่อย ห้อยขา
คำถามคือ..
ไว้มากินเมื่อมาไหว้พระก็ได้
แม้ว่ารสชาติจะสะเด็ด เจ็ดย่านน้ำก็เหอะ -..-
(ดูรูปแล้วข้าพเจ้าอยากกินมาก)
มีรุ่นพี่ที่เทคแคร์ดี มีมหาลัยที่กว้างขวาง เวอ่ร์ อลังการ
แอบหรู แอบพร้อม แอบไฮเทค
มีระบบ ระเบียบในอารมณ์มหาลัยรัฐ
ในขณะที่เลือกอยู่กรุงเทพ ต้องเรียนเอกชน
คงไม่ได้แบบนี้
ติดกระดุมคอบนจนกว่าจะปลดห้องเชียร์
ห้ามติดติ้งจนกว่ารุ่นพี่รหัสจะติดให้
ห้ามใส่กระโปรงสั้น บังคับใส่คัดชู
เป็นเด็กดี เชื่อฟัง และกราบไหว้รุ่นพี่
ห้อยป้ายชื่อเหมือนเด็กอนุบาลตลอดเวลา
ว๊ากเกอร์แหกปากด่าเสียงดัง ขยันทำโทษ
ประสบการณ์ใหม่ สิ่งที่ใฝ่ฝัน
เพื่อนใหม่ที่ได้พบ
ชีวิตที่ต้องอยู่หอ
สิ่งเหล่านี้..
ทำให้เราตัดสินใจ ยอมแลก
เพื่อจะได้มันมา
แม้ต้องเสียอะไรหลายอย่าง
นิยาย ค่อยๆเขียนไป เมื่อไรก็ได้
เรียนไม่ไหว กลับมาเรียนเอกชนมันก็ยังทัน
แต่ประสบการณ์ตรงนี้ คงย้อนกลับมาไม่ได้
ในช่วงเวลา นับจากนี้
ชีวิตข้าพเจ้าก้าวเข้าสู้
รั้ว มน.
เมื่อเวลานั้น ที่อาจล้มลง เดินไปต่อไม่ไหว
อย่าเสียใจนะเม
....
วันนี้มีสุขใจ แต่ต่อไปสักวันคง วุ่นวาย
หากความทุกข์ทนจางหาย อาจจะมองเห็นความสุข อีกครั้ง
จึงทำให้ฉัน ได้เข้าใจ ทุกสิ่งเปลี่ยนผันสักเท่าไร
ฉันจะก้าวเดินต่อไป
อย่าลืมเรื่องราวที่ผ่าน ที่เคยได้เจ็บช้ำ
ยังมีเรื่องราวที่ดี ที่เคยได้จดจำ
เก็บคืนและวันที่ผ่าน ที่เคยได้ปวดร้าว
ยังมีเรื่องราวที่ดี ที่รอให้จดจำ
ความคิดเห็น
ขอให้พี่เมโชคดีแล้วกัน ....
ฝากจูบจบแล้ว เสียดายๆๆๆ ...
สู้ๆพี่!! เหอะๆ
ไม่รุจาเม้นไร อ๊ากกกก!!
ไปแระๆ เด๋วมีคนรำคาญ
ฝากจูบจบแล้วอ่า
จะติดตามเรื่องต่อไปนะคะ
มาเยี่ยมๆ
ฝากจูบจบแล้วอ่ะ เศร้าT^T
พี่เมแต่งเรื่องของพวกเด็กหอออกมาอีกได้ป่ะ
อยากอ่านอ่ะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
และเชื่อว่ามีอีกหลายคนต้องการอ่านเช่นกัน
ยังไงก็ขอความกรุณาแต่งนิยายดีๆออกมาอีกเน้อออ
มันก็จริงนะ ที่อดีตเราทำอะไรก็ไม่ค่อยได้คิด
แต่ตอนนี้พอมาคิดดูก็อยากย้อนไปในช่วงเวลาเหล่านั้นอีกครั้ง
แต่ก็ทำไม่ได้แล้ว
แต่ทุกสิ่งที่ผ่านมาก็เป็นความทรงจำที่ดี(รึเปล่า)อย่างหนึ่ง
ที่เราได้พบเจอ แม้จะไม่ดี แต่หากเราคิดว่าดีมันก็ดีล่ะนะ
ยังไงก็ขอให้พี่เมมีความสุขนะคะ
เจอแต่สิ่งดีดีด้วยล่ะ
แล้วก็มาอัพได อัพนิยายบ่อยๆด้วยนะ จะคอยติดตาม
สู้สู้ สู้ตายนะ
