มิตืสื่อรัก - นิยาย มิตืสื่อรัก : Dek-D.com - Writer
×

มิตืสื่อรัก

โดย mayajantra

นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายเเฟนตาซี วาย ใครไม่ชิบก็กดออกนะคะ นิยายเรื่องนี้เป็นิยายโรลเพลย์ เเบบ บรรณยายสถานะการใครสนใจมาโรลกับไรท์ได้เลยนะ ทางเฟส ดวงดาว ของ กาเเรคซี่

ผู้เข้าชมรวม

98

ผู้เข้าชมเดือนนี้

3

ผู้เข้าชมรวม


98

ความคิดเห็น


0

คนติดตาม


2
จำนวนตอน : 4 ตอน
อัปเดตล่าสุด :  6 มิ.ย. 62 / 12:41 น.

อีบุ๊กจากนิยาย ดูทั้งหมด

loading
กำลังโหลด...
ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ

คืนนี้เป็นคืนที่ดวงจันทร์เต็มดวง ความมืดมิดของป่าที่เป็นสถานที่อันเงียบสงบเเห่งหนึ่งเพราะป่าเเห่งนี้นั้นไม่ค่อยมีใครมาซักเท่าไหล่นัก เพราะที่นี่มีเรื่องลี้ลับมากมายจนเป็นป่าถูกปล่อยให้ลกล้า งเเละยังเป็นสถานที่เอาไว้ทดสอบความกล้าของหมูวัยรุ่นที่อยากลองของ อยากจะเจอดีนั่นเอง เเต่ในยามนี้นั้นได้มีร่างหนึ่งกำลังเก็บตัวจากเงามืดของป่าที่ดูวังเวงเเละน่าขนลุข

" อ่าร้อนๆๆๆๆ ทำไมร้อนเช่นนี้?! "    เสียงทุ่มนุ่มได้เอยออกมา เขาพรางเดินออกจากมุมมือ เผยให้เห็นร่างกายที่ไม่ใช่คน เเต่ร่างกายของเจ้าของเสียงนั้น เขากลับมีรูปร่างเหมือนหมาป่าขนสีดำรัตติกาลเมื่อยามเเสงจากจันทร์กระทบกับตัวเขา ขนของเขาราวกลับส่องเเสงระยิบระยับ เเถมขนของเขาช่างดูนุ่มพูน่ากอด ดูท่าเขาจะดูเเลขนของเขาเป็นอย่างดีเลยทีเดียว ส่วนดวงตาของเขานั้นส่องเเสงเรืองรองจากความมืด เขามีดวงตาสีนํ้าฟ้าใสเเละสีเหลืองอำพรันพอดูรวมๆกันเเล้วเขาช่างน่าลึกลับเเละน่าขนหา

เขากำลังใช้อุ่มมือของเขาโปกไปมาๆรอบๆตัวของตัวเองอย่างร้อนสุดๆ ก็นะดูท่าทางคืนนี้ร้อนมากๆ เพราะเขามีขนไปทั่วตัวเลยนิมันก็ไม่เเปลกที่เขาจะบ่นว่าร้อน ถึงขะอยู่ในท่าทางไหน เขาก็ดูดีไปหมด

"ทำไมมีฉันเเค่คนเดียววะ ที่ออกมา "    เขาบ่นออกมาอย่างช่วยไม่ได้ที่ต้องมาทำงานเพียงคนเดียว โธ่ ทำไมต้องเป็นเขาด้วยเนี่ย เเละเขาได้เเต่เดินไปรอบๆ เพราะที่เขามาในวันนี้เพราะพี่อีฟดันเป็นหวัด เขาเลยต้องมาทำเเทน เห็นว่าต้องตาหาคน 6คน ใช่ไหมเนี่ย? น่ารำคาญจริงๆ จะพักหน่อยก็ไม่ได้ ใช้งานอยู่นั่นเเหละ ถ้าจบงานนี้ขอหยุดพักร้อนยาวๆเลยดีกว่า!!

"ตึก ตึก ตึก..."    เสียงฝีเท้าเล็กๆ เดินหลงเข้ามาในที่แสนจะเปล่าเปลี่ยวในยามค่ำคืน เมื่อเงาของก้อนเมฆถูกลมกลางคืนพัดให้ลอยพ้นจากดวงจันทร์ แสงจันทร์อ่อนๆก็ได้สาดส่องลงมา เผยให้เห็นใบหน้าละอ่อนน่ารักของเด็กผู้หญิง...ไม่สิเด็กผู้ชาย เพราะถึงแม้ในหน้าจะเหมือนสาวน้อยไร้เดียงสา แต่พอแสงส่องลงมา ณ ร่างกายส่วนที่เหลือทำให้รู้ได้ทันทีเลยว่าเป็นเด็กผู้ชาย     ร่างกายของเด็กคนนั้นยังมีเนื้อหนังมังสาที่เหมือนมนุษย์ทั่วไป ที่มีผิวพรรณสีเหลืองน้ำตาลราวกับไม้เนื้ออ่อน เส้นผมสีม่วงอาร์เมทิสที่มีจะงอยข้างหน้าโค้งงอเป็นรูปพระจันทร์เสี้ยว  กับดวงตาสีเหลืองพระจันทร์ที่งดงามทุกครั้งเมื่อสะท้อนกับแสงของดวงจันทร์    แต่ที่ประหลาดที่สุดในตัวของเด็กคนนั้นก็คือ หูที่ตั้งชี้โด่เหมือนหูของหนูแฮมสเตอร์กับหางที่ฟูเหมือนกระรอกที่ดูฟูนุ่มน่ากอด