ปล.ยังไงก็ต้องมีสักวันที่จะได้เจอเพื่อนๆละนะ โลกเรามันกลมนะ
ถึงแม้จะมีโอกาสน้อยซะหน่อย
ไปแล้วนะคะ m!ss ค่า
เจ๊เม เข้า มน.พิดโลกจิงอ่ะ
อย่าลืมไปเที่ยวปทุมทองนะ คริๆ
มีเรื่องเกี่ยวกับพิดโลกมาคุยกันได้นะคะเจ๊
คิดถึงเจ๊น่าดูเลยT^T
อัพได กะ นิยายบ่อยๆนะ
เปงกำลังใจหั้ยเจ๊เสมอ ... cream
http://diary.yenta4.com/diary.php?killJung
รูปที่พิดโลก กับหอที่พิดโลก เผื่อเจ๊สนใจ
งุงิ
PS. ฝากนิยายเรื่องนายตัวร้ายกับยัยแสบจอมซ่าด้วยนะ อ่านแล้วเม้นให้ด้วยจะแจ๋วมาก
เจ๊เมเรียนคณะอะไรอ่ะ =O=!!! ตอบด่วน อยากรู้มากมาย
PS. ค ว า ม รั ก ใ น วั ย เ รี ย น เ ห มื อ น จุ ด เ ที ย น ก ล า ง ส า ย ฝ น >_
PS. อฐิธาน...เพียงคำอธิฐาน...เพียงเทอ...คนที่อยู่ในใจของฉ้านนนตลอดไป ร๊ากกกกคยูนะ..ดูแลสุขภาพตัวเองด้วย
พี่เมไปพิษณุโลกเหรอ?
จะกลับมากรุงเทพมั้ย?
มันเหมือนอยู่ห่างไกลกันเลยอ่ะ...
PS. ตอนนี้อยู่ในช่วงทำคะแนน=O=b
มาอยู่พิษณุโลก >O<
ฮ้า....อยากเจอพี่เม จังเลย ^^
อยู่พิษณุโลกเหมือนกันเจ้าค่า~
แต่อยู่ มัธยมต้นอยู่เลยอ่า >[]<
ถ้ามีโอกาสอยากเจอจริงๆอ่ะนะ ^^
ไปอยู่ไกลบ้านไกลเมือง
น่าสงสาร
เปนหนู หนูก้อไม่อยากไปเลย
เศร้า
>_<
มาร่วมปิดเรื่องฝากจูบที่นี่แล้วกันนะก๊ะ >_<
----------
การพบเจอเป็นเรื่องที่ไม่ค่อยนึกถึง แต่การพลัดพรากคือความเศร้าที่พูดไม่ออก
ความทรงจำในชีวิตมัธยมมันสุขสุดยอดไปเลย
โชคดีในรั้วมน.นะค้าบ สู้ๆๆ >_< เป็นกำลังใจให้เสมอนะงับ
PS. ฮุลลาเฉพาะกิจ -..-
ขอห้ายโชคดีนะค่ะ
เรียนต่อไป
สู้ๆ
รักเสมอนะค่ะ
PS. ๐oOอย่าวางใจใช้อดีตเป็นตัวสร้างอนาคต แต่จงใช้อนาคตเป็นตัวลบล้างอดีตทิ้งไปOo๐
รุ่นพี่โหดอะ.. เป็นเราคงทำไม่ได้!!
สงสารรุ่นน้อง ว้ากพอประมาณก็คงพอละมั้ง (พูดแบบนี้ให้พี่ปี3ฟัง โดนซ่อมแหงแซะ!)
ฮู่ววว.. คิดถึงมัธยม T^T
เสียดายที่เราไม่เอา มน. แล้วอ่ะ
ไม่งั้น จะไปขอกระชากลายเซ็นจากมือซ่ะนิ
พิษณุโลกก็เป็นเมืองที่น่าอยู่น้า สู้ๆจ้า
PS. รักคนใส่แว่น หุหุ.. ฝันสูงเข้าไว้ จะได้ฝันได้นานๆ นางเอกนิยายคือความฝัน ^3^
นิยายอย่าเพิ่งก้อได้ค่ะ
เรียนสำคันกว่า(เริ่มเป็นหลักการ แหะๆๆ)
แต่ว่ามาอัพนิยายบ่อยๆก้อดีค่ะ โฮะๆๆ
ฝากจูบหนุกมากมาย อิอิ
พี่แมบอกจะมาอัพ16 ตอนจบ นานมั่ก กว่าจะอัพแน่ะ
อืมๆๆ มาอัพก้อดีและค่ะ อิอิ
อยากอ่านนิยายของพี่เมอีกค้า