"ฮือ... ทำไมทุกคนมาช้าจังน๊า~ หรือฉันผิดเองที่ออกมาเร็วทุกครั้งกันนะ รู้งี้ออกมาพร้อมพี่อาร์คตั้งแต่แรกก็ดีแล้วแท้ อย่างน้อยก็น่าจะมีคนไว้คอยเดินด้วย"    หนุ่มน้อยบ่นกับตัวเอง ฟังจากเนื้อหาแล้วเด็กคนนี้น่าจะนัดกับใครไว้แล้วออกมาเองคนเดียวตามลำพังในที่นี้เป็นแน่ เด็กหนุ่มค่อยๆเดินถอยหลังลงไปเรื่อยๆอย่างช้าๆคงเพราะทนกับบรรยากาศอันน่าพิศวงนี้ไม่ไหว

".......หืม? ฉันได้กลิ่น อะไรอยู่เเถวๆนี้นะ..." เจ้าตัวพึมพัมออกมาพรางใช้จมูกของตัวเองดมสิ่งเเปลกป้อม น่าเเปลกที่นี่ควรจะไม่มีใครมานะ หรือว่าเจ่าตัวมาทดสอบความกล้าที่ป่ากัน? รู้สึกว่ามี่จื่อบอกว่าที่นี่ผีเยอะนะ?    .......เขาเดินตามกลิ่นนี้มาก็พบเจอกับ....ใครบางคน ที่กำลังยื่นอยู่ลำพัง....คนเดียวดูท่าทางจะกลัวซะด้วยสิ นะ....หรือว่าจะเป็นหนึ่งในคนที่เขาจะต้องพาไป ? ต้องใช่เเน่ๆ เจอตัวซะที

"นี่นายมาทำอะไรเเถวนี้กันล่ะ? ........"     เขาได้เดินไปหาอีกฝ่าย เดินเข้าไปถึงตัวเเต่ดูท่าทางเจ่าตัวจะไม่รู้ตัวซะด้วยสิ ว่าตอนนี้เขาอยู่ข้างๆเเล้ว

"กระรอก? " เขาพูดขึ้นมาอย่างเบ่าๆ

"อ้ากกกก! ผีหลอก..." หนุ่มน้อยกรีดร้องด้วยความตกใจก่อนจะค่อยหันไปดูต้นเสียงช้าๆด้วยอาจการตัวสั่นอย่างแรง

"อะ...อือ...อืม... ไม่ใช่ผีนี่หน่า" ถึงแม้ว่าขนสีดำของชายคนนั้นจะกลมกลืนไปกับความมืดจนดวงตาสีน้ำฟ้ากับเหลืองคำพัน ส่องแสงเรืองรองจนดูน่ากลัวราวกับปีกของผีเสื้อราตรี แต่ดูจาเหงื่อที่ไหลนองออกมาจากลำคอจนชุ่มไปทั่วขนบริเวณนั้นแล้ว ไม่น่าใช่ผีนะรึเปล่าหว่า? แต่ที่แน่ๆท่าทางจะร้อนนะเนี่ย    ตอนนี้ดูท่าทางเขาน่าจะหงุดหงิดนิดหน่อยนะที่ฉันหาว่าเข้าเป็นผี

".....อ่า ร้อนชะมัด....นายน่ะใช่ หนึ่งในคนพวกนี้รึเปล่า"หมาป่าหนุ่มเอ่ยปากออกมาอย่ารำคาญ เพราะอากาศร้อน คงไม่อยากเห็นหมามันบ้าใช่ไหม

กรุบๆ หมาป่าหนุ่มหยิบกระดาษที่มีรายชื่อของคน6คนไปให้อีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว เขาอยากกลับไปบ้านเเล้วอยากไปตากเเอร์

"รายชื่อนี้มัน" เด็กหนุ่มค่อยๆเพ่งพินิจดูในกระดาษรายชื่อในอย่างละเอียด แล้วก็น่าประหลาดในใบนั่นมีชื่อของเค้าอยู่จริงๆ แล้วทำไมชายคนนี้ถึงได้รู้จักชื่อของเค้ากันแน่นะ

"ใช่ มันมีชื่อของผมอยู่ด้วย แต่เอ๊ะ!นี่มัน ทุกรายชื่อในนี้มันเพื่อนฉันนี่หน่า แล้วก็พี่ชายของฉันด้วย"

"อ่า....เฮอะ! ก็เเค่พี่สาวฉันต้องคุยกับพวกนายก็เท่านั้นเเหละ รู้ไหมว่าการตามหาพวกนายมันยากขนาดไหน ฉันตายไปทุกที่ไม่เคยเจอ?! " หมาป่าหนุ่มพูดขึ้นมาอย่างหงุดหงิยเพราะต้องนี้เขาเสียเวลาไปมากเเล้ว ต้องนี้เขาอยากกลับบ้านให้เร็วที่สุด

"นายกับพวกนั้นต้องมากับฉัน พี่น้องฉันต้องคุยกับพวกนาย มันมีปัญหาอย่างหนึ่งที่พวกเราอยากให้พวกนายช่วย! เเค่นั่นเเหละ " เขาเริ่มที่จะหงุดหงิดมากขึ้นเรื่อยๆ ทำไมต่องเขาต้องมาเสียเวลาเเบบนี้ด้วยเนี่ย

"ไม่ครับขอปฏิเสธ!" อะไรกันเนี่ยคนๆนี้แค่บังเอิญเจอหน้ากันแท้ๆแต่สิ่งแรกที่เค้าพูดคืออยากจะให้พวกผมไปกับเค้าเนี่ยนะ มันจะไม่น่าสงสัยเกินไปหน่อยหรอ ชื่อก็ยังไม่ทันได้รู้จักแถมรู้จักผมกับเพื่อนได้ยังไงก็ไม่รู้

"ถ้าอย่างน้อยก็...น่าจะบอก...เหตุผลมาก่อนสิครับ...ว่าที่จะให้ช่วยเนี่ยมันเรื่องอะไรแล้ว...รู้จักพวกผมได้ยังไง" หนุ่มน้อยรีบพูดท้วงอย่างกล้าๆกลัวๆขึ้นเพราะเห็นว่าอีกฝ่ายเริ่มหงุดหงิดแล้ว     เด็กหนุ่มตัวสั่นด้วยความกลัวจากบรรยากาศเปลี่ยวและท่าทีที่ดูไม่เป็นมิตรของอีกฝ่าย

" ฉันจะไปรู้เรอะ! พวกนั้นเเค่มาให้ฉันตามพวกนายก็เท่านั้น?! นายจะมาหรือไม่มาก็ไม่เป็นไร ฉันจะกลับบ้านล่ะ เสียเวลาจริงๆเลย " พูดออกมาอย่างไม่ค่อยพอใจ จะมาหรือไม่มาก็ตามใจ เเค่ไปรายงานว่าพวกเขาไม่มาด้วยก็เเค่นั้น ไม่เห็นยากเลย คนมันเสียเวลารู้ไหม

พูดพรางเดินออกมาอย่างหวุดหงิด ปล่อยให้เจ้าตัวอยู่อยู่ในที่มืดนั้นคนเดียว เเละรีบเดินออกมา

"เดี๋ยวๆๆ เดี๋ยวก่อนครับอย่าพึ่งไปสิครับ อย่างน้อยก็อยู่เป็นเพื่อน...ไม่สิอยู่รอคนที่เหลือก่อนได้มั้ยครับ" ที่พูดไปอย่างงี้ไม่ใช่อะไรหรอกนะผมก็แค่ไม่อยากอยู่ในที่นี้คนเดียวเท่านั้นเอง นึกแล้วก็ยังนึกโกรธตัวเองไม่หายเลยที่ขอพี่ดั้นด่นมาก่อนแก้ไม่หายจริงๆแหะนิสัยเสียข้อนี้

"คือว่า ผมนัดเพื่อนๆกับพี่มาทดสอบความกล้าในวันนี้หนะครับถ้ารออีกหน่อย พวกเข้าต้องมาที่นี่พร้อมกันแน่ๆครับ"ถึงแม้ว่าบางคนอาจจะไม่เห็นด้วยก็เถอะ แต่ดูท่าทางที่ขอไปทีของเค้าแล้วน่าจะเชื่อใจได้ อีกอย่างถ้ากลับตอนนี้ระหว่างทางจะเจอกับอะไรบ้างก็ไม่รู้

" หึ....ก็ได้" เสียงดูออ่อนลงนิดหน่อยก็จะเดินไปที่ต้นไม้ต้นหนึ่งที่อยู่ข้างทาง

พึบ! ร่างกายของเขาค่อยสลายกลายเป็นสไลม์สีดำสนิด ที่ดูกลมกลืนไปกับความมืดของป่า

"....อยู่ในร่างนี้ทีไร มันจะหลับทุกที--" ไม่ทันขาดคำเขาก็หลับไปทันทีเพราะวันนี้เป็นวันพระจันทร์เต็มดวงเลยทำให้ร่างกายของเขาไม่อาจคงร่างเป็นหมาป่าตลอดเวลา นี่ไงถึงได้ไม่อยากมาในวันนี้เพราะเขาจะอ่อนเเอมากๆ ถึงได้อยากอยู่บ้านในวันพระจันทร์เต็มดวง เเถมทำให้เขางวงเอามากเลยด้วยๆ

นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

loading
กำลังโหลด...

อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

loading
กำลังโหลด...

คำนิยม Top

ยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้

คำนิยมล่าสุด

ยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้

ความคิดเห็น